Cygara Faraona

Cygara Faraona
4 th  album z serii Przygody Tintina

Górna okładka albumu Les Cigares du Pharaon .
Autor Hergé
Płeć (e) Francusko-belgijska
przygoda
Główne postacie Tintin
Milou
Dupond i Dupont
Miejsce działania Morze Śródziemne Egipt Morze Czerwone Arabia Saudyjska Brytyjski Raj British
Oryginalny język Francuski
Redaktor Casterman
Pierwsza publikacja 1934 (czarno-biały)
1955 (kolor)
Uwaga. strony 62 (kolor)
127 (czarno-biały)
Pre-publikacja Mała Dwudziestka
Albumy serii Series
Poprzedni Tintin w Ameryce Niebieski Lotos następujący

Les Cigares du Pharaon to album z komiksami , czwarty z Przygód Tintina , stworzony przez belgijskiego rysownika Hergé . Historia jest po raz pierwszy publikowanaco tydzieńw czerni i bieli w Le Petit Vingtième pod tytułem Les Aventures de Tintin en Orient , 8 grudnia 1932 w 8 lutego 1934, łącznie 124 tablice. Album, wydany w listopadzie 1934 roku pod obecnym tytułem Pharaoh's Cigars , jest pierwszym z serii wydanej przez Castermana . Przygoda została całkowicie przeprojektowana i przeprojektowana na potrzeby koloryzacji albumu w 1955 roku .

Wyruszając w rejs po Morzu Śródziemnym , Tintin spotyka egiptologa Filemona Siclone'a , który zabiera go do Egiptu do grobu faraona Kih-Oskha. Bohater wbrew sobie wpada na trop tajnego stowarzyszenia handlarzy bronią i opium . Jego przygody prowadzą go najpierw do Arabii , a potem do Indii , w fikcyjnym królestwie Rawhajpoutalah .

Jeśli fabuła jest budowana bez najmniejszego wstępnego scenariusza , co daje podstawy do pewnych przybliżeń, Les Cigares du faraon wyznacza ważny etap w ewolucji serii i twórczości jej projektanta, który teraz kieruje swoją twórczość na bardziej literacką ścieżkę. Opisywana jako „kwintesencja telenoweli” przez Benoît Peetersa , ta przygoda jest uważana za album przejściowy, a jej rozszerzenie, Le Lotus bleu , dla wielu tyntynologów stanowi prawdziwy punkt wyjścia do serii.

Album ten wyróżnia również wpis w serii nowych postaci, które staną się ważnymi postaciami w uniwersum Tintina, jak np. policjanci Dupond i Dupont , początkowo nazywani X33 i X33bis, portugalski handlarz Oliveira da Figueira , ale przede wszystkim główny czarny charakter serii, Roberto Rastapopoulos . Obcowanie ze sztuką starożytnego Egiptu pozwala Hergému potwierdzić swoje grafiki i położyć podwaliny pod to, co będzie uważane za wyraźną linię .

Historia

Informacja ta odnosi się do kolorowego wydania opublikowanego w 1955 roku przez Casterman .

Streszczenie

Tintin i Snowy są w rejsie po Morzu Śródziemnym na pokładzie MS Époméo , płynącego do Szanghaju . Spotykają tam egiptologa Philemona Siclone'a , roztargnionego bohatera poszukującego grobowca faraona Kih-Oskha, a także miliardera Roberto Rastapopoulosa , właściciela firmy Cosmos Pictures.

Tintin staje się celem tajemniczego mężczyzny, który próbuje się go pozbyć, wmawiając policji, że ma przy sobie kokainę . Został aresztowany przez dwóch ochroniarzy, Duponda i Duponta , którzy przetrzymywali go w niewoli, razem ze Snowym na pokładzie liniowca . Tintin wykorzystał następnie postój statku w Port Saidzie w Egipcie, aby uciec. Niedługo potem odnajduje Filemona Siclone'a i zgadza się towarzyszyć mu do Kairu w poszukiwaniu grobowca Kih-Oskh. Po wejściu do niej Tintin odkrywa tajemnicze cygara , ale zostaje uśpiony przy pomocy narkotyku, zamknięty w skrzyni i porzucony na morzu przez porywaczy, gdy przybywają straże przybrzeżne.

W końcu zabrany przez dau , wylądował w Arabii , gdzie Dupondtowie wciąż go szukają. Tintin ponownie spotyka Rastapopoulosa, który kręci film na pustyni, i przeżywa całą serię przygód: ​​ucieka przed handlarzem bronią, następnie zostaje przymusowo zwerbowany do wojska, zanim zostanie skazany na śmierć i ostatecznie uratowany przez Dupondtów, którzy wciąż chcą schwytać go osobiście. Tintinowi i Snowy'emu udaje się uciec samolotem i dotrzeć do Indii, do Maharajah Rawhajpoutalah .

Tam po raz trzeci spotykają oszalałego Filemona Siclone'a i stają przed gangiem handlarzy opium zorganizowanym w formie tajnego stowarzyszenia . Tintin mierzy się między innymi z jednym ze swoich najgroźniejszych członków w postaci hipnotyzera fakira . Powitany osobiście przez maharadża, Tintin odkrywa kryjówkę handlarzy i udaje mu się uchronić ich przed niebezpieczeństwem. Następnie wyrusza w pogoń za fakirem, który porwał syna Maharajah i uciekł z „Wielkim Mistrzem” , którego tożsamość pozostaje tajemnicza. Po zneutralizowaniu fakira, Tintin widzi, jak Wielki Mistrz spada w pustkę. Ratuje syna maharadży, a po powrocie do pałacu odkrywa, że ​​cygara zawierały przedmiotowe opium.

Fabuła jest kontynuowana w kolejnym albumie, Le Lotus bleu .

Postacie

W tej czwartej przygodzie do Tintina i Snowy'ego dołączają postacie, które staną się powracającymi postaciami w serii, takie jak detektywi Dupond i Dupont , najpierw nazwani X33 i X33bis w wersji czarno-białej, „geniusz zła” Roberto Rastapopoulos , który jawi się jako przyjacielski w tej przygodzie portugalski kupiec Oliveira da Figueira czy wspólnik handlarzy i kapitan jachtu Allan Thompson , występujący tylko w wersji kolorystycznej.

Inne postacie są w tym albumie jedynymi występami w serii. Tak jest w przypadku egiptologa Filemona Siclone'a , który prowadzi Tintina do grobowca Kih-Oskh i którego bohater w końcu odnajduje w Indiach, do którego dosięgło go szaleństwo. Maharadży z Rawhajpoutalah pomaga Tintina do walki z gangiem handlarzy opium, wśród których znajdziemy fakira , Pan i Pani Snowball, pisarz Zlotzky, doradcą Maharadży, pułkownika armii i Japończyk, którego nazwa jest nieznany. Inne postacie, jak pastor Pan Peacock, doktor Finney czy dyrektor zakładu dla obłąkanych, interweniują w zupełnie drugorzędnej roli.

Odwiedzone miejsca

Przygoda zaczyna się na Morzu Śródziemnym , na pokładzie statku wycieczkowego. To zostało przerwane dla Tintina podczas międzylądowania w Port Saidzie w Egipcie . Uśpiony przez potężny narkotyk w grobowcu faraona Kih-Oskha, zostaje wrzucony z powrotem do Morza Czerwonego, a następnie zabrany przez dau, który wyładowuje go w Arabii . Odtąd odwiedzane miejsca są fikcyjne, poczynając od arabskiego miasta Yabecca, gdzie Tintin został przymusowo zwerbowany do armii szejka .

Po ucieczce samolotem bohater trafia do Indii , do wyimaginowanego królestwa Rawhajpoutalah . Pociąg zawozi go w szczególności do miasta Arboujah, następnie koniec przygody ma miejsce w okolicach pałacu Maharajah.

Stworzenie dzieła

Pierwsza wersja czarno-biała (1932-1934)

Po sukcesie Tintina w Ameryce , postać Tintina, z którą przeprowadził wywiad Paul Jamin w numerze Le Petit Vingtième du24 listopada 1932, zapowiada swoją kolejną podróż do Chin . Publikacja dwóch pierwszych płyt Przygód Tintina na Wschodzie w tym samym tygodniku ma miejsce w dniu8 grudnia następujący.

Ta nowa przygoda narodziła się w czasie, gdy fascynacja starożytnym Egiptem jest bardzo silna zarówno w Belgii, jak iw Europie Zachodniej. W 1923 roku belgijska królowa Elżbieta była jedną z pierwszych osób, które odwiedziły grób Tutanchamona , odkryty rok wcześniej przez brytyjskiego archeologa Howarda Cartera . Wspiera także utworzenie fundacji w jej imieniu przez egiptologa Jeana Caparta . Philippe Goddin uważa również , że to ten ostatni jest źródłem fascynacji Hergé Egiptem, poprzez dzieła, które są przeznaczone dla szerokiej publiczności i z których Hergé czerpie swoją dokumentację. Na wiosnę 1930 roku , królowa podjęła nową podróż do Egiptu, tym razem w towarzystwie króla Alberta . Wizyta pary królewskiej, w tym miejsce piramid i Sfinksa w Gizie, gdzie przeprowadzono nowe wykopaliska, oraz grób Ramzesa I st .

Zainteresowanie starożytnym Egiptem wzmacnia także szeroko nagłośniona klątwa Tutanchamona , która nabiera kształtu po śmierci kilku członków zespołu archeologów, którzy odkryli jego mumię. Temat ten został następnie podjęty przez wielu pisarzy, takich jak Agatha Christie, która opublikowała The Adventure of the Egyptian Tomb w 1923 roku. Hergé z kolei podjął go, aby wyobrazić sobie klątwę faraona Kih-Oskha i postawił Tintina przed ustawionymi mumiami z dziesięcioma dziewięcioma egiptologami. W scenariuszu wyobrażonym przez projektanta grobowiec ten jest w rzeczywistości legowiskiem międzynarodowego gangu wszelkiego rodzaju handlarzy, powracającym tematem w skrajnie prawicowej prasie, dla której pracuje Hergé.

Ponadto, Les Cigares du Pharaon to pierwsza historia, dla której Hergé ma pełną swobodę tworzenia: Tintin w kraju Sowietów i Tintin w Kongo były rzeczywiście „rozkazami” ojca Norberta Walleza , dyrektora gazety Le Vingtième. Century , podczas gdy Tintin w Ameryce pozwolił zarówno projektantowi na ukazanie fascynacji Indianami, jak i na obnażenie antyamerykanizmu reżysera.

Poprawiona wersja do wydania kolorowego (1955)

Podczas II wojny światowej , Louis Casterman wyrażone Hergé jego życzenie, aby edytować albumy Tintina w kolorze, ponieważ jest według niego jedynym sposobem, aby podbić rynek europejski. Ta propozycja dotyczy zarówno przyszłych przygód, jak i tych już opublikowanych w czerni i bieli. Projektant akceptuje, ale przejście na kolor wiąże się z pewną liczbą ograniczeń, ponieważ wydawca chce zredukować format albumu do 62 stron w kolorze, aby zachować konkurencyjną cenę. Odtąd Hergé zabrał się do przeprojektowywania swoich albumów z pomocą współpracowników, a następnie swoich studiów , powstałych w 1950 roku. Les Cigares du Pharaon to jednak ostatnia czarno-biała przygoda do kolorowania, w 1955 roku, po wydaniu On a Marche sur la Lune , siedemnasty album z serii.

Projektant oceniając pierwszą wersję Cygara za zbyt prymitywną, jest on całkowicie zmieniony. Na poziomie graficznym rysunki są wzbogacone, podczas gdy na poziomie narracyjnym Hergé usuwa pewne sekwencje uważane za niepotrzebne lub pewne zbędne dialogi, aby przenieść przygodę 124 początkowych czarno-białych płyt do 62 edycji kolorowej.

Tak jest na przykład w przypadku sekwencji „węży w okularach”, którą Tintin napotkał schodząc ze studni ukrytej w drzewie, oznaczającej wejście do legowiska handlarzy, i których się pozbył, oferując je. kostkę czekolady, a nawet trzech doradców maharadży, których ten podarował Tintinowi po zaproszeniu go do swojego domu. Przerobiono również cięcie każdej płyty: podczas gdy edycja czarno-biała zawierała sześć pudełek na płytę, Hergé oferuje średnio dwanaście w przypadku edycji kolorowej.

W tym nowym wydaniu dodano również postacie: tak jest w przypadku Allana Thompsona , pojawił się w Krabie ze złotymi pazurami w 1941 roku i był wspólnikiem Roberto Rastapopoulosa . Po tym zanurzeniu się w Les Cigares du Pharaon w latach 50. Hergé odnajduje Rastapopoulosa, którego w następnych latach pojawi się ponownie w Coca-Coli , oraz Oliveirę da Figueira, która już kilka lat wcześniej wróciła do Tintin w krainie czarnego złota .

Źródła i inspiracje

Egipt: między archeologicznym realizmem a nieścisłościami Miejsca akcji

Jeśli przystanek w Egipcie reprezentuje tylko pięć z sześćdziesięciu dwóch plansz ostatniego albumu, to mimo wszystko zajmuje centralne miejsce, a Hergé prowadzi drobiazgowe badania, aby zbliżyć się do większego realizmu. Po pierwsze, pomiędzy momentem, w którym Tintin ucieka z liniowca na pokładzie feluki, a odkryciem tajemniczego grobowca Kih-Oskh, projektant reprezentuje kilka znanych miejsc. Tintin wylądował w Port Saidzie , śródziemnomorskim ujściu Kanału Sueskiego, którego islamska architektura przypomina trzy skrzynie. Postacie są również rysowane w realistyczny sposób, Hergé każe im nosić galabeya (długą sukienkę) i tarbouche . Następnie, gdy idzie w kierunku miejsca pochówku faraona w towarzystwie Filemona Siclone'a , w tle pojawiają się trzy główne piramidy w Gizie , ale nie są wymienione wprost.

Grób Kih-Oskh

W celu skomponowania grobowca faraona Kih-Oskh, egipskiego schronienia handlarzy opium , Hergé oparł się na dekoracji grobowców faraonów, które znajdują się głównie w Dolinie Królów . Jeśli rzekoma klątwa z Tutanchamona inspirowany scenariusz albumu, projektant powielana pewną liczbę ozdób, które zdobią jego grób . Tak więc, gdy Tintin zostaje odurzony narkotykami, traci przytomność i podczas snu przechodzi liczne halucynacje. Jedna z winiet przedstawia Dupondtów , parodiując dekorację małego tronu znalezionego w grobowcu Tutanchâmona, siedzącego w towarzystwie żony Ankhesenamon . W scenie z albumu Dupont siedzi na tronie, podczas gdy jego towarzysz zapala mu cygaro, a obok niego Philemon Siclone niosący pudełko z cygarami .

W grobowcu przedstawiony jest inny słynny faraon: Ramzes  II pojawia się na winiecie na siódmej płycie. Można go zobaczyć na muralu za Tintinem, który ze zdumieniem odkrywa mumie egiptologów, którzy przed nim naruszyli grób Kih-Oskha. Obraz wiernie odtwarza fresk namalowany w spéos w Wielkiej Świątyni Abu Simbel , gdzie widzimy suwerenne paradujących w rydwanie, który odkrywa Hergé w prasie przycinania odtwarzania rysunku przez włoski egiptolog Ippolito Rosellini . Nie pokazano jedynie lwa biegnącego pod koniem na oryginalnym fresku.

Wzorem był także faraon Seti  I st , ojciec poprzedniego. Na okładce numeru19 stycznia 1933z Petit Vingtième , Tintin jest przedstawiony jako odwiedzający grób i przechodzący przed ogromnym freskiem, który nawiązuje do tego wystawionego w Luwrze i przedstawia faraona zwróconego w stronę Hathor , bogini miłości i muzyki, otoczonej hieroglifami . Tutaj znowu reprodukcja jest bardzo wierna. Ponadto na ścianach grobowca odkrytego przez Tintina pojawia się kartusz faraona.

Wreszcie, niektórzy specjaliści uważają, że grób KIH-Oskh ma podobieństwa z mastaby z Mérérouka , jednego z wezyrowie faraona Teti , którego grób znajduje się w Latter nekropolii , w Saqqary .

Ze swojej strony faraon Sesostris jest cytowany na trzydziestej siódmej tablicy przez profesora Siclone'a, a następnie dosięgnął go szaleństwo. Faraon Kih-Oskh, stworzony przez Hergé, jest znacznie starszy od niego: w pierwszej wersji opowieści, kiedy przedstawia swój papirus Tintinowi, Filemon Siclone twierdzi, że panował2500 pne J.-C., To znaczy w okresie Starego Imperium , a dokładniej podczas IV E  dynastii , w przybliżeniu w czasie panowania Chefrena , syna Cheopsa , dla których wzniesiono drugi główny piramidy w Gizie . Data nie występuje w wersji kolorystycznej, podobnie jak hieroglify zdobiące papirus.

Mumifikacja

Faraonowie to nie jedyne wspomnienia starożytnego Egiptu . Hergé ujawnia także bóstwa: tak jest w przypadku Anubisa , boga pogrzebowego z głową psa , którego obecność w grobie, gdzie śmierć czeka Tintina, jest godna uwagi. Widzimy go najpierw na ósmym talerzu, przedstawionym w kolosalnym posągu, do którego zawieszone są kajdanki i surdut profesora Siclone'a. Przez swoją orientację i pozycję na winiecie wydaje się, że prowadzi Tintina do sekretnego pokoju, w którym w końcu zemdleje, jak rola tej boskości, która musi towarzyszyć zmarłym w ich podróży do au-c. Ten posąg jest prawdopodobnie inspirowane przez National Geographic zdjęć z posągów kolosalne od Ramzesa  II w Luksorze świątyni . Anubis pojawia się ponownie na następnej płycie, grożąc, podczas gdy Tintin śni, że jest balsamowany , w towarzystwie czegoś, co wydaje się być faraonem Kih-Oskh, z hipnotycznym spojrzeniem.

Podobnie perspektywa mumifikacji Snowy'ego jest wiarygodna archeologicznie. Znani z zoolatrii Egipcjanie balsamowali zwierzęta, a zwłaszcza psy.

Jeśli chodzi o mumie, które pojawiają się na płytach 7 i 8 , projektant odwzorowuje dokładny kształt sarkofagu Tutanchamona oraz splot lnianych opasek, które owijają jego ciało. Natomiast zmumifikowane ciała w komiksach nie noszą złotej maski, która ma zakrywać twarz. Niedokładne jest również ustawienie stojące sarkofagów. Według Philippe Goddin ta scena inspirowanego L'Atlantide , folii skierowana przez Georg Wilhelm Pabst w 1932 i dostosowanego z powieść o tym samym tytule przez Pierre Benoit , opublikowanej w 1919 r . Charles Lesne, ówczesny dyrektor redakcyjny Casterman , przywołuje ten film w liście, który wysyła do Hergé z gratulacjami za jakość jego pracy.

Arabia: mniej lub bardziej wyimaginowany Orient

„Orient Hergé nigdy nie jest absolutnie prawdziwy, ani całkowicie nieprawdopodobny, do tego stopnia, że ​​jest jego własnym pastiszem. Wszystko jest prawdopodobne, ale prawie wszystko może okazać się fikcyjne ”

- Anna Madœuf

Arabia rysowane przez Hergé odzwierciedla reprezentację Wschodniej fantazji i wspaniałe, że dominuje w Europie w tym czasie, ponieważ ożywienie ruchu orientalista z XIX th  century. Obraz ten był powszechnie przekazywane na początku następnego stulecia, zwłaszcza poprzez pism brytyjski Thomas Edward Lawrence , autor Filary Siedmiu Mądrości i Charlesa Montagu Doughty , ale także udanych filmów, takich jak The Sheik przez George Melford , wydany w 1921 roku. Hergé odnosi się bezpośrednio do tego filmu poprzez scenę, w której Tintin przerywa kręcenie sceny, wierząc, że pomaga kobiecie biczowanej przez Beduinów . W pierwszej czarno-białej wersji aktor komiksowy wciela się w rolę Rudolpha Valentino , który gra główną rolę w filmie.

Na podstawie dostarczonej dokumentacji, głównie fotografii, projektantka rekonstruuje fikcyjną scenerię, której pozorna rzeczywistość wynika z nagromadzenia drobnych szczegółów. Po przerwanym odcinku filmu Tintin kontynuuje swoją podróż przez pustynię, aż do fikcyjnego miasta Yabecca . W pierwszej wersji opowieści była to Mekka , ale do tej pory miasto nie było wiernie reprezentowane: minarety i mur miejski bardziej przypominały marokańskie miasta, takie jak Fez czy Meknes , a ulice usiane schodami inspirowane są Kasbah w Algierze , której Hergé miał fotografię, podczas gdy centrum Mekki jest płaskie.

Indie: Rawhajpoutalah

Po pospiesznym wyjeździe z Arabii samolot Tintina rozbija się w Indiach , a dokładniej w fikcyjnym królestwie Rawhajpoutalah . Zgodnie z mapą sporządzoną przez Hergé na drugiej tablicy Lotus bleu opublikowanej w Le Petit Vingtième du9 sierpnia 1934to małe państwo położone jest na północ od Delhi , w pobliżu ówczesnej granicy z Tybetem . Jest prawdopodobnie inspirowany Radżastanem , dawniej zwanym Rajputaną.

To powiedziawszy, budynek pokazany Pałac na początku Błękitnego Lotosu został zainspirowany pocztówką przedstawiającą świątynię Parshwanath  (w) . Ta świątynia Jain zbudowana w 1867 roku znajduje się w Kalkucie .

To fikcyjne królestwo u podnóża Himalajów pokryte jest dżunglą . Tintin spotyka tam słonie , po raz drugi po przygodzie z Kongo . W momencie dojścia do granic cudowności zostaje wpuszczony do stada po zaopiekowaniu się jednym z nich, następnie przecina trąbkę i udaje się porozumieć z tymi zwierzętami. Wracając do cywilizacji, dotarł do domu brytyjskiego osadnika , ozdobionego różnymi przedmiotami sztuki indyjskiej, w tym khouttarem , sztyletem o trójkątnym ostrzu używanym w rytualnych ceremoniach.

Hergé czerpie również inspirację z pewnych indyjskich tradycji, aby opracować swój scenariusz. W ten sposób Snowy odkrywa na własny koszt, ile kosztuje porównanie się ze świętą krową, ponieważ, podobnie jak w starożytnym Egipcie , Indie znane są z praktykowania zoolatrii . Fanatyczni wieśniacy postanawiają spalić go na ołtarzu Çiva , zanim zostanie uratowany in extremis przez Dupondtów. Zgodnie z reprezentacjami zachodniej wyobraźni, Hergé przypisuje fakir z faraona Cygara pewną liczbę magicznych mocy, takich jak hipnoza lub możliwość sporządzania linę magiczną. Kiedy dziennikarz spotyka maharadża, poświęca się polowaniu na tygrysy . Ta rozrywka była szczególnie ceniona przez maharadży, dopóki nie została zakazana w latach 70., aby uniknąć zagrożenia dla tego zagrożonego gatunku.

Członkowie tajnego stowarzyszenia handlarzy są pokazani w kapturach i ubrani w długie fioletowe tuniki ze znakiem faraona Kih-Oskh, aby ich tożsamość pozostała tajemnicą. Posługują się słownictwem uroczystym, jak wtedy, gdy prowadzący spotkania udziela głosu bratu Zachodu. Hergé zainspirował się masonerią , z artykułu napisanego w 1932 roku przez Luciena Farnoux-Reynauda w radykalnym czasopiśmie Le Crapouillot .

