Albert de Mun

Albert de Mun Obraz w Infoboksie. Albert de Mun — Isidore Alphonse Chalot . Funkcje
Fotel 8 Akademii Francuskiej
1 st kwiecień 1897 -6 października 1914
Jules Simon Alfred Baudrillart
Poseł z ramienia Finistère
21 stycznia 1894 r -31 maja 1914
Émile de Kermenguy
Poseł na Sejm Morbihan
28 października 1881 r -14 października 1893
Poseł na Sejm Morbihan
8 marca 1876 -16 maja 1878 r.
Louis Joachim Le Maguet
Radny Generalny Seine-et-Marne
Biografia
Narodziny 28 lutego 1841
Lumigny ( Seine-et-Marne , Francja )
Śmierć 6 października 1914
Bordeaux ( Gyronde , Francja )
Imię i nazwisko Adrien Albert Marie de Mun
Narodowość Francja
Trening Specjalna szkoła wojskowa Saint-Cyr
Zajęcia Oficer , polityk
Rodzina Rodzina Muna
Tata Adrien de Mun ( d )
Matka Eugénie Ferron de La Ferronnays ( d )
Małżonka Simone d'Andlau
Dzieci Bertrand de Mun
Małgorzata de Mun ( d )
Inne informacje
Religia katolicki
Partie polityczne Legitymizm
Unia Praw
Liberalna Akcja
Członkiem Liga Francuskiej Ojczyzny Francuskiej
Akademii (1897-1914)
Stopień wojskowy Kapitan
Konflikt Wojna francusko-niemiecka 1870
Różnica Order Legii Honorowej
Archiwum prowadzone przez Archiwa Narodowe (378AP) Archiwa wydziałowe
Seine-et-Marne

Adrien Albert Marie, hrabia Mun , urodzony na zamku Lumigny ( Seine-et-Marne ) w28 lutego 1841i zmarł w Bordeaux dnia6 października 1914Jest żołnierzem, politykiem i akademikiem francuskim , założycielem katolicyzmu społecznego i teoretykiem korporacjonizmu chrześcijańskiego .

Był legitymistą i bronił monarchicznej Restauracji aż do śmierci hrabiego Chambord w 1883 roku oraz encykliki Au milieu des sollicitudes (1892) opowiadającej się za zjednoczeniem katolików do Rzeczypospolitej . Przeciwnikiem liberalizmu jak z socjalizmem , on broni szereg reform społecznych w danym ducha, zainspirowanych korporacjonizmu w Ancien Regime  : to jest jak jego myśl wpływem różnych ruchów chrześcijańskich, przede katolicyzmu społecznego , a następnie z przeciwstawnych tendencji takich jak Chrześcijańscy Demokraci lub lewicowy chrześcijanin protestancki, chrześcijaństwo społeczne . Wspierając przez pewien czas generała Boulangera, który stał się anty-Dreyfusem , po zwycięstwie bloku lewicowego w 1902 założył Akcję Ludowo-Liberalną , zaciekle przeciwstawiając się prawu rozdziału kościołów i państwa , a następnie bronił remilitaryzacji Francji.

Biografia

Młodzież i wojna francusko-pruska

Syn Adriena de Muna, drugiego markiza de Muna i Eugenii Ferron de La Ferronays, Albert de Mun pochodzi z dawnej rodziny szlacheckiej Bigorre, która otrzymała w 1817 roku tytuł markiza, a w 1821 roku francuskiego Peera . Jest wnukiem Claude-Adriena de Muna i ministra Auguste Ferron de La Ferronnays . Poprzez swojego ojca wywodzi się również od filozofa Claude'a Adriena Helvétius'a .

Adrien-Albert de Mun był szkolony w Saint-Cyr i brał udział jako kapitan kawalerii w konflikcie francusko-pruskim w 1870 roku , gdzie dostał się do niewoli.

