Emile noniusz

Émile Louis Vernier Obraz w Infoboksie. Jean-Paul Laurens , Émile Louis Vernier ,
Fécamp , Muzeum Terre-Neuvas i Rybołówstwa .
Narodziny 29 listopada 1829
Lons-le-Saunier
Śmierć 24 maja 1887 r.(w wieku 57 lat)
Paryż
Pogrzeb Cmentarz Pere Lachaise
Narodowość Francuski
Zajęcia Malarz , litografograph
Miejsca pracy Holandia (1880) , Dordrecht (1880)
Małżonka Jeanne Vauthier ( d )
Różnica Kawaler Legii Honorowej

Émile Louis Vernier urodzony w Lons-le-Saunier ( Jura ) on29 listopada 1829i zmarł w Paryżu dnia24 maja 1887 r.jest malarzem i litografem francuskim .

Biografia

Émile Vernier podąża za ojcem do Besançon, gdzie prowadził kawiarnię Granvelle. Nie będzie mu pisane od początku podjęcie artystycznej kariery. Rzeczywiście, najpierw zostanie umieszczony w szkole z internatem w Royal College of Besançon, z myślą o karierze wojskowej, a jego rodzina chce wysłać go następnie do szkoły wojskowej w Saint-Cyr . Émile Vernier szybko poczuł się nie na miejscu. Widząc jego zamiłowanie do sztuki, postanowiliśmy zabrać go do szkoły rysunku w Besançon.

Później mógł wejść do pracowni litografa Alexandre Collette (1814-1876), u którego pobierał lekcje w 1850 roku.

Collette doceniając jego pracę, ale także jego firmę, zabrał ją ze sobą do Fontainebleau, gdzie przebywał przez dwa miesiące i mógł poznać Théodore Rousseau , Henri Murger i Eugène Cicéri . Mimo chęci poświęcenia się wyłącznie malarstwu trudności finansowe, których padł ofiarą, zmusiły go do kontynuowania litografii. Pracował przez dwa lata w pracowni Collette przed wyjazdem i niestrudzenie uczył się, aby uzyskać tytuł magistra. Jednocześnie nadal zarabiał na życie jako litograf.

W 1857 zadebiutował w Salonie kilkoma litografiami według Maurice Sand .

W 1859 współpracował przy dekoracji pokoju nauczycielskiego szpitala Charité w Paryżu , częściowo przebudowany na Muzeum Pomocy Publicznej – Szpitale Paryskie .

W tym samym roku zostanie zauważony dzięki pejzażowi, który zaczerpnął z jednego ze swoich studiów, a od 1860 roku zostanie uznany za jednego z najlepszych artystów litografów. Émile Vernier postara się także odtworzyć dzieła wielu znanych malarzy, w tym Courbeta, z którym zaprzyjaźni się później. Będzie też litografował pejzaże Jean-Baptiste Camille Corota .

27 czerwca 1861ożenił się z Marie Vauthier, również z Franche-Comté.

Następnie spotka się z malarzem Octave Tassaert , którego często reprodukował w Akademii Szwajcarskiej , stary model Jacquesa-Louisa Davida . Pozwoli mu to na znaczne udoskonalenie warsztatu i stylu, zarówno w malarstwie, jak i litografii. Odbędzie też wiele pobytów u przyjaciół na wsi pod Paryżem, będzie spędzał czas rysując wiele opracowań, nie rezygnując z litografii, które regularnie wysyłał do druku w Lermercier .

Efekty tych wszystkich wysiłków możemy zobaczyć w 1865 roku w Parkowym wnętrzu w Champigny, charakteryzującym się nową świeżością w doborze kolorów.

W tym samym roku przebywa w Blois, aby odtworzyć w litografii obraz przedstawiający Gutenberga wynalazcę prasy drukarskiej i La pleste d'Ellian według Louisa Duvau (1818-1867). Ten pobyt pozwoli mu również na wykonanie licznych rysunków domów i dzielnic miasta, a także brzegów Loary i jej zamków.

W 1867 roku wystawił w Salonie dwa obrazy przedstawiające okolice Besançon oraz liczne litografie wg Jean-Jacquesa Hennera , Octave'a Tassaerta i Gustave'a Courbeta , pokazując jednocześnie jego wielką umiejętność dostosowania się do stylów różnych artystów.

To właśnie stamtąd naprawdę dostrzeżemy oryginalność i talent Émile'a Verniera, co pozwoli mu odłożyć na bok litografię komercyjną, nie zatrzymując się jednak na oferowaniu tych reprodukcji na Salonach w Paryżu. I tak w 1868 roku jego dwóm pejzażom, Le Village d'Avanne koło Besançon i Les Bords de la Loire w Blois , towarzyszyło sześć litografii według Corota, Milleta, Charlesa Jacque'a , Léona Bonnata i Ferdinanda Roybeta . Będzie dalej kontynuował i pozwolą mu kilkakrotnie zdobyć medal.

W 1869 przebywał w Yport , niedaleko Fécamp, gdzie mógł podziwiać morze, inspirując go tematem obrazu.

