Selinunte | ||
Świątynia E poświęcona Herze | ||
Lokalizacja | ||
---|---|---|
Kraj | Włochy | |
Region | Sycylia | |
Województwo | Trapani | |
Informacje kontaktowe | 37 ° 35 ′ 01 ″ północ, 12 ° 49 ′ 29 ″ wschód | |
Powierzchnia | 270 ha | |
Geolokalizacja na mapie: Włochy
| ||
Historia | ||
Czas | VII th - III th century BC. J.-C. | |
Selinunte lub Selinous (greckie Σελινοῦς , łac. Selinus , włoski Selinunte ) to starożytne greckie miasto położone na południowym wybrzeżu Sycylii .
Obecnie stanowisko archeologiczne znajduje się na terenie gminy Castelvetrano , w prowincji Trapani , na zachód od ujścia rzeki Belice . Selinunte jest przecinana na zachodzie przez rzekę Modione, starożytne Selinos, a na wschodzie przez Gorgo de Cottone.
Założone w VII -go wieku pne. BC przez osadników megarian , miasto miało 30 000 mieszkańców w szczytowym okresie i cieszyło się wpływami handlowymi i kulturalnymi w całej zachodniej Sycylii.
Miasto swoją nazwę, dość powszechną w świecie greckim, zawdzięcza potokowi Selinus (obecne Modione), którego nazwa pochodzi od rośliny selinon , rodzaj dzikiego bólu , rośliny leczniczej, która obficie rosła w okolicy i której zwycięzców koronowano w igrzyskach przesmyków i nemejczyków . Ból był również symbolem miasta, wybijanym na monetach z epoki.
Przedmiotem dyskusji jest data powstania Selinunte: starożytne źródła literackie podają -628 / -627 według Tukidydesa lub -651 według Diodora z Sycylii . Specjaliści, jak Lorena Jannelli, preferują datę podaną przez Diodora, podczas gdy inni, jak Roland Martin , wolą datę podaną przez Tukidydesa. Odkrycia archeologiczne nie pozwalają zdecydować między tymi dwoma datami, ale założenie miasta musi znajdować się między nimi, chyba że kolonizacja odbyła się dwa razy, a druga data odpowiada oficjalnemu uznaniu Selinunte przez jego ojczyznę.
Miasto zostało założone głównie przez osadników megariańskich z Mégara Hyblæa , co łączy starożytne podania , według których zostało założone pod wodzą Pammilosa (lub Pamillosa), Doriana z Mégara Hyblæa . Dzisiejsze badania potwierdzają, że Koryntianie i Megarianie z macierzystego miasta Megara (Megara Nisea) również brali udział w jego założeniu.
Zamożnych kolonia w VI th wieku i powstanie majestatycznych świątyń na dwóch bastionów. Siedlisko również rośnie. Mur ( cinta muraria ) o długości 1200 metrów, przecięty trzema bramami i otoczony pięcioma wieżami, został zbudowany wokół akropolu w VI wieku. Został naprawiony w -408 pod egidą Hermokratesa, następnie pod panowaniem Kartaginy i do najazdów arabskich.
W połowie VI XX wieku , podobnie jak w innych koloniach sycylijskich, rząd oligarchiczny został zastąpiony przez tyrana Theron Milziade syna, który przejmie władzę przez uzbrojenia niewolników 300 miasta. Zastąpił Peithagorasa, a następnie Euryleona, zamordowanego w pobliżu ołtarza Zeusa Agoraiosa. Kolejny wiek był również bardzo zamożny, a miasto przyciągało kosmopolityczną ludność: grecką, sycylijską, włosko-etruską, semicką ...
Kolonia istnieje od czterech stuleci: znana jest z żyznej gleby umożliwiającej obfitą produkcję pszenicy . Z tego okresu pochodzą duże świątynie, które są widoczne do dziś.
