Kategoria | skała osadowa |
---|
Glina naturalna materiał skalny podstawie krzemianów lub glinokrzemianów uwodniony lamelarną, na ogół ze zmiany trójwymiarowych krzemiany ramowe, takie jak skaleń . Może to być materiał występujący lokalnie, bardzo różnorodny, poddany obróbce lub uszlachetniany przed użyciem, zarówno sypki, jak i plastyczny (często po dodaniu wody) lub o właściwościach suszących, chłonnych lub odtłuszczających, a nawet o właściwościach lepkich lub ogniotrwałych , służący na przykład dawniej do konkretnych zastosowań, często starych, dla garncarza i murarza, murarza i malarza , farbiarza i sukiennika , szklarza i ceramika .
W rzeczywistości termin z łacińskiej argilli można odnieść do wyboru minerału ilastego i zestawu minerałów ilastych, a także do różnych skał składających się głównie z tych minerałów. Skały lutite klasy mogą być argilit , argilolite lub argilotite, łupki wyłączeniem przeradzała łupki . Gliny to klastyczne skały osadowe. Jeśli zawierają wapień , to w zależności od wzrostu zawartości wapienia wyodrębnia się trzy podklasy między słupem gliniastym a słupem wapiennym: glina wapienna, następnie margiel i wapień ilasty . Glinki bogate w galaretowatą krzemionkę , rozpuszczalną w alkaliach , nazywane są gazami . W mułu lub Lehm Wyznaczenie iły zawierające cząstki krzemionkowych i przypadkowo mineralne pigmenty , takie jak limonit lub getytu . Lessowa jest wpłata żółtawej paléoglaciaire składa się głównie z gliny i drobnych cząstek kamienia wapiennego i krzemionkowych.
W szerokim znaczeniu jest to również osad złożony z drobnych cząstek powstałych w wyniku wietrzenia różnych skał (proces zwany argilizacją ), czasem ilastych skał osadowych przeobrażonych w łupki. Oto dlaczego świat chłopski, świadomy tej podzielonej materii, która jest fundamentalna dla rozwoju życia poprzez zatrzymywanie wody, zalicza muły i oleistą lub odtłuszczającą się, miękką lub ciągliwą ziemię według stopnia ich wilgotności jako gliny w sensie ogólnym. może twardnieć po wyschnięciu w płytach, które chowają się i pękają na słońcu lub uwalniają się na wietrze lub przez lekkie zeskrobywanie drobnego pyłu tego materiału, który stał się kruchy i łamliwy, mięknie w wodzie i tworzy wilgotne środowisko po wielokrotnym osiadaniu barwny szlam mniej lub bardziej płynny, mniej lub bardziej brudny, mniej lub bardziej lepki. Wiedział, że dodatek gliny mniej lub bardziej szybko sprawia, że ziemia staje się nieprzepuszczalna, w przeciwieństwie do drobnego piasku. Gleba gliniasta może być ciężka i zwarta, wytrzymała i trudna do orki , twardniejąca w grube skorupy, czasami mniej lub bardziej popękane podczas suszy .
Garncarz i mason umiał rozpoznać zielonej glinki lub gliny z gliny , z której mogli przygotować podstawowy materiał dla ich sztuki, pierwszy formularz dla konkretnego ceramiki , drugi dokonując cement lub wapno hydrauliczne. . Ludzie zajmujący się ogniem rozróżniali gliny topliwe, takie jak glinki figowe, cenione do wyrobów pospolitych, cegieł i kafli, oraz gliny smektyczne, używane do odtłuszczania arkuszy, takich jak ziemia fulerska , od glin nietopliwych, takich jak kaolin czy różne glinki plastyczne. Już starożytni malarze wiedzieli o glinach ochry, tak jak skromni budowniczowie na glebach gliniastych nieświadomie wykorzystywali właściwości gliny koloidalnej .
Historycznie, w geologii i gleboznawstwie termin glina odnosi się do wszystkich minerałów o wielkości poniżej 2 µm w skale. Ten niewidzialny wielkość cząstek cięcia dla oka jest dziedziczona badań petrograficznych wykonywane metodą mikroskopii optycznej pod koniec XIX th wieku . Kryształy o wielkości poniżej 2 μm nie były rozpoznawalne i sklasyfikowane pod nazwą glina. Dziś nazwa gliny różni się w zależności od kierunku studiów. Tak więc w geotechnice , gdzie interesuje nas przede wszystkim zachowanie mechaniczne gruntów, glinę stosuje się do oznaczania materiałów o wielkości cząstek poniżej 4 µm (pomiędzy 4 a 50 µm mówimy o mule ). W nauce o glinie glina nie odpowiada wartości granicznej granulometrycznej, ale minerałom. Termin ten jest następnie używany do opisania krzemianów warstwowych, a dokładniej minerałów ilastych.
Te ostatnie dzielą się na trzy duże rodziny w zależności od grubości arkuszy (0,7; 1,0 lub 1,4 nm ), które odpowiadają kilku warstwom czworościennym (Si) i oktaedrycznym (Al, Ni, Mg, Fe 2+ , Fe 3+ , Mn, Na, K itd . ). Szczelina między arkuszami może zawierać wodę oraz jony . Powoduje to zmiany odległości między arkuszami, a zatem makroskopowe zmiany wymiarów gliny, gdy uwadnia się (rozprężanie) lub wysycha (kurczenie), co może powodować pęknięcia. Suchy materiał zawierający dużo minerałów ilastych „chwyta się za język” (wchłania wodę tworząc plastyczną pastę).
W krzemiany warstwowe są w postaci małych kryształów mikrometrycznych w heksagonalnych płytek lub (mikro-) włóknami. Są to minerały filitowe haloizyt , kaolinit , montmorylonit , illit i bravaizyt , glaukonit , smektyty , przewarstwione takie jak wermikulity , minerały włókniste takie jak atapulgity czy sepiolity , w końcu chloryty i te ostatnie często mogą być zamieniane w miki . do glinek.
Ich pochodzenie jest zróżnicowane: przeobrażenia skał lub pozostałości skalnych w zależności od warunków lokalnych w zależności od stref przeobrażeń skał endogenicznych, gleby z wkładem osadów , diageneza , erupcja wulkaniczna, specyficzne meteoryty. Rozwój badań rentgenowskich (radiokrystalografia, dyfrakcja rentgenowska itp. ) umożliwił badanie i charakterystykę iłów.
Skały iglaste to bardzo drobnoziarniste skały osadowe lub szczątkowe (klasa lutytów), zawierające co najmniej 50% minerałów ilastych. Te miękkie skały, dające się zarysować paznokciem, kruche na sucho i twardniejące pod wpływem ciepła lub gotowania, nieprzepuszczalne i tworzące pastę w wodzie, obfitują w formacje osadowe, zarówno kontynentalne, jak i morskie. Dzielą się na iły wapienne, iły piaszczyste, iły mikowe itp. Mogą one być złożone w perspektywie lub warstw o niskiej mocy, na przemian z innych warstw skalnych, takich jak wapienie , piaskowce , ewaporatów , etc. w strukturach warstwowych (łupkowych), pasmowych lub warwowych . Mogą również tworzyć masy przez quasi-ciągłe układanie grubych warstw, czasami nawet bez widocznej stratyfikacji (argilit). W obecności minerałów detrytycznych gliny często zawierają szczątki, kawałki lub spękania różnych skał. We wszystkich przypadkach formacje ilaste odgrywają główną rolę w zasobach wody i węglowodorów , ponieważ utrudniają lub zatrzymują czasami powolny przepływ tych ostatnich ciekłych minerałów.
Na przykład argillit jest skałą ilastą składającą się w dużej części z mniej lub bardziej uwodnionych minerałów krzemianu glinu o strukturze warstwowej ( filokrzemiany ) wyjaśniającej ich plastyczność lub włóknistych ( sepiolit i palygorskit ) wyjaśniających ich właściwości absorpcyjne.
Wszystkie minerały ilaste składają się ze stosu czworościennych i oktaedrycznych arkuszy przedzielonych przestrzenią zwaną przestrzenią międzylistną:
Niektóre glinki mają zdolność powiększania przestrzeni międzylistnej. Właściwość ta wynika z włączenia uwodnionych kationów (Na, Ca, itp. ) umożliwiających kompensację trwałych niedoborów ładunku. Zjawisko to już nie występuje, jeśli ładunek gliny jest zbyt wysoki ( np. miki: całkowity ładunek gliny równy -1 doskonale równoważony przez odwodnione kationy (K)) lub zero ( np. pirofilit, talk: całkowity ładunek gliny równy 0, brak kationów międzylistnych). Gatunki ekspandowalne to te, których ładunek waha się od 0,3 do 0,8, co obejmuje podklasę smektytów oraz wermikulity. Jest to woda wbudowana poprzez uwodnione kationy, która umożliwia pęcznienie struktury krystalicznej. Pęcznienie jest tym ważniejsze, że wilgotność jest wysoka. W stanie idealnie suchym smektyt nie będzie zawierał cząsteczek wody, arkusz + odległość międzylistkowa = 10 Å , jak pirofilit. Odległość arkusz + międzylistkowa smektytu może zatem wynosić od 10 Å do 18 Å .
Kationy, które kompensują stałe i zmienne ładunki gliny, pozostają w większości wymienne w środowisku. Każda glina ma więc swój własny CEC, świadczący o przynależności do jednej z głównych rodzin minerałów ilastych. Wskazuje się, że smektyty mają znacznie większą zdolność wymiany niż kaolinity, ponieważ w przypadku tych ostatnich ich zdolność wymiany jest podyktowana jedynie zmiennymi ładunkami.
Różnica w budowie między ośmiościennym arkuszem dioktaedrycznym i trioktaedrycznym.
Struktura atomowa trioktaedrycznej gliny TOT.
Budowa warstw trioktaedrycznej gliny TOT.
Widok czworościennej blachy ułożonej w pseudoheksagonalne oczka.
Widok stosu 10 arkuszy.
Większość minerałów ilastych charakteryzuje się ujemnym ładunkiem powierzchniowym. W rezultacie arkusze odpychają się nawzajem, a dodatek kationów zmniejsza to odpychanie elektryczne, co prowadzi do aglomeracji cząstek gliny, zjawiska zwanego flokulacją . Jednym z celów wapnowania gleb jest stabilna flokulacja kompleksu glinowo-humusowego . Ujściach poziom zasolenia morza (wynika częściowo z Na + kation ) sprzyja flokulacji oraz w górę od ust . Cząsteczki gliny flokulują i tworzą masę mułu , czop błotny . „W okresach przypływu występuje faza akumulacji, podczas której błoto częściowo się zagęszcza, tworząc krem mułu” .
Klasyfikacja minerałów ilastychGliny wyróżniają się rodzajem kombinacji warstw czworościennych i oktaedrycznych, kationem warstwy oktaedrycznej, ładunkiem gliny i rodzajem materiału międzylistnego.
Minerały ilaste dzielą się na kilka dużych rodzin:
Zastosowana nomenklatura: Te / Si = stosunek między liczbą czworościennych kationów Si na komórkę, które występowałyby przy braku podstawienia w czworościennym arkuszu, a liczbą czworościennych kationów Si na komórkę faktycznie istniejących, Oc = stosunek między całkowitym ładunkiem kationów na komórkę w arkuszu oktaedrycznym i całkowity ładunek kationów na komórkę, który byłby w arkuszu oktaedrycznym przy braku podstawienia. Nawiasy oznaczają kation (-y) oktaedryczny. Nawiasy wskazują kation(y) kompensacyjne w przestrzeni międzylistkowej
Wyjaśnienie klasyfikacji: przykład montmorylonitu o ładunku 0,6 (z sodem międzylistnym): (Na) 0,6 (Al 3,4 , Mg 0,6 ) Si 8 O 20 (OH) 4 • nH 2 O: Warstwa czworościenna składa się w całości z Si ; mamy zatem Te / Si = 8, odwrotnie, ośmiościan wykazuje (z definicji) podstawienie Al↔Mg mamy więc bilans ładunków dodatnich (w tym przykładzie) = 3,4 × 3 + 0,6 × 2 = 11,4; jednak doskonały ładunek ośmiościanu gliny TOT wynosi 12. Następnie znajdujemy się w przypadku Oc <12/12. Uwaga, nie jest rzadkością znalezienie wzorów za pomocą półsiatek iłów, montmorylonit z przykładu staje się wtedy (Na) 0,3 (Al 1,7 , Mg 0,3 ) Si 4 O 10 (OH) 2 • nH 2 O
dioktaedry | dioktaedry | trioktaedry | trioktaedry |
Te / Si = 4
Oc = 12/12 |
Te / Si = 4
Oc = 12/12 |
Te / Si = 4
Oc = 12/12 |
Te / Si <4
Oc> 12/12 |
Stabilny odstęp | Zmienny odstęp | Stabilny odstęp | Stabilny odstęp |
