Henryk Dunant

Henryk Dunant Obraz w Infoboksie. Biografia
Narodziny 8 maja 1828 r.
Genewa
Śmierć 30 października 1910(w wieku 82 lat)
Heiden
Pogrzeb Friedhof Sihlfeld ( d ) , Pomnik pogrzebowy Henryka Dunanta ( d )
Narodowości szwajcarski
francuski (od (1859)
Trening Calvin College
Zajęcia Przedsiębiorca , pisarz
Inne informacje
Pole Filantropia
Religia protestantyzm
Nagrody Kawaler Legii Honorowej (1865)
Pokojowa Nagroda Nobla (1901)
Podstawowe prace
Wspomnienie Solferino
podpis Henry Dunant podpis Chwyć Henry Dunant02.jpg Widok na grób.

Henry Dunant , czasami pisany Henri Dunant , ochrzczony pod imieniem Jean-Henri wł8 maja 1828 r.w Genewie i zmarł dnia30 października 1910w Heiden jest szwajcarskim biznesmenem humanistą , uważanym za założyciela Międzynarodowego Ruchu Czerwonego Krzyża . Protestancki chrześcijanin, naturalizowany Francuz wKwiecień 1859.

Podczas podróży służbowej do Czerwiec 1859Jest on w pobliżu włoskiego miasta z Solferino i odkrywa ludzkie uszkodzenia bitwy, które miały tam miejsce . Z tego doświadczenia napisał książkę pt. „ Pamiątka z Solférino”, którą opublikował w 1862 roku . Rok później brał udział w Genewie w powołaniu Międzynarodowego Komitetu Pomocy Rannym Żołnierzom , powołanego w 1876 ​​roku pod nazwą Międzynarodowy Komitet Czerwonego Krzyża . Pierwsza konwencja genewska została ratyfikowana w 1864 roku oraz w dużej mierze odnosi się do jego propozycji. Wraz z Frédéric Passy zdobył pierwszą Pokojową Nagrodę Nobla w 1901 roku .

Biografia

Młodość

Henry Dunant jest najstarszym synem czwórki rodzeństwa; jego rodzice, kupiec Jean-Jacques Dunant i jego żona Antoinette Dunant-Colladon. Jego rodzice, wywodzący się ze średniej burżuazji, mają wpływy w mieście i angażują się w działalność społeczną: ojciec jest członkiem Rady Reprezentacyjnej, przodkiem Rady Miejskiej miasta Genewy i jest zaniepokojony losem. sieroty i byli przestępcy, podczas gdy jego matka pracowała w sektorze charytatywnym – zwłaszcza dla biednych i chorych – jest córką Henry'ego Colladona, dyrektora szpitala i burmistrza gminy Avully . Działalność charytatywna rodziców wpływa na edukację ich dzieci: odpowiedzialność społeczna jest wcześnie wpajana Henrykowi, jego dwóm siostrom i dwóm młodszym braciom. W wieku sześciu lat Henryk wyjechał wraz z całą rodziną, aby odkryć Morze Śródziemne, ta podróż pozwoliła również ojcu kontrolować warunki przetrzymywania mężczyzn pochodzenia genewskiego uwięzionych w Tulonie . Mały Henry towarzyszy ojcu podczas tych wizyt; obdarzony wielką wrażliwością, jest zszokowany i przerażony. Wcześnie wyróżnił się intensywnością swojego religijnego zapału. Chcąc zaangażować się na polu społecznym, Dunant, pod wpływem nurtu religijnego obecnego w Genewie i innych regionach francuskojęzycznych i określany jako Réveil, zobowiązuje się w wieku 18 lat, po tym, jak został zmuszony do opuszczenia szkoły założonej przez Jean Calvin, w Towarzystwie jałmużny. 30 listopada 1852 rzałożył grupę genewską, która będzie zalążkiem założonego trzy lata później w Paryżu Young Men's Christian Association (YMCA), którego statut opracuje Dunant. Na podstawie złych ocen Dunant wcześnie opuścił College of Geneva i rozpoczął trzyletni kurs w 1849 roku u bankierów Lullina i Sauttera. Po ukończeniu szkolenia zostaje pracownikiem banku, ale pozostaje aktywny społecznie. Henry Dunant ma protestanckie pochodzenie, kalwiński, ale w kontakcie z pastorami Réveil, takimi jak César Malan w Genewie, rozwinął wiarę ewangeliczną. 24 sierpnia 1855 w Paryżu był jednym z dziesięciu sygnatariuszy, założycielami statutu Powszechnego Związku Chrześcijańskich Stowarzyszeń Młodych Mężczyzn (YMCA), znanego jako „Base de Paris”.

Biznes w Algierii

W 1853 r. Dunant odwiedził w imieniu firmy z Genewy szwajcarskie kolonie, które otrzymały ziemię w Setif na mocy koncesji rządu francuskiego , Algierię , Tunezję i Sycylię . Mimo słabych konkretnych wyników, z powodzeniem prowadzi interesy swoich zleceniodawców. Zainspirowany wrażeniami z podróży, napisał i opublikował w 1858 roku swoją pierwszą pracę zatytułowaną Notice sur la Régence de Tunis . Z pomocą tej książki udało mu się uzyskać dostęp do kilku towarzystw naukowych.

W 1856 r. założył firmę kolonialną, a po uzyskaniu koncesji na ziemię w Algierii założył dwa lata później Towarzystwo Finansowe i Przemysłowe Młynów Mons-Djémila w Saint-Arnaud (obecnie El Eulma ) po stwierdzeniu, że ludność Sétif musiał wyprodukować własną mąkę . Jednak zezwolenie na eksploatację wodospadu w celu obsługi pierwszego nowoczesnego młyna nie nadchodzi, ponieważ przepisy dotyczące rzek i gruntów nie są jasne, a właściwe władze kolonialne nie są jasne. W 1859 r. Dunant przyjął również obywatelstwo francuskie w Culoz , aby ułatwić dostęp do koncesji rolnych potęgi kolonialnej na uprawę pszenicy . .

