Narodziny |
23 sierpnia 1797 Zamek Fortoiseau ( d ) |
---|---|
Śmierć |
6 stycznia 1886(w wieku 88 lat) Saint-Ouen |
Imię urodzenia | Adhémar Jean Claude Barré z Saint-Venant |
Narodowość | Francuski |
Dom | Francja |
Trening |
Polytechnic School École des Ponts ParisTech |
Zajęcia | Matematyk , fizyk , inżynier mostu i drogi |
Tata | Jean Barré de Saint-Venant |
Pole | Matematyka |
---|---|
Członkiem | Akademia Nauk (1868) |
Mistrz | Joseph-Louis Gay-Lussac |
Różnica | Oficer Legii Honorowej |
Adhémar Barré de Saint-Venant , urodzony 6 Fructidor Year V (tj.23 sierpnia 1797) na zamku Fortoiseau w Villiers-en-Bière ( Seine-et-Marne ) i zmarł dnia6 stycznia 1886w Saint-Ouen ( Loir-et-Cher ) jest francuskim inżynierem , fizykiem i matematykiem .
Syn Jean Barré de Saint-Venant ( Niort , 1737 - Paryż ,7 lutego 1810) Officer, osadnik na wyspie Santo Domingo , a Maria Teresa Josephine Laborie (Cape francuski, fuction. Cap-Haitien , Haiti , 1769 -?) Istnieje między 2 e na Ecole Polytechnique w 1813 roku jest w rankingu 1 st na koniec pierwszy rok, a na 6 th . Uczeń Gay-Lussaca , po raz pierwszy rozwinął pasję do chemii, co skłoniło go, gdy odszedł, do usług w zakresie proszków i saletry (która stała się National School of Advanced Techniques ), gdzie wyróżnia się odkryciem szybki proces dozowania chloru . Po siedmiu latach udało mu się zmienić karierę i wstąpić do École des Ponts et Chaussées, którą ukończył w 1825 roku.
Wysłany do Guéret jako inżynier, wyróżnił się tam budową mostu ramowego nad Creuse , gdzie po raz pierwszy wprowadził do gry teorię „ślizgania”, którą miał później rozwinąć i która ugruntowała jego reputację jako fizyk i matematyk.
Następnie został przyłączony do służby w kanale Arles , potem do kanału Nivernais , a na końcu do służby w Yonne . Uznany hydraulik , został jednak mianowany w 1843 r. Głównym inżynierem i przymocowany do dróg („chodnika”) miasta Paryża, gdzie pomógł zaakceptować zasadę sadzenia drzew wzdłuż głównych alei. W 1848 r. Przeszedł na emeryturę przez rząd tymczasowy . W 1850 r. Otrzymał kurs inżynierii wiejskiej w Instytucie Agronomicznym. Po zniesieniu tej instytucji w 1852 r. Powrócił do życia prywatnego, kontynuując działalność naukową, która zaowocowała licznymi publikacjami.
Chociaż nigdy nie był związany zawodowo ani osobiście z Sologne , od samego początku zainteresował się tym regionem, który wówczas był znany ze swej niegodziwości i nędzy, z czystej filantropii . W październiku 1826 r. Odbył pierwszą podróż w ten region, a drugą w 1828 r . Następnie wymyślił projekt kanału, który pozwoliłby sprowadzić do Sologne margiel z granic Berry i wodę obciążoną marglem z Sauldre w celu nawadniania części regionu. W 1844 r. , Podczas trzeciej podróży, udoskonalił swoje badania i sporządził plany kanału Sauldre , które na próżno zaproponował Ministerstwu Robót Publicznych, ale które zostaną, z istotnymi modyfikacjami w porównaniu z pierwotnym projektem. od 1848 do 1868 roku , nikt nie wspominał ani o jego pracy, ani o roli na rzecz Sologne.
Od 1838 do 1849 roku Adhémar Barré de Saint-Venant przedstawił Akademii Nauk różne artykuły , w tym dwa na temat wytrzymałości i zginania części litych, w których wyłożył słynną teorię „ ślizgania ”, która zawdzięcza mu swoją nazwę. Wśród wielu późniejszych prac dwie zwróciły uwagę naukowców: wspomnienie o skręcaniu pryzmatów (1855), a druga o zginaniu (1856), w której pokazał odkształcenia, jakich doświadcza cylindryczny lub pryzmatyczny korpus („de Saint-Venant ”). Nadal jesteśmy mu winni wiele publikacji ( Kwestia szoku krat, 1853-1866; Ogólna teoria sprężystości , 1868; Du roulis sur mer houleuse , 1871 itd .). Wszystkie te studia sprawiły, że otrzymał w 1868 roku Akademię Nauk .
Od 1871 roku opublikował serię artykułów na temat przepływów w ciekach wodnych, od których wzięły swoją nazwę równania Saint-Venanta . Od tego czasu będzie nadal interesował się mechaniką płynów .
Został kawalerem Legii Honorowej w dniu25 kwietnia 1847, następnie oficer Legii Honorowej w dniu 13 sierpnia 1865.
W 1869 roku Adhémar Barré de Saint-Venant otrzymał od papieża Piusa IX tytuł hrabiego. Jest także prezesem Towarzystwa Archeologicznego w Vendômois ; Na tym stanowisku opublikował w 1863 r. Raport dotyczący opracowania słownika geograficznego okręgu Vendôme , który miał służyć jako punkt wyjścia dla jego syna Raoula ( 1845 - 1920 ) do jego topograficznego, historycznego słownika., Biografii, genealogia i heraldyka Vendômois (3 tomy, 1914-1917).
W końcu jest mistrzem Alfreda-Aimé Flamanta i Josepha Boussinesqa .