Kaolinit (Al), Nakryt (Al), Dickit (Al) | Haloizyt (Al) | Antygoryt (Mg), Chryzotyl (Mg), Lizardyt (Mg, Al) | Cronstedtite (Fe 2+ , Fe 3+ ), Berthiérine (Al, Fe 2+ ), Amezyt (Al, Mg) |
Te / Si = 8 | Te / Si = 8 | Te / Si <8 | Te / Si <8 | Te / Si <8 |
Oc = 12/12 | Oc <12/12 | Oc = 12/12 | Oc <12/12 | Oc = 12/12 |
Stabilny odstęp | Zmienny odstęp | Zmienny odstęp | Zmienny odstęp | Stabilny odstęp |
Pirofilit (Al) | Smektyty: Montmorillonit * (Al) | Smektyty : Beïdellit (Al, Fe), Nontronit (Fe 3+ ) | Wermikulit *** (Al) | Muskowit (Al), [A:], illit ** (Al), [A:], serycyt (Al), [K] Damouzite (Al), [A:], paragonit (Al) [Na] glaukonit (Al , Fe), Celadonit (Al, Fe) |
* Montmorylonit , którego jedna postać ma wzór Si 4 O 10 Al 5/3 Mg 1/3 Na 1/3 (OH) 2, znany jest pod nazwą „Terre de Sommières ” stosowany jako odplamiacz lub jako bentonit stosowany w budownictwie ze względu na swoje właściwości koloidalne (plastyfikator w zaprawach ). W przeciwieństwie do haloizytu , pomiędzy dwoma arkuszami montmorylonitu może wystąpić kilka warstw wody, a zatem separacja między dwoma arkuszami może wynosić od 0,96 nm do całkowitej separacji. ** Illite (1 nm ), wzór przybliżony K 0,9 Al 2 (Al 0,9 Si 3,1 O 10 ) (OH) 2, ma obciążenie na połowę siatki od -0,75 do -0,9. Może być stosowany do produkcji przedmiotów z terakoty. Struktura illitu jest zbliżona do miki, ale różni się stopniem podstawienia Si/Al (niższy w illicie), obecnością potasu (niższy w illicie) i pewnym stopniem nieuporządkowania w illicie. |
Te / Si = 8 | Te / Si = 8 | Te / Si <8 | Te / Si <8 | Te / Si <8 |
Oc = 12/12 | Oc <12/12 | Oc = 12/12 | Oc <12/12 | Oc = 12/12 |
Stabilny odstęp | Zmienny odstęp | Zmienny odstęp | Zmienny odstęp | Stabilny odstęp |
Talk (Mg), Minnesotaïte (Mg, Fe 2+ ) | Smektyty: Stevensyt (Mg), Hektoryt (Mg, Li) | Smektyty : Saponit (Mg), Bowlingit (Mg, Fe 2+ ), Saukonit (Mg, Zn) | Wermikulit (Ni 2+ ), Batawit (Mg) | Flogopit (Mg), Illit (Mg, Fe), [K], Biotyt (Mg, Fe), [K], Lepidolit (Mg, Fe), [K], Ledikit (Mg, Fe), [K] |
TOT poślizg | Dioktaedry | Dioktaedry | Trioktaedry | Trioktaedry |
Prześcieradło międzylistkowe 'Brucitic' O | Dioktaedry | Trioktaedry | Dioktaedry | Trioktaedry |
Donbasyt | Cookeite , Sudoite | Franklinfurnaceite | Diabantite , penninit , szamozyt , Brunsvigite , Clinochlore , Thuringite , Ripidolite , Sheridanite |
Jedną z technik stosowanych do rozpoznawania iłów jest analiza dyfrakcji rentgenowskiej . Ta technika wymaga specyficznego przygotowania próbki. Każda z metod przygotowania dostarcza innych informacji o strukturze minerału.
Zdezorientowany preparat jest wykonany, jak sama nazwa wskazuje, z kompaktowego proszku, którego składniki zostały zdezorientowane. Stosuje się kilka metod: poziomowanie proszku, „ ładowanie boczne ”, „ ładowanie od tyłu ” lub nawet „ suszenie rozpyłowe ”. „Doskonała” dezorientacja proszku pozostaje delikatną techniką, na którą duży wpływ mogą mieć możliwe preferencyjne orientacje wywołane przez niektóre minerały. Zdezorientowany proszek pozostaje metodą przygotowania wykorzystywaną głównie do identyfikacji faz w próbce mineralnej. Ta ostatnia umożliwia uzyskanie wszystkich płaszczyzn dyfrakcyjnych faz składowych. Z kolei glinki są trudniejsze do odróżnienia tą techniką, ponieważ ich płaszczyzny krystalograficzne są w dużej mierze identyczne w różnych rodzinach. Dyfraktogramy pokazują następnie nałożone piki, co sprawia, że odczyt i identyfikacja faz są bardziej złożone. Jednak mimo pewnych wad (dla krzemianów warstwowych), globalne widzenie płaszczyzn dyfrakcyjnych pozwala na osiągnięcie takich parametrów jak stopień wypełnienia warstwy oktaedrycznej itp.
Odmiana zdezorientowanego preparatu polega na umieszczeniu proszku w kapilarze. Ta technika daje podobne wyniki, ale pozwala na pracę ze znacznie mniejszymi ilościami materiałów.
Przygotowanie zorientowanych szkiełek jest metodą stosowaną do rozróżniania różnych krzemianów warstwowych w próbce. Polega ona na pozostawieniu próbki do osadzenia się przez określony czas ( prawo Stokesa ) w celu odzyskania tylko frakcji <2 μm , uważanej za frakcję zawierającą „czystą” fazę ilastą. Ta frakcja w roztworze jest następnie umieszczana na szkiełku, a następnie suszona. Podczas wysychania, wszystkie cząstki gliny lamelarnej ustawiają się zgodnie z ich płaszczyzną krystalograficzną (001) (jak stos papieru spadający na ziemię, wszystkie strony kończą się dużą stroną zadrukowaną w dół). Kiedy ta płyta jest poddawana dyfrakcji, otrzymujemy tylko linie 001 (to znaczy 001, 002, itd .). Linie te są charakterystyczne dla dużych rodzin minerałów ilastych.
W niektórych przypadkach piki dyfrakcyjne nakładają się fatalnie. Aby zróżnicować glinki, przeprowadza się następnie różne zabiegi mające na celu modyfikację przestrzeni międzywarstwowej: ogrzewanie, zakwaszanie, wymianę kationu międzylistnego itp. Patrząc na ewolucję pików dyfrakcyjnych pod małymi kątami w zależności od obróbki, możemy rozpoznać glinę.
Oprócz geochemii technika ta jest również wykorzystywana przez naukowców kryminalistyki do próby ustalenia pochodzenia śladów ziemi, które mogą stanowić wskazówkę podczas śledztwa.
Test błękitu metylenowegoAby rozpoznać różne rodzaje glinki, możesz wykonać test z błękitem metylenowym . Mierząc stężenie błękitu metylenowego po kontakcie z glinką, pośrednio wyznacza się CEC tego ostatniego. Umożliwia to globalną klasyfikację minerału.
