Amedeo Guillet

Amedeo Guillet Obraz w Infoboksie. Amedeo Guillet i kawaleria Amhara. Biografia
Narodziny 7 lutego 1909
Przyjemność
Śmierć 16 czerwca 2010(w 101)
Rzym
Pogrzeb Kapua
Narodowość Włoski
Wierność Królestwo Włoch
Trening Akademia Wojskowa w Modenie (do1931)
Zajęcia Oficer , dyplomata , zwolennik
Okres działalności Od 1930
Inne informacje
Stopień wojskowy generał brygady
Konflikty Druga wojna włosko-etiopska
Hiszpańska
wojna domowa II wojna światowa
Nagrody

Amedeo Guillet , urodzony dnia7 lutego 1909w Plaisance i zmarł dnia16 czerwca 2010, mówi Comandante Diavolo ( Commander Devil ), jest włoskim oficerem i dyplomatą. Był jednym z ostatnich ocalałych ludzi, którzy dowodzili pułkiem kawalerii podczas II wojny światowej . Słynie z aktów odwagi, którymi wyróżnił się podczas włoskiej wojny partyzanckiej 1942 roku w Etiopii , stąd przydomek Komendanta Diabła nadany mu przez jego jeźdźców Spahis. Po wojnie wstąpił do Ministerstwa Spraw Zagranicznych; w szczególności kolejno powierzono mu obowiązki ambasadora w Egipcie, Jordanii, Maroku i Indiach. Ostatnie lata życia spędził w Rzymie .

Biografia

Kurs wojskowy

Pochodzący ze szlacheckiej rodziny pochodzenia piemonckiego i capouan, Amedeo Guillet urodził się w Plaisance na 7 lutego 1909. Uczęszczał do Akademii Wojskowej w Modenie, którą ukończył w 1931 r. w stopniu podporucznika kawalerii. Za służbę „di prima nomina” został wcielony do pułku „Cavaliers de Monferrato”. Jego talenty wojskowe, zwłaszcza w jeździe konnej, zostały szybko dostrzeżone. Był jednym z pierwszych oficerów kawalerii włoskiej, którzy rygorystycznie zastosowali metodę tzw. „naturalnej jazdy” polecaną przez wielkiego mistrza Federico Caprilliego .

Jego wyniki jeździeckie sprawiły, że został wybrany spośród czterech jeźdźców tworzących włoską reprezentację narodową na zawody wkkw na igrzyskach olimpijskich w Berlinie w 1936 roku. Amedeo Guillet błyszczy na pokazach konnych i biegach z przeszkodami. Dwukrotnie bierze udział w wielkiej gonitwie z przeszkodami w Rzymie, mając nadzieję, że będzie mógł również wziąć udział w Grand National of Aintree ze swoim irlandzkim siwym koniem Riario. Wreszcie, biorąc pod uwagę jego pasję do jazdy na świeżym powietrzu, jest członkiem „Roman Foxhunt” stworzonego w 1836 roku przez Lorda Chesterfielda.

Kampania abisyńska (1935-1936)

Włochy następnie angażują się w kampanię abisyńską . Porucznik Guillet postanawia służyć swojemu krajowi i zrezygnować z igrzysk olimpijskich. Uzyskuje przeniesienie do Libii, w oddziale spahis . Uczestniczy, odPaździernik 1935, w pierwszych manewrach wojny etiopskiej jako dowódca eskadry. Dwa miesiące później24 grudnia, zostaje poważnie ranny w lewą rękę podczas bitwy pod Selaclaclą.

Pod koniec działań wojennych Amedeo Guillet został odznaczony w Trypolisie 5 maja 1936 rmarszałka Italo Balbo za wzorowe zachowanie i odwagę w walce. Odpowiada również za organizację ceremonii jeździeckiej podczas wizyty Mussoliniego w Trypolisie18 marca 1937, gdzie Duce ogłasza się „obrońcą islamu”, oświadczając, że faszystowskie Włochy chciały przynieść pokój, sprawiedliwość, dobrobyt i poszanowanie praw Proroka muzułmanom w Libii, Etiopii i reszcie świata.

