Dinard | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Herb |
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Administracja | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Kraj | Francja | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Region | Bretania | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Departament | Ille-et-Vilaine | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Miasto | Saint Malo | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Międzywspólnotowość | Wspólnota Gmin Szmaragdowego Wybrzeża | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Mandat burmistrza |
Łosoś Arnaud 2020 -2026 |
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Kod pocztowy | 35800 | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Wspólny kod | 35093 | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Demografia | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Miły | Dinardais | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Ludność miejska |
10148 mieszk . (2018 wzrost o 3,14% w porównaniu do 2013) | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Gęstość | 1294 inhab./km 2 | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Populacja aglomeracji |
32 768 mieszk. (2016) | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Geografia | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Informacje kontaktowe | 48°37′57″ północ, 2°03′42″ zachód′ | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Wysokość | Min. 0 m Maks. 56 mln |
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Powierzchnia | 7,84 km 2 | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Rodzaj | Gmina miejska i przybrzeżna | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Jednostka miejska |
Dinard ( centrum miasta ) |
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Obszar atrakcji |
Saint-Malo (gmina korony) |
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Wybory | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Oddziałowy | Kanton Saint-Malo-2 | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Ustawodawczy | Siódmy okręg wyborczy | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Lokalizacja | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Geolokalizacja na mapie: Bretania
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Znajomości | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Stronie internetowej | www.ville-dinard.fr | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Dinard jest francuski gmina znajduje się w dziale z Ille-et-Vilaine , w regionie Bretanii .
Jest to nadmorski kurort znany, szczególnie wśród Brytyjczyków i Amerykanów , z willi Belle Époque i Brytyjskiego Festiwalu Filmowego, który odbywa się tam co roku od lat 90. Z licznymi zabytkowymi willami z lat 1900 i 1910, kasynem i dzięki swojej działalności kulturalnej jest uważany za jeden z najbardziej prestiżowych kurortów nadmorskich we Francji .
Oficjalna nazwa miasta brzmiała kolejno Saint-Énogat (do 1879), Dinard-Saint-Énogat (od 1879 do 1921) i Dinard (od 1921).
W 2018 roku, z 10 148 mieszkańców, to jest 11 th najbardziej zaludnione miasto Ille-et-Vilaine i 37 th of Britain .
Kurort Dinard znajduje się na Szmaragdowym Wybrzeżu , w pobliżu granicy z Côtes-d'Armor i miasta Saint-Malo (gdzie Rance oddziela). Jest to elektrownia pływowa Rance , położona w mieście La Richardais , technologiczne osiągnięcie lat 60. i główna atrakcja turystyczna, która łączy Dinard i Saint-Malo .
W dawnym podziale biskupstwa Saint-Malo, przed utworzeniem departamentów , miasto było częścią kraju Poudouvre . Kiedy powstały departamenty, miasto Saint-Malo, które chciało mieć departament wokół siebie, nie odniosło sukcesu. W ramach rekompensaty, podczas gdy ujście Rance oddziela trasę od departamentów Ille-et-Vilaine i Côtes-d'Armor (wówczas Côtes-du-Nord), enklawę na zachodnim brzegu obejmującą Dinard i sąsiednie gminy ( Pleurtuit , La Richardais , Saint-Lunaire , Le Minihic-sur-Rance i Saint-Briac-sur-Mer ) zostały przyłączone do Ille-et-Vilaine. Dinard jest centrum czwartej aglomeracji departamentu, która w 1999 roku liczyła 21 401 mieszkańców z Pleurtuit , Saint-Lunaire , La Richardais , Saint-Briac-sur-Mer oraz 25006 mieszkańców z częścią Côtes-d'Armor ( Lancieux i Ploubalaya ).
Niedaleko są Wyspy Normandzkie dostępne w godzinę szybkim statkiem z Saint-Malo lub 15 minut samolotem z lotniska Saint-Malo-Dinard-Pleurtuit .
Cztery główne plaże w mieście to Prieuré, Écluse, Saint-Énogat i Port-Blanc. Istnieją inne plaże, nienadzorowane i mniejsze, dostępne ścieżką przybrzeżną, która łączy Priory z Port-Blanc (plaże Malouine, Port-Riou, Notre-Dame-du-Roc).
Dinard znajduje się w środkowej części północnego królestwa Armorykańskiego , jednostki geologicznej Masywu Armorykańskiego, będącego wynikiem trzech kolejnych pasm górskich . Geologiczne strona Dinard jest specjalnie w osadowej basenu zasadniczo Brioverian ograniczona od południa przez dużego masywu granitowego Cadomian z plutonu z Lanhélin część większej całości, Batolit mancellien.
Historia geologiczna regionu naznaczona jest cyklem kadomskim (pomiędzy 750 a 540 mln lat temu ), którego efektem było wypiętrzenie łańcucha kadomskiego, które miało osiągnąć kulminację na wysokości około 4000 m . Pod koniec górnego prekambru otaczające go osady broweru są silnie zdeformowane, sfałdowane i przeobrażone przez orogenezę kadomską, która wiąże się z silnym pogrubieniem skorupy ziemskiej , tworząc zasadniczo łupki i gnejsy . Odkształcenie to rozwija kolejnych antiforms ( Saint-Jacut -Rothéneuf, Minihic i Plouër-sur-Rance ) odpowiadających nakładania z południowo-wschodniej konwergen cji oddzielone synforms (Richardais Saint-Suliac) orientacji N60 ° fałdy bardziej wylewa się na południe w miarę zbliżania się do jądra migmatycznego . To eliptyczne jądro (25 km x 6 km), otoczone otoczką z gnejsu i łupka mikowego, odpowiada regionowi Dinard-Saint-Malo. Zagęszczenie, będące następstwem tektonicznego kruszenia się domeny orogenicznej, rzeczywiście spowodowało stopienie skorupy ziemskiej u podstaw instalacji kopuł anatektycznych ( migmatytów z Guingamp i Saint-Malo, powstałych kosztem osadów Brioweru), które datuje się na okres od 560 do 540 Ma. Masywy granitu Mancella zamykają kres deformacji ciągliwej orogenezy kadomskiej. Arenization tych skał prawdopodobnie rozpoczęła się w pliocenie , pod wpływem ciepłych i wilgotnych klimatów umiarkowanych, i trwa nadal, ale dzisiaj w formie osłabiony, zwłaszcza podczas napływu wody na początku zimnych okresach. Ten stan przeobrażeń, wyraźnie widoczny w niskich klifach, występuje również w strefach uskokowych, gdzie podłoże jest skruszone i zmienione z lokalnie obecnością wyłomów . Wreszcie w Plio-czwartorzędzie skały podłoża są lokalnie pokryte niedawnymi osadami powstałymi w wyniku działania wiatru (kieszeni lub forniry z materiału ilastego występujące lokalnie na szczycie klifu).
Zaprojektowana w latach 30. XX wieku od plaży Prieuré do molo w zatoce Bec de la Vallée na północy, betonowa ścieżka Promenade du Clair-de-Lune świadczy o chęci miasta do konkurowania z Riwierą Francuską . Pozwala na obserwację różnych facji migmatytów Saint-Malo (pośrednich między oryginalnym gnejsem a granitem anateksyjnym ). Te migmatyty pasmowe składają się z naprzemiennie izotropowych leukosomów i melanosomów, które silnie podkreślają foliację nachyloną tutaj w kierunku N-NE. Pasmo to jest czasami przecinane żyłami pegmatycznymi (charakteryzujących się obfitością czarnych turmalinów i zielonych kryształów apatytu w punkcie Malouine) oraz żyłami dolerytu metrycznymi do dekametrycznymi o średniej orientacji NS, paleozoiku . My także zauważyć obecność enklawach gnejsów, kwarcu i schlierens z biotyt , których orientacja podkreśla preferencyjny przepływ, to znaczy deformacji skał w stanie bardzo plastycznej.
Klimat Dinard jest oceaniczny . Najbliższa stacja meteorologiczna znajduje się na terenie lotniska Pleurtuit , około 5 kilometrów na południe od miasta.
Miesiąc | Sty. | luty | Marsz | kwiecień | może | czerwiec | Lip. | sierpień | wrz. | Październik | Listopad | grudzień | rok |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Średnia minimalna temperatura ( °C ) | 3.4 | 3.1 | 4,8 | 5,9 | 9 | 11,5 | 13,5 | 13,6 | 11,7 | 9,4 | 6,1 | 3,7 | 8 |
Średnia maksymalna temperatura (° C) | 8,8 | 9,3 | 11,9 | 13,7 | 17 | 19,8 | 21,9 | 22 | 20 | 16,3 | 12 | 9,2 | 15,2 |
Słońce ( godz ) | 69,5 | 84,3 | 127,5 | 164,1 | 188.4 | 206,4 | 206,4 | 198,6 | 167,1 | 112,6 | 77,8 | 64 | 1666.6 |
Opady ( mm ) | 67 | 57,6 | 53,5 | 53 | 63,6 | 49,1 | 49,7 | 49,4 | 62,2 | 86,8 | 86,8 | 80 | 758,7 |
W 1901 otwarto linię tramwajową z Saint-Briac do Dinard . Była to linia tramwaju parowego o rozstawie metrycznym, która łączyła miasta Saint-Briac i Dinard przez Saint-Lunaire. Została otwarta w latach 1901-1902. W 1929 linia została zamknięta i zastąpiona przez autobus.
Od kilku lat miasto Dinard rozwija własną sieć autobusową, obok istniejących resortowych i regionalnych linii autokarowych, która łączy różne dzielnice miasta trzema liniami. Jednak jego znaczenie pozostaje ograniczone, a używane minibusy przejeżdżają tylko cztery razy dziennie, pięć dni w tygodniu i zaczynają być stosunkowo przestarzałe.
Do 1987 r. miasto było obsługiwane bezpośrednio, w sezonie, przez pociąg Corail Paris-Montparnasse-Dinard. Ten link został usunięty, a stacja z końca XIX th century został zburzony w 2000 roku, jednak dostęp do Dinard znalazł się niedawno ułatwione przez przybyciem TGV z Paryża do św Station Malo w mniej niż trzy godziny i oferowanie połączenia autokarem. Dla kierowców bezpłatne drogi ekspresowe rekompensują brak autostrady. Transport morski łączy Dinard z Saint-Malo .
Miasto jest również obsługiwane przez lotnisko Saint-Malo-Dinard-Pleurtuit .
Dinard jest gminą miejską, ponieważ wchodzi w skład gmin zwartych lub o średniej gęstości w rozumieniu miejskiej siatki gęstości INSEE . Należy do miejskiej jednostki z Dinard , międzygminnej oddziałowej aglomeracji grupowanie razem 9 gmin i 32,991 mieszkańców w 2017 roku, z którego jest centralnie .
Ponadto gmina jest częścią obszaru atrakcji Saint-Malo , którego jest gminą w koronie. Obszar ten, obejmujący 35 gmin, jest podzielony na obszary od 50 000 do mniej niż 200 000 mieszkańców.
Miasteczko, graniczące z kanałem La Manche , jest również miastem nadmorskim w rozumieniu prawa3 stycznia 1986, znane jako prawo przybrzeżne . Odtąd szczególne przepisy urbanistyczne zastosować w celu zachowania naturalnych przestrzeni, miejsc, krajobrazów i równowagi ekologicznej na wybrzeżu , takich jak na przykład zasady inconstructibility, poza zurbanizowanych obszarów, na pasie. Brzegowej 100 metrów, lub więcej, jeśli przewiduje to miejscowy plan urbanistyczny .
Podział na strefy gminy, co znalazło odzwierciedlenie w bazie danych Europejskiego okupacyjnej biofizycznych gleby Corine Land Cover (CLC), jest naznaczona znaczenia obszarów sztucznych (88,2% w 2018 roku), co oznacza wzrost w porównaniu do 1990 roku (81,7%). Podział szczegółowy w 2018 r. przedstawia się następująco: tereny zurbanizowane (70,7%), tereny przemysłowe lub handlowe i sieci komunikacyjne (9,3%), sztuczne tereny zielone, nierolnicze (8,2%), lasy (5,8%), niejednorodne rolnicze obszary (5,3%), przybrzeżne tereny podmokłe (0,7%).
IGN także udostępnia narzędzie online do porównania ewolucji z czasem użytkowania gruntów w miejscowości (lub terytoriów w różnych skalach). Kilka epok są dostępne jako map lub zdjęć lotniczych: na mapie Cassini ( XVIII th wieku), na mapie Staff (1820-1866) oraz w bieżącym okresie (1950 do chwili obecnej).
Dawne formy są potwierdzone: Dinart (1210), Dynart (1256), Dinart ( XVI th century), Port Dinart (1630).
Nazwa Dinard, pisana we wczesnym średniowieczu jako Dinart , pochodzi od bretońskich słów din (wzgórze, fortyfikacja). Według popularnej etymologii, używanej do uzasadnienia legendarnego aspektu pochodzenia nazwy miasta, nazwa wywodzi się od Arz (niedźwiedź, król zwierząt w całej średniowiecznej Europie) lub Art (Artur). W rzeczywistości druga część toponimu pochodzi od celtyckiego ard, arz , „wysoki”, Dinard oznaczający „wysokie wzgórze”.