Pod koniec albumu Tintin, Snowy i Maharajah paradują w procesji inspirowanej tradycjami Imperium Mogołów . Umieszczono je na grzbiecie słonia, w bogato zdobionej howdah , pokonując zwierzę, a także niosąc indyjski dywan. W turbanie Tintin jest ubrany na modłę indyjską, podobnie jak jego gospodarz. W przeciwieństwie do swojego afrykańskiego odpowiednika , słoń azjatycki można udomowić. Jest używany na różne okazje, czy to odświętne, czy użytkowe, jak tutaj na paradę.

Postacie

Dwaj detektywi Dupond i Dupont , zwani najpierw X33 i X33bis, są bezpośrednio inspirowani przez ojca i wuja Hergé , Alexisa i Léona Remi, nierozłącznych bliźniaków, których wyróżniał tylko charakter. Podobnie Dupondtowie noszą te same ubrania, a mianowicie czarny garnitur, czarny melonik i laskę, i wyróżniają się tylko kształtem wąsów: wąs Duponta jest przycięty prosto, podczas gdy wąs Duponta jest zakrzywiony na zewnątrz. Ta sukienka jest inspirowana strojem policjantów sfotografowanych w 1919 roku podczas aresztowania anarchisty Émile'a Cottina . Obaj detektywi ślepo wypełniają misję polegającą na schwytaniu Tintina, ale ich nieudolna i niezdarna strona pojawia się bardzo szybko.

Pochodzenie postaci Roberto Rastapopoulosa jest bardziej niepewne, co ujawnił Hergé w liście skierowanym do czytelnika w ostatnich latach jego życia: „Rastapopoulos nie reprezentuje dokładnie nikogo. Wszystko zaczęło się od imienia, imienia, które zasugerował mi przyjaciel; a postać jest wyartykułowana wokół tego imienia. Rastapopoulos, dla mnie, jest mniej lub bardziej podejrzanym lewantyńskim Grekiem (bez dalszych szczegółów), w każdym razie bezpaństwowcem, to znaczy (z mojego punktu widzenia w tamtym czasie) bez wiary i prawa! Jeszcze jeden szczegół: nie jest Żydem. » Przedstawiony jako miliarder, reżyser dużej firmy filmowej Cosmos Pictures, jego gniewny i brutalny charakter objawia się od pierwszego pudełka, w którym jest reprezentowany, kiedy atakuje profesora Siclone, który właśnie go przypadkowo uderzył. Jednak początkowo wydaje się Tintinowi jako przyjazna postać, zanim stał się wielkim złem serii.

Kapitan dhow, który ratuje Tintina przed utonięciem w Morzu Czerwonym , zanim zostanie handlarzem broni, jest sobowtórem Henry'ego de Monfreid , zarówno poszukiwacza przygód, pisarza, jak i handlarza, którego relacje autobiograficzne zainspirowały niektóre elementy scenariusza. z Cygara faraona . Załoga kapitana, który przyjmuje Tintina, podobnie jak załogę Monfreida, składa się z Dankalis , Murzynów z Etiopii .

Imię szejka Patrasha Paszy jest inspirowane sułtanem paszą Al-Atrach, który w latach 1925-1927 przewodził druzyjskiej rewolcie przeciwko władzy francuskiej w Syrii .

Łodzie

Łodzie narysowane w wersji kolorystycznej albumu inspirowane są prawdziwymi modelami. Tak więc liniowiec Epomeo, którym Tintin pływa na początku przygody, jest wierną kopią Victoria , statku zwodowanego w 1953 roku przez włoską firmę Lloyd Triestino. Długi na 152 metry i zdolny do przewozu 500 pasażerów zapewniał połączenie między Wenecją a Dalekim Wschodem . Nazwa statku wybranego przez Hergé pochodzi od góry Époméo , najwyższego punktu na wyspie Ischia .

Jacht od Allan Thompson , który wchodzi na sarkofagach Tintina, Snowy oraz prof sarkofagu przed powrotem je do wody, to kopia MV Savarona , stworzony przez stocznię Blohm + Voss w Hamburgu i oddana do użytku w 1931 roku w imieniu Amerykańska towarzyska i filantropka Emily Roebling Cadwallader. Hergé przechowywał w swoich archiwach zdjęcie tego statku, który w momencie budowy był wówczas najbardziej luksusowym jachtem na świecie. Został kupiony w 1938 roku przez państwo tureckie w imieniu Mustafy Kemala Atatürka , zanim pod koniec II wojny światowej został przerobiony na statek szkoleniowy, a następnie wynajęty tureckiemu biznesmenowi. Jeśli dziób statku jest wiernie odwzorowany, Hergé rysuje jednak tylko jeden ze swoich kominów.

Samochody

Podsumowując, narysowany w czarno-białej wersji samochód, który Tintin pożycza od Maharajah, aby spróbować dogonić porywaczy syna, staje się bardzo szczegółowym czerwonym samochodem w wersji kolorowej. To jeden ze współpracowników Hergé, projektant Jacques Martin , który realizuje go zapożyczając elementy z prawdziwych samochodów. Osłona chłodnicy pochodzi z Amilcara CGSS , pokrywa silnika i rura wydechowa po prawej stronie pochodzą z Alfa Romeo P3, a zwężający się tył pochodzi z modelu marki ERA .

Lincoln Torpedo, z którym Tintin bierze profesorów Siclone i Zlotzky do azylu jest wiernie odtworzone z rysunkiem reklamowym. Jednak ten samochód nigdy nie istniał, z wyjątkiem projektu: konstruktor nadwozi Jacques Saoutchik , który wymyślił ten model, ostatecznie nigdy go nie zaprojektował.

Ramiona

Na statku przemytnika znajdują się skrzynie z bronią, np. granatami . Posiadają spłonkę i detonator . To jest zawsze pakowane osobno w specjalnych pudełkach, dla bezpieczeństwa. Wkłada się go do granatów tylko wtedy, gdy są używane. Nic więc dziwnego, że granaty przechowywane w tych skrzyniach nie mają detonatora, a jedynie spłonkę.

Mrugnięcia i odniesienia kulturowe

Początek historii, kiedy Tintin próbuje dogonić zdmuchnięty wiatrem papirus Filemona Siclone'a, przypomina o Monsieur Pencil , „literaturę w drukach  ” narysowaną przez Rodolphe'a Töpffera w 1831 roku. muzyczne odniesienia w albumie, przez profesora Siclone'a, który śpiewa dwa razy po tym, jak uderzył go szaleństwo. W trzydziestym szóstym płycie śpiewa „Sur la mer calmée” , francuska adaptacja tytułem Un bel di, vedremo , z opery Madame Butterfly przez Giacomo Pucciniego . Pięć płyt później, kiedy Tintin prosi go o oczach, które go prowadzą, Filemona Siclone śpiewa : „Nie, moje oczy nie widzą cię już” , wyciąg z piosenki „De Art, Splendeur immortelle” wzięte z opery Benvenuto Cellini przez Hektora Berlioza .

Projektant poprzez swoją pracę oferuje szereg gier słownych. Przede wszystkim imię faraona „Kih-Oskh” jest oczywistym kalamburem utworzonym od słowa „  kiosk  ”, gdzie jego Przygody są sprzedawane co tydzień na łamach Małej Dwudziestej . Z drugiej strony Hergé wymyśla pewną liczbę humorystycznych imion wśród uczonych, których reprezentuje, zmumifikowanych w grobowcu faraona. Nazwisko egiptologa IE Roghliffa jest oczywistym kalamburem dotyczącym terminu hieroglif , podczas gdy nazwisko Lorda Carnawala przywołuje Lorda Carnarvona , który pomaga Howardowi Carterowi w odkryciu grobowca Tutanchamona . W pierwszym czarno-białym wydaniu pojawia się również pewna kapusta kiszona, której nazwa oznacza po niemiecku „kapusta kiszona” . Według Frédérica Soumois byłoby to nawiązanie do niemieckiego archeologa Heinricha Schliemanna .

W kolorowym wydaniu Hergé nawiązuje do swojego byłego współpracownika Edgara P. Jacobsa , mumifikując pewną EPkę Jacobini. Ta aluzja jest połączona z obecnością na okładce niejakiego Grossgraba, który przywołuje postać Doktora Grossgrabensteina , stworzoną przez Jacobsa na potrzeby Tajemnicy Wielkiej Piramidy , jego drugiej przygody z serii Blake and Mortimer . Ta aluzja do jego byłego współpracownika jest niewątpliwie mniej przyjazna, niż się wydaje, według Benoît Peetersa. W czasie przeprojektowania kolorowego Cygara Faraona Hergé i Jacobs nie współpracowali już ze sobą, a przede wszystkim doszło do konfliktu między nimi, ponieważ Hergé kazał poprawić rysunek Jacobsa na okładkę Journal de Tintin bez konsultacji z końcowy. Aby zaznaczyć swoje niezadowolenie, Jacobs wykonał rysunek z okazji siódmej rocznicy pamiętnika, w którym przedstawił siebie zmiażdżonego przez podobnego do potwora Tintina . Jacobs ' balsamowanie na okładce albumu pochodzi w wyniku tego sporu.

To samo dotyczy niektórych toponimów wymyślonych przez Hergé. Tak więc w Indiach Tintin podróżuje pociągiem, który łączy Sehru z Arboujah. Nazwa pierwszego miasta pochodzi od nazwy walońskiej wioski Céroux-Mousty , gdzie Hergé kupił dom, a Arboujah pochodzi od cukierka anyżowego zwanego „karabouya” w Belgii. Ponadto kornak, który odkrywa Tintina złapanego w pułapkę w środku indyjskiej dżungli, woła „Na święty Babluth!” » , Ale termin ten został ukuty przez autora, zapewne od słowa babelutte, które oznacza karmelową cukiernię pochodzącą z Zachodniej Flandrii .

Wreszcie Hergé puszcza oko do własnego wszechświata: kiedy szejk Patrash Pasha przyjmuje Tintina, wyraża mu swój podziw, pokazując mu album swoich przygód i deklaruje, że będzie go śledził przez lata. W oryginalnej wersji czarno-białej chodzi o poprzedni album Tintin in America , następnie w kolejnej edycji czarno-białej ta okładka została zastąpiona okładką Tintina w Kongo . Kiedy historia została przeprojektowana i pokolorowana w 1955 roku, album, o którym mowa, stał się Objectif Lune , kiedy projektant właśnie ukończył swój dyptyk z księżycem. Ta mise en abyme stanowi anachronizm, ponieważ ramy czasowe tej przygody są późniejsze niż w przypadku Cygar Faraona , ale w ten sposób Hergé sprawia wrażenie, że jego albumy tworzą niemal synchroniczną całość, w której czytelnik może poruszać się do woli.

Podczas gdy Tintin i Snowy poruszają się na pokładzie sarkofagów, grozi im pochłonięcie fali. Ta scena jest inspirowana wielka fala w kanagawie , w druku przez japońskiego malarza Hokusai .

Wydanie

Pierwsza publikacja czarno-biała (1932-1934)

Publikacja dwóch pierwszych płyt Przygód Tintina na Wschodzie w tym samym tygodniku ma miejsce w dniu8 grudnia 1932 i trwa do 8 lutego 1934, w tempie dwóch nowych plansz tygodniowo, łącznie 124 plansze, co jest rekordem dla serii.

Publikacji tej przygody towarzyszy interaktywna gra za pośrednictwem sekcji „Nasze wielkie śledztwo: tajemnica Tintina” , której celem jest przede wszystkim reklama mająca na celu zatrzymanie czytelników. Co tydzień ci ostatni są proszeni o przedstawienie swojego punktu widzenia w sprawie. Le Petit Vingtème inspiruje się więc Ellery Queen, która upiększa swoje powieści kryminalne wyzwaniem dla czytelnika. Operacja zakończyła się sukcesem i listy od czytelników napłynęły do ​​gazety.

