Louis-Philippe d'Orléans | ||
![]() Książę Orleanu – Antoine-François Callet . | ||
Biografia | ||
---|---|---|
Dynastia | Dom Orleański | |
Imię urodzenia | Louis-Philippe Joseph d'Orléans | |
Przezwisko | „Równość Filipa” | |
Data urodzenia | 13 kwietnia 1747 | |
Miejsce urodzenia | Saint-Cloud ( Francja ) | |
Data śmierci | 6 listopada 1793 | |
Miejsce śmierci | Paryż ( Francja ) | |
Pogrzeb | Cmentarz Madeleine | |
Tata | Louis-Philippe d'Orléans | |
Matka | Louise-Henriette de Bourbon | |
Małżonka | Marie-Adélaïde de Bourbon | |
Dzieci |
Louis-Philippe d'Orléans Antoine d'Orléans Adelaide d'Orléans Louis-Charles d'Orléans![]() |
|
Religia | rzymskokatolicki | |
![]() | ||
Louis-Philippe d'Orléans , książę Chartres , ówczesny książę Orleanu (1785-1790), po 1792 znany jako Philippe Égalité , jest księciem krwi francuskiej urodzonym na zamku Saint-Cloud le13 kwietnia 1747i zmarł zgilotynowany w Paryżu dnia6 listopada 1793. Jest ojcem króla Francji Ludwika Filipa I st .
Syn Ludwika Filipa d'Orléans , księcia Orleanu, zwanego „Tłustym” i Ludwiki-Henriette de Bourbon , księżnej krwi (zmarł w 1759 r.), w chwili narodzin otrzymał tytuł księcia Montpensier (1747- 1752), po śmierci dziadka nosił tytuł księcia Chartres . Do swojego ojca został księciem Orleanu i pierwszym księciem krwi . Pochodził w linii męskiej od regenta Filipa d'Orléans i króla Ludwika XIII .
Zaraz po śmierci dziadka młody książę Chartres, który ten tytuł przyjął w wieku pięciu lat, został wycofany z łona kobiet (arystokratyczny zwyczaj polega na odebraniu dzieci swojej guwernantki w wieku siedmiu lat). Jego ojciec powierzył edukację hrabiemu Pons Saint-Maurice. Ten ostatni jest odpowiedzialny za szkolenie księcia w jego obowiązkach reprezentacyjnych i wybiera wybitne osobistości na resztę właściwej edukacji, takie jak Étienne Lauréault de Foncemagne lub Carmontelle .
Zaniepokojony ospą swojej żony Louise-Henriette, książę Orleanu postanawia przeprowadzić szczepienie na swoich dzieciach Louis-Philippe i Bathilde , wzywając szwajcarskiego lekarza Théodore'a Tronchina . Inicjatywa ta, podjęta w 1756 roku, jest z uwagą śledzona przez cały dwór, a jej sukces przyczyni się do upowszechnienia tej formy ochrony. Młody książę Chartres, po ślubie, będzie stosował ten środek zapobiegawczy na swojej młodej żonie Marie-Adélaïde .
Ojciec Filipa d'Orléans początkowo rozważał poślubienie go za księżniczkę Saksonii Kunegondę , córkę króla Polski Augusta III Saksońskiego i siostrę Delfina z Francji Marie-Josephus , ale ten nalegał, by Ludwik XV się sprzeciwił ten projekt, biorąc pod uwagę, że Chartres, nie będąc synem Francji , był zbyt młody, aby poślubić księżniczkę krwi saksonia .
W międzyczasie umiera młody książę Lamballe , spadkobierca fortuny bękartów Ludwika XIV . Ta ma siostrę, która po śmierci w wieku 15 lat staje się najbogatszą dziedziczką we Francji. Ku rozgoryczeniu dworu, zaniedbując bękarstwo, Orlean rzucili się na dziedziczkę.
Abbe de Breteuil , kanclerz domu Orleanu, jest zatem odpowiedzialny za negocjowanie jako substytut małżeństwa z Maria Adelajda de Burbon , znany jako „ M lle de Penthievre”, wnuczka hrabiego Tuluzy , legitimized bękart Ludwika XIV . i M me de Montespan , co prowadzi do domu Orleanie, z odrobiną drani więcej krwi Ludwika XIV , wspaniałej spuścizny księcia Penthievre .
