Jean Tardieu

Jean Tardieu Obraz w Infobox. Jean Tardieu Biografia
Narodziny 1 st listopad 1903
Saint-Germain-de-Joux
Śmierć 27 stycznia 1995(91 lat)
Créteil
Pogrzeb Villiers-sous-Grez
Narodowość Francuski
Trening Liceum Condorcet
Zajęcia Pisarz , piosenkarz , poeta
Tata Victor Tardieu
Matka Caroline luigini
Małżonka Marie Laure Tardieu
Inne informacje
Nagrody Nagroda za język francuski
Wielka nagroda literacka od SGDL
Wielka nagroda poetycka Académie française

Jean Tardieu , urodzony dnia1 st listopad 1903w Saint-Germain-de-Joux , w Ain i zmarł dalej27 stycznia 1995w Créteil , w Val-de-Marne, jest francuskim pisarzem i poetą, niezwykle płodnym wynalazcą, który próbował tworzyć we wszystkich gatunkach i tonach: humorysta, a także metafizyk, dramaturg i poeta liryczny lub formalny , ponad sześćdziesiąt lat wykazał się wyjątkową kreatywnością, przeplatając poetykę klasyczną z wersetem swobodnym lub śmiałymi próbami pisania nieformalnego. Z metafizyczną troską ukrytą pod humorem, Jean Tardieu nigdy nie przestał „zadawać sobie bez końca pytania, jak można napisać coś, co ma znaczenie” .

Biografia

Jean Tardieu urodził się w zamożnej rodzinie, a jego młodość rozwijała się między muzyką a malarstwem. Jest synem Victora Tardieu , utalentowanego malarza, który malował płótna wielkoformatowe i założył Szkołę Sztuk Pięknych Tonkin , sam syn paryskiego projektanta jedwabiu z siedzibą w Lyonie; jego matka, Caroline Luigini, urodzona w rodzinie muzyków, była nauczycielką gry na harfie . Rodzina mieszka zimą w Paryżu przy rue Chaptal , a latem na terenie posiadłości Orliénas . Wpływ muzyki, którą z łatwością uprawia Jean Tardieu, będzie wywierał na jego twórczość, ujawniając mu poza wrażliwością, którą tylko artyści mogą ujawnić. Kilka jego utworów poetyckich zostało również osadzonych w muzyce między innymi przez największych kompozytorów, między innymi Henri Cliquet-Pleyela , Mariusa Constanta , Henri Saugueta i Pierre-Maxa Dubois .

Jako beztroskie i szczęśliwe dziecko, uczył się w Lycée Condorcet , gdzie był kolegą z Albert-Marie Schmidt i gdzie poznał także Lanzę del Vasto . W latach 1920-1921 uczęszczał na lekcje filozofii, dyscypliny, która nagle doprowadziła nastolatka do „wielkich pytań”. Na kilka miesięcy przed maturą poznaje, przed obrazem przesłanym mu przez lustro, tragiczne przeżycie dystansu między ego a tym obrazem siebie  :

„Nigdy nie będę jak tylko szalonym cieniem
nieznajomego, który zachowuje swoje sekrety […]
A kiedy patrzę na siebie w lustrze, widzę nieznajomego.
Uśmieszek i wredny nieznajomy, który rzuci się na mnie. "

- J.Tardieu, Stranger, The Hidden River (1933)

Ten kryzys, który określa jako „neurotyczny” (w rzeczywistości krótki epizod asomatognozji , być może wyjaśniający tę „linię pęknięcia” biegnącą przez długą część jego pracy) prowadzi do poważnej depresji, która „zobowiązuje go do przerywa jego studia, a stamtąd poznaje metafizyczną i egzystencjalną udrękę : w ten sposób świadomość poety zostaje obudzona na zagadkę istnienia, na tajemnicę bytu. Odtąd nie przestanie kwestionować tej ciemnej strony, niepokojącej i płodnej: „Ta straszna noc wydaje się korzystna, jeśli ją obejmujemy z otwartymi oczami, w prawdziwym spojrzeniu” - pisze w Ciemności dnia w 1954 roku.

Podczas wakacji szkolnych Jean Tardieu przebywa w pobliżu Bellegarde, gdzie mieszka wujek; zachowuje w swojej poezji symboliczny obraz utraty dwóch rzek, Rodanu i Walzeryny , które płyną w tym regionie:

„Całe moje życie naznaczone jest obrazem tych rzek, ukrytych lub zagubionych u podnóża gór. Podobnie jak oni, dla mnie aspekt rzeczy pogrąża się i rozgrywa między obecnością a nieobecnością. Wszystko, czego dotknę, ma połowę kamienia, a połowę pianki. "

- J. Tardieu, Część cienia

W 1923 roku, podczas studiów prawniczych, brał udział w letnich rozmowach organizowanych w Pontigny przez Paula Desjardinsa, z którym przedstawił go swojemu towarzyszowi i przyjacielowi Jacquesowi Heurgonowi  ; następnie odkrył poezję Paula Valéry'ego i Friedricha Hölderlina , z których przetłumaczył Archipelagus w 1931 r. Jego pierwsze teksty zostały opublikowane we wrześniu 1927 r. w La Nouvelle Revue française .

Jean Tardieu pracował w Muzeach Narodowych, następnie w Hachette, a po wojnie we French Broadcasting . Był tłumacz z Goethem i Hölderlina , otrzymał Grand Prix na literaturze z towarzystwo literatów francuskich w 1986 roku , po Grand Prix dla Poezji z Académie française w 1972 roku.

W Gerberoy mieszkał w latach 1980-1995. Zmarł w wieku 91 lat. Jego żona zmarła w 1998 roku.

Praca

Trudny do sklasyfikowania, przede wszystkim poeta, Jean Tardieu wcielał się w grę konwencji gatunkowej i podejmował próby eksperymentowania z językiem poetyckim i jego związkiem z językiem potocznym. Przyjaciel kilku członków Oulipo , od Raymonda Queneau do Jacquesa Bensa , był gościem honorowym w 1967 roku.

Pisze też krótkie sztuki teatralne, w których jego badania są bliskie sztuce abstrakcyjnej i muzyce: jak wskazuje sam autor, są to wiersze do zagrania, gra dotycząca tematów formalnych bardziej niż treści sztuki. Pracował w radiu przez dwadzieścia lat, publikując w 1969 roku Wspaniałość i słabość radia we współpracy z Cherifem Khaznadarem ( Klub Testowy ).

Jean Tardieu wie również, jak wykorzystać poezję jako sztukę zaangażowaną, o czym świadczą wiersze opublikowane w latach 1941–1944 w tajnych numerach francuskich listów , między innymi Oradour . W 1946 roku opublikował zbiór wierszy z czasów ruchu oporu pod tytułem Les Dieux étouffés .

Jego książka Przybyliśmy szukać Monsieur Jean , wydana w 1990 roku, w wędrowny sposób odtwarza wspomnienia związane z jego pisarskim powołaniem, którego znaki ostrzegawcze można dostrzec już od dzieciństwa. Jest to dobre wprowadzenie do wszechświata autora, zarówno przez przywołanie jego środowiska przestrzennego (głównie Paryża), jak i czasowego, przez jego znaczące spotkania, a także przez bardzo szczegółowe rozważania na temat jego osobistego podejścia.

Pracuje

Poezja opublikowana przez Gallimarda

Proza opublikowana w wydaniach Gallimarda

Teatr wydany przez Gallimarda

Ilustrowane wydania w Gallimard

Ilustrowane książki dla dzieci wydane przez Gallimard

U innych wydawców

Bibliografia

Uwagi i odniesienia

  1. Jean Onimus 1985 , str.  8.
  2. Jean Onimus 1985 , s.  162 do 164.
  3. Korespondencja od Jeana Tardieu i Jacquesa Heurgona , fundacja La Poste
  4. Jean Onimus 1985 , s.  Od 9 do 12.
  5. Jean Onimus 1985 , s.  12.
  6. Germaine Brée, French Literature Volume 16, 1920-1970, Arthaud, 1978, str.  265.
  7. arteradio.com, Trial Club
  8. Zobacz stronę planete-libertes.
  9. Jean Onimus 1985 , s.  159.
  10. Calaméo.com

Linki zewnętrzne