Yves Rouquette

Yves Rouquette Biografia

Narodziny	29 lutego 1936 19 Sete
Śmierć	4 stycznia 2015 r.(w wieku 78 lat) Camarès
Pseudonim	Roqueta
Narodowość	Francuski
Zajęcia	Poeta , pisarz , nauczyciel,
Rodzeństwo	Joanna Larzac
Małżonka	Marie Rouanet

Inne informacje

Pole	kultura oksytańska
Różnica	Grand Prix Arcadia ( d ) (1986)

Yves Rouquette , prowansalski Ives Roqueta , ur.29 lutego 1936 19w Sète ( Hérault ) i zmarł dnia4 stycznia 2015 r. w Camarès ( Aveyron ), jest poetą i pisarzem francuskim działaczem Occitan .

Biografia

Yves Rouquette był mężem Marie Rouanet i bratem Joan Larzac .

Yves Rouquette urodził się w rodzinie Rouergate o skromnym pochodzeniu. Jej ojciec był zatrudniony na kolei, a matka pracowała w sklepie spożywczym. W czasie wojny, wraz z bratem Jeanem, został wysłany do Camarès , co pozwoliło mu lepiej chłonąć język prowansalski. W wieku 10 lat, kiedy był uczniem College Paul Valèry w Sète, zetknął się ze swoim nauczycielem literatury Robertem Lafontem , z którego zrodziło się jego okcytanistyczne powołanie. Robert Lafont uświadomił mu, że „patois”, którego praktykował, to język prowansalski.

Po maturze wchodzi w hipokhagne i ma jako korespondent Max Rouquette , który przyjmuje go w każdy czwartek. Odwiedza Léona Cordesa , wchodzi w korespondencję z Charlesem Camproux , Maxem Allierem , Cristianem Anatole

W marcu 1975 roku, wraz z Robertem Sircem, Jacques Boisgontier i Charlesem Camproux , stworzył w Béziers International de Recherche et de Documentation Occitane (CIRDOC), pierwszą bibliotekę mediów w całości poświęconą Occitanowi.

Był jednym z przywódców zachodniego ruchu politycznego i kulturalnego. Założył wytwórnię Ventadorn , która pozwoliła nowej piosence z Occitan znaleźć nową publiczność.

Na poziomie politycznym pod koniec lat 70. pełnił obowiązki w ruchu autonomistycznym Volèm Viure al País (es) , a następnie w 1981 r. na krótko wstąpił do Francuskiej Partii Socjalistycznej, zanim ją opuścił.

Kontrowersje

Omawiana jest jakość jego pracy. Niektórzy uważają go za jednego z pionierów swojego pokolenia i jednego z najbardziej utalentowanych pisarzy prowansalskich. Robert Lafont kwalifikuje go jako „najważniejszego pisarza tego pokolenia” (Nouvelle histoire de la Literature occitane, Presses Universitaires de France, 1970). Niektórzy uważają jednak, że jego bojowa akcja, charakteryzująca się antyuniwersyteckim populizmem, sprowokowała kryzys w ocytanizmie późnych lat 70. i 80. W szczególności za rolę, jaką odegrał w rozłamie IEO w 1981 r., podczas walnego zgromadzenia kierowanego przez Aurillac. do odejścia naukowców takich jak Robert Lafont z tej organizacji.

Pracuje

Poezja

L'escrivèire public, Tuluza, IEO , 1958.
Lo mal de la tèrra, Tuluza, Movement de la Joventut Occitana, 1959.
Òda a sant Afrodisi, Tolosa, IEO, 1968.
Breiz Atao, z Henri Espieux i Joan Larzac , Tolouse, IEO, 1969.
Roèrgue si, poprzedzony przez Oda a Sant Afrodisi, a następnie przez Messa pels pòrcs , Honfleur, Pierre-Jean Oswald , 1972
Messa sens ren pels pòrcs na sprzedaż, Ardouane, Quatre Vertats, 1970
Los Negres, siam not sols, 4 Vertats, 1972.
Quand lo sang es tirat, local beure, Villeneuve-sur-Lot, Forra-borra, 1972.
Vila dubèrta, Villeneuve-sur-Lot, Forra-borra, 1973.
Roèrgue'a, tak; Òda a sant Afrodisi; Messa pels pòrcs, Honfleur, Pierre-Jean Oswald, 1972.
Lo fuòc es al cementèri, Tolouse, IEO, 1974.
Joan sens tèrra, Villeneuve-sur-Lot, Forra-borra, 1975.
Ponteses, Forra-borra, 1976.
Lo castel dels cans, Montpellier, dyrektor generalny, 1977.
Misericordias, La Talvera, 1988.
Dels dos principis, Narbonne, Fernand Gautier, Badania graficzne, 1988
L'Escritura, publica o pas, Tuluza, IEO, 1989.
Cellula XIII, Hyères, Les Cahiers de Garlaban , 1992.
Blues Lemosina, Letras d'òc , 2005.
Nie tylko rodzina / Głód, sam. 1958-2004, Letras d'òc, 2005.
El, Job. Letras d'òc, 2007.

Powieści i opowiadania

Lo poèta es una vaca, Lo libre occitan , 1967.
La Paciéncia, IEO, 1968.
Wyprodukowano we „Francji”, IEO, 1970.
Lo trabalh de las mans, IEO, 1977.
Lo peis de boès dins lo metro, Vent Terral , 1979.
Zantifalorda e companhia, Viure a l'escòla, 1979.
Anem ambe Ricon al vilatge de papet e mamet, IEO, 1981.
Lengadòc roge: los enfants de la bona, IEO, 1984.
Syn ojca, Toulouse, edycje Loubatières - (Lo filh del pair), pod nazwiskiem Loïs Puech, IEO, 1985. Nowe wydanie: IEO, 2007.
Nòstre Sénher de las escobilhas, Omnibus, 1990.
La legenda de sant Men, Omnibus - IEO Aude, 1993.
Argerianas, Lo gai szabla, 1994.
Drzewa Marion dels, IEO, 1996.

Teatr

Lo cant de la tèrra suspenduda, CIDO, Béziers, 1985. Adaptacja Angelo Savelli. Wznów pod tytułem Lo cant de la tèrra dins l'entredòs
Autorzy na scenie - Les presses du Langwedocja, Montpellier, 2004.
Lo boçut que voliá faire lo torn de França, IEO, 1989.
La ciutat negada, 1992.
Las aventuras de Nasr Eddin, Tolouse, CRDP, 2003.
Lo cant dels milenaris, Auteurs en scène - Les presses du Langwedocja, Montpellier, 2004.
Armistiça, o las non-parelhas recèptas de las femnas d'Atènas per far tornar la patz, Letras d'òc, 2006. Zaadaptowane przez Arystofanesa.

Testowanie

Rule Came, dyrektor generalny, 1974.
Las cronicas de Viure, Vent Terral, 1975.
Los carbonièrs de La Sala, Vent Terral, 1975.
Istòria dels païses de lenga occitana, CIDO, 1979.
De la vinha, del vin e dels òmes, IEO, 1987.
Elva, la glèisa e Hans Clemer, Chambra d'òc, 2003.

Różnorodny

Katarzy., Tuluza, edycje Loubatières, 1991
Midis, Tuluza, edycje Loubatières, 1992
Sète i jej archipelag (Terres du Sud), ilustracje Pierre François, Tuluza, edycje Loubatières, 1991

Tłumaczenia

Joseph Delteil , Nòstre Sénher lo segond (Jezus II), IEO, 1973.
Jean-Barthélemy Haureau , Bernat Deliciós: Franciscans contra Inquisicion (Bernard Délicieux i Inkwizycja Albigensów), IEO, 1981.
Paul Valéry , Lo cementèri marin (Cmentarz morski), Omnibus, 1991.
Joseph Delteil , Colerà (Choléra), IEO, 1993.
Jean Giono , L'òme que plantava d'arbols (Człowiek, który sadził drzewa), Occitania viva, 2002.
Elio Vittorini , Conversacion en Sicília (Rozmowa na Sycylii), Lo gai saber, 2003.
Alain Lercher , Las trèvas d'Orador (Duchy Ouradour), IEO, 2003.

Bibliografia

Jean-Pierre Chambon i Marjolaine Raguin-Barthelmebs, „ Yves Rouquette: sytuacja pracy, problematyka pracy (dziesięć tez) ”, Revue des Langues Romanes , Montpellier , University Presses of the Mediterranean ( Uniwersytet Paul-Valéry ), tom. CXXI „Yves Rouquette (1936-2015) zaangażowanie i twórcze pisanie,” n o 2 „Edycja Rouquette: los popełnione napisać”2017, s. 509-522 ( czytaj online )
Christian Anatole i Robert Lafont , Nowa historia literatury oksytańskiej. Tom II , PUF , 1970

Hołdy

Z okazji jego 50-lecia poezji Muzeum Fleury w Lodève poświęciło mu dużą wystawę retrospektywną inkwiecień 2009.
19 września 2015, audytorium franciszkańskiego teatru w Béziers zostało nazwane jego imieniem w obecności jego żony Marie Rouanet i Roberta Ménarda, burmistrza miasta.

Uwagi i referencje

lefigaro.fr z AFP , „ Śmierć poety Yves Rouquette ”, Le Figaro ,5 stycznia 2015( Czytaj online , obejrzano 1 st październik 2020 ).
Robert Lafont (1979) Nani Monsur , Valdarias: Vent Terral.
Robert Lafont (1991) Temps tres , coll. Internacional, Perpinhan: Trabucaire.
Philippe Martel (1989), „Trochę historii: krótka historia roszczeń Occitan, 1978-1988”, Amiras 20 ( Śmierć i zmartwychwstanie Mr. Occitanism ): 11-23
MIDI LIBRE, „ Béziers: Yves Rouquette nadaje swoje imię audytorium franciszkańskim ”, Midi libre ,20 września 2015( Czytaj online , obejrzano 1 st październik 2020 ).

Linki zewnętrzne

„ Yves Rouquette, „ Głód sam ”, wybór wierszy ” , na revue-texture.fr (konsultacja 3 grudnia 2014 r. )
Jean-Luc Pouliquen, „ L'oiseau de feu du Garlaban ” , na stronie loiseaudefeudugarlaban.blogspot.fr (dostęp 3 grudnia 2014 r. )
Ewidencja organów :