Prezydent Harry S. Truman

Prezydent Harry S. Truman

33 th prezydent z USA

Prezydencja Franklina Delano Roosevelta Prezydencja Dwighta D. Eisenhowera

Opis tego obrazu, również skomentowany poniżej Portret Harry'ego S. Trumana - Greta Kempton  (we) , 1945, Biały Dom . Rodzaj
Rodzaj Prezydent w Stanach Zjednoczonych
Oficjalna rezydencja Biały Dom w stanie Waszyngton

Wybór
Sposób głosowania Pośrednie wybory powszechne
(wybory 1948)
Wybór 1948
Początek kadencji 12 kwietnia 1945 r
(zastąpienie zmarłego prezydenta)
Koniec semestru 20 stycznia 1953
Trwanie 7 lat 9 miesięcy i 8 dni
Przewodnictwo
Nazwisko Harry S. Truman
Data urodzenia 8 maja 1884
Data śmierci 26 grudnia 1972
Przynależność polityczna partia Demokratyczna

Prezydencja Harry'ego S. Trumana rozpoczął12 kwietnia 1945 r, Data inwestytury Harry S. Truman jako 33 rd Prezydent Stanów Zjednoczonych po śmierci swojego poprzednika Franklin Delano Roosevelt , a skończyło się na20 stycznia 1953. Członek Partii Demokratycznej Truman był wiceprezydentem Stanów Zjednoczonych tylko przez 82 dni, kiedy objął urząd. Następnie kandydował na pełną czteroletnią kadencję w wyborach prezydenckich w 1948 roku i wygrał. Chociaż nie jest dotknięte przez 22 th Poprawka do Konstytucji został ratyfikowany i który uniemożliwiał prezydentowi wykonywać więcej niż dwie kadencje, wyrzekł przejmując się wybory prezydenckie w 1952 roku i został zastąpiony przez republikańskiego Dwighta D. Eisenhowera .

Za prezydentury Trumana Stany Zjednoczone prowadziły międzynarodową politykę zagraniczną, wyrzekając się w ten sposób izolacjonizmu . W pierwszym roku swojej kadencji Truman zatwierdził bombardowania atomowe Hiroszimy i Nagasaki, a wkrótce potem otrzymał kapitulację Japonii , co zakończyło II wojnę światową . Po zakończeniu konfliktu przyczynił się m.in. do powstania Organizacji Narodów Zjednoczonych . Jednak stosunki ze Związkiem Radzieckim pogorszyły się od 1945 r., Aw 1947 r. Narastały napięcia geopolityczne między oboma krajami, które zapoczątkowały zimną wojnę . W tym samym roku amerykański prezydent ogłosił doktrynę Trumana, której celem było zapobieżenie rozprzestrzenianiu się komunizmu na całym świecie. W 1948 roku przekonał Kongres do głosowania za planem Marshalla , ogromną pomocą materialną i finansową dla spustoszonych wojną krajów Europy Zachodniej. W następnym roku przewodniczył także narodzinom NATO, które skupiło wrogie ZSRR państwa zachodnie.

Truman wdrożył w kraju ambitną politykę zwaną Fair Deal , ale większość jego inicjatyw została zablokowana przez koalicję konserwatywnych republikanów i południowych demokratów. Wybory parlamentarne w 1946 r. Dały republikanom większość w Kongresie po licznych strajkach zimy 1945-1946; Truman zawetował ustawę Tafta-Hartleya, ale Kongres, zdominowany przez koalicję konserwatystów, zignorował ją. Pomimo tych trudności Truman kontynuował wiele programów z Nowego Ładu i narzucił szereg ważnych decyzji, takich jak Ustawa o mieszkalnictwie z 1949 r. Przyjął zdecydowane stanowisko w kwestii praw obywatelskich, promując integrację Czarnych w armii. Pod jego rządami Stanami Zjednoczonymi wstrząsnął „  czerwony strach  ” wywołany strachem przed sowieckim szpiegostwem. Truman potępił tych, którzy fałszywie oskarżali obywateli o współczucie dla ZSRR, ale jednocześnie zdymisjonował lewicowych urzędników, którzy odmawiali wyparcia się komunizmu.

Kiedy komunistyczna Korea Północna najechała Koreę Południową w 1950 roku, Truman wysłał tam wojska amerykańskie, aby zapobiec upadkowi tego ostatniego kraju. Po początkowych sukcesach wojna zamieniła się jednak w impas, sytuację, która trwała do końca prezydentury Trumana. Zanim opuścił urząd, pobił rekordy niepopularności, a Eisenhower prowadził w 1952 roku kampanię na temat tego, co uważał za główne niepowodzenia Trumana: „Korea, komunizm i korupcja”. Jednak Truman nadal cieszył się dużym uznaniem naukowców, a jego reputacja w opinii publicznej znacznie się poprawiła w latach 60. Jest on dziś uważany przez historyków i politologów za jednego z dziesięciu największych prezydentów w historii Ameryki .

Sukcesja

Wybrany senatorem z Missouri w 1934 roku, Harry S. Truman zyskał rozgłos w całym kraju podczas II wojny światowej , przewodnicząc komisji badającej nadużycia produkcyjne w czasie wojny. W miarę trwania konfliktu prezydent Franklin D. Roosevelt ubiegał się o czwartą kadencję w wyborach prezydenckich w 1944 roku . Wybór kandydata na kandydata był szczególnie ważny: Roosevelt wahał się między Henry Wallace , swoim obecnym wiceprezydentem, a Jamesem F. Byrnesem , ale ten pierwszy był niepopularny wśród konserwatywnych Demokratów, podczas gdy ten drugi był w sprzeczności z postępami i wieloma katolikami. . Na prośbę przywódców partii Roosevelt ostatecznie zgodził się na nominację Trumana, który był postacią za zgodą. Ten ostatni został oficjalnie mianowany kandydatem na wiceprzewodniczącego podczas Narodowej Konwencji Demokratów w 1944 roku.

Głosowanie ogólne zakończyło się wygodnym zwycięstwem Demokratów, którzy zachowali zarówno prezydenturę, jak i większość w obu izbach Kongresu. Truman został zaprzysiężony jako wiceprezydent Stanów Zjednoczonych 20 stycznia 1945 r. 12 kwietnia wczesnym wieczorem został pilnie wezwany do Białego Domu, gdzie pierwsza dama Eleanor Roosevelt poinformowała go o śmierci. Pierwsze zmartwienie Trumana dotyczyło Eleonory: zapytał ją, czy mógłby coś dla niej zrobić, na co odpowiedziała: „Czy mogę coś dla ciebie zrobić?”. Teraz to ty masz kłopoty! Truman złożył prezydencką przysięgę wkrótce po tym wywiadzie. Dzień po objęciu urzędu powiedział dziennikarzom: „Chłopaki, jeśli się modlicie, módlcie się za mnie. Nie wiem, czy kiedykolwiek spadł na ciebie stóg siana, ale kiedy powiedzieli mi, co się wczoraj wydarzyło, odniosłem wrażenie, że upadł na mnie Księżyc, gwiazdy i wszystkie planety ”.

Skład rządu

Obejmując urząd, Truman poprosił wszystkich członków administracji Roosevelta o pozostanie na miejscu, ale do końca 1946 r. Tylko jeden minister z poprzedniego rządu, sekretarz marynarki wojennej James Forrestal , nadal sprawował urząd. Fred M. Vinson , który zastąpił Henry'ego Morgenthau na stanowisku Sekretarza Skarbu w lipcu 1945 r., Został powołany do Sądu Najwyższego w następnym roku i zastąpiony przez Johna W. Snydera . Truman dość szybko pozbył się sekretarza stanu Edwarda Stettiniusa Jr. na rzecz Jamesa F. Byrnesa , którego za czasów Roosevelta nazywano „zastępcą przewodniczącego”; Byrnes zdyskredytował się jednak w oczach Trumana z powodu swego pojednawczego stosunku do ZSRR w ostatnich miesiącach 1945 r. Jego następcą, od stycznia 1947 r., Był generał George Marshall , który wraz z podsekretarzem stanu, dziekanem Achesonem i grupą doradcy znani jako Mędrcy , jako jeden z głównych architektów powojennej polityki zagranicznej.

Forrestal był pierwszym sekretarzem obrony, który utworzył ten departament w 1947 r., Mając władzę nad wszystkimi gałęziami sił zbrojnych Stanów Zjednoczonych . Jednak został zmuszony do rezygnacji w 1949 r. Ze względów zdrowotnych i został kolejno zastąpiony przez Louisa A. Johnsona , Marshalla i ostatecznie Roberta A. Lovetta . W tym samym roku Acheson zastąpił Marshalla na stanowisku sekretarza stanu do końca prezydentury Trumana. Ten ostatni zadbał o to, by w swoim gabinecie wyznaczyć pewną liczbę bliskich przyjaciół, których zdolności były czasami bardzo gorsze od ich zadań; wśród tych osób byli Vinson, Synder i adiutant Harry H. Vaughan . Poza gabinetem Clark Clifford i John R. Steelman byli również szczególnie wpływowymi doradcami.

Truman nie miał wiceprezesa podczas swojej pierwszej kadencji (3 lata i 253 dni), ponieważ w ówczesnym prawie nie było przepisu o obsadzeniu wakatu na stanowisku wiceprzewodniczącego. W tym kontekście najważniejszą osobą na linii sukcesji prezydenckiej był sekretarz stanu. Protokół został jednak zmodyfikowany wraz z przyjęciem w lipcu 1947 r. Ustawy o sukcesji prezydenta, która dała pierwszeństwo przewodniczącemu Izby Reprezentantów . W różnych okresach, podczas pierwszej kadencji Trumana, Sekretarze Stanu Stettinius, Byrnes i Marshall, a następnie mówcy Joseph Martin i Sam Rayburn byli w najlepszej pozycji, aby zastąpić Trumana, gdyby zrezygnował. W wyborach prezydenckich w 1948 roku Truman wybrał senatora z Kentucky Albena W. Barkleya na swojego kandydata na kandydata . Ten ostatni pełnił funkcję wiceprezydenta przez całą drugą kadencję Trumana i był zapraszany przez prezydenta na posiedzenia gabinetu.

Nominacje sędziowskie

Truman powołał czterech sędziów do Sądu Najwyższego Stanów Zjednoczonych . Po przejściu Owena Robertsa na emeryturę w 1945 r. Prezydent wybrał na jego miejsce republikańskiego senatora z Ohio, Harolda Hitza Burtona . Roberts był ostatnim sędzią Trybunału, który nie został powołany przez Roosevelta ani wybrany przez niego na stanowisko Prezesa Sądu; dlatego Truman uważał, że ważne jest nominowanie republikanina do przejęcia władzy po Robertsie. Po śmierci sędziego głównego Harlana F. Stone'a w kwietniu 1946 r. Postanowił, że następca Stone'a zostanie zastąpiony przez sekretarza skarbu Freda M. Vinsona . Dwa nowe wakaty pojawiły się w 1949 r. Wraz ze śmiercią Williama Francisa Murphy'ego i Wileya B. Rutledge'a  : Truman zaproponował następnie nazwiska prokuratora generalnego Toma Clarka i federalnego sędziego apelacyjnego Shermana Mintona, które zostały zatwierdzone przez Kongres. Vinson służył przez siedem lat, po czym zmarł w 1953 roku, podczas gdy Minton zrezygnował w 1956 roku; Burton siedział na boisku do 1958 roku i często głosował z blokiem konserwatystów kierowanym przez Felixa Frankfurtera  ; Jeśli chodzi o Clarka, który opuścił urząd dopiero w 1967 r., Jego głosy, czasami zgodne z konserwatywnymi stanowiskami, a czasami przychylne postępowym pomysłom, odegrały ważną rolę w orzeczeniach wydawanych przez Trybunał. Truman powołał również 27 sędziów do federalnych sądów apelacyjnych i 101 sędziów do federalnych sądów okręgowych .

Koniec II wojny światowej

W kwietniu 1945 r. Mocarstwa sprzymierzone, kierowane przez Stany Zjednoczone, Wielką Brytanię i Związek Radziecki, były bliskie militarnego pokonania Niemiec, ale sytuacja na Pacyfiku, gdzie Japonia pozostawała groźnym przeciwnikiem, nie była wcale tak jasna. Jako wiceprezydent Truman nie wiedział o niektórych inicjatywach związanych z wojną, takich jak Projekt Manhattan , mający na celu wyprodukowanie pierwszej bomby atomowej. Chociaż po południu 12 kwietnia szybko poinformowano go, że alianci dysponują niezwykle potężną nową bronią, sekretarz wojny Stimson ujawnił mu szczegóły dopiero 25 kwietnia. Niemcy skapitulowały 8 maja 1945 roku, co zakończyło wojnę w Europie. Uwaga Trumana zwróciła się następnie na Pacyfik, gdzie miał nadzieję jak najszybciej załatwić sprawę z Japonią.

Ponieważ koniec działań wojennych szybko się zbliżał, Truman udał się do Europy na konferencję poczdamską, aby spotkać się z sowieckim przywódcą Józefem Stalinem i brytyjskim premierem Winstonem Churchillem . Pod koniec tego spotkania podjęto kilka ważnych decyzji, w szczególności podział Niemiec na cztery strefy okupacyjne, cofnięcie granicy niemieckiej do linii Odry i Nysy , uznanie nowego, wspieranego przez rząd polski rządu polskiego. podział Wietnam do 16 th równoległego. ZSRR zgodził się także na rozpoczęcie ofensywy przeciwko japońskiej prowincji Mandżuria. Podczas pobytu w Poczdamie Truman dowiedział się, że test Trinity pierwszej broni nuklearnej 16 lipca zakończył się sukcesem. Powiedział Stalinowi, że Stany Zjednoczone zamierzają użyć nowego rodzaju broni przeciwko Japończykom. Chociaż był to pierwszy raz, kiedy Sowieci zostali oficjalnie poinformowani o istnieniu bomby atomowej, Stalin już wiedział o Projekcie Manhattan poprzez szpiegostwo, jeszcze zanim Truman się o tym dowiedział.

Polityka zagraniczna

Polityka wewnętrzna

Terminy wyborów

Dziedzictwo

Bibliografia

Uwagi i odniesienia

  1. (w) Michael James Lacey, Prezydencja Trumana , Cambridge University Press,1991( ISBN  9780521407731 ) , str.  35-36.
  2. Dallek 2008 , s.  12-14.
  3. McCoy 1984 , s.  8-9.
  4. McCullough 1992 , s.  425.
  5. McCoy 1984 , s.  1-2.
  6. McCullough 1992 , s.  436.
  7. McCullough 1992 , s.  366.
  8. McCoy 1984 , s.  63-64.
  9. Śledź 2008 , s.  599-600.
  10. Śledź 2008 , s.  602-603.
  11. Śledź 2008 , s.  612-613.
  12. Śledź 2008 , s.  613-614.
  13. McCoy 1984 , s.  148-149.
  14. Hamby 1995 , s.  301-302; 472.
  15. McCoy 1984 , s.  146.
  16. (w) Polly Ann Davis, „  Alben W. Barkley: Vice President  ” , The Register of the Kentucky Historical Society , vol.  76 N O  21978, s.  112–132 ( JSTOR  23378959 ).
  17. (w) Henry Julian Abraham, Justices, Presidents and Senators: A History of the US Supreme Court Appointments from Washington to Bush II , Rowman & Littlefield,2008, 439,  str. ( ISBN  978-0-7425-5895-3 , czytaj online ) , str.  182-187.
  18. McCoy, 1984 , str.  21-22.
  19. (w) Barton J. Bernstein, „  Roosevelt, Truman, and the Atomic Bomb, 1941-1945: A Reinterpretation  ” , Political Science Quarterly , tom.  90, n o  1,1975, s.  23–69.
  20. (w) Philip Padgett, Advocating Overlord: The D-Day Strategy and the Atomic Bomb , University of Nebraska Press,2018( ISBN  9781640120488 ) , cxv.
  21. Dallek 2008 , s.  19-20.
  22. (w) Robert Cecil, „  Potsdam and its Legends  ” , International Affairs , vol.  46, n o  3,1970, s.  455–465.
  23. McCoy 1984 , s.  23-24.
  24. (w) John Lewis Gaddis , „  Intelligence, Espionage, and Cold War Origins  ” , Diplomatic History , t.  13 N O  21989, s.  191–212.