ZabarwienieCząsteczki gliny nie odpowiadają za kolor gleby. Czerwony, pomarańczowy, żółty, zielony, niebieski kolor gleby (glinowy lub nie) wynika ze stanu żelaza w glebie (Fe 3 + w pierwszych trzech przypadkach i Fe 2 + w ostatnich dwóch). Gdy podłoże ma kolor skłaniający się ku bieli, dzieje się tak dlatego, że pierwiastek ten został rozpuszczony i usunięty z profilu.
Glina może oznaczać materiał kolorowy z bardzo blady neutralnego szare tendencję do białego .
ChemiaW wodzie cząsteczki gliny zachowują się jak krople oleju w sosie winegret: grupują się i tworzą „ micele ” w zawiesinie: mówi się, że glinka jest w stanie „zdyspergowanym”. Obecność rozpuszczonych soli mineralnych z ładunkami dodatnimi ( Ca , Mg , K , Na , NH 4, Fe , Mn, Cr, Ti, Al, Ba, Sr itp. ) powoduje, że micele wiążą się ze sobą: glina ulega flokulacji . Ta właściwość gliny pozwoli na płynną w stanie rozproszonym, pastowatą w błocie i stałą w suchej glebie. Glina jest koloidem flokulującym z kationami .
Gliny oznaczają bardzo drobne cząstki materii wyrwanej ze skał przez erozję, a także minerały ilaste czy krzemiany warstwowe (te ostatnie obserwowane pod mikroskopem mają kształt płytek, co tłumaczy ich plastyczność). Większość tych cząstek pochodzi z rozpadu skał krzemianowych ( przemiany krzemianów ): granitu ( mika i skaleń ), gnejsu, a nawet łupków . Cząsteczki te są przenoszone przez wiatr lub wodę w postaci mułu lub mułu . Rzeki niosą gliny, które osadzają się w aluwiach , w samym cieku wodnym, u jego ujścia, w jeziorze lub w morzu, a osady te mogą następnie sedymentować i tworzyć skały ilaste poprzez diagenezę : odwodnienie i zagęszczenie . Jako skały osadowe , wychodnie gliny przedstawiają szereg warstw ułożonych jedna na drugiej.
Erupcje wulkanów wytwarzają również argillity, czasami pod wyrzutem kamienia szklistego lub tufu.
Neoformowane glinkiGleby gliniaste składają się z bardzo drobnych pierwiastków, powstałych w wyniku mechanicznej i chemicznej degradacji wcześniej istniejących skał (w szczególności miki i skaleni ). Powstałe glinki, takie jak kaolin, mogą pozostać tam, gdzie zostały uformowane. Najczęściej przenoszone są przez wodę lub wiatr, osadzając się w postaci uwarstwionych mas lub niekiedy w soczewkowatych lub kulistych kieszonkach. Ławy gliny znajdują się zatem w osadach od trzeciorzędu , u podnóża gór iw dolinach dużych rzek. Po rozpuszczeniu się kamienia wapiennego gliny mogą również tworzyć, a następnie wypełniać zagłębienia krasowe ( zapadliska ). Podczas swoich ruchów mogą przenosić minerały napotkane na swojej drodze. Stąd bardzo duża różnorodność finezji, kolorystyki i składu, w zależności od kolejnych poziomów tego samego złoża, a tym bardziej od jednego do drugiego.
Gliny i roślinyKorzenie roślin poprzez hydrolizę i w symbiozie z pedofauną żywią się skałami i wydzielają kwasy, które je rozpuszczają : korzenie, dzięki cukrom powstającym w wyniku fotosyntezy , dostarczają mikroorganizmom energię niezbędną do ich rozpuszczania . przekształcają skałę w elementy, które mogą zostać wchłonięte przez korzenie. Zapotrzebowanie roślin na krzemionkę , żelazo i aluminium jest niewielkie, ale są one głównymi składnikami skorupy ziemskiej ( krzem 26%, aluminium 7%, żelazo 4%). Tak więc, gdy pozostałe pierwiastki są pobierane i ostatecznie wywożone ( ciągły recykling ) na powierzchni w celu odżywienia rośliny i gleby, te trzy ostatnie pozostają i koncentrują się aż do nasycenia - tym szybciej, że te pierwiastki są już w większości. Następnie rekrystalizują w glinki (powstawanie osadu ). Biologiczne tworzenie gliny byłoby największe w strefie glebowej o głębokości od 5 do 25 cm . Roczna produkcja wynosiłaby 0,00001 do 0,002 g na 100 g materiału rocznie, co jest stosunkowo powolne. Biorąc pod uwagę, że jeden metr gleby waży około 10 000 ton na hektar, odpowiada to rocznej produkcji od 3 do 60 kg na hektar na 30 cm gleby.
Czynnikami pozytywnie wpływającymi na tworzenie się gliny są: wysoka wilgotność edaficzna (umiarkowany drenaż), wysoka temperatura, duże rozdrobnienie podłoża skalnego, jego bogactwo zasad i kruchość. Im starsza gleba, tym szybciej formuje się glina, i to ostatecznie rodzaj gleby, a więc i społeczności klimatyczne i biologiczne, ma największy wpływ na ilość produkowanej gliny.
Glina jest jednym z najstarszych materiałów używanych przez człowieka. Ugnieciony z wodą daje plastyczne ciasto, które można łatwo formować lub formować. Modelowanie przeprowadzono trzema podstawowymi technikami, metodą kolumbinową, płytową lub stemplowaniem. Wiele rzeźb zostało wykonanych w surowej ziemi lub wysuszonej ziemi, jak w sztuce grecko-buddyjskiej , w Gandharze (północny Pakistan i Afganistan) lub w oazach Xinjiang . Rzeźby strażników świątyń buddyjskich w Japonii z okresu Nara zostały wykonane z tego materiału ze względu na jego elastyczność zastosowania. Europejskie rzeźbiarze z XVIII TH i XIX -tego wieku zachowały ten stan niektórych rzeźb .
Po wypaleniu daje obiekt odporny i (w przypadku gliny wysokotemperaturowej, emalii lub porcelany) nieprzepuszczalny. Te niezwykłe właściwości są źródłem jego bardzo starożytnego zastosowania do wyrobu przedmiotów ceramicznych, porcelanowych itp .
Glina uwodniona jest plastyczna , można ją kształtować; po wyschnięciu zastyga, a pozostałość po przejściu w piecu na stałe („wypieczona”). Te właściwości sprawiają, że jest to materiał z wyboru do produkcji przedmiotów ceramicznych .
Ziemia gliniana przeznaczona do gotowania jest często nazywana „gliną” lub „gliną”. W zależności od przeznaczenia, to nadano różne nazwy: piec gliny, cegły z gliny , rura gliny, gliny, porcelanowe gliny ( kaolin ), etc. W ceramice glina to glina o zmiennym składzie, często umiejętnie przygotowana, która z wodą tworzy pastę, łatwo się kształtuje i twardnieje w ogniu, czasem po prostu na słońcu i gorącym suszącym wietrze.
