Pius VII

Pius VII
Sługa Boży
Obraz poglądowy artykułu Pius VII
Portret papieża Piusa VII , Jacques-Louis David , 1805 , Luwr ( Paryż ).
Biografia
Imię i nazwisko Barnaba Chiaramonti
Narodziny 14 sierpnia 1742
Cesena ( Państwa Kościelne )
Zakon religijny Order św. Benedykta
Święcenia kapłańskie 21 września 1765
Śmierć 20 sierpnia 1823 r.
Rzym ( Państwa Kościelne )
Papież Kościoła Katolickiego
Wybory na pontyfikat 14 marca 1800 (57 lat)
Intronizacja 21 marca 1800
Koniec pontyfikatu 20 sierpnia 1823 r.
( 23 lata, 5 miesięcy i 6 dni )
Poprzedni Pius VI Leon XII Następny
Kardynał Kościoła Katolickiego
Utworzony
kardynał 		14 lutego 1785
przez papieża Piusa VI
Tytuł kardynała Kardynał-prezbiter Saint-Calixte
Biskup Kościoła Katolickiego
Konsekracja biskupia 21 grudnia 1782 r
Biskup Imola
14 lutego 1785 - 8 marca 1816 r.
Poprzedni Giovanni Carlo Bandi Antonio Lamberto Rusconi Następny
Biskup Tivoli
16 grudnia 1782 - 14 lutego 1785
Poprzedni Giulio Matteo Natali Vincenzo Manni Następny
Herb
(en) Informacja na www.catholic-hierarchy.org

Papież Pius VII jest 251 th  papież w Kościele katolickim . Barnaba Niccolò Maria Luigi Chiaramonti (w religii ojciec Gregorio ) urodził się dnia14 sierpnia 1742w Cesenie ( Romagna ) i zmarł dnia20 sierpnia 1823 r.w Rzymie . Mnich benedyktyński , był pierwszym przeorem bazyliki św. Pawła za Murami , jednej z czterech głównych bazylik na świecie, znajdujących się w Rzymie. Następnie został konsekrowany na biskupa dla diecezji Tivoli w 1782 roku , po czym przeniósł się do Imoli i stworzył kardynałem w 1785 roku . Został wybrany na papieża w dniu14 marca 1800i przyjmuje imię Pius VII .

Młodzież

Przedostatnim dzieckiem hrabiego Scipione Chiaramonti (1698-1750) i Giovanna Coronata Ghini (1713-1777), córka markiza Barnaba Eufrasio Ghini, kobieta głęboko religijnym, który zakończy swoje życie w Karmelu z Fano i którego jej syn podejmie wszelkie jako wzór, zwłaszcza w najbardziej bolesnych momentach pontyfikatu, należy do rodziny dawnej szlachty pochodzenia francuskiego, niewątpliwie Clermont-Tonnerre, przyjaciela Braschów (rodziny, z której pochodzi Pius VI ). Jego rodzina jest szlachetna, ale dość biedna.

Podobnie jak jego bracia, po raz pierwszy uczęszczał do Collegio dei Nobili w Rawennie , ale na jego prośbę został przyjęty w wieku 14 lat (2 października 1756) jako nowicjusz w opactwie benedyktynów Santa Maria del Monte w Cesena . Jest tam pod kierunkiem Dom Gregorio Caldarera. Dwa lata później (20 sierpnia 1758), nosi habit pod imieniem Dom Gregorio. Aż do 1763 roku , studiował na opactwa Santa Giustina w Padwie , gdzie był podejrzany o jansenizmem przez wenecką inkwizycję . Jego błyskotliwe zdolności intelektualne skłoniły przełożonych do wysłania go następnie do papieskiego kolegium Saint-Anselme w Rzymie , sąsiadującego z miejską rezydencją opactwa Saint-Paul-hors-les-Murs, która została otwarta na przyjęcie największej liczby studentów. Obiecujący od Zgromadzenia Benedyktynów z Monte-Cassino .

ten 21 września 1765, Został wyświęcony na kapłana , a wkrótce potem otrzymał doktorat w teologii . Od 1766 wykładał w opactwie San Giovanni w Parmie , księstwie otwartym na nowe idee. Miłośnicy kultury i pragną dać nowoczesną edukację, blisko realiów społecznych i uczonych swego czasu, on zapisany do Encyclopedia of Diderot i pokazuje ciekawy idee Locke'a i Condillaca , ówczesnego opiekuna do tronu, niemowlę don Ferdinand i którego Esej o pochodzeniu ludzkiej wiedzy przetłumaczył .

W 1772 r. otrzymał stopień naukowy „czytelnika”, na mocy którego zakon benedyktynów upoważnił go do nauczania teologii i prawa kanonicznego . Od 1772 do 1781 przebywał w Saint-Anselme College, tym razem jako profesor teologii i bibliotekarz. Został wówczas mianowany opatem tytularnym klasztoru Santa Maria del Monte, którego oblatem był w dzieciństwie.

Młody mnich Chiaramonti odczuwa potrzebę głębokiej odnowy swojego zakonu , zwłaszcza w zakresie formacji. Pragnie z jednej strony powrotu do pierwotnej inspiracji życia monastycznego, az drugiej unowocześnienia programów nauczania, aby doprowadzić młodych mnichów do bardziej bezpośredniego kontaktu z rzeczywistością konkretną i aktualną.

W 1773 został spowiednikiem kardynała Angelo Braschi, który w 1775 został papieżem Piusem VI i który darzył go wielkim szacunkiem. W 1782 r. ten ostatni mianował go przeorem rzymskiego opactwa Saint-Paul-hors-les-Murs, gdzie, jak się wydaje, został przyjęty jako intruz przez innych mnichów zazdrosnych o prawo wyboru przeora i którzy najwyraźniej spróbuje go nawet otruć. Jean Cohen pisze:

„Mówiono, że próbowali otruć rywala filiżanką czekolady. Chiaramonti, skosztowawszy go, nie mogła go dokończyć, tak nieprzyjemnie mu się to wydało. Brat konsekrowany, specjalnie przywiązany do jego służby, wypił ją i nagle ogarnęły go najgorsze bóle, przeżył ten śmiertelny posiłek tylko przez 24 godziny” . Można wątpić w autentyczność tej anegdoty.

Doświadczenie duszpasterskie

Nie ma jednak wątpliwości, że powołanie Chiaramontiego na opactwo Saint-Paul-hors-les-Murs zostało świeżo przyjęte przez innych zakonników. Pius VI zdaje sobie z tego sprawę i, aby umocnić swoją władzę, powierza mu odpowiedzialność diecezji Tivoli . ten16 grudnia 1782zostaje konsekrowany na biskupa w katedrze San Lorenzo .

Trzy lata później, gdy miał zaledwie 42 lat, został stworzony kardynał podczas konsystorza z14 lutego 1785i otrzymał insygnia 27 czerwca . Zostaje biskupem-kardynałem Imoli .

W czerwcu 1796 r. jego diecezję Imola najechały wojska francuskie z Augereau . Wezwany z powrotem do Rzymu w 1797 r. stanął po stronie obozu umiarkowanego i, ku rozczarowaniu konserwatystów, poparł rozpoczęcie negocjacji prowadzących do traktatu z Tolentino . W liście skierowanym do mieszkańców swojej diecezji prosi ich o poddanie się „w obecnych okolicznościach zmiany rządu (…) władzy zwycięskiego generała naczelnego armii francuskiej. " Z wielką śmiałością sam mówi, w swojej homilii na Boże Narodzenie 1797 roku, że nie ma sprzeczności między katolicyzmem i Demokracji  :

" TAk ! moi drodzy bracia, bądźcie dobrymi chrześcijanami , a będziecie doskonałymi demokratami. Przyjęta wśród nas forma demokratycznego rządu nie stoi w sprzeczności z maksymami, które przed chwilą wam przedstawiłem. Nie stroni od Ewangelii . Wręcz przeciwnie, wymaga tych wzniosłych cnót, które można zdobyć tylko przez szkołę Jezusa Chrystusa . Jeśli będziecie je praktykować poważnie, będą rękojmią Waszego szczęścia, Waszej chwały i splendoru naszej Rzeczypospolitej. Sama niezależność, jaką forma rządów, którymi się cieszyli, dała starożytnym, przyozdobiła ich mnóstwem cnót. Republikanie, a ponadto chrześcijanie, jakim wzorem świętości nie powinni być obywatele Imoli! ""

Osobiście wstawia się u generała Augereau, aby przekonać go, by oszczędził mieszkańców Lugo, którzy ledwie okazali się wrażliwymi na jego pokojowe rady. Ta umiarkowana polityka zapobiegnie wielu nieszczęściom dla diecezji Imola, ale nie przeszkodzi reszcie Kościoła katolickiego w dalszym przeżywaniu dramatycznych momentów. .

