Sellafield
Lokalizacja |
Cumbria , Anglia Wielka Brytania |
---|---|
Informacje kontaktowe | 54 ° 25 ′ 08 ″ N, 3 ° 29 ′ 17 ″ W. |
Operator | Brytyjska Grupa Jądrowa |
Uruchomienie | 1 st marzec +1.963 |
Ostateczne wyłączenie | 3 kwietnia 1981 |
Witryna Sellafield jest głównym przemysłem złożonej energii jądrowej w Wielkiej Brytanii . Pierwotnie nazywany Windscale , został przemianowany na Sellafield po poważnym wypadku w jednym z jego reaktorów jądrowych w 1957 roku . Znajduje się na wybrzeżu Morza Irlandzkiego w hrabstwie Cumbria w północno-zachodniej Anglii , obecnie składa się z 400 budynków rozmieszczonych na 10 km 2 i zatrudnia około 10 000 osób.
Ta strona zawiera kilka instalacji:
Witryna jest między innymi obsługiwana przez British Nuclear Group (oddział demontażu British Nuclear Fuels , BNFL ).
Pierwsze dwie fabryki w tym miejscu zostały zbudowane w 1940 roku do produkcji materiałów wybuchowych, zanim miejsce to zostało wybrane jako miejsce produkcji broni jądrowej w 1947 roku . Miejsce wybrano jako dostawcę surowca do brytyjskiej broni jądrowej - plutonu . Rozpoczyna się budową B204 w 1947 r. , A następnie B205 w 1964 r .
Z biegiem lat zostaną dodane inne fabryki, takie jak baterie Windscale do produkcji plutonu do celów wojskowych w 1952 r. , Elektrownia 200 MW w 1956 r. , Magazyny gromadzących się odpadów promieniotwórczych itp.
Nazwy jednostek Sellafield są oficjalnie nazwane po połączeniu litery B i cyfry.
WAGR to prototypowy reaktor AGR małej skali o mocy 32 MWe netto. Jego budowę zakończono w 1962 r., Ostatecznie zatrzymano w 1981 r., A rozebrano w 2011 r. Kulisty kształt uczynił go jednym z najbardziej rozpoznawalnych na terenie Windscale.
Eksperyment z pierwszym ładunkiem paliwa w ogniwach Windscale odbył się w lipcu 1950 r. , Ładunek ten był traktowany przez B204 od lipca 1952 r. W celu oddzielenia plutonu od uranu.
W przeciwieństwie do pierwszych amerykańskich reaktorów Hanford od umiarkowanego do grafitu i chłodzonych wodą, pale Windscale są wykonane z metalicznego uranu o umiarkowanym sercu grafitu i chłodzone powietrzem. Każdy reaktor zawiera prawie 2000 ton grafitu.
Pożar w 1957 roku doprowadziły do ich zamknięcia.
Calder Hall to najstarsza elektrownia jądrowa do produkcji energii elektrycznej na świecie. Wyposażona jest w 4 reaktory typu Magnox , każdy o mocy produkcyjnej 50 MW . W końcu została aresztowanaMarzec 2003.
Ten duży, otwarty zbiornik na zużyte paliwo Magnox jest znany ze swojego złego stanu. Ma około 20 m szerokości, 150 m długości i 6 m głębokości. Ptaki odpoczywają na jego powierzchni, zabierając ze sobą część radioaktywności. Był używany od 1960 do 1986. W celu ograniczenia skutków pęknięcia basenu w przypadku trzęsienia ziemi planowana jest ściana ochronna. W następnych latach trzeba go opróżnić i zdemontować.
Niemożliwe jest precyzyjne określenie ilości składowanego materiału, algi rozwijające się w wodzie utrudniają wizualizację basenu. Władze Zjednoczonego Królestwa nie były w stanie przedstawić dokładnych rachunków inspektorom Euratomu . W związku z tym Komisja Europejska pozwała Wielką Brytanię do Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości. Na dnie znajdowałoby się około 1,3 tony plutonu, z czego 400 kg miał postać szlamu.
Zawierałby również odpady z japońskiej elektrowni atomowej Tokai Mura .
Jednostka ta jest największym zmartwieniem Brytyjskiego Urzędu ds. Likwidacji Jądrowej w Wielkiej Brytanii ze względu na bardzo wysoki poziom promieniowania. Promieniowanie jest na tyle ważne w miejscach, że nie ma możliwości przebywania tam dłużej niż dwie minuty, stąd trudność jego demontażu lub kontroli. Zbiornik nie jest nawet wodoodporny, czas pękania betonu i kurczenie się zimna, co pozwala na ucieczkę radioaktywnej wody. Dzięki temu zyskał przydomek „ Dirty trzydzieści ”, „brudna trzydzieści” w języku angielskim.
To w tej jednostce utworzono centrum przyjmowania gości.
Centrum to umożliwia uczestnictwo w interaktywnych wystawach, pokazach naukowych i filmach immersyjnych. Został on wyposażony przez Muzeum Nauki (Science Museum) w Londynie na temat źródeł energii, które będą dostępne do XXI -go wieku.
Ten wojskowy zakład przeróbki wypalonego paliwa jądrowego został zbudowany w celu ekstrakcji plutonu z wypalonego paliwa do budowy broni jądrowej. To był eksploatowany między 1951 i 1964 dla rocznej zdolności przerobowej 300 ton paliwa. Po zainstalowaniu B205, B204 był używany jako instalacja do przygotowania paliwa do oczyszczenia w tym nowym reaktorze, zanim został zamknięty w 1973 roku .
Zbudowany w 1964 r. W celu zastąpienia B204, był po raz pierwszy używany do obróbki napromieniowanych prętów uranu metalicznego z elektrowni grafitowo-gazowych, a tym samym do ponownego wykorzystania uranu w elektrowniach Magnox. Od 1969 r. To samo będzie robione w przypadku napromieniowanych prętów tlenku uranu z angielskich elektrowni PWR i zagranicznych elektrowni.
W tym celu w procesie zwanym PUREX (ekstrakcja plutonu uranu) wykorzystuje się między innymi kwas azotowy i rozpuszczalnik TBP (fosforan tributylu).
Składa się z 21 zbiorników zawierających odpady wysokoaktywne w postaci płynnej. Te wysoce radioaktywne odpady wydzielają ciepło i dlatego muszą być stale chłodzone, w przeciwnym razie będą gotować się i zanieczyszczać atmosferę.
Thorp, dla zakładu przeróbki tlenków termicznych, jest zakładem przetwarzania zużytego paliwa jądrowego. Zbudowany w latach 1978 i 1994 , a następnie oddany do użytku w sierpniu 1997 roku .
Przeznaczony jest do obsługi paliw brytyjskich, jak i zagranicznych. Wybrana metoda nie jest taka sama jak w przypadku B205.
Było zamknięte odKwiecień 2005 w Lipiec 2007po wypadku z 2005 roku .
Zostanie zamknięty w 2018 roku po saldzie obecnych kontraktów, a następnie zdemontowany.
Kompleks Windscale / Sellafield był miejscem kilku wypadków jądrowych , zwłaszcza w 1957 iKwiecień 2005. Uważa się, że jest to najbardziej radioaktywne miejsce w Europie Zachodniej .
Wypadek ma miejsce w kominie nr 1. Podczas konserwacji grafitu dochodzi do pożaru jądrowego , który trwa kilka dni, podczas którego produkty rozszczepienia, głównie tera- 740 bekereli (740 000 miliardów bekereli) 131 , są wyrzucane na zewnątrz. Następnie radioaktywna chmura przemierza Anglię, niesiona przez wiatry, a następnie dotyka kontynentu bez ostrzeżenia ludności. Wypadek w Windscale zajmuje 5 poziom w Międzynarodowej Skali Zdarzeń Jądrowych (INES). Zobacz listę wypadków na jednostkach produkujących pluton .
