Philippe-Isidore Picot de Lapeyrouse

Philippe-Isidore Picot de Lapeyrouse Obraz w Infobox. Funkcje
Burmistrz Tuluzy
Zastępca
Radca prawny
Tytuł szlachecki
Baron
Biografia
Narodziny 1744
Tuluza
Śmierć 1818
Lapeyrouse-Fossat
Skrót w botanice Lapeyr.
Narodowość Francuski
Zajęcia Entomolog , botanik , ornitolog , polityk , współpracownik Encyklopedii
Inne informacje
Pole Nauka o roślinach ( d )
Członkiem Królewska Szwedzka
Akademia Nauk
Akademia Nauk w Turynie (1783)

Philippe-Isidore Picot de Lapeyrouse to francuski przyrodnik urodzony dnia20 października 1744w Tuluzie i zmarł dnia18 października 1818na zamku Lapeyrouse (Haute-Garonne) .

Przed 1789 rokiem

Jego ojciec, Jacques Picot de Buissaison de Lapeyrouse (1709-1781) jest szlachcicem, ale pochodzi z rodziny kupców, Lord of Buissaison, Lapeyrouse i Belloc. Był kapitulem Tuluzy i orędownikiem wniosków do parlamentu Tuluzy w latach 1769–1777. Starszy z siedmiorga dzieci, czterech jego braci zdecydowało się na karierę wojskową.

Philippe-Isidore Picot de Lapeyrouse jest bratem barona Étienne Guillaume Picot de Bazus, generała dywizji i barona Jean Baptiste Picot de Buissaizon, dowódcy batalionu Gwardii Szwajcarskiej w Pałacu Wersalskim .

Philippe najpierw zdecydował się na karierę w sądownictwie, aw 1768 r. Objął stanowisko rzecznika generalnego w Izbie Wodno-Leśnej Parlamentu w Tuluzie .

Jeden z jego wujów, baron de Lapeyrouse, zmarł w 1775 roku i przekazał mu swoją fortunę i tytuł. On się żeni15 września 1772, z Magdelaine de Sacaze de Saint Beat, należącą do rodziny szat i bardzo dobrze wyposażoną. Nie mając już kłopotów finansowych, zrezygnowawszy ze stanowiska, w obliczu rozwiązania parlamentów i reformy administracji zapoczątkowanej przez René Nicolasa de Maupeou w 1771 roku, może więc poświęcić się swojej prawdziwej pasji, historii naturalnej . W 1773 r. Policzył swoje szlacheckie lenna, aw 1778 r. Przed kapitulami Tuluzy, aby zostać elekcyjnym. Na początku rewolucji francuskiej musiał zapłacić 1600 franków na podatek od bogatych: był więc jednym z najbogatszych obywateli Haute-Garonne .

Picot de Lapeyrouse spędza większość czasu podróżując i studiując. W 1781 roku opublikował swój opis kilku nowych gatunków ortoceratytów i ostracytów ( Erlangen ), który jest poświęcony muszlom kopalnym. Opublikował także w Mémoires de l'Académie de Toulouse różne komunikaty na temat fauny, flory i minerałów Pirenejów . Jego obserwacje ornitologiczne są wymienione w Dictionary of Birds , opublikowanym jako część Methodical Encyclopedia . W 1786 roku opublikował traktat o kopalniach i kuźniach żelaza w hrabstwie Foix . Jest także korespondentem Académie des sciences .

Od 1789 do 1815 roku

W 1789 r. Był już znanym przyrodnikiem i mineralogiem, członkiem Akademii Nauk w Sztokholmie i Tuluzie. Jest odpowiedzialny za pisanie zeszytów skarg zakonu szlachty senechaussee z Tuluzy. Jest bardzo otwarty na nowe pomysły. Jest autorem w 1789 r. Diecezjalnej administracji w Langwedocji, która ma służyć jako instrukcja dla deputowanych tej prowincji do Stanów Generalnych . W 1790 roku został mianowany prezesem administracji okręgu Tuluza. W 1806 roku został wybrany na opiekuna Akademii Gier Kwiatowych . Jest także strażnikiem narodowym i publikuje roszczenie Philippe'a Picota, prezydenta okręgu Tuluza .

Ale chociaż zrezygnował z urzędu politycznego w 1792 r. , Został aresztowany i spędził 18 miesięcy w więzieniu jako „zwolennik federalizmu i przewodniczący sekcji federalistycznej”. Zwolniony po upadku Robespierre , wznowił badania i został inspektorem kopalni, następnie profesorem historii naturalnej w centralnej szkole w Tuluzie, w szkole kopalni w Paryżu , aw 1811 r. Na wydziale nauk ścisłych w Tuluzie . tego samego roku dziekan tego wydziału. W 1800 r. Został burmistrzem Tuluzy, stanowisko to pełnił do 1806 r. , A następnie został pierwszym przewodniczącym rady generalnej Haute-Garonne. Został wykonany Baron Cesarstwa na1 st marca 1808i rycerz legionu honoru. Wykonuje ważną pracę jako burmistrz.

