Kościół Saint-Nicolas de L'Hôpital | |||
![]() Dzwonnica kościoła Saint-Nicolas | |||
Prezentacja | |||
---|---|---|---|
Kult | rzymskokatolicki | ||
Rodzaj | Kościół parafialny | ||
przywiązanie | Diecezja Metz | ||
Rozpoczęcie budowy | 1762 | ||
Koniec prac | 1882 | ||
Dominujący styl | Neogotycki | ||
Geografia | |||
Kraj | Francja | ||
Region | Lorraine | ||
Departament | Moselle | ||
Miasto | Szpital | ||
Informacje kontaktowe | 49 ° 09 ′ 28 ″ na północ, 6 ° 43 ′ 45 ″ na wschód | ||
Geolokalizacja na mapie: Lorraine
| |||
Kościół Hospital St. Nicolas The Center czy St. Nicolas Centrum , jest obiektem sakralnym wezwaniem św Mikołaja z Miry , który został wzniesiony w XIII th century do XIX th wieku na wzgórzu w pobliżu L „Hospital ( Moselle) , wzdłuż starej rzymskiej drogi Metz-Mainz-Worms. Jest uważany za kościół macierzysty i parafię wszystkich innych parafii katolickich L'Hôpital i Carling.
To cystersi mnisi z opactwa Villers-Bettnach pochodzą z aneksu ich klasztoru zwanego „stodołą” na skraju lasu Warndt . Ci mnisi zajmowali się wycinkami lasów i często pracowali daleko od swojego opactwa. Jednak Reguła Zakonu Cystersów wymagała, aby mnisi spali w klasztorze lub w „stodole”. W ten sposób kard Étienne de Bar ( biskup Metz od 1120 do 1162 ), wykonany w 1146 darowizna ziemi w lesie Warndt, do opactwa Villers-Bettnach, z myślą o budowie takiej stodole. W 1179 r. Papież Aleksander III nadał bulli papieskiej opiekę nad stodołą znaną pod nazwą „Merle”.
Ku 1210 , Luccarde z Leiningen, wdowa hrabia Saarbrücken Simon II (z) i jego brat Henryk, pierwszego hrabiego Deux-Ponts (Zweibrücken), oddanej do cysterskiego opactwa w Villers-Bettnach z terenu budowy szpitala tam ta popularna tradycja opisuje szpital dla trędowatych, ale żaden tekst nie opisuje tego zakładu jako kolonii trędowatych, a nazwa L'Hôpital nie pojawia się na liście znanych szpitali dla trędowatych w Lotaryngii. Szpital ten, założony w 1214 roku i objęty opieką św. Mikołaja , znajdował się w miejscu obecnego kościoła Saint-Nicolas, przy starej rzymskiej drodze Metz-Mainz-Worms. W tym miejscu stała również kaplica umieszczona pod wezwaniem Świętej Trójcy i Świętego Krzyża.
W 1426 roku kaplica ta została połączona z fundacją i przyłączona w 1440 roku do opactwa Saint-Nabor w Saint-Avold na mocy woli biskupa Metz Conrada II Bayer de Boppard . Kaplica jest obsługiwana przez proboszcza, a parafianie L'Hôpital są pochowani na sąsiednim cmentarzu.
W 1695 roku zmarł Adam Vellingen, ostatni pustelnik L'Hôpital. Mieszkańcy L'Hôpital wybierają ten stary budynek, który był kiedyś szpitalem i pustelnią z kaplicą, aby przekształcić go w kościół. W 1700 r. Kościół ten został ukończony, ale w 1752 r . Groził mu upadek. Nowy kościół został odbudowany na starym miejscu w 1762 roku i ukończony w 1765 roku . Jego bardzo wysoki koszt dla parafii wynosi 2860 funtów. Zachował się chór starego kościoła. Posiada małą dzwonnicę na dachu nawy, obszerną nawę bez transeptów, stary chór, zakrystię i jest poświęcona św. Mikołajowi z Myry. Plik28 sierpnia 1767Poświęcenia dwóch dzwonów Sol i Do dokonał Abbé Claude, proboszcz Marange i arcykapłan Saint-Avold. Kościół znajduje się wtedy na terenie hrabstwa Nassau-Saarbrücken, ale służy również części wsi należącej do Księstwa Lotaryngii, dwóch wspólnot tworzących jedną parafię. Wyciąg z mapy Cassini z XVIII th -wiecznych koncertów szpitala i kościoła.
