Narodziny |
1 st październik 1.930 Lille |
---|---|
Śmierć |
23 listopada 2006(w wieku 76 lat) 7. dzielnica Paryża |
Pogrzeb | Cmentarz Montparnasse |
Imię i nazwisko | Philippe Pierre Fernand Noiret |
Narodowość | Francuski |
Trening | Liceum Janson-de-Sailly |
Zajęcia | Aktor , artysta kabaretowy, komik |
Małżonka | Monique Chaumette (od1962 w 2006) |
Nagrody | |
---|---|
Wybitne filmy | Filmografia Philippe'a Noireta |
Philippe Noiret jest francuskim aktorem , urodzonym w1 st październik 1.930w Lille i zmarł dnia23 listopada 2006w Paryżu 7 th .
Uznawany za jednego z wielkich aktorów francuskiego kina , otrzymał dwóch Cezarów dla najlepszego aktora : w 1976 za Le Vieux fusil iw 1990 za La Vie i nic więcej .
Philippe Noiret pochodzi z rodziny z prowincji drobnej burżuazji . Jego ojciec, Pierre Georges Noiret, potomek starej linii Pikardii , jest sprzedawcą fałszywych kołnierzyków w dużym domu odzieżowym , Establishments Sigrand. Ale pasjonuje się także literaturą , tekstami autorskimi i poezją . Jej matka, Lucy Clémence Ghislaine Heirman, pochodzenia belgijskiego , jest gospodynią domową. W dzieciństwie Philippe otrzymał katolickie wykształcenie.
Po wielu podróżach ( Lille , Boulogne-sur-Mer , Berck , Lyon, a nawet Maroko w latach 1936-1938), Philippe Noiret spędził dzieciństwo w Tuluzie w Midi-Pyrénées , regionie, do którego był bardzo przywiązany.
Philippe Noiret posiadał tradycyjny dom, w którym regularnie odpoczywał, gdy nie pracował, i gdzie kultywował swoją pasję do hodowli koni w Montrealu w Aude , dwadzieścia kilometrów na zachód od Carcassonne . To było w pobliżu jego posiadłości że końcowa scena z filmu La Vie et nic innego przez Bertranda Tavernier został zastrzelony, scenę, w której jego postać spacery po okolicy.
Uczył się w Liceum Janson de Sailly w 16 th dzielnicy Paryża , z którego jest on wykluczony, a następnie wwrzesień 1945, w kolegium Juilly w Seine-et-Marne . Żyjąc w złym stanie, śpiewa w chórze La Cigale, filii Petits Chanteurs à la Croix de Bois , z którym wystąpi w Bazylice św. Piotra w Rzymie w Wielkanoc 1949 roku. Record jako wokalista pod kierunkiem François Vercken .
Naśladując towarzyszy arystokratycznego pochodzenia, otrzymuje w prezencie od rodziców, którzy w zamian za to sprzedają swoje obrączki , sygnet z herbem . Również w Juilly College jeden z jego nauczycieli, ojciec oratorian , ujawnił mu swoje powołanie aktorskie . Aby sprawdzić swoje umiejętności, ksiądz Louis Bouyer poprosił go o wystawianie sztuk teatralnych , zapraszając na spektakle Juliena Greena i Marcela Jouhandeau . Ci ostatni pisarze potwierdzają potencjał Philippe'a Noireta w zawodzie aktora .
W 1949 roku, po trzy razy udało licencjat , porzucił studia i uczestniczących w kursach sztuki dramatycznej w Roger Blin w Paryżu , stowarzyszenia Edukacji przez dramatyczne zabaw (EPJD), założona przez Jean-Marie Conty . Następnie trenował w Centre dramatique de l'Ouest , gdzie poznał Jean-Pierre'a Darrasa .
W 1953 roku Philippe Noiret wszedł do Narodowego Teatru Popularnego (TNP) po przesłuchaniu przed Gérardem Philipe , pod nieobecność Jeana Vilara. Przez siedem lat, wiedział, że życie w teatrze , interpretując ponad czterdzieści ról wielkich klasyków ( Cyd przez Pierre'a Corneille'a w 1953 Macbeth przez Williama Szekspira w 1954 roku, Don Juan przez Moliera w 1955 roku Le Mariage de Figaro przez Beaumarchais w 1956 roku Le Malade imaginaire w 1957 lub L'École des femmes przez Moliera w 1958 roku).
