Ludzkość może oznaczać zarówno: wszystkie osoby należące do gatunku ludzkiego ; poznawczych i zachowania właściwości specyficzne dla tej grupy; cechy osobowości jednostka, która z perspektywy humanistycznej i altruistycznej jest uważana za cechy lub wartości, które należy promować, takie jak życzliwość , uczciwość lub hojność .
Pojęcie człowieczeństwa sytuuje się pomiędzy pojęciami natury ludzkiej, które podkreślają ideę, że ludzie mają wspólne pewne zasadnicze cechy, naturę przejawiającą się w określonych zachowaniach, uważanych za „ludzkie” (w przeciwieństwie do tego, co uważa się za „nieludzkie”) i która je różnicuje mniej lub bardziej od innych gatunków zwierząt, a także z kondycji ludzkiej, która podkreśla ideę „wspólnoty przeznaczenia” w obliczu „wielkich wydarzeń i sytuacji, które składają się na istotę ludzkiej egzystencji , takich jak narodziny, wzrost, zdolność odczuwania emocji lub kształtowania aspiracji, konfliktu, śmiertelności” .
Z tego wynikają dwie myśli. Z jednej strony, czym jest „ charakterystyka człowieka ”: jakie są cechy fizjologii i zachowania człowieka, których nie znajdujemy w reszcie żywego królestwa? Z drugiej strony, pytanie o jedność człowieka : do jakiego stopnia te szczególne cechy są rzeczywiście wspólne wszystkim członkom gatunku ludzkiego? Ta druga uwaga jest sprzeczna z etnocentryzmem , który esencjalizuje cechy (na przykład kolor skóry ) lub zachowania specyficzne dla grupy ludzkiej lub tradycji kulturowej, i który w związku z tym może odmawiać statusu człowieka osobom z innej grupy, innej grupy etnicznej .
Historycznie do tych kwestii po raz pierwszy podchodzono z punktu widzenia filozofii (zwłaszcza w starożytności ) i religii (zwłaszcza w średniowieczu ). Ilustracją tych debat był spór w Valladolid, który w 1550 r. postawił pytanie o status Indian . Następnie, w szczególności z XVIII -tego wieku, kwestie te zostały podjęte z myślą o zwiększeniu naukowej skrzyżowania zbliża się do zoologii , z etologii , w antropologii z genetyki i paleoantropologii . Chociaż opierają się na podejściu naukowym, badania te mogą i mogą być krytykowane, o ile pozostają pod wpływem, a nawet stronnicze , przez ideologie polityczne, religijne, filozoficzne dawnych lub obecnych społeczeństw. Dzisiejsze różne koncepcje ludzkości mają implikacje moralne , etyczne , naukowe , prawne i środowiskowe , które wyrażają się na przykład w debatach na temat tradycyjnych kast i segregacji , statusów niewolniczych i osób niepełnosprawnych , równości płci czy orientacji seksualnych , osobowość prawną z ludzkiego zarodka , różne typy rodzin lub status małp człekokształtnych .
Termin ludzkość ma kilka znaczeń .
„Śmiech jest charakterystyczny dla człowieka” pisał Rabelais, podejmując temat Arystotelesa , który powiedział również, że człowiek jest zwierzęciem społecznym i rozsądnym.
W swojej najnowszej pracy, L'Animal que je suis dlatego , że francuski filozof Jacques Derrida pojmuje kwestii „zwierzę”, jako odpowiedź na pytanie o „charakterystycznej” człowiek „”, a pytania umiejętność to zależy temu ostatniemu przysługuje prawo do domagania się zawsze kosztem „ zwierzęcia ”, podczas gdy wydaje się, że ten odruch pojęciowy jest w istocie przesądem , a nie owocem gwaranta filozoficznego rozumowania tego prawa :
„ Nie chodzi tylko o pytanie, czy odmawiamy zwierzęciu tej lub innej władzy ( słowo , rozum , doświadczenie śmierci , żałoba , Kultura , instytucja , technika , odzież , kłamstwo , udawanie fałszerstwa, wymazywanie śladu, prezent , śmiech , płacz , szacunek itp. - lista jest z konieczności nieokreślona, a najpotężniejsza tradycja filozoficzna, w której żyjemy, zaprzeczyła temu „zwierzęciu”), ma się też zastanowić, czy to, co się nazywa Człowiekiem, ma prawo przypisywać z całą ścisłością człowiekowi, przypisywać samemu sobie zatem to, czego on odmawia zwierzęciu, a jeśli je posiada, nigdy pojęcia czystego , ścisłego , niepodzielnego jako takiego. "
- Jacques Derrida, Zwierzę, którym jestem , s. 185 .
Tak więc już od starożytności, a zwłaszcza w chrześcijańskim średniowieczu , ludzie (głównie w Europie , filozofowie i teologowie ) zadawali sobie pytania o „właściwą naturę człowieka”, zastanawiając się, w jaki sposób różnili się istotnie od innych zwierząt.
Dla katolicyzmu (ale nie kataryzmu , z powodu reinkarnacji ), w którym człowiek, szczyt Stworzenia , został stworzony na obraz Boga , to rozróżnienie w stosunku do zwierząt jest jasne i charakteryzuje się „ duszą ”, postrzeganą jako „ duch stosując Słowo „z Ewangelii , a nie«dusza»postrzegane jako istotne zasady wszystkich stworzeń (termin dusza pochodzi zresztą od” oddechu „), podobnie jak w animistycznych religii . Dusza duchowa jest postrzegana jako zasada życia całego ludzkiego ciała .
Tak więc encyklika Laudato'si podkreśla, że każde „stworzenie” (termin, który zakłada Stwórcę ) ma funkcję i że żadne nie jest zbędne, żyjące we współzależności, żadne samo w sobie nie jest wystarczające. W związku z tym zniknięcie gatunku zwierząt jest poważne i jako takie musi być chronione. Zwłaszcza, że nędza, która prowadzi do znęcania się nad zwierzęciem, przejawia się w relacjach z innymi. Encyklika ta krytykuje również nowoczesny antropocentryzm, który prowadzi człowieka do tego, by nie traktować już natury jako obowiązującego wzorca, ale jako przestrzeń lub materiał dzieła, w którym wszystko jest rzucane, bez względu na rezultat.
Religie " animistyczne " ( afrykańskie , azjatyckie, indiańskie...), chińskie ( konfucjanizm , taoizm ), indyjskie ( hinduizm , buddyzm , dżinizm ) całkowicie integrują zwierzęta i ludzi we wszechświecie , nie naruszając ciągłości, wszystkie istoty są obdarzony tą samą duszą , z tą samą witalną zasadą (z tą samą „ wolą życia ” według filozofa Schopenhauera ), którą wzmacnia reinkarnacja (według tradycji hinduskiej, po ludzkim życiu, jeśli nie koniec z mokszą , wyzwoleniem cyklu reinkarnacji, to ludzkie życie będzie reinkarnować miliony razy pod innymi nie-ludzkimi narodzinami (mineralne, roślinne, zwierzęce), zanim będzie w stanie wznowić narodziny w ludzkiej postaci).
W hinduizmie , dżinizmie i ogólnie w indyjskich religiach i filozofiach ( buddyzm , ayyavazhi , sikhizm ) oddzielenie ludzkości od zwierzęcości nie jest oddzieleniem natury, ale różnicą stopnia . Według hinduizmu zwierzęta mają uśmiechy, śmiech, łzy itp., ale mają więcej tamas ("nieświadomości") niż ludzie, stąd ich niewinność . Jednak wszyscy filozofowie hinduscy zgadzają się, że rozpoznają w zwierzęciu te same zdolności percepcji i rozumowania przez wnioskowanie, co u człowieka: to w istocie niezdolność do obrzędu wedyjskiego lub do przekroczenia obrzędu ( karmy ) czyni zwierzę nieumiejętnym -człowiek, wynik jego wcześniejszych czynów (błędy popełnione w życiu człowieka): z hinduskiego punktu widzenia nie ma więc wyraźnego rozdziału między człowieczeństwem a zwierzęcością; co więcej, „ostatnimi stworzeniami” nie są ani rośliny, ani zwierzęta według praw Manu , lecz okrutni, szorstcy ludzie, zwani „demonami”.
Jeśli weźmiemy pod uwagę oryginalną Biblię hebrajską, pozbawioną antropocentrycznych interpretacji chrześcijańskich (według których „Bóg stał się człowiekiem” dla jedynych ludzi powołanych do ochrony i szacunku dla każdej żywej istoty, dzieła Bożego), interpretacje pod wpływem Ojców Kościoła zwalczanie wiary w metempsychozę (związaną z manicheizmem , pitagoreizmem , empedoklesem , faryzeizmem ), poprzez wpływ neoplatonizmu, który wprowadza rozłam między człowiekiem a innymi stworzeniami oraz metaforyczne pojednania między demonami a zwierzętami (wąż grzechu pierworodnego został dość późno zidentyfikowany z diabłem, czego Genesis nie uczynił), zauważymy zatem, że w prymitywnym judaizmie dominacja nad rybami i ptakami przez wegetarianina Adama i jego następców jest tylko porządkiem koncepcji, a nie praktyki, tytuł suwerena zwierząt jest tylko honorowy, Genesis nigdzie nie wskazuje, że muszą być di rigés lub że muszą być, aby wypełnić swoje przeznaczenie, ci, którzy ponadto chwalą Boga na swój sposób ( Ps , CXLVIII: 10).
Według niektórych myślicieli, to samo co judaizm, ale w przeciwieństwie do katolicyzmu , islam praktycznie zrównuje zwierzęcość i człowieczeństwo:
„Wiele hadisów , uwag przypisywanych Prorokowi , kładzie nacisk na łagodność i wyrozumiałość, których należy przestrzegać w odniesieniu do zwierząt: człowiek, który podaje napój spragnionemu psu, jednak zwierzęciu nieczystemu, ma zapewnioną łaskę Bożą. (...) Według niektórych egzegetów wersetu VI, 38, rzeczywiście może być tak, że zwierzęta również mogą doświadczyć własnej formy objawienia, z obietnicą Zmartwychwstania i Sądu. (...) Brak wcielenia w islamie (Bóg nie stał się człowiekiem, Bóg jest radykalnie inny), zbliża człowieka do zwierzęcia, zjednoczonego we wspólnym stanie. "
- Catherine Mayeur-Jaouen, Zwierzę w islamie .
Według innych istnieje różnica, która nie wyklucza życzliwości wobec zwierząt:
„W końcu zasadnicza różnica między ludźmi a zwierzętami polega raczej na tym, według Ibn'Arabî: ludzie, jak widzieliśmy przy kilku okazjach, są wezwani do przemiany. [...] Ostateczny cel tej przemiany osiąga kulminację w postaci Doskonałego Człowieka. "
- Pierre Lory, muzułmański mistyk. Konferencje roku 2011-2012
Podobnie jak inne religie monoteistyczne , wiara bahá'í uważa, że człowiek, nawet jeśli dzieli ze zwierzętami cechy ciała, wyróżnia się wyższą inteligencją i zdolnością rozpoznawania Boga:
„Minerał nie wyobraża sobie siły wzrostu rośliny. Drzewo nie może zrozumieć zdolności lokomocyjnych zwierzęcia ani tego, co może oznaczać widzieć, słyszeć lub wąchać. To wszystko jest częścią fizycznego stworzenia. Człowiek również jest jej częścią, ale żadna z niższych sfer nie jest w stanie zrozumieć, co dzieje się w umyśle człowieka. Zwierzę nie może stworzyć idei inteligencji człowieka; wie tylko, co dostrzegają jego zmysły i nie wyobraża sobie niczego abstrakcyjnego. "
- Abdu'l-Bahá, Causeries d'Adbu'l-Bahá w Paryżu
W chińskim świecie , z perspektywy taoizmu i konfucjanizmu , nie ma wyraźnego rozdziału między ludzkością a zwierzęcością, nie ma rozdziału natury , ale różnica w stopniu , w którym zwierzęta i ludzie są w rzeczywistości współzależne; w ten sposób starożytne dzieła konfucjanistyczne stwierdzają:
„To nie ma różnicy między zwykłym człowiekiem a zwierzęciem, że wszyscy są dzieci z natury , a to implikuje rodzaj braterstwa . Ale te same teksty precyzują również, że tylko oświecony człowiek różni się od bestii. "
- Danielle Elisseeff
Konfucjanizm, który komunizm zastąpił w latach 1949-1991 w społeczeństwach Chin kontynentalnych, również kwestionuje pewne chińskie postrzeganie sensu życia wszystkich stworzeń i uważa za „błąd” podanie definicji „specyficznego dla człowieka” dla ludzkość:
„W rzeczywistości stanowisko konfucjańskie zachęca do ustanowienia pewnego rodzaju korespondencji między sposobem, w jaki cywilizacja traktuje zwierzęta , a tym, w jaki jej elity traktują ludzi uważanych za zwykłych, tych, którzy nie mają ani prymatu wiedzy, ani prymatu władzy. . Oto dlaczego i cokolwiek powiedzą na ten temat niektórzy obserwatorzy chińskiego społeczeństwa, którzy mają tendencję do postrzegania relacji człowiek- zwierzę jako „niepodmiotowej”, nic tak naprawdę nie ujawnia bardziej tego, co może się stać z prostym człowiekiem, którego państwo będą potrzebować jutro, jak książę z apetytem, żąda gulaszu. Jeśli zwierzę w Chinach jest „nie-podmiotem”, być może to samo niebezpieczeństwo zagraża zwykłemu obywatelowi . "
- Danielle Elisseeff
To, co tradycje religijne nazywają „zdolnością do rozpoznania Boga” (wyrażenie, które zakłada, że Bóg istnieje wcześniej) jest uważane, z perspektywy agnostycznej lub ateistycznej , za cechę charakterystyczną dla ludzkości: pojmowanie bóstw i rozwijanie mitologii. świat; w tej perspektywie to zatem człowiek istnieje preegzystując i istnieją tylko bóstwa tam, gdzie są ludzie.