Podczas rewolucji powstaje z12 lipca 1790cywilna konstytucja duchowieństwa, podpisana przez Ludwika XVI, ale potępiona przez Papieża Piusa VI . Księża muszą złożyć przysięgę pod groźbą zwolnienia. Kapłanów, którzy złożyli przysięgę, nazywano „ławnikami”, a tych, którzy odmówili, nazywano „materiałami ogniotrwałymi”. Plik1 st April +1.791Dyrektor Departamentu Mozeli i prokurator generalny Syndyk, baron Henri-Jacques de Poutet (1738-1793) decydują o zwolnieniu opornych księży. Kapłanem stacjonującym w parafii w 1791 r. Był Jean Jacques Kraft z Bouquenom (Sarre-Union). Pełnił funkcję wikariusza-rezydenta od Bożego Narodzenia 1784 roku . Odmówił złożenia przysięgi w 1791 r. I pełnił funkcję refraktora do 1792 r. , Kiedy został deportowany. Plik20 września 1792dekret republikański znosi prawo duchowieństwa do prowadzenia rejestru stanu cywilnego. Bez stałego pastora rejestry kościoła Saint-Nicolas de L'Hôpital noszą piętno wielu opornych księży przechodzących przez parafię, w tym Jean Harter. Plik18 września 1794zostaje ustanowiony rozdział Kościoła od państwa. Konkordat został podpisany w 1801 roku, ale parafia nie obejmowała regularnych nabożeństw aż do dnia Wniebowstąpienia Pańskiego27 maja 1802dostarczone przez Jeana Hartera, księdza z Saint-Avold. W okresie rewolucji Jean Harter był opornym księdzem i został deportowany do Gujany jako zbuntowany kapłan. Następcą Jeana Hartera jest wikariusz rezydent Frédéric Nickel (1761-1833), kapłan pochodzący z Saint-Avold, a także oporny w okresie rewolucji. Opuścił L'Hôpital w 1805 roku i został mianowany honorowym kanonikiem katedry Saint-Étienne w Metz w 1821 roku .
Od 1860 r. W kościele św. Mikołaja przybywało coraz większej liczby parafian. Służąc zarówno L'Hôpital, jak i Carling, dzięki uprzemysłowieniu stała się sercem coraz ważniejszej parafii. Potrzeba kojarzenia muzycznego piękna i harmonii z obchodami była odczuwana przez ludność wrażliwą na muzykę, o czym świadczą liczne i dynamiczne chóry obecne w tym czasie w regionie. Plik5 lipca 1874 zbiera się Rada Fabrique kościoła św. Mikołaja, która decyduje o zakupie organów.
W sierpniu 1874 roku na platformie nawowej umieszczono instrument składający się z 13 rejestrów z niezależnym pedałem od organmistrza Müllera z Rehlingen (Saar).
Kościół staje się za mały, powiększa się. Istnieje również neogotycka kamienna wieża z narteksem i baptysterium. Do nawy dobudowano dwa transepty i przebudowano chór. Do budynku dobudowano dwie zakrystie flankujące chór. Stare tabernakulum z XVIII-wiecznego rzeźbionego drewnianego chóru zostało złożone i umieszczone w północnej zakrystii. Powstają nowe ołtarze.
Plik 12 lutego 1882Rada Fabryki decyduje również o rozbudowie kompletu organowego i montażu nowej kasety. Rémering na Krempf- Verschneider organowe budowniczych podwoić pojemność instrumentu i są pochodzenia wspaniałego przypadku drewna dębowego nadal w miejscu.
Plik 27 czerwca 1882Uroczyste poświęcenie powiększonego i odrestaurowanego kościoła odbyło się w obecności księdza Willemina, wikariusza generalnego diecezji delegowanego w tym celu przez prałata Paula Dupont des Loges , biskupa Metz, oraz w obecności wielu kapłanów i wiernych.
Do czasu budowy kościoła katolickiego Saint-Gérard Majella de Carling w latach 1906–1908 kościół Saint-Nicolas de L'Hôpital służył także parafii w tym sąsiednim mieście.
Podczas pierwszej wojny światowej ksiądz Johann Peter Menger dyżurujący w L'Hôpital musiał zgłosić się do armii na 2 sierpnia 1914być przeszkolonym ratownikiem medycznym. Jego chroniczny ból ucha sprawił, że poczuł się zreformowany i wrócił do swojej parafii29 sierpnia 1914. Świadomi strasznego zwrotu, jaki miała przynieść ta wojna, odchodzący rezerwiści spędzili noc od 2 do 23 sierpnia 1914w kościele parafialnym św. Mikołaja, po spowiedzi przez całą noc i Mszy św. o drugiej w nocy. Ogromna pobożność mieszkańców sprawiła, że rodziny żołnierzy wysłanych na front gromadziły się na modlitwie przed Krzyżem Misyjnym znajdującym się na cmentarzu, każdego wieczoru o godzinie 21:00. Kroniki parafii podają, że od1 st sierpień 1914 Każdego ranka w kościele św. Mikołaja odbywała się Msza Święta z odmawianiu różańca, a wieczorem modlitwa litania z błogosławieństwem 15 sierpnia. Siostry zakonu św. Wincentego a Paulo, które przebywały w L'Hôpital, oddały swój dom przed kościołem Saint-Nicolas do dyspozycji komisji lekarskiej, aby przekształcić go w ośrodek leczniczy zwany lazaretto. W 1917 roku księdzu Bour udało się uratować organy przed chciwością Niemców. Rozległy się dzwony kościelne26 czerwca 1917 i idź do topienia.
