Zelmira opera w dwóch aktach Gioacchino Rossini , na libretta Andrea Leone Tottola zainspirowany Zelmire przez Dormont de Belloy .
Premiera odbyła się w Teatro San Carlo w Neapolu dnia16 lutego 1822 ; to ostatnia tak zwana opera „neapolitańska” Rossiniego.
Akcja rozgrywa się na Lesbos , którego królem jest ojciec Zelmiry. Fabuła jest złożona i oferuje wiele zwrotów akcji wokół tematów uzurpacji i zdrady na tle żądzy korony Lesbos.
| Rola | Typologia głosu | Dystrybucja premiery w Neapolu, ul 16 lutego 1822 (Kierunek: Nicola Festa) |
|---|---|---|
| Polidoro, król Lesbos | Niska | Antonio Ambrosi |
| Zelmira, jej córka | sopran | Isabella Colbran |
| Emma, jej powierniczka | kontralt | Anna Maria Cecconi |
| Ilo, książę Troi i mąż Zelmiry | tenor | Giovanni david |
| Antenore, uzurpator Mityleny | tenor | Andrea Nozzari |
| Leucippo, jego powiernik; generał | baryton-bas | Michele benedetti |
| Eacide, zwolennik księcia Ilo | tenor | Gaetano Chizzola |
| Arcykapłan Jowisza | Niska | Massimo Orlandini |
| Kapłani, tłum, armia Mityleny, wyznawcy Ilo, młodego (milczącego) syna Zelmiry | ||
Skład orkiestry:
Jeśli aspekt narracyjny jest często krytykowany za jego niekonsekwencję, to muzyczna zuchwałość twórczości Rossiniego pozostaje przedmiotem podziwu wielu koneserów; jest to jednak jedna z mniej znanych oper włoskiego kompozytora. Partytury wokalne znane są z bogactwa i trudności, zwłaszcza partii tenorowych. Końcowa aria Zelmiry ( Riedi al soglio ), której są trzy wersje, jest często uznawana za jedną z najtrudniejszych w koloraturowym repertuarze sopranów.