We współczesnym Bretonie Dinard nazywany jest Dinarzh , używając etymologii „silny niedźwiedź”.
Gentile jest Dinardais .
Historia Dinard jest związana z legendą o królu Arturze : rzeczywiście, według legendy, król Artur wylądował na wybrzeżu Dinard w 513 roku, aby zbudować tam fort (stąd rzekoma etymologia miasta, fort d'Arthur) i znalazł miasto Dinard.
W średniowieczu Dinard był tylko bardzo skromnym portem rybackim i wioską rybacką na obrzeżach Saint-Énogat, znacznie większym miastem, w tym kościołem i cmentarzem, i stolicą miasta Dinard. Parafia ta jest poświęcona św. Enogatowi , którego tradycja czyni go piątym biskupem Aleth .
W latach 1200-1210, Roland 1 st Dinan z St. Enogat, panowanie viCompte z Poudouvre, posiadał. Zaofiarował ten przywilej, a także przywilej Plancoët swojej siostrze Marguerite de Dinan.
Według opata Mathurina (który napisał historię Saint-Enogat w 1898), Olivier i Geoffroi de Montfort założyli kościół Saint-Jacques i Saint-Philippe, dawniej nazwany L'Hôpital-Bechet dla zakonników Mathurin , w uznaniu, że mieli został wykupiony z rąk niewiernych przez zakonników tego Zakonu. Jednak Geoffroy i Olivier, który założył The Priory w 1324, nie były prawdopodobnie zaangażowane w wypraw krzyżowych (śmierci Ludwika IX w 1270 roku, wyznacza koniec 8 th i ostatnia krucjata), ani dlatego, został wzięty do niewoli przez barbaresques .
Książę Jan IV Bretanii wysiada z Anglii w dniu England3 sierpnia 1379. Jedna z najsłynniejszych pieśni Barzaza Breiza , An alarc'h ("Łabędź"), odtwarza to lądowanie w Dinard, które oznacza początek odbicia Bretanii po próbie skonfiskowania księstwa przez króla Francji Karola V .
Około 1200-1210 w Dynart (Dinard) znajduje się port jałmużny, umożliwiający pielgrzymom przeprawę przez Rance. To przejście jest dołączony do ustanowienia charytatywnej o nazwie „Hôpital-Bechet” i prawdopodobnie kontrolowane przez joannitów z Zakonu Świętego Jana Jerozolimskiego lub przez templariuszy zainstalowany w Saint-Malo , z 1140 r.
Jean-Baptiste Ogée tak opisuje Saint-Enogat w 1778 roku:
„Saint-Enogat; trzy czwarte ligi na zachód-południowy zachód od Saint-Malo, jego biskupstwa , 14 lig od Rennes i 4 ligi od Dinan , jego subdelegacji i jurysdykcji . Istnieje 1400 komunikatorów. Lekarstwo jest alternatywa . Terytorium, od północy i wschodu ograniczone morzem, jest płaskie i dobrze zagospodarowane. Pół ligi na południe od jej wieży zaczyna się wrzosowisko, które rozciąga się na ponad 2 ligi w kierunku Dinan. "
Po zakończeniu terroru ludność miasta opowiada się za zmianami wywołanymi przez rewolucję francuską . Głównym rewolucyjnym świętem jest rocznica egzekucji Ludwika XVI , której towarzyszy przysięga nienawiści do rodziny królewskiej i anarchii, obchodzona od 1795 roku.
Na początku XIX th century Dinard jest wciąż mała wioska rybacka w miejscowości Saint-Enogat. Jego położenie naprzeciw Saint-Malo sprawia jednak, że jest to miejsce przejścia dla żeglarzy i towarów, które wypływają z prywatnego miasta. Spotykamy tam również kilku Brytyjczyków, najczęściej byłych jeńców wojen rewolucyjnych i imperialnych.
Około 1840 r. Alpyn Thomson był pierwszym konsulem angielskim, który osiedlił się w Dinard; Jego następcą został John Sedgwitch, a następnie Robert Monteith, który w 1850 r. mieszkał w klasztorze Dinard.
A. Marteville i P. Varin, kontynuatorzy Ogée , opisali Saint-Enogat w 1843 r.:
„Saint-Enogat (pod wezwaniem św. Enogat , biskupa Aleth , obchodzona 13 stycznia): gmina utworzona przez dawną parafię o tej nazwie, dziś filia ; kapitał kolekcji; biuro rejestracyjne w Dinard. (...) Główne wsie: Saint-Alexandre, la Vallée, Dinard, Haute i Basse-Guais. Główne domy: la Vicomté, la Baronnais, la Belle-Issue. Powierzchnia całkowita: 785 ha w tym (...) grunty orne 576 ha, łąki i pastwiska 18 ha, lasy 3 ha, sady i ogrody 24 ha, wrzosowiska lub nieuprawiane 90 ha (...). Młyny: 3 (de Perdriel, de la Baronnais, du Rocher, wiatr). Najważniejszym punktem tej gminy jest wieś Dinard, która nie wydaje się być jednością z doliną. Ten niewielki port, ostatnio poprawiona przez najważniejszych dzieł, jest obowiązkowe przejście na wszystko, co przychodzi do Saint-Malo, pasażerów lub towarów, przy lewym brzegu z Rance . Łodzie, zmontowane przez trzech lub czterech członków załogi, są nieustannie zajęte przeprawą z Dinard do Saint-Malo i odwrotnie, za skromny wkład w wysokości 5 centymów. Od jakiegoś czasu mówi się o zastąpieniu ich małym parowcem. Wątpimy, aby ta łódź mogła świadczyć usługę po tak obniżonej cenie; jednak dla większości pasażerów czas jest mniej cenny niż pieniądze. Dinard jest również punktem dojazdu drogi z Lamballe do Saint-Malo, która częściowo przecina miasto na południowym wschodzie, a następnie przecina je z południa na północ. Geologia: teren granitowy . My mówimy po francusku. "
Pierwsi brytyjscy turyściJednym z pierwszych odkrywców stacji jest William Faber, amerykański arystokrata, który przebywał w Dinan . Zakochuje się w panoramie wybrzeża i postanawia tam zamieszkać. Zbudował domy na Pointe du Moulinet, „małych tarasach”, które sprzedał swoim anglojęzycznym przyjaciołom w Dinan : to był początek brytyjskiej kolonii w Dinard.
Kiedy William Faber zmarł przedwcześnie (mniej niż 50 lat) w 1854 r., jego żona Lyona Faber przejęła kontrolę: rozpoczęła działalność deweloperską i nadal sprzedawała w ten sam sposób osiedla swoim przyjaciołom z Dinan. Podarowała ziemię w Pointe du Moulinet na budowę kościoła anglikańskiego św. Bartłomieja.