Rok później postanowił zwrócić się bezpośrednio do cesarza Napoleona III, gdy zatrzymał się ze swoją armią w Lombardii . Rzeczywiście, Francja walczy tam u boku Piemontu przeciwko Austriakom, którzy dziś okupują dużą część północnych Włoch . Kwatera główna Napoleona III znajduje się w małym miasteczku Solferino w pobliżu jeziora Garda . Dunant najpierw pisze pochwałę do cesarza, aby pozytywnie zareagował na jego prośbę. Następnie udaje się do Solferino, aby osobiście spotkać się z cesarzem, aby go pochwalić i złożyć swoją prośbę.

Bitwa pod Solferino

Jest wieczór 24 czerwca 1859że Dunant przybywa w pobliże pola bitwy pod Solferino po zakończeniu walk między wojskami piemonckimi i francuskimi pod dowództwem Napoleona  III z jednej strony a armią austriacką z drugiej. Około 38 000 rannych i zabitych wciąż znajduje się na polu bitwy, a nikt im nie pomaga. To, co zobaczył Dunant, głęboko nim wstrząsa i spontanicznie zorganizował opiekę nad rannymi i chorymi żołnierzami, z ochotnikami z miejscowej ludności cywilnej, głównie kobietami. W pobliskim mieście Castiglione delle Stiviere założył szpital w Chiesa Maggiore, największym kościele w okolicy. Zabrano tam około 500 z 8000 do 10 000  rannych .

Jak szybko zauważył, brakowało prawie wszystkiego: personelu (było tylko sześciu francuskich lekarzy wojskowych i żadnej szkoły pielęgniarskiej wyszkolonej w tym zawodzie), wiedzy technicznej, sprzętu medycznego i żywności. Dunant i ci, którzy odpowiadają na jego kolejne wezwania, nie rozróżniają jednak żołnierzy ze względu na przynależność narodową. Kobiety z wioski znajdują słynną frazę uzasadniającą ten wybór: „  Tutti fratelli  ” (wszyscy bracia). Dunantowi udało się również uzyskać od Francuzów, że wzięci do niewoli lekarze austriaccy mogą pomóc w opiece nad rannymi. Zakłada inne szpitale i sprowadza sprzęt na własny koszt. Mimo tej pomocy wielu rannych ginie.

Trzy lata po wizycie u Napoleona w Solferino rany, wycie agonii i cuchnące zapachy nawiedzają jego umysł. Nie udaje mu się o nich zapomnieć, co skłania go do spisania tego, co przeżył. W 1862 roku ukazała się jego książka „ Pamiątka z Solférino”  ; opisuje zwycięstwo Napoleona, ale także ujawnia negatywne aspekty tego zwycięstwa: pobitych na śmierć żołnierzy i niekończącą się agonię rannych. Doświadczenie Castiglione delle Stiviere jest dla Dunanta decydujące, nagromadzenie rannych żołnierzy jest dla niego nie do opisania.

Fundacja Czerwonego Krzyża

W szoku tych wydarzeń wraca do początku lipiec w Genewie . Na polecenie matki po raz pierwszy spędził miesiąc w domku należącym do przyjaciela rodziny w Montreux . Następnie wyjechał na kilka tygodni do Paryża . Za swoją akcję w Solferino otrzymuje inStyczeń 1860, w tym samym czasie co lekarz genewski Louis Appia , order Saints-Maurice-et-Lazare od przyszłego króla Włoch Wiktora-Emmanuela  II , drugie najważniejsze wyróżnienie królestwa transalpejskiego.

Na początku 1860 roku po raz pierwszy próbował poprawić sytuację finansową swoich firm w Algierii , czego jednak nie udało się. Ponadto, ponieważ nie może zapomnieć tego, co mieszkał w Solferino , pisał swoje wrażenia z wojny do mieszkającej w Genewie przyjaciółki, hrabiny de Gasparin, która kazała je opublikować anonimowo w „ Journal de Genève” . Po raz pierwszy opisano okropności pola bitwy. Po powrocie zaczął pisać książkę: Un pamiątka z Solférino . Opisuje bitwę, ale także cierpienie i chaos kolejnych dni. Rozwija ideę, że można zmniejszyć cierpienie żołnierzy i że we wszystkich krajach organizacje humanitarne, oparte na neutralności i wolontariacie, powinny mieć możliwość leczenia rannych w przypadku wojny:

W wrzesień 1862zlecił wydrukowanie książki na własny koszt w genewskiej drukarni Fick i rozprowadził 1600 egzemplarzy wśród wielu osobistości politycznych i wojskowych w całej Europie . Dunant następnie odbył podróże po całym kontynencie, aby rozpowszechniać swój pomysł. Książka ta odbierana jest niemal jednogłośnie w pozytywny sposób, z zainteresowaniem i entuzjazmem, a Dunant cieszy się uznaniem i sympatią. Wgrudzień 1862, drukowana jest druga edycja , a na początku następnego roku , trzecia wersja jest drukowana i tłumaczona na język angielski , niemiecki , włoski i szwedzki . Wśród nielicznych negatywnych reakcji jest reakcja francuskiego ministra wojny Jacquesa Louisa Randona, dla którego książka jest skierowana „przeciw Francji  ”. Z drugiej strony Florence Nightingale jest zaskakująco krytyczna, ponieważ uważa, że ​​firmy pomocowe zaproponowane przez Dunanta przejmą zadanie ciążące na rządach.

Prezes genewskiego przedsiębiorstwa użyteczności publicznej, prawnik Gustave Moynier , uczynił tę książkę i pomysły Dunanta tematem spotkania członków jego genewskiego przedsiębiorstwa użyteczności publicznej, które odbyło się w dniu9 lutego 1863 r.. Propozycje Dunanta są sprawdzane i uznawane przez różnych członków za ważne i wykonalne. Sam Dunant został mianowany członkiem komisji, w skład której weszli także Moynier, generał Guillaume-Henry Dufour oraz lekarze Louis Appia i Théodore Maunoir . Na pierwszym posiedzeniu 17 lutego pięciu członków podejmuje decyzję o przekształceniu komisji w stały organ, zwany Komitetem Pięciu lub Komitetem Genewskim. Dzień ten uznano odtąd za datę powstania Międzynarodowego Komitetu Pomocy Rannym Żołnierzom w Polu, powołanego w 1863 roku jako Międzynarodowy Komitet Czerwonego Krzyża . Dufour zostaje jego pierwszym prezesem z Moynierem jako wiceprzewodniczącym i Dunantem jako sekretarzem komitetu.

Wbrew temu, co czasami się twierdzi, ani Dunant, ani żaden z członków założycieli Międzynarodowego Komitetu Czerwonego Krzyża nigdy nie był członkiem masonerii .

Konflikt z Moynierem

Niemniej jednak szybko pojawiły się różnice zdań między Moynierem i Dunantem na temat różnych aspektów projektu. Propozycja Dunanta, aby rannych, personel, a także lazarety objąć ochroną zasady neutralności, wydała się Moynierowi niewykonalna. Prosi Dunanta, aby nie nalegał w ten sposób. Podczas podróży po Europie i rozmów z wysokimi rangą politykami i personelem wojskowym Dunant wielokrotnie broni swojego stanowiska na zasadzie neutralności. To dodatkowo zaostrza konflikt między Moynierem a Dunantem.

Podczas swoich podróży Dunant uczestniczył również w międzynarodowym kongresie statystycznym, który odbył się w Berlinie od 6 do12 września 1863 r.. Tam rozmawiał z lekarzem wojskowym Janem Hendrikiem Christiaan Basting  (nl), który dostarczył holenderskie tłumaczenie jego pracy. Następnie prosi go o przekazanie memorandum i zaproszenia od Międzynarodowego Komitetu uczestnikom kongresu, aby mogli wziąć udział w międzynarodowej konferencji. Z Bastingiem i bez wywiadu z członkami genewskiego komitetu do propozycji zawartych w memorandum dodał ideę neutralności ulgi. Ta decyzja Dunanta, wbrew opinii Moyniera, przyczynia się do zaostrzenia konfliktu między dwoma mężczyznami. Basting, jako uczestnik kongresu, zaprezentował zgromadzonym delegatom pomysły Dunanta.

Wkrótce po zjeździe Dunant udał się do Drezna , stolicy Saksonii , gdzie został przyjęty na audiencji przez króla Jana I st . Na prośbę Dunanta o wsparcie suweren odpowiedział zdaniem, które Dunant wspominał przy kilku okazjach w swoich listach do innych wysokich rangą osobistości: „Zrobię, co jest w mojej mocy, ponieważ ludzie, którzy z pewnością nie kojarzą tych filantropijnych wysiłków, powinni być wyjaśnione opinii publicznej w Europie. "

Od października 26 do 29 , konferencja planowana przez Międzynarodowy Komitet odbędzie się w Genewie. Przedstawiciele czternastu państw omawiają środki mające na celu poprawę pomocy rannym żołnierzom w czasie wojny. Sam Dunant jest, na polecenie Moyniera, jedynym rejestratorem podczas konferencji. Godło Czerwonego Krzyża został również wybrany podczas tej konferencji przygotowawczej: ten jednolity symbol używany do ochrony rannych i personelu medycznego jest czerwony krzyż na białym tle, odwrotnością szwajcarskiej flagi . Autorstwo tego godła nie jest dokładnie znane; wydawałoby się, że był to wynik kolegialnego wyboru. Louis Appia ze swojej strony formułuje ideę białej opaski.

Nowa konferencja dyplomatyczna odbędzie się od 8 do22 sierpnia 1864 r.na zaproszenie Szwajcarskiej Rady Związkowej . W tym kontekście 22 sierpnia przedstawiciele dwunastu państw podpisują pierwszą Konwencję Genewską ustanawiającą na stałe Międzynarodowy Czerwony Krzyż . Dunant, któremu na tę konferencję przydzielono jedynie zadanie dopilnowania utrzymania gospodarzy, przez dwa kolejne lata pozostawał mimo wszystko w centrum uwagi i otrzymywał liczne wyróżnienia i zaproszenia. W ten sposób wiosną 1865 został odznaczony Legią Honorową przez francuskiego cesarza Napoleona III . W maju tego samego roku osobiście rozmawiał z suwerenem w Algierze i otrzymał od niego niewiążącą obietnicę, że spółki Czerwonego Krzyża w Algierii zostaną objęte ochroną rządu francuskiego . W 1866 roku , po austriacko-pruskiej , był zapraszany na uroczystości z okazji zwycięstwa w Berlinie przez królową Augusta Prus (żony króla Wilhelma  I st ). Następnie zobaczył białą flagę z czerwonym krzyżem lecącą obok flagi narodowej podczas parady armii pruskiej.

Upadłość i przepadek

W roku 1865 został oznaczony w Algierii przez serię katastrofalnych wydarzeń: buntów , co stanowi epidemicznych od cholery , inwazja szarańczy , trzęsienia ziemi , a susza i niezwykle surowa zima . Z tych wszystkich powodów, ale także – w znacznej części – dlatego, że do tej pory zaniedbywał swój biznes, by promować swoje pomysły, sytuacja finansowa Dunanta wyraźnie się pogarsza. WKwiecień 1867rozwiązanie spółki finansującej uczestniczącej w jej działalności: Crédit genevois. Jego przynależność do zarządu tej firmy wywołuje skandal i jest zmuszony ogłosić upadłość swojej firmy, podczas gdy jego rodzina i przyjaciele są również zaangażowani w jego biznes poprzez swoje inwestycje. 17 sierpnia, został skazany przez sąd handlowy w Genewie za oszukańcze bankructwo. Z powodu ówczesnych ograniczeń społecznych ten krach gospodarczy doprowadził do wniosków o wycofanie się z Komitetu Międzynarodowego. 25 sierpnia zrezygnował ze stanowiska sekretarza komisji i został z niej całkowicie wykluczony w dniu8 września. Istotną rolę w tym wykluczeniu odgrywa Moynier, który objął przewodnictwo w komisji w 1864 roku.

Matka Dunanta zmarła dnia 2 lutego 1868 r.. W ciągu roku jest również wykluczony z YMCA . ZMarzec 1867, opuścił Genewę , której już nie zobaczy po jego odrzuceniu przez społeczeństwo genewskie w następstwie wyroku skazującego. Moynier wykorzystywał swoje powiązania i wpływy przy różnych okazjach, aby uniemożliwić Dunantowi otrzymanie pomocy finansowej od swoich przyjaciół lub zwolenników z różnych krajów. Co więcej, złoty medal nauk moralnych na Powszechnej Wystawie w Paryżu nie jest nazywany go osobiście, jak oczekiwano - przez fakt manewrów Moyniera - ale Moynier, Dufour i Dunant, więc pieniądze powiązane z ceną są przekazywane bezpośrednio do kasy Międzynarodowego Komitetu. Oferta cesarza Napoleona  III dotycząca przejęcia połowy długów Dunanta, jeśli jego przyjaciele przejmą drugą połowę, również upada z powodu manewrów Moyniera.