Położone na zachód od południowego wybrzeża Sycylii, w zatoce między Capo San Marco i Capo Granitola, Selinunte leży przy szlakach morskich, które Fenicjanie odwiedzali od dawna. Jest również zainstalowany w obszarze najbliższym Fenicjanom obecnym na Sycylii. Te dwie mocne strony umożliwiają owocne kontakty i handel. Z tych powodów, ale także dlatego, że Mégara Hyblaea , miasto-matka, nie może rozciągać się ani na północ (gdzie znajdują się Chalcydowie z Katanii , Leontinoi i Naxos ), ani na południe (gdzie są obecni Koryntianie z Syrakuz ), miejsce to zostaje wybrany do założenia kolonii.
Miasto miało dwa porty, u ujścia Selinos i przy ujściu do morza Gorgo Cotone, teraz zamulone. Niższej jakości preferowano port Héracléa Minoa i ujście Mazaro .
Strefa wpływów Selinunte rozciąga się w górę doliny Belice (dawniej Hypsas), w szczególności w Entella . Selinunte rozprzestrzenia swoje kulty i swój alfabet w tej dolinie. Jeśli historia jest usiana sprzeczne relacje między Selinunte i jego rywal Élyme Segesta , dwa miasta utrzymuje uprzywilejowane stosunki handlowe; Selinunte oferuje grecki wkład kulturowy do tego ostatniego, który zostaje głęboko zhellenizowany. Na przykład w Segesta znajdujemy grecką architekturę, o czym świadczą jej dorycka świątynia, naczynia na poddaszu, a także monety greckiej inspiracji. Ponadto na alfabet Segesty ma bezpośredni wpływ alfabet Selinunte. Kłótnie między dwoma miastami są często wynikiem sporów rodzinnych zrodzonych z małżeństw mieszanych, które mają zły obrót; małżeństwa mieszane są wyraźnie dozwolone w traktacie o epigamii.
Oprócz kontaktów z Elymes , Selinunte, ze względu na swoje położenie na zachodnim krańcu świata greckiego, utrzymuje stosunki ze światem fenickim , w szczególności z miastem Motyé . Te powiązania z różnymi kulturami pozwalają Selinunte na rozwinięcie stylistycznego eklektyzmu, unikalnego na Sycylii .
W szczytowym okresie miasto liczy 80 000 mieszkańców.
Selinunte założył własną kolonię w Héracléa Minoa w roku -570 . Ta ostatnia służy jako placówka, zanim przejdzie pod kontrolę Kartaginy w -405.
W konflikcie terytorialnym z Elymes , Selinunte konfrontuje się z Egeste od -580 . Miasto uczestniczy w próbach greckiej kolonizacji punickiego zachodu z Pentathlos w kierunku -580 i Dorieus w kierunku -510, ale ma ambiwalentną pozycję w stosunku do Kartaginy. Po Rhêgion i Himère , po zniszczeniu Megara Hyblaja przez Gelon i prawdopodobnie w reakcji na hegemonicznego życzenia Syracuse i roszczeń terytorialnych Agrigento, Selinunte sprzymierzony z Kartaginy w -483 następnie podczas -unique Pierwszy Greco wojny , która przeciwstawia je do Grecy. Po klęsce Kartaginy wita syna pokonanego generała Hamilcara, ale zmienia swoją politykę i sprzymierza się z greckimi miastami, aby przyćmić rywala Segestę.
W następstwie powtarzających się konfliktów Segesta zaapelował do Aten i Kartaginy o zapewnienie sobie obrony. W -415 Ateńczycy rozpoczęli wyprawę sycylijską, która zakończyła się w -413. W -409 przyszła kolej na lądowanie Kartagińczyków ; miasto zostaje zniszczone po dziewięciodniowym oblężeniu przez wojska Hannibala de Giscon , o czym donosi Diodor z Sycylii ; następnie traci 16 000 mężczyzn i 5 000 więźniów, do których należy dodać 2600 uchodźców, którzy emigrują do Agrigento . Moneta znika. Został odbudowany w -408 przez Greków i Kartagińczyków, w szczególności przez Syrakuzańskich Hermokratesów . Ten ostatni pośpiesznie odnawia na swój koszt część umocnień akropolu i kazał zbudować dwa bastiony północnej bramy, która zastąpiła wieże. Ponadto większość ludności opuszcza akropol, aby skoncentrować się w zewnętrznych dzielnicach. Miasto pozostaje jednak pod kontrolą Kartaginy i musi zapłacić mu daninę . Grecy, którzy przeżyli, nie mogli wrócić do -405 r., Po traktacie pokojowym podpisanym przez Dionizego z Syrakuz, który korzystając z kłopotów spowodowanych przez punicki podbój, objął władzę w Syrakuzach .