W niewoli w Niemczech w Aix la Chapelle , wraz ze swoim przyjacielem René de La Tour du Pin , odkrył dzieło Émile'a Kellera , zastępcy Haut-Rhina . On także zapoznał się z popularnym ruch katolicki istniejący w całej Nadrenii od 1848 roku z inicjatywy osobistości takich jak Lieber, lidera w przyszłości w Zentrum , w Demokracji Chrześcijańskiej, a Wilhelm Emmanuel Ketteler , arcybiskupa z Mainz i „nieśmiertelnej inicjatora katolicyzm społeczny „według słów Muna; Na podstawie tych nauk młody kapitan smoków przewiduje rozwiązanie problemu czasu: odbudowanie Francji na prawdziwie chrześcijańskich podstawach.

Legitymizm i kwestia społeczna

Wydarzenia Komuny Paryskiej i krwawe represje, jakie ona wywołała, uświadomiły mu przepaść dzielącą klasę robotniczą od liberalizmu . Następnie założył „kręgi robotnicze” w formie Pracy Kół Robotniczych Katolickich z René de la Tour du Pin , Félix de Roquefeuil-Cahuzac , Henri Savatier i Maurice Maignen . Chciał w ten sposób przyczynić się do ponownej chrystianizacji ludu oraz obrony jego materialnych i moralnych interesów: w 1878 r . praca kół liczyła 375 kół, 37 500 robotników i 7 600 członków klas rządzących.

W 1881 był jednym z założycieli czasopisma Association catholique, w którym bronił wiary katolickiej . Obrońca monarchistycznej restauracji , oświadczył w Vannes ,8 maja 1881 r.: „Jestem rojalistą w szczerości sumienia jako katolika i Francuza”.

Monarchista katolicki i legitymista , zasiada na skrajnej prawicy . Po śmierci hrabiego de Chambord (Sierpień 1883), co rujnuje nadzieje na odbudowę, postanawia stworzyć partię katolicką i społeczną, na wzór niemieckiego Zentrum . Leon XIII jednak sprzeciwił się temu i porzucił swój projekt. Swoje idee upowszechniał jednak w Europie, uczestnicząc w spotkaniach powstałego w 1884 r. Związku Fryburskiego , skupiającego różnych katolików społecznych.

W swojej działalności parlamentarnej, która trwała niemal nieprzerwanie od 1876 do 1902 r., przyczynił się do opracowania prawie wszystkich ustaw socjalnych III RP , choć chciał nadać im szczególny zwrot.

Tak więc podczas debat w Czerwiec 1883na prawa Waldeck-Rousseau marca 1884 związkami zawodowymi zatwierdzający, bronił korporacji z Ancien Regime , oddając się w równej odległości od „  państwowego socjalizmu ” i laissez-faire . W ten sposób zaproponował utworzenie „związków mieszanych  ”, łączących pracodawców i związki w celu „pogodzenia kapitału i pracy”, a tym samym przyciągając zjadliwe odpowiedzi od Clemenceau . 25 stycznia 1884 rBroni w Izbie znaczenia reform społecznych w konserwatywnej perspektywie, krytykując liberalną konkurencję i „poniżanie” pracy „do poziomu towaru” w przemówieniu przypominającym niekiedy Manifest Komunistyczny, a wszystko to poprzez dążenie do oczywiście przeciwnego celu:

„Pytanie brzmi, czy wszyscy, którzy są zainteresowani ochroną społeczną – i oczywiście nikogo nie wykluczam – będą w stanie spotkać się i dojść do porozumienia na czas, nie jednoczyć się w nieudanym oporze, ale przewodzić, poprowadzić reformę gospodarczą, która stała się konieczna, lub jeśli ta nieunikniona reforma zostanie definitywnie przeprowadzona bez nich i przeciwko nim. Oto pytanie: nie ma nikogo wyższego w porządku politycznym, nie znam żadnego, który zasługuje na wyższą uwagę mężów stanu; ma nazwę: jest to kwestia społeczna.

Współczesne narody cierpią, a chroniczną chorobą, która je wyniszcza (...) jest nadmierna rywalizacja.

