Émile Goué

Émile Goué Opis tego obrazu, również skomentowany poniżej Kompozytor Émile Goué w 1946 roku

Kluczowe dane
Narodziny 13 czerwca 1904
Chateauroux , Francja
Śmierć 10 października 1946
Neufmoutiers-en-Brie , Francja
Podstawowa działalność Kompozytor
Styl Nowoczesna muzyka
Lata działalności 1925 - 1946

Émile Goué , urodzony dnia13 czerwca 1904w Châteauroux ( Indre ) i zmarł dnia10 października 1946w Neufmoutiers-en-Brie ( Seine-et-Marne ), jest francuskim kompozytorem  .

Biografia

Z ojcem inspektorem edukacji podstawowej, matką dyrektorką normalnej szkoły dla młodych dziewcząt w Guéret (Creuse) i czterema siostrami, które wszystkie zostały nauczycielkami, droga młodego Émile Goué była jasna: naturalnie zamierzał uczyć. Z wielką inteligencją uzyskał w 1921 r. Dwie istniejące wówczas matury: matematykę elementarną i filozofię. W wieku 20 lat ukończył nauki ścisłe, trzy lata później został profesorem w Boulogne-sur-Mer . Przeniesiony do Agena w 1924 roku przeszedł agregację fizyki i chemii. W 1927 roku ożenił się z Yvonne Burg, która dała mu troje dzieci: Michela, Bernarda i Françoise. Następnie uczył kolejno w liceach Montaigne w Bordeaux i Buffon w Paryżu. Uczył na tzw. „Specjalnych zajęciach matematycznych” (przygotowanie do egzaminów konkursowych do grandes écoles), a karierę uniwersytecką zakończył na jednej z najbardziej renomowanych katedr szkolnictwa wyższego, w Lycée Louis-le-Grand.

Podobnie jak Borodin , jego kariera naukowa i akademicka była połączona z regularną praktyką muzyczną. Już w Tuluzie w 1924 r. Dyrygował młodzieżową symfonią z małą orkiestrą uniwersytecką. Pogłębił swoje studia muzyczne, które ukończył pod kierunkiem Charlesa Koechlina . Albert Roussel również zachęcał go do komponowania. Od 1936 roku rozpoczęła się intensywna produkcja, którą wojna ledwo przerwała. Goué ujawnił się przede wszystkim we wspaniałym Psalmie XIII (1938) i Trio (1937). Żyjąc na stałe we śnie wewnętrznym, mógł wydawać się bardzo zawroty głowy: więc pewnego dnia poszedł uczyć swoją klasę w liceum w butach dwóch różnych par. Z wielkim sumieniem moralnym w swoich osobistych reakcjach zawsze kierował się idealistycznym punktem widzenia.

Drugiej wojny światowej wybuchła podczas gdy orkiestrami i zespołami zaczęli zwracać uwagę na jego produkcję. Zmobilizowany w 1939 roku jako porucznik artylerii, wzięty do niewoliCzerwiec 1940, spędził pięć lat w Oflagu XB w pobliżu Nienburga / Wezery . Jego instynktowna potrzeba nauczania przejawiała się od pierwszych dni niewoli na kursie fizyki prowadzonym dla jego młodych towarzyszy, aby pomóc im przygotować się do przyszłych egzaminów. Równocześnie zorganizował wykłady wprowadzające do historii muzyki od jej początków do współczesności, do których na przestrzeni miesięcy dołączył kurs harmonii i kontrapunktu , kurs fugi , dwadzieścia lekcji estetyki muzycznej i historii muzyki. symfonia.

Wykazując namiętne poświęcenie, chciał uzupełnić tę teoretyczną naukę i zaszczepić w nieszczęściu swoim towarzyszom miłość do muzyki, reżyserując i komentując osiemnaście koncertów symfonicznych, których programy obejmowały od francusko-flamandzkich polifonistów po Arthura Honeggera . Muzycy orkiestry jako śpiewacy chóru byli amatorami, dysponując instrumentami, których jakość pozostawiała wiele do życzenia, ale entuzjazm Émile Goué podbił ich wszystkich.

„  Niewola - wyznał w 1942 roku, rok rozpaczy i cierpienia - usuwa prawie wszystkie kontakty z prawdziwego życia, a zatem niemal wszystkie wewnętrzne życie [...] Częste samotność jest konieczne, aby wzbogacić swoje życie wewnętrzne, a wszystko samotność robi domyślne [...] najtrudniejszą częścią jest nie być głodnym; to poczuć, jak obniża się jego poziom duchowy.  ”Bardzo szybko zaczął znowu komponować, z początku z trudem, potem trochę spokojniej. W okresie wojny rozkwitły arcydzieła, ujawniające niezrównane mistrzostwo i dojrzałość artystyczną: Psalm CXXIII (1942), Prélude, Choral et Fugue (1943), Préhistoires (1943), Kwintet na fortepian i smyczki (1943), Preludium, Aria et Final (1944), Theme and Variations (1945), III e String Quartet (1945) itp.

