Neoplatonic School of Alexandria

Neo-platońska Szkoła Aleksandryjska jest obecny w ruchu neoplatonizmu , który przynosi w Aleksandrii różnych neoplatoników od początku V -tego wieku aż do połowy VII th wieku aż do podboju arabskiego w 640.

Historyczny

Wśród wielkich postaci tej szkoły możemy wymienić:

Hypatia , zabity w 415 r., Który uczył Platona , Arystotelesa lub innych filozofów w latach 390.
Synesios z Cyreny , uczeń Hypatii przed 395 rokiem, biskup Ptolemais w 410
Hierokles z Aleksandrii , uczeń Plutarcha z Aten , prawdopodobnie pierwszy scholarcha , rektor szkoły neoplatońskiej w Aleksandrii, prawdopodobnie około 430
Hermias z Aleksandrii , powracający z Aten do Aleksandrii około 438 roku po śmierci Syrianosa ; autor komentarza do „Fedrusa” Platona
Ammonios, syn Hermiasa , syn Hermiasza z Aleksandrii i krewny Syrianosa, uczeń Proclosa , słynny komentator Arystotelesa z 475 roku
Asclepios de Tralles , uczeń Ammoniosa, syn Hermiasa, autor komentarza do „Wstępu do arytmetyki” Nicomaques [Gerasa] , ok. 515
Jean Philopon , komentator Arystotelesa od 517; jest bardziej gramatykiem niż filozofem
anonimowa książka Prolegomena do filozofii Platona (deb VI. e s.).
Olympiodorus Młodszy , niewątpliwie „ostatni uczony” (w 541) neoplatońskiej szkoły z Aleksandrii, być może identyczny z Olimpiodorosem Alchemikiem
Elias
Dawid Ormianin
Szczepan z Aleksandrii (Stéphanos z Aleksandrii), około 620 (za Herakliusza I), niewątpliwie „ostatni przedstawiciel” neoplatońskiej szkoły w Aleksandrii i alchemik .

Nie należy go mylić z:

Szkoła Filologiczna w Aleksandrii, zilustrowana przez Arystarcha z Samotraki, piątego bibliotekarza Muzeum Aleksandryjskiego (217-143 pne);
medioplatonizm lub eklektyczny platonizm bronione przez Eudore Aleksandrii (40 rpne).;
szkoła teologiczna Aleksandrii , chrześcijańskiej didaskaleion z Aleksandrii, który jest chrześcijaninem exegetical szkoła, której pierwszym nauczycielem był Pantene około 180, a kto wyróżniał się z Klemens Aleksandryjski , Orygenes , Didyma ciemno;
Neoplatonic Szkoła Ateńska , założona przez Plutarcha Aten około 400, który osiągnął z Proklos i zakończył Damazjos i Simplicius Cylicji w 529.

Cechy filozoficzne

Niektóre funkcje:

Szkoła ta miała tendencję do chrystianizacji (zwłaszcza z Johnem Philopo), co uchroniło ją przed zamknięciem w 529 r., Podobnie jak szkoła neoplatońska w Atenach .
Istnieje tendencja do utożsamiania najwyższej zasady ze Stwórcą świata.
Filozofia zostaje zredukowana do komentarza wielkich mistrzów (Platon, Arystoteles).

Dla Ilsetraut hadot , „nie ma Neoplatonic szkoły w Aleksandrii, którego doktrynalne tendencje różnią się od specyficznego tendencje do szkoły Aten” ( Problem aleksandryjski Neoplatonizm. Hierocles i Simplicius , 1978).

Bibliografia

Pracuje

Commentaria w Aristotelem Graeca (CAG), Berlin, wyd. Reimer, 1882-1909, 23 t. : Greckie wydanie wielkich komentatorów. Trad. W roku. pod redakcją Richarda Sorabji, Kings's College, Duckworth i Cornell University Press, Londyn, 1987 i nast., 80 t. w 2008.
Filozofia Prolégomènes Platon (deb. VI e s.), Proc. J. Trouillard i A.-Ph. Segonds, Les Belles Lettres, pot. „Universities of France”, 1990, XCIX-145 s.

Studia

(en) AH Armstrong, Wprowadzenie do filozofii starożytnej , 1957.
Ilsetraut Hadot (red.), Problem neoplatonizmu aleksandryjskiego. Hierocles i Simplicius , Augustinian Studies, 1978, s. 67-76. Odrzuca tezę K. Praechtera (i Th. Kobuscha), zgodnie z którą Hierokles reprezentuje prymitywny aleksandrianizm , czyli preplotynizm, typu chrześcijańskiego.
(en) Ph. Merlan, From Platonism to Neoplatonism , Haga, wyd. Magazyn 1960.
Henri-Dominique Saffrey, Christian Jan Filopon i przetrwanie szkoły aleksandryjskiej w VI th wieku , Greek Studies przeglądowej , 67 (1954), s. 396-410.
(en) Richard Sorabji (red.), Aristotle Transformed: The Ancient Commentators and their Influence , Duckworth and Cornell University Press, 1990.
(en) Richard Sorabji, Filozofia komentatorów 200-600 AD , 2004, Cornell, 2005.
Etienne Vacherot, Critical History of the School of Alexandria , 1846-1851, 3 t.
R. Vancourt, Ostatni komentatorzy aleksandryjscy Arystotelesa , Wydział Katolicki w Lille, 1941.
W. Wolska-Conus, Stephanos z Aten i Stephanos z Aleksandrii. Esej o identyfikacji i biografii , Revue des études byzantines , 47 (1989), s. 5-89.

Zobacz też

Powiązane artykuły

Linki zewnętrzne

Katalogi starożytnych zasobów filozoficznych: