Narodziny |
29 sierpnia 1858 Saint-Germain-en-Laye , obecny oddział Yvelines . |
---|---|
Śmierć |
4 listopada 1932 Boulogne sur Seine , obecny departament Hauts-de-Seine . |
Pogrzeb | Cmentarz Montmartre |
Narodowość | Francuski. |
Dom | Park Książąt |
Bracia | „ JST ” |
Pokrewieństwo |
Jacques de Reinach Béatrice de Camondo Mathieu Dreyfus |
Studia | Condorcet następnie Normal . |
---|---|
Trening | współpracownik gramatyki i archeolog z EfA . |
Papiery wartościowe | członek profesora Instytutu . |
Zawód | kurator i pedagog . |
Pracodawca |
Muzeum Starożytności Narodowej (dyrektor od 1902 do 1932), Muzea Narodowe , Szkoła Luwru . |
Pracuje | historia religii . |
Podejście | pozytywistyczny zwiastun strukturalizmu w antropologii . |
Zainteresowania | Grecka terakota oraz antyk celtycki i gallo-rzymski . |
Niezwykłe pomysły |
- antropologia od totemizmu - artefakt wzmacniania roli cywilizacyjnej na Wschodzie |
Podstawowe prace |
Manuel de philologie (1883), Apollo (1905), Kulty, mity i religie. (1905-1912), Orfeusz (1909). |
Zacytować | „Feci quod potui” |
Nagrody |
Nagroda Stowarzyszenia na rzecz Rozwoju Studiów Greckich 1883, Nagroda Delalande-Guérineau 1897, Kawaler Legii Honorowej (6 lutego 1897), Oficer Legii Honorowej (11 marca 1903). |
Członkiem | Niemiecki Instytut Archeologiczny , Królewska Szwedzka Akademia Nauk , Greckie Towarzystwo Filologiczne Konstantynopola ( d ) (od1907) , Akademia Inskrypcji i Belles Letters , Królewska Szwedzka Akademia Belles Letters, History and Ancients oraz Royal Netherlands Academy of Arts and Sciences |
Wpływem |
Henri Weil , Wilhelm Freund , Olivier Rayet , Alexandre Bertrand , Georges Perrot , Charles Clermont Ganneau , szkoła Cambridge , Adolf Michaelis , niemiecka „ antykwologia ”. |
---|---|
Zwolennicy (wpływający) |
Zygmunt Freud , Charles Picard , Dina Dreyfusfu |
Krytycy (krytycy) |
Félix Regnault René Dussaud , Henri Breuil , André Vayson de Pradenne . |
Salomon Hermann Reinach , ur.29 sierpnia 1858w Saint-Germain-en-Laye w Seine-et-Oise i zmarł dnia4 listopada 1932w Boulogne-Billancourt , jest francuski archeolog , kustosz z muzeum Saint-Germain i profesora z historii sztuki w École du Louvre . Jest jedną z postaci intelektualisty okresu Belle époque i okresu międzywojennego, oddanego sprawie Dreyfusarda i antyklerykalnej.
Pokolenie po luterańskim i antydarwinowskim sanskrycie Maxie Müllerze „ zeświecił ” naukowe badanie religii , uwalniając je od uprzedzeń wyznaniowych.
Poza silny wpływ na jego skrócie prace prowadzone w Szkole Francuskiej Aten , jego dzieła encyklopedycznego dokumentacji , w tym swoich katalogów , znanych jako kieszonkowym Claracs i ich niektórych dwadzieścia tysięcy szkiców, był niezbędny do rozpowszechniania w świecie akademickim A metoda porównawcza i naukowa. Kompulsywny wariograf mający obsesję na punkcie indeksowania , opublikował ponad siedem tysięcy tytułów, w tym sto książek, wśród których badanie cywilizacji, poprzez przedstawienie figuratywne i mity , nieodwracalnie naznaczyło historię religii na świecie. zakaz kazirodztwa , zasady skromności i zasłony kobiet oraz ukierunkowanie ich na analizę antropologiczną .
Okrzyknięty niemal jednogłośnie nowym Pic de la Mirandole, korespondującym z kolegami z całego świata, doznał jednak kilku kłótni wywołanych przez uczonych ze środowiska katolickiego i konserwatywnego oraz wywołał wrogość ze strony prasy antydreyfusowskiej i antysemickiej . Pomimo swojego poparcia dla Abbe Loisy w jego próbie modernizacji doktryny, to nie było aż do okresu powojennego i pracach Teilharda de Chardin , że Kościół katolicki wszedł do terminów z na wcześniejszą różni się od biblijnej narracji .