Jego przyjaciel Louis Ramond de Carbonnières (1755-1827), specjalista w dziedzinie botaniki i geologii środkowych Pirenejów, w 1797 roku postanowił zrealizować projekt, który żył w nim od dawna: zdobyć szczyt Mont Perdu (3355 metrów), aby rozstrzygnąć spór między Déodat Gratet de Dolomieu (1750-1801) a Lapeyrouse dotyczący „prymitywnego wieku” wapieni w środkowym paśmie. W wyprawie bierze udział około piętnastu osób, w tym Picot de Lapeyrouse i kilku jego uczniów. Znajduje wiele skamieniałości, ale nie dociera na szczyt. Philippe-Isidore Picot de Lapeyrouse musiał się poddać, ponieważ był osłabiony długim zatrzymaniem. Historia wspinaczki pojawiła się w 1797 roku pod tytułem Voyage au Mont-Perdu oraz w sąsiedniej części Hautes-Pyrénées .

To właśnie ze względu na swoje lekcje Lapeyrouse opublikował w 1799 roku swoje Metodyczne tabele ssaków i ptaków obserwowanych w departamencie Haute-Garonne . Lapeyrouse planuje opublikować florę Pirenejów, ale może opublikować tylko Monographie des saxifrages ( 1801 ). Jest to skrócona wersja, którą opublikował w 1813 r. Pod tytułem Skrócona historia roślin Pirenejów i Trasa botaników w tych górach . Po przywróceniu w 1807 r. Akademii Tuluzy, zniesionej w 1792 r. , Został jej wieczystym sekretarzem.

W mineralogii opisuje gatunek, który jego zdaniem jest nowy z próbki szczytu Eredliz i chrzci go koupholitem inspirowanym dwoma greckimi korzeniami: jasnym kamieniem. Gatunek ten to w istocie odmiana pokroju romboidalnych listew prehnitu.

Był za stworzeniem Muzeum Historii Naturalnej w Tuluzie .

Po 1815r

Po powrocie Burbonów, będąc byłym zastępcą podczas Stu Dni , czekał do 1816 roku na powrót do Tuluzy.

Lapeyrouse jest aktywnym masonem i przyjacielem Alexandre Du Mege ( 1780 - 1862 ). Pod silnym wpływem Jean-Jacquesa Rousseau założył najpierw lożę Les Amis du Désert , a następnie w latach 1814-1818 był czcigodnym loży prowincjonalnej Tuluzy.

On umarł na 18 października 1818w swoim zamku Lapeyrouse (Haute-Garonne) , gdzie prowadził badania agronomiczne i gdzie wprowadził owce merynosów . Duża część jego biblioteki znajduje się obecnie w bibliotekach Tuluzy .

Jego syn Isidore Picot de Lapeyrouse, urodzony w 1776 r. I zmarł w 1835 r. , Zastąpił go w 1818 r. Na katedrze historii naturalnej na wydziale nauk ścisłych w Tuluzie. Jean-François Romieu zastąpił go na stanowisku dziekana tego wydziału.

Korona

W 1955 roku liceum dla chłopców w Tuluzie postanowiło zmienić nazwę i przyjąć nazwę uczonego związanego z Tuluzą, powołano komisję, która zaproponowała trzy nazwiska: Philippe-Isidore Picot de Lapeyrouse, Émile Cartailhac i Pierre de Fermat ( nazwisko, które ma zostać zachowane).

Ruchliwa ulica w centrum Tuluzy nosi imię Philippe-Izydora Picot de Lapeyrouse.

Poświęcono mu dwa gatunki mineralne, oba zdegradowane do rangi odmian:

Nowy amfiteatr Muzeum Historii Naturalnej w Tuluzie nosi nazwę Picot de Lapeyrouse.

Przy Muzeum w Tuluzie znajduje się Instytut Nauk Przyrodniczych Picot de Lapeyrouse.

Pracuje

Uwagi i odniesienia

  1. Niektóre źródła podają nazwę La Peirouse .
  2. Lub Buissaizon.
  3. nobilitacja Jacquesa Picota Buissaisona "z rozkazu Seneschala z Tuluzy 17 października 1781," Alfred Jeanroy Paul Dognon, Anthony Thomas, Annales du Midi , Toulouse University, Edouard Privat, 1889, s.  145 .
  4. Alphonse Brémond, Toulouse Nobiliary - ogólny spis dowodowych tytułów szlacheckich i godnych , s.  260 .
  5. Tamże. , s.  229 [1]
  6. Archiwa ratusza w Tuluzie [2] .
  7. Katalog szlachty francuskiej i suwerennych domów Europy , 1902, s.  230 [3]
  8. Nowy słownik historii naturalnej Tom 36, Charles S. Sonnini str.  379 1851
  9. Witryna poświęcona historycznemu dziedzictwu miasta Tuluza
  10. Gde Provincial Lodge w Tuluzie

Zobacz też

Bibliografia

Linki zewnętrzne

Lapeyr. to standardowy botaniczny skrót od Philippe-Isidore Picot de Lapeyrouse .

Zapoznaj się z listą skrótów autora lub listą roślin przypisanych temu autorowi przez IPNI