Departament | |
Administracja | |
---|---|
Kraj | Francja |
Rodzaj | powiat administracyjny gminy |
Wyższa liga | region |
Dolna dywizja |
dzielnica wspólna |
Liczba pododdziałów | 94 wspólnoty 101 okręgów wyborczych (2020) |
Wykonawczy Wspólnoty Organ administracyjny |
Przewodniczący przeciw. dep. prefekt departamentu |
kreacja | 1789: okręg wyborczy 1871: wspólnota |
Lokalizacja | |
Mapa departamentów i okręgów administracyjnych państwa. W innej skali reprezentowane są departamenty zamorskie i aglomeracji paryskiej . | |
W Francji , dział jest zarówno:
Okręgiem administracyjnym departamentu kieruje prefekt stojący na czele różnych służb państwowych. Ze swojej strony władza departamentalna ma, do wykonywania powierzonych jej uprawnień, organ orzekający, radę departamentu i organ wykonawczy, przewodniczącego rady departamentu, który przygotowuje i przeprowadza obrady rady. . W tym celu wspierają go wiceprzewodniczący oraz biuro polityczne i służby departamentalne ds. wdrażania decyzji.
Okręg administracyjny i terytorium zbiorowości departamentalnej niekoniecznie pokrywają się:
Terytorium departamentalne jest również wykorzystywane jako okręg wyborczy do wyboru senatorów .
Powstanie departamentów francuskich datuje się na dekret z 22 grudnia 1789 wydany przez Zgromadzenie Ustawodawcze z 1789 roku , obowiązujący od4 marca 1790 r. Ich ograniczenia są silnie inspirowane starszymi planami redystrybucji terytorium, opracowanymi pod panowaniem rodziny królewskiej przez Marca-René d'Argensona w 1665 roku i zawartymi w edykcie z 1787 roku , a nawet przez Condorceta w 1788 roku .
W departamentach i pojedynczych zbiorowościach terytorialnych obowiązują z mocy prawa ustawy i rozporządzenia. We Francji kontynentalnej istnieje jednak lokalne prawo alzacko-mozelskie obowiązujące w departamentach Bas-Rhin , Haut-Rhin i Moselle .
Rzeczownik męski dział jest potwierdzone na początku XII -tego wieku : najstarszy przypadek znany (<departemenz>) pojawi się w Psalter Oxford . Pochodzący od czasownika przechodniego odejść , dział składa się z startera , radykalnego do zbycia i -ing , przyrostka udział nominalny . Zajęła miejsce nazwy działania w sensie współdzielenia działania. Odnosił się , poprzez metonimię , do rzeczy współdzielonych, w szczególności do ziem. W XVII -tego wieku , to ma sens „części administracji nadana ministra, dotacje otrzymane przez dzielenie” . W XVIII -tego wieku , to ma sens „podziału administracyjnego” , potwierdzone w pracy rozważań na byłego i obecnego rządu Francji z markiz d'Argenson .
Historia departamentów francuskich, od momentu powstania departamentów w 1790 r. , wynika głównie z kolejnych dostosowań terytorium Francji . Jeśli wiele departamentów powstało podczas wojen Rewolucji i Imperium, a następnie podczas kolonizacji , upadek Cesarstwa w 1814 r. na ogół doprowadził do ich stłumienia. Obecna mapa departamentów niewiele więc różni się od tej z 1790 roku, z godnym uwagi wyjątkiem departamentów zamorskich, regionu paryskiego oraz obszarów przygranicznych z Niemcami i Włochami. Z drugiej strony zmodyfikowano przypisane numery działów.
W ramach Ancien Regime istniała już administracja lokalna, ale to zgromadzenie ustawodawcze przystąpiło do podziału Francji na okręgi, aw szczególności na okręgi departamentalne. Podczas Rewolucji Francuskiej ,7 września 1789Ojciec Sieyès zaproponował więc Zgromadzeniu Narodowemu opracowanie planu administracyjnej reorganizacji królestwa. Podjęto decyzję o utworzeniu 83 działów26 lutego 1790, a ich istnienie zaczyna obowiązywać 4 marca 1790 r. W sierpniu 1793 nastąpiło kilka zmian, w szczególności podział Rhône-et-Loire na Loire et Rhône.
Pod konsulatem , w prawie 28 pluviôse roku VIII (17 lutego 1800) tworzy prefektów , rady generalne i rady prefektur . Przywrócenie utrzymuje wydziały i ich administracji.
Liczba departamentów osiągnęła 130 w 1810 r. po rewolucyjnych, a następnie napoleońskich podbojach, po traktacie paryskim z20 listopada 1815, zostaje on zredukowany do 86 , w szczególności z powodu utraty „pozostałego” departamentu Mont-Blanc . Pod Drugiej Restauracji The Rada Stanu zaprzecza osobowości obywatelskiego w departamentach przez dwie opinie jego sekcji finansów z dnia20 listopada 1817 r. i 15 października 1817 r..
Monarchii lipcowej zaczął ostrożnie ewolucji instytucjonalnej z prawem22 czerwca 1833. Radni generalni, dotychczas mianowani przez rząd, są teraz wybierani w wyborach powszechnych. Mają możliwość prowadzenia działań publicznych, a także mogą oświecić prefekta i rząd o potrzebach i zasobach departamentu. Ale ich władza decyzyjna jest ściśle kontrolowana, a prawdziwy decydent pozostaje prefektem.
9 grudnia 1848 r.terytorium cywilne każdej z trzech prowincji Algierii zostaje utworzone jako departament. W 1860 r. Francja miała 89 departamentów we Francji kontynentalnej i trzy inne w Algierii.
