Kościół Saint-Nicolas de L'Hôpital

Kościół Saint-Nicolas de L'Hôpital
Przykładowe zdjęcie artykułu Kościół św. Mikołaja w szpitalu
Dzwonnica kościoła Saint-Nicolas
Prezentacja
Kult rzymskokatolicki
Rodzaj Kościół parafialny
przywiązanie Diecezja Metz
Rozpoczęcie budowy 1762
Koniec prac 1882
Dominujący styl Neogotycki
Geografia
Kraj Francja
Region Lorraine
Departament Moselle
Miasto Szpital
Informacje kontaktowe 49 ° 09 ′ 28 ″ na północ, 6 ° 43 ′ 45 ″ na wschód
Geolokalizacja na mapie: Lorraine
(Zobacz sytuację na mapie: Lorraine) Kościół Saint-Nicolas de L'Hôpital
Geolokalizacja na mapie: Francja
(Zobacz sytuację na mapie: Francja) Kościół Saint-Nicolas de L'Hôpital

Kościół Hospital St. Nicolas The Center czy St. Nicolas Centrum , jest obiektem sakralnym wezwaniem św Mikołaja z Miry , który został wzniesiony w XIII th  century do XIX th  wieku na wzgórzu w pobliżu L „Hospital ( Moselle) , wzdłuż starej rzymskiej drogi Metz-Mainz-Worms. Jest uważany za kościół macierzysty i parafię wszystkich innych parafii katolickich L'Hôpital i Carling.

Historia

To cystersi mnisi z opactwa Villers-Bettnach pochodzą z aneksu ich klasztoru zwanego „stodołą” na skraju lasu Warndt . Ci mnisi zajmowali się wycinkami lasów i często pracowali daleko od swojego opactwa. Jednak Reguła Zakonu Cystersów wymagała, aby mnisi spali w klasztorze lub w „stodole”. W ten sposób kard Étienne de Bar ( biskup Metz od 1120 do 1162 ), wykonany w 1146 darowizna ziemi w lesie Warndt, do opactwa Villers-Bettnach, z myślą o budowie takiej stodole. W 1179 r. Papież Aleksander III nadał bulli papieskiej opiekę nad stodołą znaną pod nazwą „Merle”.

Ku 1210 , Luccarde z Leiningen, wdowa hrabia Saarbrücken Simon II  (z) i jego brat Henryk, pierwszego hrabiego Deux-Ponts (Zweibrücken), oddanej do cysterskiego opactwa w Villers-Bettnach z terenu budowy szpitala tam ta popularna tradycja opisuje szpital dla trędowatych, ale żaden tekst nie opisuje tego zakładu jako kolonii trędowatych, a nazwa L'Hôpital nie pojawia się na liście znanych szpitali dla trędowatych w Lotaryngii. Szpital ten, założony w 1214 roku i objęty opieką św. Mikołaja , znajdował się w miejscu obecnego kościoła Saint-Nicolas, przy starej rzymskiej drodze Metz-Mainz-Worms. W tym miejscu stała również kaplica umieszczona pod wezwaniem Świętej Trójcy i Świętego Krzyża.

W 1426 roku kaplica ta została połączona z fundacją i przyłączona w 1440 roku do opactwa Saint-Nabor w Saint-Avold na mocy woli biskupa Metz Conrada II Bayer de Boppard . Kaplica jest obsługiwana przez proboszcza, a parafianie L'Hôpital są pochowani na sąsiednim cmentarzu.

W 1695 roku zmarł Adam Vellingen, ostatni pustelnik L'Hôpital. Mieszkańcy L'Hôpital wybierają ten stary budynek, który był kiedyś szpitalem i pustelnią z kaplicą, aby przekształcić go w kościół. W 1700 r. Kościół ten został ukończony, ale w 1752 r . Groził mu upadek. Nowy kościół został odbudowany na starym miejscu w 1762 roku i ukończony w 1765 roku . Jego bardzo wysoki koszt dla parafii wynosi 2860 funtów. Zachował się chór starego kościoła. Posiada małą dzwonnicę na dachu nawy, obszerną nawę bez transeptów, stary chór, zakrystię i jest poświęcona św. Mikołajowi z Myry. Plik28 sierpnia 1767Poświęcenia dwóch dzwonów Sol i Do dokonał Abbé Claude, proboszcz Marange i arcykapłan Saint-Avold. Kościół znajduje się wtedy na terenie hrabstwa Nassau-Saarbrücken, ale służy również części wsi należącej do Księstwa Lotaryngii, dwóch wspólnot tworzących jedną parafię. Wyciąg z mapy Cassini z XVIII th  -wiecznych koncertów szpitala i kościoła.