Jego głównym zadaniem jest wykrywanie, a następnie trenowanie koni paradnych, w tym tego, na którym Mussolini jeździ w „Szabli Islamu”. To doprowadziło go do znalezienia dużych koni w Niemczech, w tym „Ariosto” bardzo pięknego kasztanowatego konia hanowerskiego . Najpierw przetransportowany do Włoch, koń ten zostaje następnie zabrany przez Niemców, by ostatecznie zostać schwytany przez Amerykanów, którzy chcieli go wystawić w Stanach Zjednoczonych.

Po triumfach w Trypolisie wrócił do Włoch na operację ręki; podczas rekonwalescencji w Neapolu zakochuje się w swojej kuzynce Béatrice Gandolfo, która podziela tę samą pasję do koni. Odmawia jednak poślubienia jej, aby uniknąć plotek. Rzeczywiście, wówczas rozporządzenie podporządkowuje wszelkie awanse urzędników faktowi zawarcia związku małżeńskiego. Amedeo nie chce być posądzony o oportunizm, uważając, że jego awans należy wywalczyć na polu bitwy.

Hiszpańska wojna domowa

W Sierpień 1937Amedeo Guillet, wrogi komunizmowi, zgodził się pójść za generałem Luigim Frusci podczas hiszpańskiej wojny domowej . Wyróżnił się tam w bitwach pod Santander i Teruel , na czele jednostki pancernej dywizji Fiamme Nere, a następnie na czele taboru kawalerii marokańskiej.

Po krótkim okresie rekonwalescencji we Włoszech, w następstwie obrażeń, został powołany do Libii dowodził VII th Savari eskadry. Był jednak rozczarowany tą nominacją, ponieważ nie odpowiadało obietnicy generała Frusciego, że po powrocie z wojny w Hiszpanii awansuje go do stopnia kapitana.

Kampania w Afryce Wschodniej (1937-1940)

Krótko przed przystąpieniem Włoch do II wojny światowej Guillet został wysłany do Erytrei , gdzie został mianowany dowódcą grupy kawalerii Amhara, wielonarodowej jednostki wojskowej składającej się z 1700 mężczyzn pochodzenia etiopskiego, erytrejskiego i jemeńskiego, otoczonej przez włoskich oficerów. Jednostka jest wielkości pułku i normalnie powinna być dowodzona przez pułkownika, podczas gdy Guillet był tylko porucznikiem. Grupa działa w całkowitej autonomii iz całkowitą swobodą działania przeciwko wrogowi, który infiltrował północno-zachodni region Erytrei. Większość jego żołnierzy mówi po arabsku , Guillet postanawia nauczyć się ich języka. W tym celu uczęszcza do wiejskiej szkoły koranicznej, siedzącej obok dzieci. Szybkość, z jaką opanował język, pozwoliła mu stać się jednym z najlepszych włoskich dyplomatów w świecie arabskim.

W 1939 roku, podczas walki z partyzantami w rejonie Dougur Dubà, zmusił wroga do konfrontacji na otwartym terenie. Podczas walki jego koń zostaje trafiony i zabity. Guillet kazał sprowadzić kolejnego konia, który z kolei został trafiony i kontynuował walkę jako piechota. Uzbrojony w karabin maszynowy, strzelał do ostatnich rebeliantów, którzy wciąż byli na polu bitwy. Za ten akt męstwa, uznawany za „wyjątkowy przykład odwagi i pogardy dla niebezpieczeństwa”, przyznano mu srebrny medal męstwa wojskowego. Jego rodowici żołnierze nazywali go „komandorem diabłem”, przekonani o jego nieśmiertelności.