Prawo 10 sierpnia 1871 r.wyznacza prawdziwy instytucjonalny punkt zwrotny, ponieważ pozwala radzie generalnej uzyskać autonomię dzięki rozgraniczeniu jej uprawnień i uprawnień prefekta. Ustawa ta potwierdza zasadę wyboru radnych generalnych w wyborach powszechnych na sześć lat, z odnawianiem co trzy lata o połowę, ustanawia jawność zebrań, uznaje prawo rady generalnej do organizowania sesji we własnym zakresie, wyznaczania jego urzędu i ustala jego wewnętrzne regulacje oraz tworzy resortową komisję, która wybierana corocznie przez radę jest jednym z centralnych elementów systemu, zapewniającym ciągłość jego działania. Jednak tekst ten nie daje wydziałom prezydium wybieralnego, z prefektem pozostającym na ich czele, co potrwa do 1982 roku.
Utrata Alzacji-Lotaryngii prowadzi do utworzenia nowego departamentu, departamentu Meurthe-et-Moselle (składającego się z części departamentów Meurthe i Moselle, które pozostały francuskie); departament ten pozostał po powrocie Alzacji i Lotaryngii do Francji w 1918 roku . Territoire de Belfort (część departamentu Haut-Rhin, która pozostała francuska) utrzymywała specjalny status od 1871 do1922, data, w której staje się oddziałem .
W ramach IV th Rzeczypospolitej , w prawniczej Césaire „s19 marca 1946zakłada w departamentach cztery kolonie Gwadelupy , Gujany Francuskiej , Martyniki i Reunion . Konstytucja4 października 1946 rtworzy kategorię departamentów zamorskich (DOM) .
Z 1955 i 1959, trzy departamenty: Algier, Oran i Konstantyn są podzielone, tworząc 12 innych departamentów . W 1957 r. wydzielono region południowo-wschodni, tworząc dwa departamenty Sahary . Wszystkie te departamenty znikają wraz z odzyskaniem niepodległości przez Algierię w 1962 roku.
Reorganizacja regionie Paryża w 1964 roku , ze skutkiem w 1968 roku przekształcił dwa wydziały Sekwany i Seine-et-Oise na siedem działów: Paryż , Yvelines , Essonne , Hauts-de-Seine , Seine-Saint-Denis , Val -de -Marne i Val-d'Oise .
W 1975, reorganizacja Korsyki dzieli dział na dwa : Corse-du-Sud i Haute-Corse . W1976The terytorium zamorskie od Saint-Pierre-et-Miquelon stał się piątym departament zamorski, status to opuszczony w 1985 roku, aby stać się zbiorowość zamorska .
Przed 1982 r. wydział był już zbiorowością terytorialną, gdyż posiadał organ parlamentarny wybierany w powszechnych wyborach bezpośrednich (rada generalna) i prezesa, wyłącznie w charakterze honorowym. To właśnie prefekt, wspomagany przez administrację państwową, zapewniał wykonanie decyzji rady generalnej. Na mocy ustawy z 2 marca 1982 r. wydział staje się pełnoprawną społecznością. Odtąd to przewodniczący rady generalnej, wybierany spośród swoich kolegów, przewodniczy zgromadzeniu, przygotowuje i wykonuje budżety oraz obrady. Zostaje również szefem administracji wydziałowej. Tak więc od 1982 r. terytorium departamentalne stanowi zaplecze dla sprawowania państwa, jako departamentalnego okręgu administracyjnego, ale także departamentu jako resortowej zbiorowości terytorialnej.
Od 1982 do 2015 roku te dwa terytoria nakładają się na siebie. W 2015 r. wejście w życie różnych ustaw doprowadziło do zmiany granic między niektórymi okręgami wyborczymi i wspólnotami departamentalnymi.
2000s: usunięcie wydziałów uważanych za opuszczoneWe Francji debatuje się nad zniesieniem jednego lub więcej szczebli władz lokalnych, aw szczególności nad możliwością zniesienia szczebla departamentalnego. W styczniu 2008 r. Komisja Wyzwolenia Francuskiego Wzrostu , znana jako Komisja Attali , zaleciła „zlikwidowanie szczebla departamentalnego w ciągu dziesięciu lat” . Jednak Komitet ds. Reformy Władz Lokalnych , jak twierdzi Komitet Balladur , nie utrzymał tej propozycji i nie opowiada się za zlikwidowaniem 101 wydziałów , ale po prostu za „promowaniem dobrowolnych przegrupowań wydziałów”, co również proponuje. regiony. Z drugiej strony Komitet ten opowiada się za zniesieniem kantonów. Kolejna reforma władz lokalnych przyjęła pierwszą z tych propozycji.
Jako echo debaty na temat reformy władz lokalnych, po tym, jak chodziło o usunięcie numeru wydziałowego z tablic rejestracyjnych francuskich pojazdów , od15 kwietnia 2009numer ten jest zawsze wyświetlany na nowych tablicach, ale jego wprowadzenie jest teraz dowolnie wybierane przez właściciela, bez ograniczenia miejsca zamieszkania. Dodatkowo numerowi działu automatycznie towarzyszy logo regionu, do którego należy.
Według Krajowego Obserwatorium Zdecentralizowanych Akcji Społecznych , kierowanego przez Jean-Louisa Sancheza , projekt reformy terytorialnej wykazuje uzasadnioną troskę o realizację działań publicznych, a zwłaszcza działań społecznych i medyczno-społecznych. W 2014 roku premier Manuel Valls w kwietniu, potem prezydent republiki François Hollande'a na 3 czerwca , ogłosił, że chcieli znieść ogólne rady na 2020 rok.
Od 1 st styczeń 2.015, okręg wyborczy Rodanu ma szczególną architekturę. Służby państwowe pozostają wyjątkowe (prefekt w Lyonie i podprefekt w Villefranche-sur-Saône), a okręg wyborczy ma dwie wspólnoty terytorialne: departament Rodanu z radą departamentu Rodanu oraz metropolię de Lyon z własną radą , które korzystają z tych samych prerogatyw, ale na swoich terytoriach. To wyjątkowy przypadek we Francji.
Od 1 st styczeń +2.018, na mocy przepisów art. 30 ustawy o nowej organizacji terytorialnej Republiki (ustawa Notre), zbiorowość terytorialna Korsyki oraz dwa departamenty Haute-Corse i Corse-du-Sud zostają połączone w zbiorowość Korsyka pojedyncza, natomiast usługi państwa są utrzymywane w Bastii i Ajaccio w dwóch odrębnych okręgach administracyjnych.
