Pierre Mendes Francja | |
Pierre Mendes Francja w 1948 roku. | |
Funkcje | |
---|---|
minister stanu | |
1 st luty 1.956 - 23 maja 1956 ( 3 miesiące i 22 dni ) |
|
Prezydent | René Coty |
Przewodniczący Rady | Guy Mollet |
Rząd | Łydka |
Prezes Francuskiej Rady Ministrów | |
18 czerwca 1954 - 5 lutego 1955 ( 7 miesięcy i 18 dni ) |
|
Prezydent | René Coty |
Rząd | Mendes Francja |
Legislatura | II e |
Koalicja |
PRS - CNIP - UDSR - ARS - URAS - MRP |
Poprzednik | Józef Laniel |
Następca | Edgar Faure |
minister spraw zagranicznych | |
19 czerwca 1954 - 20 stycznia 1955 ( 7 miesięcy i 2 dni ) |
|
Prezydent | René Coty |
Przewodniczący Rady | samego siebie |
Rząd | Mendes Francja |
Poprzednik | Georges bidault |
Następca | Edgar Faure |
Poseł francuski | |
3 kwietnia 1967 - 30 maja 1968 r. ( 1 rok, 1 miesiąc i 27 dni ) |
|
Okręg wyborczy | 2 e Isère |
Legislatura | III e ( V Republika ) |
Grupa polityczna | FGDS |
Poprzednik | Jean Vanier |
Następca | Jean-Marcel Jeanneney |
11 czerwca 1946 r. - 8 grudnia 1958 ( 12 lat, 5 miesięcy i 27 dni ) |
|
Okręg wyborczy | Eure |
1 st czerwiec 1.932 - 31 maja 1942 ( 9 lat, 11 miesięcy i 30 dni ) |
|
Okręg wyborczy | Eure |
Biografia | |
Imię i nazwisko | Pierre Isaac Isidore Mendes Francja |
Data urodzenia | 11 stycznia 1907 |
Miejsce urodzenia | Paryż 3 e ( Francja ) |
Data zgonu | 18 października 1982 |
Miejsce śmierci | Paryż 16 th ( Francja ) |
Narodowość | Francuski |
Partia polityczna |
RAD (1932-1958) PSA (1958-1960) Zasilacz (1960-1971) |
Małżonkowie | Lily Cicurel Marie-Claire Servan-Schreiber |
Dzieci | Michel Mendes Francja |
Ukończyć |
Wydział Prawa na Uniwersytecie w Paryżu Szkole Nauk Politycznych bezpłatny |
Zawód | Prawnik |
Pierre Mendès France , pseudonim PMF , ur11 stycznia 1907w Paryżu i zmarł dnia18 października 1982 w tym samym mieście jest francuskim mężem stanu .
W życie polityczne został wprowadzony w 1924 r. w studenckich ruchach opozycji skrajnej prawicy, następnie w 1932 r. został deputowanym do Eure . Radykalny socjalista , brał udział w koalicji Frontu Ludowego . Był członkiem krótkotrwałego drugiego rządu Bluma w 1938 roku.
W czasie II wojny światowej , po uwięzieniu przez reżim Vichy , udało mu się wstąpić do Ruchu Oporu i wstąpić do Sił Powietrznych Wolnej Francji . Był komisarzem ds. finansów, a następnie ministrem gospodarki narodowej w rządzie tymczasowym generała de Gaulle'a dewrzesień 1943 W celu kwiecień 1945.
Prezesem zarządu mianowany przez prezesa René Coty inCzerwiec 1954łączy tę funkcję z funkcją Ministra Spraw Zagranicznych . Jeśli uda mu się zawrzeć pokój w Indochinach , przygotować się do niepodległości Tunezji i zainicjować niepodległość Maroka , jego próby reformy w Algierii doprowadzą do upadku jego rządu , będącego celem zarówno jego kolonialistycznych adwersarzy, jak i jego zwykłego anty- polityczni zwolennicy kolonializmu . Następnie opuścił prezydenturę rządu wLuty 1955po obaleniu przez Zgromadzenie Narodowe w bardzo delikatnej kwestii francuskiej Algierii .
Minister stanu bez teki w rządzie Guya Molleta w 1956 r., po kilku miesiącach złożył rezygnację z powodu niezgody na politykę gabinetu Molleta prowadzoną w Algierii.
Głosował przeciwko inwestyturze Charlesa de Gaulle'a jako Przewodniczącego Rady w 1958 roku, a następnie zrezygnował ze wszystkich swoich lokalnych mandatów po przegranej w wyborach parlamentarnych w listopadzie tego samego roku . Wybrany posłem na 2 e jazdy po Isere w 1967 i pokonany w następnym roku, utworzył „bilet” z Defferre podczas kampanii prezydenckiej w 1969, ale zbiera on tylko 5% oddanych głosów.
Chociaż kierował rządem Francji tylko przez nieco ponad siedem miesięcy, jest ważną postacią moralną dla części lewicy we Francji. Poza tym pozostaje odniesieniem dla osobowości francuskiej klasy politycznej, ucieleśniając symbol wymagającej koncepcji polityki.
Pierre Mendes France pochodzi ze starej rodziny judeo-portugalskich sefardyjskich przodków zwanej „Mendes de França”, osiadłej w Bordeaux , Rochefort , Louviers i Paryżu . Jego pierwszym przodkiem zamieszkałym we Francji jest Luís Mendes de França, który przybył z Portugalii około 1684 roku i osiadł w Bordeaux z La Rochelle . Jego ojciec, Cerf-David Mendes France, założyciel firmy odzieżowej, był rygorystycznie areligijny. Dreyfusa była wielka walka jego życia, który żył „mniej jako zjednoczona niż Żyda jako oburzony demokrata”, w lewo demokrata chociaż nigdy nie dołączył do żadnej partii politycznej. Jeśli chodzi o studia syna, jego stanowisko było jasne: kurs będzie świecki, od szkoły miejskiej po doktorat z prawa. Odnosząc się do swojego związku z judaizmem w marcu 1976 r. w L'Arche , Pierre Mendès France określa się jako niereligijny i niepraktykujący i wyjaśnia, że jeśli wie, że jest Żydem, „nie jest to fakt religijny ani rasowy. " , ale "doznanie" , "wrażliwość" "a więc rzeczywistość" .
Siostra Pierre'a, Marcelle Grumbach , wyjaśnia , że ich matka była bardziej przesądna niż wierzyła, i potwierdza, że ojciec, Cerf-David Mendes France, był rygorystycznie areligijny, dlatego właśnie w Strasburgu , z dziadkami ze strony matki, zrobił to Peter. jego Bar Micwa . Szybko zdystansował się od wartości religijnych, ale wielokrotnie wyrażał swoje przywiązanie do judaizmu. W wywiadzie relacjonowanym przez magazyn L'Arche powiedział w 1976 roku: „Wiem, że jestem Żydem. Moje dzieci, które nie mają wiary bardziej niż ja wiem, że są Żydami. Czuję, że antysemici uważają mnie za Żyda, takie są fakty. ”. Podobnie Pierre Birnbaum relacjonuje to oświadczenie Mendes France: „Jestem ateistą , republikaninem francuskim, ale jestem też bardzo przywiązany do judaizmu. To tak…” .