Jego sława szybko rozprzestrzeniła się w całej Afryce Wschodniej . Komentujemy w szczególności, nie bez pewnego podziwu, styl dowodzenia tego młodego porucznika, który godnie traktuje rodzimych żołnierzy, obarczając ich wielką odpowiedzialnością i możliwością poświęcenia się, w poszanowaniu ich kultury, ich zwyczaje i zwyczaje. Na przykład pozwala swoim ludziom, zgodnie z lokalnym zwyczajem, towarzyszyć niektórym członkom ich rodziny. Sam Amadeo miał erytrejską towarzyszkę, skądinąd wielkiej urody, Kadiję (lub Khadija), która była córką wpływowego wodza plemiennego, który podążał za nim przez cały okres jego służby w Erytrei, i to w nosie i brodzie włoskiego gubernatora który formalnie zabronił, pod groźbą kary więzienia, narodzin „trwałych związków” między włoskimi żołnierzami a tubylczymi kobietami.

Ta metoda jest krytykowana przez innych oficerów, ale w jego jednostce nie odnotowano dezercji, ani żadnych sporów między rdzennymi żołnierzami, pomimo ich przynależności do różnych grup etnicznych i przekonań religijnych. Zachowuje zawsze szacunek i lojalność „starego dżentelmena”, zarówno w stosunku do miejscowej ludności, z którą nawiązuje kontakt podczas operacji, jak i do schwytanych adwersarzy.

Bitwa pod Agordatem (1941)

Wieczór 20 stycznia 1941, gdy wrócił do Fortu Cheru po długiej i wyczerpującej czynności inwigilacji terytorium, otrzymał rozkaz natychmiastowego powrotu do Agordat , aby stawić czoła Anglikom z Gazelle Force, którzy zagrozili, że otoczą 15 000 włoskich żołnierzy, którzy wycofali się.

Musi znaleźć sposób, aby opóźnić manewr przeciwnika o co najmniej dwadzieścia cztery godziny i zmusić go do zatrzymania się na równinie między Aicotà i Barentù. O świcie21 stycznia, po ukradkowym manewrze postanawia zaatakować wroga w trakcie omijania ukształtowania terenu, siejąc zamieszanie wśród szeregów anglo-indyjskich, które nie mogły strzelać, ryzykując uderzenie własnych oddziałów. Guillet i jego ludzie zaatakowali, uzbrojeni tylko w miecze, pistolety i granaty ręczne, zarówno piechota, jak i angielskie kolumny pancerne. Po przejściu prawie bez szwanku przez ogłuszonych oddziałów przeciwnika, grupa wraca na swoje początkowe pozycje, aby ponownie szarżować.

To pozwala Anglikom na reorganizację. Kilka angielskich patroli pancernych rozlokowało się w szczególności na flance i za rozmieszczeniem Guilleta, grożąc otoczeniem grupy konnych żołnierzy. Wtedy to porucznik Roberto Togni, zastępca dowódcy grupy, przeprowadził śmiertelną „szarżę błyskawiczną” z plutonem złożonym z trzydziestu tubylców, aby pozwolić głównemu korpusowi na oderwanie się żywcem. Anglicy otworzyli ogień, zabijając na śmierć wszystkich ludzi i konie.

Ta ofiara pozwala jednak reszcie oddziałów na wycofanie się. Cel został w ten sposób osiągnięty, ale straty były ciężkie: 800 zabitych i rannych, nie wspominając o stracie jego wielkiego przyjaciela Togniego. Jest to ostatnia szarża kawalerii w afrykańskiej historii wojskowej. Brytyjski dowódca, który został napadnięty, opisał to wydarzenie w następujący sposób:

„Kiedy nasza bateria zajęła pozycję, grupa miejscowych jeźdźców, prowadzona przez urzędnika na białym koniu, zaatakowała ją od północy, schodząc ze szczytu wzgórz. Ożywieni z wyjątkową odwagą żołnierze ci galopowali do trzydziestu metrów od naszych dział, strzelając, stojąc na strzemionach, rzucając bomby, podczas gdy nasze działa obrócone o 180 stopni strzelały na zero. Granaty ślizgały się po ziemi, nie eksplodując, niektóre nawet rozrywały końskie klatki piersiowe. Aby ten piekielny atak został powstrzymany, nasi ludzie musieli uciekać się do karabinów maszynowych . "

Ten epizod jest opisywany przez Brytyjczyków w Oficjalnej Historii Wojny Etiopskiej jako „  najbardziej szarmancki do tej pory w tej wojnie  ”.