Na wieść o śmierci generała Duphota , mimowolnie zabitego przez żandarmerię papieską w Rzymie, gdy angażował się w prowokacyjną działalność w służbie Dyrektorium Francuskiego, aby dać mu pretekst do interwencji w Państwie Kościelnym , Dyrektorium nakazuje:11 stycznia 1798, okupacja Rzymu . Gaspard Monge wyjeżdża 6 lutego do Wiecznego Miasta. Rewolucja, podekscytowana za kulisami, wybuchła tam 15 lutego , a „  Republika Rzymska  ” ogłoszona „przez lud” (spotkanie partyzantów w Campo Vaccino  (it) ).

Papież Pius VI jest najpierw zmuszony przez Republikę Francuską do rezygnacji ze swojej władzy doczesnej i ograniczenia się do prerogatyw duchowych. Ale po wielu kłopotach został zmuszony do opuszczenia Rzymu. Pius VI , który ma 80 lat, zostaje porwany z Kwirynału w nocy z 19 na20 lutego 1798. Po Massena za zwolnienia , Gaspard Monge wykonane wszystkie spotkania (oprócz finansów).

Zabrany do Sieny, a następnie do Kartuzy Florencji (w czerwcu 1798 ), Pius VI był jeńcem wojsk francuskich. Jego deportacja kontynuowana była kolejno w Bolonii , Parmie , Turynie , następnie Briançon , Grenoble i wreszcie Valence ( Francja ).

Pomimo wstrząsów, jakie przeżywała wówczas Francja, osiemdziesięcioletni papież otrzymał jednak wiele wzruszających oznak szacunku, współczucia i komunii w wierze od tłumów francuskich miast i wsi, podczas całej swojej podróży między Briançon i Valence, zasłużenie na tradycyjny tytuł „Ojciec zwyczajny wiernych”.

Człowiek, który był nazywany il Papa bello , imponujący i atrakcyjny w początkach swojego pontyfikatu, uprzejmy i kulturalny, jest teraz starym człowiekiem, zdruzgotanym przez próby, prawie bezradnym. To właśnie w Valence został uwięziony przez Dyrektoriat Rewolucji Francuskiej i tam zmarł, wyczerpany udrękami,29 sierpnia 1799w 82. roku. Niektórzy myśleli, że wraz ze śmiercią papieża-więźnia  skończy się „  papiestwo ” jako instytucja. Papież pozostawił jednak instrukcje kanoniczne dotyczące odbycia konklawe po jego śmierci.

Państwo Kościelne , symbol doczesnej władzy papieża , instytucja , która przetrwała ponad tysiąc lat ( darowizna Pepina ) zostaje zastąpiona przez Republikę Rzymską pod naciskiem francuskich rewolucjonistów , zanim została po prostu zaanektowana przez Napoleona I er , który syn będzie nosił tytuł „Króla Rzymu”.

Pontyfikat

Trudne konklawe 1800

W tej sytuacji, gdy Rzym został zajęty przez wojska francuskie, a papież nie miał już władzy doczesnej, kardynałowie znaleźli się w delikatnej sytuacji. Zmuszono ich do odbycia konklawe w Wenecji , będącej wówczas pod kontrolą austriacką, i było to ostatnie, które odbyło się do dziś poza Rzymem . W ten sposób odpowiedzieli na dwa rozporządzenia Piusa VI (17 stycznia 1797 oraz 13 listopada 1798) o tym, co zrobić po jego śmierci. Obawiając się, że papiestwo zostanie zniesione, zastrzegł, że konklawe powinno być zwołane przez dziekana Kolegium Kardynalskiego i odbywać się w mieście o największej liczbie kardynałów wśród ludności.

Benedyktyński klasztor San Giorgio Maggiore (znajduje się na wyspie San Giorgio Maggiore ) został wybrany. Miasto Wenecja , podobnie jak inne miasta w północnych Włoszech , znajdowało się pod panowaniem władcy Świętego Cesarstwa Rzymskiego, cesarza Franciszka II, który zgodził się pokryć koszty konklawe . Chiaramonti prawie nie uczestniczył: ponieważ cały swój dochód wydał na pomoc ubogim w swojej diecezji , nie miał wystarczającej kwoty na opłacenie podróży. Jeden z jego przyjaciół pożyczył mu tysiąc koron.

Konklawe rozpoczął trzy miesiące po śmierci papieża,30 listopada 1799. Kardynałowie nie mogli zdecydować między trzema ulubionymi kandydatami aż do miesiącaMarzec 1800. Od początku obecnych było 34 kardynałów (najniższa liczba między 1513 a dziś). Wkrótce dołączy do nich trzydziesty piąty: Franziskus von Paula Herzan von Harras, który był także przedstawicielem germańskiego cesarza rzymskiego i który dwukrotnie skorzysta z prawa weta .

Ercole Consalvi został jednogłośnie wybrany na sekretarza konklawe. Miał stać się kluczową postacią przy wyborze nowego papieża. Carlo Bellisomi był wielkim faworytem i cieszył się dużym poparciem, ale austriaccy kardynałowie woleli od niego Matteia i wykorzystali swoje prawo weta. Konklawe skoncentrowało się następnie na trzecim możliwym kandydacie: kardynale Hyacinthe-Sigismonda Gerdil, ale on również padł ofiarą weta Austrii .

Gdy konklawe wkroczyło w trzeci miesiąc, kardynał Maury , od początku neutralny, zasugerował nazwisko Chiaramonti, który dał do zrozumienia, że ​​w ogóle nie jest kandydatem (i który ponownie zaapelował do swojego przyjaciela, tym razem o zapewnienie żywności i zakwaterowanie). To pod naciskiem Ercole Consalvi ostatecznie zaakceptował i został wybrany w dniu14 marca 1800po 104 dniach konklawe i 227 dniach po śmierci Piusa VI (najdłużej wakująca siedziba od 1415 r. do dziś). Przyjął imię Pius VII w hołdzie swojemu poprzednikowi, nazywanemu „papieżem męczennikiem”. Zaraz po powrocie do Rzymu mianował kardynałem Consalvi i prosekretarzem stanu (11 sierpnia 1800). Przez 23 lata, pomimo wszystkich niepowodzeń, Consalvi pozostanie wierny wybranemu przez siebie i to on będzie towarzyszył Piusowi VII w jego ostatnich chwilach,20 sierpnia 1823 r..

Austria zapoznała wyborów bez entuzjazmu (jako jej kandydat nie został ostatecznie wybrany) i - Akt Moody - odmówił że nowy papież jest ukoronowany w Bazylice świętego Marka w Wenecji . Dlatego papież odrzucił zaproszenie cesarza Franciszka I st i nie chciał iść do Wiednia . On zostanie ukoronowany na21 marca 1800w małej kaplicy przylegającej do klasztoru San Giorgio. Tak jak ubrania i insygnia pontyfikalne pozostały w Rzymie, to była Wenecja szlachetnych kobiet, które wykonały tiar z papierowej mache , ozdabiały ją własną biżuterią i służyły do ​​koronacji.

Przywrócenie Państwa Kościelnego

W bitwie pod Marengo , w14 czerwca 1800, Francja odrywa północne Włochy od Austrii. Nowy papież, wciąż jeszcze w Wenecji, znalazł się nagle pod władzą francuską. Nie było to obce Napoleonowi, który w 1797 r. określił swoje przemówienie bożonarodzeniowe do Imoli jako „  jabin  ”. Bonaparte postanawia uznać nowego papieża i przywrócić Państwo Kościelne w granicach traktatu z Tolentino .