Podczas rewolucji powstaje z12 lipca 1790cywilna konstytucja duchowieństwa, podpisana przez Ludwika XVI, ale potępiona przez Papieża Piusa VI . Księża muszą złożyć przysięgę pod groźbą zwolnienia. Kapłanów, którzy złożyli przysięgę, nazywano „ławnikami”, a tych, którzy odmówili, nazywano „materiałami ogniotrwałymi”. Plik1 st April +1.791Dyrektor Departamentu Mozeli i prokurator generalny Syndyk, baron Henri-Jacques de Poutet (1738-1793) decydują o zwolnieniu opornych księży. Kapłanem stacjonującym w parafii w 1791 r. Był Jean Jacques Kraft z Bouquenom (Sarre-Union). Pełnił funkcję wikariusza-rezydenta od Bożego Narodzenia 1784 roku . Odmówił złożenia przysięgi w 1791 r. I pełnił funkcję refraktora do 1792 r. , Kiedy został deportowany. Plik20 września 1792dekret republikański znosi prawo duchowieństwa do prowadzenia rejestru stanu cywilnego. Bez stałego pastora rejestry kościoła Saint-Nicolas de L'Hôpital noszą piętno wielu opornych księży przechodzących przez parafię, w tym Jean Harter. Plik18 września 1794zostaje ustanowiony rozdział Kościoła od państwa. Konkordat został podpisany w 1801 roku, ale parafia nie obejmowała regularnych nabożeństw aż do dnia Wniebowstąpienia Pańskiego27 maja 1802dostarczone przez Jeana Hartera, księdza z Saint-Avold. W okresie rewolucji Jean Harter był opornym księdzem i został deportowany do Gujany jako zbuntowany kapłan. Następcą Jeana Hartera jest wikariusz rezydent Frédéric Nickel (1761-1833), kapłan pochodzący z Saint-Avold, a także oporny w okresie rewolucji. Opuścił L'Hôpital w 1805 roku i został mianowany honorowym kanonikiem katedry Saint-Étienne w Metz w 1821 roku .

Od 1860 r. W kościele św. Mikołaja przybywało coraz większej liczby parafian. Służąc zarówno L'Hôpital, jak i Carling, dzięki uprzemysłowieniu stała się sercem coraz ważniejszej parafii. Potrzeba kojarzenia muzycznego piękna i harmonii z obchodami była odczuwana przez ludność wrażliwą na muzykę, o czym świadczą liczne i dynamiczne chóry obecne w tym czasie w regionie. Plik5 lipca 1874 zbiera się Rada Fabrique kościoła św. Mikołaja, która decyduje o zakupie organów.

W sierpniu 1874 roku na platformie nawowej umieszczono instrument składający się z 13 rejestrów z niezależnym pedałem od organmistrza Müllera z Rehlingen (Saar).

Kościół staje się za mały, powiększa się. Istnieje również neogotycka kamienna wieża z narteksem i baptysterium. Do nawy dobudowano dwa transepty i przebudowano chór. Do budynku dobudowano dwie zakrystie flankujące chór. Stare tabernakulum z XVIII-wiecznego rzeźbionego drewnianego chóru zostało złożone i umieszczone w północnej zakrystii. Powstają nowe ołtarze.

Plik 12 lutego 1882Rada Fabryki decyduje również o rozbudowie kompletu organowego i montażu nowej kasety. Rémering na Krempf- Verschneider organowe budowniczych podwoić pojemność instrumentu i są pochodzenia wspaniałego przypadku drewna dębowego nadal w miejscu.

Plik 27 czerwca 1882Uroczyste poświęcenie powiększonego i odrestaurowanego kościoła odbyło się w obecności księdza Willemina, wikariusza generalnego diecezji delegowanego w tym celu przez prałata Paula Dupont des Loges , biskupa Metz, oraz w obecności wielu kapłanów i wiernych.

Do czasu budowy kościoła katolickiego Saint-Gérard Majella de Carling w latach 1906–1908 kościół Saint-Nicolas de L'Hôpital służył także parafii w tym sąsiednim mieście.

Podczas pierwszej wojny światowej ksiądz Johann Peter Menger dyżurujący w L'Hôpital musiał zgłosić się do armii na 2 sierpnia 1914być przeszkolonym ratownikiem medycznym. Jego chroniczny ból ucha sprawił, że poczuł się zreformowany i wrócił do swojej parafii29 sierpnia 1914. Świadomi strasznego zwrotu, jaki miała przynieść ta wojna, odchodzący rezerwiści spędzili noc od 2 do 23 sierpnia 1914w kościele parafialnym św. Mikołaja, po spowiedzi przez całą noc i Mszy św. o drugiej w nocy. Ogromna pobożność mieszkańców sprawiła, że ​​rodziny żołnierzy wysłanych na front gromadziły się na modlitwie przed Krzyżem Misyjnym znajdującym się na cmentarzu, każdego wieczoru o godzinie 21:00. Kroniki parafii podają, że od1 st sierpień 1914 Każdego ranka w kościele św. Mikołaja odbywała się Msza Święta z odmawianiu różańca, a wieczorem modlitwa litania z błogosławieństwem 15 sierpnia. Siostry zakonu św. Wincentego a Paulo, które przebywały w L'Hôpital, oddały swój dom przed kościołem Saint-Nicolas do dyspozycji komisji lekarskiej, aby przekształcić go w ośrodek leczniczy zwany lazaretto. W 1917 roku księdzu Bour udało się uratować organy przed chciwością Niemców. Rozległy się dzwony kościelne26 czerwca 1917 i idź do topienia.

