Narodziny |
6 lutego 1932 Paryż 17 th |
---|---|
Śmierć |
21 października 1984mał Neuilly-sur-Seine |
Imię i nazwisko | Francois Roland Truffaut |
Narodowość | Francuski |
Dom | Paryż |
Czynność | reżyser , scenarzysta , krytyk filmowy , aktor |
Okres działalności | Od 1955 |
Małżonka | Madeleine Morgenstern ( d ) (de1957 w 1965) |
Dzieci |
Éva Truffaut Laura Truffaut ( d ) |
Religia | katolicyzm |
---|---|
Nagrody | |
Wybitne filmy |
Les Quatre Cents Przewroty Julesa i Jima Fahrenheita 451 Dzikie dziecko Amerykańska noc Człowiek, który kochał kobiety Zielony pokój Ostatnie metro |
Archiwum prowadzone przez | Kinoteka Francuska |
François Truffaut , urodzony dnia6 lutego 1932w Paryżu 17 th i zmarł21 października 1984w Neuilly-sur-Seine jest francuskim filmowcem , ważną postacią Nowej Fali i autorem w latach 1958-1979 co najmniej tuzina w dużej mierze autobiograficznych komedii dramatycznych oglądanych na całym świecie jako dzieła, w których w sequelu Abla Gance'a , Jean Renoir , Jean Cocteau , Roberto Rossellini zrewolucjonizowali kinematograficzne opowiadanie historii .
Początkowo krytyk w Cahiers du Cinema i Sztuka piękna-Spectacles które opuściły cztery eseje na temat kina , spędził w wieku dwudziestu dwóch, jak Louis Delluc, od pisania do kariery jako scenarzysta i samouk reżysera , ilustrując rodzące się kino autorskie i kontynuujące faworyzowanie punktu widzenia widza. Został aktorem w kilku filmach, a także był producentem , który w przeciwieństwie do czysto komercyjnego kina rozrywkowego opowiadał się za „ polityką autorską ”, na którą liczył Marcel L'Herbier .
François Truffaut urodził się dnia 6 lutego 1932od nieznanego ojca do położnej , rue Léon-Cogniet . Pod koniec ciąży, którą ukrywała, jej matka, Jeanine de Monferrand, sekretarz gazety L'Illustration , powierza dziecko niani w Montmorency, a następnie w Boissy-Saint-Léger . Pozycja córki-matki w środowisku katolickim, z którego pochodzi, jest przedmiotem skandalu.
9 listopada 1933, jego matka wychodzi za mąż za Rolanda Truffauta, rysownika w firmie architektoniczno-dekoracyjnej, którego poznała w Klubie Alpejskim , którego ojciec jest wiceprezesem i który 24 października uznał dziecko w stanie cywilnym . Wiosną, niespełna dziewięć miesięcy po ślubie, rodzi dziecko René, które nie przeżywa dłużej niż osiem tygodni. Żałoba nad prawowitym dzieckiem definitywnie stawia małego Franciszka w pozycji dziecka odrzuconego.
W wieku trzech lat, Francis wycofał spośród jego pielęgniarką , ale częściej jest powierzone dziadków, Jean i Geneviève de Montferrand, którzy mieszkają 21 Henry Monnier ulicy , w 9 th okręgowego . Jego rodzice mieszkają czterdzieści metrów dalej, w mniej burżuazyjnym budynku. Zarabiają niewiele, chociaż Roland Truffaut znalazł stabilną pracę w Éclaireurs de France , rue de la Chaussée d'Antin , gdzie jest odpowiedzialny za zaprojektowanie rozplanowania pomieszczeń wykorzystywanych do działalności harcerskiej , takich jak chalety. Dziecko idzie do przedszkola 12 rue Clauzel następnie do szkoły podstawowej z liceum Rollin , gdzie jest dobrze klasyfikacją.
Już w 1939 roku młody François Truffaut, który lubił czytać od swojej babci, również wieczorami i często w godzinach szkolnych chodził do kina. Zbiera prawie trzysta skrzynek wykonanych z pociętych artykułów prasowych i skradzionych w kinach fotografii na temat filmowców, Renoira , Gance'a , Cocteau , Vigo , Claira , Allégreta , Clouzot , daleko Lara ... Kiedy wybuchła wojna , w to wierzy jego ojcu jest zmobilizowany i przez rok zostaje z dziadkami w Ty Rosen, domu, który wynajmują każdego lata w Binic .
W 1942 r. zmarła na gruźlicę jej babka ze strony matki . Na pewno znajduje dwupokojowe mieszkanie swoich rodziców, 33 rue de Navarin . Pięćdziesiąt metrów dalej, na 22, w restauracji, która w listopadzie 1943 służyła jako kryjówka dla Mélinee Manouchian , mieszka młody człowiek, Charles Aznavour . Osiemnaście lat później zagra w Shoot the Pianist . W czwartek Truffautowie jedzą kolację z Robertem Vincendonem, który w rzeczywistości jest kochankiem matki małego François. Roland Truffaut, członek Komitetu Wykonawczego Klubu Alpejskiego od 1939 r., został wiceprzewodniczącym sekcji Paryż- Chamonix . Cały swój wolny czas poświęca alpinizmowi , w szczególności przeglądowi Grupy Wysokogórskiej La Montagne et Alpinisme oraz zarządzaniu schroniskami , dlatego często jest nieobecny.
Porzucanie szkoły i pomijanie szkoły (1943-1945)W czerwcu 1943 roku François Truffaut nie został przyjęty do szóstej klasy, ale został zarejestrowany na egzamin poprawkowy. Będąc na wakacjach w Juvisy z rodzicami osoby, którą uważał za swojego ojca, napisał do rodziny, aby przyjechała po niego w niedzielę przed egzaminem. Nie przychodzą. Jest ona skierowana w kierunku komplementarnego oczywiście w szkole komunalnych , 5 rue Milton , ale przestaje być stosowane. Odnajduje wspólnika swoich pierwszych „ 400 batów ” w Paryżu pod okupacją w swojej klasie sąsiada, Roberta Lachenay , do zdwojenia nieuk , który jest o rok starszy od niego i mieszka w dużym mieszkaniu trzy przecznice od domu, 10 rue de Douai .
W piątkowe wieczory lub w soboty jego rodzice zwykle jeżdżą na rowerach, aby ćwiczyć wspinaczkę skałkową po skałach lasu Fontainebleau , teraz bez niego. Claude Vega matka , inny towarzysz, a następnie wniósł go na weekend. Odkrycie z książeczki rodzina na początku 1944 roku, jeden z tych wspinaczki dni , mówi mu, że nie jest biologicznym synem Roland Truffaut, ale będzie on tylko odkryć tożsamość swego biologicznego ojca. W 1968. A runaway śpieszy się bez płacenia w kinach Pigalle czy Nowych Aten ze swoim przyjacielem Robertem Lachenayem, gdy tylko jego rodzice wyjadą .
Jego wujek Bernard de Montferrand uczestniczy w potajemnym doręczaniu listów między Amsterdamem a Genewą dla ORA w związku z makią Vercors . Zatrzymał się na Gare de Lyon w dniu3 marca 1944 r.
Na Wyzwoleniu François Truffaut miał dwanaście lat, ale wciąż nie miał pokoju i nadal spał na korytarzu. Zajmuje piąte miejsce w liceum w jego sąsiedztwie, przy Milton Street 35 . We wrześniu 1945 roku zapisał się do prywatnej szkoły Notre Dame de Lorette, 8 rue Choron , i na ekranie Cinéac - Italiens odkrył nazistowskie obozy koncentracyjne . Często opuszcza szkołę , aby uciec od tego wszystkiego, czytając klasyczne powieści lub w kinach.
„Wojna pozostawiła mnie obojętnym i kretynów, którym się udało. "
- François Truffaut 21 marca 1949, w wieku siedemnastu lat.
Niedola młodzieży okresu powojennego (1945-1947)W latach 1945-1946 François Truffaut widział dwanaście razy Le Roman d'un tricheur w kinie Champollion . Bohater Sacha Guitry , ojcobójstwo , aspołeczny, złodziej staje się jego ideałem ucieleśniającym moralność „która polega po prostu na ochronie przed moralnością innych. » W dniu 13 czerwca 1946, François Truffaut, w czwartym roku od górnej wykształceniem podstawowym , uzyskał certyfikat badań pierwotnych i zatrzymał naukę.
Pod koniec września 1946 roku został zatrudniony przez hurtownię nasion 16 avenue de l'Opéra . Magazynier i złota rączka, podróżuje po Paryżu między różnymi magazynami. Wypłaca rodzicom dwie trzecie jego pensji, ale mieszka głównie w pokoju pokojówki, do którego przeprowadził się Robert Lachenay, gdy ojciec tego, sekretarz Jockey Clubu oskarżony o udział w okupacji w działalności czarnego rynku , rozwiódł się. To właśnie wtedy, w wieku szesnastu lat, poznał swoją pierwszą miłość, Geneviève S. Każdy koniec miesiąca jest trudny i zamiast pytać rodziców, dwoje młodych ludzi, pozbawionych gazu i elektryczności, woli pościć. do trzech dni. Idąc do pracy pożyczają sobie nawzajem reprezentacyjne ubrania.
