Specjalność | Choroby zakaźne , neurologia i ortopedia |
---|
CISP - 2 | N70 |
---|---|
ICD - 10 | A80 , B91 |
CIM - 9 | 045 , 138 |
DiseasesDB | 10209 |
MedlinePlus | 001402 |
eMedycyna | 967950, 306440 i 1259213 |
eMedycyna | ped / 1843 pmr / 6 |
Siatka | D011051 |
Siatka | C02.182.600.700 |
Inkubacja min | 5 dni |
Maksymalna inkubacja | 35 dni |
Objawy | Osłabienie mięśni ( w ) , paraliż , niedowład , badanie pod kątem objawów oponowych ( d ) , gorączka , wymioty i biegunka |
Choroby przenoszone | Kału ustnej zanieczyszczenie i kontaktu transmisji ( d ) |
Przyczyny | Wirus polio |
Leczenie | Leczenie objawowe , masaż , Q16643870 , leki nasenne , ortopedia ( d ) i chirurgia przeciwzapalna |
Polio , zwany również infantile paraliż rdzenia lub po prostu polio jest zakaźna choroba ostra i zarazy specyficznie ludzkiego spowodowane polio (naturalnym lub szczepu pochodzącego). Infekcja przenoszona drogą pokarmową najczęściej przebiega bezobjawowo lub przejawia się objawami najczęściej łagodnymi i niespecyficznymi. Samo ostre zapalenie przedniego poliomyelitis dociera do rdzenia kręgowego . Może powodować paraliż najczęściej kończyn dolnych i może wpływać na układ oddechowy . W pierwszym przypadku rokowanie jest funkcjonalne i wiąże się z ryzykiem następstw porażennych; w drugim przypadku rokowanie może być istotne z ryzykiem zatrzymania oddechu . We wszystkich przypadkach leczenie jest objawowe, lek nie rozpoznaje leczenia.
Heine i Medin badania i opisać XIX th century. Od 1880 roku aż do drugiej połowy XX -tego wieku, choroba ta występuje na całym świecie w trybie epidemii i blokuje lub zabija miliony ludzi. Poprawa higieny, a zwłaszcza szczepienia, znacznie zmniejszają częstość ich występowania . Praca Salka w latach pięćdziesiątych XX wieku, a następnie Sabina , doprowadziła do stworzenia dwóch skutecznych szczepionek , pierwszej do wstrzykiwań, a drugiej doustnej, umożliwiając w ten sposób walkę z chorobą.
Od 1988 r. Zwalczanie polio jest przedmiotem globalnej inicjatywy pod egidą WHO , UNICEF i Rotary International . Program ten umożliwił zatem zmniejszenie rocznej zapadalności z 350 000 przypadków na dzikiego wirusa w 1988 r. Do 37 przypadków w 2016 r., Przy czym choroba pozostaje endemiczna tylko w dwóch krajach: Pakistanie i Afganistanie . Od 2017 r. Liczba przypadków wirusa pochodzącego ze szczepionki doustnej była wyższa niż liczba przypadków dzikiego wirusa.
Chociaż wczesne epidemie polio zostały zidentyfikowane w XX th century, polio jest prawdopodobnie patogenne dla ludzi przez kilka tysiącleci. Trudno jest jednak do tej pory największe epidemie przed XX th wieku, formalny obowiązek zgłoszenia przypadków polio w każdym kraju, które zostały podjęte na początku XX wieku (pierwszy w Szwecji i Norwegii w 1905 roku, a następnie w Stany Zjednoczone w 1909 r., W Wielkiej Brytanii w 1911 r. I we Francji dekretem z28 września 1916).
Aż do XIX XX wieku polio endemicznych i środek uśpienia ; Od 1910 r. Epidemie stały się regularne w całym uprzemysłowionym świecie , głównie w miastach i w miesiącach letnich. Wraz z postępem wiedzy, ta ewolucja choroby, z jej czasami dramatycznymi kryzysami epidemicznymi, warunkuje wiedzę, którą mogli mieć lekarze - i społeczeństwo.
Niektóre ryciny ze starożytnego Egiptu przedstawiają osoby z niepełnosprawnością ruchową z pewnymi cechami polio (dorośli z kończynami zanikowymi, dzieci chodzące z laskami), a angielscy egiptolodzy w latach 60. XX wieku rozpoznali ślady polio na szkielecie z 3400 pne. AD . W tym, co tradycja przypisuje najpierw Hipokratesowi, a następnie Galenowi , znajdujemy wzmianki o paraliżu, który może wywołać polio.
Jeśli lekarzom Michaelowi Underwoodowi w 1784 r., A następnie Giovanni Battista Monteggia w 1813 r. Przypisuje się pierwsze opisy poliomyelitis (stan charakteryzujący się kilkudniową gorączką, po której następuje paraliż nóg), to dopiero od lat 60. lekarze zaczęli opisywać specyficzne uszkodzenia rdzenia kręgowego spowodowane chorobą. To nie jest ochrzczone naukową nazwą „poliomyelitis” - od greckiego polios (πολίός) „szary”, - mielos (µυελός) „szpik” i - ite „ zapalenie ”, co oznacza „zapalenie istoty szarej rdzeń kręgowy ”- to w 1874 r. (określenie poliomyelitis anterior acuta pochodzi od Adolphe Kussmaul). Aż objawy polio były zgłaszane z rzędu na początku XIX th century, pod nazwami „paraliżu stomatologicznej”, „infantylne rdzenia paraliżu”, „zasadniczy paraliżu Dziecka”, „regresywny paraliżu”, "zapalenie rdzenia z rogi przednie ”,„ zapalenie tarczycy ”(z greckiego tephros ,„ szary popiół ”) i„ poranny paraliż ”.
To Jakubowi Heine zawdzięczamy pierwszy dokładny opis choroby, choć niekompletny, ujawniony w jego książce z 1840 r. Beobachtungen Lähmungszustände über… . Jednak termin Spinale Kinderlähmung wprowadził dopiero w drugim wydaniu opublikowanym w 1860 r. Pod tytułem Spinale Kinderlähmung. Monografia . Ten niemiecki ortopeda tworzy jednostkę kliniczną, którą wyraźnie odróżnia od dziecięcego porażenia mózgowego i porażenia połowiczego . Hipotezę, że charakter epidemiczne choroby i sugeruje lokalizacji uszkodzeń w rogach przednich z rdzenia kręgowego .
Tę ostatnią hipotezę, również wysuniętą przez Guillaume Duchenne de Boulogne w De Électrisation , potwierdzają sekcje zwłok przeprowadzone przez Victora André Cornila w 1863 r. I jego ucznia Jean-Martina Charcota w 1870 r., Który rzeczywiście znalazł zmiany histologiczne. Wydaje się, że przed Duchenne lokalizację zmian w rogach przednich akceptowano w przypadku porażenia kręgosłupa u dzieci; oryginalność Duchenne'a polega na zasugerowaniu podobnej lokalizacji porażenia kręgosłupa u dorosłych.
Jesienią 1881 r. Szwedzki lekarz Nils August Bergenholtz zdiagnozował trzynaście przypadków ostrego przedniego polio i zasugerował ich epidemiczny charakter. Ponieważ nie została opublikowana, obserwacja ta pozostała niezauważona przez współczesnych. W 1885 roku niemiecki neurolog Adolf Strümpell opisał chorobę - rodzinną paraplegię spastyczną - którą następnie wziął na mózgową postać polio.
W 1887 roku doświadczony szwedzki pediatra Karl Oskar Medin , który do tej pory spotkał się tylko z pojedynczymi przypadkami polio, nagle spotkał się z 44 przypadkami w sztokholmskiej poliklinice . Jego uważne obserwacje pozwalają mu ustalić, że paraliż, który do tej pory definiował chorobę, jest w rzeczywistości drugą fazą procesu, najpierw sygnalizowanego gorączką, bólami głowy i złym samopoczuciem. Ustala również, że choroba może być ograniczona do tej pierwszej fazy. Wreszcie Medin jako pierwszy zwrócił uwagę na epidemiczny charakter choroby. Publikował swoje prace w 1890 roku , w tym samym roku zdobył międzynarodowe uznanie w 10 th Międzynarodowego Kongresu Medycznego w Berlinie.
Opierając się na metodycznych obserwacjach poczynionych podczas epidemii 1905 w Szwecji (która pochłonęła 1031 ofiar), dr Ivar Wickman przedstawia epidemiologiczne dowody na zaraźliwość, o której wcześniej donosił Oskar Medin. Badając ponad 1000 przypadków , odwiedzając domy ponad 300 pacjentów , szukając szczegółowych informacji od lekarzy na temat innych, stwierdza, że polio jest często przenoszone przez osoby pozornie zdrowe, ale cierpiące na niewielką chorobę. Choroba, którą Wickman nazwałby „nieudaną polio ” . W tym miejscu oryginalność Wickmana polega nie tyle na wskazaniu tych łagodnych przypadków, ile na podkreśleniu ich ogromnego występowania i roli w rozprzestrzenianiu się choroby. Ponadto Wickman ustala różne czasy inkubacji choroby, a także zwraca uwagę na wyraźną sezonowość. Zdziwił się też, że dotyczy to nie tylko dzieci: 21,4% pacjentów ma ponad 14 lat. Wreszcie to on nazywa to „chorobą Heinego-Medina” . Jego praca doprowadziła Szwecję do wprowadzenia obowiązku zgłaszania przypadków polio; epidemia z lat 1911-1913 dała badaczom możliwość potwierdzenia jej pracy, co przyniosło jej międzynarodowe uznanie.
