Sonata na flet, altówkę i harfę

Sonata na flet, altówkę i harfę CD 145
Uprzejmy Sonata
Nb. ruchów 3
Muzyka Claude Debussy
Przybliżony czas trwania około. 17 minut
Daty składu Wrzesień-październik 1915
Dedicatee Emma Debussy
Wynik autografu Biblioteka Narodowa Francji
kreacja 10 grudnia 1916
Tłumacze Albert Manouvrier (flet), Darius Milhaud (altówka) i Jeanne Dalliès (harfa chromatyczna)

Sonata na flet, altówkę i harfę ( CD 145 ) z Claude'a Debussy'ego składał się między wrześniem a październikiem 1915 roku i dedykowana żonie kompozytora, Emma Debussy'ego. Plik10 grudnia 1916otrzymuje pierwsze francuskie przesłuchanie Sonaty na flet, altówkę i harfę w Durand, które wykonują Albert Manouvrier (flet), Darius Milhaud (altówka) i Jeanne Dalliès (harfa chromatyczna).

To druga z sześciu sonat na różne instrumenty Claude'a Debussy'ego .

Historyczny

To jeden z ostatnich utworów Debussy'ego, skomponowany w tym samym roku co Sonata na wiolonczelę i fortepian oraz En blanc et noir . Jego osobliwa instrumentacja ( flet , altówka i harfa nigdy nie były kojarzone w dziele sypialnianym) nadaje mu miękki i melancholijny klimat z orientalnymi akcentami.

W celu poprawienia diatonicznym harfy Erard , w użyciu od początku XIX th  century, Gustave Lyon , dyrektor domu Pleyel , wyobrażonej w 1894 chromatyczną harfę bez pedałów, łatwiej grać niż jego konkurent, każda nuta jest przypisany do struna, która wyeliminowała konieczność używania pedałów podczas modulacji. „Instrument, z którego korzystał Debussy już w 1904 roku, wzbudził wiele kontrowersji w świecie muzycznym, ale istniał tylko przelotnie. "

Struktura

Posiada trzy ruchy, a czas jego wykonania zbliża się do dwudziestu minut:

  1. Pasterski. Lento, dolce rubato
  2. Interludium. Tempo di menuetto
  3. Finał. Allegro moderato my risoluto

Teoretycznie powiązany z modelem XVIII -tego  wieku, to trio sonata nie otwiera ile XX th  century, przez gęstość jego twórczości. Pomyślana jako muzyczna rozmowa, w której dźwięki instrumentów mieszają się, wspierają i przeciwstawiają sobie, Debussy przedstawia ją jako „strasznie melancholijną i nie wiem, czy powinniśmy się śmiać, czy płakać”.

Bibliografia

Prace ogólne

Monografie

Artykuły i analizy

Dyskografia

Bibliografia

  1. Harry Halbreich 1980 , s.  620
  2. Centrum dokumentacji Claude'a Debussy'ego
  3. Cytowane przez Adelaïde de Place, libretto z płyty CD Debussy: Sonatas et trio, Erato, 2017, s. 6.
  4. Cytowane przez Adelaïde de Place, libretto z płyty CD Debussy: Sonatas et trio, Erato, 2017, s. 8.

Linki zewnętrzne