Salomon Reinach, filolog, który postanowił skonfrontować się z tanagras i innymi greckimi terakotami, aby przemówiły , broni tego, że mity i religie , „choroba języka” , nie wywodzą się z Tradycji, którą się wspierają, ale z błędnej interpretacji kulturowej. Są one rzeczywiście czymś więcej niż śladami uporczywej przeszłości lub zdegenerowanej pamięci opowieści , ale bajkami teraźniejszości skonstruowanymi przez metonimię i metaforę w celu przekształcenia pojęcia grzechu i oddania w tym nowym kontekście moralnym. , magiczne znaczenie dla przedmiotów sztuki i przemówień otrzymanych w spadku, których znaczenie rytualne zostało utracone lub jest źle zrozumiane. Historia religii jest zatem nie tyle skonfrontowana z historią przeszłości, że twierdzi ona, że ma dowody archeologiczne , ile poprzez rozszyfrowanie symboli, których używa do ustrukturyzowania społeczeństwa, które ją praktykuje.
Nalegając na utrzymywanie się symbole święte , a tym samym na istotnych przyczyn społeczeństw ewolucji religii, Salomon Reinach powraca do rangi mitu historyczne fundamenty, które dają sobą i zakłóca widzenie orientalnego pochodzenia z Cywilizacja zachodnia , a zwłaszcza chrześcijaństwo , które nazywa „orientalnym mirażem” .
Swój aksjomat ustanowił na studiach nad cywilizacjami nieklasycznymi, w szczególności z cywilizacją celtycką , do której zainicjował go Alexandre Bertrand , oraz jej przekształceniami w okresie galloromańskim . On potwierdza to studiując unclassical epok z greckiej cywilizacji .
Urodzony w rodzinie żydowsko-niemieckich bankierów, którzy dzięki Imperium stali się Francuzami, tak jak Rotszyldowie , Salomon Reinach wychowywał się pomiędzy swoim starszym bratem Josephem alias „J.” i młodszym bratem Theodorem alias „T.”. eklektyczny zamiłowanie do sztuki i postępowego kultu nauki. Trzej bracia rzeczywiście każdy ma genialny intelektualnej karierę , która będzie zarabiać im być podjęte przez Emile Zola jako postaciami uczonego elita zaniedbując ludzi i być karykaturalne przez Chansonniers z Montmartre pod skrótem „JST”, bo "ja wiedzieć wszystko ".
Jego ojciec ma kolekcję obrazów i grafik, a on sam, utalentowany w rysunku, pobiera lekcje malarstwa, ale prawdziwym cudem dziecka jest jego najmłodsze dziecko . Otrzymał edukację domową od preceptorów , uczył się angielskiego , niemieckiego , włoskiego , trochę hebrajskiego , a także miał okazję spotkać w salonie ówczesnych naukowców Claude'a Bernarda , Ernesta Renana .
Ma dwanaście lat, gdy Drugie Cesarstwo traci wojnę z Prusami , że Paryż został zdewastowany i co ustanowił III e Rzeczypospolitej . W wieku czternastu lat, rok wcześniej rozpoczął naukę humanistyczną w Lycée Condorcet w klasie Paula Foucarta , gdzie w ciągu trzech lat zdobył sześć nagród i dziesięć wejść w konkursie ogólnym , mniej niż jego brat Théodore , rekordzista tego konkursu zarezerwowanego dla najlepsi studenci.
Przeznaczony do politechniki , został przyjęty w 1875 , po zdaniu matury , w wyższej klasie matematyki , ale doświadczenie skłoniło go do skupienia się na literach . On rzeczywiście wyróżnia się greki i to on służy jako sufler na wykonanie w języku oryginalnym z Sofoklesa Philoctetes zorganizowanej przez jego najmłodszego dziecka i podanej w rodzinnym domu przed najwybitniejszych nauczycieli.
Uznany normalien i filolog (1876-1879)W wieku siedemnastu lat, Salomon Reinach dołączył jako główny w promocji 1876 do normalnej szkoły , w zakładzie nadal zarządzany przez Ernest Bersot . Zafascynowany filozofią , którą właśnie opublikowana anonimowo pierwsze tłumaczenie francuskie z Schopenhauera Esej o wolnej woli , która powodując uczucie. W następnym roku, że od La Cité de Dieu przez św Augustyna . Ma już reputację mizantropicznego erudyta i poligrafa, który woli badania bardziej niż pozwala na to higiena snu .
Śledzi kursy literatury greckiej prowadzone przez filologa Henri Weila . On i jego greccy nauczyciele wprowadzili go w filologię klasyczną , którą studiował w sześciu tomach, które Wilhelm Freund właśnie opublikował . 30 września 1879 r. w wieku 21 lat został umieszczony na pierwszym miejscu w agregacji gramatycznej , co jest wyjątkowo młodym wiekiem.