Z zespołem złożonym wówczas m.in. z Jeanne Moreau , Silvii Monfort , Laurence Badie , Anne Caprile i Jeana Négroniego występuje w szczególności w Théâtre national de Chaillot oraz na Festival d'Avignon , stworzonym przez Jeana Vilara.
Zostawił TNP w 1960 roku, aby zagrać w sztuce teatralnej Château en Suede przez Françoise Sagan , pod kierunkiem André Barsacq , w Théâtre de l'Atelier . Jednocześnie pełnił z powodzeniem kabaret duet komiczny od bieżącej polityki z Jean-Pierre Darras (w Lock , w trzeciej Osły w Villa d'Este i Drabina Jakubowa ). Poprzez swoje postacie Ludwika XIV i Jeana Racine'a obaj aktorzy wyśmiewają się z polityki generała de Gaulle'a i Michela Debré czy André Malraux .
Coraz bardziej poszukiwane przez kina z 1960 roku porzucił teatr przez trzydzieści lat, aż do jego powrotu w 1997 roku w Les Côtelettes , przez Bertrand Blier , gdzie grał rolę „biednej lewicowej faceta. , Który znajduje się przesuwane do prawo ” . Sztuka została surowo oceniona przez krytyków, ale odniosła publiczny sukces.
Nastąpił Człowiek możliwy przez Yasmina Reza , obok Katarzyny Rich w 2001 roku Les kontemplacje w 2002 roku, gdzie samotnie na scenie, czyta Victora Hugo tekstu , a wreszcie Love Letters by Albert Ramsdell. Gurney z Anouk Aimée w 2005 roku się korespondencja dwie postacie przez całe życie. Wszystkie te sztuki są sukcesami krytycznymi i publicznymi.
Wykształcony w teatrze , Philippe Noiret nie przewidywał kariery w kinie, kiedy zaczynał. Po raz pierwszy pojawił się w filmie Olivia (1951): widzimy go bardzo krótko w tle w scenie w herbaciarni.
Jego pierwsze prawdziwe doświadczenie filmowe miało miejsce w 1955 roku, w pierwszej produkcji Agnès Vardy , La Pointe courte . W ostatniej chwili zajął miejsce Georgesa Wilsona , który zachorował. Jest wtedy bardzo naznaczony tym, że widzi siebie po raz pierwszy na ekranie (idzie od tyłu), odczuwając pewien dyskomfort z powodu swojej sylwetki, dyskomfort, który przezwycięży podczas zdjęć z Jeanem Gabinem .
Odnajduje duży ekran pięć lat później z roli wujka Gabriela z Zazie w metrze z Louis Malle (1960). Jednak jego wejście do kina jest powolne. O ile pejzaż filmowy naznaczony jest ruchem Nowej Fali , to obraca się on pod kierunkiem reżyserów starego pokolenia (jak Jean Delannoy , René Clair , Pierre Gaspard-Huit czy Jean-Paul Le Chanois ), w filmach raczej pomniejszych w ich filmografie, najczęściej w rolach drugoplanowych. W tym samym czasie rozpoczął międzynarodową karierę pod kierownictwem takich reżyserów jak Peter Ustinov , William Klein czy Vittorio De Sica .
Po ciężkim roli w Thérèse Desqueyroux przez Georges Franju w 1962 roku, stał się w 1966 roku w La Vie de château przez Jean-Paul Rappeneau ( Prix Louis-Delluc 1966). W 1968 roku jego kariera nabrała rozpędu wraz z błogosławionym przez Yvesa Roberta Aleksandrem . Zdobył przychylność prasy i opinii publicznej rolą rolnika poddanego ciężkim dniom i nagle postanowił przerwać pracę. Film ukazał się na kilka miesięcy przed wydarzeniami z maja 68, a libertariańskie idee bohatera przyczyniły się do jego sukcesu wśród publiczności.
W 1969 roku nakręcił z Alfredem Hitchcockiem film szpiegowski L'Étau , w obsadzie złożonej z francuskich aktorów, w szczególności Dany Robin , Claude Jade , Michel Subor i Michel Piccoli .
