Allées Forain-François-Verdier

Allées Forain-François-Verdier (oc) Alèias Forain Francés Verdièr
Sytuacja
Informacje kontaktowe	43 ° 35 ′ 55 ″ na północ, 1 ° 27 ′ 08 ″ na wschód
Kraj	Francja
Region	Oksytania
Miasto	Tuluza
Okolice	Strona zachodnia: Saint-Étienne Strona wschodnia : Saint-Aubin - Dupuy ( sektor 1 )
Początek	N O  1 kwadratowy Boulingrin
Koniec	n o  66 rue de Metz i n o  18 rue des Frères-Lion
Morfologia
Rodzaj	Aleja
Długość	403  m
Szerokość	między 55 a 60 m
Historia
kreacja	środek XVIII -tego  wieku
Stare nazwy	Podjazd St. Stephen (połowa XVIII th  wieku) Aleje Alphonse Peyrat (1905) Ścieżki marszałka Petaina (14 listopada 1940) Allées Forain François Verdier (1945)
Ochrona	Miejsce na liście ( 1933 , Grand Rond i alejki) Strona zachodnia: Niezwykłe miejsce dziedzictwa (1986)
Geolokalizacja na mapie: Francja Geolokalizacja na mapie: Toulouse

Do nawy Forain François Verdier (w Occitan  : alèias Forain Francés Verdier ) są tętnica historycznego centrum Tuluzy we Francji . Położone są na wschód od historycznego centrum miasta, na skraju dzielnic Saint-Étienne i Saint-Aubin - Dupuy , obie w sektorze 1 miasta.

Owoce z planowaniem XVIII -tego  wieku, korytarze są jak kwadratowy Boulingrin i alejek, że promieniować - Paul Sabatier , Westchnień , Frederic Mistral i Jules Guesde - powołany w połowie wieku pod względem inżynier Louis de Mondran , na południe średniowiecznego i nowoczesnego starego miasta, które pozostaje otoczone murami obronnymi . Celem elit Tuluzy - capitouls , parlamentu Tuluzy , stanów Langwedocji - jest zapewnienie miastu ogromnej przestrzeni do spacerów.

Opis

Sytuacja

Napotkane ścieżki

Allées Forain-François-Verdier spotykają się z następującymi pasami ruchu, w kolejności rosnącej („g” oznacza ulicę po lewej stronie, „d” po prawej):

1. Square Boulingrin
2. Rue de la Brasserie (d)
3. Rue Montoulieu-Saint-Jacques (g)
4. Bee Street (d)
5. Rue des Vases (d)
6. Ulica Bida (g)
7. Garden Street (d)
8. Rue Bertrand-de-l'Isle (g)
9. Metz Street
10. Rue des Frères-Lion (d)

Transport publiczny

Odonymy

Nazwa zaułków oddaje hołd François Verdierowi (1900-1944), francuskiemu bojownikowi ruchu oporu , znanemu pod pseudonimem Forain , zamordowanym przez gestapo dnia27 stycznia 1944w lesie Bouconne .

W trakcie ich rozwoju, w połowie XVIII -tego  wieku, nawy przybrał imię św Stefana, z powodu bliskości katedry , który także dał mu imię na przedmieściach która powstała poza drzwi Saint-Étienne (prąd Saint-Aubin - dzielnica Dupuy ). Podczas rewolucji francuskiej w 1794 r. Były to alejki cnoty, ale nazwa ta nie przetrwała. Podczas III e Rzeczypospolitej , plany, aby zmienić nazwę pomnożona: w 1885 bezskutecznie proponował nazwę Victor Hugo , na cześć pisarza zagorzałym republikaninem , który właśnie zmarł. W 1891 roku Charles de Fitte chciał, aby przyjęli nazwisko Auguste Blanqui , ale pomysł również został porzucony. Wreszcie, w 1905 roku, republikański i radykalne gmina Honoré Serres dał mu imię Alphonse Peyrat , aby uczcić ten toulousain, dziennikarz i polityk, poseł następnie senator z Sekwany , znany dla jego wojującego antyklerykalizmu . Ale14 listopada 1940kilka dni po wizycie marszałka Pétaina w Tuluzie rada miejska zdecydowała się nadać jego imię zaułkom, które pozostały do ​​1945 r., kiedy to socjalistyczna gmina Raymond Badiou wolała oddać hołd François Verdierowi.