Plik 21 listopada 1918pierwsze wojska francuskie wkroczyły do L'Hôpital około godziny 14:00. Około 18:00 przyjazd do 6 th Batalionu 287 th pułk piechoty nazwie Berry-au-Bac pułk kierowany przez płk Bouchaud Bussy i Eddy dowódcy. Plik22 listopada 1918o godz.10.00 na prośbę pułkownika Bouchaud de Bussy'ego, w otoczeniu całej radosnej ludności, w kościele Saint-Nicolas odbywa się uroczystość religijna z Te Deum śpiewanym przez francuskich kapelanów wojskowych pod kierunkiem o. Domergue'a , wikariusz w Saint-Michel de Decazeville (diecezja Rodez). Curé Bour de L'Hôpital wygłosił krótkie przemówienie do żołnierzy i Spittellois, którzy ostatecznie zostali uwolnieni.
W 1922 r. Od I wojny światowej wymieniono brakujący dzwon . Plik8 kwietnia 1923Rada Fabrique donosi, że wielkie organy nie są już używane i wkrótce zostaną naprawione dzięki szczęśliwej darowiznie w wysokości 8000 franków. Organy będą pełnić swoją funkcję do 1938 roku , kiedy to dom Haerpferów i Ermann de Boulay przeprowadzą renowację.
W 1940 r . Kościół znajdował się w strefie okupowanej, naprzeciwko linii frontu. W 1943 r. Trzy dzwony z czterech znajdujących się w wieży kościoła św. Mikołaja zostały ponownie opuszczone przez okupanta niemieckiego i skierowane do topienia. Podczas walk wyzwoleńczych L'Hôpital został zbombardowany26 listopada 1944 w 5 grudnia 1944, kościół Saint-Nicolas jest uszkodzony, a witraże są zniszczone.
Po drugiej wojnie światowej kościół jest starannie odrestaurowany. Wymieniono zniszczone witraże i wymieniono dzwony. Wykopaliska w kościele podczas instalacji centralnego ogrzewania, w latach 1950 , wykazały istnienie pochówków dokonywanych wewnątrz kościoła, prawdopodobnie z XVI, XVII th i XVIII th century. Wiele kości zostało znalezionych przez księdza Charlesa Krummenackera i zdeponowanych na cmentarzu.
W 1979 roku proboszcz Charles Krummenacker zlecił renowację organów w fabryce organów Willy Meurer w Rohrbach-lès-Bitche.
W 2007 roku przeprowadzono bardzo piękną renowację wnętrza, marmurowe kolumny oddzielające nawę od chóru zostały usunięte, aby dostosować je do nowej liturgii zainicjowanej przez II Sobór Watykański .
Obecnie parafia kościoła Saint-Nicolas należy do Wspólnoty Parafii św. Antoniego des Puits de L'Hôpital - Carling.
Obecny kościół w kształcie krzyża łacińskiego składa się z wieży kruchty ( 1882 ) z narteksem zbudowanym z kamienia i chóru przebudowanego w stylu neogotyckim ze stalami, freskami, witrażami i ołtarzem głównym, a także nawą główną starego kościoła ( 1762 ) zmienionego w 1951 roku (pozłacany strop kasetonowy) oraz dwóch transeptów, z których jeden ma boczne wejście. Przy wejściu do kościoła znajduje się kaplica z Pietą . W XVIII-wiecznej nawie znajdują się wielkie organy na galerii, ambona, posągi i witraże. Chrzcielnica, konfesjonały, dwa ołtarze główne wyłożone ołtarzami bocznymi znajdują się na poziomie transeptów oświetlonych dużymi witrażami. Dwie zakrystie wychodzą na stary średniowieczny chór przebudowany w stylu neogotyckim. Są one oświetlone witrażami i wyposażone w zabytkowe meble.
Powstała w miejscu dawnej baptysterium przeniesionej w 2007 roku do transeptu południowego. Neogotycka sklepiona kaplica pochodzi z 1882 roku. Wewnątrz witraże, Pietà wsparta na nowoczesnym ołtarzu i figura św. Franciszka. Drzwi boczne prowadzą na narteks, główne wejście na nawę z 1762 roku.
Jest to najstarsza część budowli, pochodzi z rekonstrukcji z 1762 r. Odrestaurowano ją i przebudowano w 1951 r. Przy wejściu na podwyższeniu organy. Płaski sufit zdobią pozłacane sztukaterie.
Nawę oświetlają witraże wykonane w 1949 roku przez malarzy braci Ott ze Strasburga, które zastępują stare witraże zniszczone podczas bitew i bombardowań podczas II wojny światowej. Po obu stronach nawy znajdują się figury świętych i droga krzyżowa.
