Status | Federacja , następnie monarchia , państwo imperium karolińskiego od 800 do 843 |
---|---|
Stolica |
Tournai , Belgia (431-508) Paryż , Francja (508-768) Akwizgran , Niemcy (~795-843) |
Języki) | Galijski (do czasu jego zniknięcia), gallo-rzymski , frankoński i łaciński . |
Religia | katolicyzm |
Zmiana | Denier ( w ) |
Powierzchnia | |
---|---|
• 482 | ~ 35 000 km² |
• 511 | ~ 555 000 km² |
• 536 | ~ 630 000 km² |
• 561 | ~ 710 000 km² |
481 | Clovis jest koronowany na króla Franków . |
---|---|
486 | Bitwa pod Soissons : zwycięstwo nad „ królem Rzymian ” Syagriusem . |
496 | Bitwa pod Tolbiac : zwycięstwo nad Alamami . Clovis został nawrócony przez chrzest na chrześcijaństwo nicejskie . |
511 | Śmierć Clovisa . Królestwo Franków podzielone jest na pięć królestw (Orlean, Paryż, Soissons, Reims, Burgondes) pomiędzy swoich synów, zgodnie z prawem salickim . |
732 | Bitwa pod Poitiers : zwycięstwo majordom z Austrazji i Neustrii Charles Martel przeciwko Umajjadów ogólnym Abd al-Rahman . |
751 | Pépin le Bref , majordom z Neustrii , zeznaje ostatniego króla merovingian Childeryk III . Założenie dynastii Karolingów . |
754 | Dar Pepina Krótkiego , pierwszego świętego króla, papieżowi Stefanowi II, dzięki któremu powstaje Państwo Kościelne . |
768 | Początek panowania Karola Wielkiego . |
781 | Karol Wielki narzuca jedną walutę ( srebrny denar ) na całe królestwo, aby je zjednoczyć. |
793-1066 | Wiek Wikingów , naznaczony w Cesarstwie Franków oblężeniem Paryża, a następnie najazdami na księstwo Normandii . |
800 | Karol Wielki jest koronowany na cesarza w Rzymie. Początek imperium karolińskiego . Przyjęcie kalendarza epoki chrześcijańskiej . |
842 | Przysięgi strasburskie ogłoszone między Karolem Łysym a Ludwikiem Niemieckim przeciwko ich najstarszemu Lotarowi I st. , narodzinom francuskiego języka romańskiego. |
843 | Traktat z Verdun : trzej synowie Ludwika Pobożnego dzielą imperium, które następnie rozpada się na trzy królestwa: zachodnią Francję , Środkową Francję i Wschodnią Francję (Niemcy) . |
877 | Promulgacji kapitulnych z Quierzy , uważany za założyciela feudalizmu przez dziedziczenie wyróżnieniem . |
987 | Ludwik V zmarł bez potomków. Wybór Hugues Capet przy wsparciu Kościoła i Turków . Założenie dynastii Kapetyngów . Ustanowienie zasady męskiego primogenitury dla sukcesji na tronie. |
481-511 | Clovis I st |
---|---|
613-629 | Klatka II |
629-639 | Dagobert I er |
751-768 | Pepin w skrócie |
768-814 | Karol Wielki |
Poprzednie podmioty:
Następujące podmioty:
W Franków królestwa są różne barbarzyńskich królestw , które odniosły sukces lub żyli w Europie Zachodniej w okresie średniowiecza po upadku Zachodniego Cesarstwa Rzymskiego i podboju tych ziem przez Franków w okresie V -tego wieku .
Królestwa te, razem tworzące jednostkę o nazwie Królestwo Franków (w języku łacińskim : Regnum Francorum ), utrzymują się przez całe średniowiecze , na V th wieku do IX th century .
Od 911 , pod Karola III prostego , najbardziej zachodnim od frankońskiego królestwa, wynikające z podziału Verdun w 843 , a niektórzy historycy zakwalifikować jako Zachodniej Francia , ciągle przejmuje dziedzictwo frankońskiego królestwa Clovis i Karola. Przez stałe tytuł jego królów ogłaszający się wszystkimi królami Franków.
Frankońskie Brytania, gdzie od VII th wieku, termin „franc” traci wszystkie etniczne konotację z powodu małżeństw między Gallo-Rzymian i Franków i rejestracji w nie-Niemców zachowuje tylko nazwę armii z Francia czy Francji (w oficjalnych aktach , za panowania Karola II Łysego i Ludwika II Jąkała następnie za panowania Ludwika IV ).
Federacja królestw franków Clovis I st w 492 , co daje wzrost (w teorii) do pojedynczego frankońskiego królestwa , można uznać za pierwszą rzeczywistość polityczna, co stałoby się Francja .
W Franks są jednym z wielu ludów germańskich osiedlili się na prawym brzegu Renu , poza granicami Imperium Rzymskiego . W latach 256 - 257 brali udział w wielkiej inwazji, która wkroczyła do Imperium w celu grabieży. Później biorą udział w wielu innych rajdach.
Po raz pierwszy zainstalowani między Renem a Ardenami jako Letes , Frankowie stopniowo rozprzestrzenili się na terytorium starożytnej Galii Belgijskiej . Stopniowo podzielili się na dwie grupy, Franków Salijskich i Franków Reńskich , na północ od Galii w Belgii, po obu stronach Renu.
V th wieku rozpoczyna się okres spokoju między Rzymianami i Franków. Ale napór Hunów przybywających z Azji popycha na zachód Wandalów , Wizygotów i Burgundów . Przy szczególnie trudnych zimy 405 i 406, Ren i Dunaj były zamarznięte i barbarzyńcy mogą łatwo przekroczyć tych rzek. Podczas gdy Frankowie Reńscy po raz pierwszy splądrowali Trewir , Frankowie Saliccy bronili rzymskich prowincji Belgii i Germanii. Jeden z ich przywódców, Edobich , zebrał się wokół uzurpatora Konstantyna III, który zorganizował obronę przed najeźdźcami.
Następnie Frankowie Salijscy przegrupowali się w jedno królestwo i byli rządzeni przez Teodomira , zabitego około 420 przez Rzymian, a następnie przez Clodiona Chevelu . Korzystając z wycofania wojsk rzymskich z Galii, prowadzi swój lud na południe i zdobywa Tournai oraz jego okolice. Zostają jednak aresztowani i pobici przez Ætiusa , który daje im płód (Frankowie saliccy stają się sfederowanym ludem Rzymu), co pozwala im osiedlić się w Tournai (Belgia). Kilku królów następowało po sobie, aż do Chlodwiga, który został królem w 481 roku .
Migracja Franków Salijskich, a następnie przyznany im płód , skutkuje izolacją Franków nadreńskich, którzy zostają sami przeciwko Alamanom . W latach 431-469 przegrupowują się w jedno królestwo i negocjują sojusz z królestwem Burgundii. Podobnie jak Gondiok , król Burgundów jest również panem milicji , Frankowie Reńscy uzyskują prawo do osiedlenia się na lewym brzegu Renu i zajęcia Kolonii, Moguncji i Treves. Później, w 496, z pomocą Clovisa zmiażdżyli Alamanów w bitwie pod Tolbiac . Sigebert Chromy i Chlodéric , ostatni królowie Kolonii , umierają w 508 , a Renowi Frankowie wybierają Salien Clovis na ich następcę.
W 406 Frankowie byli na linii frontu, by bronić Renu przed najazdem Wandalów . Pół wieku później byli sojusznikami rzymskiego generała Ætiusa przeciwko Hunom podczas bitwy na katalauńskich polach niedaleko Troyes .
Rozszerzenie zajmowane przez ich królestwa w Galii Belgijskiej widoczne jest w 450 roku na mapie Imperium Huńskiego . Jeden z królów salijskich , Childeryk I st , jest rzymskim generałem stacjonującym i być może drugim gubernatorem prowincji Belgii . Ustanawiają się tam również inni królowie (jak w Cambrai). Inne królestwa założone przez Franków Renu istnieją nad Renem, w szczególności wokół Kolonii.
Clovis I st jednoczy królestwa Franków uruchamiając innych królów franków Salian lub Rhenish rodzice Król Ragnacaire ( Cambrai ) i Richaire i Rigomer Brothers, Król Chararic król chlodoric ojcobójstwo .
Po zjednoczył królestwa Franków Salian i Ren, Clovis I st , przy wsparciu ze strony duchowieństwa i wielkich rodów Gallo-Roman jednoczy Gaul przez zniszczenie innych germańskich królestw, których królowie, Arian spowiedzi, nie korzystają dużo zaufania przewadze ludności katolickiej.
W 486 zajął miasta Senlis , Beauvais , Soissons i Paryż . Jego zwycięstwo pod Soissons nad Syagriusem , uważanym za „króla Rzymian”, który kontroluje gallo-rzymską enklawę między Mozą i Loarą, uważaną za ostatni fragment zachodniego imperium rzymskiego, pozwala Clovisowi kontrolować całą północ Galii.
Trzy mocarstwa sprawują dominację na południu królestwa Clovis: Wizygoci na południowym zachodzie, Burgundowie na południowym wschodzie i dalej we Włoszech Ostrogoci . Clovis zawiera kolejne sojusze, aby kontynuować ekspansję swojego królestwa bez konieczności stawiania czoła wrogiej koalicji. W ten sposób zdobywa południowy zachód Galii, wypędzając Wizygotów.
Geograficznie królestwo Franków łączy się następnie w dużej mierze z Galią. Meldunków między Franks i galijsko-Rz, w szczególności w arystokracji sporządzania zespołu nie-Franks w wojsku przyjęcia wspólnego przewodu języka stopniowej syntezy obu populacji, tak że od VII p wieku, Termin „frank” traci swoją wartość w odniesieniu do każdego wolnego etnicznego człowieka o królu Merowingów, niezależnie od jego pochodzenia.
Królestwo Franków założone przez Clovisa dzieli się następnie często na podkrólestwa , zwane „częściami królestwa” lub „ Teilreiche ”, zgodnie z frankońskim zwyczajem sprawiedliwego podziału królestwa między synów władcy. Okresy jedności monarchicznej są więc raczej wyjątkowe. Jednak jedność tych różnych podkrólestw jest trwale uznawana, pomimo czasami gwałtownych starć. O tej jedności świadczy kilka faktów:
Jednak ta idea zjednoczonego królestwa frankońskiego pomimo podziału terytoriów między Merowingów nie jest podzielana przez wszystkich historyków. Niektórzy opowiadają się za ideą „dwoistości frankońskiej”, czyli podziału starej Galii rzymskiej na dwa konkurujące ze sobą byty, które niektórzy monarchowie bezskutecznie próbowali zjednoczyć: królestwo Salien / Neustrian i królestwo Renu. / Austrasian .
Jedność królestwa Franków jest prawdopodobnie wzmacniana także przez szczególny prestiż, jakim cieszy się ono wśród papiestwa i Cesarstwa Wschodniorzymskiego.
Tak więc papież Grzegorz I po raz pierwszy napisał do Childeberta II, króla Franków z Austrazji: „Zarówno królewska godność wznosi się ponad innych ludzi, jak wasza królewska godność frankijska wznosicie się ponad królestwa innych narodów” . Prolog do prawa salickiego , napisany między 757 a 766 rokiem, o którym papież Paweł I po raz pierwszy wspomniał w liście do duchownych i świeckich przywódców królestwa frankońskiego, jak długo wywyższa „znakomity naród Franków, którego założycielem jest Bóg” . Ten prestiż frankońskiej rodziny królewskiej pojawia się również wraz z przypisaniem przez papieży kwalifikacji „ bardzo chrześcijańskiego ” ( christianissimus ) Karolowi Młotowi i jego potomkom, królom Franków.
Prestiż królestwa frankońskiego był taki, że cesarz Konstantyn VII wspomina o edykcie wyrytym na bazylice Hagia Sophia w Konstantynopolu przypisywanym Konstantynowi I najpierw stwierdza, że „cesarz rzymski nigdy nie zjednoczyłby się z kobietą obcą zakonowi rzymskiemu, z jedynym wyjątkiem Franków…” . Ten prestiż Franków pochodził z wielkich karier, jakie zrobiło kilku frankońskich wodzów w świecie rzymskim oraz z rodzinnych więzów ustanowionych między Frankami i Rzymianami, w szczególności z małżeństwem w 395 r. cesarza Arkadiusza z Eudoksją Allią , córką frankońskiego księcia Bauto .
Termin pojawia się w VII th wieku, używane przez mnicha Jonasz z Bobbio , do wyznaczenia królestwa Zachodu w akcji między królów Merowingów.
Karl Ferdinand Werner , historyk niemiecki, przedstawia rozróżnienie pomiędzy Neustrią a Austrazją jako spadkobiercą rozróżnienia pomiędzy Frankami Salyjskimi i Frankami Reńskimi. Jako taka, Neustria obejmuje główną część spadku otrzymanego przez Clovisa Saliana, jego ojca Childeryka I st .
Neustria obejmuje północno-zachodnią część królestwa Franków , w przybliżeniu między Loarą (granica z Akwitanii ) i Escaut , w tym Armoryka , z niewyraźną wschodnią granicą, w dzisiejszej Szampanii : Reims jest więc na ogół w Austrazji , a Burgundia jest często oddzielona autonomiczne królestwo. Akwitania jest czasami częścią Neustrii.
Stolicą jest zazwyczaj Soissons, chociaż liczba pałaców królewskich sprawia, że pojęcie to jest dość niejasne. Rouen również odgrywa tę rolę okresowo.
Pierwszą formą Neustrii, chociaż termin ten jest znany ze źródeł, które sto lat później, jest królestwo Clotaire I er , tworzony podczas dzielenia po śmierci Clovis I st . Użycie tego terminu jest zatem anachroniczne. To królestwo, na osiedlach, wtapia się w zjednoczonym królestwie Franków przez Clotaire I er .
Na śmierć Clotaire I er , w 561 , królestwo jest podzielone ponownie - w drodze losowania - wśród czterech jego syna ( Caribert I st , Gontran , Sigebert I st i Chilperic I st ). Ten ostatni dziedziczy Neustrię i dodaje Akwitanii do śmierci Cariberta.
W wieku zaledwie kilka miesięcy, Clotaire II , syn Chilperic I er , odziedziczone Neustrii śmierci ojca w 584 . Po śmierci Thierry'ego II Burgundii w 613 , Clotaire II odzyskuje Austrazję i tym samym zostaje jedynym królem Franków. Po jego śmierci, król Neustrii jest jego syn Dagobert I er (629-639) i Clovis II jego syn, a następnie Clotaire III , syn tego ostatniego. Jest to czas pewnej przewagi Neustrian w królestwie Franków. Neustria ma własnych burmistrzów pałacu. Ebroïn jest najbardziej znany.
Po śmierci Clotaire III w 674 Neustria została narzucona przez Austrazjanów na króla - Thierry'ego III. Akwitania odzyskała wcześniej niepodległość.
Berchaire , burmistrz pałacu króla Thierry'ego III został pokonany w 687 w bitwie pod Tertry , małą wioską w Pikardii niedaleko Péronne , przez Pépina de Herstala , burmistrza pałacu australijskiego. Ta porażka definitywnie rujnuje hegemoniczne roszczenia Neustrii, która od tego momentu jest tylko wasalnym państwem Austrazji dowodzonym przez Arnulfienów . Jednak rozróżnienie na Neustrię, Austrazję, Akwitanię i Burgundię będzie nadal istniało, choć stopniowo zanika. Występuje czasem w zaborach karolińskich. Podczas traktatu z Verdun w 843 r. nazwa Neustria nie oznacza już zachodniej części królestwa między Loarą , Mozą i Manche ( królestwo Bretanii było wówczas niepodległe). Robertianie opierają swoją władzę na kontroli wielu zaszczytów Neustrii, z których kilka jest markizem Neustrii. Termin ten zniknął po traktacie z Saint-Clair-sur-Epte w 911 , gdzie część jego terytorium została odstąpiona Viking Rollo , wydarzenie, które miało początek w Northmannii lub Normandii . Konstytucja księstw Anjou, Blois, Maine i Flandrii również wymazuje słowo z jego znaczenia, a następnie przestaje się pojawiać.