Selinunte doświadczył nowego rozwoju i odrodził się pod cechami Kartaginy około -320 i służył jako punkt wsparcia dla wojsk punickich w ich podboju Sycylii .
W -241 r. Mieszkańcy całkowicie go zrównują, aby nie wpadła w ręce rzymskiej armii, która właśnie wygrała pierwszą wojnę punicką . Mieszkańcy wyjeżdżają do Lilybée .
Miejsce to jest częściowo zajęte w czasach rzymskich i bizantyjskich oraz na początku średniowiecza , ale nie znajduje już swojej dawnej świetności. Trzęsienie ziemi kończy niszczenie pozostałości starożytnego miasta, które zostało zapomniane aż do ponownego odkrycia w 1551 roku przez dominikańskiego mnicha Tommaso Fazello . Dekret Ferdynanda I (króla Obojga Sycylii) z 1779 roku zakazał Sycylijczykom wykorzystywania ruin jako kamieniołomu.
Od 1809 roku archeolodzy zmieniali się z brytyjskim konsulem i archeologiem Robertem Faganem . W tym czasie w świątyni G stała pojedyncza kolumna, powszechnie nazywana Fusu dila Vecchia. Następują po sobie brytyjscy archeolodzy William Harris i Samuel Angell (1822-1823), którzy odkopali metopy ze świątyni C, Niemcy Ludwig von Zanth i Jacques Ignace Hittorff (1824), który wykopał świątynię B i Włoch Domenico Antonio Lo Faso Pietrasanta (1831). Miejsce to zostało oczyszczone z piasku przez Valerio Villareale i Francesco Saverio Cavallari , którzy jako dyrektor Sycylijskich Starożytności rozpoczęli nowe wykopaliska, które doprowadziły do odkrycia nekropolii Manicalunga (1874). Giuseppe Patricolo (1888) i Antonino Salinas (1893) badają Sanktuarium Malophoros. Jean Hulot opublikował w 1910 roku swoje przeglądy i rekonstrukcje graficzne starożytnego miasta. Ettore Gabrici (1915-1926) poszerza wykopaliska na wschód od akropolu. Antonino Di Vita i Jole Bovio Marconi ścigają ich po II wojnie światowej .
Mimo że witryna zyskuje rozgłos i turystyka wierzy tombaroli i mafia plądrowanie ruin w XX -tego wieku. Pod kierownictwem archeologa Vincenzo Tusy w latach 80 - tych powstał park archeologiczny , wywłaszczając 80 właścicieli. Kształtowanie krajobrazu zostało przeprowadzone przez Franco Minissi i Pietro Porcinai , przy wsparciu Matteo Arena, w szczególności poprzez stworzenie sztucznych wydm, stanowiących fizyczną i wizualną barierę na zewnątrz. Mimo licznych protestów i rezygnacji Minissi i Porcinai po ich zawieszeniu, projekt został zakończony po znacznych modyfikacjach.
Witryna ma 10 świątyń lub kapliczek i można ją podzielić na duże obszary:
Podczas pierwszych wykopalisk archeologicznych do świątyń przypisywano listy w celu ich identyfikacji, przy braku pewności co do bogów, którym były poświęcone. Inskrypcja ze świątyni G wskazuje na dziewięciu bogów czczonych przez Selinontinów jako obrońców: Zeusa , Fobosa , Heraklesa , Apolla , Posejdona ¨, Tyndarydów , Atenę , Demeter Malophoros i Persefona Pasicrateia. Ale w Selinunte czczono także innych bogów.
Wykopaliska archeologiczne są prowadzone przez zespoły z różnych krajów, w tym z Włoch, Francji, Stanów Zjednoczonych, a także z Niemieckiego Instytutu Archeologicznego .
Akropol , na zachodnim wzgórzu, jest skonstruowany przez ziemnych i umocnień z IV -go wieku pne. AD przeoczone przez wiele świątyń (A, B, C, D, O, Y).
Widok na Akropol i świątynię C.
Świątynia C.
Rekonstrukcja świątyni C i zdobiącej fronton Gorgony .
Akropol .
Widok z akropolu na wschodnie wzgórze.
Świątynia A została zbudowana między -490 a -480 lub -460. Niewielkie wymiary, 16,23 m na 40,24 m , cokół schodkowy , tynk zwieńczony stylobatem , służy jako podstawa. Sześć z czternastu kolumn jest ułożonych zgodnie z relacją kanoniczną. Budynek był zwieńczony simą wyrzeźbioną w greckim marmurze. Dwie spiralne klatki schodowe ( spiralne ), najstarsze w historii architektury, zostały znalezione na ścianie wejściowej naos do obsługi dachu. Na bruku znajdowały się symbole takie jak kaduceusz (atrybut boga Hermesa ) czy znak Tanit ( punickiej bogini Tanit ) służący zwiększeniu mocy bóstw. Károly Kerényi oferuje oddanie Leto .
Przylega do świątyni O.
Temple OJest podobna do świątyni A i została zbudowana w tym samym czasie, ale pozostały tylko fundamenty. Mógłby być poświęcony kultowi Artemidy .
Świątynia BŚwiątynia prostylos tetrastyle z narteksem i nawą zbudowana w IV wieku lub około -250 roku, łącząca style doryckie i jońskie, jest to prawdopodobnie jedyna świątynia okresu hellenistycznego. Prawdopodobnie jest poświęcona Asklepiosowi i niewłaściwie nazwana Świątynia Empedoklesa , nazwana na cześć filozofa i inżyniera Agrigento, który nadzorował operacje drenażu hydraulicznego, ratując tym samym region przed epidemią malarii. Najmniejsza świątynia na akropolu, mierząca 8,4 na 4,6 metra, Świątynia B jest otoczona domami Kartaginy zbudowanymi na starszych greckich domach.
Świątynia CŚwiątynia C, zbudowana około -580 / -550, być może na małej przedarchaicznej świątyni, jest największą (24 na 64 metry) i najstarszą świątynią obwodową na akropolu . Był poświęcony Apollo lub Heraklesowi . Miał 6 kolumn szerokości i 17 długości, niezakrzywionych, znacznie bliżej siebie na dłuższych bokach niż na mniejszych, w tym podwójną kolumnadę w pierzei od wschodu. Część odrestaurowano w latach 1925-1926 ( anastyloza 14 kolumn bocznych i część architrawu). Obejmuje pronoas, naos i adyton .
Dziesięć oryginalnych metop świątyni C zostało wyrzeźbionych, podobnie jak cała świątynia, z tufu wapiennego , ale różni się od tej ostatniej, z wyjątkiem ciał kobiet, które zostały wykonane z marmuru z Paros lub Efezu . Były pomalowane i zdobione złoconym brązem . Trzy Metopy w białego tufu z Menfi świątyni C są narażone na Regionalne Muzeum Archeologiczne Antonino-Salinas z Palermo :
Megaron pobliżu świątyni C może być używany do przechowywania oferty.
Świątynia DTa obwodowa świątynia składająca się z 6 z 13 niekrzywionych kolumn i czterech małych zakrzywionych kolumn z przodu pronaos jest całkowicie zrujnowana. Zbudowany około 535 roku lub w pierwszej połowie VI wieku i zorientowany wschód-zachód, miał wymiary 24 na 56 metrów, z pronoami, naos i adytonami. Według Pierre'a Lévêque, który wątpi w hipotezę oddania Afrodycie wysuniętą przez Károlya Kerényiego , mogła być ona poświęcona Zeusowi Agoraiosowi.
W pobliżu małego ołtarza, na wschód od świątyni D, stała ta świątynia w antis , to znaczy z dwoma kolumnami na fasadzie między przedłużeniami ścian, zwana dawniej „świątynią małych metop”. Bardzo wydłużony i prawdopodobnie bardzo stary, według Vincenzo Tusy byłby to pierwszy budynek poświęcony Léto i jego dzieciom.
