え

Hiragana え Katakana エ
Hiragana
k s t nie godz m y r w
w あ か さ た な は ま や ら わ
ja い き し ち に ひ み り (ゐ)
u う く す つ ぬ ふ む ゆ る ん
mi え け せ て ね へ め れ (ゑ)
o お こ そ と の ほ も よ ろ を
Katakana
k s t nie godz m y r w
w ア カ サ タ ナ ハ マ ヤ ラ ワ
ja イ キ シ チ ニ ヒ ミ リ (ヰ)
u ウ ク ス ツ ヌ フ ム ユ ル ン
mi エ ケ セ テ ネ ヘ メ レ (ヱ)
o オ コ ソ ト ノ ホ モ ヨ ロ ヲ

えw hiraganie lubエw katakanie to dwa japońskie znaki , kanas , które reprezentują to samo więcej . Są one wymawiane / e / i zajmują 4 th  miejsce w ich odpowiednim syllabary międzyうiお.

Pochodzenie

Hiragana え i katakana エ pochodzą, przez man'yōgana , odpowiednio z kanjis 衣i江.

Stara kanaゑ( my ) jest przepisywana na współczesny japoński przez え.

Dawne wystąpieniaへw środku lub na końcu grupy oddechów, a więc także w środku i na końcu słowa, uległy zmianie fonetycznej, w wyniku której aspiracja zniknęła przed / e / lub zmutowana do / w / przed / a /. Ta zmiana fonetyczna została zastosowana na przykład do pary egzoaktywno-endoaktywnej, poprzednio wymawianej / kaheru /, / kaharu / „zmieniać, zmieniać”, obecnie wymawianej / kaeru /, / kawaru / . Został on zastosowany w regularny sposób do partykuły gramatycznej へ / he / staje się / e /. Obecna pisownia zwraca uwagę na wymowę wewnątrz wyrazów, ale nie stosuje się do cząstek gramatycznych: partykuła へ, chociaż wymawiana / e /, jest zawsze zapisywana tak samo; a cząstka は zawsze zapisywana tak samo, jest wymawiana / wa /.

Warianty

Dwa mniejsze znaki, ぇ i ェ, są używane do tworzenia dźwięków, które nie istnieją w tradycyjnym języku japońskim, takich jak ヴ ェ (/ ve /).

Romanizacja

Zgodnie z kunrei (oficjalna transkrypcja), systemy latynizacji nihon lub Hepburn , え i エ są latynizowane na „e”.

Ślad

Hiragana え jest napisana dwoma pociągnięciami.

  1. Narysuj krótki ukośny haczyk na górze postaci, zaczynając po przekątnej w dół iw prawo, a następnie odwracając w lewo.
  2. Działka składa się z poziomej linii, przekątnej od góry do dołu i od prawej do lewej, a następnie linii skierowanej w prawo i przypominającej tyldę .

Katakana エ jest napisana trzema pociągnięciami.

  1. U góry znaku pozioma linia rysowana od lewej do prawej.
  2. Pionowa linia poprowadzona od środka pierwszej linii.
  3. U dołu pozioma linia podobna do pierwszej i dotykająca drugiej. Ten skok jest zwykle nieco dłuższy niż pierwszy.

Reprezentacja komputerowa

Zobacz też

Powiązane artykuły