Rzeczywiście, Philippe d'Orleans pochodził od swojej matki, legitymizowanego bękarta Ludwika XIV i markizy de Montespan , Ludwiki Franciszka de Bourbon, zwanej M lle de Nantes , a z drugiej strony, z tyłu, duże babcie ze strony ojca, Filip z Orleanu także legitymizowany bękart Ludwika XIV i markiza de Montespan, Françoise Marie de Bourbon (druga M lle de Blois ).
Ślub odbywa się w Wersalu dnia5 kwietnia 1769. Posag wynosił 6 milionów funtów, z czego 3.865.000 funtów zostało zwróconych na miejscu w formie darowizny przynoszącej roczny dochód w wysokości 245.000 funtów. Ze swojej strony książę Orleanu zobowiązuje się do mieszkania, wyposażenia i obsługi małżonków oraz zapewnienia im dodatkowego dochodu w wysokości 400 000 funtów rocznie.
Para, szybko zerwana, ma sześcioro dzieci:
Małżonkowie rozdzielili się w 1790 roku.
nieślubne porodyKsiążę Orleanu miał wiele kochanek i kilkoro dzieci z nieprawego łoża, w tym dwóch swoich najbardziej znanych łączników.
Z Félicité de Genlis, z którą nawiązał romans pod koniec lat 60. XVIII wieku , będzie miał Pamélę Brûlart de Sillery (ok. 1777-1831). Dzięki skomplikowanym intrygom Félicité jest w pełni odpowiedzialna za edukację dzieci z Orleanu. Po Chevalier de Bonnard przeszła na emeryturę jako „gubernator” wspomnianych dzieci, na których eksperymentowała ze swoimi „nowoczesnymi” pomysłami edukacyjnymi.
Inna córka, Félicité Élisabeth poślubia Compton, również urodziłaby się około 1777 r. (zmarła w 1822 r.) i byłaby babcią Marie Lafarge (według Jeana Bernarda, dyrektora Associated Press w Paryżu, jest notatka od generała Zabezpieczenia z 23.11.1816 r. oraz korespondencja potwierdzająca królewskie pochodzenie Hermine i przechowywana w tajnej teczce MSZ).
Z Marguerite Françoise Bouvier de la Mothe de Cepoy , hrabiną Buffon , którą poznał w Palais-Royal na początku lat 80. XVIII wieku i która regularnie przyjmowała go w Montbard w jednym z oficyn Hôtel de Buffon, Petit Fontenet , ma syna Victora Leclerca de Buffona (1792-1812), zwanego także „rycerzem św. Pawła”.
Chartres miał obietnicę, w czasie swojego małżeństwa, że jego ojczym zażąda dla niego przetrwania jego urzędu Wielkiego Admirała Francji . Przygotował się do tego, kontynuując karierę oficera marynarki wojennej. W 1772 zaokrętował się na statek Alexandre w randze gwardii morskiej (kadet). W dniu 1 st czerwca 1775 dywizjon ewolucji, dowodzona przez Guichen, pozostawiając Brest, z Władcy Chartres, podróż, podczas której będą odbierane „po królewsku”. Ruis-Embito , wbrew Sartine za zamówienia, oddanych do jego dyspozycji szczególny urządzone kajakowym. Co zdenerwowało ministra i prawdopodobnie króla, że ta triumfalna podróż. Po dwóch kampaniach w 1775 i 1776 został awansowany na generała porucznika armii morskich (kontradmirał) na27 lipca 1778.
W 1778 roku, gdy wznowiono działania wojenne z Wielką Brytanią , objął dowództwo straży tylnej eskadry brzeskiej na 80-działowym statku Saint-Esprit . Dowództwo generalne zapewnia hrabia Orvilliers . 27 lipca 1778, niedaleko Ouessant , rozpoczyna się bitwa . Manewr dowodzony przez d'Orvilliersa przesunął statki księcia Chartres do przodu; książę nie waha się rzucić się na brytyjskie statki, ale po złej komunikacji z okrętem flagowym popełnia błąd, który pozwala brytyjskim statkom na lot. Bitwa kończy się połowicznym sukcesem.
W Paryżu wszyscy najpierw składają hołd dobremu zachowaniu księcia Chartres, zanim otrzymają zeznania marynarzy biorących udział w bitwie. W obawie przed ujawnieniem życia księcia królewskiej krwi, kapitan statku twierdził, że nie zrozumiał rozkazu manewru admirała: odłożył swoją dywizję i wysłał ponton, by odbierał rozkazy żywym głosem. Spowodowane w ten sposób opóźnienie uniemożliwia ruch floty francuskiej i pozwala Brytyjczykom na ucieczkę. Kpiny, które wybuchły w całym Paryżu głęboko wpłynęły na księcia, który doznał pewnej hańby i próbował się zemścić, zakładając kabałę przeciwko ministrowi marynarki Sartine .
Po tej aferze z Ouessantem zaniepokoił się teść, ponieważ był przekonany, że Chartres chce pozbawić go urzędu Wielkiego Admirała. Książę Chartres napisał do Ludwika XVI, by go wyprowadzić z błędu i dla ułagodzenia zrzekł się marynarki, prosząc króla o utworzenie dla niego stanowiska generała pułkownika lekkich wojsk (huzarów), na co wyraził zgodę Ludwik XVI .22 kwietnia 1779.
Ale w 1780 król odmówił mu pozwolenia na udział w ekspedycji Rochambeau, która wyjechała do Ameryki .
Coraz bardziej zadeklarowany przeciwnikPeer Francji, Philippe d'Orléans wcześnie zademonstrował swoją niezależność. Jak wszyscy książęta młodszych gałęzi Domu Burbonów, w 1771 r. stanął po stronie parlamentów i odmówił zasiadania w „parlamencie Maupeou ”. Został zesłany do swojej ziemi w Villers-Cotterêts .
Od 1785, który po śmierci ojca został księciem Orleanu, oferował Palais-Royal - "anty-Wersal" - centrum i punkt zborny dla wrogów dworu, jego relacje z rodziną. bardzo napięta od czasu afery Ouessant. Jeśli król Ludwik XVI nigdy tak naprawdę nie docenił swojej dalekiej kuzynki, to Maria Antonina utrzymywała serdeczne stosunki z młodym księciem Chartres. Teraz uraza jest wielka między tymi dwiema osobowościami.
Zwolennik nowych idei i wielki admirator instytucji brytyjskich, przed rewolucją książę Chartres niejednokrotnie manifestował swoją wrogość wobec reżimu i dworu, zwłaszcza podczas zgromadzenia notabli (1787). Naczelnik 3 rd biurze w Zgromadzeniu notabli (1787), oświadczył, że Stany Generalne sam miał prawo do głosowania podatków i protestowali przeciwko edyktów kaletki : został wygnany.
Pałac KrólewskiProwadzi spekulacje na rynku nieruchomości, które w Palais-Royal są sławne. Od czasu potajemnego ponownego małżeństwa z Madame de Montesson , jego ojcem, książę Orleanu przestał mieszkać w Palais-Royal . W 1776 r. uczynił ustępstwo na rzecz syna, a w 1780 r. oddał je w pełni w posiadanie.Czerwiec 1781, teatr zwany Palais-Royal, który znajduje się po stronie obecnej rue de Valois , ponownie płonie. Książę Chartres zlecił jej przebudowę na drugą stronę przez architekta Victora Louisa (jest to obecna sala Comédie-Française ) i skorzystał z okazji, aby przeprowadzić rozległą operację nieruchomości wokół ogrodów Palais-Royal: on wzniesiono jednolite budynki, składające się z pasaży handlowych na parterze zwieńczonych mieszkaniami. Ulice graniczące z kompleksem noszą nazwy synów księcia: Valois , Montpensier i Beaujolais .
Ta operacja jest mocno krytykowana. Społeczeństwo, zawsze swobodnie wpuszczane do ogrodów Palais-Royal, krytykuje ich zawężanie. Oceniamy architekturę małostkową. Mówi się, że Ludwik XVI naśmiewał się z księcia Chartres, rzucając w niego: „No cóż, mój kuzynie! Wygląda na to, że otwierasz sklep? Czy zobaczymy się tylko w niedzielę? ”. Autentyczne czy nie, słowo rozprzestrzeniło się po Paryżu dziesiątkami epigramatów i piosenek. Ale biznes nie jest doskonały i zajmie dużo czasu, aby się zrównoważyć, ponieważ książę musiał pożyczyć 4 miliony na sfinansowanie konstrukcji, które okazują się trudne do sprzedania i wynajęcia.
Spekulacje na temat arkad Palais-Royal doprowadziły do licznych procesów sądowych ze strony zamożnych mieszkańców, którzy zostali pozbawieni widoku na ogrody. Nie jest to tak opłacalne, jak się spodziewał, podczas gdy liczba emerytur, które przyznaje swoim podopiecznym, z czasem tylko rośnie, w 1792 r. powstaje ponadto stowarzyszenie wierzycieli księcia Orleanu skupiające tych dożywotnich emerytów.
WolnomularzOd 1771 r. Chartres jest Wielkim Mistrzem pierwszej Wielkiej Loży Francji , masońskiej posłuszeństwa założonej we Francji około 1728 r. Bez większego udziału, gdy w 1773 r. została przekształcona w Wielki Wschód Francji , Ludwika Filipa pozostaje tam, zachowując swój tytuł i rangę.
Na początku terroru Philippe opublikował list w odpowiedzi w Journal de Paris du22 lutego 1793który oskarża go w artykule o „wielkie przyjęcie” w Paryżu , list ten kończy się następująco:
„W czasie, gdy nikt z pewnością nie przewidział naszej rewolucji, przywiązałem się do masonerii, która oferowała obraz równości, tak jak przywiązałem się do parlamentu, który oferował obraz wolności. Od tego czasu zostawiłem tego ducha dla rzeczywistości. W grudniu ubiegłego roku sekretarz Wielkiego Wschodu zwracając się do osoby pełniącej funkcję sekretarza Wielkiego Mistrza z prośbą o przesłanie mi prośby związanej z pracą tej firmy, odpowiedziałem mu pod datą stycznia. 5: „Ponieważ nie znam sposobu, w jaki składa się Wielki Wschód, a ponadto uważam, że w Republice nie powinno być żadnej tajemnicy ani żadnego tajnego zgromadzenia, zwłaszcza na początku jej powstania, nie chcą się zaangażować w cokolwiek w Wielkim Wschodzie lub w zgromadzeniach masonów ”. "
Konsternacja spowodowana tym publicznym zaprzeczeniem w porządku masońskim narzuca 13 majanastępnie zorganizowanie wyjątkowego spotkania, które „przyjmuje jego rezygnację” i odracza jego zastępstwo w celu zbadania możliwego zniesienia tego tytułu i nieusuwalności tego urzędu
W czasie rewolucji często powraca wyrażenie „frakcja Orleanu”. Na ogół oznacza on osoby upolitycznione, które w latach 1788-1792 należały do świty księcia Orleanu, przyjmowane zarówno przez niego, w Monceau lub w Raincy, jak i przez członków jego najbliższej świty, głównie w Bellechasse u markiza. Markiza de Sillery-Genlis. Camille Desmoulins wyjaśnił wszystko doskonale w Vieux Cordelier w odpowiedzi na pytanie Charlesa Barbaroux o jego możliwe członkostwo w „frakcji Orleanu” .
Jeśli w pierwszych latach książę Orleanu nie protestował publicznie, gdy rozeszła się pogłoska, że może zostać mianowany przez Zgromadzenie generałem-porucznikiem królestwa lub „regentem”, bronił się przed powrotem z Anglii i opublikował i podpisał odmowę w gazetach w Sierpień 1791. Od tej daty możemy zapewnić, że wyrażenie „frakcja Orleańczyków” nie oznacza go i że rozumiemy przez to, wygodą języka, tych i tych, którzy twierdząc przed nim lub jego synem starszym, nie rozpaczają, jak Laclos , Clarke czy Lauzun, o ustanowieniu dynastii orleańskiej.
Zastępca Stanów GeneralnychW 1789 r . książę orleański został wybrany zastępcą szlachty do stanów generalnych . Bliski idei Sieyèsa i doradzany przez jego sekretarza Choderlosa de Laclos , jest częścią grupy 47 deputowanych szlachty , którzy zbierają się do trzeciego stanu ,25 czerwca 1789. Został wybrany na Przewodniczącego Zgromadzenia w dniu3 lipca, ale następnego dnia odmawia tego zaszczytu.