Plik 21 listopada 1918pierwsze wojska francuskie wkroczyły do ​​L'Hôpital około godziny 14:00. Około 18:00 przyjazd do 6 th  Batalionu 287 th  pułk piechoty nazwie Berry-au-Bac pułk kierowany przez płk Bouchaud Bussy i Eddy dowódcy. Plik22 listopada 1918o godz.10.00 na prośbę pułkownika Bouchaud de Bussy'ego, w otoczeniu całej radosnej ludności, w kościele Saint-Nicolas odbywa się uroczystość religijna z Te Deum śpiewanym przez francuskich kapelanów wojskowych pod kierunkiem o. Domergue'a , wikariusz w Saint-Michel de Decazeville (diecezja Rodez). Curé Bour de L'Hôpital wygłosił krótkie przemówienie do żołnierzy i Spittellois, którzy ostatecznie zostali uwolnieni.

W 1922 r. Od I wojny światowej wymieniono brakujący dzwon . Plik8 kwietnia 1923Rada Fabrique donosi, że wielkie organy nie są już używane i wkrótce zostaną naprawione dzięki szczęśliwej darowiznie w wysokości 8000 franków. Organy będą pełnić swoją funkcję do 1938 roku , kiedy to dom Haerpferów i Ermann de Boulay przeprowadzą renowację.

W 1940 r . Kościół znajdował się w strefie okupowanej, naprzeciwko linii frontu. W 1943 r. Trzy dzwony z czterech znajdujących się w wieży kościoła św. Mikołaja zostały ponownie opuszczone przez okupanta niemieckiego i skierowane do topienia. Podczas walk wyzwoleńczych L'Hôpital został zbombardowany26 listopada 1944 w 5 grudnia 1944, kościół Saint-Nicolas jest uszkodzony, a witraże są zniszczone.

Po drugiej wojnie światowej kościół jest starannie odrestaurowany. Wymieniono zniszczone witraże i wymieniono dzwony. Wykopaliska w kościele podczas instalacji centralnego ogrzewania, w latach 1950 , wykazały istnienie pochówków dokonywanych wewnątrz kościoła, prawdopodobnie z XVI, XVII th i XVIII th  century. Wiele kości zostało znalezionych przez księdza Charlesa Krummenackera i zdeponowanych na cmentarzu.

W 1979 roku proboszcz Charles Krummenacker zlecił renowację organów w fabryce organów Willy Meurer w Rohrbach-lès-Bitche.

W 2007 roku przeprowadzono bardzo piękną renowację wnętrza, marmurowe kolumny oddzielające nawę od chóru zostały usunięte, aby dostosować je do nowej liturgii zainicjowanej przez II Sobór Watykański .

Obecnie parafia kościoła Saint-Nicolas należy do Wspólnoty Parafii św. Antoniego des Puits de L'Hôpital - Carling.

Opis

Architektura

Obecny kościół w kształcie krzyża łacińskiego składa się z wieży kruchty ( 1882 ) z narteksem zbudowanym z kamienia i chóru przebudowanego w stylu neogotyckim ze stalami, freskami, witrażami i ołtarzem głównym, a także nawą główną starego kościoła ( 1762 ) zmienionego w 1951 roku (pozłacany strop kasetonowy) oraz dwóch transeptów, z których jeden ma boczne wejście. Przy wejściu do kościoła znajduje się kaplica z Pietą . W XVIII-wiecznej nawie znajdują się wielkie organy na galerii, ambona, posągi i witraże. Chrzcielnica, konfesjonały, dwa ołtarze główne wyłożone ołtarzami bocznymi znajdują się na poziomie transeptów oświetlonych dużymi witrażami. Dwie zakrystie wychodzą na stary średniowieczny chór przebudowany w stylu neogotyckim. Są one oświetlone witrażami i wyposażone w zabytkowe meble.

Kaplica wejściowa

Powstała w miejscu dawnej baptysterium przeniesionej w 2007 roku do transeptu południowego. Neogotycka sklepiona kaplica pochodzi z 1882 roku. Wewnątrz witraże, Pietà wsparta na nowoczesnym ołtarzu i figura św. Franciszka. Drzwi boczne prowadzą na narteks, główne wejście na nawę z 1762 roku.

Nawa

Jest to najstarsza część budowli, pochodzi z rekonstrukcji z 1762 r. Odrestaurowano ją i przebudowano w 1951 r. Przy wejściu na podwyższeniu organy. Płaski sufit zdobią pozłacane sztukaterie.

Nawę oświetlają witraże wykonane w 1949 roku przez malarzy braci Ott ze Strasburga, które zastępują stare witraże zniszczone podczas bitew i bombardowań podczas II wojny światowej. Po obu stronach nawy znajdują się figury świętych i droga krzyżowa.

Na wysokości południowego transeptu duży krucyfiks zwrócony w stronę ambony (XX wiek). Usunięto starą barokową ambonę, wyrzeźbioną przez Jacquarta de Vergaville w 1765 roku . Pozostała tylko drewniana rzeźba anioła, zachowana na plebanii katolickiej.

Transepty

Witraże braci Ott ze Strasburga z 1949 r. Przedstawiające: Jezusa Chrystusa w otoczeniu dzieci i szopki (transept północny); Wniebowzięcie Najświętszej Maryi Panny (transept południowy).