Dunant wyjechał osiedlić się w Paryżu, gdzie mieszkał w bardzo skromnych warunkach. Jednak ponownie stara się propagować swoje idee. Podczas francusko-niemieckiej wojny z 1870 - 1871 roku założył Stowarzyszenie Pomocy następnie Walne Walne Sojusz dla Zakonu i cywilizacji. Jej celem jest zmniejszenie liczby konfliktów zbrojnych, skali obecnych sił i ucisku poprzez poprawę poprzez szkolenie standardów moralnych i kulturowych zwykłych obywateli społeczeństwa. Ponadto, Sojusz na rzecz Ochrony Pracowników została powołana, walcząc przeciw eksploatacji tego ostatniego, jak również przed wpływem uważane za zgorszenie i ateista z Międzynarodowego Stowarzyszenia Robotników założony w 1864 roku w Londynie . Podczas rekrutacji członków Sojuszu Generalnego na rzecz Porządku i Cywilizacji Dunant będzie domagał się negocjacji w sprawie rozbrojenia i ustanowienia międzynarodowego trybunału sprawiedliwości odpowiedzialnego za zarządzanie konfliktami międzypaństwowymi w celu ich rozwiązywania bez użycia siły prawa.

Akcja na rzecz jeńców wojennych

Podczas pierwszego spotkania Generalnego Sojuszu na rzecz Porządku i Cywilizacji, które odbyło się w 1872 r. w Paryżu , odczytano uczestnikom artykuł Dunanta o traktowaniu jeńców wojennych . Napisał ten artykuł już w 1867 roku na pierwszą konferencję Czerwonego Krzyża, ale ten wkład nie został jednak zbadany. Po entuzjastycznym przyjęciu tych propozycji przez obecnych, Dunant starał się, poprzez podróż do Anglii , uzyskać poparcie dla zorganizowania międzynarodowej konferencji na temat jeńców wojennych. Wygłasza przemówienia, w szczególności6 sierpniaw Londynie i11 wrześniaw Plymouth członkom Stowarzyszenia Nauk Społecznych, którego cele są porównywalne z celami General Alliance for Order and Civilization. Podczas przemówienia w Plymouth odczuwał dyskomfort spowodowany nagromadzeniem zmęczenia.

Jego propozycje znów spotykają się z pewną aprobatą i entuzjazmem. Wkrótce po tym, jak Napoleon  III zapewnił go o swoim wsparciu, zmarł dnia9 stycznia 1873 r.z operacji kamieni żółciowych . W lutym 1874 r. Dunant został mianowany sekretarzem międzynarodowym na pierwszym zjeździe nowo utworzonego Towarzystwa Poprawy Warunków Jeńców Wojennych w Paryżu . Planuje zorganizowanie konferencji dyplomatycznej na miesiącmożetego samego roku i prosi Dunanta o pomoc w przygotowaniach w Paryżu . Z inicjatywy cara Aleksandra  II w Rosji , jednak udał się dolipiec i w Sierpień 1874w Brukseli, aby wziąć udział w podobnej konferencji. Na podstawie dyskusji na temat planu rosyjskiego rządu rozszerzenia konwencji podpisanej w Genewie, propozycje Dunanta dotyczące jeńców wojennych cieszą się niewielką uwagą uczestników. Konferencja brukselska wreszcie dobiega końca bez zmian w obowiązującej konwencji czy konkretnych decyzji w sprawie jeńców wojennych. Podczas gdy Moynier, jako przewodniczący Komitetu Międzynarodowego, jest zadowolony z tego wyniku, ponieważ obawiał się złamania Konwencji Genewskiej, Dunant jest rozczarowany.

Ubóstwo i zapomnienie

Następnie rekrutował więcej, aby osiągnąć cele Sojuszu Generalnego na rzecz Porządku i Cywilizacji. Pisze artykuły i wygłasza przemówienia poświęcone także walce o wyzwolenie niewolników w Ameryce Północnej . Ponadto we współpracy z Włochem Maxem Gracia wpadł na pomysł założenia światowej biblioteki, która około sto lat później zostałaby przejęta przez UNESCO . Wśród jego innych wizjonerskich pomysłów było założenie państwa Izrael . Ze względu na zaangażowanie w jego idee, jego osobiste sprawy są zaniedbywane i zaciąga jeszcze więcej długów, przez co ludzie wokół niego unikają go. Nawet Ruch Czerwonego Krzyża , który rozprzestrzenił się jeszcze bardziej powstania społeczeństw narodowych w wielu krajach, prawie zapomniane, nawet jeśli społeczeństw Austrii , Holandii , Szwecji i Prus iz Hiszpanii mianować go jako członka honorowego. Wojna francusko-niemiecka i francuskie życie polityczne po powstaniu III RP były kolejnym punktem zwrotnym w życiu Dunanta. Jeszcze bardziej wycofał się z życia publicznego i rozwinął wyraźną nieśmiałość, która zdecydowanie naznaczyła jego zachowanie do końca życia.

W latach 1874 i 1886 , kontynuował samotne życie w nędzy materialnej, żyje w szczególności w Stuttgarcie , Rzymie , Korfu , Bazylei i Karlsruhe . Niewiele jest znanych szczegółów z jego życia w tym okresie. Jednak wsparcie finansowe różnych przyjaciół, a także okazjonalne zajęcia, w których znajomości i poręczyciele pozwalają mu na zbieranie drobnych zysków, nie pozwalają mu utonąć. Wśród jego zwolenników są amerykański bankier Charles Bowles, który brał udział jako delegat na konferencji dyplomatycznej w 1864 roku , Jean-Jacques Bourcart , alzacki biznesmen oraz Max Gracia, który pomagał Dunantowi w korespondencji z wierzycielami . Léonie Kastner-Boursault, wdowa po kompozytorze Jean-Georges Kastner, również kilkakrotnie pomaga Dunantowi w trudnych sytuacjach. W ten sposób powierzyła mu sprzedaż pirofonu , instrumentu muzycznego wynalezionego przez jej syna Frédérica Kastnera . Nawet jeśli Dunantowi się nie udało, ta działalność i długa podróż do Włoch z Kastner-Boursault od 1875 do początku lat 80. XIX wieku uchroniły go przed życiem w całkowitej nędzy . W Stuttgarcie poznał w 1877 r . studenta Rudolfa Müllera (1856 - 1922), z którym się zaprzyjaźnił.