Pierre Mendes France był także pasjonatem historii marranów i badań genealogicznych na swoich przodków, datowany na XVI th wieku. Od 1935 roku nie przestaje gromadzić ważnej dokumentacji, opatrzonej adnotacjami i klasyfikacją. Historia tych „ludzi w ogóle tysiąc odlewy światło na konflikt religii i moralności, gospodarczych i energetycznych w Europie Zachodniej między XV -go wieku i XX th wieku . "
Licencjat w wieku piętnastu lat, stał się w 1928 roku, w wieku dwudziestu jeden lat, najmłodszy prawnika we Francji, po studiach prawniczych na Wydziale Prawa na Uniwersytecie w Paryżu i przejściu przez Wolnej Szkole Nauk Politycznych w rue Saint-Guillaume .
Bardzo zainteresowany kwestiami ekonomicznymi i finansowymi, wspiera w Marzec 1928tezę o „polityce zwrotu franka prowadzonej przez Raymonda Poincaré ” , w której z zadowoleniem przyjmuje „surową” skuteczność tej polityki, ale krytykuje jej konsekwencje gospodarcze i społeczne. Dla niego „ekonomia jest prawdziwą nauką; jej praktyka przyczynia się do harmonijnego rozwoju społeczeństw […] możemy zmieniać świat, o ile znamy jego prawa. "
Jest inicjowany w dniu 19 maja 1928w zacnej loży w Paryżu i odwiedź lożę Union et Progrès w Pacy-sur-Eure .
26 grudnia 1933 w Louviers Pierre Mendes France poślubił Liliane znaną jako Lily Cicurel (1910-1967), siostrę Raymonda Cicurel . Jej małżeństwo w 1933 zostało potwierdzone religijnie. Bliska przyjaciółka siostry Pierre'a, Marcelle, Lily jest malarką. Namalowała w szczególności portret swojego męża. To małżeństwo uwalnia ją spod władzy dominującej matki, Żydówki pochodzenia egipskiego, której mąż Moreno Cicurel został zamordowany w Kairze .
Z ich związku rodzi się dwoje dzieci:
Lily Cicurel-Mendès-France zmarła dnia 27 listopada 1967w Suresnes .
Podczas Kongresu Partii Radykalnej w 1955 roku Mendes France spotkał Marie-Claire de Fleurieu z domu Marie-Claire Servan-Schreiber, córkę Suzanne Crémieux , jednej z pierwszych kobiet wybranych na senatorki. Jest dziennikarką L'Express i gazety Les Echos i żyje w separacji z mężem, hrabią Jacques Claret de Fleurieu. Związał się z nią potajemnie w 1956 roku02 stycznia 1971 w Montfrin (Gard) poślubił ją po raz drugi, cztery lata po śmierci swojej pierwszej żony.
Równolegle ze studiami Pierre Mendes France zwrócił się ku aktywizmowi. Był jednym z członków założycieli w 1924 roku z republikańskich i Socjalistyczna Uniwersytet Action League (LAURS), ruch student opozycji do prawego skrajnego , bardzo aktywny w Dzielnicy Łacińskiej . Pod koniec lat 20. brał udział w starciach Action Française z Młodymi Patriotami i LAURAMI (któremu przewodniczył w 1928 roku ) .
Pierre Mendès France pojawia się wtedy jako jedna z nadziei Partii Radykalnej, której jest członkiem od 1924 roku, od szesnastego roku życia. Wraz z Jacquesem Kayserem, Gastonem Bergery'm , Pierre'em Cotem , Jeanem Zay'em, a nawet Bertrandem de Jouvenel'em jest częścią „ Młodych Turków ”, którzy domagają się odnowienia doktryny ruchu, domagają się jej zakotwiczenia po lewej stronie i kwestionują orientacje ruchu. kierunek ruchu, który ucieleśnia postać historyczna Édouarda Herriota . Według Jean-Pierre'a Rioux, Pierre Mendès-France jest przede wszystkim pragmatykiem: dla niego „próba i błąd mogą być regułą” i, wciąż według Rioux, PMF „jest również bardzo aktywny we wszystkich laboratoriach intelektualnych teoretyczne odnowienie lat 1930, jeden z nielicznych polityków, którzy poważnie traktują nonkonformistów ”; na przykład pisze w Blue Books of Georges Valois , złożonej postaci, która najpierw prowadziła kampanię skrajnie lewicową, potem skrajnie prawicową aż do faszyzmu, zanim wróciła na lewicę i która zakończyła swoje życie w 1945 roku w obozie Bergen-Belsen , aresztowany przez Gestapo jako członek ruchu oporu .
Członek Eure od 1932 (był wtedy najmłodszym deputowanym Francji i burmistrzem Louviers od 1935 , w 1937 został wybrany radnym generalnym Eure . Nie zawahał się zaatakować Herriota, przewodniczącego Partii, na Zjeździe Partii z Clermont-Ferrand (maj 1934 ), popierał strategię Édouarda Daladiera oraz Frontu Ludowego ( 1936 ) sojuszu z socjalistami. Objął stanowisko szefa komitetu celnego Izby Deputowanych , zanim został mianowany podsekretarzem stanu dla Skarbu Państwa w drugim i efemerycznym rządzie Léona Bluma (od 13 marca do8 kwietnia 1938). PCF wstrzymuje się podczas głos9 lipca 1936o udziale Francji w igrzyskach olimpijskich w Berlinie , zorganizowanych przez reżim nazistowski ; Pierre Mendès France jest jedynym deputowanym, który głosował przeciwko.
Mendès France opracował następnie z szefem sztabu Léona Bluma , Georges'em Borisem , śmiały projekt reformy gospodarczej, skoncentrowany na kontroli aktywów i wsparciu inwestycji wojskowych, którego memorandum wyjaśniające po raz pierwszy we Francji powołuje się na zasady Keynesizm . Bardzo kontrowersyjne, „głupio określane jako marksistowskie przez prawicę. „ Projekt ten zostanie odrzucony przez Senat , co przyspieszyło upadek rządu. Jeśli gorąco popierał reformy Léona Bluma, Pierre Mendes France nie zgadzał się jednak z pierwszym rządem Frontu Ludowego w dwóch punktach: polityki monetarystycznej, która daje pierwszeństwo obronie franka i odmawiania dewaluacji , oraz polityki hiszpańskiej. Rzeczpospolita, której Blum nie popiera.
Zastępca przy wypowiedzeniu wojny został zmobilizowany jako oficer na Bliskim Wschodzie, gdzie uzyskał certyfikat obserwatora lotniczego.
W czasie pogromu, który zmusił rząd do schronienia się w Bordeaux, był jednym z tych, którzy chcieli kontynuować wojnę z Afryki Północnej i wraz z kilkoma deputowanymi i politykami wszedł na pokład Massilii . Został aresztowany dnia31 sierpnia 1940w Maroku na rozkaz rezydującego generała Charlesa Noguèsa i wraz z trzema innymi oficerami oskarżył o dezercję, podczas gdy paradoksalnie jest jednym z tych, którzy chcą walczyć. Deportowany do Marsylii w tym samym czasie co Jean Zay , był sądzony9 maja 1941przez sąd wojskowy w Clermont-Ferrand i skazany na sześć lat więzienia i zwolnienie na dziesięć lat.
Więziony przez reżim Vichy , następnie przewieziony do szpitala wojskowego z powodu niewydolności wątroby, uciekł z21 czerwca 1941po napisaniu listu do marszałka Pétaina . Przez kilka miesięcy ukrywał się w ucieczce, zanim udało mu się dołączyć do Sił Powietrznych Wolnej Francji w Londynie, gdzie brał udział w walkach. ten3 października 1943awansował na kapitana lotników Groupe Lorraine . Podpułkownik Henry de Rancourt de Mimérand przydzielony do tej grupy, w której skład wchodził również Jean d'Astier de La Vigerie , misja: atak na elektrownię Chevilly-Larue , grupę trzech stacji zaopatrujących Paryż w energię, przedmieście i część Bordeaux. MFP jest zaangażowany w tej misji jako kapitan nawigatora na pokładzie bombowca Douglas Boston Mk III A , którego kod był OA N .
Mianowany przez generała de Gaulle'a w 1943 roku , komisarz Finance w Francuskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego z Algieru, reprezentował Francję na konferencji w Bretton Woods , zanim został ministrem Gospodarki Narodowej w Rząd Tymczasowy Republiki. Francuskim , z4 września 1944 r. Nie zgadzając się z ministrem finansów René Plevenem co do kierunku, jaki należy nadać polityce gospodarczej, którą chce być energiczny, rezygnuje z6 kwietnia 1945nieuzyskanie poparcia generała de Gaulle'a dla podjęcia środków oszczędności i konsolidacji monetarnej, których wydaje się wymagać sytuacja gospodarcza kraju. Postępowanie sądowe koncentrowało się w szczególności na wymianie banknotów w celu naprawienia pewnych nadużyć, do których doszło w czasie okupacji przez czarny rynek i podziemną gospodarkę .
Powołany do rady dyrektorów Banku Światowego i Międzynarodowego Funduszu Walutowego , następnie reprezentuje Francję w Radzie Gospodarczej i Społecznej ONZ (ECOSOC).
Bretton-Woods i Międzynarodowy Fundusz WalutowyW 1944 Pierre Mendès France brał udział w Bretton Woods w pracach założycielskich dwóch instytucji: Międzynarodowego Banku Odbudowy i Międzynarodowego Funduszu Walutowego . W Bretton-Woods zaprzyjaźnia się z Johnem Maynardem Keynesem, który reprezentuje Wielką Brytanię . Mendes podziwia Ogólną Teorię Keynesa i stanął po jej stronie w uzyskaniu miejsca w międzynarodowym systemie monetarnym zdefiniowanym przez Amerykanów, który nie był zbyt niekorzystny dla krajów zadłużonych wojną. Ale nic nie jest w stanie nagiąć amerykańskiego giganta. Bretton-Woods zakończyło się „strategiczną porażką”, jak nazywa to Keynes. Ani Keynes, ani Mendes nie mogą zapobiec ustanowieniu amerykańskiego monopolu. Ale inne delegacje, zwłaszcza delegacje latynoamerykańskie , podnoszą głos i mówią nie tylko o „odbudowie”, podstawowym celu Banku Światowego, ale także o „rozwoju”, który zaowocował powstaniem Banku. (IBRD), którego Mendes zostaje wybrany na członka „Komitetu Dyrektorów Wykonawczych”. Został również powołany na członka rady dyrektorów MFW , gdzie pozostał do 1947 roku , kiedy to złożył rezygnację. W 1947 został zastępcą francuskiej Rady Gospodarczej i Społecznej ONZ (ECOSOC), z której zrezygnował w 1951 roku .
Odzyskał mandat zastępcy Eure, burmistrza Louviers i przewodniczącego rady generalnej Eure w tym samym roku 1951.
ten 19 października 1950, podczas debaty budżetowej zastępca Eure wspina się na platformę Zgromadzenia Narodowego i wnosi prawdziwy akt oskarżenia przeciwko wojnie w Indochinach . Nie tylko mówi, że konflikt kosztuje za dużo, ale otwiera też akta polityczne i wojskowe. Zdecydowanie potępia zaangażowanie militarne Francji i staje się jednym z głównych przeciwników konfliktu.
Oświadczenie Pierre'a Mendès France do Zgromadzenia Narodowego po niepowodzeniu wojskowym w prowincji Cao Bang (1950):
„To ogólna koncepcja naszego działania w Indochinach jest fałszywa, ponieważ opiera się zarówno na wysiłku wojskowym, który jest niewystarczający, aby zapewnić rozwiązanie siłowe, jak i na polityce, która jest bezsilna, aby zapewnić wsparcie ludności. Nie może tak dalej trwać. […] Co prawda musimy wybierać między dwoma równie trudnymi rozwiązaniami, ale jedynymi, których naprawdę możemy bronić na tej trybunie bez kłamstwa… Pierwsze polega na osiągnięciu naszych celów w Indochinach za pomocą siły militarnej. Jeśli tak wybierzemy, unikajmy wreszcie złudzeń i pobożnych kłamstw. Aby szybko osiągnąć decydujące sukcesy militarne, potrzebujemy trzykrotnej liczby personelu i trzykrotności środków; i potrzebujemy ich bardzo szybko… Drugim rozwiązaniem jest szukanie porozumienia politycznego, porozumienia oczywiście z tymi, którzy z nami walczą. Niewątpliwie nie będzie to łatwe... Porozumienie to ustępstwa, duże ustępstwa, niewątpliwie ważniejsze niż te, które w przeszłości wystarczały. A przepaść, która oddzieli teraz nieuniknione straty od tych, które wystarczyłyby trzy, cztery lata temu, zmierzy cenę, jaką zapłacimy za nasze niewybaczalne błędy…”
- Dziennik Urzędowy , 1950.
Przewodniczący Komisji Finansów od 1953 r. , niepowodzenia napotkane przez siły francuskie doprowadziły do narzucenia go jako jednego z możliwych środków zaradczych w celu doprowadzenia do wynegocjowanego rozwiązania konfliktu.
Prezydencja Rady (1954-1955) - IV th RzeczypospolitejPo pierwszej nieudanej próbie utworzenia rządu w 1953 r. został ostatecznie mianowany przewodniczącym Rady z silną większością na18 czerwca 1954, kilka tygodni po klęsce Francuzów w bitwie pod Dien Bien Phu , aby zawrzeć pokój w Indochinach. To kieruje rząd za siedem i pół miesiąca, ale jego droga do biznesu jest jednym z najważniejszych wydarzeń w historii instytucjonalnej IV th Rzeczypospolitej . Mendes France doradzał Georges Boris .