Śledząc ciągłość filogenetyczną od zwierzęcia do człowieka i relatywizując pojęcie boskości, ten nowy paradygmat podważył tysiącletnie przekonania o wyjątkowości i wyższości istot ludzkich, zmuszając narcystyczny antropocentryzm przodków do „przystosowania się i przyjęcia innej formy ideologicznej: od „ szczytem stworzenia” człowiek stał się „szczytem ewolucji”. Jest to szczególnie odzwierciedlone w terminologii używanej w klasyfikacjach kladystycznych : termin naczelne etymologicznie odnosi się do „pierwszego”, a nasz takson, wcześniej określany jako Archonta, oznaczał „wodzów”.
Ten radykalny rozdział między człowieczeństwem a zwierzęcością został ostro skrytykowany (odpowiadając szerzej „ posthumanizmowi ”, który zaznał pewnego rozwoju wraz z naukami społecznymi, które czerpią swoje źródło z myśli Rousseau ) przez Claude'a Lévi-Straussa :
„Teraz (...) obnażając wady humanizmu zdecydowanie niezdolnego do ugruntowania w człowieku praktykowania cnót, myśl Rousseau może nam pomóc odrzucić iluzję, którą niestety jesteśmy! być w stanie zaobserwować w sobie i na sobie katastrofalne skutki. Czyż to nie mit o wyłącznej godności natury ludzkiej spowodował pierwsze okaleczenie samej natury , z którego nieuchronnie wynikną inne okaleczenia? Zaczęliśmy od odcięcia człowieka od natury i ustanowienia go suwerennym panowaniem; wierzyliśmy w ten sposób, że wymazujemy jego najbardziej niepodważalny charakter, a mianowicie, że jest on przede wszystkim żywą istotą . A pozostając ślepymi na tę wspólną własność, daliśmy wolną rękę wszelkim nadużyciom. Nigdy lepiej niż pod koniec ostatnich czterech wieków swojej historii człowiek Zachodu mógł zrozumieć, że przywołując sobie prawo do radykalnego oddzielenia ludzkości od zwierzęcości, przyznając jednemu wszystko to, czego „odmówił drugiemu, otworzył przeklętą i że ta sama granica, ciągle odsuwana, służyłaby powstrzymywaniu ludzi od innych ludzi i żądaniu dla dobra coraz mniejszych mniejszości przywileju skorumpowanego humanizmu natychmiast zrodzonego z tego, że zapożyczył swoją zasadę i swoje pojęcie od siebie. miłość. "
- Claude Lévi-Strauss , Antropologia strukturalna , 1973.
Z biologicznego punktu widzenia gatunek ludzki jest w ewolucyjnej ciągłości z innymi gatunkami zwierząt, aw szczególności z małpami człekokształtnymi . Tak więc, dla filozofa Jean-Marie Schaeffera , „The«Man»nie jest«natura»czy«istota». Jest to prowizoryczna i niestabilna krystalizacja genealogiczna ewoluującej formy życia (…)” . Jednak na długo przed odkryciem innych naczelnych i zaklasyfikowaniem Homo sapiens do tego rzędu , filozofowie i naukowcy przyjrzeli się statusowi naszego gatunku w porównaniu z innymi zwierzętami i tym, co czyniło go „ wyjątkowym ” człowiekiem . Wśród aspektów, które zostały przedstawione przez filozofów i naukowców, czasem błędnie, jako cechy charakterystyczne ludzkiej specyfiki, możemy wyróżnić:
Specyfika biologii człowiekaWiększość, jeśli nie wszystkie, z tych cech biologicznych można znaleźć w różnych postaciach u innych gatunków zwierząt. Na przykład, niektóre ptaki są w stanie użyć prymitywnych narzędzi wykonanych z gałązek, aby dosięgnąć orzecha, a szympansy bonobo są znane z uprawiania homo- i heteroseksualnego, niereprodukcyjnego seksu, który promuje spójność społeczną. Wiele waleni ma bardzo duże mózgi w porównaniu do ich wielkości, a ludzie nie mają największego mózgu zwierzęcego ( przewyższają go płetwale błękitne lub słonie ). Dwunożność jest wspólna dla wszystkich ptaków , które odziedziczył go od teropodów dinozaurów długo przed powstaniem ludzie, i to jest częściowo praktykowane przez bonobo . Te cechy nie stanowią zatem absolutnych kryteriów rozróżnienia, zwłaszcza że pewne cechy, takie jak lot (bez technologii), oddychanie pod wodą są cechami wielu innych odrębnych gatunków, tak samo jak szczególne. Ogólnie rzecz biorąc, tym, co charakteryzuje gatunek zwierząt, jest nie tylko jego zdolność do rozmnażania się wyłącznie z przedstawicielami swojego gatunku, ale także odróżnienie od innych gatunków o wspólnych cechach fenotypowych. Człowiek nie jest zatem w żaden sposób biologicznie bardziej szczegółowy niż szczególny jest inny gatunek.
Psychologia , etologia , kognitywistyka i antropologia„Nie ma komedii poza tym, co ludzkie. Krajobraz może być piękny, pełen wdzięku, wzniosły, nieistotny lub brzydki; to nigdy nie będzie śmieszne. Pośmiejemy się ze zwierzęcia, ale dlatego, że zaskoczymy w nim ludzką postawę lub ludzką ekspresję. Będziemy śmiać się z kapelusza, ale to, z czego się wtedy śmiejemy, nie jest kawałkiem filcu czy słomy, lecz formą, którą nadawali mu ludzie, jest to ludzki kaprys, którego przybrał formę. Skąd tak ważny fakt, w swej prostocie, nie wzbudza większej uwagi filozofów? Wielu określiło człowieka jako „zwierzę, które potrafi się śmiać”. Równie dobrze mogliby zdefiniować to jako zwierzę, które cię rozśmiesza, ponieważ jeśli jakieś zwierzę lub jakiś przedmiot nieożywiony odniesie sukces, to przez podobieństwo do człowieka, przez znak, który człowiek odciska na nim lub przez użycie. "
W nauce dwie główne dziedziny próbują odpowiedzieć na to pytanie: nauki przyrodnicze i nauki społeczne . Nauki przyrodnicze, w tym biologia , posługują się naukowymi metodami i teoriami ewolucji gatunków, natomiast nauki społeczne kierują się w stronę paradygmatu ewolucji kulturowej człowieka, zaproponowanego przez historię i paleoantropologię .
Najbardziej uderzającym i oczywistym aspektem, który odróżnia nas od reszty królestwa zwierząt, jest niewątpliwie miejsce, jakie reprezentacje kulturowe zajęły w społecznej organizacji życia naszego gatunku w ogóle, i które to miejsce zajmuje od tysięcy lat. przejawy sztuki prehistorycznej .
Jednak ludzka świadomość i ludzka wiedza nie znajdują swoich odpowiedników w reszcie królestwa zwierząt. Miejsce kultury w rozwoju naszego gatunku nie ma w naszym życiu takiego znaczenia, jakie może mieć kultura w pozostałych zwierzęcych grupach społecznych, jakkolwiek słaba może być dla tych ostatnich, co więcej nie jest obecna u wszystkich zwierząt gatunki. Na przykład :
Oczywiście, jest bardzo mało prawdopodobne, aby kultura i społeczeństwa znajdowały się w kilku gatunkach zwierząt, ale to tylko gatunek ludzki założył instytucje społeczne, takie jak szkoły , banki czy małżeństwo , na podstawie swoich przekonań i wiedzy.