Rekolekcje w Heiden

W 1881 po raz pierwszy udał się z przyjaciółmi ze Stuttgartu do Biedermeierdorfu nad miastem Heiden w kantonie Appenzell Ausserrhoden . Od 1887 r. , mieszkając w Londynie , otrzymywał od swoich zwolenników niewielką miesięczną pomoc finansową. Ponieważ prowadzi skromny tryb życia i nie popada w biedę, udaje mu się osiedlić na stałe w lipcu tego samego roku w hotelu Paradies rodziny Stähelin w Heiden . Po tym, jak ta rodzina sprzedała pensjonat kilka lat później, przeniósł się do sąsiedniej gminy Trogen i mieszkał od końca 1890 roku w hotelu Lindenbühl, nie czując się swobodnie. Po ponad roku wrócił do Heiden i mieszkał z30 kwietnia 1892 r.w szpitalu miejskim prowadzonym przez dr Hermanna Altherra  (de) . Następnie w ciągu następnych lat całkowicie przeszedł na emeryturę i pod wieczór swojego życia zostawiał coraz więcej miejsca na mistyczne myśli i prorocze wizje . Wśród powodów, dla których Dunant wybrał Heiden, obok perspektywy izolacji tego miasta i sławy jako miejsca wypoczynku i leczenia, jest widok na Jezioro Bodeńskie, które przypomina mu jego rodzinne miasto i Jezioro Genewskie, które lubi wspominać podczas spacerów. Wkrótce po przyjeździe zaprzyjaźnił się z młodym nauczycielem Wilhelmem Sondereggerem i jego żoną Zuzanną.

Pod naciskiem Sondereggera zaczął pisać swoje Wspomnienia . Susanna zasugerowała, że ​​znalazł w Heiden sekcję Czerwonego Krzyża , pomysł, który napełnił Dunanta entuzjazmem. W 1890 został honorowym prezesem sekcji założonej27 lutegotego samego roku. Ma duże nadzieje na przyjaźń z Sondereggerami w zakresie propagowania jego idei, zwłaszcza w postaci nowego wydania jego książki. Jednak ta przyjaźń później bardzo ucierpiała z powodu nieuzasadnionych oskarżeń ze strony Dunanta, że ​​Sonderegger robił wspólną sprawę z Moynierem, który pozostał w Genewie. Przedwczesna śmierć Sondereggera w 1904 roku , w wieku 42 lat, ciąży na Dunantowi pomimo głębokich napięć między dwoma mężczyznami. Podziw Sondereggera dla Dunanta, który pozostał nienaruszony pomimo zarzutów tego ostatniego, przeniósł się na jego syna Hansa Konrada Sondereggera  (z) i jego wnuka René, który opublikował listy od Dunanta odziedziczone po ojcu w 1935 roku .

Późne wycofanie

W wrzesień 1895, Georg Baumberger  (de) , redaktor naczelny gazety Die Ostschweiz  (de) w St. Gallen , pisze artykuł o założycielu Czerwonego Krzyża, z którym rozmawia w drodze do Heiden wsierpieńtego samego roku. Ten artykuł zatytułowany Henry Dunant, założyciel Czerwonego Krzyża, ukazuje się w niemieckim czasopiśmie Sur terre et mer, który w ciągu kilku dni będzie rozprowadzany w całej Europie . Jest wtedy pamiętany i otrzymuje przesłania sympatii i wsparcia z całego świata. Pojawia się ponownie w świadomości szerokiej publiczności jako założyciel ruchu Czerwonego Krzyża, nawet jeśli Międzynarodowy Komitet Genewski nadal unika z nim kontaktu. Dunant otrzymuje w szczególności nagrodę Binet-Fendt przyznaną przez Radę Federalną oraz uznanie papieża Leona  XIII za jego osobistą dedykację. Dzięki corocznej emeryturze przesyłanej przez rosyjską carycę Marię Fiodorowną i innym wypłatom jego sytuacja finansowa szybko się poprawiła.

W 1897 r. Rudolf Müller, który został nauczycielem w szkole średniej w Stuttgarcie, opublikował w wydawnictwach Greiner & Pfeiffer Historię narodzin Czerwonego Krzyża i Konwencji Genewskiej, w której po raz pierwszy od czasu wycofania się z pracy podkreślono rolę Dunanta jako założyciela. Międzynarodowy Komitet. Książka zawiera również nowe niemieckojęzyczne i skrócone wydanie Un pamiątka de Solférino . Sam Dunant prowadził w tym czasie wymianę korespondencji z austriacką pacyfistką Berthą von Suttner po wizycie tej ostatniej w Heiden.

Pisze też liczne artykuły w opublikowanym przez ten czas czasopiśmie Precz z bronią! , w tym esej pod tytułem À la presse . Ponadto publikuje także fragmenty niepublikowanych rękopisów pod tytułem Mały arsenał przeciwko militaryzmowi lub Mały arsenał przeciwko wojnie . Pod wrażeniem pracy Suttnera i Florence Nightingale doszedł do przekonania, że ​​kobiety mogą odgrywać znacznie ważniejszą rolę w osiągnięciu trwałego pokoju niż mężczyźni. W związku z tym postrzega obronę własnego interesu, militaryzmu i brutalności jako typowo męskie zasady, podczas gdy kobietom przypisuje miłość bliźniego, empatię i dążenie do rozwiązywania konfliktów. Opierając się na tym odkryciu, zdecydowanie popiera równouprawnienie kobiet .

W 1897 r. zaproponował założenie międzynarodowej federacji pielęgniarek pod nazwą Zielony Krzyż . WLuty 1899, przed pierwszą konferencją w Hadze , opublikował w " German Review " esej pod tytułem Propozycja do Jego Królewskiej Mości cesarza Mikołaja  II , który był jego ostatnią próbą wzięcia udziału w ówczesnej debacie publicznej na rzecz pokoju . starania.

Pokojowa Nagroda Nobla

W 1901 Dunant otrzymał pierwszą Pokojową Nagrodę Nobla za powołanie Międzynarodowego Czerwonego Krzyża i zainicjowanie pierwszej Konwencji Genewskiej . W telegramie otrzymuje10 grudniaThe Komitet Nobla z siedzibą w Oslo komunikuje swoją decyzję, aby go w następujący sposób:

– Za Henry'ego Dunanta, Heiden. Komitet Noblowski norweskiego parlamentu z ma zaszczyt poinformować, że prezentuje Nagrodę Nobla 1901 Pokój wam, Henri Dunant i Frédéric Passy. Komitet przesyła wyrazy szacunku i życzenia. "

Aby bronić swoich opinii, Dunant działał z komitetem Nobla za pośrednictwem norweskiego lekarza wojskowego Hansa Daae, któremu Rudolf Müller wysłał kopię swojej książki. Dunant dzieli to wyróżnienie z francuskim pacyfistą Frédériciem Passy , założycielem pierwszej Międzynarodowej Ligi na rzecz Pokoju i Wolności w Paryżu ( 1867 ) i wraz z nim członkiem Sojuszu na rzecz Porządku i Cywilizacji. Gratulacje skierowane do niego z tej okazji oznaczają jego rehabilitację i uznanie jego działań, 34 lata po narodzinach Czerwonego Krzyża  ; gesty o wiele ważniejsze niż wszystkie dotychczasowe nagrody, wyróżnienia, wyróżnienia i wyrazy współczucia. Dla Ruchu Czerwonego Krzyża nagroda oznacza uznanie jego pracy i Konwencji Genewskiej w kontekście, w którym intensyfikacja napięć międzynarodowych i programy zbrojeniowe zwiększają szanse na wojnę.

Moynier i Międzynarodowy Komitet są również w walce o nagrodę. W tym kontekście Rudolf Müller w długim liście do Komitetu Noblowskiego proponuje przyznać nagrodę Dunantowi i podzielić się nią z Frédériciem Passy , pierwotnie planowanym jako jedyny odbiorca. Wiedząc, że Dunant jest już wśród potencjalnych odbiorców na najbliższe lata, Müller wysuwa argumenty o swoim podeszłym wieku i złym stanie zdrowia. Dunant ma szerokie grono zwolenników – w tym trzech profesorów z Brukseli , siedmiu profesorów z Amsterdamu , 92 parlamentarzystów szwedzkich , 64 parlamentarzystów z Wirtembergii , dwóch ministrów Norwegii oraz Stałe Międzynarodowe Biuro Pokoju . Pozostajemy jednak podzieleni co do wpływu Czerwonego Krzyża i Konwencji Genewskiej na konflikt: czy nie uatrakcyjniają one wojny, ponieważ ponoszą część związanej z nią kary?

Podział nagrody między Passy i Dunant jest również interesujący ze względu na różnice, jakie istnieją między ruchem pokojowym a ruchem Czerwonego Krzyża . Decyzją o podziale pierwszej Pokojowej Nagrody Nobla między Passy, ​​tradycyjnego pacyfistę i najbardziej znanego wówczas przedstawiciela ruchu pokojowego, a humanistę Dunanta, komitet Nobla wskazuje dwie kategorie, na których będzie się opierał na:

Z jednej strony mężczyźni, potem organizacje, które są oddane pokojowi i tym samym odpowiadają tej części testamentu Alfreda Nobla , która przewiduje wyróżnienie tych, którzy działali „przez większość czasu lub jak najlepiej dla tłumienia lub redukcji armii, a także tworzenia i rozpowszechniania kongresów pokojowych…”

Z drugiej zaś, akcje humanitarne, również uznawane za pokojowe i odpowiadające zapisom testamentu Nobla, przewidującym wyróżnienie tych, którzy działali „przez większość czasu lub jak najlepiej dla braterstwa narodów”… Od Dunanta Pokojowa Nagroda Nobla będzie przyznawane również za działania w sektorze pomocy humanitarnej .

Jeśli chodzi o Hansa Daae, część wygranej w wysokości 104 000  franków szwajcarskich lokuje w norweskim banku , chroniąc go tym samym przed wierzycielami Dunanta. Dunant nie ruszy tych pieniędzy do końca życia.

Śmierć

W następnych latach przyznano mu kilka innych wyróżnień: w 1903 r. otrzymał doktorat honoris causa Wydziału Lekarskiego Uniwersytetu w Heidelbergu , w tym samym czasie co Gustave Moynier . Ostatnie lata życia spędził w szpitalu w Heiden, gdzie popadł w depresję i strach przed pozwaniem przez wierzycieli i przeciwnika Moyniera. Fakt, że całkowite uregulowanie jego długów nie było możliwe, odbił się na nim pod koniec życia.

Chociaż nadal uważa się za związanego z wiarą chrześcijańską , dystansuje się zarówno od kalwinizmu, jak i od innych form zorganizowanej religii i gardzi wszelką religijną instytucją. Zgodnie ze wskazówkami opiekujących się nim pielęgniarek , jego ostatnim aktem jest wysłanie wersji jego książki pod redakcją Rudolfa Müllera z osobistą notatką do królowej Włoch . Wychodzi wieczorem30 października 1910około 22  h  0 , przetrwając tym samym Moynier przez prawie dwa miesiące. Mimo gratulacji, jakie Komitet Czerwonego Krzyża skieruje do nich z okazji wręczenia Nagrody Nobla , ich relacje nie poprawią się.