Ostatecznego dowodu na zakaźny charakter choroby dostarczyli jednak Karl Landsteiner i Erwin Popper w 1908 roku. Landsteiner wstrzyknął szczurom, świnkom morskim, myszom i dwóm małpom wyciąg z rdzenia kręgowego młodego chłopca zmarłego na polio. : małpy - i tylko one - są szybko paraliżowane; w badaniu mikroskopowym szpik kręgowy wygląda tak samo jak u dzieci, które zmarły na polio.
Jednak w tych eksperymentach Landsteiner i Popper nie wykazali zaraźliwego charakteru; nie mogą przenosić choroby z małpy na małpę. Transmisja ta została przeprowadzona w 1909 roku przez kilka zespołów: Römer, Flexner i Lewis, Leiner i von Wiesner, wreszcie Landsteiner i Levaditi (Landsteiner tymczasowo dołączył do Institut Pasteur, aby skorzystać ze swojej hodowli zwierząt). Nie można ustalić natury czynnika zakaźnego. Nie będąc w stanie wykazać żadnego czynnika bakteryjnego, Flexner i Lewis doszli do wniosku, że musi to być tak zwany wirus filtrujący (bakteryjna natura czynnika miała swoich obrońców przynajmniej do 1952 r.). Pomimo tych ustaleń prasa głównego nurtu w Stanach Zjednoczonych przez lata będzie utrzymywała, że zarodek polio nie został jeszcze odkryty.
Na podstawie eksperymentów przeprowadzonych na małpach przez Flexnera i Lewisa, ale także przez Leinera i Von Wiesnera, w 1910 roku oba zespoły doszły do wniosku, że wirus polio dotarł do ośrodkowego układu nerwowego wzdłuż dróg nerwowych z błony śluzowej nosa. Jedną z przyczyn tego błędnego przekonania jest to, że Flexner przeprowadził swoje eksperymenty na jednym z rzadkich gatunków małp, które można było zainfekować jedynie wstrzyknięciem do ośrodkowego układu nerwowego. Co więcej, jak można było wykazać dopiero po odkryciach Endersa w 1949 r., Powtarzane eksperymenty Flexnera doprowadziły do wyboru szczepów wirusów, które nie mogą się już rozwijać z wyjątkiem tkanek pochodzenia nerwowego i dlatego wywołują jedynie słabą wiremię . Dominująca do lat trzydziestych XX wieku koncepcja wyłącznego neurotropizmu wirusa polio, a także jego przenikanie przez nos, przesłania wyniki eksperymentów, które nie mieszczą się w jego ramach wyjaśniających.
Tak właśnie stało się z pracą Szweda Carla Klinga (we współpracy z Wilhelmem Wernstedtem i Alfredem Petterssonem): rozszerzając eksperyment Lansteinera z 1909 r., Może on wykazać, że wstrzyknięcie ekstraktów z tkanek gardła, krtani czy jelit u młodzieży zmarł na polio powoduje również paraliż u małp. Dochodzi do wniosku, że zakażenia może dokonać wirus obecny w ślinie lub jelitach osób dotkniętych chorobą: jest to teoria dotycząca przewodu pokarmowego (zakażenie jamy ustnej - kał ). Z drugiej strony Kling może eksperymentalnie potwierdzić to, co Wickman wyciągnął ze swoich obserwacji - że ludzie bez objawów mogą być nosicielami wirusa w gardłach lub jelitach. Kiedy Kling i jego zespół przedstawili swoje prace na konferencji w Waszyngtonie w 1912 roku, Flexner, dyrektor Instytutu Badań Medycznych Rockefellera , wówczas głównego ośrodka badawczego nad polio, nie dał im żadnej wiarygodności. Nie udało się osiągnąć wyników przedstawionych przez Szwedów po wznowieniu eksperymentów, a amerykańscy badacze już dawno odwrócili się od teorii przewodu pokarmowego. Dopiero prace Traska i Paula z Yale University, a zwłaszcza Alberta Sabina i Roberta Warda w 1941 roku, ujawniły znaczenie przewodu pokarmowego; Jednak w latach dwudziestych XX wieku w Szwecji poglądy Flexnera zostały dostosowane do poglądów Klinga, choć marginalnie.
Praca Klinga niewątpliwie ucierpiała na przybyciu do Stanów Zjednoczonych w czasie, gdy amerykańscy badacze, w następstwie prac Miltona Rosenau i wkrótce pod presją konieczności podjęcia działań z powodu epidemii polio w 1916 r., Byli skłonni dostrzec w stodoła leci jako wektor choroby.
W tym samym czasie Simon Flexner odkrył „substancje bakteriobójcze”, zwane obecnie „ przeciwciałami ”. Po pierwszym pobraniu surowicy z krwi rekonwalescentów małp, a następnie wstrzyknięciu jej innym małpom w tym samym czasie, co zakażony szpik, stwierdził, że badane osoby nie wykazywały paraliżu. Arnold Netter dokonał podobnego odkrycia w latach 1909-1910 razem z Constantine Levaditi . W 1915 roku zaangażował się w promocję tej surowicy (pochodzącej od rekonwalescentów, ludzi czy małp), która byłaby szeroko stosowana podczas poważnej epidemii 1916 roku w Stanach Zjednoczonych. Wobec braku zarówno ocen, jak i alternatywnych metod leczenia, tę seroterapię stosowano do 1935 r. W Stanach Zjednoczonych, do 1940 r. W Kanadzie.
W latach 1928-1931 Pierre Lépine demonstruje przetrwanie wirusa polio w środowisku zewnętrznym, a zwłaszcza w wodzie, przenoszenie wirusa przez przewód pokarmowy na małpy, działanie chloru na wirusa. W 1929 roku w ramach Office international d'hygiène publique Carl Kling i Constantin Levaditi wykazali na podstawie badań epidemiologicznych przeprowadzonych w Saksonii i Rumunii, że większość przypadków polio ma miejsce w pobliżu dziedzińców. Woda: to jest hipoteza wody .
W 1931 roku, porównując szczep Rockefeller MV z lokalnym szczepem wyizolowanym w Melbourne, Frank Macfarlane Burnet i Jean MacNamara wykazali, że istnieją co najmniej dwa szczepy wirusa. Wyniki pochodzące od nieznanych badaczy z odległego kontynentu są przyjmowane z wielkim sceptycyzmem. Ich znaczenie zostanie docenione przez Hammona, Francisa i Riversa w świetle niepowodzenia szczepionki w 1935 roku.
W latach 1934 i 1935 pojawiły się dwie konkurencyjne i niezależne szczepionki amerykańskie: jedna ze szczepów „inaktywowanych” opracowanych przez dr Maurice'a Brodiego, druga to wersja „atenuowana” opracowana przez dr Johna Kolmera. Ich pośpieszne stosowanie w niektórych częściach Stanów Zjednoczonych okazało się nieskuteczne, a w niektórych przypadkach nawet śmiertelne. W ciągu dwudziestu lat, które nastąpiły po tym nieudanym eksperymencie, naukowcy wahają się przed stworzeniem lub przetestowaniem innej szczepionki. To właśnie w tym okresie, że dr Mikołaj W. Jungeblut oferuje leczenie zapobiegawcze i lecznicze z witaminą C . Albert Sabin - już wówczas autorytet - nie mógł uzyskać takich samych rezultatów i wtedy pomysł został porzucony. W tym samym czasie zaproponowano i oceniono różne metody wkraplania do nosa, które odrzucono po ustaleniu ich nieskuteczności i szkodliwości.
W 1939 roku Charles Armstrong odniósł sukces w rozmnożeniu szczepu Lansing w organizmie myszy, co ułatwiło badania. Wydaje się, że Max Theiler, ale także Maurice Brodie osiągnęli to już wcześniej, bez odnotowania tego w tym czasie. W 1941 roku zespół z Johns Hopkins Hospital w Baltimore wskazał cykl wirusa w ludzkim ciele. Pokazuje w szczególności, że wirus musi dostać się do krwi, zanim będzie mógł dostać się do rdzenia kręgowego . To odkrycie otwiera perspektywy na przyszłą szczepionkę: gdybyśmy byli w stanie zaindukować przeciwciała we krwi, wirus mógłby zostać zneutralizowany, zanim spowoduje uszkodzenie opuszki.
W 1945 roku lekarze nadal zastanawiali się nad możliwością istnienia zwierzęcych rezerwuarów wirusa innych niż małpy, na przykład psów. W innym porządku poglądów, w 1946 roku, Thomas Francis przypomniał, że populacje afroamerykańskie były nie mniej narażone na polio, jak wydawało się sądzić powszechna opinia.