Oprócz Edgar Faure , Ministra Finansów i numer dwa w rządzie, jego gabinet , który założył bez negocjowania bezpośrednio jak to było wówczas w zwyczaju z pracownikami partii politycznych, zawiera kilka gigantów życia parlamentarnego w ramach IV th Rzeczypospolitej . To stosunkowo młody, zgrany i techniczny zespół. Są CNIP , MRP , radykałowie , niektórzy gaullistowie, w tym Jacques Chaban-Delmas . François Mitterrand jest ministrem spraw wewnętrznych . Rząd ma zapewnione poparcie posłów komunistycznych , choć zapowiedział, że poda się do dymisji, jeśli zostanie zainwestowany dzięki głosom komunistycznym (tzn. jeśli nie licząc głosów komunistów, nie będzie miał większości w Zgromadzeniu).
Problemy kolonialneW swoim przemówieniu inauguracyjnym przewodniczący desygnowanej Rady, której celem jest kierowanie przez Zgromadzenie do pełnienia tej funkcji w pełni, daje sobie trzydzieści dni na zakończenie negocjacji pokojowych w Indochinach , które zakończyły się sukcesem w ciągu dwóch dni od podpisania porozumień genewskich w dniu20 lipca 1954 r. Podczas gdy w Genewie zmaga się z żądaniami Phạm Văn Đồnga i Fostera Dullesa , oba sprzeczne, Mendès wciąż musi rozwiązać problemy dotyczące poziomu życia Francuzów, ekonomicznej rekonwersji kraju, polityki fiskalnej, orientacji kredytowej, zachęta do samofinansowania.
Kiedy Pierre Mendès France został przewodniczącym Rady Ministrów w 1954 r. , musiał załatwić po Indochinach problemy francuskich kolonii i protektoratów w Maghrebie, których było wiele. W Maroko jako pierwszy. Od czasu obalenia sułtana Sidi Mohammeda , inSierpień 1953kraj pogrąża się w chaosie. W Tunezji , Habib Bourguiba został internowany. Podczas jego deklaracji inwestytury17 czerwca 1954Pierre Mendès France ogłasza, że postanowił negocjować:
„Maroko i Tunezja, którym Francja utorowała drogę postępowi gospodarczemu, społecznemu i politycznemu, nie mogą stać się siedliskiem niepewności i niepokojów. […] Ale z taką samą jasnością dodam, że nie będę też tolerował […] niechęci w spełnieniu obietnic, które złożyliśmy ludności, która w nas wierzy. "
Tunezyjska strategia Mendes France polega najpierw na przywróceniu moralnego autorytetu beja , następnie na zaangażowaniu Neo-Destour w negocjacje, a wreszcie na zdaniu się na wojsko. Umiejętność Mendes France inicjowania negocjacji i grania na wszystkich rejestrach wzbudziła podziw Bourguiby, który zwierzył się Rogerowi Stéphane'owi . Mieszkańcy Francji nie podzielają jego entuzjazmu. Jednak operacja Kartagina, nazwana na cześć przemówienia Kartaginy wygłoszonego 31 lipca 1954 r., kiedy był przewodniczącym rady tylko przez miesiąc, spowodowała20 marca 1956niepodległości Tunezji. Ta polityka negocjacyjna będzie kontynuowana po nim przez Edgara Faure'a i Guya Molleta dla Maroka.
Z drugiej strony, w przypadku Algierii postawa przewodniczącego Rady jest zupełnie inna, ponieważ jego zdaniem „Algieria to Francja. "
ten 9 listopada 1954w Zgromadzeniu Narodowym Pierre Mendès France i jego minister François Mitterrand otrzymują gratulacje za zdecydowaną reakcję na agitację algierską przez rzecznika wielkiej kolonizacji René Mayera . Zdanie z Mendes France dość dobrze podsumowuje jego myślenie:
„Algieria to Francja, a nie obcy kraj… Nie idziemy na kompromis, jeśli chodzi o obronę wewnętrznego pokoju narodu, jedności i integralności Republiki. "
2 listopada , w notatce, którą wysłał do André Pelabona w odpowiedzi na generała Cherrière'a , który stwierdzał, że nie potrzebuje wystarczająco spadochroniarzy i CRS , Mendes France nalega: „Po pierwsze musimy upewnić się, że ruchy wojsk zostały przeprowadzone, po drugie, konieczne jest co najmniej potrojenie siły oddziałów i CRS wysłanych do Algierii. [Musimy] pamiętać o ogromnym wysiłku, jaki podjęliśmy dla Tunezji i niechęci, jaką napotkaliśmy w wojsku. Musimy działać na nich jak najbardziej energicznie, aby nie zmarnowali ani chwili. "
Ale od 12 listopada Mendes France naprawił sytuację, dając wskazówki o potrzebie „hojnej współpracy, którą metropolia musi stworzyć dla lepszego życia w Algierii, poprawy stanu nieużytków itp. », co skutkuje zwróceniem go przeciwko zarówno rzecznikom kolonizacji, jak i obrońcom praw Algierczyków, którzy potępiają nadużycia torturowania funkcjonariuszy policji. W klimacie wezwania i przesady, donosów płynących z dwóch biegunów opinii, 2 lutego rozpocznie się wielka debata o Maghrebie, w której pogrąży się gabinet Pierre'a Mendesa France'a. Jego rząd został obalony w dniu5 lutego 1955 w sprawie stosowania statutu Algierii.
Po jego odejściu, w tygodniku L'Express , literacka Nagroda Nobla Albert Camus wzywa do powrotu do władzy, jak donosi biograficzny dokument poświęcony telewizji poświęcony pisarzowi.
W 1974 roku PMF tak skomentowała upadek swojego rządu: „Rzeczywiście, mój rząd upadł na Algierię, ale to był tylko pretekst (zły jak na tę sprawę). I tak by upadł… To inna historia. "
Polityka wewnętrzna i europejskaNa poziomie instytucjonalnym, polityka charakteryzuje się parlamentarnej racjonalizacji systemowej IV th Rzeczypospolitej i przez próbę zrównoważenia instytucji na rzecz władzy wykonawczej. Odrzucając zasadę podwójnej inwestytury, zgodnie z którą proponowany Przewodniczący Rady pojawił się dwukrotnie przed Izbą, najpierw sam, potem ze swoim rządem, potępia rokowania, do których prowadzi ta praktyka, i udaje mu się dokonać rewizji Konstytucji z 1946 r . ratyfikować zakończenie tego użytkowania. Ta zmiana daje również możliwość ograniczonego złagodzenia prawa do rozwiązania. W następstwie Genewy i Tunisu rząd PMF doznał ostrych ataków, podsumowanych w zjadliwym artykule Jeana Fabianiego, redaktora naczelnego Combat : „Pan Mendes France będzie zatem znakomicie dotrzymał obietnic innych. Chcielibyśmy, żeby pewnego dnia mógł się utrzymać. Ale czy damy mu czas? ” .