Meble składają się z trzech konfesjonałów. Każdy transept posiada ołtarz główny otoczony dwoma małymi ołtarzami. Są poświęcone Maryi Dziewicy i św. Józefowi. Otaczają je różne rzeźby, w tym św. Mikołaja, patrona kościoła i parafii.

Neogotycka kamienna chrzcielnica, przeniesiona do transeptu południowego podczas prac konserwatorskich w 2007 roku. Transept południowy posiada boczne wejście od strony ulicy.

Chór

Stary chór odpowiadał chórowi pierwotnego sanktuarium. Była to masywna budowla w stylu gotyckim, której uratowała przebudowa z 1762 r. W 1882 r. Została przekształcona i przebudowana w stylu neogotyckim z dobudowaniem dwóch bocznych zakrystii. Od wschodu chór oświetlają witraże. Najstarsze przedstawiające św. Barbarę i św. Mikołaja pochodzą z rekonstrukcji w 1882 r. I zostały odrestaurowane w 1949 r. Pozostałe witraże zostały zniszczone podczas II wojny światowej i są nowsze. Zostały założone w 1949 roku przez braci Ott, malarzy szkła w Strasburgu. Przedstawiają one z jednej strony zapowiedź Ofiary Mszy św. Melchizedeka, z drugiej zaś ustanowienie Eucharystii przez Jezusa Chrystusa.

Chór zajmuje ważny neogotycki ołtarz główny z białego marmuru z posągami aniołów niosących świeczniki. Drewniane tabernakulum ze starego XVIII-wiecznego ołtarza głównego zostało przeniesione do północnej zakrystii. Po obu stronach chóru otwarte są dwie zakrystie. Nad drzwiami zakrystii znajdują się dwa dzwony chóru. Stara ława do komunii, zbudowana z kolumn z białego marmuru, została zdemontowana i zastąpiona ołtarzem w tym samym stylu, zgodnie z zaleceniami Soboru Watykańskiego II dotyczącymi prowadzenia celebracji Eucharystii i nowej liturgii. Chór otaczają dębowe stalle. Znajdują się w nich dwie kamienne nisze, które służą jako umywalka i znajdują się po obu stronach ołtarza głównego. Chór zdobią cztery duże freski zaczerpnięte ze scen ze Starego Testamentu, wykonane w 1951 roku przez Roberta Maillarda. Reprezentują: ofiarę Kaina i Abla; ofiara Abrahama; zbieranie manny na pustyni; ofiara baranka paschalnego .

Zakrystie

Dwie zakrystie oprawiają chór. Oświetlają je stare witraże z 1882 roku, które przedstawiają w zakrystii północnej: przekazanie kluczy św. Piotrowi (apostołowi) przez Jezusa Chrystusa i ukazanie się św. Bernadecie w Lourdes Niepokalanego Poczęcia; w południowej zakrystii: Święta Rodzina z małym Janem Chrzcicielem i św. Małgorzatą-Marią Alacoque oraz Najświętszym Sercem Jezusa.

Meble są stare.

XVIII-wieczne drewniane tabernakulum ze starego ołtarza chóru zostało przeniesione do północnej zakrystii. Nosi rzeźbę przedstawiającą Agnus Dei. Ta zakrystia ma wejście z widokiem na cmentarz.

Organy

Wielkie organy pochodzą z sierpnia 1874 roku i zostały zbudowane przez Müllera (organmistrza z Rehlingen w Kraju Saary). Następnie zawierały 13 rejestrów z niezależnymi pedałami. Zostały powiększone w 1882 roku przez Georgesa Krempfa i Nicolasa Verschneidera de Rémeringa, którzy wyrzeźbili piękny dębowy kredens, który wciąż stoi na miejscu. Instrument, który był mechaniczny, miał 21 przystanków, rozmieszczonych na dwóch klawiaturach po 54 klawisze i pedałach z 18 klawiszami.

Organy odrestaurowano w 1923 roku dzięki bogatej darowiźnie.

W 1938 roku Haerpfer i Ermann, organmistrz z Boulay , ponownie odrestaurowali instrument i podnieśli liczbę rejestrów do 25. Odrestaurowany instrument został poświęcony4 grudnia 1938przez prałata Heinza, biskupa Metzu , w obecności księdza Jaegera i wielu parafian.

W 1979 roku fabryka organów Willy Meurer w Rohrbach-lès-Bitche przeprowadziła nową renowację. Trakcja instrumentu pneumatycznego jest przekształcana w elektromechaniczną. Liczba rejestrów została zwiększona do 28 stopni rozmieszczonych na 2 klawiaturach po 56 klawiszy każda i pedał o 30 nutach.

Inauguracja odnowionych dużych organów odbyła się w uroczystość Chrystusa Króla Wszechświata im 25 listopada 1979. Ojcem chrzestnym i matką chrzestną byli organista Joseph Detemple i Marie-Thérèse Henry, córka organisty Marcela Henry'ego. Chór otwierający wykonała organistka Bernadette Sallerin. Koncert inauguracyjny wygłosił organista Norbert Pétry z towarzyszeniem chórów L'Hôpital i Überherrn.

Dzwonki

Dokumenty parafialne wskazują, że 28 sierpnia 1767poświęcenia dwóch dzwonów (Sol i Do) dokonał Abbé Claude, proboszcz Marange i arcykapłan Saint-Avold. Te historyczne dzwony już nie istnieją.

Plik 26 czerwca 1917podczas I wojny światowej Cesarstwo Niemieckie zdeponowało dwa ważne dzwony o nazwach „Marie” i „Joseph”. W 1922 r. Przywrócono dzwonienie, dodając 4 dzwony, z których 3 zostały ponownie „zarekwirowane” przez niemieckich okupantów w 1943 r . W 1950 roku przywrócono dzwonienie, instalując 5 dzwonów. Pozostały dzwon z 1922 r. Zostaje przeniesiony do nowego kościoła w mieście La Colline.

Obecne dzwonienie obejmuje pięć dzwonków odlanych w obecności proboszcza Charlesa Krummenackera i zastępcy burmistrza Jean-Pierre'a Saudera na 19 stycznia 1950przy odlewni Cornille-Havard w Villedieu-les-Poêles (Manche) o łącznej wadze 8065  kg . Przybycie do warsztatu Well 2 L'Hôpital dnia4 kwietnia 1950, odbiór bicia dzwonów odbył się w poniedziałek wielkanocny 10 kwietnia 1950. Został zainaugurowany w dniu16 kwietnia 1950 przez prałata Heintza, biskupa Metzu.

Skład dzwonka:

Najświętsze Serce Jezusa (Do) o wadze 2819  kg  ; Niepokalanego Poczęcia (Re) 1,995  kg  ; Święty Mikołaj (Mi) o masie 1 388  kg  ; Święta Barbara (Fa) 1388  kg  ; Święta Joanna d'Arc (Sol) 1093  kg .

Szósty dzwon poświęcony świętemu Tarcisiuszowi, męczennikowi (Do) o wadze 16  kg, zawieszony jest nad drzwiami południowej zakrystii i zapewnia rozpoczęcie nabożeństw. Nad drzwiami północnej zakrystii znajduje się mały dzwonek.

Zachowany dzwon z kościoła Saint-Nicolas z 1922 r. Znajduje się obecnie w dzwonnicy kościoła katolickiego Sainte-Thérèse de l'Enfant Jesus w mieście La Colline (zbudowany w 1950 r .).

Freski chóru

Cztery freski zostały wykonane podczas prac konserwatorskich podjętych po drugiej wojnie światowej przez Roberta Maillarda w 1951 roku na starszych modelach. Przedstawiają sceny ze Starego Testamentu .

Witraże z 1882 roku

Witraże chóru (odrestaurowanego w 1949 r.) I zakrystii uniknęły zniszczeń i bombardowań podczas II wojny światowej. Pochodzą z 1882 roku.

Witraż Sainte Barbe, który znajduje się w chórze, jest jedynym witrażem poświęconym temu świętemu z basenu węglowego Lotaryngii . Sainte Barbe jest patronką i opiekunką nieletnich.

Witraż św. Mikołaja znajdujący się w chórze poświęcony jest św. Mikołajowi de Myre , patronowi kościoła i jego dawnej parafii, ale także Lotaryngii .

Zdjęcia kościoła św. Mikołaja

Cmentarz i budynki przy kościele

Z kościoła św. Mikołaja rozciąga się widok na rozległy cmentarz wielowyznaniowy, uprzednio podzielony na cmentarz katolicki i ewangelicki. W dawnej kostnicy znajduje się odnowione w 1987 r. Pogrzeb , z komorą grobową , placem przeznaczonym dla zmarłych dzieci, ogrodem pamięci, neoromańską kaplicą żałobną (odrestaurowaną), monumentalnym krzyżem, pomnikiem wzniesionym ku czci św. ofiary kopalni Sainte-Fontaine, stare groby.

Cmentarz ten już ok. 1426 r. Otaczał kaplicę, która w 1700 r., A następnie od 1761 do 1765 r. Zostanie zastąpiona obecnym kościołem św. Mikołaja. Pochówki odbywały się również wewnątrz kościoła. Na tym cmentarzu mieszkali również wierni z Carling, przyłączeni do parafii kościoła św. Mikołaja. Ponieważ cmentarz stał się zbyt mały, kardynał Louis-Joseph de Montmorency-Laval , biskup Metz, nakazał go zamknąć. Parafianie L'Hôpital i Carling są pochowani18 marca 1777w 1778 r. na cmentarzu we wsi Porcelette . Cmentarza L'Hôpital zostanie powiększona i ponownie od 1779 do 1780 , a następnie w 1862 , 1879 , 1885 . W 1904 r. Zostanie dobudowany cmentarz ewangelicki oddzielony drewnianym płotem, zastąpiony w 1905 r. Murem , który zostanie otwarty i rozebrany w 1997 r . Dwie rozbudowy cmentarza nastąpią w 1924 r., A następnie w 1960 r. , Uzasadnione wzrostem liczby ludności w wyniku industrializacji miasta. Obecnie na cmentarzu L'Hôpital znajduje się prawie 1450 grobów.