Na wysokości południowego transeptu duży krucyfiks zwrócony w stronę ambony (XX wiek). Usunięto starą barokową ambonę, wyrzeźbioną przez Jacquarta de Vergaville w 1765 roku . Pozostała tylko drewniana rzeźba anioła, zachowana na plebanii katolickiej.
Nawa (1762) i chór (1882)
Nawa (1762) i organy (1874)
Ciało
Trybuna i duże organy
Krucyfiks w nawie głównej
Witraże braci Ott ze Strasburga z 1949 r. Przedstawiające: Jezusa Chrystusa w otoczeniu dzieci i szopki (transept północny); Wniebowzięcie Najświętszej Maryi Panny (transept południowy).
Meble składają się z trzech konfesjonałów. Każdy transept posiada ołtarz główny otoczony dwoma małymi ołtarzami. Są poświęcone Maryi Dziewicy i św. Józefowi. Otaczają je różne rzeźby, w tym św. Mikołaja, patrona kościoła i parafii.
Neogotycka kamienna chrzcielnica, przeniesiona do transeptu południowego podczas prac konserwatorskich w 2007 roku. Transept południowy posiada boczne wejście od strony ulicy.
Witraż w północnym transepcie
Ołtarz Matki Boskiej, północny transept
Ołtarz św. Józefa, transept południowy
Witraże południowe transeptu
Stary chór odpowiadał chórowi pierwotnego sanktuarium. Była to masywna budowla w stylu gotyckim, której uratowała przebudowa z 1762 r. W 1882 r. Została przekształcona i przebudowana w stylu neogotyckim z dobudowaniem dwóch bocznych zakrystii. Od wschodu chór oświetlają witraże. Najstarsze przedstawiające św. Barbarę i św. Mikołaja pochodzą z rekonstrukcji w 1882 r. I zostały odrestaurowane w 1949 r. Pozostałe witraże zostały zniszczone podczas II wojny światowej i są nowsze. Zostały założone w 1949 roku przez braci Ott, malarzy szkła w Strasburgu. Przedstawiają one z jednej strony zapowiedź Ofiary Mszy św. Melchizedeka, z drugiej zaś ustanowienie Eucharystii przez Jezusa Chrystusa.
Chór zajmuje ważny neogotycki ołtarz główny z białego marmuru z posągami aniołów niosących świeczniki. Drewniane tabernakulum ze starego XVIII-wiecznego ołtarza głównego zostało przeniesione do północnej zakrystii. Po obu stronach chóru otwarte są dwie zakrystie. Nad drzwiami zakrystii znajdują się dwa dzwony chóru. Stara ława do komunii, zbudowana z kolumn z białego marmuru, została zdemontowana i zastąpiona ołtarzem w tym samym stylu, zgodnie z zaleceniami Soboru Watykańskiego II dotyczącymi prowadzenia celebracji Eucharystii i nowej liturgii. Chór otaczają dębowe stalle. Znajdują się w nich dwie kamienne nisze, które służą jako umywalka i znajdują się po obu stronach ołtarza głównego. Chór zdobią cztery duże freski zaczerpnięte ze scen ze Starego Testamentu, wykonane w 1951 roku przez Roberta Maillarda. Reprezentują: ofiarę Kaina i Abla; ofiara Abrahama; zbieranie manny na pustyni; ofiara baranka paschalnego .
Dwie zakrystie oprawiają chór. Oświetlają je stare witraże z 1882 roku, które przedstawiają w zakrystii północnej: przekazanie kluczy św. Piotrowi (apostołowi) przez Jezusa Chrystusa i ukazanie się św. Bernadecie w Lourdes Niepokalanego Poczęcia; w południowej zakrystii: Święta Rodzina z małym Janem Chrzcicielem i św. Małgorzatą-Marią Alacoque oraz Najświętszym Sercem Jezusa.
Meble są stare.
XVIII-wieczne drewniane tabernakulum ze starego ołtarza chóru zostało przeniesione do północnej zakrystii. Nosi rzeźbę przedstawiającą Agnus Dei. Ta zakrystia ma wejście z widokiem na cmentarz.
Wielkie organy pochodzą z sierpnia 1874 roku i zostały zbudowane przez Müllera (organmistrza z Rehlingen w Kraju Saary). Następnie zawierały 13 rejestrów z niezależnymi pedałami. Zostały powiększone w 1882 roku przez Georgesa Krempfa i Nicolasa Verschneidera de Rémeringa, którzy wyrzeźbili piękny dębowy kredens, który wciąż stoi na miejscu. Instrument, który był mechaniczny, miał 21 przystanków, rozmieszczonych na dwóch klawiaturach po 54 klawisze i pedałach z 18 klawiszami.
Organy odrestaurowano w 1923 roku dzięki bogatej darowiźnie.
W 1938 roku Haerpfer i Ermann, organmistrz z Boulay , ponownie odrestaurowali instrument i podnieśli liczbę rejestrów do 25. Odrestaurowany instrument został poświęcony4 grudnia 1938przez prałata Heinza, biskupa Metzu , w obecności księdza Jaegera i wielu parafian.
W 1979 roku fabryka organów Willy Meurer w Rohrbach-lès-Bitche przeprowadziła nową renowację. Trakcja instrumentu pneumatycznego jest przekształcana w elektromechaniczną. Liczba rejestrów została zwiększona do 28 stopni rozmieszczonych na 2 klawiaturach po 56 klawiszy każda i pedał o 30 nutach.
Inauguracja odnowionych dużych organów odbyła się w uroczystość Chrystusa Króla Wszechświata im 25 listopada 1979. Ojcem chrzestnym i matką chrzestną byli organista Joseph Detemple i Marie-Thérèse Henry, córka organisty Marcela Henry'ego. Chór otwierający wykonała organistka Bernadette Sallerin. Koncert inauguracyjny wygłosił organista Norbert Pétry z towarzyszeniem chórów L'Hôpital i Überherrn.
Dokumenty parafialne wskazują, że 28 sierpnia 1767poświęcenia dwóch dzwonów (Sol i Do) dokonał Abbé Claude, proboszcz Marange i arcykapłan Saint-Avold. Te historyczne dzwony już nie istnieją.
Plik 26 czerwca 1917podczas I wojny światowej Cesarstwo Niemieckie zdeponowało dwa ważne dzwony o nazwach „Marie” i „Joseph”. W 1922 r. Przywrócono dzwonienie, dodając 4 dzwony, z których 3 zostały ponownie „zarekwirowane” przez niemieckich okupantów w 1943 r . W 1950 roku przywrócono dzwonienie, instalując 5 dzwonów. Pozostały dzwon z 1922 r. Zostaje przeniesiony do nowego kościoła w mieście La Colline.
Obecne dzwonienie obejmuje pięć dzwonków odlanych w obecności proboszcza Charlesa Krummenackera i zastępcy burmistrza Jean-Pierre'a Saudera na 19 stycznia 1950przy odlewni Cornille-Havard w Villedieu-les-Poêles (Manche) o łącznej wadze 8065 kg . Przybycie do warsztatu Well 2 L'Hôpital dnia4 kwietnia 1950, odbiór bicia dzwonów odbył się w poniedziałek wielkanocny 10 kwietnia 1950. Został zainaugurowany w dniu16 kwietnia 1950 przez prałata Heintza, biskupa Metzu.
Skład dzwonka:
Najświętsze Serce Jezusa (Do) o wadze 2819 kg ; Niepokalanego Poczęcia (Re) 1,995 kg ; Święty Mikołaj (Mi) o masie 1 388 kg ; Święta Barbara (Fa) 1388 kg ; Święta Joanna d'Arc (Sol) 1093 kg .
Szósty dzwon poświęcony świętemu Tarcisiuszowi, męczennikowi (Do) o wadze 16 kg, zawieszony jest nad drzwiami południowej zakrystii i zapewnia rozpoczęcie nabożeństw. Nad drzwiami północnej zakrystii znajduje się mały dzwonek.
Zachowany dzwon z kościoła Saint-Nicolas z 1922 r. Znajduje się obecnie w dzwonnicy kościoła katolickiego Sainte-Thérèse de l'Enfant Jesus w mieście La Colline (zbudowany w 1950 r .).
Cztery freski zostały wykonane podczas prac konserwatorskich podjętych po drugiej wojnie światowej przez Roberta Maillarda w 1951 roku na starszych modelach. Przedstawiają sceny ze Starego Testamentu .
Ofiara Kaina i Abla
Ofiara Abrahama
Ofiara Baranka Paschalnego
Zbiory manny
Witraże chóru (odrestaurowanego w 1949 r.) I zakrystii uniknęły zniszczeń i bombardowań podczas II wojny światowej. Pochodzą z 1882 roku.
Witraż Sainte Barbe, który znajduje się w chórze, jest jedynym witrażem poświęconym temu świętemu z basenu węglowego Lotaryngii . Sainte Barbe jest patronką i opiekunką nieletnich.
Witraż św. Mikołaja znajdujący się w chórze poświęcony jest św. Mikołajowi de Myre , patronowi kościoła i jego dawnej parafii, ale także Lotaryngii .