1 st styczeń 2019, departament paryski i gmina paryska, które wcześniej były odrębnymi społecznościami, zostają połączone w wspólnotę o specjalnym statusie zwaną miastem Paryż.
1 st styczeń 2021, Bas-Rhin i Haut-Rhin łączą się i stają się europejską społecznością Alzacji . Utrzymane zostają dwa okręgi administracyjne państwa.
Tydzień przed utworzeniem działów za ostateczny wybór nazw działów (nazwę i pisownię) odpowiedzialne jest zgromadzenie, ta tabela podsumowuje dokonane wybory.
aktualny numer | Imię wybrane w 1790 | Nazwiska nie zostały zachowane |
---|---|---|
01 | Ajn | Bresse , etc. (‹Breſſe, i c.›) |
02 | Aisne ( „Aiſne”) | Vermandois -et- Soissonnais (‹Vermandois i Soiſſonnois›) |
03 | Połączyć | Bourbonnais (‹Bourbonnois›) |
05 | Wysokie góry | Dauphiné – orientalny („Dauphiné orientalny”) |
04 | Basses-Alpes (‹Baſſes-Alpes›) | Nord-de-Provence, Haute- Provence („wysoka Prowansja”) |
07 | Ardeche | Vivarais |
08 | Ardeny | Szampan -Septentrionale (‹septentrional [z] Champagne›), Argonne |
09 | Ariège (‹Arriège›) | Foix -et- Couserans (‹Foix i Couſerans›) |
10 | Świt | Troyes |
11 | Aude | Carcassonne (‹Carcaſſonne›) |
12 | Aveyron (‹Aveiron›) | Rouergue |
13 | Bouches-du-Rhône (‹Bouches du Rhône›) | Ouest-de- Provence (‹[de l'] oueſt de [la] Provence›) |
14 | Calvados | Caen , Orne-Inferior |
15 | Cantal | Haute-Auvergne (‹haute-Auvergne, haute Auvergne›) |
16 | Charente | Angoumois |
17 | Charente-Lower | Saintonge -et- Aunis (‹[de] Saintonge i [d '] Aunis›) |
18 | Kosztowny | Haut- Berry (‹haut Berry›) |
19 | Corrèze | Bas-Limousin (‹bas-Limoſin›) |
20 | Korsyka (‹Corſe›) | |
21 | Złote Wybrzeże | Dijon , Seine-et-Saône, Haute-Seine |
22 | Côtes-du-Nord (‹Côtes du Nord›) | Saint-Brieuc (‹Saint-Brieux›) |
23 | Creuse (‹Creuſe›) | Haute-Marche , Marche |
24 | Dordogne | Perigord |
25 | Wątpliwości | Besançon (‹Beſançon›) |
26 | Lotnisko | Bas- Dauphiné , Dauphiné-du-Midi (‹Dauphiné du midi›) |
27 | Eure | |
28 | Eure-et-Loir (‹Eure i Loara›) | Chartres |
29 | Finistère ('Finiſtère') | dolna część Bretanii |
30 | Gard | Nimes |
31 | Haute-Garonne | Tuluza |
32 | Gers | Armaniak |
33 | Żyronda | Bordelais ("Bordelois") |
34 | Herault | Montpellier |
35 | Ille-et-Vilaine (‹Lille i Vilaine›) | Renifer |
36 | Indre | Bas- Berry |
37 | Indre-et-Loire (‹Indre & Loire›) | Touraine |
38 | Isere | Dauphiné - Nord (‹Dauphiné nord›) |
39 | Przysięgać | W dół rzeki |
40 | Landes | Chalosse- et- Marsan (‹[de la] Chaloſſe i [du] Marſan›), Landes-et-Chalosse (‹Landes i Chaloſſe›) |
41 | Loir-et-Cher (‹[du] Loir i [du] Cher›) | |
42 | Loire | Wiercić |
43 | Górna Loara | Velay |
44 | Loara-Dolna ('Dolna Loara') | Nantes |
45 | Loiret | Orléanais ("Orléanois") |
46 | Los | Zapytanie |
47 | Lot-et-Garonne (‹Lot i Garonna›) | Agenais ('Agenois') |
48 | Lozere | Gévaudan , Hautes-Cévennes, Źródła, Losère |
49 | Maine i Loara (‹Maine i Loara›) | Anjou , Mayne-et-Loire |
50 | Uchwyt | Cotentin |
51 | Margiel | Chalons |
52 | Górna Marne | Szampan - Méridionale ('południowy Szampan') |
53 | Mayenne | Bas-Maine ('dolne Maine') |
54 | Meurthe | Lotaryngia , Nancy |
55 | Moza (‹Meu›) | Barrois |
56 | Morbihan | Zawory |
57 | Mozela (‹ Mozela ›) | Metz , Mozelle |
58 | Nièvre | Nivernais („Nivernois”), Nyèvre |
59 | Północ | Deux-Flandres , Hainaut -et- Cambrésis (‹[des] deux Flandres, [du] Hainault & [du] Cambresis›) |
60 | Oise (‹Oiſe›) | Beauvaisis (‹Beauvoiſis›) |
61 | Orne | Alencon |
75 | Sekwana | nic |
62 | Pas-de-Calais | Artois |
63 | Puy de Domé | Basse-Auvergne (‹basse-Auvergne, baſſe Auvergne›), Owernia, Mont-Dore |
65 | Hautes-Pyrenees | Bigorre |
64 | Basy-Pireneje (‹Baſſes-Pyrénées›) | Bearn |
66 | Pireneje Wschodnie | Roussillon ('rou'illon') |
68 | Górny Ren | Górna Alzacja , Colmar |
67 | Bas-Rhin | Dolna Alzacja , Strasburg |
69 | Rodan i Loara (‹ Rodan i Loara›) | Lyonnais , Forez -et- Beaujolais (‹Lyonnois, Forez & Beaujolois›) |
70 | Haute-Saone | Pod prąd |
71 | Saona i Loara (‹Saona i Loara›) | Mâconnais (‹Mâconnois›) |
72 | Sarthe | Górny Maine |
78 | Seine-et-Oise (‹[de la] Seine & [de l '] Oiſe›) | Wersal („Wersal”) |
76 | Seine-Maritime (‹Sekwana morska›) | Rouen |
77 | Sekwana i Marna (‹Sekwana i Marna›) | Melun- et- Meaux (‹Melun & Meaux›), Brie-et- Gâtinais (‹[de la] Brie i [du] Gatinois›) |
79 | Deux-Sèvres („dwa Sèvres”) | Poitou -Pośredni (‹pośrednik Poitou›) |
80 | Suma | Amiens |
81 | Tarn | albigenski |
83 | Var | Est-de- Provence (‹[de l'] e lat de [la] Provence›) |
85 | Wandea | Dolny Poitou |
86 | Wiedeń | Haut-Poitou , Poitiers |
87 | Haute-Vienne | Górna limuzyna (‹haut-Limoſin›) |
88 | Wogezy (‹Wogezy›) | |
89 | Yonne | Auxerrois |
Przy tworzeniu departamenty zostały nazwane głównie nie według kryteriów historycznych, nie wspominając o podziale na prowincje Ancien Regime , ale przede wszystkim według kryteriów geograficznych. Śledząc różne zmiany nazw na przestrzeni wieków, można ustalić pochodzenie ich nazwy w poniższej tabeli:
Pochodzenie | Numer | Działy |
---|---|---|
Rzeka | 68 |
|
Góry i wierzchowce | 12 | |
On jest | 6 | |
Wybrzeża i akweny | 5 | |
Historyczne prowincje lub terytoria | 4 | |
Miasta | 5 | |
Powierzchnia rośliny | 2 | Landy , Yvelines |
Lokalizacja geograficzna | 2 | Finistère , północ |
Krajobraz, poezja | 1 | Złote Wybrzeże |
Tylko jeden dział nosi nazwę cieku, który przez niego nie przebiega: Var . Powód jest historyczny: dział dawniej obejmował dzielnicę Grasse , która rozciąga się na prawy brzeg Varu . Jednak wraz z aneksją hrabstwa Nicei w 1860 r. okręg ten został dołączony do hrabstwa, tworząc departament Alpes-Maritimes ; Var (rzeka) dlatego nie płynie w Var (departament) .
Utworzone w 1860 r. departamenty Savoie i Haute-Savoie są jedynymi, które odstępują od rewolucyjnej zasady nieużywania nazw prowincji Ancien Regime poprzez wykorzystanie geografii miejsc w nowej nazwie, po przystąpieniu Napoleona III na wniosek w tym kierunku delegacji tych przyszłych działów.
Zmiany nazwZdarzało się w historii, że niektóre wydziały zmieniają nazwę. Wśród tych zmian można wymienić te z okresu rewolucyjnego, w którym stopniowo ukształtowała się geografia resortowa.
Pewna liczba modyfikacji interwencji w X X E wieku, aby znikają wyrażenia uważane depreciative, takie przymiotniki „niski” lub „niższy” lub odniesienie do orientacji północnej.
W rezultacie spośród wszystkich wydziałów pozostały tylko dwa, których nazwa, choć należy do jednej z wymienionych wcześniej kategorii, nie została zmieniona: Bas-Rhin , który zachował w nazwie przymiotnik „niski” (było to również przypadek Dolnej Normandii wśród regionów) i departament Nord , którego nazwa składa się jedynie z odniesienia do orientacji północnej.
Zmiany imienia i nazwiska nie zostały do tej pory ukończoneNie wszystkie proponowane zmiany zakończyły się sukcesem, generalnie dlatego, że propozycje odnosiły się do historycznego precedensu prowincji Ancien Regime .
Zgodnie z prawem 11 - 12 września 1791The Konstytuanty kładzie kres zastępca, z wyjątkiem Cantal gdzie utrzymuje zastępcę między Saint-Flour i Aurillac . Zgodnie z prawem z 19 Messidor rok II (7 lipca 1794 r), Konwencja Górska kładzie temu kres, ustanawiając stolicę Cantal w Aurillac.
Zmiany ośrodków administracyjnychNa mocy Dyrektorium ustawa z 21 roku Ventôse IV (11 marca 1796 r) przenosi centra administracyjne czterech departamentów: Montbrison zastępuje Feurs jako centrum administracyjne Loary ; Oloron zastępuje Pau jako stolicę Basses-Pyrénées ( obecnie Pyrénées-Atlantiques) ; Brignoles zastępuje Grasse jako stolicę Var ; a Saint-Lô zastępuje Coutances jako stolicę La Manche .
Pod konsulatem , dekret z 17 Ventôse Rok VIII (8 marca 1800) przenosi stolice dwóch departamentów: Marsylia zastępuje Aix-en-Provence jako stolicę Bouches-du-Rhône ; oraz Albi , Castres jako stolica Tarnu .
Od VIII roku przeniesiono tylko stolice pięciu wydziałów:
Gminy Gardères i Luquet z jednej strony oraz Escaunets , Séron i Villenave-près-Béarn , z drugiej strony, są dwiema enklawami Hautes-Pyrénées w Pyrénées-Atlantiques .
Gminy Valréas , Visan , Grillon i Richerenches są enklawą Vaucluse w Drôme .
Gminy Boursies , Doignies i Meuvres są enklawą północy w Pas-de-Calais .
Miasto Othe jest enklawą Meurthe-et-Moselle w Mozie .
Miasto Ménessaire jest enklawą Côte-d'Or między Nièvre i Saône-et-Loire .
Dwie części gminy Chêne-Sec są enklawą Jury w Saône-et-Loire.
Części gmin Ivors i Vauciennes są enklawami Oise w Aisne .
Kod wydziału , nadany przez INSEE, jest częścią codziennego życia Francuzów. Kod ten można znaleźć w kodach pocztowych lub numerach ubezpieczenia społecznego . Na tablicach rejestracyjnych pojazdu jest również obowiązkowe: numer odpowiadający prefekturze wydziału, w którym została wydana karta (od 1950 do 2009 r. ), następnie wydział wybrany przez Ciebie z nowego systemu rejestracyjnego (15 kwietnia 2009).
W 1790 r. departamenty francuskie zostały ponumerowane (od 01 do 83) na potrzeby usług pocztowych. La Poste umieszczała na każdym liście pieczątkę z numerem wydziału. Numeracja ewoluuje zgodnie ze zmianami mapy administracyjnej.
W 1793 departament Rhône-et-Loire został podzielony na dwa departamenty, Rodan i Loara .
Kiedy Cesarstwo upadło w 1815 r., 86 departamentów zostało przeklasyfikowanych w porządku alfabetycznym. Renumeracji dokonano w 1860 roku, kiedy utworzono trzy departamenty Alpes-Maritimes, Savoie i Haute-Savoie.
W 1922 r. terytorium Belfort zostało ukonstytuowane jako departament i zostało dodane na końcu listy z numerem 90.
Od 1946 to INSEE stało się odpowiedzialne za oficjalną kodyfikację wydziałów. W rzeczywistości INSEE , utworzone w tym roku, od tego czasu zarządza oficjalnym kodem geograficznym, który łączy kody i opisy gmin, kantonów, okręgów, departamentów, regionów, krajów i terytoriów zagranicznych. W zamorskie departamenty i regiony otrzymał numer 97 jako prefiks (971 do 974) po tym, jak stać się działy w 1946 roku (na numery 91 do 96 były następnie wykorzystywane przez INSEE na francuskich terytoriach Maghrebu ).
Redystrybucja Île-de-France w 1964 roku weszła w życie w 1968 roku doprowadziła do powstania wydziały Paryżu (który odbył się 75 numer nadany dopiero potem do Sekwany ), Yvelines (który był numerowany 78 zamiast Seine-et -Oise ) oraz Essonne , Hauts-de-Seine , Seine-Saint-Denis , Val-de-Marne i Val-d'Oise , dodane na końcu wykazu z numerami od 91 do 95. Cztery z tych pięciu departamentów w rzeczywistości odzyskał numery, które nosiły w latach 1943-1962 pierwsze cztery francuskie departamenty Algierii : odpowiednio Algier (91), Oran (92), Konstantyn (93) i Terytoria Południowe (94). Piąty departament, Val-d'Oise , odzyskał numer (95), który był używany jako prefiks dla kodów francuskiego protektoratu w Maroku od 1943 roku do jego niepodległości w 1956 roku. Prefiks 96, który został przypisany do Tymczasem francuski protektorat Tunezji nie jest używany od 1956 roku.
W 1976 roku Korsyka (numer 20) została podzielona między Corse-du-Sud (2A) i Haute-Corse (2B). „Liczba” jest więc z „kodem alfanumerycznym” . Jednak kod pocztowy gmin tych dwóch wydziałów zawsze zaczyna się od „20” . Zmieniono skład numerów ubezpieczenia społecznego dla osób urodzonych później1 st styczeń 1.976, przy czym cyfrę „20” zastąpiono przez „2A” lub „2B” .
Terytoria francuskie niebędące departamentami również mają podobne numery: 975 dla Saint-Pierre-et-Miquelon ( zbiorowość zamorska ), 977 i 978 dla Saint-Barthélémy i Saint-Martin (dwie zbiorowości zamorskie) – mer odłączone od Gwadelupy w 2007 r. ), 986, 987 i 988 dla byłych terytoriów zamorskich Wallis i Futuna , Polinezji Francuskiej i Nowej Kaledonii .
W 2015 r. obszar metropolitalny Lyonu był władzą regionalną o specjalnym statusie oderwaną od departamentu Rodan . INSEE nadaje metropolii numer 69M, a numer 69D departamentowi jako samorządowi lokalnemu administrowanemu przez radę departamentu.
Chociaż poza Francją, Monako używa „980” dla swoich kodów pocztowych. Ale Andora ze swojej strony odmówiła użycia kodu, który przypisały jej francuskie poczta (09999 - Andorra la Vella ).
Różnica między kodem geograficznym a pocztowymIstnieje kilka gmin, których prefiks kodu pocztowego nie jest kodem departamentu. Więc :
Powodem jest najczęściej problem z dostępnością: kiedy miasto lub wioska jest otoczona przez dolinę, łatwiej jest do dostarczania poczty przez ten jeden, raczej niż przez towarzysza , nawet jeśli oznacza to, że robi to z urzędu dystrybutora Urządzony sąsiedni wydział, który następnie stanowi odniesienie gminy w zakresie identyfikacji pocztowej.
Ponadto prefiks kodu pocztowego różni się od kodu INSEE dla departamentów i podobnych społeczności, którym INSEE przypisał kod alfanumeryczny: Corse-du-Sud (2A), Haute-Corse (2B), europejska społeczność Alzacji (6AE), Rodan (69D), metropolia Lyon (69M). W gminach tych, powstałych w wyniku podziału lub fuzji, kody pocztowe zachowują dotychczasowy prefiks liczbowy (odpowiednio 20, 67, 68 i 69).
Liczba departamentów, początkowo 83, osiągnęła 130 w 1810 (patrz Lista departamentów francuskich z 1811 roku ) wraz z aneksami terytorialnymi Republiki i Cesarstwa , w Niemczech , w Holandii , we Włoszech , w Hiszpanii , następnie została zmniejszona do 86 po upadku Cesarstwa w 1815 ( Rhône-et-Loire podzielone na Rhône i Loire , utworzenie departamentów Vaucluse w 1793 i Tarn-et-Garonne w 1808 ). Przyłączenie Nicei ( Alpes-Maritimes ) i Sabaudii ( Księstwo Sabaudii ) dzielonych między departamenty Sabaudii i Górnej Sabaudii w 1860 r. doprowadziło w sumie do 89.