W centrum cmentarza znajduje się grobowiec z monumentalnym granitowym krzyżem (zastępującym stary Krzyż Misji) byłych księży i ​​duchownych z parafii katolickiej.

W rodzinnym grobie znajduje się również pastor Waldemar Linque (1893-1964) i jego żona. Był piątym proboszczem przydzielonym do luterańskiej parafii L'Hôpital. W innych grobowcach mieszkają osobistości z L'Hôpital i Carling, takie jak były burmistrz L'Hôpital, Albert Lefort lub były burmistrz Carling, Ambroise Renard (1894-1941).

Na cmentarzu iw pobliżu chóru kościoła Saint-Nicolas znajduje się pomnik ku czci ofiar kopalni Sainte-Fontaine wzniesiony przez Société des Mineurs de L'Hôpital le 26 maja 1966. Składa się z dużej steli wyrzeźbionej w różowym granicie.

Kilkunastu żołnierzy niemieckich poległych w walkach o wyzwolenie i pochowanych w 1944 r. Na cmentarzu zostało ekshumowanych i przeniesionych w 1955 r. Do nekropolii wojskowej w Niemczech.

W pobliżu kościoła znajduje się grób sióstr Sióstr Miłosierdzia św. Wincentego a Paulo z Maison des Sœurs . Maison des Soeurs (dawny Dom Works dla kobiet i młodych dziewcząt prowadzonego przez Zgromadzenie Sióstr św Wincentego a Paulo) składał się z dwóch budynków wybudowanych naprzeciwko kościoła w 1904 roku, w pobliżu dawnego katolickiego Foyer . W 1968 roku siostry opuściły L'Hôpital, Maison des sœurs został sprzedany, a jeden z budynków został prawie całkowicie zrównany z ziemią w 1971 roku, aby zrobić miejsce dla supermarketu. Drugi budynek pozostawiony bez konserwacji zostaje zburzony w rokuCzerwiec 1991. Pomnik św. Wincentego a Paulo zainstalowany w 1905 r. Na terenie Maison des Sœurs i hospicjum Sióstr Miłosierdzia św. Wincentego a Paulo (budynki zniszczone wCzerwiec 1991) został przeniesiony w 1992 r. na Place des Cloches w centrum L'Hôpital.

Naprzeciw kościoła, obok miejsca Maison des Sœurs , znajdują się odrestaurowane pozostałości starego katolickiego foyer . Został zbudowany około 1900 roku przez księdza Lœvenbrucka pod nazwą Katholische Männervereinshaus (Foyer des Hommes Catholiques) przy rue de l'Eglise. Obecnie znajduje się tam Salle Henry .

„Objawienie” Najświętszej Maryi Panny w 1872 roku

Kościół L'Hôpital był przedmiotem wydarzenia, o którym mowa w różnych badaniach i pracach: objawienia maryjnego z 1872 roku .

W kontekście niemieckiej okupacji i antyreligijnych tamtych czasów, Alzatczyk jedzie do Włoch i spotyka mistyka imieniem Palma-Maria-Addolarata Matarelli (1825-1888) z Orii , późniejszej zakonnicy Matki Bożej Bolesnej , i mówi mu: o Alzacji i Lotaryngii . Odpowiedziała, że ​​wkrótce wydarzą się cudowne rzeczy: „... objawienia w lipcu 1872 roku muszą mieć miejsce w Alzacji i Lotaryngii”.

W niedzielę 7 lipca 1872 w święto Przenajdroższej Krwi Dziewica Maryja pojawia się na wieczornym nabożeństwie w kościele Saint-Nicolas de L'Hôpital do jedenastoletniej Marie Françoise Clémentine Girsch.

Opisuje objawienie jako piękną kobietę o długich blond włosach, noszącą koronę na głowie. Jej złota sukienka jest błyszcząca. Dziewica Maryja wyciąga ramiona do przodu. W prawej ręce trzyma białą kulkę, z której spadają krople wody, w lewej trzyma czarną kulkę, z której spadają krople krwi. Po jego prawej stronie są żołnierze francuscy, po lewej niemieccy żołnierze uzbrojeni w szable.

Tego samego dnia w Neubois (nazywany w czasie Gereuth lub Kruth ) w Alzacji , ten sam manifestuje przed objawieniami się w swoim czterech dziewczynek w wieku od 7 do 11, którzy idą u stóp góry o nazwie Schlossberg, w poszukiwaniu jagód . Nagle pośród olśniewającej jasności, dama w białych ubraniach, ze złotą koroną na głowie, aw dłoni z mieczem wzniesionym ponad wielu wojowników, zbliża się do nich. Przerażone dwie najmłodsze dziewczynki uciekają z pełną prędkością, zaraz za nimi podążają starsze.

Plik 11 lipca 1872Maryja Dziewica pojawia się ponownie w tej samej postaci w lesie Neubois dla Philomène Jehl (10 lat), Sophie Glock (11 lat), Marie Flick i innych dzieci ze szkoły. Słyszą cienki głos mówiący: „Kommet! " (Chodź!). Plik12 lipcatrzecie objawienie ukazuje się pewnym dziewczętom z grupy dwudziestu uczniów w towarzystwie zakonnicy, która jest również ich nauczycielką, siostry Madeleine. Plik14 lipca 1872zjawa prowadzi ich, wzywając je 6 dziewcząt, w tym Odile Martin, w kierunku szczytu Frankenburga, chemin de La Vancelle, w kierunku starej jodły, gdzie w niszy znajdował się posąg Matki Bożej Pustelniczej.

Plik 15 lipca 1872cała grupa dzieci i dorosłych uczestniczy w objawieniu Matki Bożej, która woła ich ponownie: „Kommet, Kommet! (Chodź, chodź!) W kierunku zamku Frankenbourg . Zrywa się silny wiatr i słyszymy dźwięk dzwonów. Nastąpią inne cudowne zjawiska, takie jak pojawienie się31 lipca. Zgromadzono blisko 2000 osób. Objawienie objawia się przede wszystkim obecnym mężczyznom, a także siostrze Magdalenie, nauczycielce. Na miejscu wzniesiono niewielką tymczasową kaplicę. Syn protestanckiego strażnika (18) uczestniczy w objawieniu. Kreisdirektor z Sélestat, który sam udał się na miejsce zdarzenia ze swoim sekretarzem4 sierpnia 1872przesłuchuje świadków i wysyła oddział 50 żołnierzy do monitorowania lokalizacji. Plik7 września 1872policja niszczy kaplicę i ołtarz oraz zakazuje wiernym wstępu na teren.

Plik 8 września 1872jesteśmy świadkami pierwszego cudownego uzdrowienia młodej dziewczyny, Léonie Benoît. Inne występy i uzdrowienia, takie jak Catherine Steich (de Neubois), Rosalie Houillon (de Turquestein ) i wiejskiego policjanta z Reichsfeld odbędą się pomimo wrogości władz pruskich, które noszą znak:

„Nieuprawniony wstęp do Dystryktu 272829 jest niniejszym zabroniony na mocy Artykułu 368 Kodeksu Karnego i podlega karze do 20 talarów (75 franków) i karze pozbawienia wolności do 15 dni. "

Plik 11 września 1872Siostra Madeleine została wydalona przez władze i musiała opuścić Neubois. Plik14 października 1872żołnierz pruski ma wizję małego Jezusa. Objawienia trwają. Biskup Strasburga, prałat André Raess, został poinformowany listem o objawieniach L'Hôpital oraz Frankenburga, a on sam otrzymał świadectwo objawień Neubois. Pozostaje powściągliwy i ostrożny. Plik11 listopada 1872O. Hotzmann, proboszcz z Villé zauważa: „objawienia są coraz częstsze”. Na to miejsce przyjeżdża wielu pielgrzymów. Przez jedyny dzień3 lutego 1873będzie 6000 pielgrzymów. Plik4 marca 1873władze pruskie zaniepokoiły się tym napływem i wysłały oddział 150 żołnierzy, aby odmówili wstępu na teren. Wieści o tych niezwykłych zjawiskach rozprzestrzeniają się błyskawicznie w całej Europie Środkowej i Południowej, ale szczególnie w Niemczech i Francji .

Te wydarzenia związane z objawieniami są szeroko relacjonowane w lokalnej i krajowej prasie oraz przedstawiane w broszurach, co tylko potęguje to zjawisko. Neubois poznaje wtedy niezwykłą bogactwo ludu. W styczniu 1873 roku The Reichsbahn sprzedano ponad 80.000 kolejowe bilety do Val de Ville . Odkryto cudowne źródło wody. Kilka osób twierdzi, że zostało uzdrowionych. Ten masowy napływ ludzi zaczyna niepokoić niemiecką administrację, zwłaszcza że pozory te są zabarwione aluzjami politycznymi i propagandą : Najświętsza Maryja Panna miałaby wyzwolić Alzację i Lotaryngię spod jarzma pruskiego! W Paryżu w 1874 roku ukazała się broszura o sugestywnej nazwie: Zmartwychwstanie Francji i kara Prus przepowiadana przez Marię w Alzacji, która opowiada o wydarzeniach z Neubois. Pruska armia jest odpowiedzialna za zakazanie dostępu do miejsca objawień, a potem cała wspólnej uczcie. Władze religijne pozostają bardzo ostrożni i sceptyczni i doradzić taki sam stosunek do spraw dusz w parafii , w szczególności do opata Michel Ulrich, który gromadzi, z pewnej naiwności, zeznania odnośnie objawień. Ksiądz Alphonse Adam, który zastąpił go w listopadzie 1876 roku , a następnie Ojciec Boersch, od 1879 roku , pożyczył mniej uważnego ucha do depozycji wizjonerów, które stały się rzadsze. Stopniowo wieś Neubois odzyskuje spokój. Dziś pozostaje tylko w lesie Neubois w Alzacji, niewielkiej odrestaurowanej kaplicy w pobliżu źródła, która nosi imię Mudergottes Brennela ”.

Te pozory nie zostały uznane przez władze kościelne.

W L'Hôpital wydarzenia te pozostały bardzo dyskretne. Clémentine Girsch jest kwalifikowana zgodnie z ówczesnymi doniesieniami jako mądra, spokojna i powściągliwa dziewczynka. Pozostanie bardzo dyskretna w tych wydarzeniach. Urodziła się dnia3 grudnia 1861w Carling. Plik9 lutego 1880wyszła za mąż w L'Hôpital, Ambroise Renard, radna okręgu Forbach , nauczycielka i burmistrz Carling (1855-1941) i miała być matką dwójki dzieci. Zmarła w Strasburgu dnia13 stycznia 1944.

W L'Hôpital zachowało się szczególne nabożeństwo maryjne mieszkańców, którego wyrazem jest budowa groty w Lourdes, zainaugurowanej w dniu 3 października 1954.

Grota Lourdes

Po dużej subskrypcji uruchomionej po drugiej wojnie światowej 15 sierpnia 1945 W związku z obietnicą złożoną przez wspólnotę parafii Szpitala, prace rozpoczęły się przy rue de Saint-Avold pod kierownictwem księdza Henri Staudta na 25 kwietnia 1954. Plan sporządzony przez Jean-Louisa Théophile'a jest udostępniany parafianom przez proboszcza Charlesa Krummenackera. Kamienie Groty pochodzą z kamieniołomów Boulay-Moselle . Posągi pochodzą ze Związku Artystycznego Vaucouleurs (Moza) . Grota została pobłogosławiona i zainaugurowana przez prałata Paula-Josepha Schmitta, przyszłego biskupa Metzu i proboszcza Charlesa Krummenackera3 października 1954. Prace wykonali wolontariusze z parafii oraz firma Albert Jacob z Ludweiler w Kraju Saary .

W niedzielę 15 sierpnia 2004obchodziliśmy 50 th  rocznica Grotte Notre Dame de Lourdes w L'Hôpital z umieszczenia tablicy przez gminę. Ojciec Marcel Fleck powtórzył przy tej okazji błogosławieństwo i poświęcenie Groty Maryi Dziewicy .

Bibliografia

Uwagi i odniesienia

  1. Współrzędne znalezione w Géoportail i Google Maps
  2. Przegląd kręgu historii L'Hôpital-Carling Entre Lauter et Merle nr 14, lipiec 2001
  3. Bernard Fick, Entre Lauter et Merle nr 1, sierpień 1989.
  4. Archiwa Domu Prowincjalnego Sióstr Miłosierdzia w Lille
  5. Między Lauterem i Merle nr 6 z lutego 1993 r., Artykuł Jean-Marca Pascolo: „the organs of L'Hôpital”, ISSN 1148-9316
  6. René Laurentin, Patrick Sbalchiero, przedmowa kardynała Etchegaraya, Słownik „objawień” Matki Boskiej , księgarnia Arthème Fayard, 2007, ( ISBN  978-2-213-64015-0 )
  7. Odnośnie Kulturkampf patrz:
    • Daniel -Rops , A fight for God 1870-1939 , Fayard ,1963
    • (de) Manuel Borutta , Antikatholizismus. Deutschland und Italien im Zeitalter der europäischen Kulturkämpfe , Gœttingue , Vandenhoeck & Ruprecht,2011, 488  str. ( ISBN  978-3-525-36849-7 , czytaj online )
    • (autor) Georg Franz , Kulturkampf. Staat und katholische Kirche in Mitteleuropa , Monachium, Verlag Georg DWCallwey,1954
  8. Journal Universe , artykuł w17 marca 1872
  9. Yves Chiron, Badanie objawień Matki Boskiej , pierwsze wydanie: Perrin and Mame, Paryż, 1995, 430 s., ( ISBN  2-262-01024-2 ) . Wznowienie w formacie kieszonkowym: Perrin, pot. „Tempus” no 189, Paryż, 2007, 427 str., ( ISBN  978-2-262-02733-9 )
  10. Robert Ernst, Lexikon der Marienerscheinungen seit 1830 , Eupen 1955. Ponowne wydanie: Altötting, 1989
  11. Gottfried Hierzenberger, Erscheinungen und Botschaften der Gottesmutter Maria , Pattloch, Augsburg, 1993
  12. Cztery dziewczynki otrzymały imiona: Odile Martin ur. 10 maja 1861 r. , Marie Marcot ur. 4 czerwca 1862 r. , Philomène Otzenberger ur. 23 grudnia 1862 r. , Léonie Martin ur. 12 lipca 1864 r . Mieli odpowiednio 11 lat, 10 lat, 9 i pół roku oraz 7 i pół roku.
  13. Wskrzeszenie Francji i kara Prus, przepowiedziane przez Marie w Alzacji i w Fontet , wydawcy Adolphe Josse, Paryż, 1874, (strona 8)
  14. Wskrzeszenie Francji i kara Prus , przepowiedziane przez Marie w Alzacji i w Fontet , wydawcy Adolphe Josse, Paryż, 1874
  15. G. Hirschfell, Apparitions à Neubois , ASHVV, 1984, str. 37–55
  16. Édouard Festor, Rodziny L'Hôpital & Carling. 1704-1894 , Carling, 1990

Zobacz też

Powiązane artykuły

Linki zewnętrzne