W 1869 i 1870 został wybrany na członka jury rekrutacyjnego w sekcji grawerowania i litografii. Według Corota w tym samym roku otrzymał medal za polowanie na spotkanie i jego krajobrazy.

W 1872 wyjechał do Hiszpanii w towarzystwie pejzażysty Paula Vaysona .

Otrzymał medal na Wystawie Powszechnej w Wiedniu w 1873 roku .

Wiosną 1874 przebywał w Wenecji .

W 1879 roku Émile Vernier zdobył medal III klasy dzięki swoim obrazom: Les Pêcheuses de varech w Yport (Seine-lower) i La Seine w Bercy wgrudzień 1878.

W 1880 roku zdobył medal drugiej kategorii na Salonie Paryskim i odniósł ogromny sukces na wystawie w Besançon w tym samym roku: "Ten artysta ma tajemnicę" ogólnej szarości harmonii z argentyńskimi tonami i perłami, które są z najlepszych efekt. Wystawione przez niego morskie pejzaże: Nabrzeże Saint-Vaast-la-Hougue i La Chapelle , z tego samego kraju, dają nam wrażenie świeżości i przyjemnego przebywania na świeżym powietrzu. […] Czujemy, że malarz kroczy swoją drogą z pewnością mistrza. To daje powód do jego ostatnich sukcesów, a także tych, które są dla niego zarezerwowane w najbliższej przyszłości. "

Ten sukces w malarstwie przychodzi w odpowiednim momencie, bo litografia przeżywa swoje ostatnie godziny świetności, zapewne dzięki innej technice graficznej, akwafortowi.

Na początku lat 60. XIX wieku drukarz Auguste Delâtre oraz wydawca i drukarz Alfred Cadart stworzyli Société des aquafortistes, którego celem było odrodzenie oryginalnej ryciny malarza. Chociaż nie uprawiał sztuki akwaforty, Emile Vernier był jednym z nich, jego talent do krajobrazu dołączył do gustów społeczeństwa. Prace zostały wydrukowane przez Delâtre do redagowania przez Maison Cadart i Luquet. Widzimy tam malutką próbkę opracowań, które artysta wykonał podczas swoich licznych podróży, takich jak La Rue Saint-Nicolas, Blois , która pochodzi z 1863 roku.

W 1881 został kawalerem Legii Honorowej . W 1885 wystawił i był członkiem jury, sekcji litografii, na pierwszej międzynarodowej wystawie bieli i czerni w Paryżu w Pavillon de Flore .

Jeśli chodzi o jego osobowość i charakter, Émile Vernier był bardzo towarzyską i szczerą osobą. Courbet powiedział również o nim, że był nerwowym człowiekiem. Pozostając z trudem na miejscu - o czym świadczą liczne podróże, jakie udało mu się odbyć - Vernier znał wszystkich znanych artystów Paryża, których odwiedzał regularnie. „Z miłym i pogodnym charakterem okazał się znakomitym towarzyszem, przyjacielem pełnym serdeczności i szczerości” – pisze znający go dobrze Victor Guillemin. Ten ostatni wspomina również, kiedy "latem 1886" odwiedził go artysta: "Zastałem go bardzo odmienionego fizycznie. Był wychudzony i miał przeczucie rychłej śmierci. „Idę – powiedział do mnie – zrobić jeszcze jedno studium, to zejdę… pod ziemię. On umarł na23 maja 1887. "

Pochowany w Paryżu na cmentarzu Pere Lachaise ( 90 th  Division), było wielu, którzy zareagowali na śmierć artysty. Między innymi Charles Beaucquier wygłosił mowę pożegnalną w imieniu wszystkich, którzy go znali: „Jak Francs-Comtois mógł kiedykolwiek zapomnieć o tej hojnej i dzielnej postaci artysty, o tym tak osobistym talencie, złożonym z dobrej wiary i szczerości? A on, wiecie, jakie przywiązanie zachował do swojej ojczyzny! Wszyscy pamiętacie, wy, którzy go znaliście, z jaką naiwną dumą często wołał, wywołując u nas uśmiech: „Nie ma nic ponad Franche-Comté!” I miał to na myśli, jak to powiedział; jego Franche-Comté przywrócił mu to uczucie. Kochała go i była z niego dumna […] ”

Prace w zbiorach publicznych

Litografia

Uwagi i referencje

  1. Akta Legii Honorowej .
  2. Z Jean Achardem (1807-1884), Henry Axenfeld (1824-1892), Stéphane Baron (1827-1921), Gustave Doré (1832-1883), Augustin Feyen-Perrin (1826-1888), Hippolyte Fauvel (1835-1895) ), Léon-Charles Flahaut (1831-1920), Louis Français (1814-1897), Jean-Baptiste Georges Gassies (1819-1883), Edmond-Georges Guet (1829-1865), Jean-Louis Hamon (1821-1874) i Henri Harpignies (1819-1916).
  3. mbaq.fr .

Załączniki

Bibliografia

Linki zewnętrzne