W 1949 roku, gdy dwóch czołowych specjalistów od polio, Sir MacFarland Burnet i William Hammon, wyrazili pesymizm co do perspektyw kontroli choroby, trzech Amerykanów dokonało wielkiego odkrycia. W krótkim artykule opublikowanym w czasopiśmie Science z 28 stycznia 1949 r. Enders, Weller i Robbins donoszą, że z powodzeniem wyhodowali wirusa polio (szczep Lansing) na ludzkich komórkach embrionalnych, na napletkach, ludzkich nerkach, a następnie na nerkach małp. To odkrycie, którego znaczenie nie zostało od razu dostrzeżone przez wszystkich badaczy, szybko nadało nowy impuls badaniom. Od teraz naukowcy mogą mieć duże ilości wirusa po niższych kosztach: do tego czasu, pomimo odkrycia Armstronga z jednej strony i publikacji Sabina i Olitsky'ego z 1936 roku z drugiej, wirus nie był rozmnażany tylko in vivo i u małp. ( Jednak Constantin Levaditi już w 1913 r. Wykazał, że można hodować wirusa na komórkach pochodzenia nienerwowego ). W przypadku opracowywania szczepionki to także gwarancja bezpieczeństwa. Rzeczywiście znamy ryzyko paraliżu i śmierci (0,4% zaszczepionych) związane ze szczepionką Pasteura przeciwko wściekliźnie: hodując wirusa przeznaczonego do szczepionki na komórkach innych niż nerwowe, możemy przezwyciężyć to ryzyko. W ramach swojej pracy Enders, Weller i Robbins pokazali również, jak łatwo wykryć i zmierzyć skuteczne namnażanie się niewidzialnego wirusa polio: komórki tkankowe w zaszczepionych probówkach są coraz bardziej niszczone. Z upływem czasu (do tej pory obecność wirusa polio) wirus jest znany tylko wtedy, gdy małpa została sparaliżowana po wstrzyknięciu). Te odkrycia przyniosły im Nagrodę Nobla w dziedzinie fizjologii lub medycyny w 1954 r. Wkrótce potem, w 1952 r., Lederle Laboratories ogłosiło, że dwóm z ich zespołów udało się wyhodować jeden z wirusów polio (szczep MEFI) na zarodkach kurczaków.
Również w 1949 roku Bodian, Morgan i Howe ustalili, że czternaście różnych szczepów wirusa polio składa się z trzech serotypów . W 1951 roku komitet National Foundation for Infantile Paralysis określi, że wszystkie szczepy są zebrane tylko w trzech serotypach.
Odkrycie przez Giberta Dalldorfa i Graces Sicklesa w 1948 r. Wirusa innego niż wirus polio , ale zdolnego do wywołania podobnego paraliżu, wywołało na krótko zamieszanie w społeczności badawczej. To zaburzenie zostało szybko rozwiane dzięki opracowaniu i dystrybucji szczepionek Salka i Sabina. W Japonii w latach sześćdziesiątych XX wieku pojawiła się choroba z objawami podobnymi do objawów poliomyelitis, która w 1964 roku otrzymała oficjalną nazwę: „ Podostra neuropatia mielo-optyczna ” (SMON); pochodzenie wirusowe, którego najpierw aktywnie poszukiwano, zostało odrzucone: jest to lek kliochinol, który został wskazany jako przyczyna tej choroby, która pochłonęła 11 007 ofiar.
Bardzo wcześnie próbowaliśmy opracować szczepionkę. W 1913 roku Römer i Flexner zainspirowali się szczepionką Pasteura przeciwko wściekliźnie ; następnie Maurice Brodie i John Kolmer, Jungeblut i Sanders i Alexandre Jezierski, a także Blanc i Martin w 1950 r. Rozważane są nawet różne metody szczepień serologicznych. Dopiero w 1950 roku, że naukowe, techniczne, ale także warunki finansowe nie zostały spełnione w odniesieniu do produkcji w wystarczającym stopniu bezpiecznych i skutecznych szczepionek: że Salk najpierw, a następnie we Francji, która od Lépine , następnie, że o . Sabin (poprzedzone że z Koprowski i konkurenta, który od Cox ).
Pierwsze testyW 1948 roku Isabel Morgan zademonstrowała skuteczność inaktywowanej szczepionki na małpach, co ma ogromne znaczenie teoretyczne. Rzeczywiście, ówczesny naukowy konsensus jest taki, że w przypadku polio tylko żywa szczepionka jest w stanie nadać odporność.
W dniach 17 i 27 lutego 1950 r. Hilary Koprowski , wspomagany przez Jervisa i Nortona, z powodzeniem zaszczepił kilkoro dzieci żywą atenuowaną szczepionką (szczep TN). W 1951 roku na kongresie jego wyniki przyjęto z niedowierzaniem. Jednak przyciągają uwagę Sabina, którego praca zostanie podkreślona później. W Stanach Zjednoczonych Koprowski kontynuował swoje testy w 1952, 1953, 1954 i 1955 roku.
W 1952 roku Dorothy Hortsmann z Yale University wykazała obecność wirusa we krwi, co potwierdził David Bodian w szpitalu Johns-Hopkins .
21 października 1952 r. Dr Howard Howe z Johns Hopkins University poinformował o próbie szczepionki trójwalentnej inaktywowanej formaldehydem na sześcioro niepełnosprawnych dzieci, a pięcioro innych dzieci służyło jako grupa kontrolna. Dzieci nie zostały zarażone wirusem: ich poziom przeciwciał jest mierzony po zaszczepieniu szczepów szczepionkowych.
Szczepionka do wstrzyknięćPod koniec 1952 roku, używając pożywki Hanksa 199 dostarczonej przez Connaught i po wstrzyknięciu jej sobie i swojej rodzinie, Salk podał szczepionkę mieszkańcom placówki dla dzieci niepełnosprawnych. Prowadzi kolejny proces w szkole w Pensylwanii ; jesienią 1953 roku Salk przetestował swoją szczepionkę na 600 osobach w rejonie Pittsburgha . W tym samym roku opublikował wyniki tych testów, które spotkały się z krytyką, ponieważ użył inaktywowanego wirusa, metody uważanej za nieskuteczną.
Narodowa Fundacja paraliżu dziecięcego jest pytaniem laboratoria dostarczyć ją z ilością płynu wirusowego potrzebne do prowadzenia niespotykaną podwójnie ślepego badania prowadzonego w Stanach Zjednoczonych, która ma się rozpocząć na26 kwietnia 1954. Proces jest jednym z największych eksperymentów medycznych w historii. Obejmuje szczegółową obserwację prawie 1 800 000 dzieci w wieku od 5 do 8 lat, które po otrzymaniu Medium 199 jako placebo lub prawdziwej szczepionki, muszą być obserwowane, aby sprawdzić, czy zachorują na polio. Plik12 kwietnia 1955ogłoszenie sukcesu eksperymentu jest wielkim wydarzeniem medialnym. Amerykańscy producenci pospiesznie przygotowują szczepionki, aby zaspokoić popyt w ramach ustawy o pomocy przy szczepieniach przeciwko poliomyelitis .
Plik 25 kwietnia 1955, to jest " incydent z Cutter ". W Kalifornii Cutter Laboratories, jedno z laboratoriów wybranych do dystrybucji szczepionki Salka, zaczęło ją rozprowadzać niemal natychmiast po ogłoszeniu sukcesu testu. Kilka dni później zachorowały dzieci. Po analizie okaże się, że niektóre partie nadal zawierały żywe wirusy. 27 kwietnia amerykański chirurg generalny wycofał wszystkie szczepionki Cutter z rynku, a 8 maja, po rozpoczęciu poważnego dochodzenia, cały amerykański program szczepień został wstrzymany z obawy przed większą wadą obejmującą wszystkie szczepionki. Incydent z Cutter zarazi 220 000 ludzi, w tym 70 000 chorych, 164 poważnych paraliżów i 10 zgonów. Niektóre partie Salka produkowane przez Wyeth Company również wywoływały kilka przypadków polio.
W latach 1955–1963 miliony ludzi było narażonych na małpiego wirusa 40 obecnego w szczepionkach przeciwko polio. Odkryty w 1960 roku, ten potężny wirus onkogenny (wywołujący raka) zostanie wyeliminowany ze szczepionek przeciwko polio. W 2000 roku nadal debatowano nad konsekwencjami tego skażenia.
W Afryce Południowej James Gear wyprodukował szczepionkę typu Salka, którą wstrzyknął 15 000 dzieci w 1955 roku.
Szczepionka doustnaW 1956 roku Albert Sabin zaszczepił swoją szczepionkę 9 000 małp, 150 szympansom, a także 133 młodym dorosłym przebywającym w więzieniu w Ohio. W tym samym roku George Frederick Dick - znany z pracy nad atenuowaną szczepionką przeciwko żółtej febrze - zaprosił Hilarego Koprowskiego do przeprowadzenia dużego badania w Irlandii . Dick przerywa badanie, widząc, że atenuowany szczep szczepionki odzyskał zjadliwość.