Przez pewien czas był związany z Honoré Gabrielem Riqueti, hrabią Mirabeau i miał nadzieję, jeśli nie uzurpować sobie tronu Ludwika XVI , to przynajmniej zostać generałem-porucznikiem królestwa lub pełnić funkcję regencji. Jednak z braku zdecydowania traci możliwość odegrania roli mediatora po wydarzeniach z 14 lipca .
Książę Orleanu, skompromitowany rolą, jaką odegrał w dniach 5 i 6 października 1789 r. , Ludwik XVI wolał usunąć go z dworu, powierzając mu misję dyplomatyczną w Wielkiej Brytanii. W ten sposób unika konieczności wyjaśniania się w trakcie nauczania prowadzonego w Châtelet w Paryżu, aby określić obowiązki tych rewolucyjnych dni. Książę jest wtedy u szczytu popularności. To właśnie w Londynie w tym czasie mógł negocjować swoje pożyczki z koroną brytyjską. Interesuje się także rewolucją brabancką i rolą, jaką mogłaby tam odegrać, utrudniając dyplomację francuską wciąż skupioną na sojuszu austriackim.
Wrócił do Francji w lipiec 1790 rpostanawia zdystansować się od debaty politycznej, mimo nacisków otoczenia, które od 1789 roku przewidywało zmianę dynastii na jego korzyść. Jednak popularność księcia maleje, a jego poparcie w Konstytuancie maleje. Mimo wszystko Orlean i inni deputowani, w tym Mirabeau, zamieszani w śledztwo w sprawie Châtelet, zostają oczyszczeni ze wszystkich oskarżeń ze strony Zgromadzenia wwrzesień 1790.
Członek klubu jakobinów od momentu jego powstania, jest także członkiem-założycielem klubu Valois, który sprzeciwia się klubowi monarchicznemu.
Po ucieczce Ludwika XVI i jego aresztowaniu w Varennes na porządku dziennym jest kwestia abdykacji króla i zorganizowania regencji. Ku rozgoryczeniu Laclosa, który nie szczędzi wysiłków w promowaniu tego rozwiązania, książę Orleanu uroczyście oświadcza na piśmie, że28 czerwca że całkowicie wyrzeka się zamiaru objęcia regencji we Francji.
W 1792 r. udał się z synami do Armii Północy, ale po ucieczce generała Dumourieza otrzymał rozkaz opuszczenia jej.
Philippe Égalité, członek KonwencjiWybrany na Konwent Narodowy w 1792 r. przez departament Sekwany, nadal zasiada wśród Kordelierów pośrodku Góry pod nazwą „Philippe Égalité” . To właśnie Manuel , prokurator miejski i bliski Dantonowi , zasugerował, aby przyjął to imię, ponieważ tytuły książęce zostały zakazane. List napisany w 1793 roku z więzienia do jego prawnika Jean-Baptiste Lemaire pokazuje, że nigdy nie podpisał inaczej:
"Dlaczego nazywasz mnie" Orleans "imię, o której wiesz, że nie podpisałem się od początku zgromadzenia ustawodawczego, które zabroniło nosić jakiegokolwiek tytułu lub nazwy ziemi? Czy istnieje dekret, który nakazuje mi nazywać siebie „Orleanem”? Zadałem już to pytanie obywatelom Gérardowi i Voidelowi , ale nie otrzymałem odpowiedzi; może będę szczęśliwszy rozmawiając z tobą. Chcę wiedzieć, bo jeśli taki istnieje, to dla mnie zbyt śmieszne, aby nadal podpisywać „Równość”. Jednak ta kpina byłaby zupełnie niezamierzona, ponieważ nie wiem, że muszę podpisać inaczej. "
Śmierć królaGłosuje za śmiercią swego kuzyna króla Ludwika XVI i to bez odwołania. Georges Bordonove relacjonuje swoją interwencję jako królobójstwo, podczas gdy sami Montagnardowie zachęcają go do głosowania za odpustem: „Tylko troszcząc się o mój obowiązek, przekonany, że wszyscy, którzy usiłowali lub będą później atakować suwerenność ludu, zasługują na śmierć, głosuję za śmiercią . ” . Sprzeciwił się głosowaniu nad poprawką Mailhe, która mogłaby uratować króla, co doprowadziło do odrzucenia poprawki. Uczestniczy osobiście w kabriolecie umieszczonym na Pont de la Concorde egzekucji Ludwika XVI .
