Narodziny |
6 grudnia 1942 Griffen |
---|---|
Narodowość | austriacki |
Szkolenie | Uniwersytet w Grazu |
Zajęcia | Pisarz , reżyser , scenarzysta , tłumacz , dramaturg |
Okres działalności | Od 1959 |
Wspólny | Sophie Semin ( d ) (od1995) |
Dzieci |
Amina Handke ( d ) Léocadie Handke ( d ) |
Członkiem |
Słoweńska Akademia Nauk i Sztuki Stowarzyszenie pisarzy serbskich ( w ) Akademia Nauk i Sztuki Republiki Serbii Serbska Akademia Nauk i Sztuki (2012) |
---|---|
Ruch | Grupa 47 , Wiener Gruppe |
Gatunki artystyczne | Powieść , opowiadanie , poezja , teatr , esej , scenariusz , pamiętnik |
Wpływem | Georges Bernanos , Samuel Beckett , William Faulkner , Franz Kafka , Karl Kraus |
Nagrody |
Nagroda im. Georga-Büchnera (1973) Nagroda Nobla w dziedzinie literatury (2019) |
Archiwum prowadzone przez |
Austriacka Biblioteka Narodowa (ÖLA 165/01: P. Handke / Sammlung Maximilian Droschl) Austriacka Biblioteka Narodowa (ÖLA 326/07: Teilvorlass Peter Handke) Austriacka Biblioteka Narodowa (ÖLA 348/08: P. Handke / Sammlung René Char) Austriacka Biblioteka Narodowa (ÖLA SPH / LW: Sammlung Peter Handke / Leihgabe Hans Widrich) |
Oburzenie na publiczność ( d ) , Udręka bramkarza w momencie rzutu karnego , Nieszczęścia obojętne , Kobieta leworęczna , Krótki list na długie pożegnanie |
Peter Handke , urodzony dnia6 grudnia 1942in Griffen ( Karyntia ), austriacki pisarz , dramaturg , scenarzysta , reżyser i tłumacz .
Jest laureatem literackiej Nagrody Nobla 2019.
Peter Handke jest synem kobiety z austriackiej mniejszości słoweńskiej i niemieckiego żołnierza, pracownika banku cywilnego, stacjonującego w Karyntii. Na krótko przed jego narodzinami matka wyszła za mąż za innego niemieckiego żołnierza, cywilnego motorniczego tramwaju. Młody Peter mieszka z nimi w Berlinie Wschodnim przed powrotem do Griffen. Rosnący alkoholizm teścia Bruno Handke i ciasnota życia społecznego w tym małym, odizolowanym miasteczku doprowadziły go później do buntu przeciwko zwyczajom i ograniczeniom życia.
W 1954 został internowany w katolickim liceum na studia klasyczne w Tanzenbergu (de), które opisuje w Le Recommencement : „Moje pięć lat szkoły z internatem nie zasługuje na opowiadanie. Wystarczą słowa: tęsknota za domem, represje, zimno, zbiorowe odosobnienie. Kapłaństwo, do którego wszyscy mieliśmy dążyć, nigdy nie przysłało mi znaku powołania […]; Od rana do nocy, usunęliśmy nasz zachwyt z tajemnicy, z którego ten sakrament nadal promieniowała w kościółku . Pod słońcem szatana przez Georges Bernanos którzy „podlewane go z czarną krwią katolicyzmu . ” W szkole z internatem gazety Fackel ( La Torche ), opublikował swoje pierwsze teksty.W 1959 zmienił szkołę z internatem i wyjechał do Klagenfurtu, gdzie w 1961 uzyskał „ dojrzałość ” – dyplom kończący studia średnie w Austrii. prawo w Grazu .
Po pierwszych sukcesach literackich wstąpił do grupy Forum Stadtpark der Grazer Gruppe i porzucił studia w 1965 roku, by całkowicie poświęcić się pisarstwu, po tym jak wydawca Suhrkamp przyjął jego rękopis Die Hornissen (Les Frelons) .
We wczesnych latach Peter Handke odrzucił dominujące modele literatury i pod wpływem teatru absurdu i nowej powieści wdał się w bunt językowo-narracyjny . Charakteryzują go również jego lektury Franza Kafki , Samuela Becketta i Williama Faulknera, które prowadzą go do gwałtownego obalania realizmu i popierania pisania eksperymentalnego. Twierdzi również, że jest częścią Wiener Gruppe, z którą dzieli wartości i techniki stylistyczne.
Wpływ ten znajduje odzwierciedlenie w jego powieściach ( Le Colporteur , L'Angoisse du garde de goal w czasie kary ), w jego sztukach ( Gaspard , La Chevauchée sur le lac de Constance ) oraz w jego poezji sytuującej się między marzeniami a ewokacją banału codziennie ( Wnętrze Zewnątrz Wnętrza , Niebieski Wiersz ). Tematyka jego tekstów skupia się na udręce współczesnego społeczeństwa, niekomunikacyjności i wędrówce bytu w świecie jak w języku. Autor wykazuje chęć kontrolowania jego efektów i wykazuje dużą powściągliwość, mieszając pomysłowy styl z efektownymi obrazami. Jego praca nad językiem świadomie stawiana jest po stronie współczesnej austriackiej kultury literackiej i filozoficznej, która analizuje język i oddala go ( Karl Kraus , Ludwig Wittgenstein , Fritz Mauthner ). Autor deklaruje:
„Literatura to język, który stał się językiem; język, który jest ucieleśniony. Piszę oddechem, aby odkryć sacrum, to, co w życiu. Uważam, że jestem zdecydowanym romantykiem, który dziękuje pamięci. "
W 1966 roku udało mu się dokonać spektakularnej interwencji na spotkaniu Grupy 47 w Princeton , gdzie zaprezentował swoją prowokacyjną i awangardową sztukę Publikumsbeschimpfung (Oburzenie publiczności) . Po otrzymaniu nagrody Gerharta Hauptmanna w 1967 roku wyraził gniew i smutek z powodu uniewinnienia policjanta, w wyniku którego zginął student. Handke jest w dużej mierze naznaczony wydarzeniami z maja 1968 roku .
Był współzałożycielem „Frankfurt Authors 'Edition” w 1969 i członkiem Rady Autorów w Grazu w latach 1973-1977.
W Krótkim liście na długie pożegnanie ( Der kurze Brief zum langen Abschied ) przywołuje rozpad swojego małżeństwa poprzez historię Austriaka, który w poszukiwaniu żony przemierza całą Europę i Stany Zjednoczone. Wyjechał na chwilę, by osiedlić się w regionie paryskim przed powrotem do Austrii . Później wrócił do życia we Francji.
Handke rozpoczyna współpracę z Wimem Wendersem . W 1978 roku ukazał się jego reżyserski film La Femme gauchère .
W latach 80. przeszedł w stronę bardziej konwencjonalnej produkcji literackiej, co przysporzyło mu krytyki, zarzucając mu bycie „mistrzem neoromantycznego lub neoklasycznego idealizmu” . Następnie udał się na Alaskę , do Japonii i Jugosławii . Jego opowiadania z podróży Eine winterliche Reise zu den Flüssen Donau, Save, Morawa und Drina oder Gerechtigkeit für Serbien (Zimowa wyprawa nad Dunaj, Sawę, Morawę i Drinę) wydane w 1996 roku, w których przedstawia Serbów jako ofiary wojny domowej budzą gwałtowne kontrowersje, które trwają do dziś. Yves Laplace rozwija w szczególności to, co przedstawia jako „pogrom” Petera Handkego na ten temat w swojej pracy Zbawienne rozważania dotyczące masakry w Srebrenicy .
W 1999 roku Handke potępia zamachy bombowe NATO na Republikę Serbską. W 2005 roku były prezydent Slobodan Milošević , oskarżony przez Międzynarodowy Trybunał Karny dla byłej Jugosławii w Hadze o ludobójstwo i zbrodnie przeciwko ludzkości , ale niewykazany do winy , wzywa Petera Handkego na świadka w swojej obronie. Mimo że Handke odmówił odpowiedzi na tę prośbę, napisał esej zatytułowany Die Tablas von Daimiel (Tablice Daimiela ), który ma podtytuł Ein Umwegzeugenbericht zum Prozeß gegen Slobodan Milošević (Raport zeznań porwanych z procesu przeciwko Slobodanowi Miloševićowi) .
Tłumaczył na język niemiecki dzieła Emmanuela Bove'a , Marguerite Duras , Georges-Arthur Goldschmidt , René Char , Francisa Ponge'a , Patricka Modiano , Walkera Percy'ego i Szekspira . Po drugiej stronie Renu przyczynił się również do nagłośnienia jednej z pierwszych powieści Juliena Greena .
W 2012 roku opublikował sztukę Les Beaux Jours d'Aranjuez: un dialog d'été , napisaną bezpośrednio po francusku.
2019 nagroda Nobla zawsze wspierała non-interwencyjne polityki na całym świecie: w Jugosławii , ale także w Iraku , Syrii , Libii i innych krajach. Według niego państwa nie są wiarygodne, gdy twierdzą, że są „obrońcami lub strażnikami” i nie trzymają się „prawdy”.
Peter Handke mieszkał w Grazu , Düsseldorfie , Berlinie , Paryżu , Kronberg im Taunus , Stanach Zjednoczonych (1978-79), w Salzburgu (1979-88), a od 1991 roku na skraju lasu Meudon w Chaville pod Paryżem ; czasami wraca do Salzburga .
Jego pisma wywołały wśród niektórych kontrowersje, gdy interweniował na rzecz Serbii . ten18 marca 2006uczestniczy w pogrzebie zmarłego w więzieniu w Hadze Slobodana Miloševicia i oświadcza:
„Świat, tak zwany świat, wie wszystko o Jugosławii, Serbii. Świat, tak zwany świat, wie wszystko o Slobodanie Miloševiciu. Tak zwany świat zna prawdę. Dlatego tak zwany świat jest dzisiaj nieobecny i to nie tylko dzisiaj i nie tylko tutaj. Tak zwany świat nie jest światem. Nie znam prawdy. Ale patrzę. Słucham. Czuję. Pamiętam. Pytam. Dlatego jestem tu dzisiaj, niedaleko Jugosławii, niedaleko Serbii, niedaleko Slobodana Miloszevicia. "
Interwencja ta doprowadziła do odwołania przez ogólnym administratora Comédie-Française , Marcel Bozonnet , z wykonań jego sztukę Voyage au pays Sonique lub L'Art de la pytanie zaplanowanego na rok 2007.
Handke cieszy się poparciem świata kultury, który jako całość uważa ten czyn za nieuzasadnioną cenzurę. Krąży petycja przeciwko cenzurze jego twórczości, która skupia takie osobistości jak Emir Kusturica , Patrick Modiano , Paul Nizon , Bulle Ogier , Luc Bondy czy jego rodaczka Elfriede Jelinek , laureatka literackiej Nagrody Nobla w 2004 roku.
W tym samym roku doszło do kontrowersji w Düsseldorfie, gdzie przyznano prestiżową Nagrodę im. Heinricha Heinego Handke. Ale rada miasta nie chciał dać mu nagrodę, zwłaszcza z 50 000 do uczczenia 150 th rocznicy śmierci poety. Podobnie rezygnuje dwóch jurorów nagrody, aby zaprotestować przeciwko temu wyborowi.
Aby nie nasilać kontrowersji, Peter Handke ostatecznie rezygnuje z wyróżnienia. Odrzuca również propozycję aktorów Rolfa Beckera i Käthe Reichel, by zaproponowali mu alternatywną nagrodę Heine od miasta Berlina , obdarowaną równoważną sumą i oświadcza, że „wzmocniłoby to go w statusie wyrzutka i winowajcy; zbrodnia innego myślenia i innego spojrzenia na historię Jugosławii. "
ten 4 grudnia 2007 r.17 th Izby Cywilnej TGI Paryża znaleziono Nouvel Observateur winną zniesławienia wobec Petera Handke do artykułu opublikowanego w dniu6 kwietnia 2006i podpisany przez Ruth Valentini pod tytułem „Handke à Pozarevac”, w rubryce „Gwizdki”. Sąd obwinia artykuł za zarzut, że przez swoją obecność na pogrzebie Slobodana Miloševicia Peter Handke mógł „zaaprobować masakrę w Srebrenicy i inne tak zwane zbrodnie czystki etnicznej” i odrzucić usprawiedliwienie pokojówki.
Gazeta i jej dyrektor wydawniczy musieli zapłacić jedno euro odszkodowania i 2500 euro kosztów sądowych.