Witraż w zakrystii północnej: przekazanie kluczy św. Piotrowi (apostołowi) przez Jezusa Chrystusa
Witraż w zakrystii północnej: objawienie Niepokalanego Poczęcia Świętej Bernadecie w Lourdes
Witraż w chórze: Sainte Barbe
Witraż w chórze: Święty Mikołaj
Witraż w zakrystii południowej: Święta Rodzina z Janem Chrzcicielem
Witraż w zakrystii południowej: św. Małgorzata-Marie Alacoque i Jezus Chrystus
Dzwonnica
Podstawa dzwonnicy i nawa kościoła
Nawa i transept południowy z bocznym wejściem
Chór kościelny
Główne wejście
Rozeta wejściowa
Okno wejściowe od strony południowej
Pilaster nawy głównej
Pilastry Północnego Transeptu
Sztukateria (strop nawy)
Fragment rzeźby ganku przedstawiający liście dębu
Baptysterium zlokalizowane w południowym transepcie
Z kościoła św. Mikołaja rozciąga się widok na rozległy cmentarz wielowyznaniowy, uprzednio podzielony na cmentarz katolicki i ewangelicki. W dawnej kostnicy znajduje się odnowione w 1987 r. Pogrzeb , z komorą grobową , placem przeznaczonym dla zmarłych dzieci, ogrodem pamięci, neoromańską kaplicą żałobną (odrestaurowaną), monumentalnym krzyżem, pomnikiem wzniesionym ku czci św. ofiary kopalni Sainte-Fontaine, stare groby.
Cmentarz ten już ok. 1426 r. Otaczał kaplicę, która w 1700 r., A następnie od 1761 do 1765 r. Zostanie zastąpiona obecnym kościołem św. Mikołaja. Pochówki odbywały się również wewnątrz kościoła. Na tym cmentarzu mieszkali również wierni z Carling, przyłączeni do parafii kościoła św. Mikołaja. Ponieważ cmentarz stał się zbyt mały, kardynał Louis-Joseph de Montmorency-Laval , biskup Metz, nakazał go zamknąć. Parafianie L'Hôpital i Carling są pochowani18 marca 1777w 1778 r. na cmentarzu we wsi Porcelette . Cmentarza L'Hôpital zostanie powiększona i ponownie od 1779 do 1780 , a następnie w 1862 , 1879 , 1885 . W 1904 r. Zostanie dobudowany cmentarz ewangelicki oddzielony drewnianym płotem, zastąpiony w 1905 r. Murem , który zostanie otwarty i rozebrany w 1997 r . Dwie rozbudowy cmentarza nastąpią w 1924 r., A następnie w 1960 r. , Uzasadnione wzrostem liczby ludności w wyniku industrializacji miasta. Obecnie na cmentarzu L'Hôpital znajduje się prawie 1450 grobów.
W centrum cmentarza znajduje się grobowiec z monumentalnym granitowym krzyżem (zastępującym stary Krzyż Misji) byłych księży i duchownych z parafii katolickiej.
W rodzinnym grobie znajduje się również pastor Waldemar Linque (1893-1964) i jego żona. Był piątym proboszczem przydzielonym do luterańskiej parafii L'Hôpital. W innych grobowcach mieszkają osobistości z L'Hôpital i Carling, takie jak były burmistrz L'Hôpital, Albert Lefort lub były burmistrz Carling, Ambroise Renard (1894-1941).
Na cmentarzu iw pobliżu chóru kościoła Saint-Nicolas znajduje się pomnik ku czci ofiar kopalni Sainte-Fontaine wzniesiony przez Société des Mineurs de L'Hôpital le 26 maja 1966. Składa się z dużej steli wyrzeźbionej w różowym granicie.
Kilkunastu żołnierzy niemieckich poległych w walkach o wyzwolenie i pochowanych w 1944 r. Na cmentarzu zostało ekshumowanych i przeniesionych w 1955 r. Do nekropolii wojskowej w Niemczech.
W pobliżu kościoła znajduje się grób sióstr Sióstr Miłosierdzia św. Wincentego a Paulo z Maison des Sœurs . Maison des Soeurs (dawny Dom Works dla kobiet i młodych dziewcząt prowadzonego przez Zgromadzenie Sióstr św Wincentego a Paulo) składał się z dwóch budynków wybudowanych naprzeciwko kościoła w 1904 roku, w pobliżu dawnego katolickiego Foyer . W 1968 roku siostry opuściły L'Hôpital, Maison des sœurs został sprzedany, a jeden z budynków został prawie całkowicie zrównany z ziemią w 1971 roku, aby zrobić miejsce dla supermarketu. Drugi budynek pozostawiony bez konserwacji zostaje zburzony w rokuCzerwiec 1991. Pomnik św. Wincentego a Paulo zainstalowany w 1905 r. Na terenie Maison des Sœurs i hospicjum Sióstr Miłosierdzia św. Wincentego a Paulo (budynki zniszczone wCzerwiec 1991) został przeniesiony w 1992 r. na Place des Cloches w centrum L'Hôpital.
Naprzeciw kościoła, obok miejsca Maison des Sœurs , znajdują się odrestaurowane pozostałości starego katolickiego foyer . Został zbudowany około 1900 roku przez księdza Lœvenbrucka pod nazwą Katholische Männervereinshaus (Foyer des Hommes Catholiques) przy rue de l'Eglise. Obecnie znajduje się tam Salle Henry .
Krzyż Kapłański (dawny Krzyż Misji)
Kaplica pogrzebowa cmentarza
Grób mniszek z Maison des Sœurs de L'Hôpital
Pomnik ofiar kopalni (cmentarz L'Hôpital)
Statua Świętego Wincentego przeniosła się do centrum miasta w 1992 roku
Tablica nagrobna Alberta Leforta, byłego burmistrza L'Hôpital w latach 1944–1945
Kościół L'Hôpital był przedmiotem wydarzenia, o którym mowa w różnych badaniach i pracach: objawienia maryjnego z 1872 roku .
W kontekście niemieckiej okupacji i antyreligijnych tamtych czasów, Alzatczyk jedzie do Włoch i spotyka mistyka imieniem Palma-Maria-Addolarata Matarelli (1825-1888) z Orii , późniejszej zakonnicy Matki Bożej Bolesnej , i mówi mu: o Alzacji i Lotaryngii . Odpowiedziała, że wkrótce wydarzą się cudowne rzeczy: „... objawienia w lipcu 1872 roku muszą mieć miejsce w Alzacji i Lotaryngii”.
W niedzielę 7 lipca 1872 w święto Przenajdroższej Krwi Dziewica Maryja pojawia się na wieczornym nabożeństwie w kościele Saint-Nicolas de L'Hôpital do jedenastoletniej Marie Françoise Clémentine Girsch.
Opisuje objawienie jako piękną kobietę o długich blond włosach, noszącą koronę na głowie. Jej złota sukienka jest błyszcząca. Dziewica Maryja wyciąga ramiona do przodu. W prawej ręce trzyma białą kulkę, z której spadają krople wody, w lewej trzyma czarną kulkę, z której spadają krople krwi. Po jego prawej stronie są żołnierze francuscy, po lewej niemieccy żołnierze uzbrojeni w szable.
Tego samego dnia w Neubois (nazywany w czasie Gereuth lub Kruth ) w Alzacji , ten sam manifestuje przed objawieniami się w swoim czterech dziewczynek w wieku od 7 do 11, którzy idą u stóp góry o nazwie Schlossberg, w poszukiwaniu jagód . Nagle pośród olśniewającej jasności, dama w białych ubraniach, ze złotą koroną na głowie, aw dłoni z mieczem wzniesionym ponad wielu wojowników, zbliża się do nich. Przerażone dwie najmłodsze dziewczynki uciekają z pełną prędkością, zaraz za nimi podążają starsze.
Plik 11 lipca 1872Maryja Dziewica pojawia się ponownie w tej samej postaci w lesie Neubois dla Philomène Jehl (10 lat), Sophie Glock (11 lat), Marie Flick i innych dzieci ze szkoły. Słyszą cienki głos mówiący: „Kommet! " (Chodź!). Plik12 lipcatrzecie objawienie ukazuje się pewnym dziewczętom z grupy dwudziestu uczniów w towarzystwie zakonnicy, która jest również ich nauczycielką, siostry Madeleine. Plik14 lipca 1872zjawa prowadzi ich, wzywając je 6 dziewcząt, w tym Odile Martin, w kierunku szczytu Frankenburga, chemin de La Vancelle, w kierunku starej jodły, gdzie w niszy znajdował się posąg Matki Bożej Pustelniczej.
Plik 15 lipca 1872cała grupa dzieci i dorosłych uczestniczy w objawieniu Matki Bożej, która woła ich ponownie: „Kommet, Kommet! (Chodź, chodź!) W kierunku zamku Frankenbourg . Zrywa się silny wiatr i słyszymy dźwięk dzwonów. Nastąpią inne cudowne zjawiska, takie jak pojawienie się31 lipca. Zgromadzono blisko 2000 osób. Objawienie objawia się przede wszystkim obecnym mężczyznom, a także siostrze Magdalenie, nauczycielce. Na miejscu wzniesiono niewielką tymczasową kaplicę. Syn protestanckiego strażnika (18) uczestniczy w objawieniu. Kreisdirektor z Sélestat, który sam udał się na miejsce zdarzenia ze swoim sekretarzem4 sierpnia 1872przesłuchuje świadków i wysyła oddział 50 żołnierzy do monitorowania lokalizacji. Plik7 września 1872policja niszczy kaplicę i ołtarz oraz zakazuje wiernym wstępu na teren.