Po tym wypadku Windscale została przemianowana i zmieniła nazwę na Sellafield.
Plik 19 kwietnia 2005, 83.000 litrów z radioaktywnym materiału wykryto w konstrukcji żelbetowej pomieszczenia (przeznaczone do zbierania wycieków) w zakładzie przetwórstwa Thorp wyniku nieszczelności w rurociągu. Ilość uwolnionego plutonu, 200 kg , mogła być wystarczająca, aby wywołać awarię krytyczną , nawet jeśli dochodzenie uzna, że stężenie było do tego niewystarczające.
Dochodzenie wykazało, że wyciek został formalnie wykryty dopiero po 8 miesiącach:
Fabryka THORP była zamknięta do Lipiec 2007gdy jeden ze zbiorników został ponownie oddany do użytku, zgodnie z zaleceniami władzy bezpieczeństwa. 28-stronicowy raport został opublikowany i umieszczony w Internecie, kończąc dochodzenie, o które wystąpił brytyjski organ ds. Bezpieczeństwa (HSE / ND). Odpowiedzialni menedżerowie zostali ukarani. Audyt wewnętrzny został przeprowadzony przez firmę BNFL, która przyznała się do winy podczas procesu i musiała zapłacić trzy grzywny nałożone na16 października 2006przez Royal Court of Carlisle , za nieprzestrzeganie trzech zezwoleń dotyczących odpowiednio „ bezpieczeństwa , mechanizmów, urządzeń i obwodów”, „instrukcji obsługi” oraz „wycieków i strat materiałów promieniotwórczych lub odpadów radioaktywnych” (łącznie 500 000 GBP w grzywny plus około 68 000 GBP w postępowaniu sądowym).
Około 19 ton z uranu i 160 kg z plutonu (na 200 kg, w zależności od IRSN) rozpuszcza się w kwasie azotowym pompowano z miski olejowej do zbiornika poza końcówkę obecnie zamkniętego Thorp roślin. Poziomy promieniowania w zbiorniku uniemożliwiają wejście człowieka, a naprawa wycieku przez robota byłaby zbyt trudna. Urzędnicy rozważają zmianę kierunku, aby uniknąć kontynuowania działalności przez zbiornik. Według operatora poziom krytyczności nie mógł zostać osiągnięty w czasie, gdy roztwór znajdował się na dole budynku, w którym mieszczą się zbiorniki.
Zdaniem francuskich ekspertów IRSN wydaje się, że „przyczyną tych niepowodzeń jest nadmiar zaufania do projektu zakładu i niewystarczająca kultura bezpieczeństwa” . Sklasyfikowali ten wypadek na „ poziomie 3 ” w skali INES. Po stronie francuskiej, w następstwie tych informacji zwrotnych i dwóch „przecieków”, które miały miejsce w 1997 r. W byłym zakładzie UP2-400 oraz w 2001 r. W zakładzie UP2-800, firma AREVA musiała zaktualizować procedury bezpieczeństwa w swoich fabrykach w La Hague (UP3 i UP2 -800 fabryk). W szczególności przeprowadzane będą okresowe kontrole wizualne, aby uniknąć ryzyka wycieku sproszkowanego lub ciekłego materiału radioaktywnego i prawdopodobieństwa jego krystalizacji lub parowania z powodu silnej wentylacji, ściany, gorącego podłoża lub '' dość dużej powierzchni rozprzestrzeniania się, ponieważ tego typu wycieki niekoniecznie są wykrywane przez systemy umieszczone na dnie wanny ociekowej lub studzienki. Wpaździernik 2007IRSN wskazał, że do istniejącego systemu dodano środki nadzoru wideo i urządzenia do pomiaru neutronów.
Wypadek przeszedł wówczas w dużej mierze niezauważony w prasie i spowodował bardzo duże straty finansowe.