Historia

Dziedzictwo i ciekawe miejsca

Pałac Niel

Palais Niel został wybudowany w latach 1863 i 1868 przez kapitana Génie Félix Bonnal, na dużej działce pomiędzy Allées Forain-François-Verdier, na placu Boulingrin , rue du 8-Mai-1945 i rue Montoulieu-Saint- Jacques , gdzie otwiera się główne wejście. Należy powitać Sztabu Generalnego 6. największym dowództwa wojskowego, który następnie zajmuje się hotelem Duranti (obecnie n o  3 rue du ppłk PELISSIER ) i jej lidera, marszałek Adolphe Niel . Budynek, w eklektycznym stylu charakterystycznym dla Drugiego Cesarstwa , jest monumentalny. Obecnie mieści się w nim siedzibę operacyjną generalnego dowódca 11 th Brygady Spadochronowej .

Na rogu Allées Forain-François-Verdier i rue Montoulieu-Saint-Jacques stoi budynek pikiety kawalerii , o którą opierają się oranżeria i szklarnia . Na parterze stajnie oświetlają półkoliste świetliki , podkreślone zapięciem w romboidalnym czubku . W pilastry z kapitały dorycki , przy czym rama z fasadą obsłużenia szerokiego występu w wsporników . Piętro jest przeprute oknami, a także obramowane pilastrami podtrzymującymi gzyms wieńczący elewację.

Przydział Gontaut-Biron

• bez numeru  : hotel Calestroupat.  Zarejestrowany MH ( 2018 , elewacje i dachy) . Dwór od stylu Art Deco , został zbudowany w 1932 roku na rogu placu Boulingrin dla Calestroupat Henry, właściciel kawiarni Czarny słoń (prąd n o  13 Boulevard de la Gare ). Wezwał architekta Edmonda Pilette'a . Hotel jest nieco odsunięty od alejek, od których oddziela go mur ogrodzeniowy zwieńczony bramą z kutego żelaza o geometrycznych wzorach, przebitą bramą od strony Boulingrin. Budynek wznosi się na czterech poziomach - piwnica, podwyższony parter, kwadratowa kondygnacja i dodatkowo poddasze . Piwnica przeznaczona na pomieszczenia służbowe zbudowana jest z gruzu kamiennego ułożonego w opus unertum . Górne poziomy są z jasnej cegły, ozdobione elementami betonowymi . W parterze kąt jest podkreślony przez wykuszowe okno doświetlone trzema oknami, a potrójne okno lekko nadwieszone ożywia elewację w alejkach. Okna mają balustrady z kutego żelaza, nadproża betonowe i są połączone płaskim sznurkiem w betonie. Fryz z geometrycznymi betonu oddziela przestrzeń dachu od reszty elewacji, pokrytych dużym okapu .
  

• n O   2  : budynku.  Zarejestrowany MH ( 2018 , elewacje i dachy) .
  Budynek w stylu Art Deco został zbudowany w 1933 roku przez braci Antonina i Pierre Thuriès . W czasie II wojny światowej został zarekwirowany przez okupantów.
  Budynek składa się z kilku budynków ułożonych w kształcie litery U, wokół małego dziedzińca z tyłu działki. Zaokrąglona zatoka na rogu rue de la Brasserie wyróżnia się innym podejściem. Na parterze główne drzwi otwierają się, natomiast na wyższych kondygnacjach przebijają je potrójne okna oddzielone dwiema kolosalnymi kolumnami, które dają wrażenie pionowości. Na alejkach Forain-François-Verdier otworzył, na parterze, sklep otwarty, późno zamknięty i zastąpiony podwójnymi oknami. Od 2 e w 4 e  podłogowych przęseł są przebijane prostokątne okna i połączone balkonu betonu ozdobione poręczy wykonanej z metalu, który horyzontalność kontrast z pionową kąt rozpiętości. Ostatnia kondygnacja, traktowana jako poddasze , oświetlona jest małymi okienkami.

• n O   2: Art Deco budynku (1932 Antonin i Pierre Thuriès ).

Budynki

• n O   2 bis  : hotel Guilhou.
  Budynek w stylu eklektycznym został zbudowany w latach 1874-1878 dla pana Guilhou, według planów architekta Alexandre Laffona .

• n O   4  : hotel Lacaze.
  Budynek w stylu eklektycznym został zbudowany w 1878 roku dla pana Lacaze, według planów architekta Alexandre Laffon .