W okresie Merowingów Austrazja, nazwana tak według złej pisowni duchownych (z łac. australis , południk), jej prawdziwa nazwa to Oster-rike (królestwo Wschodu) w dawnym frankiku , jest jednym z królestw Franków, które się pojawiły w śmierci Clovis ( 511 ), kiedy królestwo tego ostatniego zostało podzielone między jego synów. Obejmuje północno-wschodnią część dzisiejszej Francji i Nadrenię, dorzecze Mozy i Mozeli , aż po dorzecze środkowego i dolnego Renu . Stolicą jest najpierw Reims , potem Metz .
Thierry , najstarszy syn Clovis I pierwszy i Renu frankoński, odziedziczone Austrazji rządzi aż do śmierci w 534 . Thierry, jako najstarszy, jest bardzo uprzywilejowany, otrzymując połowę królestwa, podczas gdy jego trzej bracia dzielą drugą połowę.
Thierry otrzymuje:
W 523 - 524 , przy okazji wyprawy przeciwko Burgundów prowadzonych przez czterech braci, za namową królowej Clotilde , Thierry rozszerzył terytorium Austrazji. Po śmierci swojego brata Clodomira w bitwie pod Vézeronce ( 524 ), Thierry oddaje swoje dziedzictwo, na które składają się Auxerrois , Berry i Sénonais .
W 526 r. splądrował Owernię w szponach buntu.
W 531 dołączył do swego królestwa Turyngię , terytorium położone w centrum dzisiejszych Niemiec , na północ od Bawarii .
Po śmierci w 534 r. pozostawił królestwo swemu synowi Thibertowi I st . Od tej pory dwadzieścia dwa króle następują jeden po drugim na tronie Austrazji, aż Childeryk III , ostatniego Franków króla merowingowie , który panował od 743 do 751 , zainstalowanych na tronie przez Pepin le Bref po bezkrólewia z sześć lat po śmierci Thierry'ego IV .
Podczas tych dwóch stuleci Austrasie przeżywa historię burzliwego, konflikty z Neustrii , terytorium ruchów na łaskę wojen i osiedli, okresy prosperity, jak panowania Dagobert I er , który panował od pierwszego dnia Austrazji sam od 623 do 629 , zanim został królem Franków od 629 do 639 , po zjednoczeniu wszystkich królestw. Władza stopniowo przechodzi w ręce burmistrzów pałacu , którzy ostatecznie wypierają dynastię założoną przez Chlodwiga, by wprowadzić nową, dynastię karolińską .
Austrazja, kolebka dynastii Karolingów, zniknęła wraz z ostatnim królem Merowingów ( 751 ), by zostać włączonym do wielkiego królestwa Franków, połączonego przez Pépina le Brefa, a następnie Karola Wielkiego .
W 620 , gdy Vascons osiedlili się w południowej części Akwitanii , a następnie przyjmując imię Vasconie . W 629 roku dwaj synowie króla Clotaire II zastąpili ojca, podczas gdy Caribert, syn Sichilde, został odsunięty od władzy z powodu kalectwa przez Clotaire II. Jego przyrodni brat, Dagobert, syn Bertrude , jest więc uznawany przez wielmożów za króla Neustrii i Burgondii. Ale Brodulf, brat Sichilde i wujek Cariberta, przy wsparciu partyzantów Neustrian, popycha Cariberta, by zażądał swojego udziału w ojcowskim dziedzictwie. Robi się tak Dagobert I er zgodnie z zasadą sukcesji Prawo Salickie przewiduje podziału Regnum Francorum między książąt terytorium od Saintonge do Pirenejów i z Toulouse kapitału, w tym w szczególności miasta Cahors , Agen , Périgueux i Saintes .
Ta część Królestwa lub teilreich , która w rzeczywistości zawiera jedynie południową część prowincji Akwitanii i Vasconia, jest przyznawana wyłącznie Caribert II , pod warunkiem że podlega władzy Dagobert I er . Obszar ten został wybrany jako obszar buforowy między Septymania Visigoth , w Basques i frankijskiego królestwa Dagobert I er . W 632 zmarł Caribert II, a jakiś czas później jego młody syn Chilpéric. Dagobert I po raz pierwszy połączył królestwo Cariberta z Regnum Francorum . Pod koniec VII XX wieku, Aquitaine nabywa pewną autonomię, nie tworząc królestwo. Jest wtedy w rękach książąt mniej lub bardziej niezależnych od władzy królewskiej Merowingów. Charles Martel następnie Pépin le Bref poddał go nowej władzy karolińskiej; ostatni „niezależny” książę Waïfre zmarł w 768. Pojawiło się ponownie jako królestwo w podziałach synów Ludwika Pobożnego, zanim zostało włączone do części Karola II Łysego.
Za czasów dynastii Merowingów królowi w pełnieniu funkcji pomagała administracja centralna sprawowana w obrębie pałacu oraz administracja lokalna. Pałac wyznacza zestaw usług i opłat suwerenowi, który przenosi się z miejsca zamieszkania do miejsca zamieszkania. Spośród swoich krewnych król wybiera swoich osobistych doradców, którzy często mają podwójne powołanie sługi i administratora, jak marszałek, który opiekuje się królewskimi stajniami i kieruje kawalerią, czy szambelan, który zarządza pokojem monarchy i przeprowadza operacje. . Niektóre, jak hrabia pałacu odpowiedzialny za administrację sądowniczą czy referendum, który pisze akty królewskie, pełnią jedynie funkcję publiczną. Funkcja burmistrza pałacu wzrasta z biegiem lat. Pierwotnie nadzorowanie zarządzania domeny i wydatków królewskich, staje się najważniejszą osobą pałacu i rządu, nawet wypierając królowi, że ostatecznie zastąpi VIII th century .
Dla administracji terytorialnej król powołuje się na zachowany okręg Cesarstwa Rzymskiego : civitas (późniejszy pagus ). Przekazuje część swoich sił publicznych administratorowi o imieniu hrabia. Ten ostatni odpowiada za prerogatywy administracyjne, sądowe i wojskowe, ale także za ściąganie podatków. Wspomagają go podwładni: centanierowie, pełniący ściślej funkcje wojskowe, oraz wikariusze, którzy stoją na czele niższego okręgu wyborczego, zwanego vicaria, i pełnią funkcje bardziej zorientowane na sądownictwo. Że biskupi mogą być również uważane za czynniki terytorialnych przebywające funkcje sprawiedliwości, administracji i podatków na terenach kościelnych, że król ogłoszonym być poza zasięgiem przez jego własnych funkcjonariuszy.
W społeczeństwie naznaczonym katolickiej religii , że Karolingowie polegać na świeckiej i kościelnej administracji . Pałac pozostaje centralną administracją rodziny królewskiej, a jego struktury pozostają takie same, jak za panowania królów Merowingów . Znika jednak urząd burmistrza pałacu , jego funkcje dzielone są między seneszalem do spraw szafarstwa i hrabią pałacu za sprawiedliwość. Inny rozwój, kancelaria , kierowana obecnie przez arcykanclerza Kościoła, rekrutuje swoich członków spośród duchownych królestwa.
W prowincjach system hierarchiczny pozostaje taki sam, ale w zamian za ziemię tworzy się więź wasalskiej wierności między monarchą a jego agentami (zwłaszcza książętami i markizami ). Aż do połowy IX XX wieku , kościół, Missi Dominici monitoruje i kontroluje środki królewskie w imieniu władcy. Zniknięcie tej funkcji powoduje, że monarchia traci kontrolę nad agentami na ziemi, którzy w końcu uciekają przed władzą centralną. Sprawiedliwość rozwija się z inicjatywy Karola Wielkiego , sądy składają się obecnie z radnych mianowanych dożywotnio przez missi dominici , którzy jednocześnie odzyskują prezydenturę, rotacyjnie z hrabiami.
Po Karolu Wielkim królowie frankońscy porzucają tytuł króla Franków. Bardzo duże rozciągnięcie królestwa, łączącego różne narody i odtąd utożsamianego ze wskrzeszonym Cesarstwem Zachodniorzymskim o powołaniu uniwersalistycznym i ponadnarodowym, sprawia, że kwalifikacja królestwa frankońskiego traci sens.
Tytuł króla Franków zostanie jednak podniesiony w 911 r. przez Karola III Prostego , który jako jedyny panujący Karoling rości sobie prawo do dziedzictwa Merowingów i Karolingów. Od 911 r. królowie zachodniego królestwa wynikającego z traktatu z Verdun w 843 r., obejmującego większość Galii i skupiającego większość symbolicznych miejsc królestwa Chlodwig, takich jak Reims czy Paryż , nieprzerwanie twierdzą, że są królem Franków, m.in. Robertians natomiast wśród królów Wschodu, czasami nazywany germańskich królów, wniosek ten będzie epizodyczny i zniknąć z XI -tego wieku.
Słowo frank stracił swój wymiar etnicznej z VII th century w Galii , gdzie odnosi się do wolnych poddanych królów Merowingów i Karolingów, Kapetyngów, trzymał go w Niemczech, gdzie zostanie on wyznaczony osadników we Frankonii Franków.
W rzeczywistości, od okresu Merowingów, używaliśmy słowa „Francia” na określenie królestwa Franków , co utrzymywało się aż do pierwszych Karolingów . Niektórzy historycy używają terminu Francie , aby „Francia”, ale jest to niedawny wynalazek, autorzy wykonane przez Francję Francia średniowiecza do XX th century, słowo Francia jest również przekład łaciński słowa Francji. Za wczesnych Karolingów słowo Francie nadal odnosi się do królestwa Franków jako całości. W ten sposób niektóre akty Karola Wielkiego sprzeciwiają się Francii i Włochom, podobnie jak od 801 roku formuła dat niektórych kapituł. Słowo „Francia” znajduje się w tym znaczeniu w różnych autorach i annałach: Eginhard , Nithard , Ermold le Noir , Annales royales i Saint-Bertin.
W 843 The Traktat z Verdun podzielił cesarstwo Karolińskiej pomiędzy wnuków Karola: Ludwik II Niemiecki uzyskane Wschodniej Francia ( Germania ), podczas gdy Karol II Łysy i Lotar uzyskane Zachodniej Francia i Median Francia odpowiednio . W tych trzech królestwach Francie jest używane przez autorów do określenia tego, w którym żyją, ale to użycie jest kontynuowane tylko w królestwie West Francia . Kancelaria Karola II Łysego od jego wstąpienia do cesarstwa (25 grudnia 875) określa królestwo zachodnie terminem Francie . W 877 , Louis II jąkała do czasu wznowione równoważność „ Regnum Franciæ ” i królestwa Zachodu.
W latach 911-912, Karol III jest ponowne tytuł Rex Francorum że będzie dominujący w aktach X th century, wzmacniając identyfikację pomiędzy Francji, królestwie Franków, Francie Western. Francja lub Francie jest również używana do określenia jedynego zachodniego królestwa Franków w dyplomie króla Ludwika IV z 946 r. , odnoszącym się do momentu, w którym „król odebrał Francję” .
Oficjalnie królowie Francji będą nosić wyłącznie tytuł króla Franków, Rex Francorum w swoim łacińskim tytule, aż do Philippe Auguste . Jednak XVII th century, medale królewskie wznowi tytuł króla Franków.
Kilka czynników przyczyniło się do zakończenia praktyki rozbiorów królestwa Franków.
Koniec zasady dzielenia się został w pełni poświęcony pod koniec panowania Ludwika IV . Ta pierwsza przerwa została następnie wzmocniona faktem, że w 954 r. , po śmierci króla Ludwika IV , chociaż ten ostatni być może rozważał przyznanie królewskości Karolowi, po raz pierwszy podczas decentralizacji, w której dziedziczność odgrywa wiodącą rolę, tradycja dzielenia królestwa Franków między synów nie zwyciężyła. Lothaire , starszy brat Karola, zastąpił Ludwika IV . Była to nowość w dziedzicznej sukcesji królewskiej od czasu założenia królestwa Franków w epoce Merowingów.
Historycy tłumaczą niekiedy przekazanie tytułu królewskiego samemu Lotarowi słabością instytucji królewskiej w królestwie Franków Zachodnich, ale argument ten nie może tłumaczyć, że rozwiązanie unitarne dominuje także w królestwie Germanii , wynikające z królestwa Franków Zachodnich. Frankowie Wschodu, gdzie władza i prestiż rodziny królewskiej były silne.