Plik 8 września 1872jesteśmy świadkami pierwszego cudownego uzdrowienia młodej dziewczyny, Léonie Benoît. Inne występy i uzdrowienia, takie jak Catherine Steich (de Neubois), Rosalie Houillon (de Turquestein ) i wiejskiego policjanta z Reichsfeld odbędą się pomimo wrogości władz pruskich, które noszą znak:
„Nieuprawniony wstęp do Dystryktu 272829 jest niniejszym zabroniony na mocy Artykułu 368 Kodeksu Karnego i podlega karze do 20 talarów (75 franków) i karze pozbawienia wolności do 15 dni. "
Plik 11 września 1872Siostra Madeleine została wydalona przez władze i musiała opuścić Neubois. Plik14 października 1872żołnierz pruski ma wizję małego Jezusa. Objawienia trwają. Biskup Strasburga, prałat André Raess, został poinformowany listem o objawieniach L'Hôpital oraz Frankenburga, a on sam otrzymał świadectwo objawień Neubois. Pozostaje powściągliwy i ostrożny. Plik11 listopada 1872O. Hotzmann, proboszcz z Villé zauważa: „objawienia są coraz częstsze”. Na to miejsce przyjeżdża wielu pielgrzymów. Przez jedyny dzień3 lutego 1873będzie 6000 pielgrzymów. Plik4 marca 1873władze pruskie zaniepokoiły się tym napływem i wysłały oddział 150 żołnierzy, aby odmówili wstępu na teren. Wieści o tych niezwykłych zjawiskach rozprzestrzeniają się błyskawicznie w całej Europie Środkowej i Południowej, ale szczególnie w Niemczech i Francji .
Te wydarzenia związane z objawieniami są szeroko relacjonowane w lokalnej i krajowej prasie oraz przedstawiane w broszurach, co tylko potęguje to zjawisko. Neubois poznaje wtedy niezwykłą bogactwo ludu. W styczniu 1873 roku The Reichsbahn sprzedano ponad 80.000 kolejowe bilety do Val de Ville . Odkryto cudowne źródło wody. Kilka osób twierdzi, że zostało uzdrowionych. Ten masowy napływ ludzi zaczyna niepokoić niemiecką administrację, zwłaszcza że pozory te są zabarwione aluzjami politycznymi i propagandą : Najświętsza Maryja Panna miałaby wyzwolić Alzację i Lotaryngię spod jarzma pruskiego! W Paryżu w 1874 roku ukazała się broszura o sugestywnej nazwie: Zmartwychwstanie Francji i kara Prus przepowiadana przez Marię w Alzacji, która opowiada o wydarzeniach z Neubois. Pruska armia jest odpowiedzialna za zakazanie dostępu do miejsca objawień, a potem cała wspólnej uczcie. Władze religijne pozostają bardzo ostrożni i sceptyczni i doradzić taki sam stosunek do spraw dusz w parafii , w szczególności do opata Michel Ulrich, który gromadzi, z pewnej naiwności, zeznania odnośnie objawień. Ksiądz Alphonse Adam, który zastąpił go w listopadzie 1876 roku , a następnie Ojciec Boersch, od 1879 roku , pożyczył mniej uważnego ucha do depozycji wizjonerów, które stały się rzadsze. Stopniowo wieś Neubois odzyskuje spokój. Dziś pozostaje tylko w lesie Neubois w Alzacji, niewielkiej odrestaurowanej kaplicy w pobliżu źródła, która nosi imię Mudergottes Brennela ”.
Te pozory nie zostały uznane przez władze kościelne.
W L'Hôpital wydarzenia te pozostały bardzo dyskretne. Clémentine Girsch jest kwalifikowana zgodnie z ówczesnymi doniesieniami jako mądra, spokojna i powściągliwa dziewczynka. Pozostanie bardzo dyskretna w tych wydarzeniach. Urodziła się dnia3 grudnia 1861w Carling. Plik9 lutego 1880wyszła za mąż w L'Hôpital, Ambroise Renard, radna okręgu Forbach , nauczycielka i burmistrz Carling (1855-1941) i miała być matką dwójki dzieci. Zmarła w Strasburgu dnia13 stycznia 1944.
W L'Hôpital zachowało się szczególne nabożeństwo maryjne mieszkańców, którego wyrazem jest budowa groty w Lourdes, zainaugurowanej w dniu 3 października 1954.
Po dużej subskrypcji uruchomionej po drugiej wojnie światowej 15 sierpnia 1945 W związku z obietnicą złożoną przez wspólnotę parafii Szpitala, prace rozpoczęły się przy rue de Saint-Avold pod kierownictwem księdza Henri Staudta na 25 kwietnia 1954. Plan sporządzony przez Jean-Louisa Théophile'a jest udostępniany parafianom przez proboszcza Charlesa Krummenackera. Kamienie Groty pochodzą z kamieniołomów Boulay-Moselle . Posągi pochodzą ze Związku Artystycznego Vaucouleurs (Moza) . Grota została pobłogosławiona i zainaugurowana przez prałata Paula-Josepha Schmitta, przyszłego biskupa Metzu i proboszcza Charlesa Krummenackera3 października 1954. Prace wykonali wolontariusze z parafii oraz firma Albert Jacob z Ludweiler w Kraju Saary .
W niedzielę 15 sierpnia 2004obchodziliśmy 50 th rocznica Grotte Notre Dame de Lourdes w L'Hôpital z umieszczenia tablicy przez gminę. Ojciec Marcel Fleck powtórzył przy tej okazji błogosławieństwo i poświęcenie Groty Maryi Dziewicy .