Rola kultury w naszym gatunku społecznymFakt, że istoty ludzkie z trudem przetrwają same i potrzebują pomocy innych, sprawia, że są „obdarzone towarzyskością, wspólnotą”. Do wspólnoty ludzkie są zazwyczaj tkane złożoną sieć relacji społecznych, rytuałów , z obyczajów , z przekonania , z obyczajów , z tradycją , z normami społecznymi i prawem . Fakt ten został zauważony bardzo wcześnie przez myślicieli, zarówno na Wschodzie, jak i na Zachodzie: Arystoteles zdefiniował człowieka jako „zwierzę społeczne”; Konfucjusz oświadcza, że skoro nikt nie może żyć z dzikimi zwierzętami i ptakami, każdy ma obowiązek uczestniczyć w społeczeństwie. Większość wielkich ludzkich dzieł jest produktem złożonej genealogii wpływów kulturowych i połączonych wysiłków grupy lub ludzi. Od piramid po haiku , od didgeridoo po wahadłowce kosmiczne , to ze społecznym aspektem ludzi możemy połączyć kreatywność i inwencję, które charakteryzują nasze kultury.
Rola kultury w gatunku ludzkim znacznie przewyższa tę, jaką odgrywa w innych gatunkach. Choć można wątpić w kulturę obecną u innych gatunków zwierząt, w nauce współistnieją dziś dwie definicje pojęcia kultury. W swojej słabej definicji kultura obejmuje wszystkie zachowania kulturowe królestwa zwierząt:
„Zbiór znaków i zachowań stanowiących różnice w zachowaniu dwóch społeczności należących do tego samego gatunku. Aby stworzyć kulturę , te znaki i zachowania muszą być wspólne dla członków grupy, być przekazywane społecznie i indywidualnie, wykazywać różnice w czasie i przestrzeni tak, aby wszystkie te zmiany ostatecznie należały do tej samej całości ”
Jednak w swojej mocnej definicji kultura współczesna dopuszcza tylko kulturę ludzką:
„Wszystkie zasady, reprezentacje i wartości podzielane przez członków tego samego społeczeństwa (lub kilku społeczeństw) i które organizują swój sposób działania na siebie, to znaczy organizując swoje relacje społeczne, społeczne. Przez wartości określamy normy, pozytywne lub negatywne, które są przywiązane w społeczeństwie do sposobów działania, życia lub myślenia; niektóre są zakazane, inne przepisane ”
Jeśli weźmiemy pod uwagę obszar jego rozmieszczenia, różnorodność klimatów i siedlisk, które zamieszkuje, człowiek dzięki swojej dynamice i zdolności wykorzystania materii dostosowuje się do ekosystemów poprzez ich przekształcanie. Jest to jeden z najbardziej wszechstronnych żyjących gatunków do modyfikowania swojego środowiska i oswajania wywołanych zmian. W przeciwieństwie do wielu innych gatunków, u których zdolność adaptacji wynika z morfologii , stopień przystosowania wynika przede wszystkim z elastyczności behawioralnej, w szczególności z rozwiniętego mózgu .
Większość istniejących gatunków (od mrówek po małpy , w tym gady i bakterie ) ma zdolność adaptacyjną w stosunku do swoich biomów . Człowiek, podobnie jak np. zwierzęta domowe , nie posiada cech morfologicznych pozwalających mu bronić się przed drapieżnikami ( rogi , kły , pazury ...) czy przetrwać w trudnych warunkach klimatycznych (bez futra ). Nie przeszkodziło to jednak w zajmowaniu większości środowisk ziemskich, z jednej strony dzięki wiedzy o tym, jak eksploatować zasoby, ignorując konsekwencje swoich działań, ale także poprzez przekształcanie biomu .
Mimo że większość gatunków przekształca swoje środowisko (np. budując gniazda ) i czasami całkiem imponująco, jak tamy budowane przez bobry , gatunek ludzki może dokonać znacznie bardziej radykalnych przekształceń w ocenie zmian ekologicznych siedliska. Bieżącym przykładem jest utrata różnorodności biologicznej na świecie związana z działalnością człowieka. Dzięki swoim zdolnościom poznawczym i dzięki wiedzy technologicznej zdobytej w sieciach społecznych , ludzie są w stanie niszczyć swoje środowisko. To ukierunkowanie ewolucji kulturowej gatunku umożliwia niszczenie i adaptację w szczególnie szybki sposób w porównaniu z innymi gatunkami zwierząt, dla których zdolności adaptacyjne są określane głównie przez prawa ewolucji biologicznej .
Ewolucja biologiczna gatunku, która nie jest ani adaptacją, ani ewolucją kulturową, jest wynikiem mutacji poprzez reprodukcję. Gatunki o częstym cyklu rozrodczym, na przykład wirusy, ewoluują szybko, jeśli porównamy czasy ciąży z ludźmi. Zdolność ludzi do reagowania na zmiany środowiskowe jest czasami szybka. Jednak to nie fizjologiczna czy organiczna zdolność do adaptacji jest pożądana, ale raczej adaptacja behawioralna lub techniczna, wynikająca z nawyków wykształconych kulturowo, wymyślonych lub naśladowanych.
Rozwój techniczny i kulturowy zaowocował wzrostem populacji ludzkiej, modyfikacją środowiska ziemskiego i cywilizacją społeczeństw ludzkich w ciągu ostatnich setek tysięcy lat. Niektórzy badacze twierdzą, że ewolucja genetyczna poprzedzała ewolucję kulturową człowieka. W konsekwencji kultura poznawcza bardziej niż natura ludzka determinowała przekształcenia środowiska biofizycznego i społecznego gatunku ludzkiego, co spowodowało utratę siedliska i bioróżnorodności. Na ten temat paleoantropolog Yves Coppens utrzymuje, że „Rozwój techniczny i kulturowy wykracza poza rozwój biologiczny”.
Nawet jeśli kilka gatunków posiada środki komunikacji , do tej pory nie zaobserwowano nic porównywalnego z ludzkimi opracowaniami i miejscem, jakie zajmuje język artykulacyjny. Te złożone gramatyki lub poziom abstrakcji, że każdy wykorzystania przez ludzi są codziennie przez nie znaleziono sposób naturalny w innych gatunków . Obecnie w zoologii zaawansowane jest to, że orki mają akcenty językowe i języki w zależności od ich pochodzenia kulturowego. Według językoznawcy Noama Chomsky'ego cechą człowieka jest instynkt językowy , wrodzony mechanizm mózgu zdolny do przyswajania języka poprzez obserwację naszego otoczenia.
Można postawić hipotezę, że istnieją cechy wynikające z mniej dostępnego procesu umysłowego , a być może unikalne dla ludzi: zdolność do tworzenia i dążenia do ideałów . Istoty ludzkie mogą myśleć abstrakcyjnie, manipulować pojęciami, ideami. Potrafią kwestionować siebie, logicznie rozumować , wypracowywać zasady moralne , świadomie planować długofalowe działania, a wszystko to w wymiarze niespotykanym u żadnego innego gatunku zwierząt, nawet jeśli niektórzy wykazali się zdolnościami w tych dziedzinach. Homo sapiens oznacza także „mądry człowiek”, „człowiek, który myśli”.
