Adriana Lecouvreur

Adriana Lecouvreur Opis tego obrazu, również skomentowany poniżej Willa Aleardo - Adriana Lecouvreur Kluczowe dane
Uprzejmy Opera
N BER dokumentów 4
Muzyka Francesco Cilea
Broszura Arturo Colautti
Język
oryginalny		 Włoski
Źródła
literackie		 Gra Eugène'a Scribe .a
Czas trwania (w przybliżeniu) Około 2 godzin 30
kreacja 6 listopada 1902
Teatro Lirico di Milano  (it) , Włochy

Postacie

Adriana Lecouvreur to opera w czterech aktach, muzyka Francesco Cilei , libretto Arturo Colauttiego , po sztuce Eugène'a Scribe'a , Adrienne Lecouvreur (1849). Premiera odbyła się w Mediolanie , w Teatro Lirico, on6 listopada 1902.

Interpretatorzy kreacji

Historyczny

Temat zaczerpnięty jest z historycznie autentycznej rywalizacji między księżniczką Bouillon a aktorką Adrienne Lecouvreur , którą celebrował Wolter .

Praca nigdy nie opuścił międzynarodowy repertuar i kusi największe liryczne tragików, zwłaszcza Magda Olivero , który grał rolę od 1939 do 1972 roku . Rola Adrienne wymaga świetnej piosenkarki i autorki tekstów, zdolnej do wypowiadania i projekcji recytatywów i arii, którymi były Renata Scotto i Raina Kabaivanska .

Argument

Akcja toczy się w Paryżu w 1730 roku.

Akt I

Za kulisami Comédie-Française . Przygotowuje się przedstawienie: wszyscy są zajęci wokół kierownika Michonneta. Obecni są książę Bouillon (patron i wielbiciel aktorki Duclos) i jego towarzysz opat. Wchodzi Adriana, recytując. Z komplementem śpiewa „io son l'umile ancella” (jestem sługą ducha twórczego). Dowiedziawszy się, że Duclos pisze list, książę postanawia go przechwycić. Pozostawiony sam na sam z Adrianą Michonet wyznaje jej swoją miłość, ale ona odpowiada, że ​​ma kochanka: Maurizia, żołnierza w służbie hrabiego Saksonii. Nie wie jednak, że hrabią jest sam Maurizio. Ten ostatni wchodzi i wyznaje Adrianie swoją miłość „  la dolcissima effigie  ”. Postanawiają się spotkać po przedstawieniu. Adriana daje mu fiołki do włożenia do butonierki. Książę i opat wracają. Przechwycili list Duclos, w którym prosi o spotkanie z Maurizio wieczorem w willi księcia (w rzeczywistości występuje dla księżnej Bouillon, zarówno zakochanej w Maurizio, jak i zaangażowanej z nim w sprawy polityczne) . Książę postanawia zorganizować przyjęcie w willi, aby w biały dzień odsłonić romantyczną randkę Duclosa i Maurizio. List Duclosa dociera do Maurizio, który odwołuje spotkanie z Adrianą. Wiadomość otrzymuje na scenie: za kulisami wydaje się być zdezorientowana. Jest zapraszana na kolację wydaną w willi wraz z innymi aktorami.

Akt II

W willi nad brzegiem Sekwany. Księżniczka Bouillon (a nie aktorka Duclos) czeka na Maurizio, wyrażając swoją miłość do niego: „  Acerba voluttà, dolce tortura  ”. Maurizio spóźnia się; księżniczka jest podejrzliwa wobec fiołków, które nosi, ale przysięga jej, że je dla niej przyniósł. Deklaruje, że opuści miasto: księżniczka myśli, że już jej nie kocha, czemu nie zaprzecza, ale nie zdradza imienia rywalki. Prosi ją, by zaakceptowała jego przyjaźń, pod nieobecność jego miłości. W tym momencie przybywają książę i opat, myśląc, że Maurizio jest z Duclos, o czym Maurizio wie. Adriana wchodzi i odkrywa swoją prawdziwą tożsamość (jest hrabią Saksonii). Maurizio prosi Adrianę, aby uniemożliwiła opatowi dowiedzenie się, kim jest ta druga kobieta, zapewniając go, że dzieje się tak z powodów politycznych: Adriana mu wierzy i uczestniczy. Podczas intermezzo , w ciemności, Adriana mówi księżniczce, że może uciec. Nie wiedząc, że są rywalkami, obie kobiety kłócą się, zanim księżniczka odejdzie. Michonnet podnosi zapomnianą przez księżniczkę bransoletkę i wręcza ją Adrianie.

Akt III

Sala balowa w Hôtel de Bouillon. Maurizio zostaje skazany za długi, a księżniczka próbuje dowiedzieć się, kto jest jego rywalem. Książę, który interesuje się chemią , przechowuje potężną truciznę, którą rząd zlecił mu przeanalizować. Książę i księżniczka wydają przyjęcie, na które zapraszani są Michonnet i Adriana, których głosy, jak sądzi księżniczka, rozpoznają. Kiedy księżniczka ogłasza, że ​​Maurizio zostaje ranny w pojedynku, Adriana mdleje. Jednak gdy wkrótce potem Maurizio wchodzi bez szwanku, Adriana jest zachwycona. Śpiewa swoje wojenne wyczyny „Il russo Mencikoff”. Odbywa się balet: „sąd Paryża”. Adriana dowiaduje się, że bransoletka znaleziona przez Michonneta należy do księżniczki. Obie kobiety mają coraz więcej wskazówek, aby zrozumieć, że są rywalkami. Księżniczka prosi Adrianę, aby wyrecytowała scenę z porzuconej Ariadny: zamiast tego recytuje scenę z Fajdrosa, który jest niewierny mężowi, co jest obraźliwe dla księżniczki. Podczas gdy gra Adriany jest oklaskiwana, księżniczka przysięga zemstę.

Akt IV

Salon w domu Adriany, która porzuciła teatr. Michonnet czeka, aż się obudzi, członkowie zespołu teatralnego przychodzą, by ofiarować jej prezenty i namówić ją do ponownego grania. Michonnet odzyskał diamentowy naszyjnik, wcześniej zastawiony przez Adrianę, aby pomóc Maurizio w spłacie długów. Pudełko zawiera notatkę od Maurizio; Michonnet pośpiesznie wpycha pozostałych do innego pokoju, myśląc, że Maurizio wróci. Jednak Adriana odkrywa, otwierając go, bukiet wyblakłych fiołków, który ofiarowała Maurizio. Całuje kwiaty "  Poveri fiori  " i wrzuca je do ognia. Wchodzi Maurizio. Chce ją poślubić. Chociaż całują się, zdaje sobie sprawę, że się trzęsie. Maurizio mówi mu, że nie wysłał kwiatów. Michonnet i Maurizio zdają sobie sprawę, że została otruta przez księżniczkę. Na chwilę znów staje się przytomna, „  ecco la luce  ”, ale potem umiera.

Dyskografia selektywna

Źródła