Jego ostatnie słowa, skierowane do doktora Altherra, brzmiały: „Ach, jakie to czarne!” " W liście do Wilhelma Sonderegger, formułuje on swoją wolę co do jego pochówku:

„Chciałbym, żebym został powalony na ziemię jak pies , bez jednej z twoich ceremonii, której nie rozpoznaję. Z pewnością liczę na waszą życzliwość, aby czuwać nad moim ostatnim ziemskim pragnieniem. Liczę na twoją przyjaźń, że tak się stanie. Jestem młodym uczniem Chrystusa jak w I wieku , to znaczy nic. "

Dlatego został pochowany trzy dni później w dyskrecji i bez uroczystości na cmentarzu Sihlfeld w Zurychu . Wśród obecnych jest, obok Hermanna Altherra i Rudolfa Müllera, kilku posłów z różnych stowarzyszeń Czerwonego Krzyża ze Szwajcarii i Niemiec oraz jego bratankowie, którzy przybyli z Genewy . Nagroda Nobla i liczne darowizny, które pozostawiły mu niewielkie dziedzictwo, składa testamentem , nakreśliły2 maja i 27 lipca 1910 r, darmowe łóżko w szpitalu Heiden dla najbiedniejszych pacjentów miasta. Ponadto wysyła swoim najbliższym przyjaciołom, w tym Müllerowi, Altherrowi i jego żonie oraz personelowi szpitala, niewielkie sumy pieniędzy w podziękowaniu. To, co pozostało, przekazuje organizacjom charytatywnym w Norwegii i Szwajcarii oraz przekazuje swojemu wykonawcy prawo do decydowania o wyborze odbiorców. Wszystkie posiadane przez niego książki, notatki, listy i inne dokumenty, jak również wyróżnienia, przekazuje jego bratankowi Maurice Dunantowi, który mieszka w Genewie . W celach naukowych korespondencja wymieniana z Rudolfem Müllerem została upubliczniona w 1975 roku .

Myśl i dziedzictwo

Z okazji urodzin Henry'ego Dunanta 8 maja, ruch Międzynarodowego Czerwonego Krzyża upamiętnia jego pamięć. W szpitalu Heiden , gdzie spędził ostatnie lata swojego życia, mieści się Muzeum Henry'ego Dunanta  (de) . W jego rodzinnym mieście Genewie , a także w kilku miastach położonych w innych krajach, ulice, place, szkoły i inne budynki noszą jego imię, nawet jeśli w Genewie pierwszy pomnik upamiętniający nie zostaje odsłonięty. założenie Międzynarodowego Komitetu w 1963 roku . Ponadto co dwa lata stała komisja ruchu Czerwonego Krzyża przyznaje medal Henry'ego Dunanta, który jest najwyższym wyróżnieniem ruchu.

Oceniając rolę Dunanta w założeniu Czerwonego Krzyża, należy jednak wziąć pod uwagę także rolę jego adwersarza Gustave'a Moyniera . Dunant, poprzez swoją książkę, swoją charyzmę i działalność przed konferencją genewską w 1863 roku , niewątpliwie odegrał decydującą rolę w ustanowieniu Międzynarodowego Komitetu i konwencji genewskiej . W opowieści o narodzinach Czerwonego Krzyża gra rolę idealisty, bez którego idei historyczny rozwój po bitwie pod Solferino prawdopodobnie potoczyłby się inną drogą. Jego szczęśliwa obecność na polu bitwy podobnym do wielu innych tamtych czasów, ujęcie jego doświadczeń w książce i wypracowane przez niego propozycje daje Solferino i rokowi 1859 miejsce w historii. Z drugiej strony sukces ten nie byłby możliwy bez pragmatycznej akcji Moyniera, w dużej mierze odpowiedzialnej za dalszy rozwój komitetu oraz ekspansję ruchu Czerwonego Krzyża i jego działalności. Z historycznego punktu widzenia połączenie działań obu panów przyczyniło się do sukcesu Czerwonego Krzyża, konwencji genewskiej i propozycji Dunanta dotyczących kwestii jeńców wojennych . Około dziesięć lat po utworzeniu Międzynarodowego Komitetu i przyjęciu Konwencji Genewskiej rozwój jego działalności na rzecz jeńców wojennych po raz pierwszy wykazuje pewne podobieństwa do wydarzeń z lat 1863 i 1864 .

Nawet jeśli ostatecznie niepowodzenie ma kilka przyczyn, to bez rywalizacji cara Aleksandra  III i jego konferencji w Brukseli w 1874 r. odnowiona współpraca między Dunantem i Moynierem byłaby być może bardziej udana. Prawne rozwiązanie problemów jeńców wojennych zostało w pełni znalezione dopiero 25 lat później na konferencjach haskich w latach 1899 i 1907 , a także po śmierci Dunanta i Moyniera poprzez nowe konwencje genewskie podpisane w 1929 i 1949 roku .

Fakt, że prawie wszystkie jego pomysły zostały zrealizowane w czasie i nadal są w dużej mierze aktualne, pokazuje, że Dunant znacznie wyprzedzał wizje swoich czasów. To odnosi się także, poza uzasadnieniem ruchu Czerwonego Krzyża i ekspansji działalności Międzynarodowego Komitetu ds YMCA , powstania państwa Izrael , tworzenie organizacji w celu ochrony dziedzictwa kulturowego o ludzkości w postaci Unesco, a także za zaangażowanie na rzecz wyzwolenia niewolników w Ameryce Północnej i równości kobiet.

Literatura i kino

Biografia Dunanta była wielokrotnie transponowana w książkach i filmach, zarówno dokumentalnych, jak i fabularnych. Pierwszym utworem literackim, który się ukazał, jest powieść biograficzna Le Voyageur. Wizje Henry'ego Dunanta autorstwa Eveline Hasler . W nim życie Dunanta opowiedziane jest z perspektywy narracyjnej przez anonimowego obserwatora w ostatnich latach jego życia. Kolejna słynna powieść, Dunant. Powieść Czerwonego Krzyża przez Martina Gumpert  (DE) , pojawiła się już w 1938 roku , a także liczy się wśród pierwszych transpozycje literackich życiu Dunant. Wśród najważniejszych dzieł dokumentalnych w języku niemieckim jest książka Willy Heudtlass i Walter Gruber opublikował kilka razy w latach 1962 i 1985  : J. Henry Dunant. Założyciel Czerwonego Krzyża. Autor Konwencji Genewskiej . Heudtlass na początku lat 60. miał również dostęp do nieznanych dotąd listów, ponieważ były one w posiadaniu potomków Rudolfa Müllera i Hansa Daae. Warto również wspomnieć o książce Jacquesa Pousa, Henry Dunant, l'Algérien, wydanej z przedmową Henry'ego Guillemina wydaną przez Grounauera w Genewie, a która dotyczy algierskiego okresu życia Dunanta.

