Adler MannheimFundacja |
1938 Mannheimer ERC 1994 Die Adler Mannheim Eishockey |
---|---|
Siedzenie |
Mannheim Baden-Württemberg Niemcy |
Lodowisko (arena) |
SAP Arena (13600 miejsc) |
Zabarwienie |
Niebieski , biały i czerwony |
Liga | Mistrzostwa Niemiec w hokeju na lodzie |
Główny trener | Pavel Gross |
Stronie internetowej | http://www.adler-mannheim.de/ |
Adler Mannheim ( Orły Mannheim ) to profesjonalny hokej klub z Niemiec , z siedzibą w Mannheim w Badenii-Wirtembergii . Klub gra w najwyższej niemieckiej lidze, elitarnych mistrzostwach Niemiec , Deutsche Eishockey-Liga (określana również skrótem DEL).
Z inicjatywy mistrza olimpijskiego w wioślarstwie Hugo Straußa w ramach klubu wioślarskiego Mannheimer RC utworzono sekcję wrotkarską; Strauß rzeczywiście wykorzystuje jazdę na łyżwach jako trening do wiosłowania. Łyżwiarstwo miało miejsce po raz pierwszy w różnych miejscach, aż do wiosny 1938 roku wraz z instalacją w Rhein-Neckar-Halle. Po wybudowaniu Eisstadion am Friedrichspark w 1938 r. Osiemdziesięciu trzech członków sekcji założyło19 maja 1938, Mannheimer Eis- und Rollsport-Club zwany także Mannheim ERC lub po prostu MERC . Drużyna w swoim pierwszym sezonie 1938-1939 bierze udział w finale eliminacji do mistrzostw Niemiec. Archiwa klubu pozwalają zlokalizować pierwszy mecz drużyny19 lutegoprzed 5000 ludzi przeciwko mistrzowi Niemiec SC Riessersee i porażce 11 : 0. Pierwsza drużyna Mannheim to zawodnicy z klubu, ale także posiłki z sąsiedniego klubu SC Forsthausstraße Frankfurt. Następnego dnia ponownie spotykają się Riessersee i Mannheim i tym razem drużyna gospodarzy składa się tylko z piłkarzy klubowych, którzy przegrali 15-1.
Drużyna po raz pierwszy weszła do mistrzostw kraju w latach 1940-1941, kiedy to drużyna juniorów dotarła do finału mistrzostw Niemiec. W następnym sezonie wiele drużyn mistrzowskich zostało zdegradowanych przez II wojnę światową . Tak więc SC Riessersee i Wiener Eissport-Gemeinschaft nie przedstawiają zespołu, więc finał musi rozegrać się po prostu między Mannheim i LTTC Rot-Weiß Berlin , faworytami finału. Ale zostaje odwołany dzień przed planowanym terminem z powodu wypowiedzenia wojny totalnej . Nowe mistrzostwa odbyły się w latach 1942-1943, ale chociaż Mannheim musiał rozegrać półfinał z Rot-Weiß Berlin, spotkanie zostało ponownie odwołane. Rzeczywiście, plik5 czerwca 1943, Eisstadion am Friedrichspark zostaje zniszczony przez bombardowanie.
Po zakończeniu II wojny światowej w 1945 r. Hokej na lodzie pojawił się ponownie w Mannheim dopiero w 1949 r. Friedrichspark został odbudowany, ale MERC nie był już klubem dla regionu z wiatrem w żaglach. W ten sposób drużyna Mannheim rozgrywa towarzyskie mecze z innymi klubami w regionie i wybranymi żołnierzami. W 1951 roku klub ponownie wziął udział w lokalnym Second Division Championship: w Landesliga w Badenii-Wirtembergii , znany również pod akronimem LL BW. Po nieznacznym pominięciu wspinaczki w latach 1952-1953, sezon 1953-1954 był właściwy dla klubu. Trenowany przez Austriaka Kurta Kurza , drużynie udało się pozbyć klubów Berliner SC i Rosenheim, aby zakończyć na szczycie tabeli i awansować do trzeciej ligi na sezon 1954-1955, Oberligi . Pierwsza dywizja nie odniosła sukcesu dla zawodników Mannheim, którzy zakończyli sezon na ostatnim miejscu tylko jednym remisem z KTSV Preußen i trzynastoma porażkami, w tym 1-22 z Krefeld Pinguine . W związku z tym drużyna schodzi w LL BW, ale dominuje w swoim przedmiocie, aby wrócić do Oberligi w sezonie 1956-1957.
Jedenaście drużyn jest teraz częścią dywizji i utworzono dwie pule. Mannheim zajmuje drugie miejsce w North Pool za Rote Teufel Bad Nauheim , z ośmioma zwycięstwami i dwoma remisami. Podczas rozgrywki finałowej rywalizują ze sobą trzy najlepsze zespoły grupy południowej, Bad Nauheim i Mannheim, a MERC zajmuje czwarte miejsce w tabeli. Mannheim zajął pierwsze miejsce w North Division w następnym sezonie regularnym, ale ponownie zajął czwarte miejsce w końcowej puli.
W latach 1958-1959 niemiecki hokej na lodzie zreorganizował się, tworząc Bundesligi i jedną pulę ośmiu elitarnych drużyn, w tym MERC, który miał nowego trenera w osobie Bibi Torriani . Pomimo tych zmian w Niemczech i na MERC, niemiecki hokej jest nadal zdominowany przez EV Füssen, który zdobył swój siódmy tytuł z rzędu. Mimo to Mannheim stał się kluczowym graczem w nowej Bundeslidze , zajmując trzecie miejsce w tabeli za EC Bad Tölz, ale przed SC Riessersee . Torriani opuścił klub pod koniec następnego sezonu, gdy jego zespół eksplodował po 7: 0 przeciwko Riessersee, nowemu mistrzowi 1959-1960.
Pora roku | Podział | Sezon zasadniczy | Ostatnia kura |
---|---|---|---|
1953-1954 | LL BW | Pierwsze miejsce | Brak ostatniej fazy |
1954-1955 | OL | Ósme i ostatnie miejsce | Brak ostatniej fazy |
1955-1956 | LL BW | Pierwsze miejsce | Brak ostatniej fazy |
1956-1957 | OL | Drugie miejsce w dywizji północnej | Czwarte miejsce |
1957-1958 | OL | Pierwsze miejsce w dywizji północnej | Czwarte miejsce |
1958-1959 | 1.BL | Trzecie miejsce | Brak ostatniej fazy |
1959-1960 | 1.BL | Piąte miejsce | Brak ostatniej fazy |
1960-1961 | 1.BL | Piąte miejsce | Brak ostatniej fazy |
1961-1962 | 1.BL | Szóste miejsce | Siódme miejsce |
1962-1963 | 1.BL | Trzecie miejsce | Trzecie miejsce |
1963-1964 | 1.BL | Siódme miejsce | Szóste miejsce |
1964-1965 | 1.BL | Czwarte miejsce | Trzecie miejsce |
W latach sześćdziesiątych MERC nie ruszył naprzód. W 1970 roku po raz pierwszy walczyła o to, aby nie zejść i zajęła dziesiąte miejsce. W sezonie 1970-1971 drużyna wygrała tylko trzy mecze, widzów było tylko 300, a pod koniec sezonu spadł do drugiej ligi. Ze względu na wiele startów zespół ma tylko dziewięciu sprawnych graczy i zajął czwarte miejsce. W kolejnych sezonach klub zawsze kończył między drugim a piątym, ale nie w pierwszych kwalifikacjach do najwyższej ligi.
W 1976 roku klub hokejowy uniezależnił się od sekcji innych sportów lodowych, łyżwiarstwa figurowego i łyżwiarstwa szybkiego . Trener Heinz Weisenbach buduje bardziej konkurencyjny skład, któremu udaje się awansować do elitarnej ligi, zajmując drugie miejsce, gdy rozszerza się z dziesięciu do dwunastu klubów.
Pora roku | Podział | Sezon zasadniczy | Ostatnia kura |
---|---|---|---|
1965-1966 | 1.BL | 5 th Place | 4 th Place |
1966-1967 | 1.BL | 2 e up | 6 th Place |
1967-1968 | 1.BL | 3 th Place | 5 th Place |
1968-1969 | 1.BL | 3 th Place | 4 th Place |
1969-1970 | 1.BL | 9 th Place | 2 e up |
1970-1971 | 1.BL | 10 th Place | |
1971-1972 | OL | 4 th Place | |
1972-1973 | OL | 3 th Place | |
1973-1974 | 2.BL | 2 e up | |
1974-1975 | 2.BL | 3 th Place | |
1975-1976 | 2.BL | 5 th Place | |
1976-1977 | 2.BL | 4 th Place | |
1977-1978 | 2.BL | 2 e up |
Mając ograniczony budżet na zbudowanie dobrej drużyny Bundesligi , Weisenbach będzie rekrutować graczy w Ameryce, głównie tych o niemieckim pochodzeniu. Wraz z Haroldem Kreisem , Manfredem Wolfem , Royem Roedgerem i Peterem Ascherlem zespół przekształca się w pierwszą „niemiecko-kanadyjską drużynę” Bundesligi. Wejście bramkarza reprezentacji narodowej Ericha Weishaupta budzi kontrowersje po rozstaniu między Eishockey Berlin KG i Berliner Schlittschuhclub ; federacja staje się mediatorem w sprawie, formalizuje transfer i wygrywa w sądzie.
Szóste miejsce w 1980 roku było najlepszym występem klubu. Przyjazd Rona Andruffa i Holgera Meitingera , Marcusa Kuhla i Petera Obresy z Mannheim wzmacnia zespół. Po trudnej drugiej rundzie MERC zdobył swój pierwszy tytuł przedostatniego dnia.
Weisenbach odchodzi z klubu, a zastępuje go Czech Ladislav Olejnik i dziesięć lat zajmie zbudowanie zespołu według jego pomysłu. Ale budżet pozostaje niewielki; w sezonie 1981-1982 tylko czterech obrońców było na poziomie elitarnym.
W 1981 roku, kiedy mistrzostwo weszło do fazy play-off , Mannheim zajął trzecie miejsce. W następnym roku przegrała w finale z Starbulls Rosenheim . Ponownie przegrała w finale przeciwko EV Landshut w 1983 i ponownie przeciwko Starbulls Rosenheim w 1985.
W następnym roku Olejnik wyjechał do Rosenheim, Manfred Wolf, Roy Roedger i Andreas Niederberger opuścili klub, młodzi nie mogli ich zastąpić, prezydent Helmut Müller ogłosił rezygnację po porażce w ćwierćfinale. Olejnik wraca już po jednym sezonie i sukces też. W 1987 roku MERC przegrał w finale z Kölner Haie . W kolejnych sezonach zajął trzecie, a potem czwarte miejsce.
Pora roku | Podział | Sezon zasadniczy | Ostatnia kura | Play-offy |
---|---|---|---|---|
1978-1979 | 1.BL | 4 th Place | 6 th Place | - |
1979-1980 | 1.BL | 2 e up | Mistrz | - |
1980-1981 | 1.BL | 3 th Place | - | 3 rd |
1981-1982 | 1.BL | 3 th Place | - | Finał |
1982-1983 | 1.BL | 2 e up | - | Finał |
1983-1984 | 1.BL | Zamiast tego 1 ponownie | - | 3 rd |
1984-1985 | 1.BL | 3 th Place | - | Finał |
1985-1986 | 1.BL | 7 th Place | - | Ćwierćfinał |
1986-1987 | 1.BL | 4 th Place | - | Finał |
1987-1988 | 1.BL | 3 th Place | - | 3 rd |
1988-1989 | 1.BL | 3 th Place | - | Półfinał |
1989-1990 | 1.BL | 7 th Place | - | Ćwierćfinał |
Olejnik odchodzi na dobre i klub dochodzi dopiero do ćwierćfinału lub półfinału.
W 1994 roku klub miał dług w wysokości ośmiu milionów marek. Najlepiej opłacani zawodnicy jak Jiří Lála czy Peter Draisaitl odchodzą, pozostali akceptują redukcję o jedną trzecią pensji.
Wraz z założeniem nowych, prawdziwie profesjonalnych mistrzostw, Deutsche Eishockey-Liga , Mannheimer Eis- und Rollsport-Club przekształca się w LLC i nazywa się Die Adler Mannheim Eishockey , the Eagles of Mannheim.
W pierwszym sezonie DEL Adlerowie zajęli trzecie miejsce w mistrzostwach i przegrali w ćwierćfinale. W 1996 roku zajęli szóste miejsce i ponownie przegrali w rozgrywającym.
Pora roku | Podział | Sezon zasadniczy | Play-offy |
---|---|---|---|
1990-1991 | 1.BL | 5 th Place | Ćwierćfinał |
1991-1992 | 1.BL | 6 th Place | Półfinał |
1992-1993 | 1.BL | 5 th Place | Półfinał |
1993-1994 | 1.BL | 7 th Place | Ćwierćfinał |
1994-1995 | Z | 3 th Place | Ćwierćfinał |
1995-1996 | Z | 6 th Place | Ćwierćfinał |
Orzeczenie Bosman , dzięki czemu odtwarzacz z obywatelstwa Unii Europejskiej, aby wybrać swój klub w Unii nie podlegając do ograniczenia liczby cudzoziemców w nim, jest realizowany. Klub z Mannheim skorzystał z okazji, aby rekrutować zawodników z Francji, Austrii, Włoch i Belgii. Wzmocnienia dopasowują się natychmiast i pomagają zespołowi zająć drugie miejsce w sezonie zasadniczym. Kölner Haie nie wygrać drugi tytuł z rzędu, tracąc w playoffs trzy gry nic przeciwko Mannheim, który stał się mistrzem. Kapitan Harold Kreis , mistrz w 1980 roku, zakończył karierę po tym tytule w 1997 roku.
W następnym sezonie tytuł jest skutecznie obroniony. Drużyna wygrała sezon zasadniczy, ale zajęła czwarte miejsce w eliminacjach do play-off, w których piłkarze pokonali Eisbären Berlin . Philippe Bozon zostaje wybrany najlepszym graczem roku.
Latem problemy gospodarcze powracają i rozwiązuje je inwestycja Dietmara Hoppa , założyciela firmy SAP . W sezonie 1998-1999 klub zajął trzecie miejsce w regularnych rozgrywkach i wywalczył trzeci tytuł DEL w finale z Norymberskimi Tygrysami Lodowymi , trzy mecze do dwóch.
W sezonie 1999-2000 klub przeszedł wiele zmian. Trener Lance Nethery i starsi gracze odchodzą, pojawia się Chris Valentine . Dotarł tylko do ćwierćfinału, ale Jan Alston był królem strzelców mistrzostw z 74 punktami. Praca nad zmianą trwa nadal z nowym trenerem, Billem Stewartem . Adlerowie ustanowili rekord 115 punktów w 60 meczach, aby zdobyć piąty tytuł.
Latem 2001 roku pierwotny klub zrzeszający MERC został rozwiązany. Adlerowie stracili tytuł w finale z Kölner Haie, trzy mecze do dwóch. W 2003 roku ponownie przegrali z nimi w półfinale, ale wygrali nowo utworzoną imprezę Pucharu Niemiec w hokeju na lodzie . W 2004 roku, szósty w sezonie zasadniczym, zostali wyeliminowani w ćwierćfinale z Hamburg Freezers .
W latach 2004-2005 Mannheim wykorzystał lokaut Narodowej Ligi Hokejowej, aby powitać w Niemczech Niemców Jochena Hechta i Svena Butenschön'a , bramkarza francuskiej drużyny Cristobala Hueta oraz obrońców Andy'ego Delmore'a i Yannicka Tremblaya . Niemniej jednak zespół zakończył na tym samym miejscu co poprzednio, ale dotarł do finału, który przegrał w trzech meczach z Eisbären Berlin .
W sezonie 2005-2006 Mannheim zainwestował największy budżet w wysokości ośmiu milionów euro i zbudował SAP Arena , bardzo nowoczesną halę sportową. Ale zajęła dziesiąte miejsce i nawet nie doszła do play-offów; ponadto przegrała w finale pucharu z DEG Metro Stars w Düsseldorfie . Nowa sala ma jednak jedenaście tysięcy zajętych miejsc, co czyni ją czwartą co do wielkości widownią w Europie.
W sezonie 2006-2007 drużyna powróciła do sukcesu, zdobywając szósty tytuł mistrzowski przeciwko Lodowym Tygrysom z Norymbergi i drugi puchar przeciwko Kölner Haie. To pierwszy dublet mistrzostw. Publiczność wzrasta do dwunastu tysięcy osób, trzecia publiczność.
W 2008 roku, po przeciętnym sezonie zasadniczym, Adler Mannheim znalazł Kölner Haie w ćwierćfinale. Plik22 marcaW Kolonii, aby odnieść trzecie decydujące zwycięstwo, obie drużyny grają do 168 minut, aż do bramki Philipa Gogulli i straty 5 : 4 Mannheima. Ten mecz jest rekordem w Europie, drugim na świecie (gra NHL trwała dłużej w 1936 roku). Przegrana jest częścią serii przegranych 4-1.
W 2009 roku Mannheim prawie przegapił baraże, kończąc długą negatywną passę, która doprowadziła do zwolnienia trenera Dave'a Kinga . Drużyna wciąż awansowała do półfinału przegranego z Eisbärenem Berlinem.
W kolejnym sezonie drużyna pozostaje przeciętna. Po dziewiątej doszła do tury, która otworzyła przed nią play-offy. Nowy trener Doug Mason również został zwolniony, jego asystent Teal Fowler bierze tymczasowy udział. Tęskni za barażami przeciwko Augsburger Panther . Ten słaby występ wyklucza pięciu graczy z grupy. Legenda Harold Kreis zostaje trenerem.
W sezonie 2010-11 klub zajął szóste miejsce w sezonie zasadniczym i zakończył w ćwierćfinale przeciwko DEG Metro Stars. Następnie odbudowany zespół zajął czwarte miejsce w sezonie zasadniczym i zmierzył się w finale z Eisbärenem Berlinem, obecnym dwukrotnym mistrzem. Podczas czwartej gry z serii, w Mannheim, Orły prowadzą 5 do 2 w trzeciej tercji, ale Berlinowi udaje się wygrać i wrócić do dwóch zwycięstw wszędzie. Berlin wygrywa w piątym i ostatnim meczu.
W latach 2012-2013, z powodu przybycia do lokautu NHL od Dennis Seidenberg , Jochen Hecht , Jason Pominville i Marcel Goc , Mannheim zajął pierwsze miejsce w sezonie i był faworytem przed play-off. Jednak w ćwierćfinale zespół był zaskoczony przez EHC Wolfsburg Grizzly Adams .
W sezonie 2013-2014 , po serii porażek, Adler Mannheim i Harold Kreis rozstali się za obopólną zgodą31 grudnia 2013. Hans Zach zastępuje go. Czwarte miejsce w sezonie zasadniczym Mannheim nadal zatrzymuje się w ćwierćfinale, pokonując 4 mecze do 1 z Kölner Haie . Hans Zach wycofuje się. Jego następca, Geoff Ward , jest przedstawiony dalej19 czerwcapodczas konferencji prasowej. Ward podpisał trzyletni kontrakt, ale odchodzi pod koniec sezonu.
W sezonie 2014-2015 Adlers Mannheim zajął pierwsze miejsce w regularnych mistrzostwach. W barażach wyeliminowali Lodowe Tygrysy z Norymbergi w ćwierćfinale, a następnie Grizzlys Wolfsburg w półfinale. W finale drużyna spotyka się z ERC Ingolstadt , posiadaczami mistrzostw. Podczas gdy Ingolstadt prowadzi dwa mecze do zera, Orlom udaje się wyrównać, a następnie wygrać następne cztery mecze i po raz siódmy zostać mistrzem Niemiec.
Pora roku | Podział | Sezon zasadniczy | Ostatnia kura | Play-offy |
---|---|---|---|---|
1996-1997 | Z | 2 e up | Zamiast tego 1 ponownie | Mistrz |
1997-1998 | Z | Zamiast tego 1 ponownie | 4 th Place | Mistrz |
1998-1999 | Z | 3 th Place | - | Mistrz |
1999-2000 | Z | 5 th Place | - | Ćwierćfinał |
2000-2001 | Z | Zamiast tego 1 ponownie | - | Mistrz |
2001-2002 | Z | 2 e up | - | Finał |
2002-2003 | Z | 4 th Place | - | Półfinał |
2003-2004 | Z | 6 th Place | - | Ćwierćfinał |
2004-2005 | Z | 6 th Place | - | Finał |
2005-2006 | Z | 10 th Place | - | - |
2006-2007 | Z | Zamiast tego 1 ponownie | - | Mistrz |
2007-2008 | Z | 6 th Place | - | Ćwierćfinał |
2008-2009 | Z | 4 th Place | - | Półfinał |
2009-2010 | Z | 9 th Place | - | Przed play-offami |
2010-2011 | Z | 7 th Place | - | Ćwierćfinał |
2011-2012 | Z | 4 th Place | - | Finał |
2012-2013 | Z | Zamiast tego 1 ponownie | - | Ćwierćfinały |
2013-2014 | Z | 4 th Place | - | Ćwierćfinały |
2014-2015 | Z | Zamiast tego 1 ponownie | - | Mistrz |
Pięć numerów noszonych przez byłych graczy zostało „wycofanych”. Aby upamiętnić zwycięzców, z dachu SAP Arena wiszą banery. Lista graczy, o których mowa, przedstawia się następująco:
Baner dla Kreis
Baner dla Kuhl
Corbet de DOS z n O 20
Baner na cześć Bogatszego
(Kropka i pozycja w nawiasach)
|
Demmer brał udział w reprezentacji Austrii na igrzyskach olimpijskich w 1936 i 1948 roku oraz w wielu niemieckich klubach. |
|
Feistritzer uczestniczy z austriacką drużyną w Igrzyskach Olimpijskich 1948 w Saint-Maurice. |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Czterokrotny mistrz Niemiec w EV Füssen w latach pięćdziesiątych. |
|
|
|
Lepsze statystyki podczas ich obecności w klubie | |||
Kategoria | Nazwisko | Numer | |
Najlepszy gracz | Stephane Richer | 422 (w sześciu sezonach) | |
Najlepszy napastnik | René Corbet | 137 (w siedmiu sezonach) | |
Najlepszy podający | Pavel Gross | 206 (w pięciu sezonach) | |
Najlepszy wskaźnik | Dave tomlinson | 308 (121 goli i 187 asyst w sześciu sezonach) | |
Najlepszy więzień | Mike Stevens | 980 (w czterech sezonach) |
Byli trenerzy | ||||
Pora roku | Trener | Pora roku | Trener | |
1939–1940 |
Toni Lindner Hugo Strauß |
1972–1976 | Eugen Seidl | |
1940–1941 |
Bobby Bell Josef Göbl |
1976–1980 | Heinz weisenbach | |
1941–1943 | Josef Gobl | 1980–1985 | Ladislav Olejnik | |
1948–1951 | Wolfgang lehr | 1985 | Wilberta Duszenko | |
1951–1952 | Toni Kartak | 1985–1986 | Doug Kacharvich | |
1952–1953 |
Erich Schif Heinz Schneekloth |
1986–1989 | Ladislav Olejnik | |
1953–1954 | Kurt Kurz (zawodnik-trener) | 1989–1990 | Claes-Göran Wallin | |
1954–1955 | Gerhard Wesselowski | 1990 | Heinz weisenbach | |
1955–1956 |
Erich Konecki Bruno Guttowski |
1990–1991 | Olle Öst | |
1956–1957 | Erich Konecki | 1991–1993 | Jiří Kochta | |
1957–1958 | Toni Kartak | 1993–1994 | Craig sarner | |
1958–1959 | Richard torriani | 1994–1999 | Lance Nethery | |
1959–1960 |
Richard Torriani Bruno Guttowski |
1999–2000 | Chris Valentine | |
1960–1961 | Bruno Guttowski | 2000–2004 | Bill Stewart | |
1961–1962 |
Hal Schooley Bruno Guttowski |
2004 | Helmut de Raaf | |
1962–1963 | Lorne trottier | 2004–2005 | Stephane Richer | |
1963–1964 | Sonny rost | 2005–2006 | Greg Poss | |
1964–1967 | Frank Trottier | 2006–2007 |
Greg Poss Teal Fowler |
|
1967–1968 | Kurt Sepp | 2007–2009 |
Dave King Teal Fowler |
|
1968–1969 | Ed Reigle | 2009 | Teal Fowler (tymczasowy) | |
1969–1970 | Bruno Guttowski | 2009-2010 |
Doug Mason Teal Fowler |
|
1970–1971 |
Ulrich Finger Bruno Guttowski |
2010 | Turkusowy ptasznik | |
1971–1972 |
Bruno Guttowski Gerhard Schuhmacher |
2010-2013 | Harold Kreis | |
2014 | Hans zach | |||
2014-2015 | Oddział Geoffa | |||
2015-2016 | Greg Ireland | |||
2016 | Craig Woodcroft | |||
2016-2017 | Sean Simpson | |||
2017-2018 | Bill Stewart | |||
2018- ... | Pavel Gross |
Od swojego powstania w 1938 roku klub hokejowy ma trenerów co najmniej siedmiu różnych narodowości. Toni Lindner był pierwszym trenerem w 1939 roku, następnie Hugo Strauß i Bobby Bell , pierwszy obcokrajowiec. W latach 60. XX wieku było 18 Niemców, najczęściej 11 Kanadyjczyków.
Najdłużej pozostali trenerzy Canadian Lance Nethery w latach 1994-1999 i Czech Ladislav Olejnik od 1981 do 1985, a następnie od 1986 do 1989. Bruno Guttowski trenował przez sześć sezonów od 1959 do 1962 i 1969 do 1972.