Niewiele jest dowodów na zrozumienie zdolności poznawczych innych gatunków z rodzaju Homo , takich jak Homo erectus lub Homo neanderthalensis, obecnie wymarłych. Ich umiejętności językowe wciąż są przedmiotem gorącej debaty, mimo że Homo neanderthalensis wykazywał cechy anatomiczne niezbędne dla mowy. Stworzył również narzędzia porównywalne z narzędziami wczesnego Homo sapiens , a wyższość tego narzędzia nad jego współczesnym paleolitem neandertalskim nie jest bynajmniej pewna. W szczególności neandertalczycy mieli większy mózg.
Jeśli genetyka nie wystarcza, a rola języka i kultury są istotnymi aspektami ludzkiej natury, ludzkość wkracza na pole dyskusji o wrodzonym i nabytym, „naturze i kulturze”. Te pytania są szczególnie wystawione na XIX th century ze studiami na uczenie się i socjalizacji dzikich dzieci i pytanie: Jakie są niezbędne składki kulturalnych dla dzieci, by stać się człowiekiem?
Ta perspektywa, po raz pierwszy opracowana przez Yvesa Coppensa i Pascala Picqa, opiera się na badaniu pierwszych hominidów. Twierdzi, że ludzkość pojawiła się po pojawieniu się Homo sapiens .
Dla paleoantropologów i większości badaczy nauk społecznych ewolucja biologiczna poprzedzała ewolucję kulturową, ale ta ostatnia przewyższała skutki ewolucji biologicznej; to znaczy, że zgodnie z tym paradygmatem kultura jest w stanie lepiej wyjaśnić przemiany społeczne i różnice między ludźmi niż genetyka. Paleoantropolodzy zgadzają się do pewnego stopnia z podejściem biologicznym; oni też uważają, że kultura jest rzeczywiście antropologiczną daną (porządku natury). Dodają jednak szczególny niuans, miejsce kultury w życiu naszego gatunku zwierząt:
„Początki naszego gatunku Homo sapiens są z pewnością afrykańskie i sięgają ponad 200 000 lat. Ale nadchodzi znaczna rewolucja, niesiona przez pewne populacje Homo sapiens : rewolucja symboliczna, ze sztuką, która pojawia się we wszystkich jej formach - muzyce, grawerowaniu, malarstwie, rzeźbie, nie zapominając o ornamentach i meblach pogrzebowych. "
Aby móc zrozumieć, w jakim stopniu Homo sapiens nie zawsze był człowiekiem, paleoantropolodzy musieli starać się zrozumieć to szczególne zjawisko. Doszli do tymczasowego, ale aktualnego wniosku, że ludzkość jest w rzeczywistości naszym wynalazkiem:
„Jest to konstrukcja naszej psychiki, która z konieczności opiera się na podłożu poznawczym, którego początki sięgają poza ostatniego wspólnego przodka, którego dzielimy z szympansem. Podczas ewolucji szympansy nie stały się ludźmi; jeśli chodzi o mężczyzn, nie jest pewne, czy stali się ludźmi. "
W tym sensie badacze ci twierdzą, że istota ludzka jest daleka od bycia pojęciem oczywistym i że konieczne jest odróżnienie gatunku od ideału, aby uchwycić specyfikę naszego gatunku. Z tego punktu widzenia człowiek staje się tworem w umyśle naszego gatunku. Paleoantropolog Pascal Picq zadaje pytanie:
„Czyż cechą człowieka nie jest właśnie postawienie tego pytania: „Czym jest człowiek? »A czy to znaczenie jest specyficzne dla naszego gatunku Homo sapiens ? W tym przypadku inni ludzie, znani jako prehistoryczni, byli ludźmi? "
Podsumowując, zgodnie z tym podejściem kultura ludzka, obejmująca historię, ludzką wiedzę i „ludzki” fakt, stanowi wytwór tego, co przypomina osobliwość naszego gatunku.
W opozycji do tego podejścia jest podejście Edwarda Osborne'a Wilsona i jego socjobiologiczne podejście, które podkreśla, że kultura modyfikuje genetykę i że czynniki wyjaśniające ludzkie zachowanie i specyficzność są czysto biologiczne. Stawka wokół pytania pozostaje ważna, a wspomniana odpowiedź nierozstrzygnięta, pomimo zasobów sprawy.
Alternatywna propozycja: czy odmienność kulturowa zastępuje specyficzną odmienność, która zniknęła?
Gatunek ludzki stał się gatunkiem samotnym. (Kurs JJ Hublina w kolegium ks.). Jeśli przyznamy, że inność jest koniecznością adaptacyjną (poprzez hybrydyzację), to dostrzegamy zjawisko bifurkacji kulturowych pojawiających się jednocześnie z zanikiem wielości gatunków pozwalających na hybrydyzację.
Bardzo ważne są zdolności adaptacyjne interakcji wielu gatunków społecznych ze środowiskiem. Jednak wszystkie zachowują ścisłą sztywność behawioralną między jednostkami. Jesteśmy jedynym gatunkiem, który rozwinął pewną grę (ja) w tej sztywności. Lévi Strauss pokazuje, jak słaba modyfikacja behawioralna grupy (na przykład poligamia przywódców) może wywołać, poprzez iterację, silne zmiany strukturalne, a poza tym zapoczątkować bifurkację kulturową.
[ref. niezbędny] Podsumowanie natury człowiekaOstatecznie pytanie „co jest charakterystyczne dla człowieka?” „Jest niewątpliwie przede wszystkim biologią i filozofią . Jest to również pytanie postawione w nauce, podobnie jak w paleoantropologii i socjobiologii .
Z punktu widzenia biologii pytanie to może wydawać się nieistotne dla badaczy i pedagogów humanistycznych. Ciekawą odpowiedź na to pytanie dostarcza paleoantropologia, skupiając się na biologicznych aspektach Homo sapiens . Cytat z Pascala Picqa podsumowuje to naukowe stanowisko:
„Człowiek jest rzeczywiście wymysłem ludzi, który opiera się na naszym wspólnym dziedzictwie historycznym, ale nie jest to oczywiste. Homo sapiens nie jest de facto człowiekiem. "
Dla filozofii i religii wciąż toczą się abstrakcyjne debaty wokół pytania o istotę „natury ludzkiej”.
Francuski filozof Élisabeth de Fontenay , w The Silence of the Beasts, Philosophy to the Test of Animality , uważa, że każda definicja „właściwego dla człowieka” lub „ludzkiej natury lub istoty” jest niebezpieczna (i jednoznacznie europejskiego pochodzenia ). , wyłączając tych, którzy nie odpowiadają tej definicji, aby zostali zdegradowani do mniej człowieczeństwa, przybliżając ich do losu - często nie do pozazdroszczenia - " zwierzęcia ", termin zbyt ogólny, aby mógł być słuszny. "Punkt widzenia filozoficznego.