• n o   16 bis  budownictwo.
  Budynek, w stylu Art Deco z wpływami regionalizmu , został zbudowany w 1943 roku przez architekta Jeana Valette'a . Wznosi się na rogu rue des Abeilles, gdzie znajduje się główne wejście. Parter to kamienna konstrukcja oddzielona cienkimi ceglanymi sznurami. Jest otwarty na lewej stronie przez dużą półkolistego łukowatym wejściem karetki , która daje dostęp do garażu. Dwie kondygnacje pokryte są płytą z czerwonej cegły i przeprute dużymi prostokątnymi oknami, podkreślonymi nadprożem lubbetonową podporą . Kąt podkreślają okna dziobowe . Że od 1 st  etapie ma barierkę w kutego żelaza , które od 2 e  podłoga jest lekko w dół, zapewniając balkon wąskie, otoczone dwoma kolumnami karbowany i z żelaza kutego poręczy. Ostatnią kondygnację strychu oddzielaszeroki gzyms .

• n o   38  : budynku.
  Budynek, reprezentujący współczesny ruch , został zbudowany w latach 1961-1965 przez architektów Paula Gardię i Maurice'a Zavagno na zlecenie spółdzielni Logeafricoop. Budynek wznosi się na sześciu kondygnacjach. Elewację ożywia gra bryły i pustki, którą tworzą dwa przęsła loggii oddzielone solidnym przęsłem, a także przeciwstawienie części powlekanej i części pokrytej płytą z czerwonej cegły.

• n o   44  : budynku.
  Budynek, w klasycznej architektury , został zbudowany w XVIII -tego  wieku. Wznosi się na trzech kondygnacjach, oddzielonych sznurkami. Parter otwiera łukowa brama w kształcie półkola , ozdobiona ryglem z kutego żelaza , oraz dawny sklepik arkadowy, zastąpiony prostym prostokątnym oknem.

Prace publiczne

• Pomnik bojowników 1870
  r. Pomnik ku czci bojowników poległych podczas wojny francusko-niemieckiej 1870 r. , Projektowany w 1895 r., Został ostatecznie zainaugurowany w 1910 r. Pierwotnie znajdował się na alejach Jules-Guesde , zanim zostać przeniesione w 2012 roku, w związku z budową linii Garonne tramwaj na końcu nawy Forain François Verdier, stojących Boulingrin . Pomnik jest dziełem architekta Paula Pujola i rzeźbiarza Théophile'a Barrau . Składa się z kwadratowego kamiennego cokołu, na którym wznosi się cylindryczny cokół . Cztery figury z brązu wywołują klęskę, ale i ducha zemsty , podtrzymywanego przez władze Rzeczypospolitej na przełomie XIX  i XX wieku. W centrum znajduje się alegoria Tuluzy, która nosi koronę ścienną . Lewą ręką podtrzymuje rannego galijskiego wojownika , który wciąż trzyma w dłoni swoją broń, podczas gdy za jego plecami znajduje się tarcza. Prawą ręką zachęca młodego nagiego wojownika, który zostawiwszy pług, którego używa do orania, dumnie posuwa się naprzód. Spogląda w górę na Republikę , osadzoną na cokole ozdobionym wiązkami liktorów związanych girlandami kwiatów.

• Pomnik zmarłych lub Pomnik bojowników Haute-Garonne .
  W 1919 roku Rada Generalna Haute-Garonne zatwierdziła utworzenie departamentalnego pomnika ku czci żołnierzy Haute-Garonne poległych w I wojnie światowej - nie ma jednak ich nazwisk. W następnym roku gmina Tuluza przekazuje ziemię na wzniesienie pomnika. W 1921 r., Po konkursie, architekt Léon Jaussely był odpowiedzialny za budowę pomnika, rzeźbiarze Camille Raynaud za główne płaskorzeźby, a André Abbal i Henri Moncassin za części drugorzędne. Pomnik został ukończony w 1928 roku, ale Camille Raynaud ukończył swoje płaskorzeźby dopiero w 1931 roku
  . Pomnik ma kształt łuku triumfalnego . Spoczywa na schodkowej podstawie z białego granitu , otwartej z każdej strony trzema sześciostopniowymi klatkami schodowymi. Osiem pęczniejących kolumn i dwa filary, stanowiące centralne zadaszone przejście, podtrzymują belkowanie i strych .
  Wysokie płaskorzeźby po wewnętrznej stronie pirsów przedstawiają Zwycięstwo po jednej stronie i Powrót żołnierzy po drugiej . Na zewnątrz twarz lotnika w hełmie i skrzydlata zwieńczona jest wytłoczonym napisem „Chwała bohaterom”. Poniżej miecz, skierowany ku dołowi, oddziela dwa teksty, które przypominają poczynania pułków Haute-Garonne. Wreszcie, niżej, napis „Wojna 1914 - 1918” otoczony jest insygniami Legii Honorowej i Republiki.
  Fryzy belkowania przedstawiają ogólną historię wojny. Na poddaszu wygrawerowane są listki, na których wyróżnia się napis „Kombatantom Haute-Garonne 1914 - 1918”.

