Adolphe Billault

Adolphe Billault
Rysunek.
Adolphe Billault w mundurze ministra
Funkcje
minister stanu
23 czerwca 1863 - 18 października 1863
Monarcha Napoleon III
Rząd Napoleon III
Poprzednik Alexandre Florian Joseph Colonna Walewski
Następca Eugene Rouher
Minister bez teki
5 grudnia 1860 - 23 czerwca 1863
Minister Spraw Wewnętrznych
1 st listopad 1859 - 5 grudnia 1860
Monarcha Napoleon III
Minister Spraw Wewnętrznych
23 czerwca 1854 - 7 lutego 1858
Monarcha Napoleon III
Przewodniczący organu ustawodawczego
9 marca 1852 - 12 listopada 1854
Poprzednik André-Marie Dupin
Następca Charles de Morny
Biografia
Data urodzenia 12 listopada 1805
Miejsce urodzenia Vannes ( Morbihan )
Data śmierci 13 października 1863
Miejsce śmierci Dolna Goulaine
Narodowość Francja
Zawód Prawnik

Adolphe Augustin Marie Billault , urodzony dnia12 listopada 1805w Vannes ( Morbihan ) i zmarł dnia13 października 1863w Basse-Goulaine ( Loire-Atlantique ), jest francuskim prawnikiem i politykiem , zorientowanym na liberalną lewicę, następnie zebrał się w cesarskim reżimie, kilku zastępców Dolnej Loary i ministra.

Biografia

Pochodzenie, szkolenie i życie rodzinne

Adolphe Billault, syn Augustina Billaulta, celnika, powołanego na Morlaix w 1815 r., I Marie-Rose Jamet du Kergoët, z rodziny armatorów zrujnowanych przez wojny napoleońskie, studiował w kolegium Saint-Pol-de-Léon , a następnie zdał maturę w Rennes w 1822 roku.

Studiował prawo w Rennes, gdzie zaprzyjaźnił się z innym mieszkańcem Morbihannais i przyszłym mieszkańcem Nantes, Ange Guépin . Licencję uzyskał w 1825 r., A po odbyciu stażu (1825–1828) osiadł jako prawnik w Nantes ; został członkiem Rady Zakonu w 1830 roku.

W 1830 roku poślubił Françoise Bourgault-Ducoudray, córkę armatora Guillaume Bourgault-Ducoudray, prezesa Izby Handlowej w Nantes i właściciela posiadłości Grézillières w Basse-Goulaine , której część przypadła Adolphe Billault i gdzie zostanie zbudowany istniejący obecnie zamek (architekt: Joseph-Fleury Chenantais ) i siostrzenica Louisa-François de Tollenare . Będą mieli dwie córki, których mężowie przyjmą imię ich teścia: Julien-Henri Busson-Billault (Minister-Prezydent Rady Stanu) i François Colas de La Noue-Billault (Radca Stanu i Sekretarz Generał Rady Stanu).

Monarchia lipcowa

Na poziomie zawodowym, jest on udany i będzie prezydent z Nantes Adwokackiej w 1838 roku Wśród badań, w którym prosi, możemy podać, że w 1832 roku General Kersabiec zaangażowanych w próby legitymista powstanie księżnej Berry, który ucieka przed karą śmierci. Adolphe Billault zostaje także doradcą kilku osobistości: księcia Aumale , księżnej Valençay, księcia La Rochefoucaud-Liancourt.

Wraz z Camille Mellinet , Ange Guépin i założycielem Voruzem jest częścią Industrial Company, której celem jest poprawa warunków pracy. Jest także członkiem Towarzystwa Akademickiego. Pisze artykuły w gazecie Camille Mellinet Le Breton . Adolphe Billault jest szczególnie przychylny ustanowieniu systemu ochrony socjalnej.

Karierę polityczną rozpoczął jako radny miasta Nantes w 1830 roku  ; został ponownie wybrany w 1831 i 1837 r. Blisko burżuazyjnych kręgów Nantes był rzecznikiem przemysłowców i kupców domagających się praktycznej orientacji w edukacji.

W 1830 r., Wrogo nastawiony do pedagogicznej orientacji liceum królewskiego , zaproponował radzie miejskiej podjęcie decyzji o przyznaniu stypendiów na naukę do tej pory przeznaczonej dla uczniów szkół ponadgimnazjalnych z zamożnych rodzin. Pomysł zostaje zrealizowany, połowa środków jest przekazywana. Adolphe Billault przyczynił się do powstania Wyższej Szkoły Podstawowej w 1833 r. Na podstawie ogłoszonej w tym roku ustawy o szkołach podstawowych. W 1834 r. Publikuje „ Edukacja we Francji i co powinno być, aby sprostać potrzebom kraju” , broszurę, w której przedstawia swoją koncepcję organizacji edukacji, na co zwróci uwagę François Guizot . Billault nie planuje przywrócenia Wydziału Lekarskiego.

Stał radca prawny z Dolnego Loarą w roku 1833 ( 3 th  dzielnica ). Zrezygnował z tych dwóch kadencji, kiedy przeniósł się do Paryża w 1841 roku.

Zostaje wybrany zastępcą 4 listopada 1837do Ancenis ( 4 e  okręgu Dolnego Loire) z 146 głosami na 192 i 458 zarejestrowanych wyborców i Pont-Rousseau ( 3 e  uczelni). Opowiada się za Ancenis; on jest ponownie wybrany w dniu9 lipca 1842 103 głosami na 113 wyborców i 146 zarejestrowanych oraz 1 st August 184699 głosami na 117 wyborców i 166 zarejestrowanych. W 1842 roku został on również wybrany w 3 th  dzielnicy Paryża, ale pozostaje zastępca Ancenis.

W 1838 r. Został członkiem i sekretarzem Komisji Kolejowej. Saint-Simonian i antyklerykal zasiadał w szeregach lewicy i głosował z opozycją do 1840 roku .

Plik 1 st marzec 1840, został mianowany podsekretarzem stanu ds. rolnictwa i handlu w drugim ministerstwie Thiers , gdzie Alexandre Goüin jest ministrem rolnictwa i handlu .

Wstąpił do opozycji, gdy gabinet przeszedł na emeryturę 29 października 1840i pozostał tam do 1848 roku . Wyróżnia się w debacie na temat prawa do odwiedzania statków, zmuszając Guizota do wznowienia wynegocjowanej umowy20 grudnia 1841z Wielką Brytanią . Mówił także o sprawie Pritcharda i francuskim protektoracie nad Tahiti , wygłaszając na ten temat cztery przemówienia w latach 1842-1845.

Kontynuując głosowanie najczęściej z opozycją dynastyczną, skłaniał się do zbliżania się do ministerstwa Guizota w latach 45. XIX w. W ten sposób wspierał rząd w kwestii małżeństw hiszpańskich. Nie brał udziału w republikańskiej kampanii bankietowej, która miała miejsce w latach 1846-47. Podczas omawiania przemówienia ze stycznia 1848 r. Odmówił przyłączenia się do wniosku rządu o impeachment.

Druga Republika

Po rewolucji 1848 roku został wybrany przedstawicielem Loire-Inferieure w Zgromadzeniu Ustawodawczym na23 kwietnia 1848z umiarkowanej listy znanej jako „z hotelu Aux”, z której pierwszym wybranym jest Victor Lanjuinais  ; to sam 4 e 13 88 858 z głosami nad 121 699 i 153 494 zarejestrowanymi wyborcami).

On jest republikaninem oświadczenie i głosowanie z umiarkowanym Demokratycznej Partii General Cavaignac  : przed kaucją ( 9 sierpnia ) do zarzutów Louis Blanc i Caussidiere ( 26 sierpnia ) na odbudowę więzienia cywilnego ( 1 st  września ), przeciwko zniesieniu podatek od soli ( 27 września ), do porządku obrad na cześć Cavaignac ( 25 listopada ), przeciwko zakazowi klubów (21 marca 1849), na amnestię transportowanych ( 2 maja ). Nie brał udziału w różnych głosowaniach związanych z wyprawą do Rzymu . „Na Zgromadzeniu Ustawodawczym”, zauważa Słownik francuskich parlamentarzystów , „wydawało się, że Billault szuka swojej drogi; Głosując najczęściej z prawem, przeciw Górze, wpływał niekiedy na zbliżenie się do tej ostatniej grupy, domagając się np. prawa do pracy ”(czyli rejestracji prawa do pracy w Konstytucji) . Jest nieobecny na zgromadzeniu z powodu problemu rodzinnego w czasie dyskusji nad sposobem głosowania w wyborach na Prezydenta Rzeczypospolitej, pozbawiając przeciwników wyborów w wyborach powszechnych ważnego mówcy.

W 1849 r. Nie został ponownie wybrany do Zgromadzenia Ustawodawczego, aw 1850 r. Poniósł porażkę w wyborach uzupełniających w Mâcon. Nie przeszkadza to jej zdwoić politycznej aktywności i zaangażować się w pozaparlamentarne spotkania, które zadecydują o losach II Rzeczypospolitej . Sprzymierzony z polityką Ludwika Napoleona Bonaparte , w 1851 roku został jednym z krewnych Pałacu Elizejskiego . Był tam doradcą, którego wysłuchano, a nawet otrzymał misję, na emeryturę Léona Fauchera , w celu utworzenia ministerstwa, ale połączenie nie powiodło się.

Drugie Cesarstwo

Po zamachu stanu z dnia 2 grudnia 1851 roku , prowadził jako oficjalnego kandydata w 2 nd  dzielnicy Ariège  ; zostaje wybrany do organu ustawodawczego dnia29 lutego 1852(26.962 głosów z 27.009 wyborców) i mianowany przewodniczącym tego zgromadzenia przez Louis-Napoléona; w przemówieniu instalacyjnym wypowiedział, nie bez pewnego zażenowania, mowę pogrzebową parlamentarnego reżimu  : „Nie będziemy już mieć wokół urny legislacyjnej ewolucji partii, które nieustannie trzymają ministerstwo w ryzach, zmuszając go. pochłonięty jedną troską, jego obroną i zbyt często kończy się drażnieniem mocy. ” .

Jako przewodniczący organu ustawodawczego został oskarżony wieczorem w dniu 1 st grudzień 1852przynieść Saint-Cloud oficjalny wynik plebiscytu na rzecz przywrócenia cesarskiej godności. Jako pierwszy pozdrowił Napoleona III tytułem Ojca , oświadcza: „Schronienie w ogromnej pamięci chwały tego, co jest dla niej najcenniejsze, jej honor na zewnątrz, jej wewnętrzne bezpieczeństwo i te nieśmiertelne zasady 89, są odtąd niewzruszone. nowe francuskie społeczeństwo tak potężnie zorganizowane przez twojego wuja, nasz naród z dumną miłością wskrzesza tę dynastię Bonapartego, która wyszła z jego łonu i która nie została obalona przez ręce francuskie. "

W Luty 1853został mianowany wiceprzewodniczącym Naczelnej Rady Handlu i Przemysłu, gdzie bronił protekcjonistycznego punktu widzenia.

Cesarz, chcąc dać przewodnictwo ciała ustawodawczego Morny , skorzystał ze zwolnienia Persigny powołać Billault ministrem spraw wewnętrznych na23 czerwca 1854. Wszedł do Senatu na4 grudnia 1854pozostawiając oblężenie Saint-Girons swojemu zięciowi Julien-Henri Busson-Billault . Jako minister uzyskał dobre wyniki wyborcze w wyborach kantonalnych w 1855 r. (Został wybrany w kantonie Mirepoix ) z 944 oficjalnymi kandydatami wybranymi spośród 975 oraz w wyborach parlamentarnych w 1857 r. (5400000 głosów na oficjalnych kandydatów przeciwko 660 000; ale 5 posłów z Paryża na 10 to republikanie). Z drugiej strony był mniej skuteczny jako policjant i atak Orsini14 stycznia 1858pociąga za sobą jego zastąpienie przez generała Espinasse (8 lutego 1858).

Billault ponownie zostaje ministrem spraw wewnętrznych 1 st listopad 1859. Odpowiada za edukację publiczną i kult od 29 sierpnia do30 września 1860. W tym czasie, miał do czynienia z aneksji Sabaudii i hrabstwa Nicei i politycznymi konsekwencjami interwencji francuskiej we Włoszech, który stworzył silne napięcia z katolikami, w szczególności z gazety Louis Veuillota , The Universe .

Plik 24 listopada 1860zostaje jednym z trzech ministrów bez teki , odpowiedzialnych za obronę polityki imperialnej przed izbami; może w ten sposób wykorzystać swoje talenty oratorskie i wyraźnie zdominować swoich dwóch kolegów. W 1861 roku Napoleon III podarował go do hotelu Saltykoff w Paryżu i mianował go ministrem stanu w23 czerwca 1863 ; następnie pojawia się jako bardzo ważna postać w reżimie. Ale w rzeczywistości nie ma on żadnej władzy; konkursy parlamentarne wyczerpały mu zdrowie i przeżył depresję, która pojawiła się w korespondencji z księżną Julią Bonaparte; dotyka go również śmierć żony.

Zmarł przedwcześnie w swojej posiadłości w Grézillières. W liście od20 października 1863, Prosper Mérimée pisze: „Śmierć pana Billaulta to śmiertelny cios; był niewątpliwie najbardziej zręczny i najbardziej odpowiedni do odważnej walki z mówcami opozycji. Nie był mężem stanu, ale był wspaniałym narzędziem w rękach męża stanu. „ Napoleon III również pokazuje, że bardzo dotknęła go ta strata. Jego pogrzeb odbył się w kościele Saint-Germain-l'Auxerrois .

Dekoracje

Daniny

Publikacje

Uwagi i odniesienia

  1. Akt cytowany w Bulletin of the Archaeological Society of Nantes
  2. Le Marec, strona 10, dla badań Adolphe Billault.
  3. Philippe Le Pichon, „Ange Guépin w historii Nantes”, w: Alain Croix ( reż. ), O odczuwaniu historii w wodnym mieście: Nantes , Thonon-les-Bains, Haute-Savoie, Editions de l „Albaron Société obecność książki NPE Group,1991( ISBN  9782908528312 ) , str.  155-172
  4. Por. Miejsce na dziedzictwie Basse-Goulaine i cytowany powyżej Bulletin of the Archaeological Society.
  5. Henri de Berranger, 1960.
  6. Philippe Le Pichon, „Ange Guépin w historii Nantes”, strona 162
  7. Suteau 1999 , str.  31.
  8. Suteau 1999 , s.  32.
  9. Billault 1834 .
  10. cytowane przez Słownik francuskich parlamentarzystów
  11. 10 rue de Saint-Arnaud, obecnie rue Volney.
  12. Julie Charlotte Bonaparte (1830-1900), córka Zénaïde Julie . Por .: Witryna partnerska .
  13. Jean-Charlez Cozic i Daniel Garnier, Prasa w Nantes od 1757 do chwili obecnej , t.  I. Lata Mangina (1757-1876), Nantes, L'Atalante ,2008( ISBN  978-2-84172-395-9 ) , str.  249-250.

Załączniki

Bibliografia

Prace ogólne
  • Ten artykuł zawiera fragmenty ze Słownika Bouillet . Istnieje możliwość usunięcia tego wskazania, jeśli tekst odzwierciedla aktualny stan wiedzy na ten temat, jeśli podane są źródła, jeśli spełnia aktualne wymagania językowe i nie zawiera słów sprzecznych z zasadami Neutralność Wikipedii.
  • Billault , Victor Frond, Panteon ilustracji francuskich w XIX wieku , tom II ( czytaj online )
  • Adolphe Robert i Gaston Cougny , Słownik francuskich parlamentarzystów , t.  1, Paryż, Edgar Bourloton , 1889-1891
  • Claude Kahn i Jean Landais , Nantes i lud Nantes w okresie Drugiego Cesarstwa , Nantes, Ouest Éditions,1992( ISBN  978-2-908261-92-9 ). Plik biograficzny; szczegóły na temat pomnika Adophe Billault w Nantes.
Książki specjalistyczne
  • Henri de Berranger, Un Nantais minister de Napoléon III, Adolphe Billault, 1805-1863 , w Bulletin of the Archaeological Society of Nantes and Loire-Atlantique , 1960 (vol. 99, s.  60-72 ) i 1961 (vol. 100, s.  3-18 )Dokument użyty do napisania artykułu
  • Noël Blayau, Adolphe Billault, Minister Napoleona III z jego dokumentów osobistych, 1805-1863 , Éditions Klincksieck, Paryż, 1969. Recenzja krytyczna autorstwa Geneviève Massa-Gille w Bibliothèque de l'École des Chartes , 1971, vol. 129 n O  2, str.  488-491 , dostępne na stronie internetowej Persée
  • Yann Le Marec, Adolphe Billault's entry into policy , w Politix , 1996, t. 9 N O  35, str.  7-22 , dostępne na stronie internetowej Persée
  • Marc Suteau , Miasto i jego szkoły: Nantes, 1830–1940 , Presses universitaire de Rennes , coll.  "Historia",1999, 254  pkt. ( ISBN  2-86847-428-4 ). Dokument użyty do napisania artykułu

Linki zewnętrzne