W 1858 roku James Erhart Coppinger wybudował pierwszą nadmorską willę na końcu Moulinet, jest to zamek Bec de la Vallée, czyli Villa Castel Mond (ponieważ należała przez pewien czas do Sir Roberta Monda i jego żony Lady Mond ). W tym samym roku na plaży Écluse, wówczas Élégantes, zbudowano zakład kąpieli morskiej , z drewnianymi palami na palach: to moda na kąpiele morskie, urodzona w Anglii ze względu na jej rzekome walory terapeutyczne, która naprawdę zapoczątkuje Dinard i uczynić go międzynarodowym kurortem nadmorskim. Plaża staje się wtedy przestrzenią kontemplacji i rekreacji, podczas gdy dawniej była tylko przestrzenią pracowitą, bardzo dziką i mało gościnną.
Potem rozpowszechniła się budowa nadmorskich willi: w 1860 r. Lyona Faber zleciła wybudowanie Villa Sainte-Catherine, która teraz zniknęła, a następnie Villa Napoli, zamówiona przez M. de Francesco. W 1865 r. Lyona Faber zleciła wybudowanie willi Bric-à-Brac z widokiem na zatokę Priory. Jego właściciel, Robert Hamilton, nazwałby go tak ze względu na jego nieprawdopodobną architekturę. Po 1865 roku konstrukcje są połączone, nadal są to głównie wille, o całkowicie szalonej i swobodnej architekturze, wszystkie o niezwykle zróżnicowanych stylach. Auguste Poussineau rozwija i dzieli czubek Malouine, Albert Lacroix uruchamia serię willi Saint-Énogat. Hrabia Joseph Rochaïd-Dahdad, Libańczyk, osiadł w Dinard w 1873 roku; Ze znaczną fortuną zainwestował swoje pieniądze w Dinard: zbudował swój zamek Deux-Rives na Pointe du Moulinet, zbudował ulice i bulwary, zlecił budowę targów Concorde w dzielnicy La Vallée i dworca kolejowego Dinard (uważany jest za głównego założyciela nadmorskiego kurortu); jego dwaj synowie kontynuowali pracę ojca.
Stworzenie linii parowców, Jersey Steam Packet Company , wyłaniająca się moda na kąpiele morskie i przybycie pociągu do Saint-Malo w 1864 roku zapoczątkowały rozwój nadmorskiego kurortu pod koniec Drugiego Cesarstwa. w ostatnich dziesięcioleciach stulecia mnożyły się wille i chaty; rozwija się również hotelowy boom, zwłaszcza z hotelem Crystal; Powstają angielskie banki, protestanckie świątynie, kluby tenisowe i golfowe, wybrany klub, Dinard Club i organizowane są regaty.
Wbrew powszechnemu przekonaniu sięga końca XIX th wieku cesarz Napoleon III i jego żona Eugenie nigdy nie planował przyjść pobyt w Dinard latem 1868. żadnych dokumentów na potwierdzenie tezy „wizytę planowaną a następnie anulowane na ostatnia chwila z daremnego i mało wiarygodnego powodu: obecność obok cesarzowej bichona, którego cesarz nie chciałby ze sobą zabrać. Ani ówczesna prasa, ani Mémoires des contemporains nie wspominają o przygotowaniach do tego rzekomo opuszczonego spotkania. Z drugiej strony ówczesne gazety przechowują dokładny ślad ruchów pary cesarskiej latem 1868 r.: Fontainebleau , Plombières , obóz Châlons i Biarritz to jedyne miejsca zarejestrowane w programie. Zbudowana przez architekta Jeana Pichota willa Dinard, ochrzczona Eugenie, ma zatem tylko imię suwerennego cesarstwa. Przypomina prostą nadzieję Dinarda: powitać cesarza i cesarzową. Nie zlecił jej również prefekt Ille-et-Vilaine Paul Féart, ponieważ opuścił departament w 1864 r., by objąć obowiązki w Lot-et-Garonne, gdzie zmarł w 1867 r. Willa będzie należeć do Pierre'a Levavasseura, który zapisze go miastu po śmierci. Villa Eugénie była przez pewien czas ratuszem w Dinard, biblioteką miejską, a następnie muzeum nadmorskim do 2004 roku.
Złoty wiek kurortuW 1889 Benjamin Girard opisał Dinarda w następujący sposób:
„Dinard zawdzięcza wyjątkowej lokalizacji i wspaniałym plażom , a także pięknym klifom, arystokratycznej modzie, która uczyniła go niezrównanym nadmorskim kurortem. Zbudowane w amfiteatrze, nad zatoką, między Pointe de la Vicomté a cyplem znanym jako Bec de la Vallée, miasto składa się w pewnym sensie tylko z luksusowych domów wypoczynkowych, uroczych willi i pięknych hoteli. Wspaniałe kasyno zdobi główną plażę, na której co roku odbywają się słynne wyścigi konne. (...) Na Pointe du Décollé stoi semafor (...). W 1878 r. Centralne Towarzystwo Ratowania Rozbitków utworzyło w Dinard stację szalup ratunkowych (...). "
W latach 80. XIX wieku Dinard był pierwszym nadmorskim kurortem we Francji, był w swoim złotym wieku. Nazywany „Dinardem Stu Hoteli” i „Perłą Szmaragdowego Wybrzeża”, Dinard skupia arystokrację, polityków i intelektualistów z całego kontynentu, którzy nie przebywają już tylko w prywatnych willach i bywają w najpopularniejszych hotelach. bardziej luksusowy: Albert I er , Raymond Poincaré , Agatha Christie , Victor Hugo , Edward VII , George V , Winston Churchill , Judith , Jacqueline Kennedy , Arabia Lawrence (jako dziecko), Edmond Rostand , Paul Valery spędził wakacje w Dinard. Jest to kosmopolityczna populacja, która miesza się z wczesną kolonią angielską.
Pablo Picasso namalował cykl obrazów Les Baigneuses à Dinard, inspirowany coraz mniej ukrytą nagością kąpiących się. Dobroczyńcy miasta mnożą się: oprócz pierwszych deweloperów możemy liczyć na Paula Féarta, Pierre’a Levavasseura, Jeana Pichota… Pani Hughes Hallett, pochodząca z Filadelfii , nazywana „królową Dinard”, jest symbolem życia społecznego. życie na wysokości miasta: każdego wieczoru organizuje wystawne bale i przyjęcia, na których całe „dobre towarzystwo” Dinarda bawi się przez całą noc w Villa Monplaisir (dziś ratusz) . W całym mieście rozkwitają luksusowe wille i hotele przeznaczone dla elitarnej i arystokratycznej ludności, która często odwiedza Dinard. Nie zapomniano również o nauce, morzu i przygodach, kiedy to w 1935 roku na prośbę słynnego komandora Charcota otwarto „Akwarium i Muzeum Morza” . Ale przede wszystkim Dinard jest w czołówce nowoczesności: bieżąca woda, prąd i linie telefoniczne to bardzo rzadki komfort jak na tamte czasy.
Aby dostosować się do rosnącego napływu turystów, wybudowano przystań Bec de la Vallée i klub jachtowy, a następnie promenadę przy świetle księżyca, która zastępuje starą zawieszoną i niepewną kładkę dla pieszych.
Pod koniec XIX th century Dinard jest jednym z najbardziej nowoczesnych miast we Francji. Brytyjska obecność widoczna jest poprzez wille z wykuszowymi oknami , angielskie parki i ogrody , otwarcie protestanckiej świątyni w 1871 roku, klub tenisowy w 1879 roku, kasyno, tor wyścigowy Dinard-Pleurtuit w 1885 roku, pole golfowe (jego przebieg znajduje się w sąsiednim mieście Saint-Briac ) w 1887 r., szpital „La Providence” w 1891 r.
Od początku XX th wieku, spółka akcyjna z Vicomte-in-Dinard zrzesza architektów, przemysłowców i przedsiębiorców paryskiego nieruchomości z projektu: stworzenie nowej dzielnicy Vicomte jako nowy ośrodek mody Dinard . Na czele kolejki architekci Victor Lesage i Charles Miltgen opracowują plany i wyobrażają sobie ten nowy, przyziemny kurort z kasynem, publicznym ogrodem, centrum handlowym, kortami tenisowymi, willami i hotelami. Dzięki funduszom firmy powstaje kasyno Vicomté i hotel Beauvallon. Ale bardzo szybko kryzys gospodarczy 1929 r. odciął stolicę i nadzieje związane z farmakologicznym i ambitnym projektem Vicomté w Dinard: kasyno zostaje zniszczone, a hotel Beauvallon zostaje przekształcony we współwłasność. Pozostałe hotele, wille i centrum handlowe pozostaną w formie planu.
Odnowa obiektów kąpielowych (1920-1930)Jeśli marzenie o pododdziale Vicomté się nie spełni, Dinard będzie, obok Biarritz, jednym z niewielu francuskich kurortów, które w okresie, który będzie określany jako szalone lata dwudzieste, w dużej mierze odnowią swoje nadmorskie obiekty . Great War rzeczywiście znikają pewną koncepcję wysokiej społeczeństwa, które przez jego stylu życia i upodobań, było przedłużenie że z XVIII -tego wieku, a przynajmniej naśladowała. Życie nad morzem jest dla niej jedynie transpozycją imprez towarzyskich (obiady, herbatki, wszelkiego rodzaju bale, koncerty, kluby, polowania, wyścigi konne itp.) z miasteczek i zamków na wieś, nad morze. Ta ostatnia pełni jedynie rolę „obrazowego charakteru”, którą kontempluje się jak obraz schowany przed wykuszem salonu z ciemną stolarką i tapicerowanymi meblami swojej willi lub tarasu, ale bez wchodzenia lub w bardzo niewielkim kontakcie z nim. Poza kilkoma regatami towarzyskimi, na których spotykają się jachty cesarskie, królewskie i wielkoksiążęce, dla tej firmy nie ma tego, co istotne.
„Nowy wielki świat” zakochany w nowoczesności, szybkości, sporcie, jazzie. zastąpi to społeczeństwo „arystokratycznymi” gustami i obali kodeksy. Życie towarzyskie będzie teraz toczyć się wokół plaży i jej działalności. Pretekstem stanie się morze i życie na świeżym powietrzu. Teraz urządzenia do kąpieli Dinard głównie pochodzą z początku XX th wieku (hotelach w kasynie) i nie spełniają już gusta nowej spółki. Jean Hennessy , który jest właścicielem bardzo ważnej nieruchomości w Dinard, stworzy następnie spółkę inwestycyjną L'Écluse , której celem jest odnowienie obiektów kąpielowych kurortu. Jego pierwszym i jedynym osiągnięciem, które powierzył swojemu architektowi Marcelowi Oudinowi, był w 1927 roku nowy hotel „Gallic Hotel”, położony w pobliżu głównej plaży, przy 2 bulwarze Féart. Manifest wyważonego art deco , ten rozległy i luksusowy hotel z wielopoziomową fasadą, w którym Pablo Picasso zatrzyma się dwa razy, zaoferuje wszelkie wygody, jakich oczekują nowi klienci. Jego 100 łazienki dla 150 pokoi (średnia jedna jest łazienka dla 10 pokoi w placówkach tego samego stojących na czasie w Dinard), jego centralnego ogrzewania, jego liczne windy będzie to wielki sukces od samego początku zapewnić. Pierwsze lata pracy. Otwarcie tego obiektu będzie miało bardzo istotny wpływ na branżę hotelarską Dinard, która z kolei będzie dążyć do unowocześniania. Duża część przekształceń istniejących obiektów zostanie następnie powierzona temu samemu Marcelowi Oudinowi, znanemu paryskiemu architektowi, właścicielowi willi w „Fourberie”, stanie się jednym z głównych architektów przekształceń nadmorskiego Dinard. Zrealizuje między innymi dom klubowy „Dinard Golf”, modernizację hoteli „de la Mer” i „Michelet” dla rodziny Legendre, „Rotondę” „Panoramy”, bar „La Potinière” " rue du Casino , sali tanecznej "Le Casanova", bulwar Féart. Opracuje plany nowego nabrzeża dla firmy „Zielone Vedety” oraz pierwszy niezrealizowany projekt mostu nad ujściem Rance na poziomie dzielnicy Vicomté. Jego projekt „termalnego basenu-pałacowego” na grobli plaży Écluse nie zostanie jednak zatrzymany przez miasto Dinard, które woli projekt architekta Maxa Fourniera, który zbuduje kasyno Balnéum.
Okres dwudziestolecia międzywojennego przedstawia więc Dinard pozytywną ocenę. Ten okres, o którym zbyt często zapominamy, był jego drugim złotym wiekiem dzięki wizjonerskim biznesmenom, takim jak Jean Hennessy. Wydarzenia zewnętrzne, takie jak kryzys z 1929 roku czy II wojna światowa , nie pozwolą na zebranie owoców tej zmiany w krótkim okresie. Jednak w przeciwieństwie do niektórych innych kurortów w La Manche, które miały zamarznąć w poprzednim stuleciu i szybko zniknąć, Dinard, patrząc w przyszłość w latach dwudziestych, zamierzał promować nadmorski styl życia podobny do tego, który znamy dzisiaj, a tym samym zabezpieczyć swoją przyszłość.