Dlatego Pius VII dołączył do Rzymu, gdzie ludność go serdecznie witała3 lipca 1800. Obawiając się nowych konfliktów, zadekretował, że w przyszłości Państwa Kościelne pozostaną neutralne zarówno wobec napoleońskich Włoch na północy, jak i Królestwa Neapolu na południu.

Pius VII znajduje swój kapitał głęboko zdestabilizowany przez wojny rewolucyjne. Prosi kardynała Consalvi , swojego sekretarza stanu, o zajęcie się odbudową Rzymu i modernizacją struktur administracyjnych Państwa Kościelnego. Otoczył się reformatorskimi prałatami i zaczął od amnestii dla zwolenników Francuzów. Utworzył cztery kongregacje kardynalskie w celu zbadania reformy państwa.

Ich prace są podsumowane w posterunek diuturnas bańki z30 października 1800 : instytucje Piusa VI zostały przywrócone, ale zreformowane. W ten sposób urzędnicy świeccy weszli do administracji papieskiej, w szczególności w Annonie lub w wojsku. Nakaz ustanawia swobodny handel żywnością. Reforma monetarna próbowała w 1801 roku ograniczyć inflację . Po nim następuje reforma podatkowa, która łączy 32 podatki i opłaty w osobistą i rzeczywistą wielkość , dativę . Pius VII nie drenażu Błota Pontyjskie rozszerzyć obszar gruntów ornych i jest ustawiony przędzenie z wełny i bawełny , aby dać pracę tam potrzebującym. Reformy te napotykają na opór ze strony Kolegium Świętego i biskupów. Mimo utworzenia gwardii szlacheckiej szlachta rzymska pozostaje niezadowolona. Gdy w 1806 r. Consalvi musiał odejść ze stanowiska (to on sam, przekonany, że stał się przeszkodą w negocjacjach z Francją, zaproponował Piusowi VII jego zastąpienie), zapomniano o jego śmiałej polityce.

15 lipca Francja oficjalnie uznaje katolicyzm za religię większości swoich obywateli (ale nie za religię państwową). Przez konkordatu z 1801 roku , Kościół otrzymał statut wolności połączone z gallikański Konstytucji z Duchowieństwa . Konkordat uzna również Państwa Kościelne i przywróci to, co zostało skonfiskowane lub sprzedane w czasie ich okupacji. Na mocy umowy z 1801 r. i na prośbę francuskiej głowy państwa, suwerenny papież usunął wszystkich francuskich biskupów, biskupów mianowanych w ramach konstytucji cywilnej duchowieństwa . Jest to koniec zasad Kościoła gallikańskiego i uznanie, dorozumiane, prymatu jurysdykcji papieża. Niektórzy biskupi i oporni księża , o duchu gallikańskim , odmówili podporządkowania się i założyli Mały Kościółek . W 1803 roku Przywrócenie Państwa Kościelnego zostanie sformalizowane traktatem z Lunéville .

W obliczu Napoleona

Papież ratyfikuje konkordat z Bulla z14 sierpnia 1801 r., mianuje pięciu francuskich kardynałów, pisze do posiadaczy francuskich biskupstw o ​​rezygnacji z ich siedziby, wysyła jako legata późniejszego kardynała Giovanniego Battistę Caprarę, odpowiedzialnego za przywrócenie kultu we Francji i uzyskuje, z rozkazu Pierwszego Konsula, restytucję dawne księstwo Benewentu i Pontecorvo .

Ratyfikując, 15 sierpnia 1801 r.The konkordat , papież Pius VII ustanawia na ścieżce względnej normalizacji stosunków między Stolicą Apostolską i Pierwszej Republiki Francuskiej . Niemniej jednak jednostronna promulgacja 77  artykułów ekologicznych ,18 kwietnia 1802 r, dąży do uczynienia Kościoła francuskiego Kościołem narodowym, możliwie najmniej zależnym od Rzymu i poddanym władzy świeckiej. Artykuły te stanowią w szczególności, że „papieże nie mogą zdejmować suwerenów ani zwalniać ich poddanych z obowiązku wierności, że decyzje soborów ekumenicznych mają pierwszeństwo przed decyzjami papieskimi, że papież musi szanować praktyki narodowe, że ostatecznie nie rozporządza nie ma nieomylności” . W ten sposób gallikanizm zostaje częściowo przywrócony, ale Ojciec Święty nie może zaakceptować podporządkowania Kościoła francuskiego państwu. Minister ds. Kultu musi wyrazić zgodę na publikację bulli i rad. Zatwierdzeniu podlega także zebranie synodów diecezjalnych i utworzenie seminariów. W końcu duchowieństwo staje się ciałem urzędników państwowych, kapłanami ministrów ich parafii opłacanych przez państwo.

W dążeniu do uzyskania uchylenia artykuły organiczne, Pius VII akceptuje, wbrew radom jego Kurii Rzymskiej , aby przyjść i konsekrować Napoleon Bonaparte cesarz Francuzów w Notre-Dame de Paris na2 grudnia 1804, ale wrócił do Rzymu bez wygrania sprawy. Te „  artykuły organiczne  ” nigdy nie zostały zaakceptowane przez Kościół katolicki .

Już napięte po aferze „artykułów organicznych”, stosunki między Kościołem a Pierwszym Cesarstwem uległy dalszemu pogorszeniu, gdy papież odmówił ogłoszenia rozwodu między Jérôme Bonaparte i Elizabeth Patterson w 1805 roku. Cesarz powrócił do ekspansjonistycznej polityki, przejmuje kontrolę nad Anconą , Pontecorvo , Benewent i Neapol po bitwie pod Austerlitz , co uczyniło jego brata Józefa Bonaparte nowym królem Neapolu .

Wrogość narasta między cesarzem a papieżem. Cesarz chce włączyć Państwa Kościelne do swojego kontynentalnego sojuszu skierowanego przeciwko Anglii  : „Wasza Świątobliwość jest suwerenem Rzymu, ale ja jestem cesarzem; wszyscy moi wrogowie muszą być jego” – pisał do Papieża13 lutego 1806 r. Ale Suwerenny Papież odmawia przyjęcia blokady kontynentalnej , uważając, że jego urząd jako uniwersalnego proboszcza narzuca mu neutralność. Represje cesarskie nie trwały długo i osiągnęły crescendo: państwa kościelne zostały wkrótce zredukowane do dziedzictwa św. Piotra (1806-1808). Pius VII jest zmuszony odwołać kardynała Ercole Consalvi z obowiązków sekretarza stanu, Rzym jest okupowany militarnie (2 lutego 1808); Państwa Kościelne są przyłączone do Cesarstwa (17 maja 1809); Pius VII odpowiada,10 czerwca 1809, bullą ekskomunikującą Quum memoranda, w której piętnuje „złodziei dziedzictwa Piotrowego, uzurpatorów, podżegaczy, doradców, egzekutorów” , co przyciąga go nowymi rygorami.

W nocy z 5 na 6 lipcaGenerał Étienne Radet , wspomagany przez tysiąc mężczyzn, żandarmów, poborowych lub żołnierzy straży obywatelskiej Rzymu, kazał zastosować drabiny do Pałacu Kwirynalskiego , gdzie papież był zamknięty. Po wyważeniu okien i drzwi wewnętrznych przybywa, a za nim jego ludzie, do pokoju bezpośrednio poprzedzającego sypialnię papieża. Została mu otwarta na polecenie Jego Świątobliwości, który podniósł się na hałas i pospiesznie włożył swoje miejskie ubrania.

Zjadł kolację: na całość składały się dwa dania rybne. Po wysłuchaniu go, Papież odpowiada mu tylko tymi słowami: „Panie, władca, który potrzebuje tylko jednej korony dziennie, aby żyć, nie jest człowiekiem, którego łatwo się onieśmiela. „ Radet ponawia wniosek, że papież dołącza Napoleon i papież odparł: ”  Nie possumus nie debemus nie volumus „ (” Nie możemy, nie możemy, nie chcemy „).

Po formalnej odmowie wyrzeczenia się doczesnej suwerenności państw kościelnych generał Radet usunął go z Kwirynału wraz z kardynałem Bartolomeo Pacca , jego sekretarzem stanu. Na oczach sił papież po cichu opuszcza pałac, biorąc podarowane mu przez Radeta ramię. Został zabrany do autokaru eskortowanego przez żandarmów i przewieziony do niewoli Kartuzy we Florencji , a następnie do Aleksandrii i Grenoble . Następnie przywieziony do Savony Papież będzie tam przetrzymywany jako prawdziwy więzień stanu aż do…Czerwiec 1812. Jego strażnik, Antoine Brignole-Sale prefekt Montenotte, Genueńczyków arystokrata z dużej rodziny, do której papież zwracał uwagę, spełnia swoje zadanie poprzez uzyskanie zarówno chwałę cesarza i przyjaźni z papieżem., Który następnie nazywany go „mój dobry strażnik” . Pius VII odwiedzi go po zakończeniu eposu napoleońskiego w jego okazałej willi Brignole-Sale  (it) w Voltri . Nie chcąc stać się zwykłym wysokim urzędnikiem państwa francuskiego, odmawia dotknięcia dwumilionowych dochodów gwarantowanych mu dekretem przyłączenia Rzymu do cesarstwa, ponownie protestuje przeciwko postępowaniu Napoleona i stale odmawia oddania instytucji kanonicznej biskupi mianowani przez cesarza. Przed opuszczeniem Kwirynału nakazał zniszczyć pierścień swojego rybaka, aby żaden uzurpator nie mógł go użyć bez jego wiedzy. Będzie to jedyna okazja od 2000 lat, kiedy pierścień rybaka zostanie zniszczony za życia wciąż panującego papieża.

W międzyczasie cesarz, wezwawszy do Paryża trzynastu kardynałów na ślub z Marią Ludwiką z Austrii i poniósł odmowę, podpisał rozkaz ich wygnania i przydzielił im osobne rezydencje. Głęboko zirytowany tym, że nie uzyskał od papieża niczego w sprawach kościelnych, postanowił obejść się bez niego, zwołując sobór narodowy w Paryżu (1811) , zabraniając Piusowi VII komunikowania się z biskupami cesarstwa, grożąc mu zeznaniem i posyłając go Savonie, aby wydrzeć mu przywiązanie do aktów tego soboru, delegację biskupów, którą przyjmuje z wielką surowością i która nie może od niego uzyskać niczego.

W 1812 roku, przed wyjazdem na swoją fatalną kampanię rosyjską , Napoleon potajemnie przeniósł Piusa VII do Fontainebleau . ten12 czerwca 1812 rDoktor Balthazard Claraz ratuje życie papieżowi Piusowi VII , który, chory i wyczerpany, otrzymał właśnie ostatnie namaszczenie w hospicjum na Col du Mont-Cenis podczas jego przeniesienia z Savony do Fontainebleau.

ten 20 czerwca 1812 rdo zamku Fontainebleau przybywa papież Pius VII . Doktor Claraz będzie asystował Ojcu Świętemu przez pierwsze dwa miesiące jego niewoli jako chirurg. Suwerenny Papież pozostanie tam zamknięty przez dziewiętnaście miesięcy, w których będzie trwała jego deportacja. Z20 czerwca 1812 r do 23 stycznia 1814Ojciec Święty nigdy nie opuścił swojego mieszkania. W ciągu tych długich miesięcy Pius VII nazywał Napoleona „synem ukochanym” i dodał: „Synek trochę uparty, ale syn mimo wszystko” , co całkowicie wprawia cesarza w zakłopotanie.

Podbity uporem cesarza i obsesją niektórych kardynałów, nieszczęśliwy papież zgadza się podpisać 25 stycznia 1813 r, konkordat z Fontainebleau (1813), na mocy którego zrzekł się swojej doczesnej suwerenności, części jego władzy duchowej, i zgodził się przyjechać i zamieszkać we Francji (Napoleon planował zainstalować rezydencję papieża na Île de la Cité w Paryżu) . Jednak wspierany przez kardynałów Consalvi i Paccę, zebrał się w sobie i formalnie wycofał się wkrótce potem,24 marca 1813 r, jego podpis, który złożył pod presją psychologiczną. Papież jest natychmiast ponownie traktowany jako więzień państwowy. Następnie Napoleon nawiązał bezpośredni kontakt ze swoim więźniem, na przemian pochlebstwa i groźby. W odpowiedzi papież, bardzo spostrzegawczy, który teraz doskonale rozumiał swoją grę, odpowiedział tylko: „  Commediante… Tragediante…  ” („Komediant… Tragedian…”).

ten 19 stycznia 1814 rNapoleon, zmuszony coraz trudniejszą sytuacją polityczną w Europie, przywraca papieżowi swoje państwa. ten23 stycznia, Pie VII opuszcza zamek Fontainebleau , a uwolnione kardynałów, dla niektórych, lub innych jeszcze na wygnaniu w różnych miastach Francji aż do upadku imperium. Pius VII przemierza Francję, gdzie ze wszystkich stron tłumy miast i wsi rzucają się na kolana u jego drogi. Po krótkim, darmowym pobycie w Savonie, po zatrzymaniu się w Nicei , a następnie w Bolonii, triumfalnie powrócił do Rzymu na24 maja 1814 r., gdzie młodzi rzymianie odczepiają konie z powozu i niosą go swoim powozem na ramionach do Bazyliki św. Piotra . Pius VII spieszy z przywróceniem wiernego kardynała Consalviego do pełnienia funkcji sekretarza stanu, z której musiał zrezygnować w 1806 roku pod naciskiem Napoleona. Wolny od swoich działań bardzo szybko przywrócił Towarzystwo Jezusowe (31 lipca 1814 r). Jego postawa wielkiej godności oraz pokojowy i zdecydowany opór wobec najpotężniejszego monarchy w Europie przyniosła mu ogromny prestiż wśród narodów w całej Europie, w tym wśród protestantów i rosyjskiego prawosławia . Właśnie tę postawę gloryfikuje Ingres w swoim obrazie Papież Pius VII w Kaplicy Sykstyńskiej , zachowanym w Waszyngtonie.

Jednak będzie musiał ponownie opuścić miasto, aby schronić się w Viterbo, a następnie w Genui, gdy Murat , król Neapolu , najeżdża Państwo Kościelne podczas kampanii stu dni . Pius VII definitywnie powróci do swojego Pałacu Kwirynalskiego w dniu22 czerwca 1815. Jest ostatnim papieżem, przed Janem Pawłem II , który postawił stopę na francuskiej ziemi.

Po klęsce Napoleona, Państwo Kościelne odzyskało dzieła skradzione im przez Francję. Następnie Pius VII podejmuje inicjatywę stworzenia po ich powrocie muzeów etruskich, egipskich i Chiaramonti , które są częścią Muzeów Watykańskich .

W obliczu Żydów

Po wkroczeniu do Państwa Kościelnego Napoleon w 1797 zlikwidował włoskie getta , zniósł noszenie charakterystycznego żółtego kapelusza lub opaski z gwiazdą Dawida, którą Żydzi musieli nosić , dał im prawo do przemieszczania się i żyć tam, gdzie chcą, aby doprowadzić ich do równości obywateli. Ale po przywróceniu władzy w 1814 roku, Pius VII , przekonany, że jest to sposób nawrócenia, pospieszył z odtworzeniem gett i dyskryminacji, narzuceniem noszenia opaski z gwiazdą dla Żydów, i poszedł dalej w tym kierunku niż Święty Sojusz uczynił na Kongresie Wiedeńskim .

Restauracja jezuitów

W 1773 roku The Towarzystwo Jezusowe zostało stłumione przez papieża Klemensa XIV przez krótki Redemptor Dominus ac z21 lipca 1773 r., ogłoszony 16 sierpnia .


Decyzję papieża przeprowadzono w krajach tradycyjnie katolickich , ale w innych, głównie Prusach i Rosji , nakaz nie został ogłoszony, sprzeciwili się mu władcy, nie tyle z religijnej troski, ile z chęci nie pozbawiania się nowoczesności. edukacja, którą jezuici zapewniają w kolegiach znajdujących się na ich terytorium. Na początku XIX th  century sytuacja polityczna w Europie zmieniła się całkowicie. Do papieża Piusa VI , a następnie Piusa VII dotarło wiele próśb o przywrócenie Towarzystwa Jezusowego.

ten 7 marca 1801 r.- niedługo po jego wyborze - papież Pius VII opublikował krótkie Catholicæ fidei , zatwierdzające istnienie Towarzystwa Jezusowego w Rosji i mianujące „tymczasowego wikariusza”, Franciszka Kareu , „  przełożonego generalnego Towarzystwa Jezusowego  ” w Rosja. Był to pierwszy krok w kierunku przywrócenia zakonu.