Inne podejście do „Man's Own”: gatunek ludzki jako jedyny nie ma już specyficznej inności (ta inność jest konieczna dla przetrwania gatunku w zakresie adaptacyjności/hybrydyzacji). Wszystkie gatunki społeczne charakteryzują się ścisłą wewnątrzgatunkową, transhistoryczną sztywnością behawioralną, podczas gdy są one niezwykle podatne na zachowanie w środowisku. Tylko gatunek ludzki ma pewną grę (JE) w łańcuchach tej sztywności behawioralnej. Moja hipoteza jest taka, że ta utajona, ale niedostrzegalna „gra” w innych gatunkach narastała z powodu braku specyficznej inności (brak pokrewnych gatunków). Ta inność behawioralna (podobnie jak poligamia liderów przywoływana przez Lévi Straussa) indukuje przez iterację inność kulturową, która może zastąpić specyficzną inność (KERCOZ).
Kevin Laland, biolog ewolucyjny z University of St. Andrews (Wielka Brytania), zainteresowany ewolucją kultury ludzkiej, z pomocą swoich kolegów zbadał względne znaczenie społecznego uczenia się i nabywania zachowań z obserwacji innych w porównaniu do indywidualna innowacja.
Z jego doświadczeń wynika, że zwycięską strategią jest imitacja, a nie innowacja. Zatem ogólna implikacja tego wyniku w odniesieniu do ewolucji kulturowej gatunku ludzkiego jest taka, że nasz sukces ewolucyjny może leżeć w zdolności do tworzenia sieci społecznych i wiedzy, kto, co i kiedy kopiować.
Idea jedności ludzkości pojawiła się w najdawniejszych czasach, z wieloma wyjątkami takimi jak niewolnicy, barbarzyńcy, kobiety, inni…
W Chinach , Konfucjusza (551-479 pne), współczesny z pre - Socratics , zaproponował w klimacie dekadencji władzy centralnej tego okresu, etycznego ideału człowieka, gdzie cnota jest w centrum, a także „polityczny idealny ( Wywiady ).
Ren lub jen jest cnotą „ ludzkości ”, z ludzkiej godności , poczucie człowieczeństwa i mądrości . Droga Dao (lub Tao ) jest, obok ren , ścieżką starożytnych. Ale to „człowieczeństwo” nabyte przez człowieka nie jest człowieczeństwem zwykłego człowieka, zwykłego, pozbawionego mocy i mądrości, zwykłego człowieka podobnego do innych zwierząt, umieszczonego na tym samym poziomie w skali Stworzonego.
ŚredniowieczeKonieczne jest, aby pamiętać w średniowieczu integracji pojęć z metafizyki w Zachodnim ( Tomasz z Akwinu ), począwszy od wymiany , które miały miejsce w świecie arabskim. Możliwość ta wynikała z podobieństwa podejścia wielkich religii do podstawowych pojęć filozofii starożytnej , tej ostatniej reprezentowanej głównie przez Arystotelesa w kwestiach metafizycznych : substancja , byt , istota , istnienie .
ŚwiatłaTo pojęcie zbiorowego losu został opracowany w XVIII -tego wieku przez filozofów , dzięki koncepcji prawa naturalnego .
XIX th centuryPomysł zbiorowego losu jest kwestionowana XIX th century przez Arthura Schopenhauera i Fryderyka Nietzschego .
Auguste Comte podjął ideę ludzkości poprzez to, co nazwał Wielką Istotą i religią Ludzkości (patrz Pozytywizm Religijny ): ta ideologia faktycznie proponowała religię bez Boga . Została szybko wypaczona przez niektórych jej następców. Na przykład, Charles Maurras został zainspirowany subiektywnej syntezy z Auguste Comte ( 1854 ), a zmniejszył super jest do narodu . Wprowadził we Francji nowoczesne formy nacjonalizmu i zainspirował wiele ruchów politycznych , czasem ekstremistów.
XX th centuryHenri de Lubac skrytykował ateistycznego humanizmu z XIX th wieku (także Auguste Comte , Feuerbach , Marks i Nietzsche ).
Postęp techniczny powoduje nieprzewidywalne zmiany w definicji „ człowieka ”, w tym działania w sprawie genetycznych i cyborgi . Na przykład pisarz science fiction Isaac Asimov przedstawił trzy prawa robotyki określające uprawnienia przyznane robotom, aw kilku swoich powieściach zastanawiał się, co uczyniłoby robota członkiem „ludzkości”.
Niektóre współczesne nurty filozoficzne zaprzeczają istnieniu ludzkiej natury . Tak jest na przykład w przypadku marksizmu, dla którego natura sprowadza się do „zestawu stosunków społecznych” ( Karl Marks ). W tej samej perspektywie dla francuskiego egzystencjalizmu „egzystencja poprzedza istotę” ( Jean-Paul Sartre ), tak że w ścisłym znaczeniu natura ludzka nie istnieje. Kilku innych współczesnych filozofów nadal próbuje zdefiniować ludzką naturę.
Pojęcie człowieczeństwa zrodziło pojęcie solidarności rozciągające się na cały gatunek, często podsumowywane słowem „ humanitarny ”.
Ludzkość to zatem wszyscy ludzie , bez względu na ich różnice, czy to kulturowe , etniczne , religijne , filozoficzne , seksualne , geograficzne czy inne.
Jedność ludzkości przybiera dwie formy:
Jedność ludzkiej naturyNa poziomie każdej jednostki ciało, umysł i dusza tworzą jedną naturę , naturę ludzką.
Św. Paweł potwierdza w rzeczywistości:
„Niech sam Bóg pokoju uświęci was wszystkich i niech wszystko, co jest w was, duch , dusza i ciało, będzie zachowane bez wyrzutów aż do dnia przyjścia Pana naszego Jezusa. -Chrystus! ”.Kościół katolicki wyraża to w następujący sposób:
„Jedność duszy i ciała jest tak głęboka, że należy traktować duszę jako formę ciała; to znaczy, dzięki duszy duchowej ciało zbudowane z materii jest ciałem ludzkim i żywym; duch i materia w człowieku nie są dwiema połączonymi natury Zjednoczonych, ale ich zjednoczenie tworzy jedną naturę”. Jedność stworzeniaZ drugiej strony ludzkość wraz ze wszystkimi żywymi istotami jest włączona w jedność Stworzenia, która również posiada jedność ducha , poprzez Ducha Świętego . Modlitwa eucharystyczna IV wspomina ten sposób wyraz „całego stworzenia”:
„Nam, którzy jesteśmy Twoimi dziećmi, daj, bardzo dobry Ojcze, dziedzictwo życia wiecznego z Dziewicą Maryją, Błogosławioną Matką Boga, z Apostołami i ze wszystkimi świętymi, w Twoim królestwie, gdzie możemy, ze wszystkimi stworzenie ostatecznie uwolnione od grzechu i śmierci, wysławiaj się przez Chrystusa Pana naszego, przez którego dajesz światu wszelką łaskę i wszelkie dobro”.Św. Paweł również potwierdza wspólne przeznaczenie istot, mówiąc, że Bożym planem jest „poddanie wszystkiego pod jedną Głowę, Chrystusa, istoty niebieskie i ziemskie”.
w islamieW islamie, podobnie jak w chrześcijaństwie, ludzkość wywodzi się od Adama i jego żony (w tradycji islamskiej zwanej Ḥawwah ), którzy pojawiają się w Koranie jako pierwszy mężczyzna i pierwsza kobieta.
Ludzkość postrzegana jest jako jedna rodzina, a jej różnorodność sprawia, że jest okazją do wzajemnego wzbogacania się:
„Daleka od bycia przekleństwem, odmienność jest przeciwnie przedstawiana jako boskie miłosierdzie i które Koran potwierdza, rzucając światło na jego cel:„ O ludzie! Stworzyliśmy was z mężczyzny i kobiety, stworzyliśmy was narodami i plemionami, abyście się poznali ”. Celem pluralizmu społeczeństw ludzkich jest zatem stworzenie dynamiki wzajemnego poznania. "
30 marca 2006w UNESCO ( Organizacja Narodów Zjednoczonych do spraw Oświaty, Nauki i Kultury ) odbyło się sympozjum na temat „Czy gatunek ludzki może się oswoić?” ”. Dyrektor Generalny UNESCO, pan Matsuura , wyjaśnił następnie dwie kwestie tego pytania: kwestię naukową, ale także kwestię etyczną, i wyjaśnił tę kwestię w następujący sposób: „Po raz pierwszy w swojej historii ludzkość będzie miała zatem podejmować decyzje polityczne, o charakterze normatywnym i legislacyjnym, dotyczące naszego gatunku i jego przyszłości. Nie będzie w stanie tego zrobić bez wypracowania zasad etyki, która musi stać się sprawą każdego. Ponieważ nauki i techniki same w sobie nie dostarczają rozwiązań na pytania, które stawiają. W obliczu możliwych posunięć pseudonauki musimy potwierdzić zasadę godności ludzkiej. Pozwala nam postawić wymóg nieinstrumentalizacji człowieka”. Gatunek ludzki ujęty w ten sposób w swojej genetycznej wrażliwości stawia pytanie o jego status prawny: czy jest podmiotem prawa? Czy sam w sobie jest chroniony? Jak jest chroniony?
Paradoksalnie, podczas gdy konferencje coraz bardziej kładą nacisk na gatunek ludzki i jego przyszłość, teksty międzynarodowe na razie nie chronią gatunku ludzkiego za pomocą urządzenia, które byłoby do niego wyraźnie dołączone.
Nieliczne rzadkie teksty, które wspominają o gatunku ludzkim, czynią to w preambule, jako ogólną podstawę postanowień korpusu tekstu, który zatem nie ma bezpośrednio na celu ochrony samego gatunku ludzkiego; w ten sposób możemy przeczytać w preambule Deklaracji o rasie i uprzedzeniach rasowych przyjętej przez aklamację 27 listopada 1978 r. na dwudziestej sesji konferencji generalnej UNESCO w Paryżu w celu ustanowienia braku hierarchizacji jej członków: paragraf 5: „Przekonany że wewnętrzna jedność gatunku ludzkiego, a w konsekwencji fundamentalna równość wszystkich ludzi i wszystkich narodów, uznana przez najwyższe przejawy filozofii, moralności i religii, odzwierciedla ideał, ku któremu zbiegają się dzisiaj etyka i nauka ”. Nie możemy tutaj mylić ochrony gatunku ludzkiego jako takiego z zakazem hierarchizacji jego członków, który jest właśnie przedmiotem postanowień Deklaracji.
Oviedo Konwencji ( Konwencja o ochronie praw człowieka i godności istoty ludzkiej wobec zastosowań biologii i medycyny ), Konwencja o prawach człowieka i biomedycynie opracowanych w ramach Rady Europy w dniu 4 kwietnia 1997 roku, odnosi się również do gatunek ludzki w paragrafie 10 preambuły: „Przekonany o potrzebie poszanowania człowieka zarówno jako jednostki, jak i jego przynależności do gatunku ludzkiego oraz uznając wagę zapewnienia jego godności […]”. Gatunek ludzki zostaje po raz pierwszy przedstawiony jako atrybut podmiotu prawa, na którym można oprzeć jego ochronę; jednak problem Dyrektora Generalnego UNESCO znajduje w treści konwencji oddźwięk w art. 13 konwencji zatytułowanym „Interwencje na genomie ludzkim” znajdującym się w rozdziale IV dotyczącym „Genomu ludzkiego”. Rzeczywiście, artykuł ten stwierdza, że „interwencja mająca na celu modyfikację ludzkiego genomu może być podjęta tylko w celach profilaktycznych, diagnostycznych lub terapeutycznych i tylko wtedy, gdy jej celem nie jest wprowadzenie modyfikacji do genomu potomstwa. Tekst ten wyraźnie dotyczy nie tylko genetycznej definicji samego osobnika, ale także jego potomków poprzez jego genetyczne dziedzictwo, a zatem i gatunku. Opracowana w ten sposób ochrona nie jest jednak absolutna. Rzeczywiście, tekst zachowuje jedynie modyfikację genomu potomków jako nielegalną, o ile modyfikacja ta nie jest celem, do którego dążymy; odwrotnie , jeśli genom potomstwa nie jest bezpośrednią motywacją do modyfikacji genomu, modyfikacja ta jest zgodna z prawem w przypadkach uregulowanych „powodami zapobiegawczymi, diagnostycznymi lub terapeutycznymi” dotyczącymi osoby poddawanej interwencji.
Procedura tradycyjnie składa się z podpisu przez pełnomocnika (Głowy Państwa, Ministra Spraw Zagranicznych itp.) i ratyfikacji , która polega na potwierdzeniu tego podpisu przez właściwy organ właściwy dla każdego Państwa, co w ten sposób skutecznie wiąże, państwo do traktatu. Tak więc międzynarodowa konwencja teoretycznie ma wartość dodatnią prawa tylko wtedy, gdy po podpisaniu, został on ratyfikowany (w prawie francuskim , ratyfikacja jest aktem Prezydenta Rzeczypospolitej , zgodnie z artykułem 52 Konstytucji. , po uzyskaniu zgody parlamentu w przypadkach wymienionych w art. 53 Konstytucji). Zakres tej ochrony jest zatem bardzo względny.
Wartość prawna tych traktatów zależy od zrozumienia przez każdy system prawny tego, co stanowi przestępstwo przeciwko gatunkowi ludzkiemu. Francja niedawno przyjęła jedno z pierwszych przepisów szczegółowych, których celem jest wyraźnie ochrona gatunku ludzkiego.
Ustawa z dnia 29 lipca 1994 r. dotycząca ciała ludzkiego (jedno z tzw. praw bioetycznych ) wprowadziła do prawa francuskiego przepis , zgodnie z którym „nikt nie może naruszać integralności gatunku ludzkiego” (art. 16-4). 1 st ustęp francuski Code civil ). Przepis ten jest jedną z ogólnych zasad, którymi muszą kierować się badania naukowe i praktyka medyczna (art. 16 do 16-9 c.civ.). Trwają ważne debaty na temat zakresu i praktycznego znaczenia, jakie należy nadać temu zakazowi: w rzeczywistości kolejne ustępy art. 16-4 określają zakazy eugeniki , klonowania reprodukcyjnego (zakaz ten został wprowadzony ustawą bioetyczną z 7 sierpnia 2004 r. ) oraz modyfikacja „cech genetycznych w celu modyfikacji potomków osoby”. Zatem akapit pierwszy należy interpretować niezależnie od pozostałych, co sprowadzałoby się do rozróżnienia między zakazem podważania integralności gatunku ludzkiego, zakazem praktyk eugenicznych i zakazem klonowania, w którym to przypadku akapit pierwszy pozostaje enigmatyczny? Czy też ten pierwszy paragraf powinien być interpretowany w świetle następnych paragrafów, w którym to przypadku na integralność gatunku ludzkiego miałoby wpływ dokonywanie aktów eugeniki lub klonowania?
Wydaje się, że odpowiedzi można by wyjątkowo szukać w karnym tłumaczeniu tych zakazów: w istocie są to te same teksty, które pojawiają się we francuskim kodeksie cywilnym i kodeksie karnym , które zresztą zostały wprowadzone przez te same ustawy. Chroniony prawem karnym od 1994 r. artykułem 511-1 kk, w księdze chroniącej zwierzęta przed poważnym znęcaniem się (Księga V kk), gatunek ludzki został objęty ochroną ustawą bioetyczną z 7 sierpnia 2004 r. wzmocniona , przepisy chroniące ją zostały częściowo przeniesione w księdze II, czyniąc ją teraz noszącą tytuł I, który karał zbrodnie przeciwko ludzkości , a mianowicie: „Zbrodnie przeciwko ludzkości i przeciwko gatunkowi ludzkiemu”, i poświęcając mu podtytuł II zatytułowany „ Zbrodnie przeciwko gatunkowi ludzkiemu ” przegrupowujący artykuły 214-1 i następne.
Stawką tych przepisów jest zachowanie specyfiki biologicznej gatunku ludzkiego, która stanowi wszystkie jego cechy genetyczne:
Zbrodnie przeciwko gatunkowi ludzkiemu można uznać za drugi najpoważniejszy zbiór przestępstw we francuskim systemie prawnym , po zbrodniach przeciwko ludzkości, znajdujący się na drugiej pozycji (po ww. zbrodniach) w wykazie przestępstw w Kodeksie karnym oraz w postępowaniu publicznym są przepisywane , jako wyjątek od prawa powszechnego (10 lat za przestępstwa), przez okres 30 lat (okres ten nie zaczyna biec aż dziecko osiągnie pełnoletność. byłaby powstała z klonowania), działania publiczne związane z zbrodnie przeciwko ludzkości są ze swej strony nieodwołalne. Możemy ponadto widzieć w zbrodniach przeciwko gatunkowi ludzkiemu dopełnienie ochrony człowieka zapoczątkowanej przez zbrodnie przeciwko ludzkości, chroniące człowieka w jego wymiarze metafizycznym: poszanowanie jego człowieczeństwa i godności oraz zbrodnie przeciwko gatunkowi ludzkiemu chroniące człowieka. człowiek w jego wymiarze materialnym: jego definicja genetyczna i jego biologiczna specyfika .
W kilku tradycjach filozoficznych i religijnych istnieje forma dominacji człowieka nad innymi żywymi istotami . Ta forma dominacji wydaje się być podkreślona i pobierane przez kultur ludzkich do XVII th wieku , kiedy na przykład Kartezjusz stwierdza w szóstej części Rozprawa o metodzie :
„[…] zamiast tej spekulatywnej filozofii, której naucza się w szkołach, można znaleźć jej praktykę, dzięki której znając moc i działanie ognia, wody, powietrza, gwiazd, niebios i wszystkich innych ciał które nas otaczają, tak wyraźnie, jak znamy różne zawody naszych rzemieślników, moglibyśmy wykorzystać je w ten sam sposób do wszystkich celów, do których są właściwe, a tym samym uczynić nas mistrzami i właścicielami przyrody ”.Ideę dominacji Kartezjusz zastępuje idea „panowania” i „posiadania”.
Dla współczesnych biologów człowiek jest naczelnym. Dla ekologów i antropologów współczesny współczesny człowiek utrzymuje kulturę, która świadomie zmienia biotop Ziemi w tempie, jakiego nigdy nie osiągnęły inne żywe istoty . Jednak znaczenie tej modyfikacji dzisiaj jest nadal daleko w tyle za skutkami innych żywych organizmów, na przykład bakterii i roślin, które zmieniły skład naszej atmosfery . Z tego punktu widzenia człowiek jest zwierzęciem w kulturowym zerwaniu ze swoim naturalnym środowiskiem . Prawie wszystkie reakcje cywilizowanych ludzi są powiązane z lękami i pragnieniami, które wpływają na ich osąd i zachowanie w sposób niekontrolowany, a dla niektórych nawet nieświadomie. Ta orientacja kulturowa, wizja historyczna naznaczyła myśl społeczną i można ją znaleźć w formie powiedzeń, takich jak wypowiedziane przez Thomasa Hobbesa : „Człowiek jest wilkiem dla człowieka”. Wraz z tymi antropomorficznymi wizjami wyższości, kulturowej dominacji człowieka nad biosferą i wpływem pewnych jednostek gatunku ludzkiego na inne, istniały, istnieją i będą istniały praktyczne ideologie współzależności i współzależności z tym, co nas otacza, wspiera i pociesza nas, natura.
Sposoby myślenia, które postrzegają istoty ludzkie jako związane z ich środowiskiem, istniały od tysiącleci; idea, że człowiek jest postrzegany raczej jako ten, kim jest, ponieważ inni są tym, kim są, istnieli i istnieją w tym samym czasie, co wizja wyższości, ale nie w tych samych kulturach.
Ta wizja współzależności jest nadal wyraźnie wyrażana wśród kilku ludów tubylczych i indiańskich . Na przykład wśród Eskimosów terminologia opisująca nasz gatunek dosłownie oznacza „ludzie”. To pojęcie liczby mnogiej różni się od pojęcia „istoty ludzkiej”, która jest raczej pojedyncza. To samo tyczy się filozofii Ubuntu, która może sobie wyobrazić swoje istnienie tylko w odniesieniu do innych i Dreamtime . Narody te będą postrzegać się jako jedynie interwenienci między innymi w funkcjonowaniu świata. Każdy inny element, czy to roślinny, mineralny czy zwierzęcy, ma swoje znaczenie i ma prawo istnieć i szanować. Ten szacunek czasami można zilustrować wiary w wcieleniu z ducha lub boga odzwierciedlającego te różne elementy.
Wizja współzależności człowieka ze sobą i ze środowiskiem nabrała znaczenia w społeczeństwach indywidualistycznych od lat 80. wraz z powstaniem dyskursu, idei ekologicznych i wiedzy. Kilka innych czynników również sprzyjało pojawieniu się tego typu dyskursu, co widać również w obecnych ideach dzielenia się wiedzą dla dobra wszystkich.
Ta koncepcja współzależności istnieje również w nauce, w tradycjach filozoficznych i religijnych, w szczególności w tradycji judeochrześcijańskiej, która pojmuje Stworzenie jako całość.