Aresztowanie, skazanie, egzekucja4 kwietnia 1793Jego najstarszy syn, książę Chartres (przyszły Ludwik Filip I st ), będący wówczas generałem-porucznikiem w Armii Północy , udaje się do nieprzyjacielskiego Austriaka wraz ze swoim wodzem, generałem Dumouriezem , autorem nieudanej próby zamachu stanu. Równość staje się wtedy podejrzana w oczach Montagnardów . Wszyscy członkowie rodziny Burbonów zostali aresztowani dnia7 kwietnia 1793. Środek dotyczy księcia Orleanu, jego dwóch pozostałych synów, księcia Montpensier i hrabiego Beaujolais oraz jego siostry Louise-Bathilde . Konwencja postanawia usunąć całą rodzinę z Paryża i przeprowadza ich natychmiastowy transfer do Fort Saint-Jean w Marsylii . Tylko jego córka Marie-Adélaïde skorzystała z pewnej łaski i została umieszczona w areszcie domowym w Château de Bizy .
Oskarżony Philippe Égalité został sprowadzony z powrotem do Paryża i wysłany do Conciergerie dnia2 listopada. Jest on sądzony przez Trybunał Rewolucyjny , pod przewodnictwem Hermana The6 listopada 1793. Nie ma przeciwko niemu dowodów, ale w tym okresie wystarczy samo podejrzenie.
Mimo prośby Voidela został skazany na śmierć i zgilotynowany tego samego dnia,6 listopada 1793, z towarzyszami nieszczęścia Pierre'em Coustardem de Massi , przedstawicielem Loire-Inferieure na Konwencji i szefem Gwardii Narodowej Nantes, oraz trzema niewiadomymi.
Na początku lat 80. XVIII wieku książę Chartres miał trudności finansowe. Jego pociąg domowy, zarówno we Francji, jak iw Anglii, był niezwykle kosztowny i pochłaniał większość jego dochodów. Przez Nathaniel Parker-Forth - minister pełnomocny króla Anglii na dworze Francji i pierwszy agent wpływu rządu brytyjskiego i zainteresowanych intrygantem według hrabiego de Montesquiou -, który stał się niezbędny dla niego i M me de Genlis Chartres regularnie występował ze swoją świtą do Anglii. W Londynie, że uzyskał od króla Anglii wyjątkowego zezwolenia mieć książęcy pałac w Portland Place, a inny dom Chapel Street, n O 3 w Park Lane.
Od 1779 do 1789 roku, Parker-Forth powoli umieścić go w niebezpieczną zależność: zarówno emocjonalne - nadzorował rzekomego przyjęcia córki księcia i M me de Genlis - i finansowych.
Jego wydatki znacznie przewyższały jego dochody, a spadek po ojcu w 1785 r., obciążony długiem w wysokości 2 milionów dolarów, nie wystarczył, aby przywrócić mu sytuację finansową.
Po śmierci ojca w 1785 r. książę Chartres, który został księciem Orleanu, mógł uzyskać od króla upoważnienie do udzielenia pożyczki w wysokości 6 mln funtów (cena 2 okrętów liniowych lub 3 fregaty). ) tworząc 240 000 funtów tontynowych rent dożywotnich w wysokości 4%, zwanych „ tontine d'Orléans” (27 listopada 1785).
Pod naciskiem wierzycieli uzyskał od księżnej orleańskiej zgodę na zastawienie jej posagu, co uczyniła. Następnie zaczął zrażać pewną część swoich ruchomych i nieruchomych mienia we Francji, aby, jak sądził, korzystnie lokować je w Mieście. Najbardziej znanym i najbardziej spektakularnym działaniem jest sprzedaż w Londynie wspaniałej kolekcji mistrzowskich obrazów książąt orleańskich, stworzona przez Richelieu, a następnie przez regenta, na czele którego stanął Édouard de Walckiers , Jean-Joseph Laborde de Méréville i John. Christie, aukcjoner w Londynie.
Kontynuując restrukturyzację i lokowanie swojego majątku ruchomego, zebrał zestaw klejnotów i diamentów z rodziny Orlean, które wysłał do Anglii przez Saint-Omer w 1790 r. przez Nathaniela Parkera-Fortha , a następnie w 1792 r. pudełko z diamentami, które podarował do Edouard de Walckiers być zdeponowane „Boyda i Benfield”, bankierzy (Dover Street) w Londynie .
Pod koniec 1789 r. zastawił roszczenie reprezentowane przez stolicę posagu królowej Hiszpanii w wysokości 4 mln (por. własność rodu orleańskiego ).
W 1792 i 1793 wystawił na sprzedaż ogromne ziemie w regionie Avesnes , następnie w Paryżu sprzedał kilka budynków, w tym Kancelaria Orleanu, rue des Bons-Enfants , Écuries d'Orléans, rue Saint-Thomas- du-Louvre i inne budynki, w tym słynna „Civette” w dzielnicy Palais-Royal.
Pod naciskiem rządu brytyjskiego, który według ministra spraw zagranicznych Montmorina i hrabiego de La Luzerne, jego ambasadora w Londynie, usiłował wzniecić niepokoje we Francji, dokonał dużych spekulacyjnych zakupów pszenicy, co wraz z głodem 1789 wywołał pierwsze zamieszki, a zwłaszcza aferę z 5 i 6 października 1789 roku .
W tej sprawie kluczową rolę odgrywa rząd Pitta, ponieważ obecnie wiadomo, że to brytyjski bank „Turnbull and Forbes” w imieniu rządu brytyjskiego płaci gminie Paryż za zakup pszenicy przeznaczonej dla Anglii. .
Aby zwiększyć swoje dochody, książę zapisał wraz z księciem Walii , księciem Yorku i księciem Clarence, trzema synami króla Anglii, trzema obligacjami po wysokich stopach, zastawionymi w Księstwie Kornwalii . Te długie dwuletnie negocjacje (1789-1790) prowadził Nathaniel Parker-Forth z notariuszami Rouenem i Brichardem. Rozumie się, że książę zacznie otrzymywać swoje dywidendy po śmierci króla Anglii. W złożonej do sądu paryskiego przez księżnę Orleanu petycji o uzyskanie jej separacji majątkowej (1792) oświadcza, że po otrzymaniu posagu w wysokości 6 100 000 funtów i renty wieczystej w wysokości 50 000 funtów została zmuszona do popełnienia wszelkich jej majątek na zagwarantowanie mężowi, który przeznacza tylko 1000 funtów miesięcznie na jakąkolwiek emeryturę . Wniosek ten dalej ujawnia, że aktywa Philippe'a, wycenione na 66 698 000 funtów, są wchłonięte przez zobowiązania w wysokości 75 234 648 funtów, rozdzielone pomiędzy trzy tysiące wierzycieli. Ostateczny wyrok separacji nie zostanie wydany, dopóki8 października 1793, kilka dni przed śmiercią Równości, którego ruinę przypisuje się temu, co kosztowała go rewolucja, ale w rzeczywistości duża część jego fortuny znajduje się w Anglii.
Jego znaczny majątek został częściowo zrabowany, a jego syn Ludwik Filip odzyskał tylko jego część. W liście hrabiego de Montesquiou, który dba o interesy najstarszego syna księcia, przyszłego króla Francuzów, pisze na ten temat w odniesieniu do roli umieszczonej w Anglii:
„Dzięki wskazówkom, które mogę ci udzielić, wierzę, że nie będzie ci trudno wrócić do źródła różnych depozytów, które zmarły pan le Duc d'Orléans złożył w Anglii, aby ustalić ich wartość i zapobiegać nadużyciom, do których mogą kusić depozytariusze. Widzę niebezpieczeństwo, którego należy unikać. Dokumenty pana księcia orleańskiego, przejęte w Paryżu, mogły równie dobrze oddać w ręce kilku członków komitetów konwencji narodowej tytuły jego własności angielskiej; mogły one zostać naruszone i być może nawet kilku niewiernych dozorców mogło wynegocjować dostawę tych monet. To sprawia, że ważne jest przyspieszenie informacji, aby móc postawić przeszkodę w tym napadzie. "
![]() |
Rycerz z zakonów króla (30 maja 1762 r) |
![]() |
Kawaler Królewskiego i Wojskowego Zakonu Saint-Louis |
(lista niewyczerpująca)