W październiku 1947 roku François Truffaut przeniósł swoje akta filmowe do dużego mieszkania matki Roberta Lachenay , 10 rue de Douai . To ich filmoteka. Razem odkrywają amerykańskie kino i regularnie chodzą do klubów kinowych , w tym do Ciné Art, 33 Avenue Pierre I z Serbii . Otwarte przez stowarzyszenie założone w grudniu 1945 r. przez Armanda Jeana Caulieza , La Plaque tournante , Ciné Art, które kwalifikuje swój imiennik jako „miesięcznik walki i kinematograficznej inicjacji” , w bardzo szczególny sposób poświęcone jest filmom rysowanym na co dzień. Gilbert Cohen-Séat , nauczyciel w IDHEC , i Jean Epstein , teoretyk transformacji cywilizacji poprzez kino, przychodzą na prezentacje.
Pierwsze więzienie (1948-1949)W maju 1948 r. François Truffaut zrezygnował z pracy ze znużenia lub z powodu premii wyjazdowej. Pracuje w księgarni papierniczej La Paix chez soi , niedaleko Comédie-Française . W październiku 1948 sam otworzył, mimo uprzejmych ostrzeżeń Henri Langlois , klub filmowy Le Cercle Cinémane . Ma dwanaście tysięcy franków swojej odprawy . Razem z Robertem Lachenayem wynajmuje na sesję pokój na Boulevard Saint-Germain w Pałacu Cluny. Od drugiego pokazu Cinémane cierpiało z powodu konkurencji ze strony sąsiedniego klubu kinowego, w którym wykłady wygłaszał André Bazin . André Bazin , lewicowy chrześcijanin bliski personalistom , prowadzi Centrum Inicjacji Filmowej w ramach rządowego programu upowszechniania kina Pracy i Kultury , TEC. Równolegle z programem edukacji ustawicznej Ludzie i Kultura oraz przy wsparciu CGT odbywają się pokazy filmowe, grupowe zakupy biletów oraz tworzenie klubów filmowych skierowanych do robotniczej publiczności. François Truffaut spotka się z krytykiem w swoim biurze przy rue des Beaux-Arts , aby poprosić go o odłożenie niedzielnych porannych wykładów. To ich pierwsze spotkanie.
François Truffaut opublikował swoją pierwszą opinię w przeglądzie Cités , które Jacques Enfer właśnie założył.
Jednak Cinémane, bez bytu prawnego, ma nagromadzone długi. 2 grudnia teść François Truffauta, za pośrednictwem jednego z pożyczkodawców, który jest jego przyjacielem, odkrył te długi i że aby się nimi zająć, skradziono mu maszynę do pisania. W zamian za upokarzającą spowiedź pisemną zapłacił im na miejscu, nieco ponad miesiąc z pensji, którą zaoszczędził na wyprawę na Kilimandżaro . W sobotę, 4, François Truffaut i Robert Lachenay ponownie pożyczają filmy na niedzielny pokaz, zobowiązując się do zapłaty pięciu tysięcy franków następnego dnia. Przychód wynosi mniej niż dwa tysiące franków. Roland Truffaut został natychmiast poinformowany. Gwałtowna kłótnia między teściem a zięciem zakończyła się na posterunku przy rue Ballu 7 , gdzie nastolatek był przetrzymywany od 7 grudnia wieczorem do świtu 10.12, po dwóch dodatkowych dniach pozbawienia wolności w zajezdnia. w prefekturze , że młodociane sędzia zamówień, na mocy „prawa paternocratic” to znaczy na wniosek opiekuna prawnego , aby umieścić dorastający w Centrum Obserwacji dla młodocianych przestępców , COM , do Villejuif .
Jest to jednostka ochrony sądowej młodych ludzi, poczęta pod rządami Vichy i powołana rozporządzeniem z 1945 r. w szpitalu psychiatrycznym w Villejuif . Wyreżyserowany przez Raymonda Clarysa zależy od sądu dla dzieci i młodzieży nad Sekwaną . Nieletni poddawani są tam ocenom normatywnym i są przeznaczone do umieszczenia w gospodarstwach rolnych. Do wychowawcy są zwolennicy kija. To tam u François Truffauta zdiagnozowano kiłę , od razu wyleczono. Młody człowiek będzie spędzał zimę trzy razy w tygodniu w izbie chorych. Na początku lutego sąd w IX th arrondissement rozkazuje swoim inwestycyjnego domu aż do swej większości z możliwością pracy na zewnątrz. „Przestępca Truffaut” próbuje uciec i spędza cztery dni w odosobnieniu. To jest po psychoterapii przez RASSA Rikkers , psycholog blisko Daniel Lagache i Peter Buck , który pracuje w kierunku Freuda aby wysłuchać pacjenta i znak „przecieku w powtarzanych kłamstw” o „traumatycznych sytuacji rodzinnej i sentymentalny” , z dala od początkowa stygmatyzacja „niestabilnego psychomotora z perwersyjnymi tendencjami” .
Filmowiec przetransponuje odcinki tego dzieciństwa, gdzie literatura zostaną zbawienną ucieczka, w Les Quatre cents coups przez autobiograficzny charakter z Antoine Doinel . Kiedy opuszcza zajęcia z gimnastyki, by przeczytać Poszukiwanie absolutu , pojawia się młody Truffaut, świetny czytelnik Balzaka . Podobnie w Skradzionych pocałunkach bohater pielęgnuje umiłowanie powieści do postaci Fabienne Tabard, dopóki ta ostatnia nie przywołuje go do rzeczywistości mniej burżuazyjnej i bardziej wywrotowej: „Ja też ”, powiedziała, „ Czytałam Le Lys w Valley , ale ja nie jestem Madame de Mortsauf , a ty nie jesteś Félix de Vandenesse . "
Rassa Rikkers uzyskuje od sędziego dziecięcego przedterminowe zwolnienie pacjenta i po konsultacji z Robertem Lachenayem wzywa André Bazina , który ledwo pamięta sympatycznego kinofila. 18 marca 1949 roku, po trzech miesiącach pobytu w poprawczaku , François Truffaut został przyjęty do Ośrodka Akcji Wychowawczej dla Młodzieży Niemieszanej w Wersalu . Nazywany „domem Guynemer”, jest to prywatna szkoła z internatem mieszcząca się w Versailles Hospital Center, 65 rue Berthier, zarządzana przez Stowarzyszenie Rodzinno- Społeczne Seine-et-Oise i prowadzona przez Siostry Miłosierdzia , które oferują również sierociniec i współpracują z lazarystami z liceum Saint-Vincent-de-Paul oraz z Towarzystwem Saint-Vincent-de-Paul . W każdą niedzielę François Truffaut udaje się do Rassa Rikkers , rue du Pot-de-Fer , gdzie kontynuuje psychoterapię .
W czwartek ponownie jedzie do Paryża , gdzie ma nadzieję znaleźć pracę. Jej relacje z matką, "oczywiście nie macochą, ale [...] też nie matką" są przerażające, jeśli istnieją. „Oskarża” go o homoseksualny związek z Robertem Lachenayem . W rzeczywistości dwoje przyjaciół, jeśli odwiedzali razem prostytutki , spędzają czas na konkursach klejenia , na przykład „jakie jest trzecie ujęcie Wielkiej iluzji ?” ” . Wprowadzili rekordy sesji do pobicia, pięćdziesiąt filmów w 1948 roku, potem sto dwieście. Aspirujący krytyk kilkakrotnie recenzuje filmy, analizuje je, przygląda się najdrobniejszym szczegółom. Liczy ujęcia, patrzy na obraz bez dźwięku, potem słucha dźwięku bez obrazu.
André Bazin otrzymuje go i poleca Jacquesowi Beckerowi . Wysyła go do społeczeństwa filmowej Objectif 49, otwartej na 1 st grudniu 1948 roku w studiu Pola Elizejskie , spotkać krytyczne , że około Jean Cocteau odmówić reżim komunisty z ekranu francuskiej . Od 30 lipca do 7 sierpnia uczestniczy w Biarritz na pierwszym i przedostatnim Festiwalu Przeklętych Filmów organizowanym przez Objectif 49. W świąteczne wieczory jest przedstawiany Jeanowi Cocteau , który robi na nim złe wrażenie, Éricowi Rohmerowi , ówczesnemu profesorowi z francuskiego na Lakanal . W nocy w akademiku udostępnionym przez gminę spotyka Jacques'a Rivette'a , Claude'a Chabrola , Charlesa Bitscha , Jeana Doucheta . Banda jest zjednoczona w systematycznym i niewdzięcznym oczernianiu starszych.