Po klęsce w 1871 r. Bas-Rhin , większość Górnego Renu i Mozeli , a także część Meurthe i Vosges zostały oddane Niemcom . Niezrezygnowane części Meurthe i Moselle zostały połączone w nowy departament Meurthe-et-Moselle , co dało łącznie 86. Te trzy departamenty zostały scedowane na Francję w 1919 roku , co dało całkowitą liczbę 89 (części dawne departamenty Meurthe i Moselle zostały włączone do nowego departamentu Moselle). Część Haut-Rhin, która pozostała francuska w 1871 r. , położona wokół Belfort , nie została przywrócona w swoim pierwotnym departamencie w 1919 r. i nie stanowiła departamentu Territoire de Belfort aż do 1922 r., co dało w sumie 90. liczą na departamenty w Algierii , od trzech departamentów w 1848 roku , czterech w 1902 , pięciu w 1955 , do 17 w 1958 , następnie 15 departamentów od 1959 do ich ostatecznego zniesienia w 1962 .
Reorganizacja regionie Paryża w 1964 roku , ze skutkiem w 1968 roku przekształcił dwa wydziały Sekwany i Seine-et-Oise na siedem działów: Paryż , Yvelines , Essonne , Hauts-de-Seine , Seine- Saint-Denis , Val-de -Marne i Val-d'Oise . Dział Korsyki został podzielony w 1976 roku w Korsyka Południowa i Haute-Corse . Dzięki czterem departamentom zamorskim utworzonym w 1946 r. łączna liczba wzrosła do 100. Saint-Pierre-et-Miquelon miało status departamentu zamorskiego od 1976 do 1985 r., zanim stało się zbiorowością zagraniczną .
31 marca 2011, Data pierwszego posiedzenia Rady Generalnej w następstwie wyborów lokalnych , Majotta , o społeczność za granicą , stał się 101 th francuskim departamencie.
Ewolucja liczby po 2015 rokuW kwiecień 2018The Assembly z francuskich departamentów (ADF) Listy 104 „wydziałów” i innych „społeczności z kompetencji resortowych” . ADF definiuje je jako „ władz lokalnych której” - bez „ działy ” w rozumieniu artykułu 72 z Konstytucją4 października 1958 - „Dzisiaj ćwicz kompetencje wydziałowe ” na swoim terytorium. ADF szczególności zalicza się obszar metropolitalny Lyon The lokalne władze Saint-Pierre-et-Miquelon , a społeczność Korsyka wśród „władz lokalnych z kompetencji resortowych” .
Oficjalny kod geograficzny z Narodowego Instytutu Statystyki i Badań Ekonomicznych rozpoznaje 101 oddziały we Francji, w tym 96 w 13 regionach z Francji kontynentalnej i 5 za granicą . INSEE liczy okręgi administracyjne stanu pod nazwą departamentu.
Niektóre gminy , dawniej stanowiące część wydziałów w rozumieniu art. 72 Konstytucji , przekształciły się w inne statuty:
Administracja państwowa, zachowując prefektury na wszystkich tych terytoriach, nadal zalicza się je do departamentów w oficjalnym kodzie geograficznym.
Departament jest pododdziałem terytorialnym położonym pomiędzy regionem a okręgiem , ze strukturami reprezentującymi państwo i odpowiedzialnymi za realizację polityki rządu . Ogólnie rzecz biorąc, region składa się z kilku departamentów, a departament jest podzielony na kilka okręgów. We Francji metropolitalnej mediana obszaru departamentu wynosi 5880 km 2 . Dla porównania, hrabstwa ceremonialne w Anglii są średnio 2,5 razy mniejsze, a mediana hrabstwa w Stanach Zjednoczonych 3,5 razy mniejsza.
PopulacjaWedług INSEE średnia populacja departamentu we Francji metropolitalnej w 2009 r. wynosiła 524.144 mieszkańców, czyli 21 razy więcej niż średnia populacja i około pięć razy więcej niż średnia populacja hrabstwa w Stanach Zjednoczonych (100 000 mieszkańców)... ), ale mniej niż dwie trzecie ceremonialnego hrabstwa w Anglii. Każdy departament ma prefekturę reprezentującą administrację państwa, często identyczną ze stolicą reprezentującą zbiorowość terytorialną. Ta stolica jest na ogół największym miastem departamentu, ale jest wiele wyjątków.
Okręg administracyjny to ramy terytorialne, w których istnieją usługi poza granicami państwa. Od VIII ( 1799 - 1800 r. ) departament jest gminą prawa zwyczajowego i nim pozostał. Na jej czele stoi prefekt departamentalny , mianowany przez rząd, wspomagany przez podprefektów z każdej podprefektury.
W następstwie ogólnego przeglądu polityk publicznych (RGPP) zainicjowanego w latach 2007-2011, kilka służb państwowych zostało wezwanych do przegrupowania lub przeniesienia swoich działań na poziom regionalny. Od1 st styczeń 2.010, we wszystkich departamentach istnieją dwie lub trzy międzyresortowe dyrekcje departamentalne , z wyjątkiem Île-de-France, gdzie reforma została odroczona. W ten sposób Dyrekcja Sprzętu, Rolnictwa i Leśnictwa oraz jednostka ds. środowiska prefektury połączyły się w dwóch etapach, tworząc nową Dyrekcję Departamentu Terytoriów, przy czym ugrupowanie sprzęt - rolnictwo jest skuteczne w1 st styczeń +2.009dla połowy działów. Część DDASS (pozostała przekształcona w terytorialną delegację regionalnych agencji zdrowia ) i Dyrekcję Służb Weterynaryjnych, a także inne służby połączyły się w nową Dyrekcję Ochrony Ludności do roku 2010. W niektórych departamentach o szczególnych potrzebach Utworzono Departament Spójności Społecznej, w innych departamentach odpowiednie służby zostały włączone do Departamentu Ochrony Ludności. Przed tą reformą wiele zdecentralizowanych służb państwowych było zorganizowanych w ramach departamentu, takich jak Departmental Directorate of Equipment (DDE) lub Departmental Directorate of Health and Social Affairs (DDASS) pod zwierzchnictwem prefekta.