Publikacje

Nagrody

Potomkowie

Uwagi i referencje

Uwagi

  1. Sam będzie używał w swojej korespondencji wariantów Jean Henry, Henri i Henry przy różnych okazjach. Za jego czasów prezentacja imion była bardziej elastyczna, tak że wariant Henry był używany w wielu publikacjach zamiast jego imienia chrzcielnego i był używany na przykład przez Henry Dunant Society i Henry Dunant Museum w Heiden. Wyjaśnienie zmiany jego imienia można znaleźć w liście napisanym do Rudolfa Müllera na kilka lat przed śmiercią: „Było to pod koniec 1854 roku, kiedy wróciłem z kilkumiesięcznej podróży nad Morze Śródziemne. Po raz pierwszy zobaczyłem nowy katalog miasta Genewy i odkryłem następujące nazwisko: Henri Dunant, szewc… ” Aby uniknąć błędów, używa wariantu Henry'ego prawie wyłącznie od 1857 r. Jest to tylko w jego testamencie i niektóre inne dokumenty prawne, w których używane jest jego imię chrzcielne.
  2. Ta pochwała nosi tytuł: Przywrócone Cesarstwo Karola Wielkiego lub Święte Cesarstwo Rzymskie odtworzone przez Jego Wysokość Cesarza Napoleona  III , następnie opublikowane w Genewie w 1859 roku.
  3. Hipoteza czasami wysuwana, zgodnie z którą nie pojawiłaby się ona 24 maja, ale27 czerwca 1859jest sprzeczny z opisem podanym w jego pracy. Opisuje na przykład, jak przekonał kobiety z wioski w niedzielę rano, aby mu pomogły. Ponieważ24 czerwca jest piątek, więc jest 26 czerwca. Podobnie opisuje wycieczkę odbytą powozem zaprzężonym w konie w godzinach popołudniowych27 czerwca.
  4. Podczas wojny krymskiej w 1855 r. pielęgniarka Mary Seacole opiekowała się również rannymi z dwóch obozów.
  5. Chociaż Louis Appia i Dunant przebywali w 1859 roku, przez krótki czas, w tym samym sektorze wojennym, aby pomóc rannym, ich notatki i inne wspomnienia nie wskazują, aby kiedykolwiek spotkali się w tym czasie lub mieli wiedzę na temat działań inny. Nawet jeśli takie spotkanie było możliwe, nadal wydaje się mało prawdopodobne.
  6. Pomimo szczegółowego opisu bitwy w jego książce, Dunant, wbrew niektórym relacjom z jego życia, nie był bezpośrednim naocznym świadkiem bitwy. Właściwie dojechał na miejsce dopiero wieczorem24 czerwca 1859, czyli po zakończeniu walk.
  7. Ambroise Paré (1510-1590) jest jednym z pierwszych lekarzy, których książę zabrał do pracy na polu bitwy, a następnie teoretyzował jego metodę, przystosowaną do użycia broni palnej.
  8. Nagroda ta nagradza autora aktu obywatelskiego najbardziej sprzyjającego harmonii i pokojowi.

Bibliografia

  1. „  Narodziny certyfikat n o  207 (zdjęcie: 69/172) z Jean Henri Dunant z rejestru urodzeń roku 1828 gminy Genewy  ” , na ge.ch (dostęp 12 lipca 2019 )
  2. Durand, Roger: „W sercu Francuz, pasja Henry'ego Dunanta do nowej ojczyzny” w: Durand Roger / Dunant Christiane: „Henry Dunant obywatel Culoz, w sercu Francuz”. Société Henry Dunant i Ville de Culoz, 2003, s . 159 .
  3. Jean de Senarclens, „  Henry Dunant  ” w internetowym słowniku historycznym Szwajcarii , wersja24 listopada 2014...
  4. Gérard A. Jaeger, Henry Dunant - Człowiek, który wynalazł Czerwony Krzyż , Éditions de l'Archipel,2009( przeczytaj online )
  5. George Williams, pionier Związków Chrześcijańskich Młodych Mężczyzn , Le Phare Publishing i belgijskie YMCA, 1976, s. 72-77,155
  6. Bugey Sud Grand Colombier Tourist Office, „  Henri Dunant  ” , na bugeysud-tourisme.fr (dostęp 11 czerwca 2020 r. )
  7. (w) „  Pamięć Solferino  ” pełny tekst online.
  8. Roger Durand, Philippe Bender, Jean-François Labarth i Jean Pascalis, „Henry Dunant w Castiglione” , w Pierre Stempfel i Roger Durand, La Croix-Rouge en Suisse romande , Fryburg, Commission régionale des section romandes de la Croix-Rouge suisse ,1992, s.  39.
  9. Roger Durand, „  Henry Dunant Masonem? : Z pewnością nie 99%  ”, Bulletin de la Societe Henry Dunant , n O  212003( przeczytaj online [PDF] ).
  10. (w) „  Od Solferino do pierwszej konwencji genewskiej  ” , F. Bugnion
  11. „Henry Dunant, czerwony na krzyżu. Fikcje, amalgamaty, błędy i błędne interpretacje” [PDF] autorstwa Henry Dunant Society.
  12. PONAOBOWIĄZKOWE SZKOŁY ŚREDNIE - OGÓLNA SZKOŁA KULTURY TYPU HENRY-DUNANT .
  13. ats / fisf, „  Walojska góra przemianowana na Pointe-Dunant na 150. rocznicę MKCK  ” , na rts.ch ,24 września 2014(dostęp 28 stycznia 2015 r . ) .
  14. [PDF] .
  15. „  Collège Henri Dunant  ” , na col21-dunant.ac-dijon.fr (dostęp 21 sierpnia 2019 )
  16. Antoine Delaunay, „  Google rozpoczęło wprowadzanie nowego transatlantyckiego kabla internetowego  ”, Le Monde ,30 lipca 2020 r.( przeczytaj online )
  17. Amélie Charnay, „  Google zbuduje nowy kabel podmorski między Stanami Zjednoczonymi a Europą  ”, 01 Net ,29 lipca 2020 r.( przeczytaj online )
(de) Ten artykuł jest częściowo lub w całości zaczerpnięty z artykułu z Wikipedii w języku niemieckim zatytułowanego „  Henry Dunant  ” ( patrz lista autorów ) .

Bibliografia

Francuski

język angielski

Niemiecki

Zobacz również

Powiązany artykuł

Linki zewnętrzne