Album ukazał się w listopadzie 1934 roku pod obecnym tytułem Cigars du pharaon . Jest to pierwsza z serii wydana pod ekskluzywną marką Casterman , z którą Hergé jest zaręczony. Ten nowy album jest dość przychylnie przyjęty w prasie specjalistycznej, jak Jeanne Cappe, która określa go mianem „świetnej powieści kryminalnej dla dzieci” .

W 1979 r. Casterman wznowił tę oryginalną czarno-białą wersję w tomie zawierającym również Le Lotus bleu i L'Oreille cassée , tworząc drugi tom Archiwum Hergé . W 1983 roku opublikowano również faksymile tej oryginalnej wersji.

Redesign albumu podczas przejścia na kolor (1955)

Les Cigares du Pharaon to ostatnia przygoda, która przeszła od czerni i bieli do koloru, w 1955 roku. Z tej okazji historia zostaje głęboko zmieniona, zarówno pod względem graficznym, jak i narracyjnym. 124 plansze startowe zostały zredukowane do 62 poprzez wprowadzenie nowego podziału plansz lub usunięcie niektórych scen.

To kolorowe wydanie jest ponownie w odcinkach w gazecie Tintin z 1976 roku.

Nowsze reedycje Cygar Faraona zawierają błąd na pierwszym talerzu. Rzeczywiście, w wydaniu z 1955 roku Hergé wstawia mapę, aby zilustrować przemówienie Tintina, kiedy ten denier cytuje różne etapy jego podróży ( Aden , Bombaj , Kolombo , Singapur , Hongkong i Szanghaj ). W 1970 roku , gdy edycje Methuen, które sprzedawane przygodę w Zjednoczonym Królestwie, położyć nacisk na projektanta, aby pewną liczbę zmian, aw szczególności tę mapę, ponieważ w tym czasie, nie jest już możliwe, aby przyłączyć się było Indii przez łódź. Karta zostaje zatem zmodyfikowana, aby zastąpić ją kartą zwykłego rejsu po Morzu Śródziemnym. W wydaniach francuskich, które zostały opublikowane w tym czasie, takich jak to opublikowane w Le Journal de Tintin w 1976 roku, zachowana jest angielska wersja mapy, bez zmiany mowy Tintina, co powoduje rozbieżność między postacią słowa i to, co faktycznie jest pokazywane czytelnikowi.

Tłumaczenia

Cygara Faraona to pierwsza przygoda Tintina, która została przetłumaczona na język portugalski . Gazeta O Papagaio rozpoczyna publikację od18 kwietnia 1935pod tytułem Os charutos do faraó i zawiera szereg retuszu. Na przykład postać kupca Oliveira da Figueira nie jest tam opisana narodowości portugalskiej, ale hiszpańskiej.

Po pierwszej publikacji kolorowego albumu w języku francuskim w 1955 roku minęło trochę czasu, zanim został przetłumaczony za granicę. Po raz pierwszy została wydana w Hiszpanii , wydana przez Juventud w 1964, a następnie w Wielkiej Brytanii w 1971 przez wydawnictwo Methuen . W tym późnym tłumaczeniu Snowy nawiązuje do zamku Moulinsart , co stanowi anachronizm, ponieważ zamek pojawia się tylko w jedenastej przygodzie, Le Secret de La Licorne . Następnie album został przetłumaczony na kilka języków, m.in. łacinę i serbski w 1990 r., wietnamski w 1996 r., ormiański w 2008 r., perski w 2009 r., węgierski w 2011 r. Istnieją również dwie wersje w języku regionalnym, jedna w języku oksytańskim , wydana w 2016 r. pod tytułem „  Los Cigarros del pharaon  ”, drugi w języku gaelickim , opublikowany w 2014 roku.

Analiza

Miejsce albumu w serii

Ewolucja w kierunku skonstruowanej narracji

Specjalista od prac Hergé, Benoît Peeters, zauważa, że ​​po wysłaniu swojego bohatera do krainy Sowietów , Kongo i Ameryki , projektant tym razem każe mu udać się na Wschód , jakby podążał za czterema kardynalnymi punktami . Te pierwsze relacje wydają się zatem odpowiadać „naiwnemu marzeniu o opanowaniu świata, całkowicie zewnętrznym przywłaszczeniu wielkich terytoriów planety” . Jednak Les Cigares du Pharaon wyznacza nowy etap w podejściu Hergé do tego stopnia, że ​​przygoda nie koncentruje się już wyłącznie na kraju, ale raczej na poszukiwaniu. Na trzech poprzednich albumach Tintin zadowala się przeżyciem serii niesamowitych przygód, których wspólnym wątkiem jest metodyczna eksploracja odwiedzanych krajów, a raczej wymyślona wizja tych krajów z europejskiego punktu widzenia. Jeśli sceneria tej czwartej przygody pozostaje bardzo egzotyczna, nie znajduje się już w centrum opowieści: istotnie to konfrontacja między Tintinem a handlarzami narkotyków jest sercem opowieści, co jest nowością w serii.

Ponadto, na trzech albumach, Hergé, jak się wydaje, odbył „wycieczkę po politycznej wyobraźni swoich czasów”  : po opisaniu bolszewickiej Rosji w pierwszej przygodzie, epopei kolonizacji w drugiej i amerykańskiej maszynerii w trzeciej, konstruktora teraz chce zaangażować się w powieść. Ta nowa literacka ambicja znajduje odzwierciedlenie w szczególności w wyborze tytułu albumu, który po raz pierwszy nie zawiera imienia bohatera. To nie przeszkadza, że ​​ta czwarta przygoda jest nadal bardzo improwizowana i rysowana bez wstępnego scenariusza. Według Benoît Peetersa stanowi „kwintesencję telenoweli” . W swoich wywiadach z Numą Sadoulem Hergé wyjaśnia to bardzo spontaniczne podejście: „Chciałem zaangażować się w tajemnice, powieści detektywistyczne, suspens i tak dobrze zaplątałem się w moje zagadki, że prawie nigdy tego nie robiłem. „ Pierre Assouline podnosi również chaotyczną stronę fabuły, przywołując „absurdalną historię” . Podkreśla również, że Hergé „nie odmawia sobie niczego w rejestrze nieprawdopodobieństwa” , przytaczając scenę, w której samolot Tintina znika w chmurze nad Arabią, by pojawić się w następnej chwili nad Indiami , osiągając „rekordową drogę w sztuce elipsy”. ” .

Tak więc Cygara faraona są kluczowym dziełem w serii, poprzedzającym Błękitny lotos, który jest uważany przez wielu tininofilów za prawdziwy punkt wyjścia do wszechświata Tintina. Franck Thibault uważa tę historię za „album przejścia i zerwania między przed i po stworzeniu Hergea, w którym, podobnie jak w ciąży, znajdujemy dzieło, które ma nadejść, rodzaj albumu-laboratorium, w którym autor opracowuje nowe formuła. „ Jeśli Peter Fresnault-Deruelle uważa, że ​​ta historia jest „źle pomyślana” , jej pojawienie się nie przeszkadza w wydawaniu seriali „ Cygara faraona” w posiadaniu prawdziwej jedności narracyjnej, jak zauważył Thierry Smolderen w swoim opracowaniu The Notebooks of Major skradzione  : znak Faraon Kih-Oskh działa jak wspólny wątek, który czytelnik znajduje w kilku sekwencjach w całej historii. Jednak ten znak odgrywa tylko drugorzędną rolę, a Hergé będzie starał się wzmocnić ten proces w swojej następnej przygodzie, The Broken Ear , poprzez fetysz arumbai.

Wygląd drugorzędnych postaci

Oprócz pewnego postępu na poziomie narracyjnym, Les Cigares du Pharaon wyznacza punkt zwrotny w serialu, o ile po raz pierwszy Tintin nie jest już sam: to w tym albumie pojawiają się pierwsi powracający bohaterowie wzbogacając uniwersum, w którym jedynymi głównymi bohaterami do tej pory byli Tintin i Snowy . Benoît Peeters tłumaczy te pozory potrzebą stworzenia „bardziej złożonej struktury, w której Tintin staje w obliczu prawdziwych rozmówców”, podczas gdy Hergé chce stworzyć „bardziej rozbudowany system narracyjny” .

Pojawia się przede wszystkim wielki czarny charakter serialu, Roberto Rastapopoulos , który następnie stanie się zaprzysięgłym wrogiem Tintina, którego będzie regularnie spotykał podczas swoich przygód. Jednak jego okrutna strona nie została jeszcze ujawniona na tym albumie: jego okładka dyrektora firmy producenckiej, bardzo bogatej osobowości, wydaje się zbyt honorowa, aby Tintin się przed nią uważał. Co więcej, ten ostatni nie waha się zwierzyć mu swoich nieszczęść i szukać jego pomocy. Dopiero w następnym rozdziale, Błękitny lotos , że Tintin przyniesie do światła swej prawdziwej tożsamości, że z „Grand Master” z tajnego stowarzyszenia handlarzy opium. Tymczasem jest prostym, bogatym filmowcem, do którego Tintin, pewny siebie, nie waha się prosić o pomoc i opowiadać o swoich nieszczęściach.

Pierwsze elementy komiksowe serii pojawiają się również za pośrednictwem detektywów Duponda i Duponta . W pierwszej czarno-białej wersji nazywają się X33 i X33bis, zanim Hergé wyewoluował swoją nazwę od Berła Ottokara . W tej przygodzie, jeśli upierają się przy stawianiu czoła wszelkim niebezpieczeństwom, by uratować Tintina, to przede wszystkim dlatego, że otrzymali misję powstrzymania go osobiście. Dupondtowie działają przede wszystkim jako przeszkoda, która skłania bohatera do zboczenia z drogi, a tym samym opóźnia zakończenie historii, co podsumowuje Pierre-Yves Bourdil: „Kiedy Hergé jest w świetnym humorze, mnoży interwencje policji; kiedy chce posunąć fabułę do przodu, odkłada je na bok ” . Jedno z głównych źródeł komiksów związanych z dwoma detektywami powstaje podczas tej przygody, kiedy próbują pozostać niezauważeni, przybierając lokalny strój. Podejmują w tej historii trzy próby, najpierw na ulicach Port Saidu , gdy udają Beduinów na arabskiej pustyni, a potem, gdy przebierają się za kobiety, by uwolnić Tintina, skazanych na śmierć i fałszywie straconych.

Wreszcie pojawia się Senhor Oliveira da Figueira , wędrowny portugalski handlarz na Bliskim Wschodzie. Nazywany „Białym, który sprzedaje wszystko” , świadczy o swoim talencie, przekonując Tintina do kupowania mu wielu przedmiotów, z których nie ma żadnego pożytku. W pozostałej części Przygód pozostaje jednak wiernym przyjacielem, gotowym pomagać Tintinowi w każdej jego podróży na Bliski Wschód, w Tintin w krainie czarnego złota i Coli w magazynie .

Jeśli egiptolog Philémon Siclone jest obecny tylko w tym albumie, inauguruje linię uczonych stworzoną przez Hergé, takich jak sigillograf Nestor Halambique w Le Scepter d'Ottokar , astronom Hippolyte Calys w L'Étoile mystérieuse , ale przede wszystkim Słonecznik profesor, który pojawia się w Skarbie Red Rackhama, a następnie staje się jedną z głównych postaci serialu. W swojej przestarzałej sukni i zaniedbane, Sofokles Sarkofag zapowiada jego następców, i przestrzega naukowych reprezentacje kodów w komiksach z połowy XX th  wieku, jakby chciał podkreślić, że tego typu znaków „nie należy do swego czasu, że jest niejako oderwana od bezpośredniego kontekstu historycznego i społecznego, w którym funkcjonuje” .

Wprowadzenie zjawisk paranormalnych we wszechświecie Tintin

W tej przygodzie zjawiska paranormalne pojawiają się po raz pierwszy w serii, zwłaszcza poprzez motyw klątwy faraona, który zostanie zabrany później w Świątyni Słońca . Jednak te dwie historie są przeciwstawne. W Les Cigares du Pharaon Hergé demistyfikuje zjawiska paranormalne, o ile klątwa ma racjonalne wytłumaczenie, ponieważ jest w rzeczywistości obsługiwana przez gang handlarzy opium, podczas gdy w Świątyni Słońca zjawiska paranormalne stają się jedynym możliwym wyjaśnieniem tajemniczego zjawiska.

Klątwa nie jest jedynym zjawiskiem paranormalnym wymienionym na albumie. Hipnoza jest również w charakterze fakira , który urzeka inne postacie z jego oczu. Za każdym razem Tintin ledwo wymyka się z uścisku fakira: za pierwszym razem to niezręczność profesora Siclone'a przerywa hipnozę, kiedy strzela z rewolweru, podczas gdy za drugim jest to „kamień, który spada na głowę fakira i ogłusza go, kończąc zaklęcie. Podobnie do magicznych przedmiotów zbliża się khouttar, który ustawia się przed stopami Tintina i w ten sposób wskazuje mu na niebezpieczeństwo.

Słodkie szaleństwo

Cygara faraona to także pojawienie się w serii motywu szaleństwa . Jest ona przede wszystkim wywołana w taki sposób, aby wywołać uśmiech czytelnika i wydaje się być wywołana przez przyczynę zewnętrzną. W ten sposób kilka postaci cierpi na demencję po ukąszeniu strzałką zatrutą radżaïdjah –  „trucizną, która doprowadza cię do szaleństwa”  . Na przemian uderzony profesor Siclone lub pisarz Zlotzky zachowują się jak dzieci, pozornie nieszkodliwe. Dopiero pod wpływem i uściskiem fakira egiptolog grozi zabiciem Tintina. Podobnie inni szaleńcy reprezentowani przez Hergé charakteryzują się wieloma formami łagodnego szaleństwa. Przy wejściu do azylu, gdzie Tintin i Sarkofag prowadzili Zlotzky'ego, czterech z nich jest przedstawionych: pierwszy przyjmuje charakterystyczną postawę cesarza Napoleona I st , drugi bierze konia, trzeci patrzy na siebie w lustrze trzymając parasol w ręku, gdy jest ładna pogoda, a czwarty rzuca melonik na ziemię.

Powtarzające się motywy

Kapitan dhow, który przybywa Tintinowi z pomocą w Morzu Czerwonym, odgrywa zarówno rolę adiuwanta, jak i przeciwnika  : jeśli uratuje Tintina przed utonięciem, jest to z naturalnego obowiązku moralnego, ale ujawnia się, kontynuując jako członek handel bronią i opium, co kończy się zagrożeniem dla bohatera. Jest więc postacią niejednoznaczną i w tym sensie jest podobny do niektórych gangsterów z poprzedniego albumu Tintin in America , którzy płynąc po jeziorze Michigan , odruchowo przychodzą Tintinowi z pomocą, zanim chcą go wyeliminować, gdy odkryją jego prawdziwą tożsamość .

Ponadto Les Cigares du Pharaon wpisuje się w pewną ciągłość w odniesieniu do miejsca morskiego uniwersum w Przygodach Tintina . Rzeczywiście, na początku opowieści bohater znajduje się na pokładzie statku wycieczkowego na Morzu Śródziemnym i zmierza do Szanghaju . W ten sam sposób drugi album z serii, Tintin in Congo , rozpoczął się sceną odpłynięcia łodzią, podczas gdy ten sam album, a także Tintin in America i The Blue Lotus , które będą następowały po Cygarach faraona , podsumowują ze sceną z powrotem łodzią. Samuel Bidaud uważa, że ​​w pierwszych przygodach serii łódź stanowi dla Tintina miejsce odpoczynku, podobnie jak na ostatnich albumach zamek Moulinsart . Te rejsy statkiem wyłaniają się ze specyficznej czasowości, która kontrastuje z szaleńczym tempem przygód, którym poddawany jest bohater.

Struktura narracyjna

Gorączkowy wyścig po spóźnione objawienie

Historia Cygar Faraona zapożycza wiele elementów narracyjnych z popularnej powieści , takich jak obecność tajemniczego geniusza zła, którego tożsamość pozostaje nieznana, straszne tajne stowarzyszenie, które pociąga za sznurki wszelkiego rodzaju handlu, tajemnicza klątwa faraona czy eliminacja bohaterów jeden po drugim za pomocą "  trucizny - która doprowadza cię do szału". Postać Rastapopoulosa podsumowuje to zakwalifikowaniem powierzonych mu przez Tintina przygód jako prawdziwej powieści kinowej .

Skomponowana bez scenariusza przygoda charakteryzuje się progresywną liniową konstrukcją, podążającą za inspiracją projektanta. Według Francka Thibaulta „rządzi nim swego rodzaju dynamika lotu, jakby nieustannie uciekała przed bohaterem, czytelnikiem i nią samą” , bo rzeczywiście ujawnienie zagadki cygar jest bez końca odraczane. Tintinowi temu zabrania się: najpierw w grobowcu Kih-Oskh, gdzie odkrywa te cygara przed uśpieniem przez narkotyk , a później w gabinecie pułkownika, gdzie zostaje przyłapany na grzebaniu, co zasłużyło na jego wprowadzenie przód plutonu egzekucyjnego. Dopiero ostatnia płyta albumu rozwiązała zagadkę, a Tintin odkrył, że cygara zawierają opium. Pierre Fresnault-Deruelle zauważa, że ​​Hergé inspiruje się więc autorami powieści sensacyjnych, dla których „jest to kwestia wprowadzenia jak największej liczby pośredników między bohaterem a momentem jego odkrycia” . Wpis Dupondtów w serialu odpowiada na tę logikę: „zbędni i całkowicie bezproduktywni” , są przede wszystkim przeszkodami, które sprawiają, że bohater zbacza z celu i tym bardziej opóźnia zakończenie fabuły.

W przeciwieństwie do powolności podróży liniowiec mowa w pierwszych polach przez Snowy , historia jest przyspieszany przez niespodziewanego spotkania prof Siclone i jego tajemniczego pergaminu. Ta bifurkacja historii prowadzi Tintina do dynamiki, której nie opanował, a zwroty akcji następują po sobie w szaleńczym tempie. Jednak te przygody popychają go do przodu, przybliżając go do Szanghaju , głównego celu jego podróży. Jeśli nie pojedzie tam pod koniec tej przygody, zostanie tam zabrany podczas kolejnej, Błękitnego Lotosu i paradoksalnie, rozwidlenie historii jest „mniej objazdem niż bardziej bezpośrednią trajektorią” niż rejs. ogłoszono na pierwszej tablicy.

Ponadto, Franck Thibault porównuje Les cigares du pharaon du Tour du monde en osiemdziesiąt dni z Jules Verne , o ile Tintin używa wielu środków lokomocji w całej jego podróży: po rejsu . Wkładki w którym zaczyna się historia, bohater następnie żagli na jachcie , dhow , ponton, a nawet sarkofag , ale także podróżuje lądem na grzbiecie osła lub słonia, konno, pieszo, samochodem, pociągiem lub karetką , a także samolotem, aby dotrzeć do Indii.

Iluzja utrzymania napięcia

Zgodnie z tradycją powieści seryjnych Hergé stara się wzbudzić zainteresowanie poprzez powtarzające się zwroty akcji. W tym sensie stara się, aby tajemnica zawisła na końcu każdego talerza, aby utrzymać czytelnika w napięciu. Pierwszy arkusz cygar faraona jest budujący pod tym względem: w ostatnim pudełku Tintina wyrywa z kontemplacji okrzyk z kadru: „Przestań go!” ” . Użycie zaimka „the”, który można zastosować zarówno do postaci, jak i do przedmiotu, wzmacnia nieokreśloność i wywołuje efekt klifu , który popycha czytelnika do chęci dowiedzenia się, co następuje. Właściwie nie chodziło o postać, ale o kawałek papieru, który odleciał. Proces ten powtarza się regularnie przez cały album: w ostatnich pudełkach każdej płyty Tintin bardzo często jest zaskoczony wizją elementu pominiętego w polu widzenia, którego charakter ujawnia się dopiero na kolejnej płycie. Ten zawieszony ruch najczęściej skutkuje obecnością kropelek zaskoczenia wokół twarzy bohatera, ale także wykrzykników czy znaków zapytania.

Każde zdarzenie, które przewija się przez historię, okazuje się iluzoryczne i od początku oszukuje Tintina i jego czytelnika: w grobowcu Kih-Oskh kryją się skrzynki z cygarami, które same kryją opium, a sarkofagi wyrzucone do morza nie zawierają oszukańczych towarów, ale w rzeczywistości Tintin, Snowy i Filemon Siclone. Bohater kilkakrotnie pada ofiarą złudzeń optycznych, jak np. gdy widzi kapelusz profesora Siclone wystający z wydmy albo spotyka miraż na środku pustyni, ale też jest oszukiwany przez osobowości jednostek. kręci scenę filmową, w której kobieta jest bita o rzeczywistość, Rastapopoulos jawi mu się jako przyjacielska postać, kapitan dhow, który ratuje Tintina, okazuje się handlarzem bronią, Oliveira da Figueira obiecuje mu dostarczyć mu rzeczy, których potrzebuje, ale tylko obciążają go niepotrzebnymi produktami, w końcu dyrektor azylu myli się i zamyka Tintina w miejscu dwóch szaleńców.

Tak samo jest z Dupondtami, którzy początkowo przekonani, że Tintin ukrywa narkotyki, potem podejrzewają go o udział w handlu bronią i nie uznają jego niewinności do końca albumu. Pogoń, którą prowadzą przeciwko niemu, jest również źródłem wielu złudzeń: na pustyni, ci, których Tintin bierze za Beduinów, to Dupondtowie, podczas gdy w następnym pudełku, ten, który Dupondci biorą za Tintina, to Beduin. Podobnie jego przejście z bronią w ręku i pogrzeb jest w rzeczywistości fałszerstwem zaaranżowanym przez detektywów.

Sytuacje, w których Tintin zmaga się z tajnym stowarzyszeniem handlarzy, odpowiadają na ten sam proces fałszowania. Najpierw ścigany samolotem bohater udaje, że został trafiony, by zanurzyć się we mgle i uciec w ten sposób swoim przeciwnikom. Następnie drzewo w ogrodzie Maharajah skrywa tajne przejście do wejścia do ich kryjówki, po czym Tintin odkrywa tożsamość członków społeczeństwa, do którego zinfiltrował, wykorzystując założony scenariusz, aby go zdemaskować. W końcu fakir i jego Wielki Mistrz symulują wypadek drogowy, aby go uwięzić. Jako więzień, zbiegły lub ścigany, Tintin jest zatem w centrum wielu przygód, których kolejne zwroty akcji mają wpływ na utrzymanie suspensu i napięcia opowieści.

Preludium do Błękitnego Lotosu

Jeśli Jean-Marie Apostolidès twierdzi, że Les Cigares du faraon i Le Lotus bleu tworzą jedną przygodę, większość tintinologów odmawia stworzenia jednej historii, ponieważ te dwa albumy wydają się być spójną całością: przywołanie bohaterów jest anegdotyczne, a miejsca działania są dość wyraźne. W ten sposób Błękitny Lotos może być postrzegany jako rozszerzenie, a nie kontynuacja Cygar Faraona .

Od początku opowieści Tintin zapowiada, że ​​celem jego podróży jest Szanghaj i mimo różnych przygód, jakie przeżywa, coraz bardziej się do niego zbliża. W całej tej historii czytelnicy zostają wprowadzeni w świat następujących rzeczy: handel opium, który aktualizuje Tintin, i trucizna, która doprowadza do szaleństwa, będą sednem chińskiej przygody. Podobnie odpowiedzialność Rastapopoulosa w tajnym stowarzyszeniu handlarzy nie została ujawniona do końca Błękitnego Lotosu . Hergé odsyła również czytelnika do tej drugiej przygody z ostatniej płyty albumu: jeśli słowo „koniec” jest wpisane w znak faraona Kih-Oskh, ten koniec historii natychmiast przerywa następujące po nim zdanie: „ Ideą Tintina – jak widać – jest to, że jego przygody na Dalekim Wschodzie jeszcze się nie skończyły: i rzeczywiście są kontynuowane w „The Blue Lotus” . Według Francka Thibaulta „historia cygar faraona jest następnie przedstawiana jako pierścień Moebiusa , który, zapinając się na sobie, otwiera kolejną pętlę, inną historię. "

Styl graficzny

Ewolucja w kontakcie ze sztuką egipską

Historyk sztuki Pierre Sterckx podkreśla jakość graficzną tego albumu i uważa, że ​​kontakt ze sztuką egipską , którą opisuje jako „  wyraźną linię przed godziną” , pozwala Hergé na podkreślenie swojej grafiki poprzez uczynienie jej wyraźnym. O ile pierwsze albumy z serii wciąż wydawały się dość „barbarzyńskie pod względem rysunku” , Sterckx uważa, że ​​wraz z Les Cigares du Pharaon , a jeszcze bardziej z Le Lotus bleu , grafika Hergé stała się sztuką. Pierre Assouline uważa, że ​​ten album stanowi decydujący krok w rozwoju projektanta, który rozpoznaje również semiolog Pierre Fresnault-Deruelle , który zauważa jednak, że mistrzostwo graficzne jest nierówne w całym albumie i że projektant „Zagubił się” w Indiach.

Jeśli w dużej mierze inspiruje się egipskimi dziełami sztuki, które uwiodły Europę w momencie tworzenia jego dzieła, Hergé również bawi się i daje upust swojej wyobraźni. Tak więc hieroglify na Tablicy 8 zawierają wiele anachronicznych symboli, takich jak cytaty , wykrzyknik , telefon, fajka, a nawet samochód. Podobnie projektant szanuje wiele prawd archeologicznych, ale odchodzi od nich, przedstawiając ustawienie sarkofagów uczonych, którzy naruszyli pochówek faraona w pozycji stojącej. Jeśli ten zapis jest całkowicie nieścisły, francuski egiptolog Jean-Louis de Cenival , kustosz działu starożytności egipskiej w Luwrze w latach 1982-1992, mimo wszystko zainspirował się nim do stworzenia scenografii w jednym ze swoich pokoi.

Kolejny krok w kierunku czystej linii

Pierre Fresnault-Deruelle uważa za szczególnie udaną końcową sekwencję albumu, dotyczącą odkrycia loży handlarzy, w której widzi narracyjną sekwencję prowadzoną niczym ceremonia. Podobnie jak w Tintin en Amérique , poprzednim albumie, projektant inscenizuje swojego bohatera w podziemnym przejściu, a te „korytarzy opowieści” , które wydają się „równie onieśmielające, co fascynujące” działają jak „jaskinie pokazowe” .

Artystyczne mistrzostwo Hergé znajduje odzwierciedlenie w niektórych pudełkach, takich jak ta, w której Tintin otwiera sarkofag Śnieżnego na środku Morza Czerwonego . Na tym zdjęciu projektant operuje połączeniem dwóch epizodów oddzielonych dwudziestoma pudełkami: omdlenia Tintina pod wpływem narkotyku w grobowcu faraona i jego przebudzenia w pełnej matce na pokładzie sarkofagu. To połączenie ułatwia wizualnie motyw chmur cirrus , narysowanych na różowo na niebieskim tle nieba, które przypominają warstwy gazu, które usypiały Tintina wewnątrz grobowca.

Ponadto niektóre pudełka świadczą o grze projektanta, która polega na tym, że w ramach tych samych pudełek współistnieją figury, które wszystko oddziela, poprzez reprezentowanie posągów wśród swoich postaci. Tak jest w przypadku ósmej płyty, gdzie posąg boga Anubisa zostaje zredukowany do rangi sługi niosącego ubranie, a następnie na pięćdziesiątej płycie, gdy posąg boga Śiwy wydaje się być obdarzony słowami na czas winiety , wcześniej Dupondtowie pojawiają się za nią ukryci. W obu przypadkach, pomimo antropomorficznego projektu, posągi te są uważane za bezwładne ze względu na ich przynależność do świata przedmiotów. Chociaż również statyczne, postacie są uważane za animowane przez kod odczytu ustawiony przez projektanta.

Znak Kih-Oskh

Znak faraona Kih-Oskh, który można znaleźć w całej historii, dał początek wielu interpretacjom. Składa się z okręgu przeciętego pionowo wijącą się linią, która go przelewa, i uzupełnionego dwoma punktami, jednym wewnątrz tego okręgu, drugim na zewnątrz.

W rozmowie z Patrice Hamel Hergé przyznał, że inspiruje się taijitu , symbolem reprezentującym Yin i Yang . Krytyk literacki Jean-Marie Apostolidès analizuje w modyfikacjach dokonanych przez Hergé tego taoistycznego znaku pragnienie uczynienia go „emblem archaicznej władzy”  : przedłużenie wijącej się linii poza okrąg jest jak „zewnętrzne rozgałęzienie próbujące uchwycić to, co jest poza granicami, aby sprowadzić ją z powrotem do środka” . W tej hipotezie punkt zewnętrzny reprezentuje, poprzez Tintina, wszystkich tych, którzy odrzucają najwyższy autorytet Wielkiego Mistrza. Ze swojej strony filozof Bernard Spee nalega na fakt, że znak ten jest reprodukowany na cygarach marki „Flor Fina” , łacińska wzmianka, którą można przetłumaczyć jako „piękny kwiat” i odnosi się do kręgu wtajemniczonych, którzy tworzą członków tajnego stowarzyszenia, jako elita ponad zwykłymi jednostkami. Filozof uważa, że ​​punkt na zewnątrz kręgu reprezentuje zarówno Tintina, jak i Hergé, którzy zostali wykluczeni z wyższych sfer, kiedy ojciec Marie-Louise van Custem, jego pierwszej miłości, odmówił jej tam zostawienia. Tym samym znakiem Kih-Oskh byłoby „graficzne zagęszczenie społecznego upokorzenia, któremu został poddany [projektant]” .

Na czysto artystycznym poziomie Pierre Fresnault-Deruelle widzi w tym znaku kubistyczną transpozycję twarzy Tintina, „przekonfigurowaną w sposób Georgesa Braque'a lub Fernanda Légera [który] zachowałby swoje główne cechy: okrągłą twarz, pudr i oczy ” . W tej hipotezie linia falista pełni rolę linii podziału „odpowiedzialnej za kojarzenie i rozdzielanie obu oczu bohatera, widzianych z przodu i z profilu… ale także do góry nogami i do góry nogami. , jak na kartach do gry ” .

Zakres filozoficzny

Świadectwo o świecie widzianym z Zachodu

Sposób, w jaki Hergé przedstawia ludzi, których Tintin spotyka podczas swoich przygód, oddaje pewną liczbę zachodnich stereotypów z jego czasów. Dotyczy to przede wszystkim ludności i kultury arabskiej . Mathieu Bouchard zauważa, że „wystrój, przez który rozumiemy opis struktur politycznych i psychologii społeczeństw Bliskiego Wschodu, pozostaje pod wieloma względami identyczny, od cygar faraona po colę w magazynie  : przestrzeń otwarta na cztery wiatry, które niosą zarówno pszenicę, jak i plewy, ale zamkniętą przestrzeń, z dziwacznymi zwyczajami, które tylko Tintin i prawdziwi bohaterowie potrafią oswoić. " Fakt, że Tintin jest kolejno traktowany jako wróg wtedy honorowym gościem przez Patrash Pasha pokazuje niejednoznaczność wygląd Hergé o orientalnej. Kiedy szejk deklaruje Tintinowi: „Nie mamy tu nic wspólnego ze zepsutym produktem waszej tak zwanej cywilizacji!” » , Nie chodzi o obronę suwerenności arabskiej przed groźną obecnością ludzi Zachodu, ale o to, by lepiej się z tego naśmiewać: w rzeczywistości na poprzedniej stronie Hergé przedstawia Beduina oszalałego z wściekłości po tym, jak próbował zjeść mydło, które właśnie kupił od kupca Oliveira da Figueira, jakby ludzie pustyni byli na tyle niewykształceni, by ignorować istnienie mydła.

Później Tintin nieumyślnie przerywa kręcenie filmu, ponieważ uważa, że ​​brutalna scena kobiety pobitej przez Araba jest prawdziwa, pod wpływem spojrzenia innego. Według Mathieu Boucharda scena ta w żaden sposób nie potępia zachodnich uprzedzeń, ponieważ „żadny pozytywny wizerunek Araba nie stanowi przeciwwagi dla sfilmowanego obrazu, przedstawionego jako prawdopodobny” . Wymowny jest w tym względzie tytuł filmu „Arabska nienawiść” . W konsekwencji wszystko wskazuje na to, że Bliski Wschód jest miejscem, gdzie „żyją populacje o dziwnych i niebezpiecznych obyczajach, w pewien sposób zamknięte na zachodnie zrozumienie” .

Wizerunek Indian jest także „karmiony stereotypami literatury przygodowej poprzednich pokoleń” . Młody maharadża z Rawhajpoutalah przedstawiany jest jako oświecony władca, mający na uwadze dobro swego ludu i ostatecznie jako jedyna „pozytywna postać w społeczeństwie indyjskim” . Kapłani chcący złożyć w ofierze Śnieżkę, podobnie jak fakir, przedstawieni są jako postacie złe.

Sen Tintina, miejsce regresji?

Po wejściu do grobowca faraona Kih-Oskha, Tintin zasnął pod wpływem potężnego narkotyku. Jego sen zajmuje wówczas cztery kolejne kwadraty, które łączy zielonkawe tło i pełne są zagadkowych elementów, które mogą rzucić światło na osobowość projektanta i jego bohaterów. Według Bernarda Spee, profesora literatury, sen ten stanowi dla Tintina miejsce regresji . W pierwszej winiecie bohater stoi, w kolejnej upada na czworakach, po czym upada na ziemię i zostaje porwany w ostatniej winiecie przez inne postacie. Ten ostatni obraz jest tym bardziej niepokojący, że dopełnia go przedstawienie małego Tintina w kołysce. Pogląd ten stanowi paradoks postaci bez rodziny, której matka i ojciec są nieznani, ale przede wszystkim jest wyjątkowy w serialu, w którym bohater nigdy nie przywołuje swojego dzieciństwa. W tym samym czasie postać Filemona Siclone'a podąża odwrotną trajektorią, najpierw wywoływaną przez jego parasolkę, potem niosącą cygara i wreszcie przedstawianą jako wielki mistrz operacji, tak że gdy Tintin cofa się, profesor Siclone dorasta, jakby aby zasygnalizować wykluczenie bohatera.

Ponadto sen naznaczony jest udręką śmierci i całkowicie „zbudowany na morderczym wskazówce ogłaszanej, w sposób zaprogramowany przez handlarzy” . Rzeczywiście, kiedy Tintin jest jeszcze przytomny w pierwszej chacie, widzi siebie zabalsamowanego w sarkofagu, podobnie jak uczeni, których widział przy wejściu do grobowca. Obecność Anubisa w drugiej chacie, pana nekropolii i opiekuna balsamistów, „potwierdza, że ​​bohater w mdleniu bierze udział w operacji pogrzebowej” . W kolejnych winiet, mitologiczne postacie są zastępowane przez znaki, które Tintin spotkał na początku przygody, takie jak Dupondts , Rastapopoulos lub nawet Snowy . Ten ostatni, jakkolwiek wierny swemu panu, jest przedstawiany jako wspólnik w jego wykluczeniu. Bernard Spee uważa ten obraz za autobiograficzny: imię Milou zostało zainspirowane w Hergé przez jego ukochaną z dzieciństwa, Marie-Louise, również nazywaną Milou, miłość zakazaną przez ojca tego ostatniego, który uważał przyszłego projektanta za chłopca z bez przyszłości. Pozostając przywiązana do ojca, Marie-Louise pośrednio prowadzi do społecznego wykluczenia Hergé. Śnieżka symbolizowałaby więc młode dziewczyny poddane ojcowskiej i autorytarnej władzy, a dla Hergé przeniesienie młodzieńczej miłości w postać lojalnego psa przywiązanego do bohatera stanowiłoby niejako zemstę.

Pierwsza wyprawa tego marzenia w Przygody Tintina jest następstwem wielu innych w całej serii.

Adaptacje

Radio

W 1956 roku, pierwsza adaptacja dźwiękowa Cygar Faraona , wyprodukowana przez Jeana Diery'ego do muzyki Guya Barbiera, została wydana na płycie LP przez wytwórnię Decca . W latach 1959-1963 francuskie radio i telewizja wyemitowały radioteleskopę Przygody Tintina, składającą się z prawie 500 odcinków, wyprodukowaną przez Nicole Strauss i Jacquesa Langeais i zaoferowaną do słuchania w stacji France II-Regional . Transmisja Cigars du Pharaon składa się z 24 odcinków po dziesięć minut i zaczyna się20 września 1962 na koniec 13 listopadanastępujący. Wyreżyserowana przez René Wilmeta, do muzyki Vincenta Viala i André Poppa , adaptacja obejmuje Maurice'a Sarfatiego w roli Tintina.

od 8 do 12 lutego 2016, nowa adaptacja radiowa albumu jest emitowana w pięciu odcinkach na France Culture , we współpracy z firmą Moulinsart , Comédie-Française i Orchestre national de France . Wyprodukowany przez Benjamina Abitan na adaptację przez Katell Guillou i oryginalną muzyką Olivier Daviaud , jest interpretowany przez kilka podmiotów, w tym Noam Morgensztern w roli Tintina , Jérémy Lopez w tym z Snowy .

Telewizja

Les Cigares du Pharaon zostało zaadaptowane w 1991 roku w serialu animowanym opartym na Przygodach Tintina , wyprodukowanym we współpracy francuskiego studia Ellipse i kanadyjskiej firmy animacyjnej Nelvana , specjalizującej się w programach dla młodzieży. Historia Cygar Faraona opowiedziana jest w dwóch 20-minutowych odcinkach, drugim i trzecim w serii. Ta adaptacja, wyprodukowana przez Stéphane'a Bernasconiego, jest znana jako „ogólnie wierna” oryginalnym komiksom, o ile animacja jest bezpośrednio oparta na oryginalnych panelach Hergé.

W 2010 roku pierwszy odcinek serialu dokumentalnego Sur les traces de Tintin , wyreżyserowanego przez Marca Temmermana i emitowanego na Arte , poświęcony jest Cygarom faraona . W tym odcinku pokazane są różne miejsca, które odwiedził Tintin lub które mogły zainspirować Hergé.

Uwagi i referencje

Uwagi

  1. Hergé zainspiruje się kilka lat później Jeanem Capartem do stworzenia postaci Profesora Hippolyte Bergamotte w Siedmiu Kryształowych Kulach , kolejnej przygodzie, w której opowiada o klątwie i mumii.
  2. Kanał radiowy, którego połączenie z France I na przełomie października i grudnia 1963 roku zaowocowało powstaniem stacji France Inter .