W 1957 roku Salk i Pierre Lépine opublikowali wyniki swojej pracy w odstępie kilku tygodni. Aby zapobiec ryzyku infekcji, Lépine - który używa innego szczepu - przeprowadził podwójną inaktywację wirusa, najpierw formaliną , a następnie beta-propiolaktonem . W lipcu 1957 roku Światowa Organizacja Zdrowia (WHO) wezwała do zorganizowania zakrojonych na szeroką skalę prób szczepionek atenuowanych, które spełniałyby sześć kryteriów bezpieczeństwa. W ramach kontynuacji tej deklaracji doustna szczepionka Alberta Sabina jest testowana od 1957 roku pod egidą WHO poza Stanami Zjednoczonymi na 80 milionach ludzi (Rosja, Holandia, Meksyk, Chile, Szwecja i Japonia). W dniu 18 sierpnia 1958 r. Hilary Koprowski rozpoczął szeroko zakrojoną kampanię szczepień w Kongu Belgijskim , która trwała do 1960 r. Od 1958 do 1960 r. Zaszczepił także 40 000 dzieci w Niemczech i ponad 7 mln w Polsce (CHAT (serotyp 1) lub W -Lis (serotyp 3)); od 1960 do 1961 roku procesy odbywały się w Szwajcarii, aw 1961 roku w Chorwacji. Testy przeprowadzone przez Cox na Florydzie i Berlinie pokazujące, że szczepy szczepionkowe ponownie stają się zjadliwe, laboratoria Lederle porzucają badania nad szczepami używanymi przez Coxa.
W 1959 roku specjalna komisja, utworzona rok wcześniej przez National Institutes of Health w celu oceny szczepów do szczepionek doustnych, ustaliła wyższość szczepów Sabin nad Koprowskim i Cox (oraz nad tymi wyhodowanymi na Uniwersytecie Yale), która przewodziła Generalnemu Chirurgowi. aby polecić jego użycie. 24 kwietnia 1960 roku była niedziela Sabina , pierwszy masowy test szczepionki Sabina w Stanach Zjednoczonych. Monowalentna szczepionka doustna typu 1 (MOPV1) i typ 2 (MOPV2) została dopuszczona w 1961 roku w Stanach Zjednoczonych, MOPV3 została dopuszczona w 1962 roku.
W maju 1962 roku Kongres Stanów Zjednoczonych rozważał projekt budowy ram dla przyszłych kampanii masowych szczepień (US Congressional Hearings HR 10541). Przy okazji przesłuchań prowadzonych w tym celu, Kongres uznaje w szczególności krytyczne położenie D r Bernard Greenberg, który sygnalizuje obecność różnych uprzedzeń statystycznych prowadzących do przecenienia efekt pierwszych szczepieniach przeciwko polio - ze szczepionką Salka - którą uważa odpowiedzialny wręcz przeciwnie do wzrostu liczby przypadków polio. Jednak w tym samym roku ustawa została przyjęta pod nazwą Vaccination Assistance Act PL 87-868. Uwalnia fundusze federalne na zakup szczepionek i zestawianie statystyk.
W 1963 roku zezwolenie uzyskała doustna trójwalentna szczepionka Sabina (tOPV). Stosowanie szczepionki Salka spada gwałtownie do zaledwie 2% szczepionek przeciwko polio stosowanych rocznie w Stanach Zjednoczonych. We Francji szczepienia stały się obowiązkowe, a zatem bezpłatne, w 1964 r. Zostały one wprowadzone do francuskiego kalendarza szczepień w 1958 r. (Salk), a następnie w 1962 r. (Sabin).
Dwadzieścia lat później, w 1987 roku, „ulepszona szczepionka Salka” ( „ IPV o zwiększonej sile działania ” ) uzyskała aprobatę w Stanach Zjednoczonych; został opracowany w 1978 roku przy użyciu procesu hodowli na ludzkich komórkach diploidalnych. W 1997 r. Komitet Doradczy ds. Praktyk Szczepień (ACIP) zalecił stosowanie szczepionki inaktywowanej w pierwszych dwóch wstrzyknięciach, a do dwóch pozostałych podawano szczepionkę doustną. W dniu 17 czerwca 1999 r. ACIP zaleca jedyną inaktywowaną szczepionkę.
W 2000 roku, kierując się hipotezą postawioną w latach 90., dziennikarz Edward Hooper postuluje, że źródła AIDS można doszukiwać się w kampaniach szczepień przeciwko polio prowadzonych przez Koprowskiego w Kongo belgijskim pod koniec lat pięćdziesiątych, ale jego hipoteza zostaje odrzucona. przez specjalistów.
W 1948 r. Dr Fred R. Klenner opracował podejście lecznicze oparte na wstrzykiwaniu ogromnych dawek (kilkadziesiąt gramów dziennie) witaminy C. U 60 pacjentów podczas epidemii w Północnej Karolinie w 1948 r. Wszyscy goili się bez następstw w ciągu 3 do 5 dni. Swoją metodę przedstawił na dorocznej sesji Amerykańskiego Towarzystwa Lekarskiego, a później opublikował artykuły na ten temat, ale brak zainteresowania ze strony prasy naukowej i autorytatywnych badaczy w tej dziedzinie w czasie, gdy wszyscy myśleli raczej o możliwości szczepienia. , fakt, że jest mało przestrzegany, a jego metoda odchodzi w zapomnienie.
W tym samym czasie, traktowanie chlorkiem magnezu został poruszony D r Augusta Neveu oparte na pracy D r Pierre Delbet ; skarży się również na uzdrowienia.
SeroterapiaW 1950 roku William Hammon oczyścił gamma globuliny z osocza krwi pacjentów wyleczonych z polio. Oferuje wstrzyknięcie surowicy przeciw polio, aby zapobiec chorobie i zmniejszyć nasilenie objawów u dotkniętych nią pacjentów. Duże badanie kliniczne daje zachęcające wyniki, sugerując, że anty-polio gamma globuliny mogą zapobiegać wystąpieniu porażennej polio w około 80% przypadków. Jednak immunizacja bierna za pomocą seroterapii okazuje się niemożliwa do wdrożenia na dużą skalę, głównie z powodu niewystarczającej ilości dostępnej surowicy. Następnie badania odwracają się od tej strategii i koncentrują się na opracowaniu szczepionki.
Opracowanie niektórych metod leczeniaHistorycznie, najcięższe przypadki wymagały zastosowania nieinwazyjnej wentylacji podciśnieniowej, bardziej znanej jako stalowe płuco ; metoda ta pozwoliła tysiącom pacjentów na wentylację w akceptowalny sposób w oczekiwaniu na przywrócenie autonomii oddechowej (zazwyczaj po jednym do dwóch tygodni w najlepszych przypadkach). Podczas wielkiej epidemii polio w Danii w 1952 r. Duński anestezjolog Björn Ibsen opracował długoterminowe wspomaganie oddychania za pomocą inwazyjnej wentylacji nadciśnieniowej (pierwszej) ręcznej wentylacji za pomocą insuflatora. Śmiertelność pacjentów spadła z 87% do około 25% w ciągu kilku tygodni. Od tego czasu pacjenci z niewydolnością oddechową wymagają intensywnej opieki i mogą wymagać wspomagania wentylacji w domu przy użyciu przenośnych sztucznych respiratorów .
Poza jego istotny wkład do rozwoju wiedzy medycznej i naukowej w dziedzinie wirusologii i immunologii , badania poliomyelitis jest również pochodzenia istotnych postępów w dziedzinie rehabilitacji. Których korzyści, na przykład, ludzie, którzy są ofiarami głowy urazy , udary lub choroby neurodegeneracyjne . We Francji, w następstwie utworzenia w Garches w 1949 r. Narodowego Centrum Leczenia Polio Sequelae, obecnie części Szpitala Raymond-Poincaré , hydroterapii i balneoterapii , fizjoterapii oddechowej oraz transportu medycznego. Upowszechnienie i doskonalenie ortez kończyn i kręgosłupa, zdobycie wiedzy na temat ewolucji skoliozy i deformacji kręgosłupa, a także narodziny chirurgii funkcjonalnej są także owocem wysiłków podejmowanych w tym celu.
W 1985 roku Pan American Health Organisation (PAHO), regionalna sekcja WHO, zdecydowała się wyeliminować polio z obu Ameryk. W 1988 roku 41. Światowe Zgromadzenie Zdrowia, składające się wówczas z delegatów ze 166 państw członkowskich, przyjęło rezolucję mającą na celu wyeliminowanie polio ze świata. Tak narodziła się Globalna Inicjatywa Eradykacji Polio pod kierownictwem WHO, UNICEF , Amerykańskich Centrów Kontroli i Zapobiegania Chorobom (CDC) oraz Rotary International ( Globalna Inicjatywa Eradykacji Polio ). Program ten powstał w wyniku certyfikacji zwalczania ospy prawdziwej w 1980 r., Postępu osiągniętego w latach 80. dzięki operacjom eliminacji polio w obu Amerykach oraz zobowiązania podjętego przez Rotary International w celu zmobilizowania funduszy na ochronę wszystkich dzieci przed tą chorobą.
Nadzór nad polio jest prowadzony przez sieć laboratoriów, które przeprowadzają badania przesiewowe pod kątem dzikich wirusów polio u wszystkich dzieci poniżej 15 roku życia z ostrym porażeniem wiotkim (AFP), objawem charakteryzującym tę chorobę. Ponieważ AFP może być objawem innych chorób, należy niezwłocznie pobrać próbki kału i przebadać je w laboratorium, aby potwierdzić przyczynę paraliżu.
W 1992 r. W Holandii wykryto wybuch choroby Heinego-Medina w grupie, która odmówiła szczepienia. Pod koniec 1999 r. Liczba przypadków spadła o 95%, przy czym 7094 nowych przypadków odnotowano łącznie u 20 000 pacjentów, a liczba krajów dotkniętych chorobą spadła ze 125 do 30.