„Departmental wyborczy” jest jednym z trzech common law „okręgach terytorialnych” , w którym zdecentralizowanego usługi administracji cywilnej w państwie są organizowane; oraz podział terytorialny prawa zwyczajowego „dla realizacji polityk krajowych i Unii Europejskiej ” .
Termin „okręg wydziałowy” może oznaczać departament jako powiat administracyjny, w szczególności w przypadku, gdy nie pokrywa się z departamentem jako zbiorowością terytorialną. Dzieje się tak z okręgu powiatu Rodanem , który pod kierownictwem jednego prefekta departamentu, grupy od 1 st stycznia 2015 dwie społeczności oddziałowej poziom: miasto Lyon i dział Rhône .
Francja jest podzielona na 101 departamentalnych okręgów administracyjnych.
We FrancjiPodział na okręgi, obszary działania podprefektów, ulega okresowym zmianom. W1 st styczeń 2018, podział według departamentów 333 okręgów jest następujący.
We FrancjiDepartament jest także zbiorowością terytorialną, na czele której stoi rada resortowa , wybierana w bezpośrednich wyborach powszechnych na sześć lat. Wybory do rady hrabstwa odbywają się co sześć lat i odnawiają całe zgromadzenie departamentalne. Przed 2015 rokiem nazywano ją „rada generalna” i była odnawiana o połowę co trzy lata.
Francja miała 100 organów departamentalnych przed 2011 r. Liczba ta jest utrzymywana w 2011 r. pomimo utworzenia w tym roku departamentu Majotta, ponieważ cieszy się on, pomimo swojej nazwy, specjalnym statusem innym niż departamentalne organy prawne. liczba ta została zmniejszona do 98 w 2015 roku wraz ze zmianą statusu Gujany i Martyniki. Utworzenie metropolii Lyon w 2015 r. nie miało wpływu na liczbę wydziałów, ponieważ równolegle z jej powstaniem rada departamentalna Rodanu została utworzona na terytorium o bardziej ograniczonych kompetencjach niż dawne władze departamentalne. Liczbę tę zmniejszono do 96 w 2018 r. wraz z przekształceniem gmin departamentalnych Corse-du-Sud i Haute-Corse we wspólnotę o specjalnym statusie Korsyka , a następnie do 95 w 2019 r. wraz z przekształceniem statusu Paryża, który ustanawia połączenie gminy i departamentu paryskiego, z zastosowaniem prawa28 lutego 2017.
Jej wybrani urzędnicy, zwani „radnymi wydziałowymi” („radni generalni” przed marcem 2015 r.), są odpowiedzialni za opracowywanie i głosowanie decyzji rady wydziałowej, które w wielu dziedzinach będą miały wpływ na przyszłość wydziału.
Rady generalne Martyniki i Gujany były od 1825 do 2015 roku wspólnotą, która zarządzała Martyniką, najpierw jako kolonia, a następnie jako departament francuski od 1946 roku. 1 st styczeń 2016Zgromadzenie Martyniki i Zgromadzenie Gujany zastępują rady ogólne i rady regionalne Martyniki i Gujany.
1 st styczeń 2021, Bas-Rhin i Haut-Rhin łączą się, tworząc europejską wspólnotę Alzacji , która wykonuje uprawnienia departamentu, a także pewne dodatkowe uprawnienia. Liczba wspólnot departamentalnych zostaje w ten sposób zmniejszona z 95 do 93.
Kodowanie INSEE władz regionalnych posiadających kompetencje departamentalne wykorzystuje numer okręgu administracyjnego odpowiedniego państwa, po którym następuje litera D. Europejski urząd Alzacji ma kod 6AE.
We FrancjiOd czasu redystrybucji kantonalnej we Francji w 2014 r., która weszła w życie w 2015 r. zgodnie z ustawą17 maja 2013 r., radni departamentalni wybierani są parami w kantonie, okręgu wyborczym pododdziału departamentu, podczas gdy wcześniej radny generalny był wybierany przez kanton. Ta nowa redystrybucja zmniejsza o prawie połowę liczbę kantonów, która jest zmniejszona z 4035 w 2054 kantonach. 1 st styczeń +2.018, po zniknięciu kantonów Corse-du-Sud i Haute-Corse w tym samym czasie, co utworzenie społeczności Korsyki, liczba ta zmniejsza się do 2028. Podział kantonów według departamentów przedstawia się następująco.
We FrancjiWyrażona w art. 72 Konstytucji zasada swobodnej administracji samorządami terytorialnymi zakłada, że administrują nimi rady obieralne, obdarzone skutecznymi atrybucjami i posiadające uprawnienia decyzyjne w ramach powierzonych im kompetencji. Można wyróżnić dwa rodzaje kompetencji: kompetencje fakultatywne wynikające z klauzuli kompetencji ogólnej oraz kompetencje atrybucyjne wynikające z ustaw decentralizacyjnych i wszystkich powiązanych ustaw transferowych.
Umiejętności fakultatywne, wynikające z klauzuli jurysdykcji ogólnejUstawa z dnia 2 marca 1982 r. nadała wydziałowi generalną klauzulę kompetencyjną: „Rada Generalna reguluje przez swoje obrady sprawy wydziału” . Zgodnie z tą klauzulą departamenty mogą interweniować we wszystkich obszarach interesu publicznego na poziomie departamentu, nawet jeśli interwencja ta nie jest wyraźnie przewidziana w tekście, z zastrzeżeniem jednak, aby nie naruszać kompetencji zarezerwowanych wyłącznie dla innych osób publicznych. Mówi się, że umiejętności ćwiczone w tym kontekście są opcjonalne.
Kompetencje atrybucji wynikające z decentralizacjiKompetencje atrybucji obejmują obszary społeczne, zdrowotne, planistyczne, edukacyjne, kulturowe i dziedzictwa, gospodarcze
Obszary specjalizacji | Regiony | Działy | Sektor komunalny |
---|---|---|---|
Rozwój ekonomiczny | Rola lidera - Pomoc bezpośrednia i pośrednia | Pomoc pośrednia | Pomoc pośrednia |
Szkolenia zawodowe, praktyki app | Wiodąca rola - Definicja polityki regionalnej i jej realizacja | ||
Zatrudnienie i integracja zawodowa | Integracja zawodowa w ramach RSA | ||
Rekrutacje - możliwość dofinansowania kontraktów promujących integrację | Rekrutacje - możliwość dofinansowania kontraktów promujących integrację | Rekrutacje - możliwość dofinansowania kontraktów promujących integrację | |
Edukacja | Szkoły średnie (budynki, gastronomia, TOS ) | Uczelnie (budynki, gastronomia, TOS ) | Szkoły (budynki, gastronomia) |
Kultura, życie towarzyskie, młodzież, sport i wypoczynek | Kultura (dziedzictwo, edukacja, twórczość, biblioteki, muzea, archiwa) | Kultura (edukacja, twórczość, biblioteki, muzea, archiwa) | Kultura (edukacja, twórczość, biblioteki, muzea, archiwa) |
Dzieciństwo (żłobki, ośrodki wypoczynkowe) | |||
Sport (dotacje) | Sport (sprzęt i dotacje) | Sport (sprzęt i dotacje) | |
Turystyka | Turystyka | Turystyka | |
Działania społeczne i medyczno-społeczne | Rola przywódcza - Organizacja (PML ASE ) i usługi ( RMI - RMA , APA ) | Opcjonalna akcja społeczna ( CCAS ) | |
Planowanie miasta | Wiodąca rola w planowaniu przestrzennym - PLU , SCOT , pozwolenie na budowę , ZAC | ||
Rozwój terytorialny | Regionalny plan zagospodarowania przestrzennego i zrównoważonego rozwoju (przygotowanie) | Schemat regionalny (doradztwo, zatwierdzenie) | Schemat regionalny (doradztwo, zatwierdzenie) |
CPER | |||
Środowisko | Przestrzenie naturalne | Przestrzenie naturalne | Przestrzenie naturalne |
Regionalne parki przyrodnicze | |||
Odpady (plan wydziałowy) | Odpady (zbiórka, utylizacja) | ||
Woda (udział w SDAGE) | Woda (udział w SDAGE) | Woda (dystrybucja, kanalizacja) | |
Energia (dystrybucja) | |||
Świetne udogodnienia | Porty rzeczne | Porty morskie, handlowe i rybackie | Mariny |
Lotniska | Lotniska | Lotniska | |
Autostrady | Schemat regionalny | Drogi resortowe | Drogi gminne |
Transport | Regionalny transport kolejowy - lider intermodalności transportu. Transport drogowy i szkolny poza obszarami miejskimi | Transport miejski i szkolny | |
Komunikacja | Zarządzanie siecią | Zarządzanie siecią | Zarządzanie siecią |
Obudowa i siedlisko | Finansowanie | Finansowanie, parkowanie i pomoc (FSL), plan mieszkaniowy i biuro | Finansowanie, parkowanie i pomoc. PLH |
bezpieczeństwo | Lokalna policja | ||
Krążenie | Ruch i parkowanie | ||
Zapobieganie przestępczości | Zapobieganie przestępczości | ||
Ogień i ratunek |
Okręg wyborczy to podział terytorium służący jako ramy wyboru członków zgromadzenia.
Departament jest okręgiem wyborczym dla senatorów. 348 senatorów jest wybieranych w powszechnych wyborach pośrednich przez około 162 000 głównych wyborców. W każdym departamencie senatorów wybiera kolegium elektorów wielkich elektorów, składające się z wybranych przedstawicieli tego okręgu: posłów i senatorów, radnych wojewódzkich, radnych departamentów, radnych gminnych, wybieranych na swoje stanowiska w wyborach powszechnych. 348 senatorów jest podzielonych na 328 w departamentach i 20 w okręgach zamorskich lub zagranicznych. Podział według działu administracyjnego jest następujący.
We FrancjiPod Dyrektoriatem departament pełni funkcję okręgu wyborczego do Rady Pięciuset . W II e Rzeczypospolitej departamentem jest okręg, w którym wybierani są członkowie Narodowego Zgromadzenia Ustawodawczego . W wyborach do Izby Deputowanych , III e Republika ośrodkach dla okręgu wyborczego , z wyjątkiem wyborów do1885potem, po I wojnie światowej , dla tych z1919i z1924. W ramach V th Rzeczypospolitej, Dział służy wyborców dla wyborów16 marca 1986.
Dziś departament nie jest już okręgiem wyborczym pozwalającym na wybór posłów wybieranych w ramach okręgów ustawodawczych , pododdziałów departamentów. 577 deputowanych jest podzielonych na 558 w departamentach i 19 w okręgach zamorskich lub zagranicznych. Podział według działów jest następujący.
We FrancjiOstrzeżenie: kilka błędów w liczbie okręgów legislacyjnych na departament
Wydziały były okręgami wyborczymi dla radnych regionalnych w latach 1986-1999, następnie w 2003 roku stały się wydziałami okręgów wyborczych.
Od 1986 do 1999 r. radni regionalni byli co prawda wybierani na zasadzie proporcjonalnej, w ramach okręgów resortowych, ale wobec trudności spowodowanych tą metodą głosowania rząd Jospina zmienił metodę głosowania zgodnie z prawem19 stycznia 1999który ustanawia listy regionalne. Okręgi wyborcze do radnych regionalnych, wcześniej departamentalne, są teraz okręgami regionalnymi. W efekcie listy regionalne niemal pozwalają na wybór przewodniczącego sejmiku przez samych wyborców. Wiedzą bowiem, że kandydat, który znalazł się na czele zwycięskiej listy, zostanie wybrany przez większość sejmiku, tak jak ma to miejsce w przypadku burmistrzów miast powyżej 3500 mieszkańców. Dlatego reformę z 1999 r. można uznać za postęp. Jednak przy takich listach doradcy regionalni tracą przywiązanie terytorialne. Aby zaradzić tej wadzie, prawo11 kwietnia 2003 r. utworzono listy regionalne zawierające sekcje departamentalne, z których każda zawiera tyle sekcji, ile jest departamentów w regionie.