Mont Perdu | |||
Północne zbocze Mont Perdu i jego lodowiec zimą | |||
Geografia | |||
---|---|---|---|
Wysokość | 3348 m² | ||
Masywny | Masyw Mont-Perdu ( Pireneje ) | ||
Informacje kontaktowe | 42°40′32″ północ, 0°02′04″ wschód | ||
Administracja | |||
Kraj | Hiszpania | ||
Wspólnota autonomiczna | Aragonia | ||
Województwo | Huesca | ||
Wniebowstąpienie | |||
Pierwszy | 7 sierpnia 1802 r przez przewodników Rondo i Laurens oraz aragońskiego pasterza | ||
Najprostszy sposób | południowo-zachodni stok przy schronisku Goriz | ||
Geologia | |||
Skały | Wapień | ||
Rodzaj | Piramidalny | ||
Geolokalizacja na mapie: Prowincja Huesca
| |||
Mont Perdu ( Monte Perdido w języku hiszpańskim , Punta de Treserols w Aragonii , co oznacza „wierzchołek Trzech sióstr” w języku francuskim), znajduje się w Hiszpanii, w pobliżu granicy francusko-hiszpańskiej , to najwyższy szczyt masywu Mont Perdu w wysokości 3.348 m , na grzbiet rozdzielającej kaniony z Ordesa i Pineta (lub Pinède). Jest to centralny szczyt Tres Serols (po aragońsku) lub Tres Hermanas (po hiszpańsku) składający się z cylindra Marboré , somy Ramond i samego Mont Perdu.
Według Ramond de Carbonnières :
„Z samego Mont-Blanc musisz przyjechać do Mont Perdu: kiedy zobaczysz pierwszą z granitowych gór, pozostaje zobaczyć pierwszą z wapiennych gór. "
Nazwa Monte Perdido wyznaczyć najwyższy masyw górski Marbore pojawił się na początku XVIII -go wieku, słowo „stracone” jest używany w znaczeniu „izolowany, z dala od wszystkiego.” Widoczny z odwiedzanych wówczas szczytów (w szczególności Pic du Midi de Bigorre , tradycyjna wycieczka dla kuracjuszy z Barèges ), Mont Perdu nie jest już widoczny z francuskich dolin, ponieważ znajduje się za działem wodnym. Hiszpania.
O wysokości 3348 m n.p.m. jest trzecim najwyższym szczytem w Pirenejach, przed szczytem Astorg (3354 m n.p.m. ), szczytem masywu Maladeta .
Jest częścią masywu Mont-Perdu oraz parku narodowego Ordesa i Mont-Perdu .
Skały wapienne, bogate w skamieniałości, są pochodzenia morskiego osadowego. Te osady zajmujące płytkie morze zostały podniesione podczas formowania się łańcucha Pirenejów 40 milionów lat temu (patrz artykuł geologia Pirenejów ).
Szczyt ma kształt piramidalnego szczytu typowego dla erozji lodowcowej w epokach lodowcowych , nadal znajduje się na północno-wschodniej stronie góry lodowcowej Mont-Perdu .
Pierwszą mapą, na której można go zlokalizować, jest mapa Roussela (1730), ale z wyimaginowanym środowiskiem (jezioro wpadające do Cirque de Gavarnie). Pierwszego oszacowania jego wysokości dokonali w 1786 roku Vidal i Reboul, obserwując go z Pic du Midi de Bigorre .
Ramond de Carbonnières jest „wynalazcą” Mont Perdu. Od pierwszego pobytu w Barèges w 1787 roku fascynuje go „masyw wapienny” Marboré. „ Zbadano następnie zaburzenia niewytłumaczalny, że Marbore, na szczyt, Centralne osi łańcucha środek uniesienie się wapień i nie granit; Czy zatem istniał jakiś szczególny wapień, prymitywny, współczesny granitowi, jak sądził przyrodnik z Tuluzy Picot de La Peyrouse ? ”. Przekonany, że charakter wapienia z Marboré jest „zwyczajny”, Ramond podejmuje się badania masywu. W 1796 r. wytyczył drogę dojścia na szczyt: dolinę Estaubé.
11 sierpnia 1797organizuje prawdziwą wyprawę z czternastoma uczestnikami na szczyt: przez trudny polodowcowy korytarz Tuquerouye, jego przewodnicy Laurens i Mouré oraz hiszpański przemytnik prowadzą go do Lac Glacé, u podnóża północnej ściany szczytu. Druga wyprawa, ,7 września, podąża tą samą trasą: bardzo delikatna wspinaczka przez żleb Tuquerouye, po białym lodzie pod koniec sezonu, powrót przez parets de Pinède i port Pinède.
Ramond znajduje tam potwierdzenie swojej tezy: wapienie, bardzo bogate w skamieniałości, rzeczywiście mają morskie pochodzenie osadowe. Jego obserwacje podczas tych dwóch „wypraw” są tematem jego głównych prac: Voyages au Mont-Perdu oraz w sąsiedniej części Hautes-Pyrénées, opublikowanych w IX roku (1801). Dopiero w 1802 roku Ramond zdecydował się zdobyć szczyt Mont Perdu (patrz niżej).
Ale jeśli północne zbocze Marboré składa się z wysokich murów, tych z cyrków Gavarnie i Estaubé , to nie jest to samo z południowym zboczem. Niewidoczny z francuskich dolin masyw jest tłem dla krajobrazów prowincji Huesca : trzy sąsiadujące ze sobą szczyty, które Aragończycy nazwali, zgodnie z idiomami używanymi w różnych dolinach, As Tres Serols lub As Tres Sorores , „trzy siostry ”ta legenda wyobraża sobie skamieniałe po ich śmierci. Po stronie aragońskiej dostępne są najwyższe pastwiska, a trasy prowadzące na znane szczyty: pasterze, przemytnicy i żołnierze znają „przejścia”. To aragoński przemytnik prowadzi Ramonda w kierunku zamarzniętego jeziora, pasterz, który prowadzi przewodników Ramonda na szczyt, a podczas wojny w 1792 r. Hiszpanie „trzymali” szczyt cyrku: „ Było ciało Hiszpańska straż na szczycie Taillon , na bezwzględnej wysokości ponad 3200 m ”.