Jednak od lat 30. Dinard zaczął podupadać jako kurort społeczny: Brytyjczycy stopniowo przestali tam przyjeżdżać i nagle opuściła go cała bogata arystokracja. Od wietrznego klimatu wolimy Lazurowe Wybrzeże , modniejsze i bardziej cenione ze względu na klimat śródziemnomorski. Miasto stopniowo odchodzi w zapomnienie, stawiają opór tylko wille.
Pierwsza Wojna SwiatowaDinard war memorial nosi nazwiska 346 marynarzy i żołnierzy, którzy zginęli dla Francji podczas I wojny światowej ; 100 z nich jest również zapisanych na tablicy pamiątkowej znajdującej się w kościele parafialnym Saint-Enogat, 174 na tablicy pamiątkowej znajdującej się w kościele Notre-Dame, a 4 na innej tablicy znajdującej się w świątyni protestanckiej. 83 żołnierzy, w tym anonimowy, pochowano na placu wojskowym cmentarza komunalnego, a także innego żołnierza, Henri Lodina, który zginął za Francję w Marrakeszu ( Maroko )5 grudnia 1933.
41 żołnierzy belgijskich zmarł w szpitalu komplementarny N O 64 znajduje się w Dinard leżą w części wojskowej Dinard cmentarza
Druga wojna ŚwiatowaDrugiej wojny światowej zdecydowanie były podzwonnym do Dinard, międzynarodowej sławy kurorcie. 14 marca 1941Burmistrz Emile Bara został skazany na sześć miesięcy więzienia przez walki z Rennes do ukrycia broni. Przetrzymywany w tajemnicy przez dwa miesiące, został zesłany do Exmet w Dordonii. Prefekt Rippert mianuje Arsène Jeanne nowym burmistrzem22 marca 1941. W nocy z 5 na6 sierpnia 1944około dwudziestu osób, w tym burmistrza miasta, komisarza policji i części rady miejskiej, zostało aresztowanych przez Niemców i wziętych jako zakładników Kommandantur . Większość z nich została uwolniona, burmistrz Arsène Jeanne i Georges Rio dołączą do zakładników w chatce 14 w obozie Margueritte w Rennes.
Pomnik wojenny Dinard nosi nazwiska 58 osób, które zginęły za Francję podczas II wojny światowej; na stronie internetowej dostępna jest lista 25 osób deportowanych do obozów koncentracyjnych w Niemczech powiązanych z Dinardem.
Na placu wojskowym cmentarza Dinard znajdują się groby 63 brytyjskich marynarzy i żołnierzy, którzy zginęli podczas II wojny światowej, w szczególności 50 marynarzy, którzy byli członkami załogi krążownika HMS Charybdis zatopionego przez niemiecką łódź torpedową na23 października 1943off Perros-Guirec .
Po II wojnie światowejYves Verney jest pierwszym burmistrzem, który odbudował miasto, fala inwestycji i rewitalizacji próbuje przystosować Dinard do masowej turystyki i przywrócić dynamikę: czasami wiąże się to z koniecznym zniszczeniem istniejących elementów architektonicznych, tak jak w przypadku budowy centrum kongresowego, przyszłości Pałac Sztuki i Festiwalu oraz jego basen olimpijski (1967), następnie hotel Crystal. Po śmierci Yvesa Verneya podczas jego kadencji, Yvon Bourges, burmistrz w latach 1962-1989, otwiera nową stronę i kontynuuje renowację Dinard: Hôtel des Postes (1963), nadmorskiego, dzielnicy Saint-Alexandre z centrum społecznym oraz budowę osiedli mieszkaniowych, strefy przemysłowej i rzemieślniczej (od 1971), kompleksu sportowego (COSEC) w 1978, ośrodka jeździeckiego na poziomie międzynarodowym w Val Porée (od 1972), hotelarza szkoły średniej Yvon-Bourges (1973) , utworzenie Strefy Ochrony Dziedzictwa Architektonicznego, Miejskiego i Krajobrazowego (ZZPAUP), przegłosowano20 kwietnia 1984oraz uwydatnianie dziedzictwa miasta, z klasyfikacją willi dokonaną przez burmistrza Mariusa Malleta, który w 1989 roku stworzył Brytyjski Festiwal Filmowy i kontynuował rozbudowę Place Clarard / Rochaïd poprzez budowę nowych hal. Od 2000 roku ratusz kładł duży nacisk na kulturę (znak City of Art and History), z dwiema współczesnymi wystawami każdego lata (jedna w Villa Roches Brunes, a druga w Palais des Arts), wystawa edukacyjna w zimowe i liczne festiwale (film brytyjski, młodzi projektanci mody, Estivales du rire, Tydzień Kina Niemieckiego…).
Sześciu żołnierzy z Dinard zginęło za Francję podczas wojny indochińskiej i siedmiu podczas wojny algierskiej .
Od 2003 roku Dinard korzysta z etykiety Miasta Sztuki i Historii .
W 2010 r. miasto Dinard zostało nagrodzone etykietą „ Internet City @@”.
Dinard to miasto tradycyjnie prawicowe: w 2012 r. Nicolas Sarkozy uzyskał w ten sposób prawie 55% głosów w drugiej turze wyborów prezydenckich, podczas gdy François Hollande w pozostałej części Bretanii oddał ponad 56% głosów .