Większą część glinek tłuszczowych i plastycznych możemy nazwać terminami „ ceramika pospolita”, „glina pospolita”, „glina biszkoptowa”. Te glinki zawierać wystarczającą ilość żelaza i innych zanieczyszczeń mineralnych w stan stały, wypalany w temperaturze około 950 do 1300 ° C , w skali praktycznej temperatury od niskiej temperaturze ( 950 do 980 ° C ) na wysokie temperatury ( 1280 do 1300 ° C ) . C ) . W stanie naturalnym są szare, zielonkawe, czerwone lub brązowe ze względu na zawarte w nich tlenki, tlenek żelaza, tlenek tytanu i inne. Te glinki figowe są barwione w ogniu.
Kolor wypalanej gliny może wahać się od białego lub różowego do czarnego, przechodząc przez wszystkie odcienie żółtego, czerwonego, brązowego, rzadziej zielonego lub niebieskiego, w zależności od konkretnej jakości danej gliny (zawartość tlenku metalu) i warunków gotowania. Większość ceramiki na świecie jest wykonana z tego rodzaju gliny, a także z cegieł , kafli , rur i innych podobnych wyrobów .
Zwykła glina może być bardzo plastyczna , a nawet zbyt plastyczna i zbyt lepka, aby mogła być używana samodzielnie; z drugiej strony zdarza się, że praktycznie nie jest to spowodowane obecnością piasku lub innych kamieni.
Pottera i rzeźbiarz poszukiwania nowego tworzywa sztucznego i podłoża ceramiczne, można je, ewentualnie modyfikować dodając nieco innego niż plastik piasku, gliny szamotu lub włókien z celulozy .
Murarz natomiast szuka mniej drobnej ziemi zawierającej piasek i inne nieplastikowe odłamki, które może prasować, suszyć i gotować, bez obawy o wypaczanie, pękanie czy nadmierne skurczenie. Cegły i dachówki są dziś produkowane przemysłowo z mieszaniny gliny i wody, formowanych pod ciśnieniem i wypalanych w wystarczająco wysokiej temperaturze ( 1000 do 1300 °C ).
Wreszcie, można praktykować „ mineraurgię ” w celu wyeliminowania lub dodania niepożądanych lub niezbędnych elementów do glinek, w celu nadania im właściwości niezbędnych do ich mniej lub bardziej przemysłowego zastosowania.
Gliny ogniotrwałe to gliny, które wytrzymują bez zeszklenia w najwyższych temperaturach, na przykład podczas topienia ceramiki. Służą do wykonywania pieców hutniczych lub żelazno-stalowych, ceramicznych.
Biorąc pod uwagę trzy podstawowe składniki gliny: tlenek glinu , krzemionkę i topniki , im glina jest bogatsza w tlenek glinu, tym jest bardziej ogniotrwała. Z drugiej strony krzemionka może pełnić podwójną rolę: zwiększa topliwość i zwiększa wpływ topników w wysokiej temperaturze; ale może również podnieść temperaturę topnienia, szczególnie jeśli jest w stanie niezwiązanym.
Główne gliny ogniotrwałe mają bardzo jednorodną budowę (innymi słowy ich składniki są rozłożone równomiernie); i są bardzo czyste, nie zawierają kwarcu ani innych mieszanych materiałów.
Pewną ilość glinek plastycznych, miękkich, gładkich w dotyku, można kształtować na materiały ogniotrwałe (ceramika, cegły, tygle, ceramika itp .). Te specyficzne glinki są używane w odlewnictwie , do produkcji szerokiej gamy form do pieczenia.
Kaolin obecny w obfitości w Saint-Yrieix i używany do porcelany z Limoges lub do porcelany saksońskiej jest kruchy, biały i łatwo rozpuszcza się w wodzie. Jest to glina porcelanowa starożytnych, podstawowy materiał porcelany.
Niektóre glinki zawierające tlenki metali mają moc barwiącą i niezwykłą moc krycia, a także pewne glinki zawierające różne wodorotlenki żelaza, które są nazywane ochrą . Ochry nadal czasami barwią fasady domów.
Wykorzystanie gliny w sztuce malarskiej jest bardzo zróżnicowane. W zależności od ich charakteru mogą to być pigmenty, wypełniacze, zagęszczacze lub rozcieńczalniki, środki zmętniające lub obniżające kolor itp.
W farbach, podobnie jak na nowoczesnych polach wiertniczych, dodatek wypełniaczy mineralnych, takich jak bentonit, pozwala na uzyskanie pożądanej reologii, a także poprawia stabilność zawiesin ( kataforeza ).
Glina koloidalna jest glinokrzemianem o inframikrometrycznym uziarnieniu stosowanym jako cement w glinach do agregacji elementów piaszczystych. Wraz ze wzrostem zawartości glinek koloidalnych wzrasta plastyczność.
Gliny w połączeniu z wapnemBlisko kojarzone z wapnem w drobnych proporcjach, na przykład poprzez bezpośrednie wypalanie z wapieniem , pozwalają na produkcję wapna hydraulicznego i specyficznych cementów.
Są to gliny smektyczne lub ziemia fulerska. Mogą odtłuścić arkusze. Sepiolite może być stosowany jako podłoże chłonne do ściółki dla zwierząt, np. dla kotów.
Saponit jest glinką stosowany jako steatytu , jak talku. Pianki morskiej jest sepiolite który łatwo przyciąć do opracowania rzeźby lub rury.
Różne rodzaje glinek (głównie zielone, białe i czerwone), w szczególności ze względu na ich właściwości kryjące i adsorbujące, są wykorzystywane ze względu na ich właściwości terapeutyczne (w przypadku zmian chorobowych, infekcji, aerofagii itp .). To zastosowanie ma rodowód i jest kontynuowane w wielu kulturach. Wraca w gabinetach lekarskich. Zanieczyszczenia są uwięzione między arkuszami.
W użytku zewnętrznym stosuje się je następnie w okładach , czasem z dodatkiem miodu , który można zrobić samemu, ale który zaczyna się znajdować w aptekach. Te okłady mogą być przepisywane przez niektórych chirurgów podczas trudnego gojenia. Glinki lecznicze są szeroko stosowane do maseczek kosmetycznych.
Do użytku wewnętrznego należy zachować ostrożność. Smektyty są już szeroko stosowane do uspokajania podrażnionych błon śluzowych jelit lub skóry. Można je znaleźć w aptekach w saszetkach z diosmektytem . Niezbędne jest zatem zażywanie ultrawentylowanych glinek, aby uniknąć szkodliwych cząsteczek miki, ale przede wszystkim, aby uniknąć przyjmowania leków i tłuszczów .