Od stulecia na świecie pojawiały się nowe doktryny, wdzierały się na niego teorie ekonomiczne , które proponowały nieskończony wzrost bogactwa jako najwyższy cel ambicji ludzi i które, biorąc pod uwagę jedynie wymienną wartość rzeczy, źle zrozumieli naturę pracy, degradując ją do rangi towaru, który jest sprzedawany i kupowany po najniższej cenie.

Człowiek, żywa istota, wraz ze swoją duszą i ciałem, zniknął przed obliczeniem produktu materialnego. Więzy społeczne zostały zerwane; zniesiono wzajemne cła; sam interes narodowy został podporządkowany chimerze interesów kosmopolitycznych, a tym samym owocna, słuszna, stymulująca, rozwijająca się konkurencja, będąca niezbędnym warunkiem sukcesu, została zastąpiona konkurencją bezwzględną, niemal dziką, która śmiertelnie rzuca wszystkich tych które angażuje w tę skrajność, którą nazywa się walką o życie . "

Prawo Waldeck-Rousseau upoważniało te mieszane związki, ale odmawiało im prawa do nabywania praw bronionych przez hrabiego de Mun, który chciał, aby miały prawo do otrzymywania darowizn i zapisów oraz do organizowania funduszy przeciwko bezrobociu, biedzie, chorobom i starości , rodzaj odpowiednika towarzystw pomocy .

W następnym roku, jednak on sprzeciwia się Clemenceau przygód kolonialnych z Ferry i głosować przeciwko kredytów udzielonych do wyprawy Tonkin . Bronił jednak wyprawy na Madagaskar .

Jednak stowarzyszenie zostało założone w 1885 i zainstalowane w siedzibie Ligue de la Contre-Revolution z poprzedniego roku. Sprzeciwia się wmaj 1885wraz z likwidacją Panteonu , a następnie stanowczo z ustawą o wygnaniu z czerwca 1886 roku . W 1886 r. założył Katolickie Stowarzyszenie Młodzieży Francuskiej (ACJF): z 1500 członków na pierwszym kongresie w Angers w 1887 r. do 140 000 członków w 1914 r.

W 1887 r. bezskutecznie obronił dwa ustawy mające na celu ochronę chłopów , jeden pozwalający na zachowanie niepodzielności gospodarstw i drugi ogłaszający nieuchwytność drobnych posiadłości. Taka propozycja zostanie przyjęta tylkolipiec 1909, z ustawą o nieuchwytnym majątku rodzinnym uchwaloną przez Clemenceau .

Poparł populistyczną awanturę generała Boulangera, by udaremnić „Republikę Burżuazyjną” (przemówienie Rzymian d').Październik 1888), spotykając się kilkakrotnie z generałem z fałszywą brodą, aby nie zostać rozpoznanym przez policję. Głosował również przeciwko wszczęciu postępowania przeciwko generałowi, który został ostatecznie skazany przez Wysoki Trybunał Sprawiedliwości .

Po kryzysie Boulangist poparł Związek Chrześcijańskiej Francji . W 1888 r. hrabia broni projektu uregulowania pracy kobiet i odpoczynku niedzielnego . 5 lipca 1890 r, udało mu się obronić poprawkę zakazującą pracy dzieci poniżej 13 roku życia. Uczestniczy również w reformach prawa pracy dotyczących wypadków przy pracy , proponując zastąpienie teorii odpowiedzialności deliktowej zasadą ryzyka zawodowego.

W 1890 roku, że popiera kandydaturę Edouard Drumont w Radzie Miasta 7 XX dzielnicy Paryża , ale nie uda mu się wygrać wybory.

Rajd 1892

W końcu zebrał się w Republice w ślad za stanowiskami Leona XIII i Społecznej Nauki Kościoła (encyklika W środku nagabywania z 1892 r.). De Mun zgadza się poświęcić swoje przekonania i rozstać się z wieloma swoimi przyjaciółmi i deklaruje:23 maja 1892 rw Grenelle na kongresie ACJF  : „Zamierzam oprzeć moje działania polityczne na gruncie konstytucyjnym, aby dostosować się do decyzji suwerennego papieża”. Następnie broni przymusowych przerw w pracy i odszkodowań dla kobiet w ciąży.

W wyborach parlamentarnych w 1893 roku został pokonany w Morbihan , a niesprzymierzeni rojaliści woleli oddać swój głos na radykalnego kandydata, Étienne'a Lamy'ego , który wraz z Albertem Le Clec'h wygrał kolejny zgromadzony nad de Munem. Uczestniczył jednak wraz z Jacquesem Piou w tworzeniu Prawicy Konstytucyjnej , która skupiała zgromadzonych katolików, ale zdobyli tylko 35 mandatów. Został jednak ponownie wybrany w wyborach uzupełniających w dniu21 stycznia 1894 r, w Morlaix , gdzie będzie stale wybierany ponownie, w 1898, 1902 i 1904 bez konkurencji; w 1910 i 1914 roku.

W Kwiecień 1894Przy okazji interwencji w Izbie Deputowanych z Jaurès , który następuje wyszukiwania przeprowadzone na „  anarchista  ” powrocie z strajków Carmaux pod „  nikczemnej prawem  ”, podczas gdy Jaurès wywołało wykazanie Invalides, w którym Albert de Mun uczestniczył dziesięć lat wcześniej (i który skończył plądrować piekarnie), de Mun przerywa w ten sposób mówcy:

— Pan hrabia Albert de Mun. - Nie ma socjalizmu chrześcijańskiego. ( Śmiech i ironiczny aplauz z lewej strony .)

Panie Jaurès. - Monsieur de Mun, całkowicie się z panem zgadzam, jeśli chce pan zauważyć, że istnieje absolutna niezgodność między zasadą autorytetu reprezentowaną przez Kościół, jakim mu służycie, a zasadą powszechnej emancypacji, którą podsumowuje dla nas doktryna socjalistyczna.
[…] M. Jaurès. - Jeśli nazwałem cię chrześcijańskim socjalistą, Monsieur de Mun - słowo, przeciwko któremu z filozoficznego punktu widzenia masz prawo protestować - to przede wszystkim dlatego, że tak powszechnie mówi się o inaugurowanym ruchu w polityce dyskusji, a potem dlatego, że w efekcie próbowałeś zapożyczyć z socjalizmu wszystko, co można od niego zapożyczyć, aby przywrócić w tym kraju wpływy chrześcijaństwa ustanowionego w państwie „Kościoła”.

Pan le hrabia de Mun. - Wręcz przeciwnie! "

Antydreyfusard i założyciel Akcji Ludowo-Liberalnej

Został wybrany do Académie française w pierwszej turze1 st April +1.897.

Podczas afery Dreyfusa karze ( żydowski ) „syndykat” chroniący Alfreda Dreyfusa . 20 stycznia 1898 r., dwa dni po publikacji J'accuse...! przez Émile'a Zolę , zasiada w Izbie Deputowanych przeciwko temu ostatniemu i L'Aurore  : ta ostatnia głosuje 312 głosami przeciwko 122, aby ścigać pisarza.

Podczas afery Dreyfusa wstąpił do Ligue de la patrie française , umiarkowanej ligi anty-Dreyfusa. Tam spotkał się z malarzami Edgarem Degasem i Augustem Renoirem , poetami José-Marią de Heredia i Pierre Louÿsem , kompozytorem Vincentem d'Indy , Jules Verne , itd.

W 1901 r. wraz z Jacquesem Piou był jednym z założycieli Action Liberale Populaire , politycznej partii katolików nacierającej na republikę. Bezkompromisowy wróg rządu Waldeck-Rousseau i małego ojca Combes , stanowczo sprzeciwiał się prawu rozdziału kościołów i państwa z 1905 roku.

W 1909 roku Albert de Mun wystąpił przeciwko Action Française , chcąc opublikować artykuł w gazecie L'Univers , zatytułowany „Descendons dans la rue”. Mimo sprzeciwu księdza Marie-Albert Janvier , bliskiego Action Française, utrzymał swoją pozycję i znalazł wsparcie w osobie kardynała Amette .

Chory, stopniowo porzucał kwestie polityki wewnętrznej na sali, by poświęcić się pisaniu artykułów w Le Figaro , La Croix i Le Gaulois . Zasiada jednak w Komisji Spraw Zagranicznych i broni generała Lyautey podczas kryzysu agadirskiego (1911). Broni trzyletniej ustawy (1913), a nawet wchodzi do Komisji Budżetowej, by bronić jej wniosku, wspierając projekt pożyczki w wysokości 1400 mln franków.

Gdy wybuchła I wojna światowa założył pracę kapelanów ochotników , uzyskał11 sierpnia 1914 r, uznanie ochotniczych kapelanów wojskowych przez rząd Viviani i towarzyszy, na jego prośbę, Raymondowi Poincarému wycofanemu do Bordeaux . Podczas bitwy nad Marną pisał: „Boże chroń Francję, tak jak on już ją ocalił w Poitiers , Bouvines , Orleanie , Denainie i Valmy  ”.

Zmarł na atak serca w dniu6 października 1914w Bordeaux .

Kilka szkół katolickich znieść teraz jego nazwisko, w tym szkół prywatnych na podstawie umowy Albert de Mun w Nogent-sur-Marne (The Albert de Mun liceum ) w Val-de-Marne i 7 th  dzielnicy Paryża , a także publiczna szkoła podstawowa Albert-de-Mun w Rennes.

Świadectwo

Kuzynka Alberta de Muna, Elisabeth de Gramont , księżna Clermont-Tonnerre , poświęca kilka stron swoich Pamiątek Albertowi de Munowi; brat tej ostatniej, Robert de Mun, poślubił ponadto ciotkę księżnej, Joannę de Gramont.

" M. de Mun, oficer pancernik, wiódł szczęśliwe życie w Algierii aż do jego małżeństwa z ładną M lle d'Andlau, i od tego momentu, wierzących i praktykujących, żył jako wielkiego katolika z żoną i wielu dzieci, dzieląc swój czas między Izbę Poselską i studia filozofii chrześcijańskiej.

Piękna M me X…, przywracając jej krój, sprawiła, że ​​się drażniła.

- Widzisz mi przykro, ale nigdy nie zdradzam żony.

Codziennie rano chodził na mszę z dużym parafianinem pod pachą. Wiem, że jego uczucia religijne były szczere, ale miał religię trochę ostentacyjną. Z niemal zakonną prostotą w życiu prywatnym szukał dla swoich dzieci dóbr doczesnych, które łączył z wielkimi markami szampana i brandy.

[…] Jako dziecko wspinał się na stoły i już wygłaszał przemówienia. Był przez długi czas największym mówcą prawicy, a może i Izby, gdzie zajmował pozycję dominującą. Szlachetność jego natury przyniosła mu szacunek i szacunek nawet jego przeciwników. Jego piękna sylwetka, sztuka gestów, niezwykły głos uczyniły z niego prawdziwego trybuna. Był on rzeczywiście przedstawicielem papiestwa we Francji i odbywał długie spotkania z Leonem XIII, którego idee propagował. W pamiętnych przemówieniach przeciwstawił się Waldeck-Rousseau . Jest ostatnim wielkim parlamentarzystą z prawej strony. Kiedy Panteon został zamknięty w 1885 roku, wygłosił głośne przemówienie, w którym (na próżno) pokazał swoje najlepsze cechy, aby chronić kościół Sainte-Geneviève, patronki Paryża.

[…] Albert de Mun został mianowany akademikiem i wygłosił jedno ze swoich ostatnich pięknych przemówień w Akademii Francuskiej, gdy przyjął poetę Henri de Régnier . Nimfy Régniera nie podobały się panu de Mun i to właśnie wibrującym i ciepłym głosem zaatakował autora Miasta wody oraz Rustykalnych i Boskich igrzysk w dniu jego przyjęcia.

(Uwaga: W tej przemowie, która narobiła hałasu, Albert de Mun oświadczył nieszczęśnikowi Henri de Régnier: „ Przeczytałem je, te powieści, przeczytałem je wszystkie i do końca, ponieważ byłem kapitanem kirasjerów Ale mówiąc więcej, między grobowymi wizerunkami, które trzymają naszą kopułę, przygód twoich Jedynych Kochanków , Spotkań pana de Bréot i pokus pana Nicolasa de Galandot , zgódź się, panie, że nie jestem już dość kirasjerem... )

Pan de Mun był potomkiem racjonalistycznego filozofa Helvétius , autora książki De l'Esprit . Do inteligencji swojego przodka włączył się w kreolski urok La Ferronays, swoich dziadków, których portretuje się w Les Recits d'une Sister . M me Craven, jego ciotka, opublikowała tę historię ”.

Małżeństwo i potomkowie

Albert de Mun żeni się z 4 listopada 1867Simone d'Andlau ( château de Voré , Rémalard , Orne,29 czerwca 1848 r - Paryż 8, 26 listopada 1934), córka Jeana Richarda Léonce, hrabiego Andlau , radnego generalnego Orne i Aline d'Orglandes. Przez ojca była również potomkiem filozofa Claude'a Adriena Helvétius'a . W tym czworo dzieci:

mandaty parlamentarne

Hołdy

Popiersie Alberta de Muna zdobiło wcześniej jeden z salonów w Palais Bourbon , na wzór Jeana Jaurèsa . Te dwie postacie reprezentowały parytet polityczny w instytucji. Jednak popiersie hrabiego zostało zastąpione w 2016 roku popiersiem Olympe de Gouges .

Nazwisko Alberta de Muna nadano:

Główne publikacje

Źródła

Uwagi i referencje

  1. Michel Winock , Historia skrajnej prawicy we Francji , Seuil,1993, s.  37
  2. Léo Imbert, Le Catholicisme Social, In Hoc signo vinces, od restauracji do I wojny światowej , Paryż, Perspectives Libres,2017, 696  s. ( ISBN  979-10-90742-36-9 ) , s.  304.
  3. Nota biograficzna na stronie Zgromadzenia Narodowego
  4. Michel Winock , Clemenceau , wyd. Perrin, 2007, s.  126
  5. Przemówienie do Izby Deputowanych wygłoszone przez Alberta de Muna: 25 stycznia 1884 r. , strona internetowa Zgromadzenia Narodowego
  6. Historia , Specjalne n o  162, 1789 do 1993 roku prawo, styczeń 1993, s.  18
  7. Philippe Levillain , Boulanger, grabarz monarchii , 1982 s.  120  ; cytowany w historii , Specjalne n o  162, 1789 do 1993 po prawej stronie, styczeń 1993, s.  15-16
  8. Bernanos, Georges, (1888-1948), autor. , Wielki strach przed dobrymi intencjami Edouarda Drumonta , Kieszonkowa książeczka,1998( ISBN  2-253-93302-3 i 978-2-253-93302-1 , OCLC  490684616 , czytaj online )
  9. Jean-Marie Mayeur , Początki III e Rzeczypospolitej, 1871-1898 , wyd. du Seuil, 1973, s.  209 mkw.
  10. Sesja z dnia 30 kwietnia 1894 roku, mowy przez Jean Jaurès , na stronie internetowej Zgromadzenia Narodowego .
  11. Michel Winock , Clemenceau , Perrin editions, 2007, s.  251 i 254
  12. Jean-Pierre Rioux, Nacjonalizm i konserwatyzm. Liga Ojczyzny Francuskiej , 1899-1904, Beauchesne, 1977
  13. Ariane Chebel d'Appollonia, Skrajna prawica we Francji , s.  137 .
  14. W czasach załóg , Grasset, 1928
  15. „  1934, Śmierć, 08  ” , o archiwach paryskich (dostęp 6 stycznia 2019 r. )
  16. "  Albert de Mun Paris - Prywatne poliwalentne liceum  " , o Albert de Mun Paris (dostęp 24 marca 2017 )

Załączniki

Powiązane artykuły

Bibliografia

Linki zewnętrzne