Nowa edukacja jest wspólne nauczanie , które chroni zasadę aktywnego uczestnictwa jednostek w ich własnym treningu. Twierdzi, że uczenie się , zanim będzie akumulacją wiedzy , musi być przede wszystkim czynnikiem ogólnego postępu danej osoby. Aby to zrobić, musimy zacząć od naszych interesujących nas ośrodków i starać się wzbudzić ducha eksploracji i współpracy: to jest zasada aktywnych metod . Opowiada się za edukacją globalną, nadając równe znaczenie różnym dziedzinom edukacji: intelektualnej i artystycznej, ale także fizycznej, manualnej i społecznej. Uczenie się o życiu społecznym jest uważane za niezbędne.
We Francji główne ruchy nowej edukacji w nauczaniu to spółdzielczy instytut nowoczesnej szkoły - pedagogika Freinet , francuska grupa nowej edukacji i ruch Montessori .
We Francji pierwszymi prekursorami nowej edukacji są libertariańscy pedagodzy, którzy realizują swoje idee w swoich fundacjach i sierocińcach . Paul Robin jako pierwszy prowadził eksperyment Cempuis w latach 1880-1894, a następnie Sébastien Faure stworzył Ruche w 1904 roku .
Następnie aktywne metody inspirowane nowymi angielskimi szkołami zostały zaimportowane przez Edmonda Demolinsa , który w 1899 roku założył szkołę Roches w Verneuil-sur-Avre . Ta szkoła będzie przez długi czas punktem odniesienia dla praktyki metod aktywnych ; Adolphe Ferrière i Gustave Monod trenowali metody aktywne w szkole Roches.
Pierwszej wojny światowej głęboko zaznaczone wychowawców zaangażowanych w tych eksperymentach. Niektórzy, jak Francuz Célestin Freinet i Gustave Monod, są tam ciężko ranni, ale przede wszystkim wszyscy są świadomi potrzeby edukacji, która jest skierowana do wszystkich o innym stanie ducha. Metody aktywne nie wystarczą. Henri Wallon powie o tym czasie:
W 1921 r. Powstała Międzynarodowa Liga Nowej Edukacji , na podstawie statutu nowej edukacji sporządzonego w 1915 r. Przez Adolphe Ferrière . W następnych latach aż do drugiej wojny światowej kongresy zgromadziły nowych działaczy edukacyjnych, umożliwiając wymianę doświadczeń i prac badawczych każdego z nich.
We Francji w czasie wyzwolenia rozwijała się nowa edukacja, zarówno dzięki reformom systemu edukacji, jak i indywidualnym inicjatywom tworzenia nowych szkół. Już w 1941 roku we Francji powstał Maison enfants de Sèvres , który praktykował nowe metody nauczania. Pod kierownictwem jego twórczyni Yvonne Hagnauer podczas okupacji przyjmował sieroty i żydowskie dzieci .
Od 1945 do 1948 roku zostanie utworzony między innymi nową szkołę źródła z Roger Cousinet , w szkole ks Castor , w Decroly szkoły Saint-Mandé i New School of Boulogne , eksperyment powierzone przez Ministerstwo Edukacji Narodowej do CEMEA .
Choć Langevin-Walońskiej komisja jest przygotowanie planu reformy francuskiego systemu edukacji w oparciu o prace prowadzone przez Radę Oporu , Gustave Monod , dyrektor szkoły średniej, tworzy w Sèvres, że nowe klasy Wyzwolenia , od szóstego klasa, a następnie do trzeciej. W Montgeron zostaje otwarta eksperymentalna szkoła mieszana .
Początek zimnej wojny przerwał tę dynamikę. Pozostali ministrowie komunistyczni odchodzą, a plan Langevina-Wallona zostaje pogrzebany.
Ruchy edukacyjne ulegają radykalizacji, GFEN pozostaje blisko komunizmu, podczas gdy Célestin i Élise Freinet odrywają się od niego. Istnieje antagonizm między ruchami, które jednak bronią podobnych teorii wychowawczych.
Niemniej jednak pewne nowe praktyki edukacyjne zostały uogólnione, w szczególności te, których celem jest uczenie się na podstawie rzeczywistości. Zajęcia ekologiczne, praca ręczna i edukacja artystyczna są obecnie powszechne, zwłaszcza w szkołach podstawowych. Mix został wprowadzony w 1960 roku.
Z drugiej strony, ustalenie czasu na bezpłatną, osobistą pracę, wychodząc od realnych zainteresowań ucznia, nigdy tak naprawdę nie przeszło w szkolne obyczaje, pomimo ustawy Jospina z 1989 r. Umieszczającej „dziecko” na centrum systemu ”. Wprowadzony przez kolejnych reform pod nazwami trzecie pedagogiczne czas potem zdywersyfikowanych trasy swój najnowszy awatary, trasy odkrycie, jak również jako nadzorowanej pracy indywidualnej zostały ostatnio podważona przez prawo Fillon . Dla Henri Wallona jest to raczej projekt „WOKÓŁ ucznia”, który należy wdrożyć, aby dzieci miały dostęp do kultury zgodnie z ich rytmem i potencjałem.
Podział różnych ruchów odziedziczonych po okresie powojennym utrzymuje się do dziś pomimo utworzenia komitetu łącznikowego dla ruchów edukacyjnych w 1985 r., Z ruchem Freinet obecnym głównie w szkolnictwie podstawowym, GFEN jest raczej aktywny na poziomie szkolenia nauczycieli i badań a prywatne szkoły ANEN czy Montessori trzymały się z daleka od tych ruchów.
Od lat sześćdziesiątych sprzeciwiano się: