Senator Sekwany | |
---|---|
30 stycznia 1876 r -31 grudnia 1890 r | |
Zastępca Sekwany | |
8 lutego 1871 -7 marca 1876 r. |
Narodziny |
21 czerwca 1812 r Tuluza |
---|---|
Śmierć | 31 grudnia 1890 r (w wieku 78 lat) |
Pogrzeb | Cmentarz Pere Lachaise |
Narodowość | Francuski |
Zajęcia | Dziennikarz , polityk |
Dziecko | Marie-Louise Arconati-Visconti |
Jean Alphonse Peyrat , urodzony w Tuluzie dnia 21 czerwca 1812 r i martwy 31 grudnia 1890 rw 9 th dzielnicy Paryża , był dziennikarzem i politykiem francuskim . On jest znany z redaktorem naczelnym La Presse , założyciela i dyrektora gazety l'Avenir narodowego , zastępca następnie senator z Sekwany , a wreszcie jego wojującego antyklerykalizmu .
Uczył się znakomicie w seminarium w rodzinnym mieście, potem uczęszczał do szkoły prawniczej. Ale nie czując większego upodobania do prawoznawstwa niż do kapłaństwa , do którego był przeznaczony, nagle opuścił Tuluzę i wyjechał do Paryża . Było to w 1833 roku.
Kilka dni po przybyciu pojawił się w biurze La Tribune i bez żadnych rekomendacji zaproponował redaktorowi naczelnemu Armandowi Marrastowi krytyczny artykuł na temat Memoires de la Revolution de 1830 , który Louis Bérard właśnie opublikowany. Armand Marrast przeczytał artykuł początkującego, uznał go za doskonały i dodał jako „premier-Paris”. Artykuł ten, tak samo energiczny w swej treści, jak w formie, wydawał się prokuratorowi tak agresywny, że gazeta została skonfiskowana, a wkrótce potem dyrektor Tribune został skazany na trzy lata więzienia i grzywnę w wysokości 10 000 franków. Ten początek w karierze dziennikarskiej wywołał poruszenie i Peyrat od razu trafił do redakcji skazanej na zagładę gazety, gdzie z talentem pisał sprawozdania z posiedzeń Izby do miesiącaKwiecień 1834. W tym czasie Trybuna , obciążona siedemnastoma wyrokami więzienia i grzywnami w wysokości 159 000 franków, musiała zaprzestać publikacji.
Peyrat został wówczas sekretarzem dyrektora „ National” , gdzie przez kilka miesięcy publikował artykuły. Następnie wrócił do rodzinnego miasta i tam pisał południową Francję . Jednak po krótkim czasie wrócił do Paryża, gdzie Émile de Girardin dopuścił go do grona współpracowników La Presse .
Jest redaktorem miesięcznika Personality Politics and Literary (1840).
Chcąc sobie uświadomić stan polityczny Włoch i Hiszpanii , odwiedził te dwa kraje, a następnie, po założeniu efemerycznego comiesięcznego zbioru Osobistości , ponownie został od tego czasu jednym z regularnych redaktorów La Presse . Kiedy na rozkaz generała Cavaignaca de Girardin został uwięziony w czerwcu 1848 roku, Peyrat był jednym z inicjatorów odważnego protestu podpisanego przez sześćdziesięciu ośmiu przedstawicieli prasy i adwokatury przeciwko temu pogwałceniu wszelkich praw. .
W La Presse potrafił z pewną erudycją i wielkim wigorem zajmować się zwłaszcza kwestiami dotyczącymi polityki zagranicznej, historii i religii. J. Brisson napisał: „Zwróciliśmy szczególną uwagę na jego korespondencję z Anglii wysłaną z Londynu w 1854 r., serię artykułów o nieomylności papieży, o narodowościach, a później o sprawach Neapolu (...) . "
W miesiącu Listopad 1857, zastąpił Auguste Nefftzer jako redaktor naczelny La Presse , stanowisko, które ostatecznie opuścił1 st grudzień 1862. Trzy lata później założył L'Avenir national , gazetę, w której prowadził bezwzględną wojnę z Imperium . WListopad 1868, przejął inicjatywę prenumeraty Baudin , która pociągnęła go do oskarżeń, i nadal był redaktorem naczelnym l'Avenir national do początku 1872 roku, kiedy to gazeta została sprzedana i zmieniła linię polityczną.
Podczas wyborów 8 lutego 1871, został wybrany posłem do Zgromadzenia Narodowego w departamencie Sekwany , przedostatnim na liście. Poszedł zasiąść z członkami skrajnej lewicy, z którymi konsekwentnie głosował. Pozbawiony oratorstwa nie brał udziału w żadnej z dyskusji Zgromadzenia. Ograniczył się do zaproponowania Izbie16 maja 1871 r.proklamować republikę ,19 maja 1873 r., rozpuścić się w ciągu piętnastu dni.
Został wybrany senatorem Sekwany w dniu30 stycznia 1876 r i ponownie wybrany 8 stycznia 1882 r. Zmarł podczas swojej drugiej kadencji w wieku 78 lat. Został pochowany w Père Lachaise ( 95 th dział).
Oprócz pracy dziennikarskiej opublikował kilka książek, które pokazują jego cechy jako pisarza i myśliciela. Jak ujął to jeden z jego biografów, „szuka energii, a nie błyskotliwości, woli czerwone kule armatnie od śrutu winogronowego i nigdy nie strzela swoim proszkiem do wróbli. "
Jest ojcem Marie-Louise Arconati-Visconti .