Błędnie przypisaliśmy tej świątyni cztery metopy o wysokości 84 cm, znalezione w fortyfikacjach. Najstarsze rzeźby w tym miejscu, datowane na -560 / -550, przedstawiają sceny z podróży: Apollo powracający z Hyperborejczyków , witany przez matkę i siostrę; uprowadzenie Europy ; Herakles oswajający byka Krety ; Sphinx . Obecnie przypisuje się je dziesiątej świątyni o nazwie Y, która nie została zlokalizowana. Dwie inne metopy z tego samego okresu, odkryte w 1968 roku, również mogą pochodzić z tej świątyni: jedna reprezentująca Demeter i Korah witanych przez Hekate lub Sycylię, druga Koracha na rydwanie z Hadesem lub Demeter. Innym relief, przedstawiający Eos i cephalus dnia -470 z wpływem poddasze, został znaleziony w fortyfikacji, nie wiedząc, czy jest to metopa i czy powinien on być przypisany do jednej ze świątyń.
Wzgórze na wschód od Akropolu, dawniej gęsto zaludnionych, zbiera szczątki trzech sąsiadujących świątyń VI th i V th stulecia pne. AD . Te świątynie E, F, G są nałożone z południa na północ. Na porządku doryckim są oryginalne i bardzo odmienne.
A nekropolia została odkryta tam. Groby, pochodzący z V th century jest oznaczony przez fragmenty kolumn dorycki .
Świątynia EŚwiątynia E to herold zbudowany około -460 / -450. Charles Picard uważał, że jest on poświęcony Dionizosowi . Jest to peripteral świątynia z sześciu z piętnastu kolumn, wydłużony o obecności opisthodom . Zewnętrzna kolumnada jest zachowana, ale pronoas, naos i adyton zniknęły. Pod względem wymiarów (25 x 68 m.) Jest to druga co do wielkości świątynia na miejscu po świątyni G. Zbudowana na dwóch wcześniejszych budynkach została ponownie zmontowana w latach 1956-1958 metodą anastylozy .
Świątynia ta znana jest z 12 metop z twarzami w stylu wyznaczającym przejście między okresami archaicznymi i klasycznymi : policzki zapadnięte, twarz wydłużona. . Datowane na -470 / -460, pięć z tych metop z tufu i marmuru z Paros (głowy, ramiona i stopy kobiet) jest wystawionych w Regionalnym Muzeum Archeologicznym Antonino-Salinas w Palermo :
plan świątyni E.
Świątynia E.
Świątynia E.
Świątynia E.
Świątynia E widziana od wschodu.
Kolumnada świątyni E.
Narożnik świątyni E.
Świątynia F była prawdopodobnie poświęcona Atenie lub Dionizosowi . Został zbudowany około -525 / -500. Mniejsza, jest najmniejszą (24 na 62 metry) i najstarszą z trzech obwodowych świątyń na wschodnim wzgórzu. Całkowicie zrujnowany, został zamurowany z czterech stron. Jego nie zakrzywione żłobione kolumny leżą na ziemi. Miały 6 szerokości i 14 długości. Świątyni służył portyk z podwójną kolumnadą. Obejmuje pronaos , naos i adyton . Z dziesięciu pierwotnie obecnych metopów terakotowych pozostały tylko dwa metopy z tematami mitologicznymi ( gigantomachy ).
Świątynia F
Świątynia F (żłobione kolumny) i świątynia G w tle
Budowa świątyni G datowana jest na lata -540 / -480, ale mogła rozciągnąć się na ponad 80 lat ze względu na ewolucję stylu doryckiego, archaicznego na wschodzie, klasycznego na zachodzie. Nie odrestaurowany prezentuje chaotyczny wygląd. Obwód ten miał 8 kolumn szerokości i 17 długości, które mierzyły 16 metrów wysokości i 10 metrów średnicy, co daje całkowitą wysokość 30 metrów. Jego kolumny nie są karbowane. Pronaos otwiera się trzema drzwiami na naos, na dole których kwadratowy adyton jest podzielony. Z tyłu opisthodom ma dwie kolumny w antis .