Repatriowany do Maj 1945Émile Goué nie mógł jednocześnie wykonywać swojej podwójnej działalności muzyka i nauczyciela. Bardzo osłabiony, brał udział w jury egzaminów zbiorowych, dokończył aranżację swojego wspaniałego Inskrypcji na steli i uległ10 października 1946w sanatorium uniwersyteckim w Neufmoutiers-en-Brie . Spoczywa na cmentarzu Guéret w Creuse, którego nazwę nosi konserwatorium muzyczne od 2007 roku.

Bilans

Zgodnie ze szkołą franckistów, w przeciwieństwie do ducha romantycznego, Émile Goué miał upodobanie do muzyków Bacha i renesansu. Począwszy od starych mód, Émile Goué uważał za konieczne dla francuskiego temperamentu, zgodnie z tradycją, afirmację tonalności, ale tonalność poszerzoną, przebiegającą bez komplikacji aż do politonalności . Goué, kompozytor swoich czasów, doskonale rozumiał ewolucję języka muzycznego i opracował własną technikę, którą nazwał „równoczesnością chromatyczną”, wariant polimodalności tego samego toniku. Jego temperament jako budowniczego dbającego o jedność sprawił, że wolał posłużyć się jednym tematem generującym całe dzieło. W jego ostatnich dziełach ( Kwintet , III e Kwartet , Preludium, Aria i Finał …) jego architektoniczne troski stawały się coraz bardziej nadrzędne, bez tłumienia liryzmu i epickiego znaczenia. Ponieważ „  nie wolno nam ukrywać pustki myśli pod wykwitami kontrapunktu  ”, jego styl poprzez kolejne badania osiągnął kulminację w niewoli.

Charles Koechlin trafnie go scharakteryzował: „  Jest przede wszystkim wrażliwym, lirycznym. Ma jednak ciągłą potrzebę porządku: Kartezjanina, którego sztuka nie poddaje się fantazji improwizacji. Monotematyczna forma, którą często lubi, utwierdza się w nim niezwykle dobrowolnie. Jest nieskończenie poważna, często surowa, nawet dziwna, czasem dość surowa, też tragiczna. Ale czasami osiąga prawdziwe piękno (stąd Andante jego Sonaty na fortepian i skrzypce ). Mówiłem już o wzruszeniu, jakie emanuje z psalmu napisanego w niewoli. Nie ulega wątpliwości, że taka emocja pojawia się także w kilku innych jego pracach. Nie jest artystą. Nie jest nawet sprytnym zaklinaczem. Często jest w nim coś szorstkiego. Ale jest żywą istotą, która kocha, która cierpi, która lituje się. […] To, co zostawia, jest na tyle ważne, że zasługuje na to, by uciec od zapomnienia  ”.

„  Zrozumiałem, że poddanie się pokornym codziennym obowiązkom stawia mnie w kontakcie z najważniejszymi życiowymi sprawami i rozwija we mnie ten dar hojności, który należy pielęgnować za wszelką cenę  ”. Goué nadal dręczył w najwyższym stopniu problem metafizyczny. Jego szlachetna i niespokojna duchowość nadaje jego dziełom szczerą głębię i stawia zasadnicze pytania. Zaostrzona przez doświadczenie obozowe, ta wewnętrzna natura nadaje przesłaniu Émile Goué akcent autentycznej oryginalności. Surowy wszechświat, w którym człowiek szukał swojej drogi, udręczony swoim przeznaczeniem, ale czasami oświetlony promieniem nadziei. Te obawy łączą się z naszą smutną wiadomością: w tej muzyce jest coś Rouault , bezkrwawe twarze otoczone czernią, które wykrzykują rozpacz w spalonym świecie.

cytaty

Podstawowe prace

Fortepian działaMuzyka kameralnaUtwory symfoniczneDzieła liryczneMelodie

Dyskografia

Czytać

Dowiedz się więcej

Linki zewnętrzne

Uwagi

  1. Charles Koechlin , Contrepoints , grudzień 1946.
  2. Émile Goué. Brakujące ogniwo w muzyce francuskiej , pod dyrekcją Philippe'a Malhaire'a , Paryż, L'Harmattan, coll. „L'Univers musical”, 2014, 272 s.