Od 1945 r. na czele gminy przeszło dziewięciu burmistrzów:
Kropka | Tożsamość | Etykieta | Jakość | |
---|---|---|---|---|
18 maja 1945 | 7 maja 1953 | Louis Léouffre | MRP | Bank menedżer generalny radca w kantonie Dinard (1945 → 1951) |
8 maja 1953 | 27 czerwca 1962 | Yves Verney | Rad.ind. | Kierownik firmy |
28 czerwca 1962 |
10 listopada 1967 (rezygnacja) |
Yvon Bourges |
UNR - UDT następnie UD- V e |
Dziennik, Sekretarz Stanu Zastępca od 6 th dzielnicy Ille-et-Vilaine (1962 → 1965 i 1967) radnego w kantonie Dinard (1964 → 1988) |
10 listopada 1967 | 21 marca 1971 | André Masson | płyta DVD | |
21 marca 1971 | 19 marca 1989 | Yvon Bourges | UDR następnie RPR | Dziennik Minister MEP (1973 → 1975) Senator od Ille-et-Vilaine (1980 → 1998) Członek od 6 th powiat Ille-et-Vilaine (1973 → 1975 i 1978) radnego w kantonie Dinard (1964 → 1988 ) Przewodniczący rady regionalnej Bretanii (1986 → 1998) |
19 marca 1989 |
23 stycznia 2010 (rezygnacja) |
Mariusz Mallet (1930-2013) | płyta DVD | Były farmaceuta |
23 stycznia 2010 | 4 kwietnia 2014 | Sylvie Mallet | płyta DVD | Oficer Society 9 th Wiceprezes CC Szmaragdowym Wybrzeżu (2013 → 2014) |
4 kwietnia 2014 | 10 kwietnia 2017 r. | Martine Craveia | płyta DVD | Account manager Prezydent CC Côte d'Émeraude (2014 → 2017) |
10 kwietnia 2017 r. | 4 lipca 2020 r. | Jean-Claude Mahé | DVC ( SE — DVG ) |
Dostosowane do nauczania 1 st Wiceprezesa CC Szmaragdowym Wybrzeżu (2017 → 2020) |
4 lipca 2020 r. | W trakcie | Łosoś Arnaud | płyta DVD | Przedsiębiorca County radny w kantonie Saint-Malo-2 (2021 →) 9 th Wiceprezes CC Szmaragdowym Wybrzeżu (2020 →) |
Miasto jest miastem partnerskim:
Miasto było siedzibą firmy Rousseau Lotnictwa od 1963 do 1976 roku, ustanawiając pierwsze połączeń lotniczych z Wysp Normandzkich i dokonywania w czasie lotniska Saint-Malo-Dinard-Pleurtuit 3 rd lotnisku prowincji do liczby przewożonych pasażerów (200 000 osób). W 2017 roku, ze 121,690 pasażerów, lokalny port lotniczy zajmuje obecnie 39 th rangę.
Ewolucja liczby mieszkańców jest znana ze spisów ludności przeprowadzanych w gminie od 1793 r. Od 2006 r. legalne populacje gmin są corocznie publikowane przez Insee . Spis opiera się obecnie na corocznym zbieraniu informacji, sukcesywnie dotyczących wszystkich terytoriów miejskich przez okres pięciu lat. W przypadku gmin o liczbie mieszkańców powyżej 10 000 spisy ludności odbywają się co roku po przeprowadzeniu badania próby adresów reprezentujących 8% ich mieszkań, w przeciwieństwie do innych gmin, w których co roku przeprowadza się prawdziwy spis.
W 2018 r. miasto liczyło 10 148 mieszkańców, co stanowi wzrost o 3,14% w porównaniu do 2013 r. ( Ille-et-Vilaine : + 4,83% , Francja z wyłączeniem Majotty : + 2,36%).
1793 | 1800 | 1806 | 1821 | 1831 | 1836 | 1841 | 1846 | 1851 |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|
820 | 1791 | 1 988 | 1650 | 1818 | 2 193 | 2054 | 2086 | 2 266 |
1856 | 1861 | 1866 | 1872 | 1876 | 1881 | 1886 | 1891 | 1896 |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|
2415 | 2770 | 2784 | 2513 | 2 972 | 3849 | 4253 | 4435 | 5095 |
1901 | 1906 | 1911 | 1921 | 1926 | 1931 | 1936 | 1946 | 1954 |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|
4 787 | 6 114 | 7,003 | 6961 | 8 835 | 9090 | 7 721 | 8428 | 8540 |
1962 | 1968 | 1975 | 1982 | 1990 | 1999 | 2006 | 2011 | 2016 |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|
9270 | 9052 | 9 234 | 9 590 | 9 918 | 10430 | 10 644 | 10 230 | 10,114 |
2018 | - | - | - | - | - | - | - | - |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|
10148 | - | - | - | - | - | - | - | - |
Miasto ma populację, która stale rośnie od kilkudziesięciu lat, od 7721 mieszkańców w 1936 roku do 10148 w 2018 roku.
Obecnie ludność starzeje się z bardzo niskim wskaźnikiem urodzeń (-380 mieszkańców w latach 1990-1999). Ten naturalny deficyt jest charakterystyczny dla kurortów nadmorskich z atrakcyjnością emerytów, ale jest równoważony znacznie wyższym wkładem migracji (+892). W tym okresie międzycenowym miasto cieszyło się wzrostem +0,5% rocznie, czyli wciąż nieco niższym niż średnia departamentalna (+0,67%).
Histogram rozwoju demograficznegoKościół anglikański św. Bartłomieja.
Świątynia protestancka.
Kościół Saint-Énogat.
Dinard należy do parafii Notre-Dame-d'Émeraude, która skupia kościoły Dinard, La Richardais , Saint-Briac-sur-Mer i Saint-Lunaire . W Dinard są dwa kościoły katolickie.
Obecne są również kościół anglikański, kościół św. Bartłomieja , rue Faber, spuścizna angielskiej kolonii Dinard, świątynia Zjednoczonego Kościoła Protestanckiego Francji , bulwar Lhotelier i dawna świątynia reformowana, rue Jacques Cartier.
Sala Królestwa Świadków Jehowy, rue des Frères Boussac.
Miasto ma dwa cmentarze: Saint-Énogat i Dinard.
Prasa pisemna:
Stary klasztor.
Dom Czarnego Księcia.
Dwór La Baronnais.
Fort na wyspie portowej .
Willa Les Roches Brunes .
W mieście znajduje się sześć zabytków i 146 zinwentaryzowanych budynków :
Wille Dinard zyskały renomę kurortu i stanowią znaczące dziedzictwo architektoniczne. Jeśli większość z nich koncentruje się w luksusowej dzielnicy Malouine, wyposażonej i wymyślonej przez dewelopera Auguste Poussineau, można je znaleźć w całym mieście i we wszystkich stylach. Powtarzająca się obecność wykuszowych okien na willach wskazuje jednak na obecność kolonii angielskiej. Są to domy mieszczańskie i rodzinne, które można określić jako „prywatne hotele nad morzem”, często przekazywane z pokolenia na pokolenie. Dlatego te wille skupiają się na punktach, które pozwalają cieszyć się widokiem 360 stopni . Prawdopodobnie najbardziej charakterystyczna willa Roches Brunes została zbudowana około 1893 roku dla brata Auguste'a Poussineau, paryskiego projektanta mody Émile'a Poussineau. W stylu neo-Louis XIII jest charakterystyczny dla architektury Belle Époque, która nie zdołała stworzyć stylu i ogólnie inspirowana estetyką przeszłości. Od 2007 roku willa należy do miasta, wręczył ją jej ostatni właściciel Paul Braud. W willi odbywa się zatem kilka wydarzeń, takich jak wystawy i warsztaty rysunkowe.
Villa Saint-Germain, na Pointe du Moulinet.
Ściany nośne Villa Belle-Assise inspirowane są średniowieczną architekturą.
Willa La Garde i jej „eksplodująca” architektura.
Willa Reine Hortense z widokiem na plażę Écluse.
Ostatnio w całym mieście powstaje wiele programów nieruchomościowych, inspirowanych nadmorskim stylem, dodając odrobinę nowoczesności, jakby chciały uwiecznić luksusowy przykład willi Malouine i nadmorskiego stylu życia, którego są świadkami.
Większość brakujących willi i budynków została zniszczona w latach 70. i 80. W tym czasie Dinard popadł w zapomnienie i słabo przeżył ucieczkę zamożnych turystów z przeszłości. Zbyt wiele kasyn wydaje się nieodpowiednich dla lokalnej ludności. W ten sposób Casino Le Balneum , w stylu Art Deco, przylegające do ocalałego kasyna, zostaje zniszczone, zastąpione basenem i centrum konferencyjnym (które w 2007 roku stanie się Pałacem Sztuki i Festiwalem). W ten sposób ratusz myśli o rewitalizacji turystyki biznesowej i wypoczynku.
W 1979 roku Hotel Crystal, o bardzo zaskakującej i oryginalnej jak na swoje czasy architekturze (został zbudowany w 1892), w tym przeszklona wieża o wysokości 30 metrów, został zniszczony, w celu wybudowania znacznie nowocześniejszej rezydencji i mającej większą pojemność pomieścić turystów. Nowy budynek odzyskał swoją nazwę i znajduje się naprzeciwko plaży Écluse, na prawo od willi Queen Hortense.
Zniknęło również wiele willi, takich jak willa markiza de Mortemart, willa Les Terrasses , zamek Coppinger, willa Sainte-Catherine, zamek Malouine… Możemy również zauważyć zniszczenie willi Nahant, której ziemia była służył do budowy obecnej szkoły hotelarskiej miasta.
W ten sposób zniknęło bogactwo architektoniczne, czasem na polecenie ratusza lub na potrzeby działalności deweloperskiej. Te zaginięcia zwiększyły świadomość potrzeby ochrony pozostałego dziedzictwa architektonicznego i zaowocowały utworzeniem ZPPAUP, który skupia 407 willi w całym mieście i obecnie zapobiega wszelkim innym tego typu działaniom.
Miasto posiada cztery główne plaże ze stacją ratowników i sezonowym sprzętem:
Plaża Saint-Énogat.
Plaża Port-Riou na pierwszym planie i plaża Saint-Énogat w tle.
Przegląd plaży Écluse.
Plaża Écluse de Dinard podczas odpływu.
Namioty na plaży Śluzy.
Na cześć organizowanego od 1990 roku Brytyjskiego Festiwalu Filmowego , na nadbrzeżu na grobli Śluzy, wzniesiono pomnik ku czci Alfreda Hitchcocka i jego filmu Ptaki , zainaugurowano pomnik8 października 2009i dzieło rzeźbiarza Lionela Ducos. Zastępuje starą statuę Hitchcocka, znajdującą się wyżej, przed małym kasynem i którą trzeba było wymienić ze względu na zły stan.
W 1918 roku burmistrz Paul Clarard podjął decyzję o wzniesieniu pomnika poległym w I wojnie światowej . Po konkursie posąg zaproponowany przez Jeana Galle został wybrany w 1923 roku, ale dopiero w 1927 roku, po komplikacjach, posąg został ostatecznie odsłonięty, naprzeciwko kościoła Notre-Dame i na Kalwarii Place du Géneral-de-Gaulle . Ta granitowa kalwaria pochodzi z 1875 roku i została stworzona przez Yvesa Hernota , zaangażowanego rzeźbiarza, którego celem było „odrodzenie kościołów”; w ten sposób przeprowadził setki kalwarii wysłanych po całej Francji, ale także za granicę (Jersey, Haiti…).
W historycznym centrum Saint-Énogat znajduje się również granitowa kalwaria, Place du Calvaire.
Po raz pierwszy zdobiąca Jardin des Plantes w Paryżu w 1876 r. Ewa kuszona przez węża przez rzeźbiarza Gastona Guittona została wzniesiona w Dinard w 1936 r. na dachu „ Akwarium i Muzeum Morza ” zainstalowanego w willi Bric-à-Brac, z inicjatywy prof. Jeana Abla Gruvela . Przed nim jest wyjątkowa panorama na punkt Vicomté i odsłaniającą zatokę klasztoru. Jednak jego nagość i krzywe „ Ewy ” są uważane za skandaliczne przez fundamentalistów w Dinard, a posąg jest niejednokrotnie wandalizowany: widzimy go na lekko odbarwionych stopach i nogach „ Ewy ”.
Galerie sztuki KinoTablica przypominająca przeżycia Auguste'a i Louisa Lumière .
Tablica upamiętniająca pobyt Julesa Micheleta w 1872 roku.
Willa Rogera Vercela .
Miedziana płaskorzeźba rzeźbiarza Armela Beaufilsa , umieszczona w 1937 r. na promenadzie Clair de Lune po wykupieniu abonamentu, przypomina lądowanie Jana IV z Bretanii.
UrodzeniaWiele międzynarodowych osobistości często odwiedza lub odwiedzało Dinard jako nadmorski kurort i ośrodek wypoczynkowy, w tym w kolejności alfabetycznej:
Blazon : Zmierz się z gronostajowym krzyżem, każdy kanton naładowany bladym Gulesem. |
Herb miasta został zmodyfikowany w 1997 roku. W istocie herb nie respektował zasady przekory barw . Nowa flaga została stworzona przez Société bretonne de vexillologie : dziesięć równych poziomych pasów na przemian niebieskich i białych z szerokim żółtym poprzecznym pasem na wale obciążonym czarnym niedźwiedziem, zwieńczonym złotą koroną. Niedźwiedź świadczy o rzekomej etymologii Dinard ( Dinarzh : silny niedźwiedzia), a niebiesko-białe paski przywołują namioty plażowe miasta.
W wrzesień 2014, decyzja gminy przywraca „historyczną” flagę miasta, zrodzoną z rozkazu w 1905 r. nadanego przez burmistrza Jean-Marie Degas opatowi Josephowi Mathurinowi, pierwszemu historykowi miasta, autorowi w 1897 r. Dinard-Saint-Enogat przez wieki . Zapragniony heraldyki Mathurin zasugerował, aby miasto używało herbu trynitarnego przeoratu Dinard jako swojej flagi. Propozycja ta została przyjęta w 1910 roku pod mandatem Paula Crolarda.
Zachód słońca w Dinard.
Promenada Pablo-Picasso i wille Malouine.
Widok z lotu ptaka Dinard z Saint-Malo w tle.
Zatoka Priory od promenady przy świetle księżyca.
Taras Akwarium.
Bilet wymaga 1 franka Dinardais.