13 września François Truffaut został wydalony z domu Guynemerów i wrócił do rodziny z powodu „szkodliwych wpływów” i awantury, którą prowadził po powrocie z Biarritz , powodując szkody materialne, które musi zapłacić jego ojczym, czyli , w tym emerytura, ponownie równowartość miesięcznego wynagrodzenia. Sędzia ds . nieletnich wyraził zgodę, ponieważ André Bazin zgodził się zatrudnić go jako sekretarza sekcji filmowej Travail et Culture . Połowa jego pensji pokrywa pokój, który jego teść zgodził się wynająć dla niego 16 września na piątym piętrze budynku przy rue des Martyrs , niedaleko Claude Véga's .
Wokół Jacques'a Rivette'a i jego towarzyszy z Biarritz , François Truffaut jest związany z grupą młodych kinofilów, którzy spotykają się regularnie w Cinémathèque i paryskich klubach , we wtorki, w Studio Parnasse, którego gospodarzem jest Jean-Louis Chéray , w czwartkowe popołudnia w Ciné. Klub w Dzielnicy Łacińskiej Erica Rohmera , w Artystycznym , w Cinéac - Ternes , na Broadwayu , który należy do Léonide Keigel , w Reflets . Są to Jean-Luc Godard , Suzanne Klochendler , Jean Gruault , Paul Gégauff , Alain Jeannel , Louis Marcorelles , Jean-José Richer , Jean-Marie Straub . Osobista sekretarka André Bazina jest najmłodsza. Zasłużony przez swoje ekscesy, jest też najmniej słuchany, ale jego erudycja przynosi mu pewien szacunek.
Pierwsza próba samobójcza (1950)Kiedy w Boże Narodzenie 49 Andre Bazin wyjeżdża, by leczyć gruźlicę w sanatorium w Alpach , Robert Lachenay znalazł swojego przyjaciela jako praktykanta spawacza z acetylenem w fabryce w Pontault Combault . W sobotę 19 stycznia 1950 roku François Truffaut udał się do Cinémathèque , 7 Avenue de Messine . Pod koniec czternastogodzinnej sesji podchodzi do licealistki w jego wieku, która jest często obecna i bardzo uprzejma, podczas gdy ona myśli tylko o koleżeństwach. Liliane Litvin to ta, która stanie się postacią Colette . Zgadza się zobaczyć go ponownie i natychmiast staje się obsesją François Truffauta. Od poniedziałku zrezygnował z powrotu do fabryki. Został przyjęty przy stole przez rodziców dziewczynki, 24 rue Dulong , podobnie jak inni. Pokazuje tylko obojętność. Śledzi ją godzinami pod jej drzwiami.
We wtorek 28 lutego towarzyszy rodzicom Liliane na debacie zorganizowanej przez Club du Faubourg w Villiers- Cinéma. Podczas kolejnych sesji przemawiał z śmiałością i pasją, ale pewnością i zdumiewał obecne osobowości. Senator Marc Rucart , masonem promotorem zniesienie więzienia , został pozytywnie wrażeniem dzikości swoich stanowiskach konformista. Jego wielbicielki Louise de Vilmorin , pierwowzór postaci Fabienne Tabart , oraz Aimée Alexandre , uczennica Gastona Bachelarda , pozostaną jego wiernymi zwolennikami.
10 marca 1950 r. został wyemancypowany przez ojczyma. Brakuje pieniędzy, napisał dwa artykuły, najstarszy, które zostały zakonserwowane za CCQL Biuletynu , w klubie filmowym „s Latin Quarter animowanego każdy czwartek Eric Rohmer . Kłóci się z Robertem Lachenayem o pieniądze. W kwietniu podczas konkursu elokwencji organizowanego przez Club du Faubourg zauważył go Pierre-Jean Launay , dyrektor literacki Elle . Od maja magazyn kupuje mu " flash photos " na gwiazdy świata lub kina. Reporter sprzedaje je również do Ciné-Digest , Lettres du monde , France-Dimanche . 6 czerwca przeniósł się do umeblowanego hotelu naprzeciwko Liliane Litvin, która bawiła się z rodzicami pokazującymi pokój. 4 lipca ten odbiera przez swoje osiemnaście lat cały Paryż krytyki filmowej. Wie o niewierności François Truffauta. Teraz ten czuje się zlekceważony. Następnego dnia o jedenastej odkrywa go w swoim pokoju nieożywionego, z dwudziestoma pięcioma ranami po brzytwach w prawym nadgarstku.
Jest w specjalnym wysłannikiem z Elle , który bierze udział w lipcu w Biarritz w drugim i ostatnim, Festival du filmową maudit, ale on jest zmęczony swoim fikcyjnym życiu. Jego kompulsywne miłości między mężatkami, wdowami, nastolatkami i prostytutkami nie pocieszają go już po niepowodzeniu z Liliane Litvin.
Wojskowy (1950-1951)Jesienią 1950 roku François Truffaut odkrył kryminalistę Journal du voleur i L'Enfant przez ekslegionowego Jeana Geneta . Wyciągnął z niej dwie krytyki , które zostały odrzucone przez czasopismo Lettres du monde .
29 października 1950 r. podjął kroki, aby uprzedzić apelację . 19 grudnia skierował swoje dwie krytyki do Jeana Geneta . 23 grudnia podpisał trzyletnie zobowiązanie z myślą o byciu zabitym w Indochinach . Przez dwa miesiące paczka oficerów-studentów przeszły 8 th Batalionu 32 th pułk artylerii , w Wittlich , ujawniają swoje fizyczne ułomności, które tylko z powrotem pistolet. Manewry w błocie, straże na śniegu, forsowne marsze z trzydziestokilogramową paczką wyleczyły go z początkowego entuzjazmu, ale zachował podziw dla armii, jej Politechniki , jej techniki. Huk armaty powoduje trwały ubytek słuchu w prawym uchu. Pociesza się w odkrywaniu W poszukiwaniu straconego czasu , które go zadziwia i które ponownie czyta.
Ponieważ zgłosił się na ochotnika na śmierć, w Indochinach otrzymał świadectwa uznania od oficerów, ale 24 lutego 1951 r., raczej z flanki, ukończył szkolenie bardzo słabo sklasyfikowane. Teraz brygadier został przydzielony 10 marca na stanowisko sekretarskie, co pozwoliło mu swobodnie korespondować z Jeanem Genetem , od którego w końcu w tym samym miesiącu otrzymał nieoczekiwaną odpowiedź. Podczas misji transportu karabinów ciężarówka leje, a lider konwoju Truffaut zostaje ukarany za zaniedbania. Pierwsze dni aresztowania spędził w szpitalu Idar-Oberstein , by wyleczyć złamane żebra.
Od połowy maja do połowy lipca najczęściej przebywa na urlopie w Paryżu , gdzie gości go Geneviève S. Prowadzi długie rozmowy z Jeanem Genetem , który uczy go analizowania odczytów z ołówkiem w ręku. Uważa się raczej za powieściopisarza niż krytyka . Małą zemstę wzbudza zazdrość Liliane Litvin towarzysząc jej w kinie. Zaprasza go na wieś i prosi o zerwanie z Geneviève.
Romantyczna dezercja (lato 1951)W Paryżu dnia 1 st do 18 czerwca, Truffaut wykorzystuje swój czas na przygotowanie jego dezercji , wyposażyć cywilne ubrania, znaleźć pracę i przyjaciół do ukrycia. Niektórzy proponują mu zatrzymanie ich willi w Cannes poza sezonem .
13 lipca 1951 został wysłany sam pociągiem z Wittlich do Fréjus , gdzie następnego dnia musiał rozpocząć miesięczne przygotowania wojskowe, zanim wyruszył z Marsylii do Sajgonu i dołączył do francuskich sił ekspedycyjnych na Dalekim Wschodzie . Ma romans z młodą Niemką podczas nocnej podróży, która zabiera go ze Strasburga do Paryża . Gare de l'Est znalazł przypadkiem swego mistrza buntu, Jeana Geneta . Wieczorem 14 lipca jest u Jacques'a Rivette'a , rue de Clignancourt 118 , by imprezować z Robertem Lachenayem , Chrisem Markerem , Alexandre Astruc i Liliane Litvin.
Otoczony przez nią, André i Janine Bazin, wieczorem w sobotę 28 roku udał się do prepozyta Inwalidów. Ponieważ nie był nieobecny przez ponad piętnaście dni, nie był jeszcze uważany za dezertera . Czeka jeszcze cztery godziny, do północy, by ponownie się przedstawić i cieszyć się, że jest uważany za prawdziwego buntownika. Przebywa w więzieniu wojskowym w dystrykcie Dupleix . Przytłoczony upokorzeniem otrzymuje jedyną pociechę, że rozluźnia kajdanki, aby mógł czytać Cahiers du cinema .
Internowanie psychiatryczne (jesień 1951)12 września François Truffaut został zabrany z więzienia wojskowego w dystrykcie Dupleix i przewieziony furgonetką do Kehl, a następnie pociągiem do Wittlich , gdzie został osadzony w więzieniu na dwanaście dni, ale 15 września został przyjęty do więzienia. Szpital André Curillet (de) w Andernach , aby wyleczyć jego kiłę . 25, był więziony w Koblencji , które są teraz grupowane poszczególne bataliony 32 th RZS . Jako jedyny więzień złowrogiego więzienia wojskowego strzeżonego przez kilku żandarmów oderwanych od szwadronu rektora , czyta Pascala . 29-go upił się ze swoimi strażnikami. Następnego ranka odkrywamy go z twarzą poranioną brzytwą, że z naruszeniem zasad został uprzejmie pozostawiony.
Symuluje szaleństwo w nadziei, że zostanie zreformowany, ale doświadcza prawdziwego cierpienia moralnego, które jest osobistym pytaniem. Miesiąc później został internowany w Neuropsychiatrii służbę w szpitalu wojskowym (DE) w Andernach wśród dziesięciu pacjentów cierpiących na ciężką psychozę w czasie, gdy neuroleptyczny leczenie było nie istnieje. Pielęgniarki, zwane , są brutalne. Lekarze nie dają się zwieść jeszcze jednemu symulatorowi.
Już 27 listopada w koszarach Joanny d'Arc (de) w Koblencji został przydzielony do służby stołówkowej, gdzie przeżył pasjonującą przygodę z młodą niemiecką pracownicą Laurą. Zaalarmowany przez André Bazina , który mnoży kroki, senator Marc Rucart , który zidentyfikował postać Truffauta i domyślił się cierpienia sięgającego dzieciństwa, uzyskuje, że ten, obsługiwany przez akta napisane dwa i pół roku wcześniej przez Rassę Rikkers , lub zreformowane za „niestabilność charakteru” połączoną z „perwersyjną tendencją do przestępczości” . Jest zdegradowany .
Rekonstrukcja u Bazinów (1952)Gdy tylko został zwolniony 20 lutego 1952 roku, François Truffaut został zakwaterowany przez Bazinów w Bry-sur-Marne , na strychu trzypokojowej kuchni, którą zajmowali z ich dwuletnim synem i wieloma zwierzętami. na drugim piętrze domu 'dom otoczony parkiem. Przerywane chwilami wspólnego szczęścia rodzinnego, niekończące się spory między André Bazinem a jego gospodarzem, który odrzuca realistyczne, zaangażowane kino, ale postrzega sztukę jako wywrotową krytykę, a nawet wyimaginowaną rekonstrukcję, są tak gwałtowne, że Janine Bazin nie czuje się już jak w domu. to.
François Truffaut z trudem dochodzi do siebie. Znowu myśli o samobójstwie, ale spokojnie i kwestionuje swój charakter . W sobotę 3 maja zaprasza Liliane Litvin do spania w Bry . Spędza noc w jego ramionach, czysto. Ma jej powiedzieć, że jest w ciąży i że zamierza poślubić ojca swojego dziecka.
„Doświadczenie hańby”, które właśnie przeżył François Truffaut, zdecydowanie zmienia jego ocenę kina, które podziwiał w młodości. Opowiadane tam dramaty społeczne, donosy, które tak mu się podobały, wydają mu się fałszywe, postacie, abstrakcyjne alegorie , niezwiązane z przeżytym doświadczeniem ich twórców, ich psychologią, karykaturą, scenariuszami, teatralnością.
François Truffaut, z doświadczeniem w Elle , rozważa karierę jako dziennikarz prasy ogólnej. Louise de Vilmorin zorganizowała spotkanie z Françoise Giroud , która miała zamiar uruchomić L'Express , i nie podjęła dalszych działań. Na początku 1953 roku André Bazin znalazł go w służbie operatorskiej Ministerstwa Rolnictwa . Umowa na kilka miesięcy nie jest przedłużana.
Od marca André Bazin publikuje w Cahiers du cinéma recenzje autorstwa François Truffauta . Coraz liczniejsi, niektórzy pod pseudonimami, chwalą kino amerykańskie i naturalne kino plenerowe, tak nieobecne w kinie francuskim. Pod koniec 53 roku czasopismo zatrudniło François Truffauta jako redaktora. W styczniowym numerze ukazał się jego niezwykle długi artykuł, który publikowany jest od ponad roku. „Pewna tendencja we francuskim kinie” to pamfletowy tekst przeciwko filmowcom o „francuskiej jakości”. Artykuł skierowany jest w szczególności do scenarzystów Jeana Aurenche i Pierre'a Bosta oraz reżysera Claude'a Autant-Lara . Poparł go Claude Mauriac, ale podzielił redakcję i wywołał skandal nieprzewidzianej przemocy zarówno wśród reżyserów, jak i wśród czytelników.
W ramach recenzji François Truffaut tworzy się z innymi redaktorami, Claude Chabrol , Jacques Rivette , Jacques Demy , Éric Rohmer , Jean-Luc Godard , młodym strażnikiem André Bazina przyzwyczajonym do większej wygody i przestarzałym. Najbardziej morderczy jest François Truffaut, który nie waha się znieść osobistej zniewagi. Broni kina autorskiego przed kinem konsumpcyjnym z wielkim nieprzejednanym, młodzieńczym dogmatyzmem, którego w 1984 roku przyzna, że będzie żałował. Na dwudziestu metrach kwadratowych 146 Pól Elizejskich atmosfera jest bardzo swobodna, ale z biegiem czasu François Truffaut coraz bardziej reguluje pracę swoich kolegów.
Afirmacja siebie i swoich wyborów (1954-1955)André Bazin przedstawia swojego protegowanego Maurice'owi Bessy'emu , który prowadzi Cinémonde , bardziej dochodowy magazyn niż Cahiers du Cinéma . François Truffaut nie wykazuje tam dużej wytrwałości, a jego współpraca z Michelem Aubriant, redaktorem odpowiedzialnym za nauczanie go zawodu, nie trwa dłużej niż dwaj freelancerzy . W rzeczywistości, poświęca czas ma on dostępny do przeprowadzenia kawałek testowy , wizytę , jego pierwszy film. Wymyśla scenariusz, z którego zrezygnuje z reżyserowania, a który stanie się Bez tchu . Jacques Laurent dostrzega jego styl i otwiera szesnaście stron swojego tygodnika Arts-Lettres-Spectacles , będącego wizytówką „ Hussars ”. Za wędki płaci się pięć razy więcej niż tam Cahiers du Cinema i Truffaut odkładają niedostatek.
Pod koniec 1954 roku w ramach swojej pracy poznał Roberto Rosselliniego . Z Ériciem Rohmerem zaprasza go do kina i zostaje jego przyjacielem. Włoski filmowiec odstaje od publiczności przyzwyczajonej do kina rozrywkowego i zna tylko komercyjne porażki. W następnym roku, w 1955, François Truffaut przeprowadził swoje pierwsze wywiady z Alfredem Hitchcockiem , które były również jednymi z pierwszych nagranych wywiadów z filmowcami, których poproszono o wyrażenie siebie w sposób inny niż poprzez swoje filmy.
Wydał obok hołd dla pobożnej Jean Cocteau , dwóch opowiadań w husarskiej przeglądu La Parisienne przez Jacques Laurent . Jest oburzony znaną mu moralizującą i kłamliwą pochwałą domów poprawczych , sporządzoną przez Jeana Delannoya w wydanym w tym roku filmie Zagubione psy bez obroży . On będzie pamiętał trzy lata później przez wypowiadającego znęcanie instytucjonalnych w swoim pierwszym filmie fabularnym , Les Quatre cents coups .
Asystent Roche'a i Rosselliniego (1956)Po tym, jak producent Ralph Baum rzucił wyzwanie swojemu przyjacielowi Maxowi Ophulsowi , François Truffaut został zatrudniony w 1956 roku jako asystent reżysera Roberto Rosselliniego , „najbardziej inteligentnego człowieka, jakiego znałem”, do trzech filmów, które „nie odniosły sukcesu”.
Był już pilnym czytelnikiem powieści detektywistycznych przetłumaczonych na język francuski przez Williama Irisha, gdy Henri-Pierre Roche , który znał go z huzarów z przeglądu La Parisienne , zaprosił go do swojego domu w Meudon . Kolektor i scenarzysta , przyjaciel Abel Gance , Jean Cocteau i Jean Renoir , którego nadzieja nakręcenie filmu została udaremniona przez wojny , zauważył jeden z artykułów krytyk gdzie mówi, w odpowiednich warunkach i pochwalny, jego książki Jules et Jim , pierwsza powieść potem bez powodzenia. Dwudziestoczterolatek jest zafascynowany twórczością filmową ucznia Petera Altenberga .
Ze swojej strony dawny dadaizm , bliski surrealistom , poszukuje duchowego spadkobiercy, przez który mógłby przekazać „nową moralność” uwolnioną od moralnych i społecznych ograniczeń. Powieściopisarz zaczął pisać scenariusz do swoich Jules i Jim i planuje zrobić to samo dla swoich Dwóch Angielek i Kontynentu . Szuka swojego filmowca i zachęca młodego człowieka do robienia filmów na podstawie jego dwóch powieści. Truffaut zrobi to po śmierci pisarza, z odręcznych archiwów wypożyczonych przez wdowę.
Obaj mężczyźni, dzielący jedno pokolenie, dzielą to samo młodzieńcze doświadczenie bliźniaczej przyjaźni opartej na wymianie kobiet, z Jo Samarin za Roche , Robertem Lachenayem za Truffaut. Dla obojga ta sentymentalna edukacja dała początek pracy pisarskiej. Obaj zostali na krótko wtrąceni przez wojsko do więzienia. Rodzi się między nimi wyjątkowa przyjaźń wokół doświadczeń dzieciństwa, kobiet, pisania. Przerwie ją trzy lata później śmierć pisarza.
Spotkanie to utwierdza ucznia filmowca w pozycji, którą broni przemocą wobec ówczesnego kina francuskiego, w Cahiers du cinema , które opowiada się za kinem autorskim i zgodnie z ideami André Bazina, subiektywnej narracji, która przygląda się obiektywnie, wykorzystując głębię ostrości i ujęcie sekwencyjne , z poszanowaniem ciągłości biegu życia. Truffaut w impresjonistycznym piśmie z Roche literackiego ideału, który uczyni swój własny proces filmowy, który z elipsy do szybkiego klucza jak będzie wyrażać je w 1973 roku w jego poetyckiej sztuki co Night amerykańskiej :
„Filmy są bardziej harmonijne niż życie, Alphonse. W filmach nie ma korków, nie ma przestojów. Filmy poruszają się jak pociągi, rozumiesz? Jak pociągi w nocy. "
Ta koncepcja dzieła sztuki jako sublimację życia osobistego, a reperowanie lub nawet ponownej edycji , jest czymś więcej niż estetyczne , że z Nowej Fali , wspólnie z Roche, który od kwietnia 1917 roku promowany obok Marcela Duchampa gotowe . Jest to morał wyrastający ze złamanych serc życia i niepowodzeń pragnienia. Po „To nie jest miłość, która zakłóca życie ale niepewność miłości” z freudowskiej Roche , Truffaut powie, jako naturalne rozszerzenie do jednego z jego bohaterów w tej samej repliki „Życie jest wykonana z kawałków, które nie łączą” . „Jules et Jim” , powieść o rewolucji seksualnej , pozostanie jego książką przy łóżku, czytaną co najmniej dwa razy w roku.
Producent filmowy (1957-1958)François Truffaut ożenił się 29 października 1957 z Madeleine, córką Ignacego Morgensterna , właściciela firmy dystrybucyjnej Cocinor . Poznał ją trzynaście miesięcy wcześniej na Festiwalu Filmowym w Wenecji . Będzie miał dwie córki, Laurę, urodzoną 22 stycznia 1959 , która będzie uczyć francuskiego w Berkeley i Évę , urodzoną 28 czerwca 1961 , która zostanie aktorką. Dzięki funduszom swojego teścia zajął się reżyserią i założył firmę producencką Les Films du Carrosse , nazwaną w hołdzie Jeanowi Renoirowi i jego filmowi Le Carrosse d'or .
Jakby rezygnując z kariery pisarza, której nigdy nie przestanie zazdrościć i celebrować swoimi filmami, adaptuje opowiadanie innego kolegi z przeglądu La Parisienne , młodego Maurice'a Ponsa . Les Mistons , krótki film o wędrówce grupy nastolatków, którzy oglądają i przeszkadzają zakochanej parze, został wydany w 1958 roku.
Jak większość jego towarzyszy z Nowej Fali, Truffaut zaczął reżyserować bez żadnego doświadczenia zawodowego . Jego doświadczenie jako asystent reżysera w Rossellini ledwo przeszkoleni go. W rzeczywistości asystent reżysera najczęściej ogranicza się do podległych sobie zadań i nieustannie nie widzi, jak powstaje film. Jego koncepcja zawodu jest nie tyle autora zdjęć, ile autora, jak Cocteau , wypowiadającego się za pomocą obrazów i scen dialogowych. Według niego więcej można dowiedzieć się oglądając tysiące filmów i pisząc o nich recenzje niż będąc asystentem reżysera. W przeciwieństwie do Jean-Luca Godarda nie twierdzi, że dokonuje rewolucji w kinie i zachowuje klasyczną koncepcję sposobu kręcenia filmów. Twierdzi głównie, że robi osobiste i szczere filmy.
W 1958 został wykluczony z festiwalu filmowego w Cannes , bez wątpienia z powodu ostrej krytyki, którą opublikował.
W 1959 Truffaut zastrzelił Les Quatre Cents Coups . Film był początkowo wyobrażany jako krótkometrażowy, około dwudziestominutowy film, zatytułowany La Fugue d'Antoine . Fabuła była następnie skoncentrowana na odcinku, w którym Antoine, po opuszczeniu szkoły, mówi swojemu nauczycielowi, że jego matka nie żyje i uciekła po tym, jak jego rodzice odkryli jego kłamstwo. Przy scenariuszu filmu fabularnego Truffaut współpracuje z Marcelem Moussym . Rekrutuje Jean-Pierre'a Léauda w roli Antoine'a Doinela po umieszczeniu ogłoszenia w dzienniku France-Soir .
Film zdobył reżysera nagrodę na festiwalu filmowym w Cannes w tym samym roku i otrzymał krytyczne uznanie. Wydarzenie otwiera drzwi do ruchu Nowej Fali i jego globalnej kariery. Z trzema milionami sześciuset tysiącami biletów, film odniósł ogromny sukces wśród publiczności.
Charakter Antoine Doinel pojawił się w 1962 roku z Antoine et Colette , krótki film zrealizowany w ramach zbiorowej filmie L'Amour à deux ans . Film pokazuje Antoine Doinela jako nieśmiałego nastolatka, który niezręcznie kocha młodą dziewczynę, Colette, dopóki nie zauważa, że ona kocha inną.
W " Skradzionych pocałunkach" , wydanym w 1968 roku , Antoine Doinel, wciąż grany przez Jean-Pierre'a Léauda , jest po dwudziestce. Wraz z Claude de Givray i Bernardem Revonem François Truffaut wyobraża sobie życie młodego mężczyzny, który wraca ze służby wojskowej, szuka pracy, zakochuje się romantycznie w młodej dziewczynie w jego wieku, Christine, postaci granej przez Claude'a Jade'a , ale jest zafascynowany zamężną Fabienne Tabard, graną przez Delphine Seyrig .
W wydanym w 1970 roku filmie Domicile Conjugal Truffaut opowie o życiu małżeńskim pary Antoine i Christine Doinel.
Truffaut wyreżyseruje ostatni odcinek sagi „Antoine Doinel”, Miłość w biegu w 1979 roku . Film, który opowiada o separacji Antoine i Christine, zawiera retrospekcje z poprzednich filmów. Truffaut wykorzystuje tutaj rzadki przywilej sfilmowania tego samego aktora w różnym wieku. Odbiór przez publiczność jest mieszany.
Sukces i porażka (1960-1967)Sukces Quatre Cents Coups w 1959 roku pozwolił Truffautowi w następnym roku, za pośrednictwem Les Films du Carrosse , przyjść z pomocą Jeanowi Cocteau , który nie miał producenta podczas kręcenia Testamentu d'Orphée . We wrześniu tego samego roku 1960 podpisał „ Manifest 121 ”. Rozpoczęty przez Jean-Paul Sartre , jest to wezwanie do niesubordynacji z ludźmi kontyngentu zaangażowane w wojny algierskiej , wsparcie dla dezerterów i francuski aresztowany za to, że pomógł „ terrorystów ” z FLN . Były dezerter spodziewa się, że zostanie ponownie wtrącony do więzienia i prywatnie ogłasza „Niech żyje Castro !” ” .
Chociaż nie pasjonował się polityką, pozostawał zdecydowanie przeciwny polityce kulturalnej reżimu gaullistowskiego, co wyraził w szczególności w liście skierowanym do swojej przyjaciółki Helen Scott w przededniu referendum w 1962 r . w 1962 r ., odmawia Legionowi of Honor ofiarowany mu przez Malraux.
Po Czterystu ciosach Truffaut kręci Charlesa Aznavoura i Marie Dubois w Shoot the Pianist , adaptacji powieści noir Davida Goodisa . Wciela się w nieudanego pianistę, nękanego wątpliwościami. Muzycznie adresowany jest do kompozytora Georgesa Delerue , ucznia Dariusa Milhauda, który napisał muzykę Hiroszimy mon amour i będzie pisał dla innych, w szczególności muzykę Méprisa i Dien Biên Phu . Rodzi się między nimi wielka więź, którą słychać na ekranie i zaowocuje odnowioną współpracą.