Lance Nethery jest tym, który zdobył najwięcej tytułów mistrzowskich dla klubu, trzy: 1997, 1998, 1999. Tytuł nadali także Heinz Weisenbach (1980), Bill Stewart (2001), Greg Poss i Teal Fowler (2007). Greg Poss i Teal Fowler zdobyli Puchar Niemiec w 2003 i 2007 roku. Wicemistrzostwo to dzieło Ladislava Olejnika (1982, 1983, 1985 i 1987) oraz Stéphane Richer (2005).
Jedynie sekcja amatorska i moll nadal tworzą Mannheimer Eis- und Rollsport-Club . Stary MERC zbankrutował w 2001 roku. W 1976 roku łyżwiarstwo figurowe i szybkie uzyskały niezależność. W 2010 roku młodzieżowy klub hokejowy, do tej pory niezależny, zintegrował się z Alder Mannheim i stał się MERC-Jungadler Mannheim, który możemy nazwać Aiglons. Ponadto od 1982 do 2005 roku istnieje żeński zespół „Mannheimer ERC Wild Cats”.
W 2005 roku amatorska drużyna została wicemistrzem regionalnej dywizji Badenii-Wirtembergii i awansowała do Oberligi, której odmówiła ze względów finansowych. W 2006 roku została mistrzynią Badenii-Wirtembergii i nadal odmawia przystąpienia z tych samych powodów. W 2007 roku zajęła szóste miejsce. Następnie w 2008 roku wygrała sezon regularny, ale przegrała w turnieju akcesyjnym.
Kiedy powstał MERC, inwestycja w młodzież była taka, że dotarła do finału mistrzostw w 1941 roku. Po długim istnieniu, częściowo udanych dziesięcioleciach, w 1999 roku Dietmar Hopp stworzył również profesjonalne centrum szkoleniowe. Jest to szkoła z internatem dla młodzieży z całych Niemiec, której byłym bramkarzem Helmut de Raaf jest dyrektorem generalnym. W latach 2000-2001 drużyna do lat 18 została wicemistrzem mistrzostw juniorów, a następnie zdobyła tytuły w latach 2002-2006. W latach 2010 i 2012 drużyna do lat 18 ponownie zdobyła tytuł juniorów w Deutsche Nachwuchs Liga .
Są podzieleni na amatora Mannheimer ERC i Heilbronner Falken, który gra w niemieckich mistrzostwach hokeja na lodzie D2 w celu zdobycia doświadczenia.
Kobieca drużyna Mannheim ERC powstała w 1982 roku pod nazwą „Mannheimer ERC Bob Cats”. W 1984 roku grała w mistrzostwach Badenii-Wirtembergii. Wygrali miejsce w krajowym finale mistrzostw Niemiec na koniec sezonu 1986-1987, ale zostali wyeliminowani w półfinale przez zespół Esslingen . Zemszczą się, będąc mistrzem przez kolejne trzy sezony, a następnie ponownie w 1992.
Po przewrocie w drużynie i spadku z ligi znów są mistrzami w latach 1998-1999. W sezonie 2005-2006 drużyna przegrała po czterech zawodnikach, którzy zrezygnowali bez zmiany.
Eisstadion am Friedrichspark został otwarty w 1939 roku niedaleko Pałacu Mannheim . Został zbudowany według planów Richarda Pabsta, architekta stadionu Zimowych Igrzysk Olimpijskich 1936 w Garmisch-Partenkirchen . Zniszczony bombardowaniami w 1943 roku, został odbudowany w 1949 roku w prostszy sposób iz otwartym dachem. W latach 1959–1962 trybuny były zakryte, a następnie całkowicie w 1969 r. Eisstadion am Friedrichspark ma otwory z trzech stron, a także między boiskiem a trybuną kibiców, dzięki czemu śnieg lub mgła mogą wchodzić i przerywać mecze. W szczytowym momencie przyjęto 11 000 osób, później pojemność została ograniczona ze względów bezpieczeństwa do około 8 200.
Stadion jest zniszczony, miasto Mannheim, właściciel, nie może przystąpić do naprawy. W latach 80. niektóre kanały telewizyjne odmówiły nadawania programów na żywo z powodu złych warunków pracy. Myślimy wtedy o nowym lodowisku. W 1988 r. Spłonął doszczętnie, po czym zdecydowano się na budowę nowego stadionu na 15 000 miejsc.
Po latach bezowocnych debat na temat budowy nowego stadionu biznesmen Dietmar Hopp finansuje budowę wielofunkcyjnego stadionu. Oferuje miastu nieoprocentowaną pożyczkę w wysokości 70 mln euro na 30 lat, po czym miasto stanie się właścicielem budynku. Praca i praca dwóch innych gimnazjów rozpoczęła się w 2004 roku na wschód od Mannheim . Ostatnim meczem, który odbędzie się w Friedrichspark, jest17 kwietnia 2005porażka w finale baraży z Eisbären Berlin. Tydzień później zorganizowano pożegnalną imprezę „Bye bye Friedrichspark”, na którą złożyły się dwa mecze, w których wzięli udział najlepsi zawodnicy z lat 1994-1999 przeciwko graczom z lat 2000-2005, a następnie mistrzowska drużyna w 1980 roku przeciwko poprzednim. Plik21 sierpnia 2005Pierwszy mecz odbywa się na SAP-Arenie, towarzyskim meczu z Kolonią. Następuje inauguracja6 wrześniaz meczem z wybranymi zawodnikami z ligi niemieckiej. Dwa dni później jest to pierwszy mecz rywalizacji z Düsseldorfem, zwycięstwo Mannheim Adler 6: 5 w rzutach karnych.
Orły z Mannheim mają obecnie 41 fanklubów, w których znajduje się 1100 osób. Kluby znajdują się w Mannheim i na południu Niemiec. Dla lepszej koordynacji swoich działań kluby tworzą federację popularnej inicjatywy Die Blau-Weiß-Roten . Od kilku lat były lub obecny zawodnik Adlers zajmuje się „sponsorowaniem” tych klubów. Podczas meczów domowych kibice stoją w północno-zachodnim rogu SAP-Areny.
W Czerwiec 2004Adler Mannheim wchodzi w spółkę z Heilbronner Falken w dywizji 2. Dzielą oni te same obiekty do treningu fizycznego i bramkarzy oraz trenują wymianę młodych zawodników poniżej 25 roku życia na podstawie niemieckiej zasady podwójnej licencji. W sezonie 2006/2007 umowa o wymianie została zawarta między klubami na poziomie amatorskim.
Współpraca Mannheim i Heilbronn obejmuje również identyfikację wizualną. Koszulki mają ten sam symbol raptora , te same kolory. Ponadto magazyn jest wspólny dla obu klubów.
Ponadto Adler Mannheim i Heilbronner Falken stosują te same umowy z NHL , na mocy których młodzi zawodnicy z amerykańskich uniwersytetów lub ECHL mogą być zatrudniani jako priorytet, a niemieccy gracze wyjeżdżają do Ameryki na podstawie uproszczonych umów. WMaj 2009takie umowy są zawierane między Mannheim a Toronto Maple Leafs .
W 2007 roku doszło do współpracy klubu hokejowego z Mannheim Tornados , klubem baseballowym zaangażowanym w German Baseball Championship . Posiadacze biletów na mecz hokeja mogą uczestniczyć w meczu baseballu za darmo.
Lokalna stacja radiowa Radio Regenbogen od sezonu 2008/09 w ramach partnerstwa medialnego transmituje w całości w radiu internetowym klubu, wszystkie mecze Adlera Mannheima.
Adler Mannheim i jego fani często angażują się i wspierają w szczególności stowarzyszenie „Rosys Kids Corner”, byłego bramkarza Mike'a Rosatiego , które zbiera fundusze na badania nad białaczką . Każdego roku Olchowie organizują grę, na którą przeznaczane są wpływy i zbiórka pieniędzy. W 2008 roku zebrano sto tysięcy euro.
W okresie świątecznym, podobnie jak w Ameryce, po meczu organizowany jest rzut pluszowego misia, rzut pluszowego misia na lodowisko zbierane na cele charytatywne
Od sezonu 2006/2007 trwa partnerstwo między klubem a szkołami z regionu. Anglojęzyczni gracze odwiedzają placówki partnerskie w celu prowadzenia dyskusji w języku angielskim i niemieckim. Wraz z Kriminalpolizei , klub współpracuje przy operacji „Odłóż narkotyki na lodzie”. "
Tradycyjną maskotką Mannheim ERC jest orzeł, którego będzie używał nowy klub zawodowy. Oficjalny merchandising opiera się na tym symbolu. Maskotka SAP-Areny zostaje ochrzczona „Udo” po konkursie zorganizowanym w szkołach. Podczas meczów, gdy graczy nie ma na lodzie, pojawia się osoba przebrana za chomika, która ożywia pokój.
Cytowane poniżej źródła pochodzą z witryny http://www.passionhockey.com , „Archiwa hokeja”. O ile nie zaznaczono inaczej, artykuły zostały napisane przez Marc Branchu.