Trzynaście lat później, uwolniony w końcu od swoich ruchów i decyzji, Pius VII podpisał bullę Sollicitudo omnium ecclesiarum powszechnie przywracającą Towarzystwo Jezusowe (31 lipca 1814 r).

Bulla podpisana w uroczystość św. Ignacego , promulgowana dnia7 sierpnia 1814 r.. Z tej okazji Pius VII odprawił mszę przy ołtarzu św. Ignacego w kościele Ges Ge w Rzymie , znajdującym się nad grobem świętego założyciela jezuitów. Następnie kazał przeczytać bullę, która przywróciła porządek na całym świecie, i osobiście objął stu byłych jezuitów, ocalałych ze starej Kompanii. Jednocześnie potwierdza Tadeusza Brzozowskiego , przełożonego w Rosji, mianem „  przełożonego generalnego Towarzystwa Jezusowego  ”.

Walka z niewolnictwem

Wracając do Rzymu w 1814 r., Papież z pomocą kardynała Consalvi odnawia stosunki dyplomatyczne ze wszystkimi narodami europejskimi. Prowadzi stałą korespondencję z szefami państw europejskich. Jedną z jej trosk jest zniesienie niewolnictwa . Ten, który przeżył pięć lat pozbawienia wolności i różnych upokorzeń, stał się szczególnie wrażliwy na to pytanie.

W liście od 20 września 1814 r.do króla Francji pisał: „Aby właściwie usytuować się w sensie obowiązków moralnych, sumienie religijne nakazuje nam to czynić; to rzeczywiście ona potępia i potępia ten nikczemny handel, w którym czarni , nie jako mężczyźni, ale po prostu jako żywe istoty, są zabierani, kupowani, sprzedawani i ściskani na śmierć przez bardzo ciężką pracę, przez już i tak nieszczęśliwe życie. "

W tym samym liście zabrania „wszystkim duchownym i świeckim śmiałości popierania tego handlu czarnymi, jak jest to dozwolone, pod jakimkolwiek pretekstem lub kolorem. "

Został zaproszony na Kongres Wiedeński w lutym 1815 r. , gdzie reprezentował go kardynał Consalvi, który pomógł uzyskać, aby wszystkie mocarstwa zobowiązały się do zjednoczenia wysiłków w celu uzyskania „całkowitego i definitywnego zniesienia handlu. przez prawa religii i prawa natury. "

Kilkakrotnie pisał na ten temat listy do królów Hiszpanii , Portugalii i Brazylii , nie będąc słuchanym. Tak więc w 1823 r. pisał do króla Portugalii: „Papież żałuje, że ten handel Murzynami, który, jak sądził, ustał, jest nadal prowadzony w niektórych regionach, a nawet w bardziej okrutny sposób. Błaga i błaga króla Portugalii, aby użył całego swojego autorytetu i mądrości, aby wykorzenić ten bezbożny i ohydny wstyd. " Jego bezpośrednich następców będzie mniej aktywne w tym obszarze; dopiero w 1839 i Grzegorza XVI ponownie ogłoszono takie stanowcze potępienie czarnego handlu.

Ostatnie lata

Gdy tylko Napoleon upadł, papież odnowił stosunki dyplomatyczne ze wszystkimi władcami Europy i osobiście uczył przebaczenia . Jak pisze historyk Marc Nadaux:

„Różni władcy wkrótce odwiedzili papieża Rzymu: cesarz Austrii w 1819 r. , król Neapolu w 1821 r. , król Prus w 1822 r . Daje to Piusowi VII status rozmówcy z europejskimi uprawnieniami przywracania. Suwerenny Papież w swej wielkiej delikatności udziela gościny nawet rodzinie Bonaparte, „  Madame Mere  ” , matce cesarza na wygnaniu, swoim braciom Lucienowi i Ludwikowi oraz wujowi, kardynałowi Feschowi . Interweniuje również u władz angielskich, aby warunki niewoli Napoleona były łagodniejsze. Wkrótce Pius VII wysłał mu kapelana, księdza Vignali. "

Warto zacytować ostatnie zdanie jego listu do rządu angielskiego, dla którego prosi o ułaskawienie: „On nie może już być dla nikogo zagrożeniem”. Nie chcielibyśmy, żeby stało się źródłem wyrzutów sumienia” .

ten 6 października 1822 r, bulla papieska przywraca 30 diecezji we Francji. Dopiero po długich negocjacjach z rządem Ludwika XVIII , że Pius VII zgodził się przywrócić 30 diecezjach stłumionych podczas konstytucja cywilna kleru w czasie rewolucji francuskiej .

W polityce wewnętrznej Państwa Kościelnego od powrotu do Rzymu (1814) do 1823 r. Pius VII pozostał wierny liberalnym reformom z inspiracji francuskiej zapoczątkowanym w latach 1800-1809. Zniósł przywileje szlacheckie w miastach papieskich ogłasza nowy kodeks cywilny i karny, reorganizuje edukację i porządkuje finanse.

Jednocześnie zawarł konkordaty z Francją, Bawarią i Sardynią ( 1817 ), Prusami ( 1821 ), Hanowerem ( 1823 ).

Akcja teologiczna i doktrynalna

Bardzo zajęty kwestiami politycznymi w burzliwych czasach, Pius VII nie był zbyt aktywny na polu doktrynalnym. Jest on, że tak powiem, mało teologicznie decydujący w historii Kościoła, chociaż jest pierwszym papieżem, który w sposób dorozumiany ratyfikował pewną formę rozdziału między Kościołem a państwem , co stanowi przełomowy główny polityczno-religijny w historii katolicyzmu w jego fazie post- Konstantyna , główną fazą z IV XX  wieku aż do dzisiaj.

ten 15 maja 1800tuż po swoim wyborze wysyła do wiernych katolików na całym świecie encyklikę Diu Satis , w której wzywa do powrotu do żywych wartości Ewangelii .

Na polu liturgicznym Pius VII udzielił w 1801 r. odpustu apostolskiego na cześć zadośćuczynienia za bluźnierstwa odmawiane przez katolików podczas błogosławieństwa Najświętszego Sakramentu . W 1814 r . upowszechniono święto Matki Bożej Bolesnej ( 15 września ). Ponadto ustanawia uroczyste święto ku czci „Dziewicy Pomocy” pod tytułem Matki Bożej Wspomożycielki, które upamiętnia na zawsze 24 maja , w rocznicę Jej szczęśliwego powrotu do Rzymu. Pius VII beatyfikował François de Geronimo w 1806 r., kolejny gest na rzecz jezuitów, oraz kanonizował Angele Merici (1807) i François Caracciolo (1807). Nowa beatyfikacja w 1821 r.: Peregrino de Falerone .

W swojej encyklice Ecclesiam a Jesu Christo  (en) (13 września 1821 r.) potępia masonerię oraz ruch karbonaryzmu , tajne stowarzyszenie o liberalnych żądaniach .

Zreorganizował Kongregacji Rozkrzewiania Wiary , który miał grać XIX th i XX th  stulecia kluczową rolę w wysiłku misyjnego Kościoła.

W 1822 r. polecił Świętemu Oficjum nadać imprimatur pracom kanonika Settele, w których teorie Kopernika przedstawiano jako osiągnięcie fizyki, a nie jako hipotezę.

Kwestia epiklezy eucharystycznej w Kościele melchickim

Jednak z punktu widzenia doktryny należy przypomnieć bardzo energiczną interwencję papieża Piusa VII dotyczącą epiklezy eucharystycznej , tak jak ją zdefiniowano i praktykowano w melchickim Kościele Katolickim w Antiochii. Ten Papież, tak łagodny i spokojny w usposobieniu, w każdych okolicznościach, z orlim spojrzeniem czuwał nad integralnością katolickiego dogmatu, pomimo wszystkich zmartwień i wszystkich politycznych burz, z jakimi musiał się zmierzyć na froncie pod Paryżem.