Aby wdrożyć wzmożony wysiłek zwalczania polio w roku 2007 - 2008 , tradycyjne finansowanie przez partnerów pomocy rozwojowej została w dużej mierze zakończone wewnętrznych zasobów pozostałych krajach endemicznych. Indie The Nigeria i Pakistan ogłosić zobowiązań w walce z polio. Rotary International i Gates Fundacja Billa i Melindy ogłoszone w listopadzie 2007 roku partnerstwa wstrzyknąć US $ 200 milionów dolarów w ramach programu. Rotary twierdzi, że jej udział w programie, dzięki partnerstwu finansowemu, przekroczy 1,2 miliarda USD. Przypadki są zasadniczo ograniczone geograficznie do miejsc, w których zakres szczepień jest nieoptymalny (30% nieszczepionych dzieci w Nigerii, przypadki w Indiach są również ograniczone do regionu niechętnego szczepieniom). Występowanie sporadycznych przypadków u osób prawidłowo zaszczepionych budzi wątpliwości.
WHO zaleca 90% wskaźnik szczepień dla populacji, co osiąga się w większości bogatych krajów. W 2009 - 2010 roku gwałtowny wzrost przypadków pojawia się w Tadżykistanie (kraj niedawno certyfikat polio wolna, która stała się pierwszym krajem, patrz choroby pojawiają się ponownie, osiągając 75% przypadków polio nagrany na całym świecie; wskaźnik znacznie wyższy niż obserwowane w Indiach i Nigerii). Odsetek szczepień w Tadżykistanie wynosił około 75%, ale spada w związku z wątpliwościami ludności co do bezpieczeństwa szczepień, w szczególności niesionych przez prądy religijne lub antyrządowe. WHO zachęca tam do prowadzenia kampanii szczepień, a niektórzy autorzy obawiają się, że wirus rozprzestrzeni się na inne regiony świata (w Ontario wskaźnik szczepień jest porównywalny ze wskaźnikiem szczepień w Tadżykistanie), mimo że w niektórych zagrożonych krajach rozwija się turystyka.
W 2012 r. Choroba nadal występowała endemicznie w trzech krajach - Nigerii , Pakistanie i Afganistanie, w których skupiono prawie wszystkie przypadki.
W 2014 r., Podczas zwykłego okresu niskiego rozpowszechnienia wirusa, rozprzestrzenianie się miało miejsce w kilku regionach: Azji Środkowej, Bliskiego Wschodu i Afryki Środkowej, a krążenie wirusa dotyczyło łącznie 10 krajów. WHO uważa to zagrożenie za stan zagrożenia zdrowia publicznego o zasięgu międzynarodowym i publikuje szczegółowe zalecenia.
W sierpniu 2020 roku WHO ogłosiła wykorzenienie dzikiego wirusa polio w Afryce, gdzie Nigeria nie doświadczyła żadnego przypadku od czterech lat. Podczas gdy tylko dwa kraje nadal doświadczają przypadków zakażenia dzikim wirusem: Afganistan (29 przypadków) i Pakistan (58 przypadków).
Jednak ponad 200 przypadków spowodowanych wirusem pochodzącym ze szczepu szczepionkowego wystąpiło w Afryce w latach 2019-2020, w tym te zgłoszone w Sudanie w sierpniu 2020 r.
WHO wskazuje, że na tym etapie 30-letni program zwalczania został przeznaczony na budżet w wysokości 19 miliardów USD. Jednak 2 kwietnia 2020 roku kierownictwo The Global Polio Eradication Initiative ogłosiło wstrzymanie działań szczepień na okres kilku miesięcy, aby udostępnić swoje zasoby jako priorytet do walki z COVID-19 w krajach. dotyczy. Zachowane są tylko krytyczne funkcje walki z polio, a mianowicie środki nadzoru oraz zarządzanie i przechowywanie szczepionek. Niektórzy uważają również, że poszukiwanie wykorzenienia wiąże się z nieproporcjonalnymi kosztami i odbywa się kosztem innych operacji (na przykład poprawy zdrowia), które przyniosłyby większe korzyści.
Polio jest wywoływane przez wirusy polio , wirusy RNA z rodzaju Enterovirus i z rodziny Picornaviridae ; wyglądają jak wirus zapalenia wątroby typu A, które są tej samej wielkości i należą do tej samej rodziny. Mają te same właściwości, takie same powinowactwa do osadzania się w jelicie , to samo zanieczyszczenie przez usta.
Człowiek jest jedynym rezerwuarem wirusa. Polioowirusy mają preferencyjny tropizm w przewodzie pokarmowym . Ich struktura jest bardzo prosta, składa się z genomu rybonukleinowego o dodatnim sensie, otoczonego kapsydem . Kapsyd chroni materiał genetyczny i umożliwia zakażenie niektórych typów komórek wirusem. Zidentyfikowano trzy serotypy wirusa polio: wirusa polio typ 1 (PV1), typ 2 (PV2) i typ 3 (PV3), z których każdy nieznacznie różni się od pozostałych białkami kapsydu. Wszystkie trzy są niezwykle zjadliwe i powodują te same objawy. PV1 jest najczęściej spotykaną formą i najczęściej wiąże się z paraliżem.
W rzadkich przypadkach poliomyelitis może wystąpić w wyniku infekcji wywołanych przez enterowirusy inne niż polio. Jeśli może „przetrwać” w wodzie, błocie itp., Wirus polio - jak każdy wirus - jest w stanie rozmnażać się tylko w żywych komórkach: w środowisku zewnętrznym z braku możliwości rozmnażania jest skazany na zniknięcie po parę miesięcy.
Polio jest wysoce zaraźliwa i łatwo przenosi się poprzez kontakt międzyludzki. W strefach epidemii dzikie szczepy wirusa polio są teoretycznie zdolne do zakażenia całej populacji ludzkiej. W klimacie umiarkowanym przenoszenie jest zwykle sezonowe , osiągając szczyt latem i jesienią. Te różnice sezonowe są znacznie mniej wyraźne w klimatach tropikalnych . Okres inkubacji , który oddziela pierwszą ekspozycję od pierwszych objawów, wynosi zwykle od sześciu do dwudziestu dni, a skrajne wartości wahają się od trzech do trzydziestu pięciu dni. Cząsteczki wirusa są wydalane z kałem przez kilka tygodni po początkowej infekcji. W związku z tym choroba przenosi się głównie drogą pokarmową drogą fekalno-ustną, poprzez spożycie skażonej żywności lub wody. Zdarza się, że choroba może być przenoszona drogą doustną-ustnej poprzez w ślinie , co wydaje się dominujący sposób na wysokich poziomach obszarach higienicznych. Przenoszenie może następować poprzez wydzieliny z dróg oddechowych (opuchlizny wydzielane podczas kaszlu lub kichania) od osoby zakażonej, ponieważ osoba ta rozdziela wirusa w wydzielinie z nosogardła w pierwszych dniach infekcji. Zaraźliwość jest największa od siedmiu do dziesięciu dni przed i od siedmiu do dziesięciu dni po wystąpieniu objawów, ale przeniesienie jest możliwe, o ile wirus utrzymuje się w ślinie i kale.
Wśród czynników zwiększających ryzyko zakażenia lub wpływających pejoratywnie na ciężkość choroby wymieniano immunosupresję , niedożywienie , wycięcie migdałków , aktywność fizyczną bezpośrednio po wystąpieniu paraliżu, domięśniowe wstrzyknięcia szczepionek lub leki i ciążę . Chociaż wirus przenika przez łożysko w czasie ciąży, wydaje się, że na płód nie wpływa ani zakażenie matki, ani szczepienie. Matczyne przeciwciała przenikają również przez barierę łożyskową, zapewniając płodowi ochronną odporność bierną w czasie ciąży i pierwszych miesięcy życia.
Wirus polio wnika do organizmu przez usta i infekuje pierwsze komórki, z którymi wchodzi w kontakt, w gardle, a następnie w błonie śluzowej jelit. Infekuje komórki poprzez transbłonową rodzinę glikoprotein immunoglobulin na powierzchni komórki, receptor CD155 lub receptor wirusa polio. Następnie wirus przejmuje kontrolę nad procesami genetycznymi komórki gospodarza i rozpoczyna jego replikację. Polioowirus namnaża się w komórkach przewodu pokarmowego przez około tydzień, a następnie migruje do migdałków (szczególnie pęcherzykowych komórek dendrytycznych ośrodków rozmnażania migdałków), tkanki limfoidalnej jelit (w tym komórek M łaty Peyera ) i węzłów chłonnych, szyjki macicy i krezki, gdzie się rozmnaża aktywnie. Następnie może przedostać się do krwiobiegu .
Faza krwiobiegu wirusa, zwana wiremią , umożliwia jego dystrybucję do różnych miejsc w organizmie. Wirus polio może przeżyć i namnażać się we krwi i limfie przez dłuższe okresy, czasami nawet do 17 tygodni. Wiremia jest odpowiedzialna za chorobę grypopodobną, na ogół obserwowaną w pierwszej fazie objawowego zakażenia wirusem polio. W niewielkiej części przypadków może migrować i replikować w tkance tłuszczowej , jednojądrzastym układzie fagocytarnym i mięśniach . Przejście wirusa przez ośrodkowy układ nerwowy jest odpowiedzialne za miejscową odpowiedź zapalną . W większości przypadków jest to ograniczone do opon mózgowych i definiuje aseptyczne nieparalityczne zapalenie opon mózgowych . Zakażenie miąższu mózgu definiuje ostre zapalenie mózgu . Mechanizm infekowania ośrodkowego układu nerwowego przez wirusa polio nie został w pełni poznany w 2005 r., Ale wydaje się, że jest niezależny od wieku, płci i poziomu społeczno - ekonomicznego podmiotu .
Kontakt z wirusem (poprzez infekcję lub szczepienie) jest uodpornieniem . U osób immunizowanych przeciwciała typu IgA są wydzielane w migdałkach i błonie śluzowej przewodu pokarmowego, które są zdolne do blokowania replikacji wirusa. IgG i IgM chronią przed uszkodzeniem neuronu ruchowego . Infekcja lub szczepienie jednym serotypem wirusa polio nie uodparnia przeciw pozostałym dwóm, więc pełna odporność wymaga ekspozycji na każdy serotyp.
Polio dotyka głównie dzieci, niezależnie od płci. U dorosłych osoby z obniżoną odpornością są również zagrożone.
Wydaje się akceptować, że w klimacie umiarkowanym polio występuje najczęściej latem, podczas gdy w klimacie tropikalnym nie występuje zmienność sezonowa. Niemniej jednak, według innego źródła, choroba Heinego-Medina wykazywałaby dwa szczyty przenoszenia w Afryce, od lutego do maja i od sierpnia do listopada, przy czym drugi szczyt jest ważniejszy; podczas gdy w krajach o klimacie umiarkowanym transmisja byłaby wyższa zimą.
Jeśli chodzi o śmiertelność, w przypadku porażennego zapalenia mózgu i rdzenia jest ona wyższa u dorosłych, mierzona na poziomie 15–30%, w porównaniu z 2–5% u dzieci. W przypadku postaci opuszkowej wskaźnik ten jest wyższy niż w przypadku postaci porażonej i wynosi około 25-75%.
Na całym świecie oficjalnie ogłoszono, że polio (dziki wirus) został zwalczony w obu Amerykach (1994), na zachodnim Pacyfiku (2000), w Europie (2002), w Azji Południowo-Wschodniej, w tym w Indiach (2014), w Afryce (2020) i przeżywa tylko w Pakistanie i Afganistanie. We Francji ostatni przypadek rodzimej polio sięga 1989 roku, a ostatni przypadek importu został zgłoszony w 1995 roku.
Wirus typu dzikiego 2 został certyfikowany jako wytępiony w 2015 r. (Ostatni przypadek w 1999 r.), A dziki typ 3 w 2019 r. (Ostatni przypadek w 2012 r.). W tym momencie wirus typu 1 jest więc jedynym rodzajem dzikiego wirusa, który wciąż jest w obiegu.
Jednak wraz ze spadkiem zachorowań na dziki wirus, liczba przypadków z wirusem szczepionkowym stała się większością.
W 2018 roku zgłoszono 33 globalne przypadki dzikiego wirusa (21 w Afganistanie i 12 w Pakistanie), a 104 przypadki wirusa szczepionkowego (77 w Afryce i 27 w Azji).
W 2019 roku odnotowano 176 przypadków dzikiego wirusa, 29 w Afganistanie i 147 w Pakistanie oraz 378 przypadków wirusa szczepionkowego w 19 krajach.
W 2020 r.odnotowano 140 przypadków dzikiego wirusa, 56 w Afganistanie i 84 w Pakistanie oraz 1039 przypadków wirusa szczepionkowego w 26 krajach, głównie afrykańskich.
Formularz | Proporcja przypadków |
---|---|
Postać bezobjawowa | 72% |
Drobne objawy | 24% |
Nieparalityczne zapalenie opon mózgowych | 1–5% |
Postać paralityczna | <1% |
|
79% przypadków porażenia |
|
19% przypadków porażenia |
|
2% przypadków porażenia |
U większości osób z prawidłową odpornością zakażenie wirusem polio pozostaje bezobjawowe, a przeciwciała neutralizujące, wydzielane w układzie pokarmowym, faktycznie pełnią rolę ochronną w stosunku do wirusa. Termin „poliomyelitis” odnosi się do objawowej infekcji wywołanej bezkrytycznie przez trzy serotypy wirusa polio. Opisano dwie główne formy zakażenia objawowego: postać pozainurologiczną określaną niekiedy jako „nieudane polio” (97% przypadków), najczęściej korzystną oraz postać neurologiczną z zajęciem ośrodkowego układu nerwowego (3% przypadków). w przybliżeniu), co może być paralitykiem lub nie.
Jeśli wirus przenika przez barierę pokarmową, infekcja objawia się ogólnie niewielkimi i niespecyficznymi objawami, od infekcji dróg oddechowych ( ból gardła , kaszel , gorączka ) po objawy ze strony układu pokarmowego ( nudności , wymioty , bóle brzucha, zaparcia. Lub, rzadko biegunka ) poprzez zespół grypowy . Zapalenie mięśnia sercowego i zapalenie osierdzia są możliwe i czasami towarzyszą im.
Wirus dociera do ośrodkowego układu nerwowego w około 3% przypadków, u większości z nich rozwija się zespół gorączkowo- oponowy ( bóle głowy , szyi i pleców, gorączka , nudności , wymioty , letarg ) wskazujące na zapalenie opon mózgowo- rdzeniowych z czystym płynem mózgowo-rdzeniowym , postępujące korzystne. Regułą jest wtedy brak paraliżu. Formy zapalenia mózgu są rzadkie i występują prawie wyłącznie u niemowląt, towarzyszy im wysoka gorączka, zmiany w zachowaniu, napady uogólnione i porażenie spastyczne . Możliwe jest zdalne urządzenie do paraliżu twarzy .
Pomiędzy 1 na 200 a 1 na 1000 pacjentów rozwija się choroba porażenia , która powoduje początek narastającego osłabienia mięśni aż do całkowitego porażenia. Po inkubacji choroba powoduje niespecyficzny gorączkowy zespół infekcyjny ( zapalenie gardła , zaburzenia trawienia), po którym w ciągu kilku godzin następuje szybki początek porażenia wiotkiego bez zaburzeń czucia. Atak jest zawsze asymetryczny.
Wirus polio migruje wzdłuż ścieżek nerwowych i dociera do neuronów ruchowych w przednim rogu rdzenia kręgowego , pniu mózgu lub korze ruchowej, gdzie replikuje się i niszczy. Wynikający z tego paraliż definiuje paraliżujące poliomyelitis, którego różne warianty (rdzeniowy, opuszkowy, spinobulbar) różnią się stopniem uszkodzenia neuronów ruchowych, późniejszym stanem zapalnym oraz obszarami ośrodkowego układu nerwowego. Te zmiany rozciągają DRG , czasami w siatkowego rdzenie przedsionkowy , do robaka móżdżku i jądrach podkorowych . Zapalenie związane z niszczeniem neuronów często zmienia kolor i wygląd istoty szarej rdzenia kręgowego, która wydaje się czerwonawa i opuchnięta. Uraz przodomózgowia jest również związany z porażeniem polio, zwłaszcza we wzgórzu i podwzgórzu . Od 2008 r. Mechanizmy molekularne, które prowadzą do paraliżu, pozostają słabo poznane.
Skłonność do paralitycznego polio wzrasta wraz z wiekiem, podobnie jak ryzyko rozległego paraliżu. U dzieci nieparalityczne zapalenie opon mózgowych jest najczęstszą konsekwencją zakażenia ośrodkowego układu nerwowego. Paraliż występuje tylko w 1 na 1000 przypadków, a przed ukończeniem piątego roku życia zwykle dotyczy tylko jednej kończyny dolnej. U dorosłych porażenie występuje w 1 na 75 przypadków i łatwiej rozprzestrzenia się na mięśnie klatki piersiowej i brzucha , a nawet na cztery kończyny ( porażenie czterokończynowe ). Szybkość paraliżu różni się również w zależności od serotypu wirusa. Zatem PV1 ( wirus polio 1 ) jest głównym dostawcą (1 na 200 przypadków), wyprzedzając PV3 i PV2 (1 na 2000).
Wczesna symptomatologiaOstre polio przednie objawia się wczesną symptomatologią, która wiąże się z wysoką gorączką , bólem głowy , sztywnością szyjki i pleców , bólami mięśni , asymetrycznym osłabieniem kilku mięśni, wrażliwością na dotyk, zaburzeniami połykania , zanikiem odruchów ścięgnistych , parestezjami , drażliwością, zaparciami , trudnościami w oddawaniu moczu . Paraliż występuje zwykle od jednego do dziesięciu dni po wystąpieniu objawów, postępuje przez dwa do trzech dni i przestaje się rozprzestrzeniać po defervescencji .
Polio kręgosłupaChoroba Heinego-Medina kręgosłupa jest najczęstszą postacią porażenia polio. Wynika to z inwazji wirusa polio neuronów ruchowych przedniego rogu rdzenia kręgowego (brzusznej części istoty szarej ), które niosą porządek przekazywany przez korę ruchową i są odpowiedzialne za ruchy . Nerwy ruchowe kręgosłupa zaopatrują mięśnie tułowia (w tym mięśnie międzyżebrowe i przeponę ) i kończyn .
Infekcja wirusowa powoduje zapalenie komórek nerwowych, prowadzące do częściowego lub całkowitego zniszczenia zwoju neuronu ruchowego. Śmierć neuronów ruchowych prowadzi do ich zwyrodnienia Wallera . Komórki mięśniowe nie odbierają już sygnałów z kory ruchowej lub atrofii rdzenia kręgowego , osłabiają się i szybko stają się nieaktywne. Całkowite częściowe zniszczenie unerwienia mięśnia determinuje intensywność jego porażenia. Postęp do maksymalnego paraliżu jest szybki (od dwóch do czterech dni) i zwykle towarzyszy mu gorączka i bóle mięśni . Gdy łuk odruchu ścięgnistego zostaje przerwany, odruchy ścięgien są zniesione. Z drugiej strony integralność nerwów czuciowych pozwala na zachowanie somestezji .
Rozmieszczenie porażenia kręgosłupa zależy od zajętego stadium rdzenia, które może obejmować odcinek szyjny, piersiowy, lędźwiowy lub kombinowany. Zaangażowanie może być dwustronne, ale zawsze jest asymetryczne. Paraliż jest często bardziej zaznaczony w mięśniach proksymalnych (w pobliżu nasady kończyn) niż w mięśniach dystalnych (palców rąk i nóg).
Polio opuszkowePolio opuszkowe stanowi 2% przypadków porażenia polio. Jest to konsekwencją inwazji i zniszczenia przez wirusa polio neuronów motorycznych gałkowej regionu w pniu mózgu , co prowadzi do paraliżu mięśni unerwienia przez nerwów czaszkowych , objawy zapalenia mózgu , trudności w oddychaniu, zaburzenia mózgu. Fonacja i połykaniu . Trzy najbardziej krytyczne nerwów czaszkowych są nerwu językowo ( IX p para), który kontroluje ruchy części ustnej gardła i połykania The nerwu błędnego ( X p para), który odgrywa ważną rolę w fonacji i nerwu. ( XI p para) który unerwia mostkowo - obojczykowo - sutkowy i czworoboczny . Dotarcie do nerwu trójdzielnego ( para V e ) i nerwu twarzowego ( para VII e ) narażonych na zaburzenia żucia i porażenie twarzy . Dotarcie do nerwów okoruchowych ( pary III e i VI e ) powoduje podwójne widzenie .
Polio kręgosłupaPołączona postać dwóch poprzednich, spinobulbarowego polio stanowi 19% przypadków porażenia polio. Czasami określa się to jako „polio oddechowe”. Wirus atakuje górną część przewodu szyjnego (C2 do C5), narażając go na porażenie przepony poprzez uszkodzenie nerwu przeponowego . Ta groźna forma może zatem wymagać zastosowania wentylacji mechanicznej . Może również prowadzić do paraliżu kończyn, zaburzeń połykania i pracy serca.
Leczenie jest regułą u osób po nieudanej chorobie Heinego-Medina. W przypadku aseptycznego zapalenia opon mózgowych objawy mogą utrzymywać się od dwóch do dziesięciu dni, ale wynik jest prawie zawsze korzystny. W przypadku polio kręgosłupa porażenie jest trwałe, jeśli unerwienie motoryczne mięśnia jest całkowicie zniszczone. Uszkodzone, ale przeżywające komórki mogą odzyskać część swojej funkcji po czterech do sześciu tygodni od pojawienia się pierwszych objawów. Połowa pacjentów z polio kręgosłupa wraca do zdrowia całkowicie, jedna czwarta z umiarkowanymi następstwami, a jedna czwarta ma ciężką niepełnosprawność . Stopień porażenia w fazie ostrej i porażenia szczątkowego wydaje się proporcjonalny do nasilenia wiremii i odwrotnie do stopnia odporności. Choroba Heinego-Medina rzadko kończy się śmiercią.
W przypadku braku wspomagania oddychania formy, którym towarzyszy upośledzenie oddychania, przechodzą w inhalacyjne zapalenie płuc i asfiksję . Ogółem 5–10% porażennych postaci poliomyelitis prowadzi do śmierci w wyniku porażenia mięśni oddechowych. Śmiertelność zależy od wieku: od 2 do 5% dzieci i od 15 do 30% dorosłych umiera z powodu tej choroby. Polio opuszkowe jest najbardziej śmiercionośnym, konsekwentnie śmiertelnym w przypadku braku leczenia i wspomagania układu oddechowego, zabijając od 25 do 75% leczonych pacjentów. Wentylację mechaniczną z nadciśnieniem wentylacji mechanicznej referencyjną metodą 1994, zmniejsza się do 15% śmiertelności.
Zespół post-polioTrzydzieści do czterdziestu lat po ostrej fazie choroby, gdy ich ogólny stan ustabilizował się przez długi czas, pacjenci mogą odczuwać duże zmęczenie, postępujące osłabienie mięśni i bóle stawów. Czasami tym objawom towarzyszą trudności w oddychaniu lub zanik mięśni: jest to zespół post-polio, opisany po raz pierwszy przez neurologów Jean-Martina Charcota i Fulgence Raymonda w 1875 roku, ale nie został tak nazwany niż w latach 80. Dotknęłoby to co drugiego ocalałego. W 2002 roku 55 000 osób miało następstwa polio we Francji, 700 000 w Europie i ponad milion w Stanach Zjednoczonych.
D Dr Richard L. Bruno wskazuje na podobieństwo post-polio z syndrom chronicznego zmęczenia ; byłoby to konsekwencją uszkodzeń mózgu związanych z wcześniejszą infekcją wirusem polio lub innym typem wirusa.
Człowiek jest jedynym znanym naturalnym żywicielem, u którego wirus wywołuje chorobę, co umożliwiło rozważenie programu zwalczania. Chociaż już w 1909 roku ustalono, że małpy niektórych gatunków mogą rozwinąć chorobę w wyniku szczepień, określenie podatności każdego gatunku małpy na wirusa - i jego różne serotypy - wymagało czasu, ale także znalezienie czy mogą być nosicielami wirusa i być źródłem zarażenia w warunkach naturalnych: w 1948 r. inwentaryzacja nadal trwa.
Małpy i szympansy rozwijają paraliż, gdy wirus zostanie zaszczepiony do ich mózgu lub rdzenia kręgowego . Szympansy i małpy Cynomolgus ( makaki zjadające kraby ) mogą być zakażane drogą pokarmową, ale rzadko wykazują objawy kliniczne. Czasami może rozwinąć się wiremia , aw bardzo rzadkich przypadkach paraliż. Paralityczne polio opisano u szympansów, orangutanów i goryli w niewoli, a także u dzikich szympansów. Jednak te gatunki są prawdopodobnie żywicielami przypadkowymi, a ich populacje żyjące na wolności są zbyt małe i zbyt rozproszone geograficznie, aby umożliwić przenoszenie wirusa polio lub stwarzać zagrożenie ponownego wprowadzenia wirusa do populacji ludzkich po osiągnięciu eradykacji.
Te małpy rezus ( Macaca mulatta ) należą do tych rzadkich gatunków małp nie rozwinie zakażenie po spożyciu polio (który po prostu nie rozwija się w jego układzie pokarmowym). Jeśli Flexner bronił swojej błędnej hipotezy o wyłącznym neurotropizmie , to w dużej mierze wynika to z faktu, że dokładnie eksperymentował na tych małpach rezusów.
Surowice neutralizujące wirusy polio znaleziono u innych kręgowców, na przykład u krów , koni , kur , psów , kóz i owiec , ale bez oznak infekcji.
Analiza płynu mózgowo-rdzeniowego (LCS) pobranego przez punkcję lędźwiową ujawnia klarowny płyn, umiarkowaną hipercytozę (duża liczba komórek w płynie ustrojowym), głównie limfocyty , prawidłową glikorachię , prawidłową lub umiarkowanie zwiększoną proteinosporachię , wskazującą na aseptyczne zapalenie opon mózgowych. Powtórzone 15 dni później badanie wykazało na ogół regresję liczby komórek i wzrost proteinorachii. Jednak wykonanie nakłucia lędźwiowego nie jest pozbawione ryzyka, zwłaszcza w okresie udowodnionej epidemii.
Serologiczne polio jest wrażliwy i przedwczesne, ale ostateczne rozpoznanie wymaga bezpośredniej detekcji polio na gazikiem gardła, stolcu lub w LCS . Jest to wykonywane wyjątkowo na obszarach endemicznych, ponieważ jest drogie i nie jest konieczne. Z drugiej strony jest to konieczne w przypadkach wątpliwych, zwłaszcza w regionach, w których choroba ustąpiła. Identyfikacja materiału genetycznego wirusa przez reakcję łańcuchową polimerazy umożliwia również odróżnienie dzikich szczepów od szczepów szczepionkowych stosowanych do szczepień doustnych. To rozróżnienie jest ważne, ponieważ szacuje się, że w każdym zgłoszonym przypadku paralitycznego polio występuje od 200 do 3000 innych bezobjawowych, ale zaraźliwych przypadków.
Różnicowaniu jest bardzo trudne w nie porażenia postaci tej choroby częściej przejściu do banalnej nosogardzieli lub infekcji przewodu pokarmowego. Kiedy występuje zespół opon mózgowo-rdzeniowych, nie różni się on od innych wirusowych zapalenia opon mózgowych.