Na prośbę swego profesora nauk humanistycznych , Paul Foucart mianowany dyrektorem Szkoły Francuskiej Aten przez rok , on zarejestrowany na egzamin wstępny tego ostatniego. Przyjęto go 30 października, ale ciężko choremu Ernestowi Bersotowi udało się zatrzymać go w Normale na stanowisku zastępcy bibliotekarza , które jednak przyjął tylko na dwa miesiące. Wyczerpany fizycznie ukończył Podręcznik filologii klasycznej , który ukaże się na początku następnego roku. Zaprojektowany dla nauczycieli w szkołach i na uczelniach komunalnych i w dużej mierze inspirowana przez Freunda triennium , praca była tak skuteczna, że został on opublikowany trzy lata później i przyznany przez Stowarzyszenie na rzecz Rozwoju Nauk greckich.
30 grudnia 1879 r., wbrew radom umierającego Bersota , filolog , nie bez wahania ze stanowiskiem wykładowcy na uniwersytecie, wybrał zawód archeologa i Francuską Szkołę Ateńską , do której wstąpił w marcu następnego roku. została zainicjowana przez cztery tygodnie w École des Hautes Études przez specjalistę od tanagras Oliviera Rayeta w zakresie analizy terakoty i archeologii stanowisk w Azji Mniejszej .
Archeolog Francuskiej Szkoły Ateńskiej (1880-1882)Zgodnie z przepisami wymagającymi wcześniejszej wizyty w Villa Medici , Salomon Reinach wysiada w Rzymie . Wykorzystuje te dwa tygodnie marca, aby otworzyć swoje pierwsze wykopaliska . Skromne znaleziska nie dadzą mu czasu na odkrycie tego, co okaże się obrzeżami Domus aurea .
Paul Foucart , dyrektor Francuskiej Szkoły w Atenach , nie chcąc archeologa w pokoju, Salomon Reinach został wysłany od 10 lipca do 30 sierpnia 1880 roku, aby dowiedzieć się o miejscu Myriny , zabranym wówczas przez misję medyczną francuskiej marynarki wojennej, ocenić i naszkicować tereny Wysp Egejskich . Maniac z indeksowaniem , idzie tak daleko, aby dokonać uwagami listę załogi statku. Mając osobistą fortunę, przez półtora miesiąca prawie całą swoją emeryturę, czyli trzy tysiące sześć franków rocznie, przeznaczył na zakup przedmiotów oferowanych przez tubylców, dzięki czemu jego kampanie były wyjątkowo udane.
Po studiach w Olimpii został przydzielony do wykopalisk nowo odkrytych stanowisk w Azji Mniejszej . Są to głównie kampanie Myrina , niedaleko Smyrny , gdzie od stycznia do lipca 1881 roku w towarzystwie Normalien w promocji 1874 Edmond Pottier i czasami sam odkrywa, ale również analizuje sto pięćdziesiąt groby, z wierzchotka , dawnej stolicy aeolid blisko z którą identyfikuje pałac Aigéai gdzie zwycięskie Temistokles wycofał, od marca 1882 roku na wyspach : Thasos , który był jednym z pierwszych, którzy uznają za ważny miejscu, Delos , gdzie wyreżyserował cztery budowach odkrywa licznik Posejdoniastów z Bérytos, który potwierdza religijne powołanie wyspy Imbros , gdzie zostaje epigrafistą śladami Aleksandra Conze , Lesbosa . W międzyczasie odwiedzi na kontynencie Kavalę , Saloniki , gdzie pisze przeprosiny za jesziwy podkreślające ich emancypacyjną rolę oraz, w towarzystwie Alberta Sorlina-Dorigny , Troję .
Skrzydlate zwycięstwo z warsztatu znanego jako Coroplathe des Victoires, ca. -180.
Taniec welonu,
ca. -120.
Mianowany od 15 czerwca 1880 roku w Konstantynopolu ambasador w Atenach i prezes Stowarzyszenia Korespondencji Greckiej Charles Tissot , który pielęgnuje ojcowską miłość do rzadkiego specjalisty „chce się dowiedzieć tego, czego nie wie” . Stolica osmańska . W okresie od stycznia do lutego 1882 roku, młody człowiek ustanowił przyjaźń z dyrektorem Imperialnego Muzeum Osmańskiego , Osman Hamdi Bey , który pozwala mu się rozwijać publikacje, które sprawiły, że społeczność naukowa świadomość kawałków zebranych w tej Tchinli Pałacu (DE). . Poprzez systematyczną analizę, do prowadzenia której został wtajemniczony w fotografię z Bernardem Haussoullierem przejeżdżającym przez Paryż zimą 1880 roku, dał klucze do identyfikacji zabytków archeologicznych według cech ich warsztatów, pochodzenia, a przy okazji do walki wobec rosnącego handlu podróbkami.