Zajmująca powierzchnię 6120 m 2 (50 na 110 metrów) jest największą świątynią w tym miejscu i jedną z największych świątyń greckich starożytności.
Znaleziono tam inskrypcję, wymieniającą opiekuńczych bogów, Zeusa , Fobosa , Heraklesa itp., Którzy pomogli miastu prosperować. Być może był poświęcony Apollowi lub, bardziej prawdopodobne, Zeusowi Olimpijskiemu, ponieważ znaleziony napis potwierdza wyższość tego ostatniego. Miał on również służyć jako izba skarbowa miasta.
Kartagińczycy zniszczyli go, zanim został ukończony.
Świątynia G.
Świątynia G.
Świątynia G.
Ze świątyni G (archaiczna stolica dorycka), widok na świątynie F i E
Ważące 70 ton elementy szczytów, uprzednio ustawione co do milimetra, a wznoszące się na 20 metrów, rzucają wyzwanie metodom budowy tych świątyń.
Świątynie Selinunte wyróżniają się wydłużonym planie, z bardzo odległych i zamkniętych Naos ( Adyton ), A przyczółkiem podkreślonego podwójnym rzędem kolumn , na ganku i tendencją do rozszerzenia woluminów ogłaszanie hypethral świątynie. Wymyślić .
Na wzgórzu Manuzza znajdują się ruiny starożytnego miasta, a także rozległy murowany ogrodzenie i monumentalna brama.
Starożytne miastoStarożytne greckie miasto zostało rozłożone na osi północ-południe według mniej więcej regularnego planu, z dwoma zestawami równoległych ulic. Ulice są znormalizowane na 9 m, 6,5 mi 3,5 m, wyposażone w rynny; każdy blok miał bok około 30,5 metra. Na północ od akropolu odkryto dwanaście wysepek, ale ulice biegną wzdłuż osi wschód-zachód na równinie Modione i Gorgo Cotone.
Wszystkie budynki zawaliły się na przestrzeni wieków w wyniku trzęsień ziemi . Jeden z nich żył jeszcze w 1956 roku iz tego powodu celowość odbudowy świątyń budzi kontrowersje.
RysunkiMapa serwisu, Robert Koldewey
Na wzgórzu Gaggera znajduje się kompleks poświęcony kulturom grobowym i bóstwom chtonicznym , Demeter Malophoros jest bóstwem centralnym, związanym z Persefoną , Zeusem Meilichiosem, Hekate . Wykopaliska prowadził V. Gabrici, a następnie Vincenzo Tusa w 1969 roku .
Sanktuarium Demeter MalophorosNa zachód od Akropolu, niedaleko sprężyny (Gaggera) jest sanktuarium z Demeter Malophoros VII th century / V th wieku przed naszą erą. AD , czyli „nosiciel granatu ”, owoc związany z kultem bogini. Według legendy, sok z granatów, symbol płodności, piła Demeter. Tak więc funkcje bogini, spadkobiercy sycylijskiego kultu Bogini Matki , odnoszą się do płodności , sezonowej odnowy , ale także wyraźnie do funkcji piekielnych i chtonicznych .
Sanktuarium , jeden z najwcześniejszych przykładów axiality w greckiej architektury, jest ograniczona przez jego świętej obudowy. Znajduje się w nim megaron z VI wieku i prymitywny ołtarz. Świadczy to miejsce kultu ustanowionego pierwszej fali osadników z VII XX wieku . Jest to V th wieku , że sanktuarium rośnie i ma monumentalne wejście, w Propyleje distyle w antis, domy księży i poczekalniach. Jej znaczenie w ówczesnym życiu religijnym można oszacować na podstawie ilości znajdowanej tam ceramiki.
W okresie archaicznym Selinunte był, wraz z Géla i Agrigento , jednym z trzech sycylijskich ośrodków produkcji terakoty do celów pogrzebowych lub wotywnych . W sanktuarium Malophoros odkryto ponad 12 000 terakot grobowych. Z protomes z produkcji lokalnej stwierdzono tam i pokazać gotowość rzemieślników Selinuntines dochodzenia ich autonomii. Na miejscu znajdują się także statuetki z ozdobami, wyprodukowane około -500; prawdopodobnie byli oddani boskości.
Na III th century , kult Malophoros konkuruje z tym bogini fenicki Tanit ; Kartagińczycy, ówcześni władcy miasta, zsynchronizowali oba kulty.
Sanktuarium Zeusa MeilichiosaNa północy jest sanktuarium od Zeusa Meilichios (słodka jak miód, Litt. „Zeus miodu”), bóstwem śmierci.
Wotywna stele poświęcone Zeus Meilichios zostały umieszczone w Temenos . Mówi się, że wiele z nich jest związanych z rytuałem oczyszczenia opisanym w świętym prawie Selinontin.
Kult Zeusa Meilichiosa zostałby sprowadzony do Selinunte przez Megarian z rodzinnych zjazdów.
Reprezentacje bankietów i ofiar pochówku świadczą o chtonicznym charakterze kultu. O Hermesie reprezentującym boską parę prawdopodobnie znaleźli się tam również Zeus Meilichios i Demeter Malophoros , czczeni jako obrońcy ciągłości rodziny i przetrwania miasta.
Sanktuarium HekateKapliczka poświęcona bogini Hekate księżyc znajduje się na wschód od sanktuarium Malophoros.
Sanktuarium Persefony PasikrateiaNa wzgórzu Gaggera znajduje się również kapliczka poświęcona Persefona Pasikrateia (Wszechmogącemu). To także bogini związana z kultem zmarłych.
Nekropolia ManicalungaNa zachodzie, niedaleko sanktuarium Demeter Malophoros , znajduje się nekropolia . Z aryballoi stylu proto- zostały odkryte i stałaby się fundament miasta do -650, bez konsensusu ekspertów w tej dacie.
Niedaleko Selinunte, w gminie Campobello di Mazara , rozciągają się starożytne kamieniołomy Cusa, obejmujące park archeologiczny o długości 1800 metrów, z którego większość wapiennego tufu wykorzystano do budowy świątyń i miasta. Po wydobyciu ponad 150 000 m 3 kamieniołomy zostały nagle opuszczone podczas podboju punickiego w -409 roku. Przeznaczone do świątyni G, 62 niedokończone bębny kolumnowe, wciąż stojące na skalistej podstawie lub porzucone podczas transportu, pozostają na terenie; opowiadają o sposobach wydobycia, transporcie i konstrukcji czasu. Aby wydobyć skałę, Selinontynowie wykopali rowki na okrągłej ścieżce, 55 cm u podstawy i 85 cm u góry, umożliwiając pracę robotnika. Ostatni rowek wykonano pod blokiem, w który wbijano metalowe kliny ( cunei ), wbijane w masę, co zakończyło oderwanie go od skały. Po wyjęciu bębny zostały pocięte młotkiem i dłutem, a następnie prawdopodobnie otoczone drewnianymi kołami i ciągnięte przez wozy. Wreszcie, gdy kolumna została postawiona, szorstkość wapienia została zamaskowana sztukaterią .
Kamieniołomy Cusa.
Bębny do świątyni G.
Monety znalezione w Selinunte należą do najstarszych na Sycylii. Selinunte jest rzeczywiście pierwszym miastem na wyspie, z Himery , wydania waluty w drugiej ćwierci VI XX wieku pne. AD .
Alfabet, Koryncki, odkryto na różnych podpór sięga drugiej połowy VII XX wieku pne. AD .
Większość odkrytych mebli znajduje się w Regionalnym Muzeum Archeologicznym Antonino-Salinas w Palermo :
Selinunte jest opisana w Eneidy z Wergiliusz , poeta z I st wieku pne. AD , jak „miasto palm”.
W 1890 roku w La Vie Errante , Guy de Maupassant opisane Selinunte jako „bezkształtną kupę kamieni, które mogą być jedynie przedmiotem zainteresowania archeologów czy poetyckich dusz”.
Witryna Selinunte jest obsługiwana przez: