W kolorze białym i czarnym

W kolorze białym i czarnym
Strona z odręcznym zapisem
Rękopis kompozytora
pierwszej części
Uprzejmy Suita na dwa fortepiany
Muzyka Claude Debussy
Przybliżony czas trwania około. 15 minut
Daty składu Czerwiec-lipiec 1915
Wynik autografu Biblioteka Narodowa Francji
kreacja 22 stycznia 1916
(pierwsze przesłuchanie prywatne)
Koncert na rzecz „serdecznej pomocy muzykom”,
salon księżnej Polignac
Paryż Francja
Tłumacze Walter Rummel i jego żona

En blanc et noir to utwór na dwa fortepiany w trzech częściach autorstwa Claude'a Debussy'ego, skomponowany w 1915 roku .

Tytuł tego mrocznego i wizjonerskiego dzieła, współczesnego Etiudom , Sonacie na wiolonczelę i Sonacie na flet, altówkę i harfę , wybrał Debussy w nawiązaniu do szarości Vélasqueza .

Praca miała swoją premierę 21 grudnia 1916przez kompozytora i Rogera-Ducasse'a .

Kontekst

Wojna: 1914-1915

Wypowiedzenie wojny 3 sierpnia 1914zaskakuje Debussy'ego, który pierwsze sześć miesięcy roku poświęcił nieustannym podróżom i koncertom, w gorączkowym usiłowaniu wywiązania się ze swoich zobowiązań finansowych. W poprzednich tygodniach, podczas kryzysu lipcowego , postawa kompozytora oscylowała gwałtownie od egzaltacji do rozpaczy. W liście do jednego ze swoich przyjaciół, w którym mówi o „godzinach, w których widzi się niewiele więcej niż samobójstwo, aby się z tego wydostać” , zwierza się słowami, które ujawniają jego „  czarną depresję ”  :

„Od dawna - musimy to przyznać! - Gubię się, czuję się strasznie osłabiony! Ach! mag kochasz we mnie, gdzie on jest? To tylko ponure sztuczki, które wkrótce połamią nerki w ostatecznym piruecie, bez piękna. "

- list do Roberta Godeta z 14 lipca 1914.

Wybuch działań wojennych powoduje natychmiastowe wyciszenie całej jego muzycznej działalności. W liście od8 sierpniadla swojego wydawcy, Duranda, uważa się za „biednego atomu, który został odrzucony przez ten straszny kataklizm”. To, co robię, wydaje mi się tak żałośnie małe! Zazdroszczę Satie, która jako kapral poważnie zajmie się obroną Paryża ” . Tak więc do końca 1914 roku Debussy pozostawał nieaktywny.

W pierwszych miesiącach 1915 roku Debussy pracował nad nowym wydaniem utworów Chopina na zlecenie Éditions Durand . Rzeczywiście, od początku wojny niemieckie wydania zostały wycofane z handlu. Debussy współpracuje zatem na pierwszej publikacji, w szczególności uzyskania skonsultować rękopis drugiej Balladzie w F -dur op. 38, należący do Camille Saint-Saëns .

Ta rewizja zmusza go do głębokich przemyśleń na temat techniki fortepianowej, odciągając go od choroby, która wciąż się rozwija. Od 1909 roku Debussy chorował sporadycznie na raka odbytnicy , którego objawy pogorszyły się do tego stopnia, że ​​lekarze zalecili operację, chociaż uznali, że choroba była śmiertelna.

Po ukończeniu dzieła kompozytor nadal przeżywa szok, gdy dowiaduje się o śmierci swojej matki, prof 23 marca 1915. Bardzo poruszony Debussy zastanawia się nad znaczeniem śmierci w swojej korespondencji z przyjaciółmi, w tym Paulem Dukasem , Gabrielem Fauré , Gabrielem Pierné i młodym kompozytorem Edgardem Varèse , zmobilizowanym i przydzielonym do Szkoły Wojennej od kwietnia.

W tym kontekście walk zewnętrznych i wewnętrznych kompozytor wreszcie wychodzi z ciszy, potwierdzając osobiste, nawet radykalne, wybory estetyczne. Podpisany „Claude Debussy, francuski muzyk” , utwory, które zamierza skomponować, są według Gillesa Macassara i Benoit Mérigaud „dziełami wojennymi w każdym znaczeniu tego słowa: dziełami wojennymi, gospodarnymi, podlegającymi racjonowaniu, które koncentruje ich oznacza i kondensuje ich skutki ” . Kompozytor zamierza także złożyć hołd klasycznych francuskich kompozytorów XVII -tego  wieku i XVIII -tego  wieku. Już w 1908 roku Debussy potwierdził tę orientację:

„Nigdy nie byłem w stanie zrozumieć, dlaczego wszyscy uczący się muzyki, wszystkie kraje, które chcą tworzyć oryginalne szkoły, powinny mieć niemiecką bazę. Francja zajmie niezliczone lata, zanim wydostanie się spod tego wpływu, a jeśli spojrzymy na oryginalnych francuskich kompozytorów, takich jak Rameau , Couperin , Daquin i inni artyści tamtych czasów, możemy tylko żałować, że obcy duch został narzucony temu, co mogło być świetna szkoła. "

- Wywiad z Harper's Weekly , Nowy Jork ,29 sierpnia 1908.

Kompozycja

W biało-czarnej wersji to pierwsza z prac podjętych przez kompozytora w 1915 roku . Chory spędził lato w Pourville w Normandii , gdzie znalazł ulotnego ducha. Kompozycja En blanc et noir obejmuje kilka tygodni, od czerwca do lipca, zaraz potem Sonata na wiolonczelę i fortepian na przełomie lipca i sierpnia, dwanaście etiud od sierpnia do września oraz Sonata na flet, altówkę i harfę. w ostatnich dniach września i na początku października. Wszystkie te prace świadczą, zdaniem Harry'ego Halbreicha , o „podobnej inspiracji i estetyce” .

Plik 7 grudnia 1915, Debussy przechodzi operację z powodu raka, co znacznie go osłabia. Według Jean Barraqué , „to jest symptomatyczne jego patriotycznego zapału, że bardzo rzadkie występy on wykonane publicznie podczas swoich ostatnich latach były przy okazji koncertów przeznaczonych do prac wojennych” .

Prezentacja

  1. Ze złością
  2. Powolny. Ciemny
  3. Scherzando

Kompozytor zadedykował pierwszy ruch Kusewicki , z motto zaczerpnięte z książki Barbier i Carré o Romeo i Julii przez Gounoda  „który pozostaje na miejscu - i nie tańczy - od hańby - Made spowiedzi szepnął”.

Drugi ruch poświęcony jest „porucznikowi Jacquesowi Charlotowi, zabitemu przez wroga w 1915 r. 3 marca”. Jacques Charlot był bratankiem redaktora Debussy'ego, Jacquesa Duranda. Epigraf pochodzi z Ballady przeciwko wrogom Francji do Villon  : „Książę, noszony albo poddany Eolusowi - W lesie zdominowanym przez Glauka - Szeregowy Albo pokój i nadzieja - Samochód jest godny posiadania cnót - Który źle vouldroit au Royaulme de Francja ”.

Część trzecia poświęcona jest „mojemu przyjacielowi Igorowi Strawińskiemu  ” i podkreśla: „Tak, jesteś tylko złoczyńcą”.

Bibliografia

Prace ogólne

Monografie

Artykuły i analizy

Uwagi i odniesienia

  1. Harry Halbreich 1980 , str.  609
  2. W czerni i bieli w Centrum Dokumentacji Claude Debussy'ego
  3. Edward Lockspeiser 1980 , s.  489
  4. Edward Lockspeiser 1980 , str.  490
  5. Claude Debussy 2005 , s.  1836
  6. Claude Debussy 2005 , s.  1843
  7. Edward Lockspeiser 1980 , s.  492
  8. Claude Debussy 2005 , s.  1870-1871, list Debussy'ego do Jacquesa Duranda, dn27 stycznia 1915.
  9. Edward Lockspeiser 1980 , str.  495
  10. Jean Barraqué 1962 , str.  224
  11. Edward Lockspeiser 1980 , s.  498
  12. Claude Debussy 2005 , s.  1882
  13. Claude Debussy 2005 , s.  1884
  14. Claude Debussy 2005 , s.  1888
  15. Odile Vivier 1987 , s.  27
  16. Macassar i Mérigaud 1992 , str.  115
  17. Claude Debussy 2005 , s.  283
  18. Edward Lockspeiser 1980 , s.  268
  19. Claude Debussy 2005 , s.  1908-1909, list Debussy'ego do Jacquesa Duranda z14 lipca 1915.
  20. Harry Halbreich 1980 , s.  618
  21. Edward Lockspeiser 1980 , s.  czterysta dziewięćdziesiąt siedem
  22. Harry Halbreich 1980 , s.  620
  23. Harry Halbreich 1980 , s.  595
  24. Claude Debussy 2005 , s.  1961, list Debussy'ego do Jacquesa Duranda z26 grudnia 1915.

Linki zewnętrzne