Jak często w swojej karierze Truffaut reżyseruje nowy film w odpowiedzi na swój poprzedni film. Podczas gdy Les Quatre Cents Coups był filmem bardzo „francuskim”, Shoot the Pianist jest bardziej inspirowany kinem amerykańskim . Film powstał również w odpowiedzi na jego nowy rozgłos. Truffaut, który właśnie nagle przeszedł z cienia do światła dzięki oszałamiającemu sukcesowi Quatre Cents Coups , opowiada historię człowieka, który od sławy przechodzi w anonimowość. Sukces jego poprzedniego filmu paradoksalnie rozczarował Truffauta, który widzi, jak jego film jest doceniany przez ludzi, którzy nie bardzo lubią kino. W odpowiedzi chciał nakręcić film dla kinomanów. Rezultatem jest komercyjna porażka, a Truffaut przestaje wspierać „les copains” . Rozstanie i obelgi głęboko na niego wpływają
Jego trzeci film, Jules et Jim , na podstawie powieści o tej samej nazwie Henri-Pierre'a Roche'a , skromnie opowiada historię miłości do trójki. Film jest kolejnym wielkim hitem. Stamtąd jego filmy sprzedawał za granicę Alain Vannier . Swoimi pierwszymi trzema filmami fabularnymi François Truffaut dał się już poznać jako świetny reżyser. W 1963 roku Les Films du Carrosse współprodukowała Matę Hari, agenta H 21 , a Truffaut uczestniczył w pisaniu dialogów i scenariusza.
Miał romans z aktorką Liliane David , z której zainspirował się w 1964 roku do filmu La Peau Douce, nawet jeśli główną rolę kobiecą powierzono Françoise Dorléac . W tym samym roku rozwiódł się z Madeleine Morgenstern. Kompulsywny uwodziciel o zmroku, jak opisał go w pamiętniku Henri-Pierre Roche'a, który zainspirował go ideą Człowieka, który kochał kobiety , Truffaut jest rzeczywiście zakochany we wszystkich swoich kobiecych gwiazdach, tak samo jak w ikonach:
„Zadaniem reżysera jest zmuszanie pięknych kobiet do robienia ładnych rzeczy. "
Sława podwojona przez Julesa i Jima przyniosła mu w 1965 roku status wyłącznego tematu programu telewizyjnego Cinéastes de notre temps . W następnym roku , po czterech latach negocjacji w Anglii , on starannie kierowane Fahrenheit 451 , z filmu science fiction i przeprosiny dla literatury adaptacją słynnej powieści przez Ray Bradbury , który odkrył w sierpniu 1960 roku i której głównym zadaniem ma czas zaplanowano na Paul Newman lub Terence Stempel .
W kwietniu 1967 roku radio zaproponowało mu dziesięć godzin czasu antenowego na wybrany przez niego temat. Będzie to znęcanie się nad dzieckiem , temat tabu i jedyna sprawa, dla której jest gotów się popełnić. Nie waha się oskarżać tej samej logiki społecznej w obozach koncentracyjnych , która przy poparciu ludu doprowadziła w czasie wojny do obozów zagłady dla osób narażonych na niebezpieczeństwo i obraca się w czasach pokoju w obrębie samych rodzin przeciwko nim.
François Truffaut ratuje Au feu, les pompiers jako producent, który odkupuje prawa do eksploatacji w warunkach ekstremistycznych! film Milosa Formana , uchodźcy w Paryżu , zakazany przez czechosłowacką cenzurę .
Rewolucja osobista i rozłam (1968-1970)W lutym 1968 Truffaut bronił Henri Langlois , którego władze chciały zwolnić ze stanowiska dyrektora francuskiej filmoteki . Staje na czele Komitetu Obrony Kina.
Truffaut prosi szefa agencji Dubly , Alberta Duchenne'a, o odnalezienie jego biologicznego ojca . Śledztwo prywatnego detektywa mówi mu, że to Roland Lévy, dentysta urodzony w Bayonne w 1910 roku z Gastona Lévy'ego i Berthe Kahn. Jest potomkiem strony ojca, rodziny sefardyjskich portugalski schronienie w Bayonne z XVII -tego wieku, Levi Alvares . W okresie międzywojennym Roland Lévy kontynuował studia w Paryżu , gdzie mieszkał przy rue de la Tour-d'Auvergne . Tam poznał Janine de Montferrand, która urodziła ich nieślubnego syna. Kiedy przybyły wojska niemieckie , wyjechał do Troyes i uciekł przed dekretami przeciwko Żydom . Ożenił się z Andrée Blum w lipcu 1949. W 1954 otworzył gabinet dentystyczny w centrum miasta Belfort , przy bulwarze Carnot. W 1959 para rozstała się po urodzeniu dwójki dzieci.
Kiedy odkrył swoje początki, wiosną tego samego roku 1968, Truffaut złożył propozycję małżeństwa rodzinie swojej ulubionej aktorki i jego szesnastoletniego młodszego (a więc wciąż niepełnoletniego małżeństwa ), Claude'a Jade'a , „małej narzeczonej kina”. .», który pojawił się w Skradzione pocałunki . Z opóźnieniem uświadamia sobie różnicę wieku i poddaje się na krótko przed zaplanowaną na czerwiec ceremonią, uciekając przed drugim małżeństwem w swojej działalności zawodowej i politycznej związanej z aferą Langlois . Kwestia zaangażowania politycznego filmowca w maju 68 roku jest okazją do rozłamu między starymi przyjaciółmi Nowej Fali . François Truffaut broni skromnej pozycji człowieka wykonującego swój zawód bez hipokryzji wobec widza, a nie w służbie sprawy, której ten nie kupił na swój bilet. Z drugiej strony popiera odwołanie festiwalu w Cannes w solidarności z demonstracjami studenckimi i strajkującymi robotnikami.
Pozostanie przyjacielem Claude'a Jade'a . Poprowadzi go w domu małżeńskim w 1970 r. i L'Amour en escape w 1979 r. Śmierć matki 22 sierpnia 1968 r. pogrąża go we wspomnieniach. Wyszukuje dokumenty dotyczące dzieciństwa, szkoły, listy, poprawczaka, wraca do swoich pamiętników. Pod koniec roku, na prośbę Jean-Paula Sartre'a, którego szczególnie podziwia Refleksje na temat kwestii żydowskiej , oddaje swój rozgłos w służbie gazety La Cause du Peuple w obliczu pompidoliańskiej cenzury , uczestnicząc sam. do jego dystrybucji na ulicy, nie dlatego, że popiera maoizm , wręcz przeciwnie, ale dlatego, że uważa, że obowiązkiem artysty jest obrona wolności opinii . Uznaje w Sartre'u wzór politycznej spójności, „człowieka codziennego i spokojnego zaangażowania”.
Jest szczególnie oddany maltretowanemu dzieciństwu. W ten sposób wykorzystuje swoją sławę, aby wprowadzić ten temat do debaty publicznej pod koniec lat 60. i domagać się większej surowości wobec agresywnych rodziców. Jest również członkiem komitetów sponsorskich Secours populaire i dobrodziejów SOS Wioski Dziecięce .
W 1969 wyprodukował La Sirène du Mississipi z Catherine Deneuve i Jean-Paulem Belmondo . Publiczność znów jest na rendez-vous. Od tej sesji filmowiec prowadzi ze swoją gwiazdą, którą nazywa Kathe, podobnie jak blond bohaterką Jules i Jima , dyskretne życie we dwoje. Następnie wyreżyserował L'Enfant sauvage , „najbardziej antropologiczny z jego filmów. ” . Zerwanie z Catherine Deneuve pod koniec 1970 roku pogrąża kobieciarza François Truffauta w poważnej depresji . Druga powieść Henri-Pierre'a Roche'a , Deux Anglaises et le continent , jest jedyną książką, jaką zabiera do kliniki, gdzie jest leczony lekiem nasennym .
W kwietniu 1971 roku François Truffaut był jednym z mężczyzn, którzy podpisali paragraf „ Manifesto des 343 ” wzywający do dekryminalizacji dobrowolnego przerwania ciąży, w którym deklarowali się jako współwinni aborcji . Odkrył na nowo dzieło Henri-Pierre'a Roche'a , w którym kwestia wolności seksualnej, a tym samym kwestia aborcji , wielokrotnie poruszona przez Helen Hessel , ma kluczowe znaczenie i przenosi na ekran drugą powieść autora Les Deux Anglaises et al. le kontynent , który został wydany w listopadzie 1971 roku. Odniósł mniejszy sukces wśród publiczności.
Po cenzurę jednego z Janine Bazin i André Labarthe programów telewizyjnych , Vive le cinéma , François Truffaut zbojkotowali z plików ekranu z dnia 5 lipca, podczas której miał wziąć udział w debacie na temat wolności myśleć ilustruje jego filmu Fahrenheit 451 . We wrześniu wychodzi A Beautiful Girl Like Me . Opowiada historię socjologa, granego przez André Dussolliera , zafascynowanego obiektem jego badań, przestępczynią Camille Bliss, graną przez Bernadette Lafont . Wbrew wszelkiej moralności, Camille Bliss, aby uciec z więzienia, socjolog zostaje oskarżony o zabójstwo jego towarzysza, który zamiast niego zostaje potępiony.