• Pomnik François Verdier.
  Pomnik na cześć François Verdier , został otwarty 19 sierpnia 2019 przez burmistrza, Jean-Luc Moudenc , aby oznaczyć 75 th rocznica wyzwolenia Tuluzy. Składa się z kamiennego cokołu, na którym umieszczono popiersie z brązu wyrzeźbione przez Sébastiena Langloÿsa . Odwrócony twarzą do twarzy, trzyma w dłoni ziarno, symbol nadziei i odrodzenia.

• Pomnik Bojowników z 1870 r. Autorstwa Théophile'a Barrau (1908-1910).

• Monument do Fighters Górna Garonne przez Léon Jaussely (1921/31).

• Pomnik François Verdier, autor: Sébastien Langloÿs (2019).

Uwagi i odniesienia

1. Salies 1989, t. 1, str.  559 .
2. Élérika Leroy i Georges Portalès, Notatka „VERDIER François dit FORAIN” w witrynie Maitron , 7 maja 2013 r., Aktualizacja 21 sierpnia 2019 r.
3. Wskazówka n o  IA31124884 , powszechnej inwentaryzacji dziedzictwa kulturowego , regionu Occitanie / Tuluzy .
4. Wskazówka n o  PA31000103 , baza Mérimée , francuskiego Ministerstwa Kultury .
5. Wskazówka n o  IA31119629 , powszechnej inwentaryzacji dziedzictwa kulturowego , regionu Occitanie / Tuluzy .
6. Wskazówka n o  PA31000109 , baza Mérimée , francuskiego Ministerstwa Kultury .
7. Wskazówka n o  IA31119630 , powszechnej inwentaryzacji dziedzictwa kulturowego , regionu Occitanie / Tuluzy .
8. Wskazówka n o  IA31119633 , powszechnej inwentaryzacji dziedzictwa kulturowego , regionu Occitanie / Tuluzy .
9. Wskazówka n o  IA31119634 , powszechnej inwentaryzacji dziedzictwa kulturowego , regionu Occitanie / Tuluzy .
10. Wskazówka n o  IA31110822 , powszechnej inwentaryzacji dziedzictwa kulturowego , regionu Occitanie / Tuluzy .
11. Wskazówka n o  IA31110817 , powszechnej inwentaryzacji dziedzictwa kulturowego , regionu Occitanie / Tuluzy .
12. Wskazówka n o  IA31110814 , powszechnej inwentaryzacji dziedzictwa kulturowego , regionu Occitanie / Tuluzy .
13. Wskazówka n o  IA31130501 , powszechnej inwentaryzacji dziedzictwa kulturowego , regionu Occitanie / Tuluzy .
14. Wskazówka n o  IA31130500 , powszechnej inwentaryzacji dziedzictwa kulturowego , regionu Occitanie / Tuluzy .
15. Guillaume Pannetier, „Toulouse. Rzeźba w hołdzie bojownikowi ruchu oporu François Verdier zainstalowana pod pomnikiem wojennym ” , na stronie aktu.fr, 19 sierpnia 2019 r.

Zobacz też

Bibliografia

• Pierre Salies , Słownik ulic Tuluzy , 2 t., Wyd. Mediolan, Tuluza, 1989 ( ISBN  978-2867263545 ) .

Powiązane artykuły

• Dzielnica Saint-Étienne • Dzielnica Saint-Aubin - Dupuy
• Lista utworów w Tuluzie
• Lista zabytków w Tuluzie • Lista robót publicznych w Tuluzie

Linki zewnętrzne

• Wstępna inwentaryzacja miasta Tuluzy, na stronie Urban-Hist , Miejskie Archiwa Tuluzy (konsultowane na18 października 2019 r).
• Ogólny spis dziedzictwa kulturowego Oksytanii, na stronie internetowej Heritage Resources - The Cultural Media Library of the Occitania Region (dostęp23 grudnia 2020 r).