„Salomon Afrykańczyk” (1883-1885)Po powrocie do Paryża pod koniec 1882 roku Salomon Reinach został mianowany sekretarzem Komisji Archeologicznej Tunezji , kraju, nad którym Francja rozciąga swój protektorat od niespełna dwóch lat. Stanowisko to uzyskał dzięki wsparciu Tissota , obecnie stacjonującego w Londynie , ale także przewodniczącego Komisji, któremu pomógł ukończyć pierwszy tom sumy o Afryce rzymskiej .
Przez dwa lata podróżował między Londynem , Paryżem i Tunisem . Wspomagany przez numizmatyk Ernest Babelon następnie, w 1885 roku, przez epigraphist René Cagnat , odnowił swoje podejście dokumentacji porównawczej na stronach Gigthis , Kartaginie i Meninx , dawnej stolicy wyspy Dżerba . Został wytrwałym korespondentem „ Krytycznego Przeglądu Historii i Literatury” , do którego od czasu do czasu współpracował od 1879 r. i nadal pisał naukowe relacje ze swoich lektur.
Pod kierunkiem Tissota uczestniczy w zespole, który opracowuje Atlas Archeologiczny Tunezji i przedstawia go jako uznanego specjalistę. Po przedwczesnej śmierci ambasadora hellenistycznego do niego należało napisanie nekrologu i powierzono mu zaszczyt ukończenia pośmiertnej pracy człowieka, który stał się jego lokomotywą.
W styczniu 1886 roku Salomon Reinach, kiedy właśnie opublikował łaciński Gramatyka , został mianowany attache w Muzeum Narodowych Zabytków w Saint-Germain-en-Laye do Alexandre Bertrand , sam chętnie na mitologii greckiej , zastępując przez Gabriel de Mortillet , wybrany zastępca . Polyglot w 1887 ukończył francuski przekład Historii inkwizycji w średniowieczu przez Amerykanina Henry'ego Charlesa Lea , który ukazał się dwa lata później w trzech tomach. Po śmierci swojego mistrza Oliviera Rayeta zebrał swoje dzieła, do których dołączył obszerną biografię. W zaledwie trzy lata stworzył syntezę tego, co oferuje muzeum starożytności , syntezę łączącą geologię , mineralogię i paleontologię z antropologią , której jest promotorem we Francji .
Cztery lata po objęciu stanowiska, w 1890 roku, został powołany przez Alexandre Bertranda do zastąpienia go podczas kursu, który prowadził w École du Louvre . Tam stara się przyszłe zainteresowanie archeologów w nie- klasycznej sztuki z Celtami i publikuje niepublikowane kawałki takie jak filar Mavilly . Kurs zakończył się sukcesem i był powtarzany aż do roku 1892. W tym duchu myśleć nieszablonowo, Salomon Reinach wyjechał do Odessy w 1893 roku w celu przeprowadzenia kampanii wykopaliskowych w ślady tych Grecoscythian kolonii z Pont-Euxin . Po kilku tygodniach wrócił do muzeum Saint-Germain, ale jako asystent kustosza . Zainstalowany w samym Paryżu 38 rue de Lisboa ze swoim asystentem po ślubie z nią, był dyrektorem od 17 grudnia 1902 roku aż do śmierci.
Zaaranżuje sale muzeum, pomnoży katalogi i inwentarze, skompiluje katalogi dotyczące posągów greckich i rzymskich , obrazów z okresu średniowiecza i renesansu , waz greckich i etruskich . Jego główną innowacją będzie usystematyzować odlewnictwo , wykonane w tynku w warsztacie muzeum, sztuk od rzeźby zbiorów , a tym samym pozwolić, jak również katalogowania , aby ustawić w szeregu i rozwijać analizę porównawczą.
1893 to także rok, w którym publikując esej na temat mordów rytualnych, o które Żydzi nadal i nadal będą oskarżani , naukowo angażuje się w walkę z falą antysemityzmu, którą rozpętał bestsellerowy juive La France autorstwa Édouarda Drumonta . Od czerwca 1892 wraz z braćmi Josephem i Théodorem był zaniepokojony kampanią La Libre Parole przeciwko obecności żydowskich oficerów we francuskiej armii . Pod koniec wieku , podobnie jak Adolphe Franck , Sylvain Lévi , Israël Lévi , pozował na republikańskiego uczonego ilustrującego i broniącego zdobyczy rewolucji, która wyzwoliła Żydów . W konsekwencji zobowiązanie to będzie go zdobyć, a jeszcze do brata Teodora , sekretarz Towarzystwa Studiów Żydowskich , aby być osobiście castigated przez syjonistów takie Aszer Ginsberg , mistrz Martin Buber , jako naśladowca assimilationism. , zdrajcą swojej tożsamości, który kupiłby wolność, sprzedając swoją duszę.