Bibliografia

  • Wersja albumowa Cygar Faraona  :
  1. Cygara faraona , talerze od 1 do 4 .
  2. Cygara faraona , płyty 4 i 5 .
  3. Cygara faraona , talerze od 6 do 10 .
  4. Cygara faraona , płyta 14 .
  5. Cygara faraona , płyta 17 , pudełko D3 .
  6. Cygara faraona , tablice od 18 do 29 .
  7. Cygara faraona , tablice 31 do 33 .
  8. Cygara faraona , płyta 36 .
  9. Cygara faraona , płyta 41 .
  10. Cygara faraona , tablice 52 do 56 .
  11. Cygara faraona , tablice 58 do 62 .
  12. Cygara faraona , płyta 56 .
  13. Cygara faraona , tablice 38 i 39 .
  14. Cygara faraona , tablice 38 i 43 .
  15. Cygara faraona , tablice 44 i 45 .
  16. cygara faraona , płytki 9 .
  17. Cygara faraona , płyta 3 .
  18. Cygara faraona , tablice 34 i 35 .
  19. Cygara faraona , talerze 1 do 4 , pudełka A1 i A2.
  20. Cygara faraona , płyta 5 , pudełko D3 .
  21. cygara faraona , 24 płyty .
  22. Cygara faraona , płyta 29 .
  23. Cygara faraona , talerz 2 , pudełka A1 i A2.
  24. Cygara faraona , płyta 6 , pudełka D4 i D5.
  25. Cygara faraona , płyta 23 .
  26. Cygara faraona , płyta 16 .
  27. Cygara faraona , płyta 22 , pudełko C2 .
  28. Cygara faraona , płyta 19 , pudełko A1 .
  29. Cygara faraona , płyta 13 .
  30. Cygara faraona , płyta 44 .
  31. Cygara faraona , tablice 28 i 29 .
  32. Cygara faraona , płyta 32 .
  33. Cygara faraona , tablica 53 .
  34. Cygara faraona , tablice 55 i 56 .
  35. Cygara faraona , płyta 58 , pudełko C3 .
  36. Cygara faraona , tablica 62 , ostatni wiersz.
  37. Cygara faraona , płyta 11 , pudełko A3 .
  1. Assouline 1996 , s.  129.
  2. Assouline 1996 , s.  444-445.
  3. Assouline 1996 , s.  130.
  4. Assouline 1996 , str.  126-127.
  5. Assouline 1996 , s.  125-126.
  6. Assouline 1996 , s.  127.
  7. Assouline 1996 , s.  124.
  8. Assouline 1996 , s.  607.
  9. Assouline 1996 , str.  128.
  1. Peeters 2006 , s.  131-132.
  2. Peeters 2006 , s.  127.
  3. Peeters 2006 , s.  449.
  4. Peeters 2006 , s.  128.
  5. Peeters 2006 , s.  129.
  6. Peeters 2006 , s.  428-429.
  7. Peeters 2006 , s.  543.
  8. Peeters 2006 , s.  129-130.
  9. Peeters 2006 , s.  139.
  10. Peeters 2006 , s.  140.
  11. Peeters 2006 , s.  127-128.
  12. Peeters 2006 , s.  130.
  13. Peeters 2006 , s.  158.
  14. Peeters 2006 , s.  131.
  • Inne referencje:
  1. François Rivière , Dupond i Dupont , w Le rire de Tintin , s .  28.
  2. "  Przygody Tintina na Wschodzie  ", Le Petit Vingtième , n o  49,8 grudnia 1932, s.  8-9.
  3. Bouchard 2010 , s.  229.
  4. Jean-Michel Bruffaerts, „  Królowa na ziemi Tutanchamona  ”, Museum Dynasticum , tom.  X n O  1,1998, s.  3-35 ( ISSN  0777-0936 ).
  5. .
  6. Philippe Goddin, Hergé, chronologia dzieła: Tom 2 - 1931-1935 , Éditions Moulinsart ,Październik 2001, 419  s. ( ISBN  2-930284-72-2 )
  7. Richard Lebeau , Faraonowie, plotki i przekleństwa , w Postacie Tintina w opowiadaniu , s.  43-47.
  8. Jean-Michel Bruffaerts, „  Za kulisami królewskiej podróży. Król Albert i królowa Elżbieta w Egipcie z Jeanem Capartem (1930)  ”, Museum Dynasticum , tom.  XVIII, N O  1,2006, s.  28-49 ( ISSN  0777-0936 ).
  9. Sebastien Desurmont Duch Tutanchamona , w sztukach i cywilizacjach widziany przez bohatera Hergé , s. .  70-79.
  10. Spee 2004 , s.  60.
  11. Sylvain Lesage , „Rozdział 3. Piloci testowi. W Belgii „wydawcy bez publikacji”? » , W wydawnictwie komiks: wydawnictwa francusko-belgijskie i album, 1950-1990 , Presses de l'enssib, coll.  "Dokumenty tożsamości",3 czerwca 2019( ISBN  978-2-37546-082-5 , czytaj online ).
  12. Thibault 2004 , s.  11.
  13. „  Cygara faraona: usunięta sekwencja węży…  ” , na tintinomania.com (dostęp 5 kwietnia 2021 r . ) .
  14. „  Cygara: zniknięcie doradców Maharajah  ” , na tintinomania.com (dostęp 5 kwietnia 2021 ) .
  15. „  Allan Thompson: The Archetype of the Rascal  ” na stronie tintinomania.com (dostęp 5 kwietnia 2021 r . ) .
  16. Philippe Goddin, Hergé, Chronologia dzieła: 1950-1957 , t.  6, Bruksela, Editions Moulinsart ,2009, 420  pkt. ( ISBN  978-2-930284-99-6 ) , s.  170.
  17. Zbiorowe, Odkrywanie wielkich portów świata , Ouest-Francja ,październik 2016, 132  s. , rozdz.  HS.
  18. Louis Blin, „Cały Orient spowity egzotyką” , w Tintin i narody świata , Geo ,11 kwietnia 2017 r., s.  110-115.
  19. Anna Madœuf i Olivier Sanmartin, „Geograf i turysta? Niektóre selfie Tintina podczas podróży ” , w Les géographies de Tintin , CNRS éditions,2018( ISBN  978-2-271-11898-1 ) , s.  131-141.
  20. Soumois 1987 , s.  66.
  21. Stéphanie Pioda i Bérénice Geoffroy-Schneiter ..., Tintin odkrywający wielkie cywilizacje , Co-edycja Beaux Arts Magazine & Le Figaro,kwiecień 2010, P 34
  22. Bohaterowie Tintina w historii: Wydarzenia z lat 1930-1944, które zainspirowały prace Hergé , Paryż,lipiec 2011
  23. Philippe Tomblaine, "  " Przygody Tintina T4: The Cygara faraona "przez Hergé  " , na bdzoom.com ,12 marca 2015(dostęp 31 marca 2021 r . ) .
  24. Seti I st , karnawał i kapustą ... w postaci Tintin w historii , s.  40.
  25. „  Przygody Tintina na Wschodzie, płyta 6 opublikowana w Petit Vingtième  ” , na stronie bellier.co (konsultacja 31 marca 2021 r . ) .
  26. Kolektyw , Zwierzęta Tintina , Le Point ,wrzesień-październik 2015, rozdz.  Specjalna edycja.
  27. Léo Pajon, Influences, Le mirage des sables , w Sztukach i cywilizacjach widzianych przez bohatera Hergé , s. 2;  62-67.
  28. Anna Madœuf „  uciski i Autoportrety dręczony Tintina na Wschodzie  ”, geografii i kultury , n os  93-94 „Geografia i kultury w Cerisy”2015, s.  99-112 ( czytaj online ).
  29. „  Gdy Tintin odkrył Mekkę  ” , na tintinomania.com (dostęp 3 kwietnia 2021 r . ) .
  30. "  Błękitny Lotos, płyta 2 (wersja czarno-biała opublikowana w Le Petit Vingtième on9 sierpnia 1934 » , Na bellier.co (dostęp 5 kwietnia 2021 r . ) .
  31. Kolektyw, Tintin i narody świata ,11 kwietnia 2017 r., s.  28.
  32. Patrick Mérand, Sztuka i nauka w twórczości Hergé , Sepia,2015, s.  20 do 25
  33. Samuel Bidaud "  Tintin i język  " Estudios Románicos , n O  26,2017( przeczytaj online ).
  34. "  Tintin objects: the khouttar of Cygar  " , na tintinomania.com ,11 grudnia 2017 r..
  35. Philippe Delisle, „  Reporter, misjonarz i „człowiek lampart”: Refleksje na temat kolonialnych stereotypów w pracy  ”, Outre-mers. Przegląd historii , n os  362-363,2009, s.  267-281.
  36. Kolektyw, Tintin i siły ciemności , Le Point / Historia ,2013, 130  pkt..
  37. Jean-Marie Apostolidès , Metamorfozy Tintina , Flammarion ,2011( 1 st  ed. 1984), 435  , str. ( ISBN  978-2081249073 ).
  38. Hervé Gattegno , Spiskowcy zła , w Tintin i ciemne siły , s.  91-93.
  39. Sztuki i cywilizacje widziane przez bohatera Hergé , s.  12-13.
  40. „  Dupond et Dupont  ” , na tintin.com (dostęp 25 marca 2021 r . ) .
  41. François Rivière , Rastapopoulos , w Le Rire de Tintin , s.  29.
  42. Fascynujący Monfreid , w Postacie Tintina w historii , s.  41.
  43. Bob Garcia , Tintin, Diabeł i Dobry Pan , Desclée de Brouwer ,2018, 248  s. ( ISBN  9782220095226 ).
  44. Yves Horeau i Jacques Hiron "  Tintin prowadzi nas łodzią  ", ADMH , Przyjaciół Muzeum Hergé, n °  11,2015.
  45. Tintin, Hergé i samochody , s.  9.
  46. Tintin, Hergé i samochody , s.  23.
  47. „  Muzyka w albumach Tintina: Les Cigares du pharaon  ” , na tintinomania.com (dostęp 3 kwietnia 2021 ) .
  48. Soumois 1987 , s.  67.
  49. Soumois 1987 , s.  68.
  50. "  Witam! Bruksela ? Tutaj Rawhajpoutalah!  » , Na tintin.com (dostęp 6 kwietnia 2021 r . ) .
  51. Jean-Baptiste Baronian , Love Dictionary of Belgium , edi8,8 października 2015, 540  pkt. ( ISBN  978-2-259-24868-6 , czytaj online ).
  52. Edycje Jourdan i Bernard Marlière , Antologia humoru belgijskiego: Od księcia de Ligne do Philippe Gelucka , Primento,20 listopada 2014, 544  s. ( ISBN  978-2-39009-019-9 , przeczytaj online ).
  53. Soumois 1987 , s.  75-76.
  54. "  Przygody Tintina na Wschodzie  ", Le Petit Vingtième , n o  6,8 grudnia 1932.
  55. (en) Jean-Marc Lofficier i Randy Lofficier , The Pocket Essential Tintin [ „Tintin [w wydaniach Pocket Essential]”], Harpenden, Hertfordshire, Pocket Essentials,2002( ISBN  978-1-904048-17-6 ) , s.  30.
  56. „  Tablice wydania kolorowego opublikowane w Journal de Tintin w 1976 roku  ” , na stronie bellier.co (konsultacja 5 kwietnia 2021 r . ) .
  57. „  Tajemnica (zmieniającej się) mapy cygar faraona  ” na stronie tintinomania.com (dostęp 6 kwietnia 2021 r . ) .
  58. "  Hergé and the Portuguese sardines of O Papagaio  " , na tintinomania.com ( dostęp 4 kwietnia 2021 ) .
  59. Rainier Grutman "  Tintin w obszarze tłumaczeń  " Parallèles , n O  32 (1),kwiecień 2020, s.  177-193 ( czytaj online ).
  60. „  Tintin (w językach obcych)-4Latin- De Sigaris Pharaonis  ” , na www.bedetheque.com (dostęp 2 kwietnia 2021 r . ) .
  61. „  Tintin (w językach obcych) -4Serbe-Faraonova cigara  ” , na www.bedetheque.com (dostęp 2 kwietnia 2021 r . ) .
  62. „  Tintin (w językach obcych) -4Vietnamien - Những điếu xì gà của vua Ai Cập cổ đại  ” , na www.bedetheque.com (dostęp 2 kwietnia 2021 r . ) .
  63. „  Tintin (w językach obcych) -4Arménien- Paravonin sigarneree  ” , na www.bedetheque.com (dostęp 2 kwietnia 2021 r . ) .
  64. „  Tintin (w językach obcych) -4Farsi Pir-Les Cigares du pharaon  ” , na www.bedetheque.com (dostęp 2 kwietnia 2021 r . ) .
  65. „  Tintin (w językach obcych) -4Hongrois - A farao szivarjai  ” , na www.bedetheque.com (dostęp 2 kwietnia 2021 r . ) .
  66. "  A" Tintin "w języku prowansalskim, od Leucate do Trèbes  " , na ladepeche.fr ,22 września 2016(dostęp 2 kwietnia 2021 r . ) .
  67. „  Tintin (w językach regionalnych)-4Gaelic-Todóga na bhFaronna  ” , na www.bedetheque.com (dostęp 2 kwietnia 2021 r . ) .
  68. Peeters 1984 , s.  83-84.
  69. Thibault 2004 , str.  6.
  70. Sadoul 1989 , s.  9.
  71. Thibault 2014 , s.  1-2.
  72. Thibault 2004 , s.  1.
  73. Smolderen 1983 , s.  3.
  74. Peeters 1984 , s.  84-85.
  75. Pierre-Yves Bourdil, Hergé , Bruksela, Pracy ,1990( ISBN  978-2804005788 ) , s.  27.
  76. Thibault 2004 , str.  12.
  77. Katarzyna Allamel-Raffin Jean-Luc Gangloff „  Uczony w komiksie: ograniczającą postać  ” komunikat i langages , N O  1542007, s.  123-133.
  78. Philippe Marion, "  Tajemnicza gwiazda i Crystal Ball: Aspekty Hergean fantastycznego  ", Textyles , n o  10,1993, s.  205-221 ( ISSN  0776-0116 , czytaj online ).
  79. Labelle 2014 , s.  138.
  80. Labelle 2014 , s.  66.
  81. Labelle 2014 , s.  27.
  82. Jacques Langlois, Kupcy snu , w Tintin i ciemne siły , s.  31-33.
  83. Labelle 2014 , s.  144.
  84. Jacques Langlois, Le widmo z drugiej strony , w Tintin i ciemne siły , s.  81-83.
  85. Serge Tisseron , Obrazy zwykłej demencji , w Tintin i ciemne siły , s.  111-113.
  86. Samuel Bidaud "  Przez poetyki morzem w Tintin  ", Études romani de Brna , vol.  39,2018, s.  177-185 ( przeczytaj online ).
  87. Thibault 2004 , str.  2.
  88. Thibault 2004 , s.  5-6.
  89. Fresnault-Deruelle 1999 , s.  99.
  90. Thibault 2004 , s.  3.
  91. Kovaliv 2017 , s.  48-49.
  92. Raphael Baroni "  Hergé lub naprężenie płyty  " Revue Bédéphile , N O  2,2016, s.  76-81.
  93. Kovaliv 2017 , s.  52.
  94. Kovaliv 2017 , s.  76.
  95. Pierre Sterckx , Wpływy, sztuka egipska , w Sztuki i cywilizacje widziane przez bohatera Hergé , s.  46.
  96. Adrien Guillemot, Wywiad z Pierrem Sterckxem , w Sztukach i cywilizacjach widzianych przez bohatera Hergé , s.  57.
  97. Pierre Fresnault-Deruelle , Tajemnice Błękitnego Lotosu , Éditions Moulinsart ,2006( ISBN  2-87424-121-0 ) , s.  15.
  98. "  Kiedy komiksy inspirować muzealnictwa  ", Grande Galerie, Le Journal du Louvre , n o  39,marzec 2017, s.  75.
  99. Fresnault-Deruelle 1999 , s.  14.
  100. Fresnault-Deruelle 1999 , s.  15.
  101. Pierre Fresnault-Deruelle , Hergé lub Głębia płaskich obrazów: Cases en exergue , Moulinsart ,2002, s.  17-18.
  102. Fresnaut-Deruelle 1999 , s.  83.
  103. Pierre Fresnault-Deruelle „  odniesienia i szacunek dziedzinie lub klasycyzmu Hergé  ” Recherches sémiotiques , obj.  28-29, 2008-209, s.  163-180 ( czytaj online ).
  104. Jean-Marie Apostolides , Tintin i mit superchild , Éditions Moulinsart ,2003( ISBN  9782874240249 ) , s.  65-67.
  105. Spee 2004 , s.  67.
  106. Bouchard 2010 , s.  236.
  107. Pascal Ory , Arabowie, mniej lub bardziej antypatyczni, ale nigdy neutralni , w Le rire de Tintin , s.  123.
  108. Bouchard 2010 , s.  234.
  109. Pascal Ory , Hindusów i Tybetańczyków, od stereotypów do nowej duchowości wiekowej , w Le rire de Tintin , str.  125.
  110. Pierre Skilling , Śmierć tyranom! : Tintin, dzieci, polityka , Quebec, Nota bene , coll.  "Studia kulturowe",2001, 191  s. ( ISBN  978-2895180777 ).
  111. Spee 2004 , s.  60-61.
  112. Spee 2004 , s.  63.
  113. Spee 2004 , s.  61-62.
  114. Spee 2004 , s.  64-70.
  115. Jean-Marie Embs, Klucze snu , w Tintin i ciemne siły , s.  11-13.
  116. „  Przygody Tintina: Cygara faraona  ” , na gallica.bnf.fr , Bibliothèque nationale de France (dostęp 17 kwietnia 2021 ) .
  117. "  Hergé - Przygody Tintina. Les Cigares Du Pharaon  ” , na discogs.com (dostęp 6 kwietnia 2021 r . ) .
  118. "  Les Cigares du pharaon  " , madelen.ina.fr , Narodowy Instytut Audiowizualny ( dostęp 6 kwietnia 2021 ) .
  119. „  Radio telenowela z Tintinem i Śnieżką w „Les Cigares du Pharaon  ” , na la-croix.com , La Croix ,8 lutego 2016(dostęp 6 kwietnia 2021 ) .
  120. "  Przygody Tintina grane przez francuską trupę o kulturze Francji  " , na lepoint.fr , Le Point ,15 stycznia 2016(dostęp 6 kwietnia 2021 ) .
  121. Lofficier i Lofficier 2002 , s.  90.
  122. „ Seria ”  „In the Footsteps of Tintin  ” na tintin.com (dostęp 5 kwietnia 2021 r . ) .

Załączniki

Bibliografia

Dokument użyty do napisania artykułu : dokument używany jako źródło tego artykułu.

Kolorowy album Książki o Hergé
  • Pierre Assouline , Hergé , Paryż, Gallimard , coll.  "Folio",1996, 820  pkt. ( ISBN  978-2-07-040235-9 ). Dokument użyty do napisania artykułu
  • Benoît Peeters , Le monde d'Hergé , Tournai, Casterman ,Grudzień 1984, 2 II  wyd. ( 1 st  ed. , 1983), 320  , str. ( ISBN  2-203-23124-6 ).
  • Benoît Peeters , Hergé, syn Tintina , Paris, Flammarion , coll.  „Pola biografii”,2006, 629  s. ( ISBN  978-20812-6789-3 , czytaj online ). Dokument użyty do napisania artykułu
  • (en) Harry Thompson , Tintin: Hergé and His Creation , Londyn, Hachette UK,1991, 336  s. ( ISBN  978-1-84854-673-8 , czytaj online ).
  • Numa Sadoul , Wywiady z Hergé: Final Edition , Tournai, Casterman , coll.  „Biblioteka Moulinsarta”,1989, 3 e  wyd. ( 1 st  ed. 1975), 256  , str. ( ISBN  2-203-01708-2 ).
Książki o twórczości Hergé

Powiązany artykuł

Linki zewnętrzne