| Burmistrz | |
|---|---|
| Radca Prawny |
| Narodziny |
9 listopada 1897 Ginals |
|---|---|
| Śmierć |
8 września 1982 r.(w wieku 84 lat) Moissac |
| Imię i nazwisko | Adrien Roger Martin Alary |
| Narodowość | Francuski |
| Czynność | Polityk |
| Partie polityczne |
Francuska sekcja Robotniczej Międzynarodowej Partii Republikańskiej, Radykalnej i Radykalno-Socjalistycznej ( d ) |
|---|
Adrien Alary jest francuskim politykiem urodzonym w9 listopada 1897w Ginals ( Tarn-et-Garonne ) i zmarł dnia8 września 1982 r.w Moissac ( Tarn-et-Garonne ).
Agent ubezpieczeniowy. Działacz radykalno-socjalistyczny i radny miejski w Castelsarrasin w latach 1929-1941, następnie burmistrz mianowany przez Vichy du5 marca 1941 w sierpień 1944, odwołany w 1945 r. przez miejscowy ruch oporu, wybrany na burmistrza Castelsarrasin in kwiecień 1945i nieprzerwanie do 1977 radny generalny Castelsarrasin (1945-1973), wiceprzewodniczący rady generalnej Tarn-et-Garonne .
Utalentowany uczeń Adrien Alary przerwał naukę po maturze, aby wziąć udział w Wielkiej Wojnie . Poważnie ranny w 1917 roku został odznaczony Krzyżem Guerre z czterema cytatami. Po demobilizacji we wrześniu 1919 przejął kierownictwo Caisse d'Épargne de Castelsarrasin. Ta godna pozazdroszczenia pozycja zbliżyła go w ciągu kilku lat do znanych radykałów, którzy sprawowali pod-prefekturę Tarn-et-Garonne. Pierwszy wybrany radny gminy wmaj 1929był stale wybierany na ten mandat. Dzięki wyborom samorządowymmaj 1935, Joseph Flamens , symboliczna postać radykalizmu castelsarrasinois, objął go drugim zastępcą burmistrza.
W przededniu klęski Alary został zmobilizowany i aktywnie uczestniczył w zabawnej wojnie . Wrócił ranny i ponownie z czterema wojskowymi cytatami. Po powrocie do Castelsarrasin życie wydawało się spokojnie wznowić swój bieg. Jeśli wszyscy parlamentarni radykałowie tarn-et-Garonne przegłosowali pełne uprawnienia marszałkowi Pétainowi i w ten sposób pomogli zakończyć III e RP , lokalni radni, tacy jak Joseph Flamens, nie przyznali powiernictwa ograniczonego do zwycięzcy Verdun . Fakt, że duża liczba radykalnych socjalistów należała do masonerii, mógł tylko pogłębić ich sprzeciw wobec nowego reżimu, który właśnie przegłosował zakaz lóż masońskich. Przywiązanie do wartości Rzeczypospolitej, do sekularyzmu, było większe dla Josepha Flamensa, który wolał zrezygnować z mandatu na22 lutego 1941, z większością rady gminy. Rzeczywiście, państwo francuskie wymusiło tworzenie rad miejskich sprzyjających nowemu reżimowi i dlatego twierdziło, że jest wierny Flamenowi. Czterech członków Rady Miejskiej odmówiło jednak rezygnacji z urzędów miejskich. Żądny władzy, uznania lub zwykłe pragnienie kontynuowania swojej pracy jako lokalnego urzędnika wybieranego, Adrien Alary, podobnie jak radni gminy Bru, de Beaufort i Redon, nie zrezygnowali. Dekretem prefektury z dnia4 marca 1941Alary został mianowany burmistrzem Castelsarrasin.
Ten młody czterdziestolatek, który marzył o zajęciu miejsca Josepha Flamensa, nie wykazywał entuzjazmu na rzecz marszałkowania. W czerwcu 1942 roku sprzeciwił się prośbie francuskiego Legionu Bojowników , który chciał, aby popiersie marszałka Pétaina zastąpiło w sali Rady popiersie Marianny i wpisało w miejsce republikańskiego motta nowego reżimu : „ Praca, rodzina, ojczyzna ”.
Od 1943 r. Alary grał podwójną grę, pozostając burmistrzem wyznaczonym przez Vichy, utrzymywał kontakt z lokalnymi organizacjami oporu, choć niektórzy z tych krytyków zdawali się widzieć w tym bardziej pragmatyczne niż szczere zaangażowanie. Alary, który nie miał sympatii do niemieckich żołnierzy, z którymi dwa razy dzielnie walczył, nie mógł zbliżyć się do radykalnego ruchu oporu kierowanego przez Josepha Flamensa i Faustina Bésiersa. W departamencie, w którym PCF nigdy tak naprawdę nie zdołała się założyć – nawet przy obecności francuskiej fabryki metali, która zatrudniała ponad 1000 pracowników – Alary z łatwością znalazł sojuszników wśród lokalnych komunistów . W bezpośrednim związku z Marcelem Guiche, który był jednym z głównych przywódców podziemnej Partii Komunistycznej w Castelsarrasinois, Alary dostarczył „fałszywe dowody osobiste z komisariatu policji i talony żywnościowe”, świadczy o komunistycznych strukturach. Przywiązanie do pewnych wartości narodowych, a nawet poczucie, że opinia publiczna jest coraz bardziej wrogo nastawiona do kolaboracji, władze zawiesiły Alary'ego na miesiąc w sprawowaniu mandatu burmistrza po złożeniu wieńca pod pomnikiem wojennym miasta.14 lipca 1943. Widzimy, że przywiązanie Adriena Alary'ego do reżimu Vichy w 1941 r. zmieniło charakter w 1943 r. Jego uczucia patriotyczne, na które wpływ miała obecność okupanta, kompromisy francuskiego reżimu, skłoniły go do zmiany, jak wielu innych. , od biernego oporu do czynnego oporu. W ten sposób wstąpił do Frontu Narodowego, organizacji perswazji komunistycznej, której celem było wyzwolenie Francji. Miał później zostać lokalnym prezydentem. Ta przyczepność i jej pozycje nie były wystarczające, gdy21 sierpnia 1944The FFI przeniesiony do koszar Banel i Lokalny Komitet Wyzwolenia przeniesiony do ratusza. Alary wolała się wtedy ukrywać, bojąc się odwetu ze strony dawnych radykalnych przyjaciół. Zeznaje również Marcel Guiche, prosząc Partię Komunistyczną o ochronę Adriena Alary'ego - wówczas członka Frontu Narodowego - na wypadek ataku członków Tajnej Armii dowodzonej przez Faustina Bésiersa.
8 września 1944 r, dekretem prefektury, Adrien Alary został odwołany z funkcji burmistrza i wydalony z partii radykalno-socjalistycznej za „wykonywanie swoich funkcji pod rządami Vichy”. Joseph Flamens został przywrócony na mandat, z którego zrezygnował w 1941 roku. Rozłamy w nowej radzie miejskiej skłoniły go kilka dni później do rezygnacji. Polityczny rywal Alary'ego, rówieśnik Faustina Bésiersa, który brał udział w wyzwoleniu miasta, na czele oddziałów FFI, wykorzystał ten moment na mianowanie go tymczasowym burmistrzem.
Czas oczyszczenia minął, Alary ponownie brał udział w życiu politycznym gminy. Wspierany przez Partię Komunistyczną i Front Narodowy pozostał na czele komitetu Castelsarrasinois Frontu Narodowego, pomimo licznych ataków prasy socjalistycznej i MLN. Główny socjalistyczny organ prasowy, L'Espoir , określił to jakoluty 1945 : „Front Narodowy na pewno nie jest bezwstydny. Nadal utrzymuje słynnego Pétainist Alary'ego na czele swojego ruchu Castelsarrasin. Burmistrz mianowany przez Pétaina i Lavala, z popiersiem zbudowanym dla swego pana Pétaina, zachęcający młodzież w płomiennych przemówieniach do podążania za marszałkiem na drodze do narodowej rewolucji… dokąd zmierza Front Narodowy? ” . Te zniesławiające ataki nasiliły się, gdy Alary ogłosił, że startuje w pierwszych wyborach samorządowych, które mają się odbyć wkwiecień 1945. Jako kandydat nie mający innej etykiety niż Front Narodowy, Alary kierował tak zwaną listą związków republikańskich, składającą się z komunistów, radykałów dysydenckich i członków Frontu Narodowego. W przeciwieństwie do swojego radykalno-socjalistycznego rywala Bésiersa, Alary wygrał w drugiej turze 2293 głosami, wobec 1422 dla F. Bésiersa. Alary pozostał zatem zawieszony na mniej niż osiem miesięcy od sprawowania mandatu burmistrza. Odtąd był wybierany nieprzerwanie do 1977 roku. Korzystając ze swojej popularności, objął także kanton Castelsarrasin w wyborach kantonalnychPaździernik 1945, mandat, który zachował również do 1973. Sprytny polityk i doskonały manewr, udało mu się w lutym 1947 wstąpić do SFIO , partii, która mimo to obficie oczerniała go w artykułach wstępnych „L'Espoir” za jego „zachowanie się” podczas okupacja. Partia Socjalistyczna, pozostająca w mniejszości w tym departamencie zajmowanym przez radykałów, nie mogła odmówić członkostwa tak błyskotliwemu przedstawicielowi z wyboru. Rzeczywiście, Alary był wielokrotnie zauważany na sali obrad Rady Generalnej, sprzeciwiając się szefowi radykalno-socjalistycznej partii Jeanowi Bayletowi . Chociaż jego stanowiska nie przeszkodziły mu w wyborze na wiceprzewodniczącego Rady Generalnej w dniu26 października 1951(19 głosów na 21 głosujących), nigdy nie kandydował w wyborach parlamentarnych swojego okręgu. Jego działalność polityczna nadal prowadziła również do udanej kariery zawodowej jako ubezpieczyciel konsultingowy. W tym samym czasie nabył dla swojej żony Yvonne księgarnię i artykuły papiernicze, które przekazali swoim synom Robertowi w styczniu 1966 roku .
Można się zastanawiać nad przyczynami politycznej długowieczności Adriena Alary'ego, który przez prawie czterdzieści lat utrzymywał ratusz Castelsarrasin jako prawdziwe lenno. Niezbyt doktrynerski, umiał słuchać swoich wyborców i sprawnie wykorzystywał swój mandat radnego generalnego, by prowadzić aktywną politykę modernizacji swojej gminy. . Rzeczywiście, Alary'emu udało się znacznie wzmocnić Castelsarrasin, które wówczas było tylko małym miasteczkiem liczącym 8000 mieszkańców. Wybudowano stadion, pływalnię miejską, CES i Liceum Ogólnokształcące.
Po osiemdziesiątce Adrien Alary odszedł na dobre z polityki w 1977 roku. Cztery lata wcześniej zrezygnował z mandatu radnego generalnego.