Wraz z The American Night François Truffaut kręci film o staromodnym kinie. Pokazuje powstający film i sam gra rolę reżysera, a Jean-Pierre Léaud gra głównego aktora filmu. W 1973 roku, z okazji premiery filmu, po wstawionych listach pokłócił się definitywnie z Jean-Luc Godardem .
Poparł François Mitterrand podczas wyborów prezydenckich w 1974 roku .
W 1975 wyreżyserował L'Histoire d'Adèle H. z Isabelle Adjani w roli tytułowej. W wieku 43 lat był zafascynowany dziewiętnastoletnią aktorką, którą widział w telewizyjnym spektaklu L'École des femmes, i zmusił Comédie-Française do rezygnacji z jej podglądaczej przyjemności podziwiania jej okiem kamery, do rzeczy tworzenia niejednoznacznej i krępującej sytuacji.
Po zamachach stanu w Les Quatre Cents i L'Enfant sauvage , w 1976 roku powrócił do tematu dzieciństwa z Pocket Money . Film spotyka się z wielkim publicznym sukcesem.
Zafascynowany prywatnym dziennikiem Henri-Pierre'a Roche'a , François Truffaut prosi Michela Fermauda o powierzenie mu anegdot do scenariusza Człowieka, który kochał kobiety . Film został wydany w 1977 roku.
Następnie wyreżyserował film o śmierci, The Green Room , będący adaptacją powieści Ołtarz umarłych amerykańskiego pisarza Henry'ego Jamesa . Gra dziwną i nawiedzoną przez śmierć postać, która woli towarzystwo zmarłych przyjaciół od żywych. Film dezorientuje publiczność
Popularny filmowiec (1977-1982)W 1977 roku François Truffaut przychylił się do prośby Stevena Spielberga, by wcielić się w rolę francuskiego naukowca Lacombe w Rencontres du 3e kind , który jest postacią zainspirowaną przez ufologa Jacquesa Vallée . Spielberg jest wielkim fanem filmografii Truffauta i absolutnie chce go w swoim filmie. Ponieważ Truffaut nie jest perfekcyjnie dwujęzyczny, Spielberg zgadza się, że mówi po francusku i że wersety są tłumaczone przez kolegę w oryginalnej wersji.
Dwa lata później, w 1979 roku, ostatnia część sagi Doinel, L'Amour en escape , po raz ostatni połączyła Jean-Pierre'a Léauda i Claude'a Jade'a .
Truffaut pisze z Suzanne Schiffman Ostatnie metro (1980), film, który wpisuje historię miłosną w okupacyjnym Paryżu, tak jak to przeżywała reżyserka. Film jest w szczególności inspirowany przez Margaret Kelly (tancerka Miss Bluebell), która przez wiele miesięcy ukrywała swojego męża Marcela Leibovici podczas wojny . Truffaut ma ciągłe wątpliwości co do filmu. To ogromny sukces społeczny: zgromadzi trzy miliony trzysta tysięcy biletów i zostanie powitany przez dziesięciu Cezarów , w tym z najlepszym scenariuszem, najlepszym filmem, najlepszym reżyserem.
Truffaut powraca następnie w Kobiecie z sąsiedztwa , zainspirowany wiadomością, jak Le Rouge et le Noir był , intymną historią, pozornie banalnym związkiem par, z uprzedzeniami i neutralnością. Postać Bernarda przedstawia pozornie monolitycznego, pewnego siebie, odpowiedzialnego mężczyznę z życiem rodzinnym i pracą. Pojawienie się Matyldy ożywia w nim dawną namiętność, której zaborcza moc nieubłaganie doprowadzi go do zakwestionowania wszystkich swoich masek, rodzinnych, społecznych, zawodowych i uczynienia z niej ofiary, być może przyzwolenia, absolutnego i niemożliwego pragnienia.
Główna aktorka, Fanny Ardant , z którą będzie miał córkę, będzie ostatnią miłością François Truffaut.
Na początku lat osiemdziesiątych planuje wraz ze swoim scenarzystą Jeanem Gruaultem zaadaptować powieść Paula Léautauda Le Petit Ami , opowieść o kazirodczej pokusie między synem a matką. Projekt został ostatecznie opuszczony, ale praca z Jean Gruault kontynuował pisanie sagi The Belle Époque , to szczęśliwy okres, wspomniano już w dwóch adaptacjach Roche , jest reprezentowany przez drogę znaków z Francji na początku XX -tego stulecie. Film zostanie wyreżyserowany przez Gavina Millara w 1995 roku dla telewizji jako miniserial .
Po wyborach w 1981 roku na prezydenta Rzeczypospolitej François Mitterranda , którego dyrektorem był wspierany bez zapału, Jack Lang zaprosił go na spotkanie z Prezydentem Stanów Zjednoczonych , Ronalda Reagana , w Yorktown . Truffaut odmawia w ostatniej chwili z powodu problemów z harmonogramem, co wywołuje gniew ministra kultury .
Choroba (1983-1984)10 sierpnia 1983wydaje najnowszy film François Truffauta. Rzuć w niedzielę! , z tą samą Fanny Ardant , to nowy sukces.
Na krótko przed, w lipcu, filmowiec wynajęty dom ma krawędź mieście Honfleur w Normandii , Michel Berger , który sam w pełnym składzie soundtrack prawym brzegu lewym brzegu z Philippe Labro ( 1984 ). Musiał spędzić tam całe lato z Fanny Ardant, w ciąży i pracując nad swoimi scenariuszami, zwłaszcza La Petite Voleuse i Belle Époque , ale został złapany z powodu gwałtownego ataku, który zaprowadził go na izbę przyjęć : właśnie miał pierwszy manifestacja jego guza mózgu. We wrześniu znów jest ojcem małej Josephine.
W kwietniu 1984 roku pojawił się, naznaczony chorobą, w programie Apostrofy, który poświęcił mu Bernard Pivot z okazji wznowienia, pod tytułem Hitchcock / Truffaut , książki, którą wydał o swoim mistrzu osiemnaście lat wcześniej, w: 1966 .
Operacja była spóźniona, zmarł dnia 21 października 1984w amerykańskim szpitalu w Paryżu w Neuilly-sur-Seine , około trzydziestu pomysłów na filmy do zrealizowania. Został poddany kremacji na cmentarzu Père-Lachaise, a jego prochy złożono na cmentarzu Montmartre w Paryżu .
W październiku 2014 roku Cinémathèque française poświęciło Francoisowi Truffautowi dużą wystawę retrospektywną. W pobliżu rue François-Truffaut oddaje mu hołd.
Kilka ulic, różne kina są ochrzczone François Truffaut.
Licea nosić tę nazwę w Challans (Vendée), w Beauvais (Oise) oraz w 3 XX dzielnicy Paryża . Uczelnie również, takie jak Charly-sur-Marne , Strasbourg , Chef-Boutonne czy Asnières-sur-Seine .
Jak większość bohaterów Nowej Fali, François Truffaut nie lubi studiów i wolał kręcić swoje filmy w rzeczywistych warunkach, z wyjątkiem Fahrenheita 451 , jego filmu science fiction. Jednak prawie odtworzył warunki studia filmowego do ostatniego metra i dimanche Vivement! .
François Truffaut to nie tylko wielki kinofil; jest także zapalonym czytelnikiem. Bohaterowie jego filmów często czytają, jak Antoine Doinel pochłonięty lekturą Lys in the Valley , w Skradzione pocałunki .
Jego korespondencja, opublikowana w 1988 r. przez Claude'a de Givray i Gillesa Jacoba , zawiera wiele odniesień literackich; wygląda na to, że dziecko Truffaut, kiedy opuściło szkołę, chodziło na wiele filmów, ale także spędzało wiele godzin na czytaniu. W korespondencji z przyjacielem z dzieciństwa Robertem Lachenayem regularnie cytuje Honoré de Balzaca , Marcela Prousta , Jeana Giraudoux , Jacquesa Audibertiego , Jeana Geneta i Georgesa Bernanosa . Związał się i korespondował z wieloma pisarzami, w tym bardzo wcześnie z Jeanem Cocteau, Jacquesem Audibertim i Jeanem Genetem.
W swoim ataku na kino „francuskiej jakości”, opublikowanym w Cahiers du cinema w 1954 roku, François Truffaut szczególnie atakuje sposób, w jaki scenarzyści Jean Aurenche i Pierre Bost adaptują do kina wielkie dzieła literatury francuskiej.