Guillet następnie brał udział w bitwach pod Cochen i Teclesan, na czele tego, co pozostało z jego grupy, teraz jako piechota, aż do upadku Asmary na 1 st April 1.941.

Legenda o wojnie partyzanckiej Cummandar es Sciaitan i Amedeo Guillet przeciwko Anglikom (1941)

Po zgubieniu Asmary Guillet rozumie, że jedyną szansą na pomoc włoskim oddziałom działającym na froncie północnoafrykańskim jest utrzymanie jak największej liczby brytyjskich oddziałów w Erytrei. 3 kwietnia 1941Rzym po nakazaniu kapitulacji swojej armii w Etiopii postanawia samodzielnie kontynuować walkę z Anglikami w Afryce Wschodniej.

Porzucając włoski mundur i przyjmując definitywnie tożsamość Cummandar es Sciaitan (Dowódca Diabła), zgromadził wokół siebie setkę swoich wiernych rdzennych żołnierzy (różnych narodowości i wyznań: byli nawet Falashowie, to jest np. etiopscy Żydzi, którzy dlatego walczył po stronie Osi) i poprowadził bardzo ostrą wojnę partyzancką przeciwko wojskom angielskim. Jego legenda narasta, gdy Anglicy prowadzą – na próżno – imponującą „obławę”, depcząc mu po piętach najlepszych szpiegów. Nagroda w wysokości ponad tysiąca funtów złota jest oferowana każdemu, kto dostarczy ją Anglikom, żywym lub martwym, ale Guillet nigdy nie zostaje zdradzony, nawet przez przywódców plemiennych, którzy wcześniej byli w stanie wojny z Włochami. Wręcz przeciwnie, kilka razy oferują mu schronienie i pomoc. Wojna partyzancka kapitana Guilleta drogo kosztowała Anglików: w ciągu prawie ośmiu miesięcy splądrował kilka składów, konwojów kolejowych i placówek oraz wysadził mosty i galerie, utrudniając komunikację.

Pomimo przeszkód nałożonych na Anglików, pod koniec rokuPaździernik 1941uświadamia sobie, że mając u boku ograniczoną liczbę myśliwców, cel jego misji nie jest już osiągalny. W momencie schwytania jego siwego konia Sandora przez majora Maxa Harari z brytyjskiego wywiadu, odpowiedzialnego za działalność badawczą Guilleta, zdaje sobie sprawę, że nie może już dłużej prowadzić „wojny prywatnej”. Zaraził się również malarią. Oprócz odniesionych obrażeń bojowych musiał cierpieć z powodu silnych ataków gorączki. Zbiera to, co pozostało z jego bandy, dziękuje swoim wiernym towarzyszom, zapewniając ich, że Włochy wiedziałyby, jak ich lojalnie wynagrodzić, i zabiera maquis.

Lot (1941-1943)

Jest gościem w gospodarstwie jednego z włoskich właścicieli ziemskich, Fattoria Rizzi. To właśnie tam postanowił uchodzić za Araba, w szczególności dzięki doskonałej znajomości języka i ciemnej karnacji skóry. Aby być bardziej wiarygodnym, studiował Koran i przyjął wiarę muzułmańską z jednej strony z intelektualnej ciekawości, a także aby mieć dodatkowy atut dla swojego przetrwania. Rzeczywiście, kiedy Anglicy otaczają jego schronienie i trzymają go na celowniku, dalej spokojnie idzie w kierunku wzgórza z widokiem na schronienie, podczas gdy lojalny jemeński przyjaciel przekonuje angielskich żołnierzy, że w rzeczywistości skierowali biednego głuchego muzułmanina na modlitwę.

Następnie przeniósł się na przedmieścia Massaoua, gdzie przyjął tożsamość Ahmeda Abdallaha al Redai, pracownika pochodzenia jemeńskiego. Aby dzięki kontaktom z przemytnikami zebrać pieniądze niezbędne do wyruszenia do Jemenu, dla przetrwania wykonuje różne zawody: dokera, stróża nocnego i wodniaka. Za nim Daifallah, jego były zarządca, po raz pierwszy próbuje przekroczyć Morze Czerwone na sambuque przemytników, ale zostaje okradziony, wrzucony do morza i porzucony na pustyni w południowej Erytrei.