Zawarty w glinie glin nie migruje do krwi.
Suplementy diety na bazie glinki zwanej „octalite” i sprzedawane pod markami „ płaski brzuch Terrafor” lub „Defiligne” zostały zakazane we Francji w 2016 r. ze względu na zbyt wysoką zawartość ołowiu.
Gliny ziemia jest terminem ezoterycznych związane w szczególności z zastosowaniem gliny ze względu na właściwości terapeutyczne.
Glina, pierwszy beton w sensie etymologicznym, wykorzystywana jest do produkcji cegieł mułowych. Jest to również główny materiał w technikach adobe , cob , adobe , clay beton , adobe , itp.
Papieru ziemia jest glinką zawierającą włókna celulozowe, który ma wysoką wytrzymałość w stanie suchym. Papier ziemny, używany na surowo, jest materiałem kreacyjnym i dekoracyjnym, który przywiera do każdej porowatej powierzchni i może przyjmować farby, pigmenty i patyny. Może być również używany po ugotowaniu; jest wtedy mniej ciężka niż inne glinki, bardziej odporna na szoki termiczne, ale bardziej krucha na uderzenia.
Wermikulit jest doskonałym izolatorem termicznym.
Gliny mogą być modelowane jako koloidy składające się z drobnych cząstek (miceli), z których każdy przenosi ładunek elektryczny tego samego znaku zawieszonego w ośrodku, a drugi koloid w glebie jest próchnicą . Te dwa elementy łączą się w szczególności poprzez działanie dżdżownic, tworząc kompleks glinowo-próchniczy, który jest podstawą systemu, który umożliwia korzeniom roślin penetrację sprzyjających elementów gleby ( por. podwójny obwód w dół i sok dominujący).
Clay ma właściwość bycia w dwóch odwracalnych stanach:
W glebie wapń (dostarczany w razie potrzeby poprzez wapnowanie ) umożliwi m.in. flokulację gliny. Ten wapń może pochodzić z soli wapnia lub wapna . Wapń Ca 2+ mający dwa ładunki dodatnie będzie w stanie zatrzymać dwie micele glinki, które są naładowane ujemnie.
Rozumie się również, że po zintegrowaniu tych parametrów działania mechaniczne same w sobie nie mają wpływu na to zjawisko. Można np. pozwolić, aby grudki zamarzły bez długotrwałego działania na micele gliny, od pierwszego deszczu zjawisko będzie się powtarzać. Trzeba będzie potraktować problem jako całość: odpowiednia osłona (ściółka), która chroni i odżywia proces humusowy, korzenie, które rozkładają i napowietrzają, wkład materii organicznej i poprawki o ustrukturyzującym powołaniu.
W każdym razie, przy uprawie bez orki , rozdrobnienie nie jest głównym celem poszukiwanym, nawet jeśli unika się tradycyjnej podstawy płużnej ; to (fragmentacja) jest wynikiem aktywności korzeni, wspieranej przez wszystkie wymiany ryzosfery. Jest to również jedna z głównych zalet stosowania niektórych nawozów zielonych . Należy również zauważyć, że tempo próchnicy i stosowanie odpowiednich poprawek, oprócz prac korzeniowych, może być dodatkowym lekarstwem na rozkruszenie ubitej gleby gliniastej. W każdym razie każda gleba ma swój własny profil i historię, a „rozwiązanie” musi integrować wszystkie dane. Jeśli dżdżownice również wnoszą swój wkład w tę pracę napowietrzania i fragmentacji, kopiąc swoje chodniki, to ich decydujący wkład polega na mieszaniu związków mineralnych i gliniastych ze związkami humusowymi. Z kolei związek humusowy (próchnica) jest wynikiem złożonej pracy, która rozwija się ze ściółki i całego jej życia (fauny i flory), a także kojarzenia grzybów (w szczególności do rozkładania celulozy i ligniny) oraz niezwykle aktywnych i niezastąpione bakterie na poziomie ryzosfery, które umożliwiają humifikację materii organicznej, a co za tym idzie ukonstytuowanie się kompleksu glinowo-humusowego .
AHC (kompleks gliny próchnica) umożliwia połączenie dwóch koloidów glebowych i jest znacznie bardziej stabilne niż jednym flokulacji, ponownie dzięki działaniu wiązań jonowych.
Jak każde mulczowanie na żywej glebie, włączenie rozdrobnionego drewna ramealu jest przydatne z tego punktu widzenia, jeśli weźmie się pod uwagę cały proces, materiały drzewne muszą rzeczywiście powoli rozkładać się na powierzchni, aby ponownie uruchomić tworzenie się próchnicy. Czynnik wielkości jest ważny – mówimy o „odpryskach” – ponieważ jeśli duże, nierozłożone cząstki dodamy głęboko do gleby, nie wytworzą one pożądanej próchnicy, a rozproszone micele gliny będą dalej pęcznieć, dusząc się i cofać.
Zielony nawóz może ograniczyć to zjawisko, ale dobry drenaż gliniastej glebie może być również konieczne, aby przebiegała ona przez mechaniczną pracę, poprzez zmianę jego zachowania restrukturyzacji regulator wody lub przez dodanie drzew lub krzewów głębsze zakorzenienie.
Ponadto gleby gliniaste mają tę wadę, że wiosną wolniej się nagrzewają. Powietrze nagrzewa się szybciej niż woda, a podmokła gleba nie ma już powietrza, więc nagrzewa się wolniej. dlatego przydatne będzie wszystko, co napowietrza i zrestrukturyzuje tę glebę.
Glina została użyta, aby umożliwić ludziom spożywanie dzikiej żywności, takiej jak miękkie żołędzie lub dzikie ziemniaki. Gdyby te pokarmy były spożywane same, powodowałyby problemy z trawieniem, ale spożywane z gliną stają się jadalne. W Andach ziemniaki moczy się w glinie przed spożyciem. Mając to na uwadze, glina była spożywana przez rdzennych Amerykanów, Peru i Włochy.
W przypadku braku wypłukiwania , The Pomos Indianie z Kalifornii ( Stany Zjednoczone ) i chłopi z Sardynii ( Włochy ) opracowali tę samą recepturę: dodają gliny żołędzi mąkę w ilości 10 do 15%. Gotowanie żołędzi zmieszanych z glinką zmniejsza toksyczność żołędzi nawet o 77%.
Naukowcy zajmujący się materiałoznawstwem pracują nad integracją gliny jako „tak zwanych aktywnych wypełniaczy” w polimerach .
Płytki gliny mogą wytwarzać wzmocnienie (odkształcenie pęknięć w „uderzonych” polimerach, tj. konieczność wytrzymania uderzenia). Ponadto, mogą one utrudniać dyfuzję w gaz , a w szczególności od palnych gazów powstałych z pirolizy w czasie pożaru , poprawiając w ten sposób odporność na ogień polimeru.
Niektóre bardzo czyste kaolinity wybielają miazgę; ale ten proces jest stosowany coraz rzadziej, na korzyść dodawania strącanego węglanu wapnia (lub dwutlenku tytanu ).
Ze względu na jakość i grubość warstwy gliny w Bure , na krawędzi Mozę i Górna Marne podziemne laboratorium z Andra bada wdrożenie środka składowania głęboko tak zwanego wysokiego poziomu (HA) i długie -zamieszkiwane średnioaktywne (IL-LL) odpady na głębokości około 500 metrów. Jest to warstwa osadowa, kompaktowy i nieprzepuszczalne, w kolorze szarym, z Callovo - Oxfordian wiek w jury ; ona pochodzi z około 160 Ma (mln lat temu).
Gliny drobne (zwłaszcza białe i zielone) dzięki dużej liczbie warstw tworzą dużą rozwiniętą powierzchnię adsorpcyjną. Z tego powodu stosuje się je jako suplement diety lub w kompozycji (około 5,5%) gumy do żucia , jako produkt do nakładania na skórę lub jako środki czyszczące lub adsorbenty. Gliny te, zwłaszcza jeśli pochodzą z osadów lub zanieczyszczonych kamieniołomów, mogą zawierać w bardzo znacznych ilościach zanieczyszczenia, takie jak ołów czy dioksyny. Francuski przemysłowiec musiał zrezygnować z ultra-wentylowanej superdrobnej zielonej glinki, której używał, ponieważ jej zawartość ołowiu (11 do 26 mg/kg według analiz samokontroli) systematycznie przekraczała dopuszczalną maksymalną zawartość 3 mg ołowiu na kg. dla dioksyn (4,4 do 8,7 ng TEQ WHO98 / kg produktu przy wilgotności 12%) . Według Förstnera i Wittmanna (1979) ołów jest metalem, który ma najwyższą zdolność adsorpcji na glinach (średnio 18 mg/g ), maksimum przy pH 7 według Eloussaiefa i Benzina (2010). Morskie osady ilaste na dużych głębokościach zawierają 80 mg/kg, a gliny stosowane w gumie do żucia od 11 do 26 ppm . Stwierdzono tam również dioksyny (gleby we Francji zawierają 0,02 do 1 pg TEQ OMS98/g (suche gleby wiejskie) i 0,2 do 17 pg TEQ OMS98/g dla suchych gleb miejskich, a 20 przy 60 pg TEQ OMS98/g na suchej glebie w kontekście przemysłowym Glinkowe składniki gumy do żucia zawierają od 4,4 do 8,7 ng TEQ OMS98/kg lub pg TEQ OMS98/g, tj. zawartość porównywalną z zawartością „francuskiej gleby miejskiej.
Zgodnie z modelami trawienia człowieka in vitro , 4 do 68% (w zależności od rodzaju gleby) ołowiu zaadsorbowanego na spożytej glince jest biodostępne (ANSES szacuje, że mniej niż 10% ołowiu w zielonej glince gumy do żucia ulega desorbcji w organizmie konsumenta). W kilku gatunkach mięczaków jadalnych badanych przez Amiarda wskaźnik ten wahał się od 19 do 52%. Niewiele jest danych na temat biodostępności dioksyn osadzonych na glinkach, ale są dane dotyczące PCB (w tym przypadku desorpcja podczas fermentacji wynosi od 30 do 40%).
ANSES zaleca „ograniczenie w jak największym stopniu dodatkowego i celowego spożycia ołowiu. W związku z tym ANSES nie może wydać pozytywnej opinii o spożyciu takich glinek” .
Glina ceramiczna była używana przez cywilizację Summero-Akadian ( Sumeryjczycy z Mezopotamii ). Małe kulki gliny spłaszczono tak, by uformowały zbliżony do prostokąta, tak aby można było na nich wpisywać pismo klinowe. Sumerowie również używali jakiegoś rodzaju pieczęci cylindrycznej. Cylindry te zostały wygrawerowane metodą wklęsłodruku, a po walcowaniu przez prasowanie na glinie pozostawiły wypukły odcisk.
Wypalanie podczas hartowania ustabilizowało znaki i zapobiegło częściowej ingerencji w przepisywanie.
Wspólne pojęcie gliny, teraz paradoksalnie polysemic i złożone, pochodzi od podboju spopularyzowana naukę lub XIX th wieku . W podręcznikach do chemii , takich jak Louis Troost , czysta glina była przedstawiana jako typowy biały materiał, zwarty, miękki w dotyku, mniej lub bardziej trudny do stopienia, z pewnymi charakterystycznymi właściwościami, w tym plastycznością , kurczliwością i kurczliwością. zachłyśnięcie wodna tego materiału po prażeniu, a nawet średni skład chemiczny Al 2 0 5 , 2 SiO 2 . H 2 O (sic!).
Glina jest rzeczywiście mniej lub bardziej plastyczna, ponieważ po zwilżeniu powierzchni lub zmieszaniu z wodą może uformować ciasto wiążące, łatwe do zagniatania, które można precyzyjnie formować, jak prawdziwa plastelina dla dzieci. Ciasto to poprzez wysychanie kurczy się i pęka. Ogrzana glina ulega skurczowi wymiarowemu, tym bardziej, jeśli została podgrzana lub doprowadzona do wysokiej temperatury. Wielki ceramik Wedgwood wykorzystał tę właściwość retrakcji do budowy pirometru . Kalcynowana glinka szybko wchłania wodę, glikochemicy mówią, że chwyta za język, to znaczy, że po nałożeniu na język ta sucha masa chwyta ślinę, która go nawilża.
To esencjalistyczne podejście wyprzedza boom w rozpoznawaniu wielu złożonych struktur atomowych odsłoniętych dzięki wykorzystaniu widm i obrazowania rentgenowskiego, co z kolei prowadzi do niezbędnego postępu w analizie chemicznej. Jest logiczne , że to jednolite podejście , które stara się zgrupować wiele produktów rozkładu w środowisku wodnym skalenia lub wielu skał z mniej lub bardziej częściową degradacją gliny ze złożami kaolinu lub porcelany , jest przestarzałe w nauce . światowy prąd. Clay jest często albo zapomniany, albo uważany za starą nazwę rodzajową lub proste słowo nadal używane w rejestrze znajomych lub slangu.
Nie należy jednak zapominać o tym nieprecyzyjnym podejściu, które wciąż charakteryzuje edukację elementarną i wywodzi się przede wszystkim z naukowej obserwacji sztuk i rzemiosł charakterystycznych dla gliny przez długi czas, ponieważ zawsze towarzyszy mu odmiana zwykłych glin. gdzie określona powyżej czysta glina występuje w zmiennych proporcjach:
Naukowcy obserwujący branże zazwyczaj wyjaśniają właściwości tych mieszanin i uzasadniają nazwy techniczne lub tradycyjne (gliny plastyczne, glinki smektyczne, glinki figowe, margle lub muły), których używają profesjonaliści, rzemieślnicy lub mistrzowie chłopscy, z dodatkowymi oznaczeniami czystości lub proporcji, właściwości naturalnych lub sztucznych materiałów dodatkowych. Im więcej tlenków wapna lub żelaza zawiera glinka techniczna, tym większa jest jej topliwość .
Glinki z tworzyw sztucznychJest to zwykłe glinki, stosunkowo czysty według kryteriów chemicznych XIX p wieku , które wraz z wodą spoiwa pasty. Umieszczone na gorąco lub podgrzane, nabierają twardości bez topnienia i płynięcia. We Francji często wymieniano gliny z Dreux , Forges-les-Eaux czy Montereau .
Są powszechnie stosowane w fabrykach ceramiki, kaflarniach i cegielniach. Jeśli gliny te są ogniotrwałe do wypalania, można z nich wyrabiać cegły ogniotrwałe, tygle, płyty czy elementy ścian pieców... Z gliny ogniotrwałej zmieszanej z śliwką dały się ogniotrwałe i odporne pasty do tygli pieca stalowniczego.
W rzeczywistości już od czasów historyków specjalizujących się w rzemiośle i sztukach ogniowych, w szczególności w garncarstwie i ceramice, sięgają do znanych praktyk mieszania dwóch lub więcej różnych materiałów glinianych z różnych warstw gliny, czasami bardziej od siebie oddalonych. 40 km od czasów starożytnych, mieszanki używane tylko po korektach testami empirycznymi i obserwacjami. Różne glinki podlegały niekiedy skomplikowanym zabiegom, jeśli podstawowe glinki nie były bezpośrednio odpowiednie:
Ta sztuka zrodzona z manipulacji, obserwacji oraz kompletnej i konkretnej praktyki handlowej, od formowania (ręczna próba plastyczna) do wyjścia z pieca (test gotowania, obserwacja typowej powierzchni), ewoluowała wraz z epokami i Państwa. Najskromniejsi rzemieślnicy oczywiście przewidywali odporność na wypalanie i odporność wypalanej gliny, formułując swoje mieszanki gliniane, zwłaszcza jeśli było tylko jedno wypalanie, aby zapewnić nienaganny wygląd. W wyrobach ceramicznych i w zakresie podpór emaliowanych przewidywane właściwości termomechaniczne były mniej wymagające pod względem powierzchni herbatników ceramicznych, ponieważ jak sugeruje ich nazwa, są one wypalane dwukrotnie (bis), za drugim razem z pokryciem, które musi określać właściwości powierzchni.
Gliny smektyczneSą to glinki zwykłe, uważane wówczas za bardziej nieczyste niż glinki plastyczne, które z wodą tworzą jedynie słabo wiążącą pastę. Ich fuzja jest wyższa. Jako przykłady przytoczono ziemie Issoudun w Indre i Villeneuve w Isère .
Tradycyjnie używa się ich jako ziemi do wypełniania lub ziemi odtłuszczającej.
Glinki FigulinoweTe zwykłe glinki, które również tworzą pastę z niewielkim wiązaniem wody, są wyjątkowo topliwe. Proponowane wyjaśnienie jest takie, jak już wspomniano, znaczna obecność tlenków wapna i żelaza. Paryżanie znali gliny Vanves i Vaugirard .
Służą do ozdabiania dna niecki w nieprzepuszczalnych warstwach, do produkcji gruboziarnistej ceramiki i zwykłej terakoty. Niektóre ulepszenia to glina rzeźbiarska.
MarlW dawnym sensie, logicznie zdeterminowanym w sposób generalnie nieprecyzyjny wielością chłopskich zastosowań, jest to mieszanina, czasem naturalnie skalista, gliny i kredy, a nawet gliniastej ziemi i kruchych wapieni. Od czasów galijskich stosowano je w rolnictwie do wzbogacania gleb gliniastych, na przykład na polach zbyt piaszczystych lub z wadliwym kompleksem gliniasto-humusowym. Operacja nadal nazywana jest zasięgiem pływów.
PoliczkiTa chłopska lub biblijna terminologia została zrewidowana przez naukowców, którzy zaobserwowali w swoich dużych przezroczystych szklanych probówkach wypełnionych wodą destylowaną najdrobniejsze muły, które po zmieszaniu pozostają w zawiesinie na czas nieokreślony . Naukowcy, podobnie jak ludzie morza obserwujący mętne wody rzek mieszające się ze słonymi wodami, zauważyli, że dodatek soli, na przykład wapnia lub magnezu, miał katastrofalny wpływ na agregację tych cząstek. osady. Te pojedyncze koagulacje reprezentują pierwsze kroki w chemii-fizyce koloidów.
Na długo przed religiami monoteistycznymi mitologie niektórych ludów umieszczały glinę lub muł u podstaw życia. Prometeusz tworzy ludzi z gliny garncarskiej.
Według religii Abrahamowych przodkowie ludzkości ( Ewa i Adam ) zostali stworzeni z gliny przez Boga .
Według Biblii jest to ziemia w prochu:
2:7 Pan Bóg uczynił człowieka z prochu ziemi, tchnął w jego nozdrza tchnienie życia i człowiek stał się istotą żywą.
Zgodnie z Koranem :
„Z pewnością stworzyliśmy człowieka z ekstraktu gliny, a potem zrobiliśmy z niego kroplę nasienia w solidnym magazynie. Potem zrobiliśmy z nasienia zrost, a z tego zrostu stworzyliśmy embrion, potem z tego embriona stworzyliśmy kości i oblepiliśmy kości ciałem. Potem przekształciliśmy to w zupełnie inne stworzenie. "
(Sura 23, Al-Muminūn)
„Indianie Pomo w Kalifornii i mieszkańcy Sardynii stosowali podobne metody do robienia chleba żołędziowego (2, 2 1). Glinkę Pomo miesza się ze zmieloną mączką z gorzkich żołędzi (głównie Quercus lobata) w stosunku objętościowym 1:10-1:20. Dodano wodę, aby zrobić ciasto i małe bochenki delikatnie pieczono w piecu ziemnym przez 12 godzin. Chleby były wypiekane bez gliny z niegorzkich żołędzi lub z mączki, z której w procesie ługowania usunięto kwas garbnikowy. (...) Receptury stosowane przez Pomo wymagały proporcji glina: żołędzie 1:10-1:20 objętościowo („-1:5-1:10 wagowo). (...) Gotowanie żołędzi z glinką zmniejsza toksyczność żołędzi wywołaną wytrącaniem białka aż o 77%. "