Jako reżyser sam zaadaptował wiele powieści na potrzeby kina ( Zastrzel pianistę , Jules i Jim , Panna młoda była w czerni , Dwie angielskie dziewczyny na kontynencie , Syrenka z Missisipi , Piękna dziewczyna jako ja itp.). Z wyjątkiem dwóch powieści Henri-Pierre'a Roche'a, które Truffaut uważał za pisarza wyższego niż Jean Cocteau , którego również podziwiał, Truffaut nigdy nie wprowadził na ekran wielkich klasyków literatury francuskiej. Wręcz przeciwnie, większość jego adaptacji pochodzi z literatury anglosaskiej, a konkretnie z powieści noir .
Na swoim drugim filmie Shoot Pianista , Truffaut jest inspirowana przez David Goodis' tam na dole . W przeciwieństwie do krytykowanych przez siebie scenarzystów, zaadaptował powieść należącą do gatunku uznawanego za drugorzędny, a nie arcydzieło literatury.
Jeśli chodzi o filmy zrealizowane na podstawie twórczości Roché, nie traktuje ich jako „kinematograficznych adaptacji dzieł literackich”, ale jako „sfilmowane hołdy” dla pisarza, którego podziwia.
Męscy bohaterowie François Truffaut są często wyizolowani i zamknięci w sobie. Charlie Kohler w Shoot the Pianist kończy samotnie przy fortepianie. Montag, w skali Fahrenheita 451 , jest odizolowany od reszty społeczeństwa. Pierre Lachenay w La Peau Douce również zostaje porzucony, zarówno przez kochankę, jak i przez żonę, która znajduje go tylko po to, by go zamordować. Antoine Doinel jest odmieńcem. Tak jest również w przypadku Alphonse'a w The American Night czy Claude'a w Les Deux Anglaises et le Continent , który znajduje się w izolacji pod koniec filmu, oraz Juliena Davenne'a w The Green Room .
Jean-Pierre Léaud jest ulubionym aktorem Truffauta. W szczególności gra Antoine Doinela w Les Quatre Cents Coups , Antoine et Colette , Baisers Volés , Domicile conjugal i L'Amour en escape . Jest także Alfonsem w The American Night i Claude w Les Deux Anglaises et le Continent .
Claude Jade zostaje ujawniony przez François Truffauta. Była jego narzeczoną i ulubioną aktorką w Skradzione pocałunki , Dom małżeński i Miłość w biegu . Truffaut składa propozycję małżeństwa, ale w ostatniej chwili odmawia. Pozostają przyjaciółmi, a on nazywa ją „moją trzecią córką”.
Bernadette Lafont się jej filmowy debiut w Łobuzy (1957). Ponownie spotyka się z François Truffaut dla Pięknej dziewczyny jak ja (1971).
Jeanne Moreau gra Catherine w Jules et Jim .
Catherine Deneuve gra Marion Vergano w Syrence z Missisipi (1969) i Marion Steiner w Ostatnim metrze (1980).
Fanny Ardant to ostatnia towarzyszka i ostatnia muza François Truffaut.
Marie-France Pisier zostaje ujawniona przez François Truffauta w Antoine et Colette . Następnie ponownie spotyka się z reżyserem filmu Miłość w locie , którego także współtworzy scenariusz.
Nathalie Baye zadebiutowała z François Truffaut w The American Night . Następnie znajduje go w Człowieku, który kochał kobiety i Zielonym pokoju .
Jean-François Stévenin był jego asystentem i grał w L'Argent de Poche i La Nuit Américaine ;
Georges Delerue , bardzo dobry przyjaciel, gra rolę notariusza w Les Deux Anglaises et le Continent, a jego muzyka, w szczególności słynny Wielki chorał z The American Night , jest głównym aktorem w większości filmów Truffauta.
Filmowiec, który bardzo zwraca uwagę na aktorów i ich postacie, François Truffaut zaoferował kilka ról aktorskich, które stały się kamieniami milowymi w ich karierze:
„Gdybyśmy oglądali jego filmy […] z odrobiną uwagi, zobaczylibyśmy, jakie są seksualnie brutalne i dosadne. "
Wykorzystywane dzieciństwoTruffaut ma szczególną wrażliwość na dzieci. Trzy z jego filmów fabularnych skupiają się na postaciach dziecięcych: Przewroty w Les Quatre Cents , L'Enfant sauvage i Pocket Money . Te trzy przywołują złe traktowanie , okrucieństwo dorosłych, ale także życzliwość tych, którzy wiedzą, jak zwracać się do dziecka jak do siebie. Podobnie jak Roche , Truffaut opowiada się za moralnością edukacyjną.
Femme fataleRelacja z kobietami, niemożliwe między erosem a tanatosem , jest centralnym tematem większości filmów Truffauta, jeśli chodzi o dzieciństwo. Siedmiu z nich maluje portret kobiety, której ofiarą jest bohater uwięziony w patologicznym związku . Bohaterka jest szalona z miłości, szalona aż do morderstwa, w The Soft Skin , The Bride Wore Black i The Woman Next Door . W Syrence z Missisipi to bohater jest prowadzony przez swoją śmiertelną syrenę do zbrodni namiętności . W Pięknej dziewczynie jak ja mężczyzna, socjolog, wciąż jest ofiarą kobiecego obiektu, ale manipulacyjnym podmiotem, który go fascynuje, niczym Empedokles z wulkanu, który zbyt dokładnie bada. W The Story of Adele H. , bohaterki erotomania obraca się przeciwko sobie. Tylko wielki kochanek grany przez Fanny Ardant w Vivement dimanche! manipuluje bohaterem dla jego zbawienia.
Don Juanizm„Nogi kobiet są jak kompasy, które badają glob ziemski we wszystkich kierunkach, nadając mu równowagę i harmonię. "
- Bertrand Morane, nałogowy „jeździec konny” grany przez Charlesa Dennera w Człowieku, który kochał kobiety , aż do śmierci patologicznie zafascynowany obiektem swego pożądania.
Truffaut twierdzi, że jest pod wpływem Jeana Renoira . Mówi, że widział Le Carrosse d'or (1953) i La Règle du jeu (1939) około piętnaście razy.
To od Alfreda Hitchcocka zapożycza dramatyczny proces intrygi związanej z kobiecą postacią, która tak samo jak bohater fascynuje kamerę.
Twierdzi również, że ma wpływ Roberto Rossellini . Szczególnie podziwia sposób filmowania dzieci przez Rosselliniego.
François Truffaut mówi, że filmy te są w około dwudziestu procentach autobiograficzne, dwadzieścia procent wzięte z gazet, dwadzieścia procent z życia ludzi wokół niego i dwadzieścia procent czystej fikcji.
Autobiograficzny twórca filmów François Truffaut występuje jako aktor w kilku swoich filmach. Zagrał w L'Enfant sauvage (1970), The American Night (1973) i The Green Room (1978) i pojawił się jako epizod w większości swoich innych filmów.
Powiedział o tym: „Nie mogę zrobić czegoś, co jest ode mnie bardzo daleko, to prawda. Muszę się utożsamić, powiedzieć sobie: „byłem w takich okolicznościach, jak ta lub mógłbym być w takich okolicznościach”, cały czas potrzebuję tego kryterium, aby działać”.
Jednak grał jedną z głównych postaci w filmie Bliskie spotkania z Stevenem Spielbergiem na wniosek tego ostatniego, który poświęca wielki podziw.
Truffaut pojawia się także w filmie dokumentalnym I'm a Stranger Here Myself ( 1974 ) Davida Helperna i Jamesa C. Gutmana .
Innocents: The Dreamers ( The Dreamers ) Bernardo Bertolucciego ( 2003 ) zawiera archiwalne materiały przedstawiające Truffauta przemawiającego na demonstracji reżyserów przed Cinémathèque Française w 1968 roku.
Film | Rok | Numer
przystawek |
Źródło |
---|---|---|---|
Czterysta ciosów | 1959 | 4166149 | |
Jules i Jim | 1962 | 1.5 miliona | |
Syrenka z Missisipi | 1969 | 1 200 000 | |
Dzikie dziecko | 1969 | 1,400,000 | |
Dom małżeński | 1970 | 1 000 000 | |
Dwie Angielki i kontynent | 1971 | 400 000 | |
Piękna dziewczyna jak ja | 1972 | 680 000 | |
Amerykańska noc | 1973 | 820,000 | |
Historia Adele H. | 1975 | 762 000 | |
Kieszonkowe | 1976 | 1 800 000 | |
Mężczyzna, który kochał kobiety | 1977 | 950 000 | |
Zielony pokój | 1978 | 150 000 | |
Miłość w biegu | 1979 | 430 000 | |
Ostatnie metro | 1980 | 3393,694 | |
Kobieta z sąsiedztwa | Dziewiętnaście osiemdziesiąt jeden | 1 000 000 | |
Rzuć w niedzielę! | 1983 | 1,550,000 |
° „Korespondencja François Truffaut-Fernand Deligny”, wyd. Bernard Bastide, "", 1895 , n o 42, 2004 (czytać online [Archiwum] konsultowany w dniu 13 kwietnia 2012)