Zoran Savić

Zoran Savić
Rekord tożsamości
Narodowość Jugosławia
Narodziny 18 listopada 1966
Zenica
Skaleczenie 2,03  m (6 ′  8 ″ )
Sytuacja klubowa
Poczta Sworzeń
Profesjonalna kariera *
Pora roku Klub Śr. pkt
1989-1990
1990-1991
1991-1992
1992-1993
1993-1995
1995-1996
1996-1997
1997-1998
1998-1999
2000-2001
2001-2002		 Jugoplástika Split
Pop 84
FC Barcelona
FC Barcelona
PAOK Salonika
Real Madryt
Kinder Bologna
Kinder Bologna
Efes Pilsen Istambuł
FC Barcelona
Skipper Bolonia 		0-
0-
12,5
14,3
0-
16,5
14,2
10,2
0-
02,9
06,6
Wybór drużyny narodowej **
? -? Jugosławia
* Punkty zdobyte w każdym klubie w ramach sezonu zasadniczego mistrzostw kraju.
** Punkty zdobyte dla reprezentacji narodowej w oficjalnym meczu.

Zoran Savić , urodzony 18 listopad 1.966 w Zenica , to odtwarzacz Serbski od koszykówki zmieniających położenie trzpienia . Odszedł na emeryturę w 2002 roku.

Biografia

W Jugosławii

Ten zawodnik o długości 2,05  m należy do pokolenia jugosłowiańskich koszykarzy, którzy pojawili się na początku lat 90 . Po pewnym doświadczeniu w innych sportach Savić zaczął grać w koszykówkę w wieku 16 lat w HKK Capljina Lasta  (w) . W następnym roku dołączył do juniorskiej drużyny Celika Zenicy , z którą przeszedł na zawodowstwo w sezonie 1984-85 w Lidze Republiki Bośni (III liga). Jego późny debiut i fakt, że nie od razu zagrał w najwyższej klasie rozgrywkowej sprawiły, że Zoran Savić stał się jednym z najbardziej anonimowych zawodników pokolenia Jugosławii 1966 roku. Wraz z przybyciem serbskiego trenera Kosty Jankova Zelica awansowała do drugiej ligi, więc Savić stał się znany w 1989 roku, kiedy trener Jugoplastika Split , Bozidar Maljkovic , udaje się na popisy bośniackiej drużyny, aby zobaczyć skrzydłowego Boxa w akcji. Wraz z Saviciem Jankov został również zatrudniony przez Jugoplastikę jako pomocnik technika.

W 1989 roku Jugoplastika była nie tylko dobrą drużyną jugosłowiańskiej Prva Ligi , ale także aktualnym mistrzem Pucharu Krajowych Mistrzów . Brał udział w dwóch z trzech tytułów Jugoplástika Split w 1990 i 1991 roku obok Toni Kukoc , Dino Radja (tylko w 1990) i Gorana Sobina , zastępując dwa ostatnie. Po odejściu Radji z Il Messagero w Rzymie staje się początkowym silnym skrzydłowym zespołu, który wygrywa wszystko przez cały sezon dzięki niezwykłemu występowi Savicia w finale Pucharu Mistrzów przeciwko Barcelonie, gdzie zdobył 27 punktów.

Europejska kariera

Wyjechał, aby zagrać w Hiszpanii w FC Barcelona , z dobrym występem indywidualnym, ale nie zbiorowym, po czym wyjechał do PAOK Salonika w Grecji. Tym razem zdobył Korac Cup 1994. Po nowym występie w Hiszpanii, w Realu Madryt przeszedł do Kinder Bologna . Tam wygrał 3 e Euroligę w 1998 roku (MVP z Final Four ), zdobywając również dublet w krajowych rozgrywkach.

Po pobycie w Turcji z Efesem Pilsenem , gdzie ostatni sezon spędził na pełnych obrotach z powodu kontuzji, wrócił do swojego byłego klubu Barcelona, ​​aby trenować. Z powodu urazu Rony Seikaly trener Barcelona Aito García Reneses zaproponował mu możliwość dołączenia do zespołu, z którym osiągnął podwójny ACB League - Puchar Króla w 2001 roku; sezon naznaczony pojawieniem się młodego Pau Gasola . Po nowym pobycie we Włoszech w innym klubie w Bolonii zdecydował się przerwać karierę w 2002 roku, mając 36 lat.

Selekcja narodowa

Będzie również członkiem drużyny Jugosławii, z którą zdobył swój pierwszy międzynarodowy medal z tytułem mistrza świata zdobytym podczas mistrzostw świata w Argentynie. W następnym roku zdobył w Rzymie tytuł mistrza Europy . Potem przyszły lata bez międzynarodowej rywalizacji z powodu wykluczenia Jugosławii po wydarzeniach odbywających się w tym kraju.

Kiedy Serbia wróciła na arenę międzynarodową, zdobył dwa nowe europejskie tytuły w 1995 i 1997 roku, a także srebrny medal na igrzyskach olimpijskich w 1996 roku w Atlancie .

Po karierze piłkarskiej został dyrektorem technicznym w Climamio Bologna, uzyskując tytuł mistrza Włoch i finał Euroligi w 2004. W 2005 roku został dyrektorem technicznym swojego byłego klubu FC Barcelona.

Kolejne kluby

Nagrody

Klub

drużyna narodowa

Uwagi i odniesienia

  1. Hinojo 2011 , s.  343
  2. Hinojo 2011 , str.  344
  3. Hinojo 2011 , s.  345
  4. Hinojo 2011 , str.  346

Bibliografia

Linki zewnętrzne