Emile Blondet
Émile Blondet to postać z La Comédie humaine autorstwa Honoré de Balzac . Urodzony w 1802 roku w Alençon , jest cudzołożnym synem madame Blondet - żony sędziego Blondeta - i prefekta (którego nazwisko nie jest wymienione).
Émile jest po raz pierwszy wspomniany w La Peau de chagrin (opublikowanym w 1831 r. ), A następnie w wielu powieściach La Comédie humaine jako archetyp ambitnego, swobodnego i beztroskiego dziennikarza. Utrzymuje wierną przyjaźń z Raphaëlem de Valentinem . W końcu ożenił się z hrabią de Montcornet , przyjaciółką z dzieciństwa, w której zawsze był zakochany (patrz Les Paysans , opublikowana po śmierci autora w 1856 r. ), I której tytuł uzyskał, podobnie jak jej poprzedni mąż, hrabia Montcornet . Jego osobowość ma wzruszające aspekty, zwłaszcza w Le Cabinet des Antiques , kiedy wspomina swój rozpaczliwy podziw dla Mademoiselle d'Esgrignon, ciotki Victurnien d'Esgrignon .
Oś czasu Émile Blondet w La Comédie humaine
- 1821. W „Wielki prowincjonalny człowiek w Paryżu” , drugiej części Iluzji tragedii , jest to bardzo przystojny młodzieniec, który właśnie zadebiutował w „ Journal des debates” głośnymi artykułami. Étienne Lousteau ogłasza go „księciem krytyków”. Lucien de Rubempré podziwia go, boi się go i ostatecznie nawiązuje z nim więź do tego stopnia, że naśladuje jego przypadkowość, mimo że ma skrupuły. W 1824 roku Blondet był obrazem lekkomyślności: pozwolił się wykorzystać Andoche'owi Finotowi w recenzji, w której Rubempré również współpracował, odwiedzał te same osoby, które następnego dnia miał rozebrać na zamówienie w gazecie Finota.
- 1829-1830. Na Splendeurs et misères des courtesanes regularnie odwiedza dom Esther Gobseck przy rue Saint Georges. Lekceważąc literackie chwały, stawia na Modeste Mignon, aby poeta Melchior de Canalis stracił swój blask , uparcie poprawiając włosy, buty i płaszcz. Canalis rzeczywiście traci spokój. Blondet jest jednym z gości Félicité des Touches w Raout in Another Study of a Woman in Chosen Company i uczestniczy we wzruszającej historii Henri de Marsay, który opowiada, jak został zdradzony w swojej pierwszej miłości.
- 1830. W La Peau de chagrin udaje się na poszukiwanie zaginionego od kilku dni przyjaciela Raphaëla de Valentina . Jako jedyny podziwia Traktat o Woli napisany przez Rafaela. Kiedy go odnajduje, mierzy z nim skórę smutku i stwierdza, że skurczyła się.
- 1831. W innym badaniu kobiety został właśnie mianowany prefektem przez Henri de Marsay .
- 1832. W Tajemnicach księżniczki Cadignan Émile Blondet zostaje przyjęty w najlepszych paryskich salonach, gdzie jego werwy czyni cuda. U markiza d'Espard poznał hrabinę de Montcornet (przyjaciela z dzieciństwa, którego poślubił pod koniec La Comédie humaine ), ale także Diane de Maufrigneuse , Lady Dudley , Raoula Nathana , Daniela d'Artheza , Rastignaca , markiza d „Ajuda-Pinto i Frédéric de Nucingen . Cały Paryż szeroko otworzył przed nim swoje podwoje. Jego związek z hrabiną Montcornet jest znany wszystkim.
- 1833. Uważany jest za jednego z najbardziej dowcipnych i leniwych pisarzy tamtych czasów. W Une fille d'Ève to on przedstawia pisarza Raoula Nathana młodej hrabinie Marie-Angélique de Vandenesse w salonie hrabiny de Montcornet. Nathan uwodzi hrabinę Vandenesse, po czym Blondet radzi mu, aby zajął się polityką i został bohaterem centrolewicy. Ambitny Nathan rzeczywiście wkracza do polityki.
- 1836. W La Maison Nucingen Blondet przebywa z Finotem i Couture w prywatnym pokoju restauracji, gdzie Jean-Jacques Bixiou szczegółowo opowiada o początkach Frédérica de Nucingen i początkach jego fortuny.
- 1837 W Le Cabinet des Antiques , kiedy pogrąża się w depresji i myśli o samobójstwie, list od hrabiny de Montcornet daje mu smak życia. Ogłasza mu, że jest wdową. Następnie udaje się do Alençon, aby poszukać dokumentów niezbędnych do zawarcia małżeństwa. Tam spotyka swojego oficjalnego ojca, starego sędziego Blondeta, i oznajmia mu, że jest prefektem. Odpowiedź ojca: „Urodziłeś się prefektem. "
- 1838. W Les Paysans Blondet poślubia hrabinę de Montcornet. Wstępem do powieści jest list, w którym Blondet opisuje środowisko wiejskie, do którego przybywa.
Powiązane artykuły
Bibliografia
-
Pierre Abraham , Créatures chez Balzac , Paryż, Gallimard, Paryż, 1931.
- Arthur-Graves Canfield, „The Reappearing characters of La Comédie humaine ”, Revue d'histoire littéraire de la France , January-March and April-Czerwiec 1934 ; wydana ponownie jako The Reappearing Characters in Balzac's “Human Comedy”, Chapell Hill, University of North Carolina Press, 1961; przedruk Greenwood Press, 1977.
-
Anatole Cerfberr i Jules Christophe, Repertorium „La Comédie humaine” Balzaca , wprowadzenie przez Borisa Lyon-Caen, Éditions Classiques Garnier, 2008 ( ISBN 9782351840160 ) .
-
Anatole Cerfberr i Jules Christophe, Repertorium „La Comédie humaine” Balzaca , wstęp Paul Bourget , Paryż, Calmann-Lévy, 1893.
- Charles Lecour, Postacie z „Ludzkiej komedii” , Paryż, Vrin, 1967.
- Félix Longaud, Dictionary of Balzac , Paryż, Larousse, 1969.
- Fernand Lotte, Słownik biograficzny fikcyjnych postaci „La Comédie humaine” , przedmowa Marcela Bouterona, Paryż, José Corti, 1952.
- Félicien Marceau, Balzac i jego świat , Paryż, Gallimard, wyd. „Tel”, 1970, wydanie poprawione i rozszerzone, 1986, 684 s. ( ISBN 2070706974 ) .
-
Félicien Marceau , Postacie „Ludzkiej komedii” , Paryż, Gallimard, 1977, 375 s.
- Anne-Marie Meininger i Pierre Citron, Indeks fikcyjnych postaci z „La Comédie humaine” , Paryż, Bibliothèque de la Pléiade , 1981, t. XII ( ISBN 2070108775 ) , str. 1186.