W ankiecie apostolskiej zatytułowanej Adorabile Eucharistiae z 8 maja 1822 r. Papież nie waha się wezwać patriarchy i biskupów Kościoła melchicko-katolickiego do porządku, a natychmiast zostanie mu posłuszny, w doktrynalnym dryfowaniu, które miało niewiele stopniowo podstępnie wkroczyła w ich Boską Liturgię , w szczególności w Modlitwie Eucharystycznej , gdzie uważano, że jedynie epikleza eucharystyczna rzeczywiście dokonuje tajemnicy Przeistoczenia (postaci chleba i wina stają się rzeczywiście Ciałem i Krwią Jezu Chryste , podczas gdy zgodnie ze ścisłą doktryną katolicką Przeistoczenia dokonuje się za pomocą jedynych słów Chrystusa, powtarzanych w czasie Konsekracji przez kapłana pełniącego in persona Christi , a mianowicie: (Weź i jedz, to jest moje ciało... Bierzcie i pijcie wy wszyscy, to jest moja krew wylana za wielu...) Papież widzi podstępne ześlizgiwanie się w doktrynę uważaną za schizmatycką obowiązującą w kościołach appe Legacy prawosławne , oddzielone od Rzymu.

W Krótkim Apostole z 8 maja 1822 r. Pius VII pisał do całego Kościoła melchicko-katolickiego w Antiochii:

(...) Wielką przyczynę bólu i strachu wywołali ci, którzy głosili tę nową opinię, popartą przez schizmatyków, która uczy, że forma, w której spełnia się ten życiodajny Sakrament, nie polega tylko na słowach Jezusa Chrystusa aby kapłani, zarówno łacińscy, jak i greccy, używali podczas konsekracji, ale aby konsekracja była doskonała i skończona, konieczne jest dodanie tej formuły modlitwy, która w naszym przypadku poprzedza wspomniane słowa, ale która w waszej liturgii następuje ich ... (itd.) Na mocy świętego posłuszeństwa nakazujemy i nakazujemy, aby nie mieli już śmiałości popierać tej opinii , która mówi, że za to godne podziwu nawrócenie całej substancji chleba w substancji Ciała Chrystusa i całej substancji wina w substancji Jego Krwi, konieczne jest, oprócz słów Chrystusa, aby ta formuła modlitwy kościelnej, już wspomniałem.

Pius VII ustanowił kilka diecezji w nowym państwie: Stanach Zjednoczonych . Po diecezji Baltimore , pierwszej katolickiej diecezji w Stanach Zjednoczonych , erygowanej w 1795 roku przez Piusa VI , powstały diecezje Bostonu , Nowego Jorku , Filadelfii i Bardstown (w 1808 roku) . Pius VII dodano do niego ponownie w 1821 diecezje Charleston i Richmond , a w 1821 roku, które z Cincinnati .

Odnowił swoją rezydencję w Pałacu Kwirynalnym , wówczas cywilnej rezydencji papieży, w przeciwieństwie do Pałacu Watykańskiego , gdzie również przebywał, co robili wszyscy jego następcy aż do Piusa IX .

Akcja kulturalno-edukacyjna

Bardzo kulturalny człowiek, Pius VII wyróżniał się nieustanną troską o upiększanie Rzymu i ochronę jego przeszłości.

W 1802 r. autoryzował wykopaliska archeologiczne portu Ostia . Ujawnia to zespół niezwykłych ruin: droga dojazdowa wyłożona grobowcami, ulice, termopoli , sklepy, termy, palestra , koszary wigilii, teatr, forum, bazylika, kuria, targi, sanktuaria, świątynia kapitolińska. Zlecił także wykopaliska wokół jeziora Trajan .

W Rzymie, w 1807 roku, zlecił podjęcie poważnych prac konserwatorskich, wzniesienie ceglanych murów i przypór, aby ocalić Koloseum, które groziło ruiną. Polecił zagospodarować okolice Łuku Konstantyna i wybudować fontannę Monte-Cavallo . Plac Ludowy ( Piazza del Popolo ) zostaje przebudowany i wzniesiony obelisk na Górze Pincius .

Za panowania Piusa VII Rzym stał się miejscem spotkań wielkich artystów, których twórczość artystyczną wspierał. Trzeba wspomnieć weneckiego Canovę , Duńczyka Bertela Thorvaldsena (miła otwartość, ponieważ był protestantem), Austriaka Führicha  (w) i Niemców Overbecka , Pforra , Schadowa i Corneliusa .

Pius VII wzbogacił Bibliotekę Watykańską licznymi rękopisami i drukowanymi tomami. Na Uniwersytecie Gregoriańskim zostają ponownie otwarte kolegia angielskie, szkockie i niemieckie, a na Uniwersytecie Gregoriańskim powstają nowe katedry .

Zbudował także nowe pokoje w Muzeum Watykańskim i zbudował część zwaną „  Braccio Nuovo  ”, zainaugurowaną w 1822 r., a później nazwaną „  Muzeum Chiaramonti  ” na cześć inicjatora. W tym muzeum znajdują się rzymskie posągi i kopie starożytnych greckich posągów; podłoga pokryta jest mozaiką.

To także Pius VII przyjął żółto-białą flagę, która jest nadal flagą Stolicy Apostolskiej.

Śmierć, pogrzeb i cześć

Osłabiony starością Pius VII poruszał się coraz trudniej. ten6 lipca 1823 r.Papież, który będzie miał 81 lat, jak zwykle powoli przechadzał się po wewnętrznych ogrodach Pałacu Kwirynalskiego . Wieczorem 6 czerwca (14 lat do dnia po porwaniu przez generała Radeta i armię francuską) Pius VII , który został tymczasowo sam w swoim biurze, pomimo odmiennych zaleceń sekretarza stanu, kardynał Consalvi chciał wstać z krzesła, opierając się o stół roboczy. Do ściany za nim przyczepiono linkę, którą chwycił, żeby wstać; ale jego osłabiona ręka nie dosięgła sznurka, który wyślizgnął mu się z palców. Tracąc równowagę, Papież upadł ciężko na płytki i złamał szyjkę lewej kości udowej . Na jego głośny krzyk, z sąsiednich pomieszczeń wybiegli tajni kamerzyści i prałaci domowi. Pius VII położył się do łóżka, aby już nie wstawać. Rankiem 7 lipca , gdy wiadomość rozeszła się w nocy, rzymscy ludzie pospieszyli na Place de Montecavallo (Place du Quirinale ) i nigdy nie przestali patrzeć pod oknami Papieża.

Król Francji Ludwik XVIII wysłał z Paryża do Rzymu specjalne mechaniczne łóżko, aby ulżyć cierpieniom Papieża. Płaczącemu kardynałowi Bertazzoliemu, który nękał go, by przyjął usługi takiego lub takiego lekarza mu poleconego, Papież udzielił tej ostrej odpowiedzi ze swoim nieustannym spokojem: Andate, signor Cardinale… Voi siete pio, ma veramente a pio seccatore. ( Chodź, Monsieur le Cardinal… Jesteś pobożny, ale naprawdę pobożny raseur. ) 19 sierpnia jego stan się pogorszył i mówił cicho tylko słowa po łacinie , znak, że nieustannie się modli. W nocy często tracąc przytomność szeptał często te ostatnie słowa: Savona!… Savona!… Fontainebleau!… , Nazwy miast, do których był przez pięć lat deportowany z Rzymu i gdzie cierpiał działka. W dniu 20 sierpnia , o piątej rano, gdy był wpisując jego 82 th  roku, Pius VII , obserwowany przez wiernego sekretarza stanu kard Consalvi, zmarł po panowania 23 lat, pięć miesięcy i sześć dni, płakał przez rzymskich ludzie, którzy towarzyszyli mu w jego spokojnej agonii.

Natychmiast przystąpiliśmy do balsamowania Papieża, którego wnętrzności zostały przeniesione do kościoła św. Wincentego i Anastazego z Trevi , parafii Kwirynale, gdzie w marmurowych urnach spoczywają serca i wnętrzności 23 papieży, od Sykstusa V do Leona XIII . Przez pierścień rybacka został uszkodzony (na drugą) i szczątki Pius VII były wystawiane na tym Kwirynał ubrany w paramentów uroczysta papieskich. Gęsty i zasmucony tłum wkrótce wypełnił miejsce Monte-Cavallo, aby złożyć mu ostatni hołd. Następnego dnia, 22 sierpnia , ciało w ogromnym tłumie zostało przewiezione do Bazyliki św. Piotra na Watykanie .

Przez papieża pogrzeb trwał dziewięć dni, zgodnie ze zwyczajem Kościoła Rzymu (stąd wyrażenie Novendiali  (it) ). Dziewiątego dnia trumnę zapieczętowano ołowiem. U stóp Papieża położono sakiewkę zawierającą medale i monety wybite za jego panowania; ołowiana trumna została zamknięta w dębowej trumnie, która została tymczasowo umieszczona w krypcie watykańskiej, gdzie pochowany był jego poprzednik Pius VI .

Pomnik nagrobny, autorstwa Thorvaldsena

W swoim testamencie kardynał Consalvi, sekretarz stanu Piusa VII , zastrzegł, że wszystkie dary, które otrzymał od zagranicznych monarchów podczas jego długiej kariery dyplomatycznej, zostaną sprzedane, a dochód ze sprzedaży zostanie przeznaczony na dokończenie fasady kilku kościołów w Rzymie, aby zrobić kilka prezentów do swoich sług, aby ulżyć ubogim miastem, i mieć na pogrzeb pomnik wzniesiony w Bazylice Świętego Piotra na swego pana i przyjaciela, papieża Piusa VII . Kardynał Consalvi zmarł w 1824 roku , kilka miesięcy po zmarłym papieżu.

Zrobiono to zgodnie z jego wolą. W jednym z lewych transeptów Bazyliki św. Piotra duński rzeźbiarz Bertel Thorvaldsen sporządził plany pomnika Piusa VII , przedstawiającego Papieża z poważną twarzą, w otoczeniu dwóch alegorycznych postaci w zamyślonej i zasmuconej postawie: Siły i Mądrości w otoczeniu geniuszy Historii i Czasu. Doczesne szczątki Piusa VII zostały tam przeniesione w 1825 roku . Pomnik nagrobny Piusa VII to jedyne dzieło sztuki w Bazylice św. Piotra wykonane przez artystę niekatolickiego (Thorvaldsen był protestantem ).

Następcą Piusa VII był papież Leon XII .

Bilans życia głęboko chrześcijańskiego

W obliczu globalnego historii, Pius VII i jego poprzednik Pius VI (który sam wyniosła 47 lata panowania) znaleźli się na zawiasie między Ancien Regime i pojawienie się nowego, uprzemysłowionym świecie, naznaczonym nacjonalizmów , dążenia do demokracji i pluralizmu w myśl. Koniec walki między papieża i cesarza, zainicjowany w średniowieczu i jest Emperor (zasilający cywilnego), która pomimo oporu ze strony papieży w XIX th  wieku, będzie rozstrzygający. W 1870 r. Rzym stał się stolicą zupełnie nowego królestwa Włoch, a schronienie się w Watykanie Papież uważał się tam za więźnia. W 1929 r. Układy Laterańskie ograniczyły doczesną władzę papieża do Watykanu , co dało mu wolność niezbędną do sprawowania władzy duchowej. Większość zachodnich członkowskich, XX th  century sformalizować konstytucyjną wolność religijną i rządów prawa cywilnego w zakresie prawa religijnego. Kościół katolicki staje się jedną instytucję, między innymi, nawet jeśli dominującą i większość w wielu krajach, a jego nauczanie będzie musiał przekonać zamiast narzucać się wśród innych opcji których struktura społeczeństw miejskich na wszystkich poziomach zmieszanych i mnogiej filozoficznych i religijnych.

To przez siebie samego Pius VII naznaczył swój czas i do dziś przyciąga uwagę.

Poprzez swój głęboko pokojowy charakter . Jako biskup zrobi wszystko, aby uniknąć buntów przeciwko najeźdźcy i wszelkiej przemocy, która by mu towarzyszyła. Kiedy generał Radet przybył go aresztować, pyta, czy nie przelano krwi, po czym uspokojony idzie za nim. W czasie swojej niewoli w żadnym momencie nie podburzał katolików do gwałtownego oporu i nigdy nie odstępował od absolutnej neutralności w konfliktach zbrojnych swoich czasów. Po powrocie do Rzymu w 1814, z pomocą Ercole Consalvi , rozwinął intensywną działalność dyplomatyczną, mającą na celu w szczególności wspieranie pokojowego współistnienia państw i religii europejskich.

Jego pokorą. Podczas konklawe w 1800 roku Pius VII długo będzie opierał się wyborowi kardynałów na papieża. Później, podczas swojej niewoli w Fontainebleau, benedyktyński mnich, którym zawsze pozostawał w duchu, nalegał, aby sam wyprał białą sutannę i cerował guziki. Podczas swoich licznych przesiadek w czasie deportacji zgodził się nałożyć czarny płaszcz benedyktynów, który chcieli na niego narzucić jego dozorcy, bo dla nich była to kwestia transportu Papieża w całkowitym incognito, tak aby ludzie, widzący być może wsiadając lub wysiadając z samochodu, nie poznaj go po białej sutannie i czerwonej mozecie; w duchu Papieża, który w głębi duszy pozostał benedyktynem, przywdziewanie czarnego habitu prostego mnicha nie stanowiło żadnego problemu, a on odpowiedział po prostu: „  Sta bene  ” („  Dobrze, żeby tak było  ”). Jeden z żołnierzy odpowiedzialnych za pilnowanie go podczas jego niewoli w Savonie pisze:10 stycznia 1810 r : „Ja, który byłem wrogiem kapłanów, muszę wyznać prawdę, bo muszę. […] Skoro Papież jest relegowany tutaj, w tym biskupim pałacu i strzeżony nie tylko przez nas, ale także w domu, mogę wam powiedzieć, że ten święty człowiek jest wzorem człowieczeństwa, wzorem umiaru i umiaru. ze wszystkich cnót społecznych, że daje się kochać przez wszystkich, że zmiękcza najsilniejsze duchy i sprawia, że ​​stają się przyjaciółmi nawet tych, którzy są najbardziej nieprzejednanymi wrogami. Papież spędza prawie cały swój czas na modlitwie, często pokłonem, twarzą do ziemi. A czas, który mu pozostał, jest zajęty pisaniem lub udzielaniem audiencji” .

Jeśli pominiemy jego nadmierne spożycie tabaki , znajdziemy tylko pochwały w ustach jego wrogów.

Przez swoją integralność. Wbrew nepotycznym zwyczajom wielu swoich poprzedników, Pius VII zawsze będzie dbał o to, by w żaden sposób nie faworyzować członków swojej rodziny. Swojemu bratu Gregory'emu przyznaje jedynie pensję w wysokości 150 koron miesięcznie, a swojemu sierocemu siostrzeńcowi przyznaje tylko mikroskopijną własność Cesenie .

Poprzez swój intelektualny wymiar. Skromny Pius VII jest w rzeczywistości błyskotliwym intelektualistą o różnorodnych zainteresowaniach. Poliglota ( włoski , francuski , angielski , łacina ), wybitny tłumacz (szczególnie dzieł Condillaca ) i doskonałe pióro (o tym świadczą liczne listy), Pius VII poświęcił wiele lat swojego życia na czytanie, studiowanie (był bibliotekarzem przez dziewięć lat w San Anselmo College) i nauczać (w opactwie San Giovanni w Parmie, w College San Anselmo iw opactwie Santa Maria del Monte). Jego prywatna biblioteka (przechowywana w Biblioteca Malatestiana w Cesenie) jest zdumiewająca. Ponad 5000 prac, w tym średniowieczne kodeksy (59), prace z zakresu historii, archeologii, numizmatyki, ekonomii politycznej i nauki. Jak pisał Jean Leflon, który miał dostęp do tej biblioteki, „jest on także człowiekiem wykształconym z upodobania, z wyraźnym upodobaniem do nauk ścisłych, o czym świadczy jego papieska biblioteka przechowywana w Malatestienne w Cesenie, gdzie znajdują się poświęcone im prace. Wiemy, że prenumerował Reasoned Encyclopedia of Sciences and Arts […]. W teologii, w filozofii, Dom Gregorio ucieka się do pozytywnych metod; odważył się nawet patronować metodzie Condillaca […] ”

W rzeczywistości na wszystkich poziomach, nawet osobistych, Pius VII znajduje się na rozdrożu historii, a cała jego osoba jest żywym paradoksem. Badając jego bibliotekę, trudno nam się domyślić, że należy ona do zakonnika, zwłaszcza że kilka książek w niej zawartych jest w indeksie … A tym bardziej możemy sobie wyobrazić, że ten ciekawy i postępowy człowiek zostanie w ciągu 23 lat naczelnikiem Kościoła, którego będzie bronił ząbkiem i gwoździem wolności, nauczania, tradycji i władzy doczesnej.

Poprzez swoje działania polityczne. Odbudowując jezuitów , Pius VII rehabilituje intelektualny i postępowy porządek. Wydaje się, że podpisanie przez niego konkordatu nie było sposobem na poddanie się Napoleonowi, ale odpowiadało jego głębokim przekonaniom. W walce z niewolnictwem wyprzedzał swoje czasy o sto lat i nie tylko zaprzyjaźniał się z innymi monarchami europejskimi. Ustanawiając w Rzymie swobodę handlu, otwierając Kurię dla świeckich współpracowników (1800-1806), nawiązując stosunki dyplomatyczne z Rosją , Anglią , Stanami Zjednoczonymi , krajami niekatolickimi, reorganizując szkoły w Państwach Kościelnych oraz znosząc tam feudalizm , Pius VII jest zdecydowanie papieżem postępu inspirowanym Oświeceniem .

Poprzez swoją działalność kulturalną. Jako mnich benedyktyński i przeor, Dom Gregorio próbował odnowić monastyczny ideał swojego zakonu i pracował nad modernizacją nauczania w tym miejscu. Będąc papieżem, będzie pracował nad podkreśleniem starożytnej przeszłości Rzymu (wykopaliska archeologiczne portu Ostia, prace restauracyjne nad Koloseum) i upiększeniem miasta (okolice Łuku Konstantyna, fontanna Monte-Cavallo, Piazza del Popolo , Obelisk Góry Pincius). Stworzy muzeum poświęcone starożytności , stworzy lub ponownie otworzy szkoły i znacznie wzbogaci Bibliotekę Watykańską . Zaprosi też do Rzymu wielu artystów bez różnicy pochodzenia czy religii (wielu z nich to protestanci), co świadczy, biorąc pod uwagę czas i funkcję, o wielkiej otwartości umysłu.

Przez jego człowieczeństwo i jego dobroć. Pozbawiony osobistych ambicji, wierny przyjaciel (zwłaszcza kardynałów Pacca i Consalvi), trzeźwy (przyznał się do życia na jedną koronę dziennie), pobożny, łagodny (nigdy nie podnosił głosu), dyskretny, skromny, hojny ( cały swój dochód biskupa wydaje na pomoc ubogim w swojej diecezji), stanowczy do tego stopnia, że ​​ryzykuje życiem w obronie swoich przekonań (jego opór wobec Napoleona jest pod tym względem wzorowy), Pius VII prześwieca także wielkością swojej duszy (przygarnął całą rodzinę Bonaparte w Rzymie i nalegał, aby złagodzić niewolę upadłego cesarza). Niewątpliwie lepiej zostawić głos w tej sprawie Napoleonowi Bonaparte, swemu głównemu przeciwnikowi, który w swoich Wspomnieniach św. Heleny pisze te zdumiewające słowa: „To naprawdę dobry, łagodny i odważny człowiek. To baranek, naprawdę dobry człowiek, którego szanuję, którego bardzo kocham i który ze swojej strony trochę mi oddaje, jestem tego pewien…”

Proces beatyfikacyjny

ten 12 marca 2007 r., Pope Benedict XVI autoryzowane otwarcie procesu dla beatyfikacji z Pius VII . Otrzymał już kanoniczny tytuł Sługi Bożego , na mocy dekretu papieskiego oficjalnie uznającego heroiczność jego cnót (por. Sługa Boży ).

Uwagi i referencje

  1. Jean Cohen, Streszczenie historyczne dotyczące Piusa VII , zawierające różne szczegóły nieznane lub mało znane, zaczerpnięte z niepublikowanych wspomnień dotyczących rodziny, charakteru, życia prywatnego, wyborów i rządów tego papieża: wszystkie wraz z notatkami i dokumentami potwierdzającymi, takimi jak listy , bulle i inne akty, Delaunay, 1823, s.  15 .
  2. Zobacz Brignole Family na Wikipedii.
  3. Tabela Ingresgres
  4. Caroline Pigozzi , „Prywatna wizyta w Watykanie”, Paris Match , tydzień od 2 do 9 stycznia 2018 r., s. 50-59.
  5. Ben WEIDER, „  Napoleon I i Żydzi  ” , o Towarzystwie Napoleońskim
  6. Sierpień 1814 – Wiederherstellung der Gesellschaft Jesu .
  7. Patricia Gravatt  (ht) , Kościół i niewolnictwo , Éditions L'Harmattan , s.  107 .
  8. H. Fisquet, La France pontifale , Repos, 1864.
  9. Wiele z tych informacji pochodzi z Larousse, Grand Dictionnaire Universitaire du XIX E  siècle , 1866-1877.
  10. Papież Pius VII – Krótka Apostolic Adorabile Eucharistiae z 8 maja 1822 r. do Patriarchy i Biskupów Melchickiego Kościoła Katolickiego w Antiochii, w Denzinger – Artykuł § 2718. Éditions du Cerf, 1997, s. 629.
  11. Kawaler Alexis Artaud de Montor, Historia papieża Piusa VII , s.  442 , 1836.
  12. Kawaler Alexis Artaud de Montor, Historia papieża Piusa VII , s.  445 , 1836.
  13. Rzeczywiście, po raz pierwszy, w marcu 1811 r., sam papież nakazał deportowanym z nim członkom swojej świty do Savony potajemnie zerwać Pierścień Rybaka, aby nie wpadł w nienaruszone ręce reżimu. zażądał tego za pośrednictwem swojej policji w Savonie) i aby nie można było zrobić z tego świętokradzkiego użytku. Napoleon, „który myślał o wszystkim, starał się nie zapomnieć, aby Ojciec Święty zabrał jego Pierścień Rybaka” (por. D'Haussonville). Wydano rozkaz przeszukania go, ale „bez użycia przemocy, jeśli był w rękach papieża” (wyraźna rekomendacja księcia Borghese do prefekta-komisarza Chabrola w Savonie, pismo z 12 stycznia 1811 r.) . Papież jednak na początku marca, przeczuwając nieuchronność zamachu, kazał potajemnie go złamać przez członków świty papieskiej. W rzeczywistości między 10 a 14 marca 1811 r. Pierścień Rybaka został materialnie oderwany od Papieża, ale bez bezpośredniej przemocy: „Czy była to obawa, że ​​​​pieczęć Rybaka została oszukańczo użyta, która zwykle jest używana do zakrycia najważniejszych aktów emanujących od Głowy Katolicyzmu?... Mimo to, po lekkim wahaniu, Papież oddał swój pierścień kapitanowi żandarmerii (Lagorse) __ ale wcześniej zachował ostrożność, żeby zerwać na dwoje i właśnie w tym stanie został wysłany przez księcia Borghese do cesarza. » Por. hrabia Joseph d'Haussonville, Kościół rzymski i pierwsze cesarstwo 1800-1814 , t. 3, s.  583-585 , wyd. 1870.
  14. Kawaler Alexis Artaud de Montor, Historia papieża Piusa VII , 1844.
  15. Patrz: http://www.30giorni.it/fr/articolo.asp?id=18280 .
  16. J. Leflon, Romagna Papież: Pius VII , cit., P.  243 . „Del Condillac troviamo in Piana (11.91) una copia della traduzione italiana, con dedica del traduttore a Pio VII : EBCondillac, Saggio sopra the origin of the umane cognizioni, tradotto dal francese con note e osservazioni krytyke di Tommaso, Vincenzo Falletti Zempel, 1784.

Zobacz również

Bibliografia

Powiązane artykuły

Linki zewnętrzne