Choroba Heinego-Medina jest klinicznie podejrzewana w obliczu ostrego porażenia wiotkiego jednej lub więcej kończyn z redukcją lub zniesieniem odruchów kostno-ścięgnistych, bez upośledzenia czucia lub upośledzenia funkcji poznawczych . Innymi objawami klinicznymi ostrego porażenia wiotkiego, które mogą prowadzić do polio, mogą być asymetria, szybkość progresji, związek z gorączką i występowanie następstw. Rozpoznanie jest łatwe do postawienia u tubylców z terenów endemicznych , rzadziej u nieuodpornionych podróżników.
Rozpoznanie polio wymaga wykluczenia innej przyczyny, w szczególności zapalnej ( zespół Guillain-Barré , ostre poprzeczne zapalenie rdzenia ) lub mechanicznej (ucisk kręgosłupa lub korzeni, uraz związany z wstrzyknięciem domięśniowym ). Inne typy enterowirusów mogą powodować paraliż podobny do polio. Z arbowirusów mogą być również wymienione. Nile gorączka Zachód jest jednym z przykładów. Można również wspomnieć o chorobach pochodzenia bakteryjnego, takich jak błonica czy botulizm . Można wspomnieć o innych diagnozach, takich jak zespół Kugelberga-Welandera lub dystrofia miotoniczna .
Medycyna nie rozpoznaje lekarstwa na polio. Postacie pozneurologiczne i aseptyczne zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych, jeśli tak się zdiagnozuje, są jedynie objawami. W przypadku porażenia mózgowo-rdzeniowego cele postępowania terapeutycznego dotyczą łagodzenia objawów, przyspieszenia rekonwalescencji i zapobiegania powikłaniom. Leczenie obejmuje leki przeciwbólowe zwalczające ból, antybiotyki stosowane w leczeniu wtórnych infekcji bakteryjnych, umiarkowany wysiłek fizyczny oraz odpowiednią dietę . Leczenie często wymaga przedłużonej rekonwalescencji, której towarzyszy rehabilitacja ruchowa, stosowanie ortez, butów ortopedycznych, środków ułatwiających poruszanie się (wózek inwalidzki, laska itp.) Oraz w niektórych przypadkach interwencje ortopedyczne.
Profilaktyka niespecyficzna opiera się zasadniczo na przestrzeganiu zasad higieny żywności i czystości rąk. Szczepienie jest jedynym konkretnym środkiem zapobiegawczym.
We Francji obowiązkowe szczepienia polio jest ustawowo n o 64-643 z1 st lipiec 1.964i kilka zarządzenia, takie jak n o 65-213 z dnia 19 marca 1965 r.
Dostępne są dwie szczepionki przeciwko polio: jedna inaktywowana podawana we wstrzyknięciu podskórnym lub domięśniowym, druga żywa atenuowana podawana doustnie. Oba zapewniają skuteczną odporność na zakażenie wirusem polio i zapobiegają jego przenoszeniu z człowieka na człowieka. W ten sposób zapewniają ochronę indywidualną i immunitet zbiorowy.
Wstrzykiwalna szczepionka przeciwko polio (IPV) z inaktywowanym wirusem została opracowana w 1952 roku przez zespół Jonasa Salka i oficjalnie ogłoszona12 kwietnia 1955. Został opracowany z wirusa polio wyhodowanego na małpiej linii komórkowej , a następnie inaktywowany chemicznie przez formaldehyd . Zapewnia ochronną odporność u 90% badanych po dwóch wstrzyknięciach i u ponad 99% badanych po trzech wstrzyknięciach. Trójwartościowy, chroni przed trzema szczepami wirusa polio (PV1, PV2 i PV3). Można go podawać od szóstego tygodnia życia.
Ta szczepionka „zasadniczo wywołuje odporność surowicy, ale niewielką, jeśli w ogóle, odporność lokalną. W związku z tym ma bardzo ograniczony wpływ na namnażanie w jelitach, wydalanie wirusa, a tym samym na potencjalną liczbę nosicieli wirusa. „ Chociaż VPI wymaga zastrzyków przypominających i wyższych kosztów żywej szczepionki atenuowanej, nadal jest stosowana, ponieważ w pewnych warunkach może wystarczyć szczepionka doustna.
Pomimo niskiej odporności miejscowej wykazano, że IPV jest w stanie wyeliminować polio w krajach uprzemysłowionych, które stosowały ją wyłącznie (Holandia, Szwecja i Finlandia). IPV należy stosować w przypadku bezpośredniego ryzyka narażenia na wirusa polio, jako pierwszą intencję, a nie w celu zwalczania wystąpienia choroby ( epidemii ).
Przeciwwskazania i skutki uboczneSzczepionka iniekcyjna jest przeciwwskazana w przypadku uczulenia na jeden z jej składników i nie jest zalecana w przypadku współistniejącej infekcji. Działania niepożądane to miejscowe reakcje w miejscu wstrzyknięcia, takie jak ból, obrzęk lub zaczerwienienie. Według National Academy of Medicine ze szczepionką nie były związane żadne poważne zdarzenia niepożądane.
Doustna szczepionka przeciwko polio (OPV) została opracowana w 1957 roku przez Alberta Sabina . Wykorzystuje żywego wirusa polio atenuowanego przez wielokrotne przechodzenie przez komórki inne niż ludzkie w temperaturach subfizjologicznych. Został przetestowany w 1957 roku, a dopuszczony do obrotu w 1962 roku. Podany doustnie odtwarza słabo działające zakażenie przewodu pokarmowego i powoduje aktywną syntezę przeciwciał ochronnych przez barierę trawienną.
Monowalentne doustne szczepionki przeciwko polio (mOPV) są specyficzne wobec dzikiego wirusa polio typu 1 (mOPV1), 2 (mOPV2) i 3 (mOPV3).
Trójwalentna doustna szczepionka przeciwko polio (tOPV) przeciwko trzem typom dzikiego wirusa polio jest porównywalna pod względem skuteczności do atenuowanej szczepionki OPV (95% ochrona po trzech dawkach). Można go podawać od urodzenia. Niedroga, skuteczna i łatwa do podania szczepionka doustna najlepiej nadaje się do masowych szczepień i jest najczęściej stosowana na całym świecie, szczególnie w krajach rozwijających się. Czasami przyczyną awarii są zjawiska ingerencji wirusów.
Dwuwartościowa doustna szczepionka przeciwko polio (bOPV) przeciwko serotypom 1 i 3, według danych WHO z 2009 roku, daje wyniki podobne do mOPV, ale jest bardziej skuteczna niż tOPV w przypadku tych 2 typów wirusa.
Przeciwwskazania i skutki uboczneSą przeciwwskazane, jak każda żywa szczepionka, u osób z niedoborem odporności i kobiet w ciąży.
Rzadkie przypadki porażenia poliomyelitis związanego ze szczepieniem mogą wystąpić u osób zaszczepionych lub w ich bezpośrednim otoczeniu. Ponadto wirusy pochodzące ze szczepów szczepionkowych (PVDV) mogą pojawiać się na obszarach o niskim zasięgu szczepień. Mogą one być odpowiedzialne za epidemie (krążące cVDPV) lub utrzymywać się przez długi czas u osób z niedoborem odporności wpływającym na limfocyty B (PVDVi - związany z niedoborem odporności). Wreszcie, inne przypadki są identyfikowane w izolacji i bez tła niedoboru odporności (PVDVa - niejednoznaczne).
Tak więc w 2013 roku cVDPV wykryto w 117 przypadkach i 27 kontaktach w 7 krajach, PVDVi dotknęło 10 nowych osób w 8 krajach, podczas gdy aVDPV wykryto u 11 osób w 13 krajach. Te przypadki są stosunkowo rzadkie; w latach 2005-2015 prawie 500 przypadków paraliżu u 2,5 miliarda zaszczepionych dzieci. Wykrycie tych szczepów wymaga w zasadzie intensyfikacji kampanii szczepień.
Większość przypadków jest związana z wirusem pochodzącym z typu 2 dzikiego wirusa (PVDV2). Również WHO planuje usunąć tę wartościowość ze szczepionki, zwłaszcza że ostatni wykryty przypadek wirusa polio typu dzikiego 2 pochodzi z 1999 r. Warunkiem wstępnym byłoby jednak zatrzymanie krążenia uzyskanego szczepu. W międzyczasie, aby zmniejszyć ryzyko, inną możliwością jest zastąpienie jednej z dawek szczepionki dawką IPV.
W krajach endemicznych trójwalentna szczepionka doustna nie jest już stosowana od kwietnia do maja 2016 r., Zastępuje ją biwalentna szczepionka doustna 1 i 3, która ma zostać porzucona w latach 2019-2020, ponieważ WHO proponuje uniwersalne przejście na inaktywowana szczepionka do wstrzykiwań (co najmniej jedna dawka domięśniowa lub śródskórna). Według stanu na 31 sierpnia 2016 r. 173 (89%) ze 194 krajów członkowskich WHO używa szczepionek przeciwko polio do wstrzykiwań.
W 2020 roku WHO nadal zaleca szczepienie wszystkich dzieci na świecie, chociaż dziki wirus polio krąży tylko w Afganistanie i Pakistanie. I uzasadnia to stanowisko faktem, że wirus polio pochodzący ze szczepionki wciąż krąży w 16 krajach w regionie afrykańskim i że „tak długo, jak wszystkie szczepy nie zostaną wyeliminowane na świecie, niesamowity postęp dokonany w walce z polio będzie zagrożony” .