W dużym stopniu zmonopolizowany przez kwestie międzynarodowe, jego doświadczenie rządowe nie ma czasu na rejestrowanie się na poziomie społeczno-gospodarczym w dalekosiężnych reformach. . Opinia publiczna podtrzymuje jednak swoją politykę walki z alkoholizmem, co spowodowało upadek 1954 roku szeregiem przepisów zaostrzających reżim podatkowy dla gorzelników i zniesieniem przekazywania przez dziedziczenie przywileju, który tradycyjnie im gwarantował. alkoholu na gospodarstwo domowe. W tym samym czasie, w 1954 r., Pierre Mendès France, ówczesny przewodniczący Rady, zorganizował dystrybucję mleka w szkołach i barakach we Francji w celu walki z niedożywieniem i alkoholizmem oraz założył Wysoką Komisję ds. Badań i Informacji o Alkoholizmie (HCEIA).
Mimo deklarowanej wrogości dużej części sali obrad, w sierpniu poddał pod głosowanie Zgromadzenia, nie popierając go tak naprawdę, projekt Europejskiej Wspólnoty Obronnej (EDC). Jego odrzucenie, otwierające drogę do remilitaryzacji Niemiec w ramach NATO , przysporzyło jej otwartej wrogości ze strony MRP , co było bardzo korzystne dla konstrukcji europejskiej , i pozbawiło gabinet Mendes France bazy parlamentarnej niezbędnej do przetrwania w Europie. bardzo krótki termin. Obawiając się w szczególności dominacji Niemiec we wspólnocie europejskiej, która nie obejmowałaby Wielkiej Brytanii , głosuje przeciwko traktatowi ustanawiającemu Europejską Wspólnotę Gospodarczą, znanemu jako Traktat Rzymski , co jeszcze bardziej komplikuje go z MRP . Do tego dochodzi wyczerpująca walka toczona przez PMF w sprawie porozumień europejskich. Zwycięstwo w ciężko wywalczonym zgromadzeniu nad porozumieniami paryskimi ( 1955 ) kosztowało go. 1 st styczeń 1955, powiedział: „końce tygodniu, chyba najbardziej bolesne od tworzenia rządu (...). Po całodniowej i nocnej debacie, której temat głęboko niepokoił sumienia, Zgromadzenie Narodowe zatwierdziło porozumienia paryskie… Wybór był między tym rozwiązaniem a przygodą. "
Jego pozbawiony jakiegokolwiek poparcia w Izbie gabinet, PMF złożył prezydentowi Coty'emu rezygnację podczas wywiadu w Pałacu Elizejskim ,2 lutego 1955. Głowa Państwa prosi go o zajęcie się bieżącymi sprawami do czasu powołania jego następcy na stanowisko Przewodniczącego Rady. Kilka dni później, 23 lutego , Edgar Faure , minister spraw zagranicznych ustępującego rządu, został oficjalnie zainwestowany w tę funkcję przez Izbę Deputowanych.
Już w 1954 r. Pierre Mendès-France położył nacisk na badania naukowe i postęp techniczny , ustanawiając Sekretarza Stanu ds. Badań Naukowych i Postępu Technicznego, który powierzył Henri Longchambonowi , który otrzymał powołanie dekretem Wyższej Rady Badań Naukowych i Postępu Technicznego (CSRSPT).
W 1956 został szefem Frontu Republikańskiego , koalicji wyborczej zrzeszającej radykałów, socjalistów i członków Demokratyczno-Socjalistycznego Związku Oporu (UDSR), formacji kierowanej przez François Mitterranda. Ale sukces tego sojuszu w wyborach parlamentarnych tylko przyniosła mu Minister Stanu (od 1 st lutego do23 maja 1956) w nowym rządzie , Guy Mollet został wybrany do objęcia przewodnictwa. Sprzeciwiając się temu ostatniemu w sprawie jego polityki w Algierii i wierząc, że środki polityczne niezbędne do odzyskania zaufania Algierczyków nie zostały podjęte, Pierre Mendès France rezygnujemaj 1956 i zrezygnuj z kierownictwa Partii Radykalnej, której nie udało się jej zmodernizować i która skłania się coraz bardziej na prawo.
Modernizacja Partii RadykalnejW 1955 roku , PMF próbowali tchnąć nowe życie w Partii Radykalnej, orzekając w Salle Wagram , na 4 maja , nadzwyczajny kongres zreformować partię , której organizacja była początkowo odrzucony przez Léon Martinaud-Displat , prezes administracyjnego, który w końcu ustąpił, ponieważ Édouard Herriot , burmistrz Lyonu i przewodniczący partii, poparł inicjatywę. Najstarsza partia we Francji została zaatakowana przez młodych paryskich tam działaczy, w tym Karola Hernu , który według Francisa de Tarr „zachowywał się jak ultra mendésist zamiast radykalnej mendésist. ”. Ze zjazdu „agitowanych Wagrama” wyłania się neoradykalizm mendesista popierany przez Partię Radykalną wListopad 1955i co czyni Mendesa mistrzem ruchu. Zostaje wybrany wiceprzewodniczącym partii, a właściwie przewodniczącym, ponieważ Herriot , dożywotni przewodniczący, jest za stary, by objąć tę funkcję.
Może w ten sposób przygotować wybory parlamentarne w przyszłym roku z szansami powodzenia. Jednak Edgar Faure , doradzany przez swojego szefa sztabu Jacquesa Duhamela i Valéry'ego Giscarda d'Estaing , postanawia rozwiązać Zgromadzenie Narodowe i przeprowadzić przedterminowe wybory, co zagraża projektom PMF. Edgar Faure został następnie wydalony z biura partii w dniu1 st grudzień 1.955, co zostanie potwierdzone w apelacji w 1956 r., a także Martinaud-Displat . Jednak „mendesizm Wagrama” nie otrząsnął się po tym ciosie, aKwiecień 1956, PMF jest zmarginalizowany i zamknięty w urzędzie ministra stanu. Zrezygnował z rządów wmaj 1956, następnie w następnym roku, zaatakowany we własnej partii w sprawie algierskiej, uważany za „zdrajcę”, zmuszony był zrezygnować z wiceprzewodniczącej Partii Radykalnej. 23 maja 1957.
Próba podbicia i odnowienia Partii Radykalnej nie powiodła się, ponieważ Mendes zwielokrotnił kongresy, zwiększając w ten sposób możliwości intryg.
ten 18 stycznia 1957na kilka miesięcy przed podpisaniem Traktatów Rzymskich ( Euratom i EWG ) wyraził przed Zgromadzeniem Narodowym swoje wątpliwości co do wspólnego rynku, na którym uprawnienia demokracji są delegowane „do władzy zewnętrznej, która w imię technologii będzie sprawować we władzy politycznej, bo w imię zdrowej gospodarki łatwo dochodzi się do dyktowania polityki pieniężnej, budżetowej, społecznej, wreszcie polityki w najszerszym tego słowa znaczeniu, krajowej i międzynarodowej. "
Później głosuje przeciwko pełni władzy w Charles de Gaulle . Sprzeciwia się warunkom przejęcia władzy przez ten ostatni iw konsekwencji projektowi konstytucji sporządzonemu przez rząd de Gaulle'a . Prowadzi energiczną kampanię na rzecz „nie” dla referendum28 września 1958Który zakończył się przyjęciem projektu i szybkim ogłoszeniu konstytucji z dnia 4 października 1958 , która wynika z V th Rzeczypospolitej .
Pokonany w wyborach parlamentarnych Listopad 1958w swojej twierdzy Eure, a także Édouard Depreux i Robert Verdier , porzucił mandaty burmistrza i radnego generalnego, aby poświęcić się refleksji politycznej i reorganizacji lewicy. Maurice Clavel z zadowoleniem przyjmuje jego odejście w dość kwaśnym artykule, oskarżając go o „przysiadanie, przybieranie póz na Guernsey, tak że de Gaulle jest zmuszony być Bonapartem ”. Aby mieć rację, Cassandre (PMF) sama spaliłaby Troya ”
Od Partii Radykalnej do Zjednoczonej Partii SocjalistycznejW 1959 roku , Mendes France zerwał z Partii Radykalnej, bo widzi młodych ludzi z dala od niego, ale również dlatego, że zostały „wyłączone”, w słowach Jean Bothorel : „Pierwsze lata w V th Rzeczypospolitej są te o swojej wykluczenia z Partii Radykalnej i waszego wejścia do PSA . Jaki był dla ciebie okres prób i błędów? „ Na to pytanie, Mendes France odpowiedział: ” Mój spór z radykalnej partii zaczął na długo przed (...) znalazłem się trochę w próżni (...) Gdy PSA stał PSU, miałem wielkie nadzieje. Spotkałem tam mężczyzn i kobiety z Partii Radykalnej, Partii Socjalistycznej, Partii Komunistycznej i innych (…) PSU była wielką ambicją. Potępił obyczaje polityczne, które bardzo mnie zszokowały, chciał lojalnie i obiektywnie, bez demagogii, skonfrontować aspiracje, tradycyjne idee lewicy z ówczesną rzeczywistością. Dlatego zostałem tam przez długi czas. W dniu, w którym zrezygnował i poddał się czysto rewolucyjnym, negatywistycznym tendencjom, nie byłem już na swoim miejscu. Wyjechałem, nie bez żalu. "
„Sprzeciwiając się władzy gaullistów, odkrył straszliwe rozdrobnienie lewicy. Więc ta sierota polityczna pojedzie szukać rodziny. Najpierw będzie to swego rodzaju organizacja jednorazowa: Związek Sił Demokratycznych, utworzony latem 1958 r. w celu stworzenia podstaw dla niekartelu, konstytucji gaulskiej i kampanii na rzecz kandydata na prezydenta przeciwnego de Gaulle'owi. ( Albert Châtelet ). Ale UFD jest tylko komitetem wciąż osłabionym przez permanentny konflikt, który sprzeciwia się jej z inną gałęzią niekomunistycznej lewicy: Związkiem Lewicy Socjalistycznej kierowaną przez Claude'a Bourdeta . Mendes sugeruje nazwanie tego ruchu Związkiem Pracy. Na próżno. W lutym 1959 miał doświadczenie, które pomogło mu ukierunkować go na włączenie się do nurtu socjalistycznego. "
To doświadczenie jest inicjatywą Jean-Jacques Servan-Schreiber . wLuty 1959, zorganizował dla tygodnika L'Express debatę między Mendes France a dwoma głównymi europejskimi przedstawicielami socjalistów: Włochem Pietro Nennim i brytyjską Partią Pracy Aneurinem Bevanem . To tam Mendes czuje wspólny język z rodziną polityczną, językiem prawdziwych socjalistów, w szczególności Bevana, który wyjaśnia mu bez ogródek, że administracja amerykańska nie może zaakceptować u siebie ideologii, z którymi walczy za granicą. Nenni zwraca mu uwagę, że to, co odróżnia PMF od socjalizmu, to jego bardziej ekonomiczne podejście.
Jednak pomimo pewnych sprzeciwów, przystąpienie Pierre'a Mendès France do Autonomicznej Partii Socjalistycznej (PSA) nadaje nowej partii nowy impuls, co uznaje Edouard Depreux . „Nigdy”, napisał, „PSA nie rekrutowała tak bardzo, jak w następstwie Mendes France. Zwłaszcza młodzi ludzie, którzy nigdy nie należeli do żadnej organizacji, dołączyli do sekcji PSA w całej Francji. Nasza penetracja w kręgach studenckich, już znacząca, znacznie wzrosła. "
Pomimo niechęci jego przyjaciół z UFD i specjalnie mendesistowskiej filii: CAD (centrum działań demokratycznych), którzy próbowali go ostrzec przed przystąpieniem do PSA, podkreślając obowiązującą doktrynę, ciężką dyscyplinę, Mendes France dołączył do Autonomicznego Socjalisty Imprezować, jednak bez pośpiechu. To był Georges Boris , który go przekonał. Zapewnia PMF wszystko, co może mu przynieść członkostwo w zupełnie nowej partii, nieskorumpowanej przez intrygi i rywalizacje. To jemu, Georgesowi Borisowi, Mendes udziela swego pisemnego poparcia. Boris to przynosi22 września 1959do Édouarda Depreux . Mendes France twierdzi teraz, że jest „socjalizmem […], który będzie musiał być inspirowany humanistyczną tradycją Léona Bluma i Jeana Jaurèsa ”, dostrzegając również fiasko jego wcześniejszej polityki fragmentarycznej reformy, którą należy porzucić na rzecz hurtowa reforma.
W ten sposób PMF przechodzi od radykalizmu do socjalizmu. Ale kiedy twierdzi, że jest w stanie szkolić z nim swoich kolegów z CAD, mówi mu się, że każdy z nich będzie musiał przejść testy. Co oni robią. Alain Gourdon nazywa te egzaminy udręką . PSA to tylko krok od następnego roku,3 kwietnia 1960wraz z kongresem fusion, któremu przewodniczył Laurent Schwartz , powstała Zjednoczona Partia Socjalistyczna (PSU) z krajowym biurem, w skład którego wchodzą Édouard Depreux, Alain Savary , Robert Verdier , Gilles Martinet , Henri Longeot , Jean Poperen i Charles Hernu .
Mendes odmawia jakiejkolwiek odpowiedzialności w tej partii i trzyma się z dala od konstytuującego kongresu Issy-les-Moulineaux . Następnie poleca swoim wyznawcom: Richardowi Dartiguesowi, Charlesowi Hernu czy Harrisowi Puisaisowi utrzymywanie kontaktu z bojownikami.
niezależność Algierii i relacje z de GaulleUsunięty z parlamentu Mendes nie milczał, zwłaszcza w Algierii. Chociaż generał de Gaulle uznał prawo Algierczyków do „samostanowienia”, PMF pozostaje sceptyczny wobec swoich zamiarów. Ponieważ generał przywołał również niepodległość Algierii jako „hipotezę równie katastrofalną jak franczyza ” , że udzielił także wsparcia żołnierzom walczącym z FLN i jednocześnie oświadcza, że nadeszła godzina dekolonizacji .
W przeddzień rozmów Evian Mendes stwierdza, że obie strony, de Gaulle i FLN, nie angażują się otwarcie w proces pokojowy.
„Apeluję do ludzi odpowiedzialnych za oba obozy; że położyli kres małej dyplomatycznej wojnie partyzanckiej, która sprawia, że prawdziwa wojna trwa. "
Ale po niepowodzeniu wojskowego zamachu stanu czterech generałów w Algierze („ćwierć emerytowanych generałów”, by użyć sformułowania generała Gaulle'a),13 maja 1961, PMF z zadowoleniem przyjmuje akcję generała: „Wojny domowej udało się uniknąć […]. Wszyscy cieszą się, że udało się uniknąć najgorszych niebezpieczeństw. A większość Francuzów przypisuje to zasługę głowie państwa. De Gaulle i Michel Debré energicznie pokazali swoją wolę oporu podczas kryzysu, co należy im przypisać. "
Jednak, gdy są umowy o podpisaniu20 marca 1962, PMF ponownie sprzeciwia się de Gaulle'owi, który proponuje zmianę konstytucji w celu wyboru prezydenta republiki w powszechnych wyborach bezpośrednich , w referendum. PMF prowadziła wówczas energiczną kampanię na rzecz „nie”, ponieważ uznała to podejście za sprzeczne z konstytucją. Odmawia nawet, w Cahiers de la République , gazecie Mendésist, której przewodniczy, publikację artykułów „prezydenckich”, w tym artykułów Pierre'a Avrila, który jest jednak jednym z redaktorów naczelnych przeglądu.
Triumf generał w referendum, a następnie w wyniku awarii PMF w jego wyborach w Eure (został pobity przez Giscardien Jean de Broglie ), wciśnij byłego prezydenta Rady przygotować następujące wybory: że 1965 i za to, aby wesprzeć kandydaturę François Mitterranda: „Mitterrand wyświadczył nam wszystkim ogromną przysługę […]. Głosuję na niego i proszę o głosowanie na niego. "
W obliczu skrajnej prawicy i antysemitówBardzo wcześnie, w latach dwudziestych, przeciwko Action Française , Pierre Mendès France przez całe życie walczył ze skrajną prawicą. Był jedynym deputowanym, który sprzeciwił się udziałowi Francji w igrzyskach olimpijskich w Berlinie w 1936 roku . „Igrzyska olimpijskie, które naziści już przedstawiają jako swój triumf, rozpoczną się w Berlinie . Czy Francja powinna uczestniczyć w tych festiwalach, które będą w równym stopniu festiwalami rasizmu, co sportu? Mendes, podobnie jak komuniści , uważa, że należy temu odmówić. Ale kiedy w Zgromadzeniu Narodowym przegłosowano środki, Maurice Thorez i jego przyjaciele schronili się w stanie wstrzymania (elektorat robotniczy nie zrozumiałby). Tylko PMF głosuje przeciw. ” .
Pierre Mendes Francja przez całe życie był celem antysemityzmu . Szczyt został osiągnięty, gdy w 1940 roku Pierre Mendes France został oskarżony przez reżim Vichy o dezercję za wejście na pokład Massilii . Według Érica Roussela , prezesa Instytutu Pierre Mendès France, naznaczyło to go na zawsze.
Po wojnie nadal był celem antysemitów i skrajnej prawicy. Oprócz ataków na jej politykę gospodarczą i finansową oraz jej stanowiska europejskie ostro krytykowane przez „buraków lobbystycznych, czyli MRP, prawicę Partii Radykalnej i skrajnej prawicy” , to także Żyd Mendès obwiniamy. „W czasie, gdy antysemityzm był tłem dla kampanii opartej na progresywizmie , na początku lata 1954, Jacques Fauvet donosi, że parlamentarzyści (w tym jeden w dobrej wierze) szerzą, kopiując na poparcie ideę, że Mendes miał fałszywe nazwisko, w rzeczywistości nazywał się Cerf i miał w swoim rządzie zdrajcę: François Mitterranda . „ To pierwszy Mitterrand, który atakuje adwokata skrajnie prawicowego Jean-Louis Tixier-Vignancour, zanim rozważy potrzebę „uderzenia wyżej”. W 1956 roku, kiedy Mendes France odciął się od francusko-brytyjskiej akcji na Kanale Sueskim , ludzie go obrażają, grożą mu, krzyczą: „W Moskwie !”. " I Tixier: " W Tel Awiwie ! ” .
Jego żydowskie pochodzenie , jego stanowisko w sprawie dekolonizacji i polityka nakładania podatków na gorzelników sprawiają, że Pierre Mendes France jest jednym z ulubionych celów skrajnej prawicy i ruchu Poujadist . Pierre Poujade zwrócił się do niego w 1955 roku: „Gdybyś miał w żyłach kroplę galijskiej krwi , nigdy byś się nie ośmielił, przedstawiciel naszego francuskiego światowego producenta wina i szampana , kazać ci podać szklankę mleka . w międzynarodowej recepcji! To policzek, monsieur Mendes, który otrzymał tego dnia każdy Francuz, nawet jeśli nie jest pijakiem. "
Pierre Joxe napisał w 2011 r.: „Poujadists w ten sposób spoliczkowani odmawiają nazywania go„ Mendès-France ”. Ci dzielni Galowie nazywają go nawet „Mendès Lolo”. "
ten 11 lutego 1958, zostaje brutalnie oskarżony w Zgromadzeniu Narodowym przez młodego, skrajnie prawicowego deputowanego Jean-Marie Le Pen : „Pani Mendes France bardzo dobrze wie pan, jaka jest pana prawdziwa władza nad krajem. Masz świadomość, że krystalizujesz w swoim charakterze pewną liczbę patriotycznych i niemal fizycznych odrazy” .
Ostatnie zaręczyny socjalistyczne i śmierćAby wesprzeć kandydaturę François Mitterranda w wyborach prezydenckich w 1965 r. , PMF rozpoczęła kampanię spotkań i debat, którą prowadziła, z których najsłynniejsza w radiu była publikowana w księgarniach.
Po porażce François Mitterranda, który w drugiej turze uzyskał 44,80% głosów, zwielokrotnił konferencje i udawał „gwaranta doktryny socjalistycznej”, posuwając się nawet do wygłaszania wykładów na Harvardzie . Wynik uzyskany przez byłego ministra spraw wewnętrznych Mendes France nadaje lewicy utraconej wiarygodności. Od teraz możliwa jest hipoteza zemsty. W tym czasie prowadził kampanię przed wyborami parlamentarnymi 5 i 12 marca 1967 roku . Startuje w okręgu wyborczym Grenoble , gdzie zostaje wybrany. W następnym roku odbyły się Zimowe Igrzyska Olimpijskie , na których po raz pierwszy od dłuższego czasu ponownie spotkał się z generałem de Gaulle, którego, jak powiedział, czuł „polityczny koniec był bliski” , w dniu otwarcia igrzysk.6 lutego 1968.
Podczas wydarzeń 1968 roku Pierre Mendès France pojawił się jako jedno z możliwych środków zaradczych na wypadek upadku reżimu. Jego pojawienie się na wiecu na stadionie Charléty 27 maja , podczas którego jednak milczy, to będzie wtedy znacznie obwiniać. Pierre Viansson-Ponté uważa nawet swoje podejście za „makiaweliczny” manewr, który pozwoliłby mu mieć dwie drogi. PMF nie udaje się uzyskać aprobaty komunistów, dla których nie jest człowiekiem opatrznościowym, ani François Mitterranda, który radzi mu zachować pewną rezerwę wobec studentów.
Został pokonany przez Jean-Marcel Jeanneney , który wygrał z 132 głosów przed nim do wyborów parlamentarnych w 1968 roku , w 2 -go okręgu Isere, gdzie jest w etykiecie zasilacza , chociaż "on wybrał już opuścić ten partii, z którą jednak chce pozostać w solidarności. Później uważa, że to ta wytwórnia zasilaczy kosztowała go mandat posła.
W 1969 brał udział w wyborach prezydenckich u boku Gastona Defferre'a . Defferre zapowiada, że w przypadku zwycięstwa Mendes France będzie jego premierem . „Bilet” nie przekonuje, uzyskując zaledwie 5% głosów. Mendes wciąż budzi nieufność komunistów, którzy chcą wykluczyć go ze związku lewicy: „Wszystko, co byłoby jeszcze w porządku, gdyby nie było Mendes France. Dlaczego to wybrałeś? „ Sam Mitterrand nie oszczędza go i wyrzuca go za jego działania na rzecz uczniów: ” Komuniści nie chcą cię jako premier, masz zamiar zrobić wszystko zawiedzie. "
Zarażony chorobą Pierre Mendès France zdystansował się od francuskiego życia politycznego po 1972 roku i wybrał pracę na rzecz pokoju na Bliskim Wschodzie . Pierre Mendes France napisał w 1957 roku, że był „wrażliwy” na powstanie państwa Izrael i „jako przyjaciel zamierza zwracać się do Izraelczyków, a nie jako namiętny syjonista , ani nawet jako przyjaciel. jako Żyd ”i że potwierdza swoje przywiązanie do prawa Izraela do istnienia iw 1959 wyjechał do Izraela. Ale szczególnie pod koniec życia poświęcił swoją działalność poszukiwaniu pokoju na Bliskim Wschodzie, organizując rozmowy między Izraelczykami a Palestyńczykami . W 1973 roku , zwracając się do pułkownika Kaddafiego , oświadczył: „Czy judaizm jest nacjonalizmem czy religią?” Nie wiem, ale jest wielu mężczyzn, którzy chcą się spotkać w Izraelu i postanowili wspólnie zbudować tam dom. To ich prawo, nikt nie ma prawa im zapobiegać. Jeśli Palestyńczycy chcą zbudować naród, to też mają do tego prawo. Na świecie i na Bliskim Wschodzie jest wystarczająco dużo miejsca, aby Izraelczycy byli gdzieś w domu, a Palestyńczycy gdzieś w domu. „Jego stanowisko, zgłoszone przez Jeana Daniela, podsumowuje formuła: „Wszystko dla pokoju z Palestyńczykami, nic przeciwko bezpieczeństwu Izraela”. Tak był w Jerozolimie w listopadzie 1977 r. podczas wizyty prezydenta Anwara Sadata i gdzie spotkał się z prezydentem Egiptu i premierem Izraela Menachemem Beginem .
Poparł François Mitterrand podczas wyborów prezydenckich w 1981 roku , pomimo szeregu nieporozumień, które oddaliły obu mężczyzn od siebie. Był jednak obecny, wzruszony, podczas inwestytury socjalistycznego prezydenta ; ten ostatni powiedziałby mu: „Jeżeli tu jestem, to naprawdę dzięki tobie” .
Pozostał do końca blisko swojej politycznej rodziny, przyjaciół, towarzyszy i współpracowników takich jak Gabriel Ardant, Georges Boris , Claude Cheysson , Pierre Cot , Didier Grumbach , Georges Kiejman , Simon Nora , Michel Rocard .
Pierre Mendès France pozostaje punktem odniesienia we francuskiej klasie politycznej, jako symbol wymagającej koncepcji polityki.
„Pięćdziesiąt lat po przemówieniu, które wygłosił, aby zaproponować deputowanym kontrakt rządowy i przekonać ich, by mu zaufali, Pierre Mendes France pozostaje w rzeczywistości dla wielu naszych współobywateli punktem odniesienia. To słuszne, że Zgromadzenie Narodowe honoruje dziś, niezależnie od miejsca w spektrum politycznym, pamięć o tym, który znalazł się wśród najlepszych pedagogów idei republikańskiej. I niech nadal medytuje nad swoim przesłaniem. "
Pierre Mendès France nadal cieszy się w opinii publicznej dużą popularnością. Jego „rozmowy przy kominku”, w każdą sobotę w radiu, pozostały sławne. Dzięki nim mógł wyjaśnić Francuzom główne kierunki swojej polityki. W zakresie komunikacji korzystał również ze skutecznego wsparcia, w szczególności ze strony Jean-Jacquesa Servan-Schreibera i kierowanego przez niego tygodnika L'Express .
O ikonie politycznej PMF pozostał w pamięci Francuzów, Louis-Bernard Robitaille zwraca uwagę na ciekawą francuską sprzeczność: „Uproszczając ledwie istniejącą pięćdziesiąt lat temu, tak jak teraz, wygląda na to, że Francuzi przysięgają niezawodną kult Pierre Mendès France i instalują Guy Mollet w Matignon […]. [PMF był] nieskazitelnym bohaterem, który miał niesamowitą zaletę, że niczego nie obiecywał […]. Był czczony jako sumienie narodu. Klasa polityczna wolała od niego czystego polityka, który szybko złamie swoje obietnice […]. "
Pierre Mendes France, który według wdowy po nim „zazdrościł Charlesowi de Gaulle'owi wspaniałej śmierci”, miał ten sam szybki koniec, doznając druzgocącego zawału serca na 18 października 1982, w swoim biurze, w jego domu rue du Conseiller-Collignon w Paryżu 16 th . Hołd klasy politycznej jest jednogłośny, Mitterrand oświadcza, że „Francja właśnie straciła jednego z największych swoich synów” . Poprosił testamentem, aby jego prochy zostały rozsypane w Louviers ( Eure ), gdzie był burmistrzem. Prośby o przeniesienie prochów do panteonu zasugerowano w 1999 i 2012 roku.
Pierre Mendes France był posiadaczem m.in.:
Wiele szkół (m.in. liceum Pierre-Mendès-France w Tunisie ) i uniwersytetów nosi jego imię, a także planetarium w Poitiers .
Kilka miast nadało jednej ze swoich ulic nazwę Pierre Mendès France. W Louviers to ulica, która przechodzi przed ratuszem, nosi tę nazwę; w Chartres wejście do Lycée Marceau znajduje się na rue Pierre-Mendès-France.
Tramwajowych przystanek w Mérignac (Gironde) , przystanek tramwajowy T2 w Lyonie i linia 1 przystanek w Nantes nosić jego imię.
Hołd Pierre Mendes France , rzeźby Pierre Peignot (1947-2002) został otwarty w Paryżu w Ogrodach Luksemburskich w 1984 roku .
Jego imię nosi także centrum konferencyjne Ministerstwa Gospodarki i Finansów .
Jego imię nosi hemicykl rady departamentu Eure .
Wprowadzenie Pierre Mendès Francja.