Od 1895 wykładał regularnie jako zastępca w École du Louvre . Podjął tam kurs Alexandre Bertranda , swojego szefa, po tym jak sam go rozwinął. Wstrząsa przyzwyczajeniami, rozwijając swoją teorię „orientalnego mirażu”, to znaczy ukrywania wkładu cywilizacji nieorientalnych, ani greckich , ani akadyjskich , ani egipskich . Jest to rok zaczął także opublikować w Gazette des Beaux-Arts , kierowany przez stryja jego piękną siostrą Karola Ephrussi Tłumaczenia on wykonanych krytyczne o Bernard Berenson . Opublikował swoje tłumaczenie homologa Uppsali , Oscara Monteliusa , wynalazcy metody seriation (w) w archeologii .
Cel antysemityzmu (1896-1901)W 1896 r., podczas afery Dreyfusa , która trwała do 1906 r. i za którą, gdy tylko kapitan został aresztowany w październiku 1894 r., jako jeden z pierwszych się zmobilizował, Salomon Reinach zasiadał w komitecie naukowym Luwru, gdy w marcu br. 26, ten pod przewodnictwem Alberta Kaempfena głosuje za nabyciem tiary Saïtapharnes , która okaże się fałszywa. Aby nie złamać jednomyślności, Salomon Reinach podniósł swój głos do opinii kolegów, ale nie dał się nabrać. Jego brat Teodor wysunął część wymaganych 200 000 franków w złocie , sumę wyjątkową. Kurator w za greckiej i rzymskiej rzeźby , Antoine Héron de Villefosse , dzieli swoje wątpliwości.
Salomon Reinach zwierza się prasie ze swoich podejrzeń . Jego brat broni się publicznie. Kurator monachijskiej Glyptothek , Adolf Furtwängler , wypowiada się przeciwko autentyczności. Spór rodzinny przeradza się w spór ekspertów między obrażoną szkołą francuską a szkołą niemiecką, związany z klęską wojny 70 .
4 grudnia 1896 r. Salomon Reinach został wybrany do Académie des inscriptions et belles-lettres, po niewielkim niepowodzeniu w poprzednim roku. Ma dopiero trzydzieści dziewięć lat. Niektórzy współbracia, którzy nie są z Instytutu , rozpowszechniali pogłoskę, że on i jego brat, bo są Żydami , zorganizowali oszustwo Saitafarnesa , tak jak Judasz , dla pieniędzy, sugerując, że jak Dreyfus zostaliby obcymi agentami.
Jednak Salomon Reinach, na początku 1897 roku, jako jeden z pierwszych, wraz ze swoim kolegą Gabrielem Monod i młodym Lucienem Herrem , nadał wagę wezwaniu do rewizji procesu Alfreda Dreyfusa, który opublikował dziennikarza Bernarda. Lazare'a i potępienia spisku przeciwko skazanemu, w stosunku do którego zmieniono prawo, aby móc stworzyć warunki przetrzymywania, które mogą doprowadzić do jego zniknięcia. W 1900 lub 1901 r. mianował Bernarda Lazare przez Żydowskie Towarzystwo Kolonizacyjne dzięki pośrednictwu jednego z jego dyrektorów, jego przyjaciela Émile'a Meyersona . Tiara kontrowersja nie będą utrzymywane tylko przez Chauvins paliwa antysemityzm , nawet po raport zlecenie od Charles Clermont-Ganneau w 1903 roku powstała prawdę o romansie.
Dostęp do międzynarodowej sławy (1902-1904)Nie przeszkodziło to Salomon Reinach z powołaniem w 1902 roku, pod Combes rządu , kustosz z Muzeum Narodowego i od promowane na krześle z krajowej archeologii w École du Louvre . Stworzył tam ogólny kurs historii sztuki, który w razie potrzeby może uczyć po angielsku . W dwudziestu pięciu lekcjach, które zostaną wydane pod tytułem Apollo i przetłumaczone na cały świat, przedstawia ewolucję sztuki od jej początków do Wystawy z 1900 roku . Wykłady te były światowym sukcesem na skalę tych, które Bergson wygłosił w Collège de France .