Koniec lat sześćdziesiątych był naznaczony filmami kręconymi za granicą i głośnymi porażkami ( Clérambard w 1969 czy Les Caprices de Marie w 1970).
Lata 70.: konsekracjaDruga kluczowa filmu w karierze Philippe Noiret jest La Vieille fille przez Jean-Pierre Blanc , nakręcony w 1971 roku z ogromną sukcesu La Vieille fille , to umocnił się we francuskim krajobrazie kinematograficznego, umacnia swoją popularność. Do publicznej wiadomości. Również w 1971 zmienia War Murphy ( Murphy's War ) , brytyjski film wojenny w reżyserii Petera Yatesa z Peterem O'Toole, w którym gra francuskiego inżyniera pracującego dla firmy naftowej w ostatnich dniach II wojny światowej w Wenezueli .
Przez całą swoją karierę Philippe Noiret wykazywał eklektyzm w swoich wyborach, pozwalając mu narzucać się zarówno w komedii, jak iw dramacie czy filmach noir . Jego żona, Monique Chaumette , była cennym doradcą. Podobnie, nie mając fizycznego wyglądu młodego premiera, gra postacie z „Monsieur Tout-le-Monde”, bawiąc się swoim wizerunkiem. Jest proszony o role postaci wstrętnych, jak grał już w La Porteuse de pain (1963), o filmy o wymiarze zaangażowanym (jak Trois frères w 1980, gra sędziego zagrożonego śmiercią przez Czerwone Brygady czy Złote okulary w 1987 roku z rolą homoseksualisty w czasach faszystowskich). Odmówiono mu roli Portosa w kinie, ponieważ "reżyser nie uznał go za wystarczająco dużego i uważał, że nie ma humoru bohatera" . Albo nie waha się przyjmować kontrowersyjnych ról. Tak było w przypadku z Wielkie żarcie przez Marco Ferreri obok Marcello Mastroianni , Michel Piccoli , Ugo Tognazzi i jego żony Monique Chaumette . Ten szaleńczy film, w którym rozczarowana życiem grupa przyjaciół po pięćdziesiątce postanawia wspólnie popełnić samobójstwo podczas ostatniej orgii , obżerając się jedzeniem i seksem, wywołuje skandal na festiwalu filmowym w Cannes w 1973 roku .
Ponadto francusko-włoska produkcja La Grande Bouffe otwiera drzwi do kariery we Włoszech . Tak więc w 1973 znalazł Marco Ferreri dla Touche pas à la femme blanche . Następnie strzela w szczególności drodzy przyjaciele przez Mario Monicelli (1975), którego ogromny sukces uczynił go ostatecznie przyjąć przez włoskiego społeczeństwa i których zwróci się sequel w 1982 roku ( Moi drodzy przyjaciele 2 ), Le Désert des Tartares przez Valerio Zurlini w 1976 roku, Three Brothers autorstwa Francesco Rosi w 1980 roku, The Family przez Ettore Scola w 1986 roku Les Okulary d'Or przez Giuliano Montaldo w 1987 roku, następnie Cinema Paradiso przez Giuseppe Tornatore w 1988 lub Listonosz przez Michael Radford w roku 1994. w sumie, poza Alpami nakręci około dwudziestu filmów.
Podobnie lata 70. to ważne spotkanie z reżyserem Bertrandem Tavernierem . Tak jak kręcił w Poil de carrotte (1973), pierwszym filmie Henri Grazianiego , Philippe Noiret jest oddany filmowaniu z reżyserami rozpoczynającymi swoją pierwszą pracę. W ten sposób pomaga Tavernierowi zmontować swój pierwszy film L'Horloger de Saint-Paul (1974) i staje się jednym z jego ulubionych aktorów naznaczonych długą współpracą i wielką więzią (był świadkiem małżeństwa Bertranda Taverniera).
Po tym pierwszym doświadczeniu z L'Horloger de Saint-Paul nakręcili razem siedem kolejnych filmów: Niech impreza się rozpocznie (1975), Sędzia i zabójca (1976), Coup de torchon (1981), La Vie et rien d. 'autre (1989) i La Fille de d'Artagnan (1994), filmy, w których objął główne role; wystąpił też w kilku przyjacielskich udziałach, z jednej strony w Une Semaine de vacances (1981), gdzie ponownie wcielił się w postać L'Horloger de Saint-Paul (czas sceny, ten ostatni przywołuje wydarzenia z poprzedniego filmu i przedstawia bardziej pokojową postać, która wyciągnęła wnioski z życia), az drugiej strony w Autour de minuit (1986). Ponadto La Mort en direct (1980) mógł skrócić liczbę ich kolaboracji do dziewięciu, ponieważ Philippe Noiret miał wcielić się w rolę męża Romy Schneider . Jednak nieobecnego na planach filmowych ze względu na stan zdrowia, zastąpił go Max von Sydow .
3 kwietnia 1976On otrzymał swój pierwszy Cezar dla najlepszego aktora za rolę w Stara strzelba z Robert Enrico . Wciela się w rolę lekarza, który pomści śmierć swojej żony i córki, brutalnie zamordowanych przez żołnierzy SS , pod koniec niemieckiej okupacji . Film odniósł ogromny sukces, a z tą postacią oszalałą z żalu po śmierci żony granej przez Romy Schneidera narzuca wizerunek atrakcyjnego mężczyzny. Spotkanie twarzą w twarz z Romy Schneider, naznaczone życiem i mimo delikatnych początków, ostatecznie okazało się pięknym ludzkim spotkaniem obu aktorów i dało początek wspaniałym momentom w kinie (zwłaszcza podczas sekwencji kręconej w La Closerie des Lilas, która relacjonuje spotkanie Juliena Dandieu z tą, która zostanie ukochaną żoną bohatera, bez ogródek oświadcza jej, że ją kocha i że po obejrzeniu jej w milczeniu pragnie się z nią ożenić) . Później znalazł urocze postacie, zwłaszcza przed Catherine Deneuve , Sabine Azémą , Charlotte Rampling ( Un taxi fioletowe ), Simone Signoret , Fioną Gélin czy Ornellą Muti . Z powodu tego obrazu, który teraz narzuca, stał się pierwszym mężczyzną, który znalazł się na okładce magazynu kobiecego Elle w 1978 roku.
W 1978 roku użyczył głosu w nocnym show La Cinéscenie du Puy du Fou , u boku Alaina Delona , Jeana Piata , Suzanne Flon i Roberta Hosseina .
Jednak koniec lat 70. naznaczony był pewnymi trudnościami przemysłu filmowego, a projekty nie ujrzały światła dziennego. Philippe Noiret angażując się w niektóre z tych projektów i czekając na ich ukończenie, kręci wtedy mniej filmów. Lub niektóre filmy są podejmowane, ale nie są zakończone, takich jak Coup de foudre przez Robert Enrico (1977) z Catherine Deneuve , który został zatrzymany po tygodniu filmowania. Potem zostaje przez rok bez odwracania się, będąc chorym.
Lata 80.: kluczowa postać francuskiego kinaPhilippe Noiret powrócił na dużym ekranie w 1980 roku w Pile ou twarzy przez Robert Enrico .
W ciągu tej dekady stał się kluczowym graczem w pejzażu filmowym, pracując z renomowanymi reżyserami : Pierre Granier-Deferre , Alain Corneau , Philippe de Broca , Bertrand Tavernier , Claude Chabrol , Claude Zidi czy Ettore Scola , a także przy wielu filmach mających odniósł sukces. Gra także w wysokobudżetowych filmach, takich jak Fort Saganne Alaina Corneau (1984) czy Chouans! przez Philippe'a de Broca ( 1988 ).
W 1984 roku nakręcił pierwszą część bardzo udanej trylogii Les Ripoux Claude'a Zidiego, grzmiącego tandemu gliniarzy utworzonego z Thierrym Lhermitte , gdzie wprowadził tego ostatniego, nowicjusza ze szkoły, do małych sztuczek dla zaprzyjaźnionych z gangsterzy. Swoją postać René Boisronda odnajdzie w 1990 roku w Ripoux contre ripoux , a następnie w Ripoux 3 w 2003 roku. Régine , Line Renaud i Grace de Capitani zakładają kostiumy swoich prostytutek .
W 1986 roku nakręcił Maski Claude'a Chabrola, krytyka telewizji i świata burżuazyjnego. Wciela się w rolę telewizyjnego gospodarza, który za swoim dobrym charakterem skrywa wstrętną postać, nie wahając się porywać i zabijać, by osiągnąć swoje cele. W 1988 roku nakręcił Cinema Paradiso przez Giuseppe Tornatore , który wydał mu międzynarodową sławę, zwłaszcza ze względu na jego niezwykle ciepłe przyjęcie w 1989 roku na festiwalu w Cannes , lub La Vie i nic innego przez Bertranda Tavernier za który otrzymał swoją drugą César du najlepszego aktora w 1990.
Lata 1990-2000: okres odosobnieniaW 1990 , Philippe Noiret nadal strzelać niektóre z jego najbardziej znanych filmów takich jak Uran przez Claude Berri (1990), J'embrasse pas przez André Téchiné (1991), gdzie odbył się w rolę homoseksualisty zwracający prostytutki, Max i Jeremiasza z Claire Devers (1992) film noir , w którym zagrał postać ciemnego o zabójcy zamówienia lub czynnik o Michael Radford (1994), gdzie wcielił się w rolę poety chilijski Pablo Neruda emigracji w Włoszech do protestu przeciwko dyktaturze González Videla .
W 1996 roku znaleziono jego dwóch wielkich przyjaciół Jean Rochefort i Jean-Pierre Marielle w trio na szczycie z filmu Les Grands Książąt przez Patrice Leconte , ale film nie uzyskać oczekiwany sukces. W 1997 roku znalazł swojego wspólnika Philippe'a de Broca w Le Bossu , gdzie ponownie przyjął kostium regenta Philippe d'Orléans , dwadzieścia lat po rozpoczęciu imprezy .
W maj 2000, Gilles Jacob daje mu puchar dla najlepszego pracownika we Francji .
Mniej poszukiwane przez kina w 2000 roku , wrócił na scenę, przed ostatecznym sukcesie na dużym ekranie z Ojca i Syna przez Michela Boujenah w 2003 roku w tonie humoru, grał charakter ojca z wynalazków rodziny poważna choroba, aby z trójką dzieci wybrać się w podróż, aby je pogodzić.
Z okazji 14 lipca 2005 r., choć wcześniej zawsze odmawiał (uważając, że uznanie pochodziło od opinii publicznej), został odznaczony przez premiera Dominique'a de Villepin rycerzem Legii Honorowej . Miał wtedy 74 lata.
W 1962 roku Philippe Noiret poślubił aktorkę Monique Chaumette , którą poznał w narodowym popularnym Théâtre . Mają córkę Frédérique Noiret (ur25 maja 1960), który jest asystentem reżysera i scenarzystą . Jest dziadkiem Deborah Grall , również aktorki i nie znał jej prawnuczki Lou, urodzonej w 2013 roku.
W latach 80. zaprzestał spożywania alkoholu po hospitalizacji z powodu silnego bólu brzucha, ale nadal palił dwa cygara dziennie.
ŚmierćPhilippe Noiret zmarł po południu w 23 listopada 2006(około 18:00) w swoim paryskim domu , w wieku 76 lat, po uogólnionym raku . Jego przyjaciel Jean Rochefort powiedział o nim: „Opuścił nas wielki pan. "
Wśród oficjalnych hołdów jest to Prezydenta Republiki Jacquesa Chiraca : „Z nim to gigant, który nas opuszcza, pozostanie jednym z naszych największych aktorów ” oraz Ministra Kultury Renauda Donnedieu de Vabres : „ Philippe Noiret był ogromną postacią siódmej sztuki, ale także jednym z najbardziej lubianych i szanowanych aktorów francuskich. […] Zapamiętamy jej elegancję w każdym tego słowa znaczeniu, jej niezrównany i rozpoznawalny głos. "
Jego pogrzeb odbywa się w bazylice Sainte-Clotilde w Paryżu w obecności wielu filmowców i aktorów, z których wielu koncertowało z nim, oraz premiera Dominique'a de Villepina . Bardzo wzruszeni, jego przyjaciele Jean-Pierre Marielle i Jean Rochefort wolą nie uczestniczyć w ceremonii. Został pochowany27 listopada 2006na cmentarzu Montparnasse ( 3 rd podziału) w Paryżu, naprzeciwko grobu aktor i reżyser Jean Poiret , po drugiej stronie alei transversale.
Domy mieszkalneBazy danych i rekordy: