54 ° 40 ′ 59,31 ″ N, 25 ° 17 ′ 38,03 ″ E
Kościół św Franciszka z Asyżu jest katolicki kościół położony w historycznym centrum Wilna , który przylega do kościoła św Anny . Jest to wspaniały przykład późnogotyckiej cegły, typowej dla kościołów północno-wschodniej Europy, od Morza Północnego po Bałtyk , z charakterystycznym frontonem. Posiada również wiele elementów renesansowych i barokowych elementów architektonicznych .
Kościół jest otwarty poniedziałek, wtorek, czwartek i piątek od 7 pm do 18 pm , środy i soboty od 10 rano do 19 po południu i niedziele od 8 rano 30 do 19 godzin . Masy są litewski tydzień i niedzielę o godzinie 10 h 30 , 13 godzin i 17 godzin i angielskim w środy i niedziele o 9 pm , w języku łacińskim w piątek o 7 wieczorem 30 . Kościół jest obsługiwany przez pięciu ojców franciszkanów .
Pierwsi franciszkanie ścisłego przestrzegania przyjechali w 1469 r. Z Krakowa na zaproszenie Kazimierza Jagiełły, aby, jak można powiedzieć dzisiaj, zapewnić miastu opiekę społeczną. Pochodzą one z oddziału zreformowanego przez św. Bernardyna ze Sieny , stąd ich nazwa Bernardyni (nie mylić z Bernardynami wywodzącymi się z Zakonu Citeaux ). Ich pierwszy drewniany kościół spłonął, a drugi zbudowali w 1490 r. Za kościołem św. Anny , ale dziesięć lat później musieli odbudować się z powodu złego wykonania. Kościół jest zbudowany z kamienia i poświęcony św. Franciszkowi z Asyżu , założycielowi Zakonu Braci Mniejszych .
Kościół i klasztor znajdują się pod opieką króla Étienne Bathory i księcia Mikołaja-Christophe'a Radziwiłła, którzy go rozbudowują, a mnisi korzystają z datków burżuazji i mieszkańców miasta w podziękowaniu za świadczone usługi charytatywne. Kaplice boczne zostały dodane podczas XVII -tego wieku. Fresk z Ukrzyżowania na fasada datowanego XVIII -tego wieku. Następnie dokonano rearanżacji wnętrza: kaplice (w liczbie jedenaście) zostały udekorowane w stylu późnego baroku w latach 1763-1781. Ołtarz główny poświęcony Męce Pańskiej, ozdobiony rzeźbami i kolumnadami, ofiaruje hetman (czyli komendant) Naczelny) Chodkiewicz i słynne organy , nieco później Jérôme Chodkiewicz. Ta rodzina była jedną z najpotężniejszych w Wielkim Księstwie Litewskim .
Klasztor i kościół Bernards doznał uszkodzeń podczas stacjonowania wojsk napoleońskich , podczas rosyjskiej kampanii 1812 roku Wilno, Wilno (oficjalnie stać się jego nazwa w języku rosyjskim, białoruskim i jidysz), był wówczas częścią Imperium Rosyjskiego , ponieważ trzeci rozbiór Polski między Austrię, Prusy i Rosję w 1795 roku miasto jest przede wszystkim Polski, o wysokiej gęstości Żydów mówiących w jidysz i niemieckiego oraz mniejszości białoruskiej podzielonej między unitów i łacinników. Są też Rusini i Litwini, wiejscy, stanowią tylko mniej niż 5%. Miasto nadal się rozwijać i biskup M gr Strojnowski powierzył Bernardins z nowych parafiach po drugiej stronie brzegu. Są kochani przez ludność za opiekę duchową i materialną oraz za renomowaną szkołę dla chłopców, którą otworzyli.
Polska przeżywała jednak kryzysy narodowe, a po powstaniu 1863 r. Klasztor skonfiskowano w 1864 r., A Bernardynów rozproszono. Kościół staje się wówczas prostym kościołem parafialnym . Następnie odzyskała meble liturgiczne i obrazy z kościoła Trynitarzy na Antokolu (przedmieście miasta). Dawny Parc des Bernardins zniknął częściowo w latach 70. XIX wieku, kiedy to poszerzono ulicę i zmienił się wygląd zewnętrzny dwóch kościołów (Sainte-Anne i Saint-François), w szczególności wraz z budową neogotyckiej dzwonnicy.
Władze Litewskiej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej zamknęły kościół w 1949 r., Aby przekształcić go w magazyn. W 1992 r. Powrócił do archidiecezji wileńskiej, a konsekrowany w 1994 r. Francikanie ponownie się tam osiedlili.
Wnętrze
Wielka nawa
Ołtarz boczny
Nawa boczna
Wejście do kaplicy
Górna część fasady
okno centralne
Pomnik pogrzebowy Piotra Wiesiółkowskiego
Pomnik pogrzebowy księcia Stanisława Radziwiłła