Niezgodność z hipotez oraz elementy interpretacji odważnych profesora nie przestają zaskoczenia, nawet wzbudzać kontrowersji wśród specjalistów. Na przykład w 1902 r. identyfikuje, w porównaniu z rzeźbionym zwornikiem kaplicy Saint-Germain-en-Laye , na posągach przy ślepej ulicy, które znajdują się w zamku w Tours , na dwóch pierwszych poziomach Tour. de Guise , portrety, prawdopodobnie autentyczne widział "bardzo wyraźne cechy indywidualne" , o Blanche de Castille , Saint Louis i jego braci, Robert d'Artois , Alphonse de Poitiers i Charles de Sicile , identyfikacji wieku później nadal oczekując potwierdzenia.
W tym samym roku 1902 otrzymał stypendium Akademii, która sfinansowała drugą kampanię francuską, prowadzoną przez Émile'a Cartailhaca , w Altamirze . Dzięki udziałowi dwudziestoczteroletniego archeologa księdza Breuila , który zapewnił ostateczne wsparcie finansowe księcia Alberta z Monako , przyjaciela Salomona Reinacha, autentyczność sztuki jaskiniowej zostaje ostatecznie uznana.
W styczniu 1903 roku Georges Perrot wezwał go, aby podzielić się ze swoim wiernym przyjacielem Edmondem Pottierem stanowiskiem dyrektora wydawania jednego z najstarszych francuskich periodyków naukowych, Revue archeologique . Pisząc własne artykuły, osobiście odpowiada za rozwój działów Wiadomości, Kolumny i Raporty. Upowszechnianie wiedzy, wyprowadzanie jej z domeny zarezerwowanej dla specjalistów i wprowadzanie jej w pole multidyscyplinarności , ale także wykonywanie pracy popularyzatorskiej jest i pozostanie jednym z motorów jej działania.
Salomon Reinach, obrońca dorobku Rewolucji , prowadzi sieć finansowego wsparcia kampanii wyborczych radykałów socjalistycznych , której nie omieszkają potępiać jego antysemiccy przeciwnicy . Pod koniec 1904 r., podczas prac komisji sejmowej Buisson-Briand, która przygotowywała ustawę o rozdziale Kościołów od państwa , brał udział wraz ze swoim bratem Józefem i około piętnastoma innymi masonami w zorganizowanych niedzielnych dyskusjach wokół Ferdynanda Buissona. autorstwa Paula Desjardinsa w studiu przy Impasse Ronsin . Dyskusje te leżą prawdopodobnie u podstaw rozdziału kultu i dzieł ustanowionego w art. 4 nowej ustawy, który stanowi, że hospicja i szpitale wyznaniowe włączają się do służby publicznej .
Antropolog totemistyczny (1905-1909)W 1905 r. Salomon Reinach przejął stanowiska Mont Beuvray i Alésia , które do tej pory uważane były za świadectwo odrodzonego folkloru narodowego i galijskiej chwały, która nie była zadłużona we Włoszech . W École du Louvre , opracowanie syntetycznej wizji sztuki, dodał do swojego krzesła z archeologii , który w historii malarstwa .
W tym samym czasie rozpoczyna publikację swojego głównego dzieła Kulty, mity i religie , sumy przeznaczonej dla uczonych, w której ujawnia materialne dowody na to, że mity i prymitywne symbole religijne przetrwały dzięki nowym formom kultu, co czy wśród Celtów , Greków czy Rzymian . Analiza dokonana na podstawie koncepcji totemu i tabu zapożyczonych od angielskiego uczonego Jamesa George'a Frazera zgorszyła zwyczaje Sorbony i dumę narodową. Zjawisko religijne, które obejmuje również judaizm i chrześcijaństwo , jest analizowane jako mniej lub bardziej rozwinięty animizm ustanawiający sacrum i jego zakazy poprzez operatywny dyskurs magii , która jest stanem „nauki jeszcze nie zsekularyzowanej” i poprzez jego wdrożenie, rytuału , który jest poświęcenie figury, takie jak Orfeusza lub Akteon , którego funkcja jest zasadniczo totemiczna .
Nauczyciel od czasu do czasu w École des Hautes Etudes Sociales, Salomon Reinach ukończył w 1909 roku pierwsze trzy tomy Cults, Myths and Religions , bardzo zrewidowaną edycję z 1923 roku zawierającą pięć panoramy wszystkich religii zatytułowaną Orfeusz . Synteza sześciuset stron, z których połowa poświęcona jest wyłącznie judaizmowi i chrześcijaństwu , uwypukla zasady historii religii . Publikacja przyniosła mu wyrzut swojego asystenta w muzeum Saint-Germain , Henri Huberta , ucznia Durkheima i kolegi uczennicy Marcela Maussa , naukowego chłodu i nadmiernych uproszczeń. Te dwie prace będą często cytowane przez Freuda dwa lata później w Totem et tabou .
To właśnie w wydanej we Włoszech broszurze Salomon Reinach na kilku przykładach opisuje system wyprowadzania znaczeń, za pomocą którego dyskurs o przedmiotach, przekształconych w przedmioty kultu, konstruuje mity, które karmią religie . Dostrzega w epoce współczesnej to samo zjawisko antropologiczne, co w okresie archaicznym . Z tego samego powszechnego niezrozumienia rodzi się mit o murach Cyklopów , gigantów, którzy je zbudowali, oraz nabożeństwo do fontanny Lourdes . Kult poświęcony przez Bernadette Soubirou i analfabetów nie ma więcej do czynienia z teologów „ poczęcia do Niepokalanego Poczęcia niż wierzeń starożytnych Greków dotyczących, na przykład, tortury cierpieli w piekle przez Tantala czy Syzyfa n” musiał zrobić z pierwszymi religijnymi relacjami o tych postaciach, pierwotnie przedstawianych jako cywilizacyjnych bohaterów .
Jego pozycja sprawia, że Profesor Reinach jest często spotykany wśród artystów, ale wiąże się w szczególności z architektami Henri-Paulem Nénotem i Victorem Laloux, a także z malarzem Alain-Marie Michel-Villeblanche , uczniem Léona Cognieta . Kochanek Renée Vivien , zmarłej w 1909 r., oraz przekładu Safony, który parnasyjski poeta wydał w 1903 r., został następnie wybrany na kuratora majątku tego ostatniego. Zrozpaczony wielbiciel, ale czasem ironiczny, Liane de Pougy , kolejnej sławnej lesbijki, którą porównuje do Diane de Poitiers , utrzymuje jej uwagę aż do momentu, gdy wyszła za mąż w 1910 roku, zamykając własną kobietę w pozycji zrozumienia.
W 1910 roku, po sześciu latach dualnego nauczania, Salomon Reinach opuszczony fotel z historii malarstwa i w 1911 roku, wspierany przez Albert z Monako , założonego z Louis Lapicque , René Verneau i Marcellin Boule , z Francuskiego Instytutu Antropologii , podwójne z Instytut Paleontologii Człowieka, który jest jednak niezależny finansowo i administracyjnie.
Na mocy postępu dokonanego w etnologii przez jego przyjaciela Arnolda van Gennepa i w socjologii przez Émile'a Durkheima , współczesnego, którego głębię podziwia, nie bez wytykania mu jednak uprzedzeń moralnych, gdy np. rozróżnia funkcje małżeńskie i rodzicielskie , on s For Salomon Reinach, jako przedłużenie École des Hautes Etudes, stara się przejąć sklerotyka od paryskiego Towarzystwa Antropologicznego poprzez studia redukujące człowieka do jego anatomii i fizjologii , nie znając faktu kulturowego. Obejmuje pierwszy mandat prezesa IFA , ograniczony ustawowo do trzech lat.
Feminizm i pacyfizm (1911-1918)W tym samym czasie Salomon Reinach napisał serię podręczników przeznaczonych dla młodych dziewcząt, które chciały podjąć studia wyższej klasyki, ale zostały z niej faktycznie wykluczone. To jego sposób na angażowanie się w feminizacji z francuskiej inteligencji i co on nazywa „parthenogogy” , dosłownie „edukacja młodych dziewcząt”.
W 1913 brał udział w założeniu Towarzystwa Przyjaciół Biblioteki Narodowej .
Od czerwca 1914 roku gromadził wszystko, co mógł znaleźć na temat zmarłej Renée Vivien , „genialnej dziewczyny i największej francuskiej poetki XX wieku” , dokumentację, którą wraz z własnymi rękopisami zdeponował w Bibliotece Narodowej wraz z instrukcjami zachować go sub rosa do 2 stycznia 2000 roku.
Po bitwie nad Marną we wrześniu 1914 roku i narodowym skoku, który miał zapobiec po raz drugi upadkowi Paryża , Salomon Reinach wraz ze swoim bratem Józefem , który w pierwszych walkach stracił syna Adolfa i był doradcą sztabu , jako podobnie Jules Violle , jak zrobi to Charles Nordmann, potem Marie Curie , o „wojnę naukową” , to znaczy o użycie w wojnie nowoczesnych technik, które nie prowadzą do masowych zniszczeń . Podobnie jak Polibiusz jest kronikarzem wydarzeń. Jest zaangażowany we francusko- niemiecką debatę intelektualną, której celem jest potępienie rasistowskiej i eugenicznej instrumentalizacji nauki oraz wykorzystania społecznego darwinizmu w służbie nacjonalizmów . Jest częścią tego kręgu intelektualistów, towarzyszy podróży socjalistów , którzy szerzą ideę tego, co stanie się Ligą Narodów i sam wyobraża sobie system kontroli zbrojeń, jaki funkcjonuje dzisiaj w ramach Organizacji Narodów Zjednoczonych .
Czekał do końca Wielkiej Wojny, aby całkowicie wycofać się z École du Louvre w 1918 roku.
Szał półemerytury (1918-1931)Podczas burzliwych lat dwudziestych , prof Salomon Reinach, który spotyka się w każdy piątek z awangardy , ale Germanopratin basenie w Salon de l'Amazone , 20 rue Jacob , przywiązuje się do figury wyzwolonej młodzieży, Romaine Brooks . Ta jest towarzyszką prowadzącej serial, Natalie Barney , która sama była była kochanką Liane de Pougy, a następnie Renée Vivien .
W 1926 r. opublikował artykuł o Jezusie w pracy zbiorowej przedstawiający przeciwstawne punkty widzenia. Publikacja pojawia się w czasie, gdy Mussolini , zgodnie z Porozumieniem Locarno , rozpoczyna negocjacje porozumień laterańskich z Watykanem i w ten sposób godzi faszyzm , którego istota wciąż jest w dużej mierze niezrozumiana, z francuską katolicką opinią publiczną . Salomon Reinach opowiada się za tezą, oczernianą przez swoich katolickich krytyków przymiotnikiem „ mitista ”, która za Paulem-Louisem Couchoudem , bez wyraźnego zaprzeczania historycznemu istnieniu Jezusa , stwierdza, że historyk nie może nic zrobić, aby ustalić, co było ten znak i że ktokolwiek to był, ma niewiele wspólnego z osobą Syna Bożego , jak to przedstawiono w dyskursie religijnym od Apostołów .
Jego pasja do nieklasycznej archeologii doprowadziła go do zaangażowania się w kontrowersję Glozel . Udał się tam w 1926, aw 1927 prowadził wykopaliska. Badanie nienaruszonych warstw wierzchnich utwierdza go w przekonaniu o autentyczności miejsca. Jest więc przeciwnikiem René Dussauda . Bardziej niż kłótnia ekspertów i reputacji, sprawa, znająca od 1928 r. dryf sądowy, jest kwestionowaniem naukowości ówczesnych metod datowania , których był mistrzem. Jego dawne dni pociemniały jeszcze bardziej, gdy 28 października 1928 roku stracił młodszego brata , nagle porwanego przez zator sześć i pół roku po starszym bracie . Zakłada więc w jego miejsce udział w radzie dyrektorów Gazette des Beaux-Arts .
Gorliwy obrońca praw Żydów i pewnej nowoczesności judaizmu , od 1902 wiceprezes Alliance Israelite Universelle , członek Towarzystwa Studiów Żydowskich, którego sekretarzem był jego brat Teodor , został wybrany wiceprezesem na rok 1929 . o żydowskiej Colonization Association , w którym on był bardzo aktywny od roku 1900. w 1931 roku zmieniony z Julien Weilla tłumaczeniem wojny żydowskiej edytowane jako część publikacji kompletnych dzieł Józefa Flawiusza podjętej przez ten sam Teodor od siedmiu lat.
Chory na cukrzycę od pięćdziesiątego roku życia i cierpiący na bezsenność rujnujący zdrowie przez siedzącą pracę od młodości, cierpiący na zapalenie tętnic do tego stopnia, że od kwietnia 1932 r. nie porusza się na wózku inwalidzkim , odrzucając oferowane innowacyjne terapie, Salomon Reinach prosi 1 st stycznia 1933. Dwa miesiące przed upływem tego terminu, zmarł z zapaleniem płuc 16, avenue Victor Hugo, obecny Robert Schumann Avenue w Boulogne , niedaleko Paryża , w ogromnej willi w Parc des Princes zwany l'Etrier i znajduje się na rogu rue du dom, droga, która dziś nosi jego imię, gdzie sąsiad malarza Jules de Gaultier i rzeźbiarz Józef Bernard wtedy Pastorian René Dujarric żył nie daleko od swego młodego przyjaciela Paul Landowski .
Został pochowany na żydowskim placu na cmentarzu Montmartre . Jest przeciwny używaniu, ale zgodnie ze swoją wyraźną wolą jest bez mowy. Jego chora żona, która również była jego współpracowniczką, dołączyła do niego dwa miesiące później. Z woli zapisał swoją cudowną osobistą bibliotekę Uniwersytetowi w Lyonie , miastu, które w 1934 roku dało nazwę jednej z ulic La Guillotière , w pobliżu obecnego kampusu nabrzeży Uniwersytetu Jean-Moulin-Lyon-III ( Pałac Uniwersytecki).
Tytuły Salomona Reinacha po jego śmierci Członek przed 1897 zagranicznych towarzystw naukowych