Po brutalnym pobiciu przez grupę pasterzy z Dancalie ratuje go poganiacz wielbłąda, który długo wita go w swoim domu. Ten ostatni zaoferował mu nawet możliwość pozostania w domu, biorąc córkę za żonę. Ale Guilletowi, żądnemu powrotu do Włoch, udało się wyjechać i jeszcze raz udaremnić inwigilację Anglików, ponieważ udając Jemeńczyka, gubernator angielski przyznał mu nawet laissez-passer dla Jemenu. Przeprawa nie stanowi problemu, ale po wyjściu z portu al-Hodeïda zostaje aresztowany i osadzony w więzieniu, podejrzany o szpiegostwo na żołd Anglików.

Kiedy w końcu udaje im się go znaleźć, proszą jemeńskiego władcę o ekstradycję go, ujawniając prawdziwą tożsamość Amedeo. Imam postanawia zadzwonić do Amedeo w swoim Pałacu Królewskim i pod wrażeniem relacji Guilleta o jego wyczynach odmawia ekstradycji. Staje się pan młody w straży Imama Yahiah , króla Jemenu. Ten ostatni podnosi go do rangi wielkiego kowalskiego dworu. Guillet zostaje odpowiedzialnym i instruktorem jemeńskiej straży konnej. Spędził w sądzie ponad rok.

Powrót do Włoch

W Czerwiec 1943, pomimo silnego nalegania imama, aby pozostał przywiązany do dworu, wraca do Massaoua i po raz kolejny zwodzi czujność Anglików. Udało mu się wejść na pokład łodzi z konwoju włoskiego Czerwonego Krzyża, udając włoskiego cywila, który oszalał podczas wojny. Po prawie dwóch miesiącach żeglugi Amedeo Guillet w końcu dociera do Rzymu3 września 1943.

Awansowany na majora za zasługi wojenne, poprosił o fundusze, ludzi i broń na powrót do Rogu Afryki, aby wznowić potajemną wojnę z aliantami. Jednak rozejm z8 wrześniazaskoczył go w Rzymie. Natychmiast w niesamowity sposób przekroczył linię Gustawa i dotarł do Brindisi , gdzie oddał się do dyspozycji króla. Rozejm, który czynił wszelkie działania niepotrzebnymi, znajomość języków i doświadczenie zdobyte w terenie pozwoliły mu zostać przydzielonym do Wojskowej Służby Informacyjnej (SIM).

W wrzesień 1944poślubił Beatrice Gandolfo w Neapolu. Nadal pracuje dla służb szpiegowskich nowej armii włoskiej i przyjmujekwiecień 1945, aby zostać tajnym agentem. To właśnie w tej nowej „sukni” został wybrany przez Brytyjczyków do przeprowadzenia kilku bardzo ryzykownych misji na terytorium włoskim, wciąż okupowanym przez wojska nazistowskie. Ściśle współpracuje z kadetem pułkownika Harari, Victorem Dan Segre, który później stał się nie tylko jego najlepszym przyjacielem i biografem, ale także organizatorem jego spotkania z Maxem Harari, który został gubernatorem Capri.

To właśnie w tej nowej roli „brytyjskiego” tajnego agenta Amedeo udaje się odzyskać cesarskie korony etiopskiego Negusa , potajemnie wycofując je z partyzanckiej Brygady „Garibaldiego”, która skonfiskowała je z Republiki Salò . Korony są następnie zwracane do Negusa , co stanowi jeden z pierwszych znaków odprężenia między Włochami a Etiopią.

Powojenny

Pod koniec działań wojennych, po upadku monarchii i zwycięstwie Republiki w referendum w 1946 r., Guillet, wierny wojskowemu przywiązaniu do Korony Sabaudzkiej, zrezygnował z armii włoskiej. Następnie przedstawił się królowi Humbertowi II , wyrażając zamiar opuszczenia kraju. Król przypomniałby mu, że Włochy i niepodległość kraju stały przed Domem Królewskim i że jego rolą jest dalsze służenie ojczyźnie.

W 1947 roku, po uzyskaniu dyplomu z nauk politycznych, Amedeo Guillet pomyślnie przystąpił do konkurencyjnego egzaminu wstępnego na karierę dyplomatyczną. W 1950 został przydzielony do Ambasady Włoskiej w Kairze , jako sekretarz poselstwa. W 1954 został mianowany charge d'affaires w Jemenie , gdzie odnalazł syna starego imama.

W 1962 został mianowany ambasadorem w Ammanie , gdzie król Jordanii Husajn miał zwyczaj jeździć z nim. Nazwał go „wujkiem”, co w kulturze arabskiej jest przejawem wielkiego szacunku i poufałości.

W 1967 został ambasadorem Włoch w Maroku . 10 lipca 1967próba zamachu stanu miała miejsce podczas królewskiej uczty w pałacu Skirat, na którą zaproszono około 400 osobistości. Buntownicy strzelali do gości. Rzeź spowodowała śmierć setek osób, w tym ambasadora Belgii Marcela Dupreta. Obecny podczas przewrotu Amedeo, dzięki swojemu doświadczeniu wojskowemu, zdołał zabezpieczyć część dyplomatów wystawionych na ostrzał. Niemcy następnie odznaczyli go za pracę dyplomatyczną, po tym jak reprezentował Niemcy w okresie zerwania stosunków dyplomatycznych z krajami arabskimi, podczas wojny sześciodniowej.

Następnie mianowany ambasadorem Włoch w Indiach w 1971 roku, szybko włączył się do bardzo wąskiego kręgu powierników premier Indiry Gandhi . Wezwano go, jak poprzednio w Jemenie, by udzielał tam włoskich lekcji jazdy konnej i instruował prezydencką gwardię konną w tym mistrzostwie. W 1975 roku przeszedł na emeryturę graniczną i zakończył karierę dyplomatyczną.

Ostatnie lata

W 2000 roku wraz z pisarzem Sebastianem O'Kelly wrócił do Erytrei, by odwiedzić miejsca, w których widział go jako młodego porucznika, szefa Amhara Band Group. W Asmarze zostaje przyjęty przez prezydenta Republiki Erytrei z przepychem i honorami zarezerwowanymi dla głów państw. 20 czerwca 2000 r.zostaje honorowym obywatelem miasta Kapua. 2 listopada 2000Prezydent Republiki Carlo Azeglio Ciampi nadaje Amedeo Guilletowi wielki krzyż orderów włoskich , najwyższe włoskie odznaczenie wojskowe.

W tym okresie mieszka w Irlandii w hrabstwie Meath, gdzie mimo podeszłego wieku pielęgnuje swoją pasję do koni. W 2009 roku z okazji obchodów setnej rocznicy zorganizowano przyjęcie w Palazzo Barberini w Rzymie w obecności korpusu dyplomatycznego, braci Piero i Raimondo D'Inzeo, medali olimpijskich oraz licznej delegacji irlandzkiej; Mediaset i RAI oddają mu hołd podczas telewizyjnych wiadomości.

W październik 2009, ponownie przebywa w Rzymie z dwoma synami, Alfredo i Paolo. On umarł na16 czerwca 2010 w wieku 101 lat.

Uwagi i referencje

  1. „Ostatni bohater akcji Włochów” , The Observer, 26 maja 2002 r.
  2. Biografia (to)
  3. „Świat: Rzeź w Pałacu Letnim” , czas 26 lipca 1971 r.
  4. „Zamieszkały w Meath włoski bohater wojenny fetowany w Rzymie w stulecie urodzin” , The Meath Chronicle, 11 lutego 2009
  5. (it) Giorgio Ballario, „  Addio al Lawrence of Arabia Italiano  ” , na http://www.lastampa.it ,18 czerwca 2010

Zobacz również

Bibliografia

Linki zewnętrzne