| Western Dry Dock and Shipbuilding Company | |
| kreacja | 1909 |
|---|---|
| Zanik | 2014 |
| Założyciele | James whalen |
| Forma prawna | Prywatny |
| Siedziba firmy |
North Vancouver - Kolumbia Brytyjska w Kanadzie |
| Czynność | Okrętownictwo |
| Produkty | Frachtowce, statki pasażerskie, okręty wojenne |
Zachodnia Dry Dock i Shipbuilding Company była stocznia , która działa od 1911 roku do 1993 w Port Arthur w Ontario , Kanada , która jest obecnie częścią Thunder Bay na jezioro Superior .
Stocznia powstała w 1909 r., Aw 1916 r. Przemianowana na Port Arthur Shipbuilding Company . Stocznia została zamknięta w 1993 r. Została ponownie otwarta jako stocznia napraw morskich i przemysłowych Lakehead , ale ta działalność upadła w 2014 r.
Jego suchy dok i warsztaty zostały zbudowane w 1910 roku i zlokalizowane w Bare Point , na wschodnim krańcu portu Thunder Bay. Firma zbudowała i naprawiła wiele statków w czasie swojej działalności, w tym okręty wojenne podczas I i II wojny światowej .
Przedsiębiorca James Whalen założył firmę w 1909 roku. Patent na listy został wydany Port Arthur wLuty 1909a budowa rozpoczęła się w 1910 roku po negocjacjach z American Ship Building Company , która zapewniła kierownictwo wyższego szczebla i wykwalifikowanych pracowników. Początkowy koszt wyniósł 650 000 CAD. W owym czasie kierowali nim James Whalen , prezes od 1910 do 1924 r., Irving S. Fenn z American Ship Building Company , sekretarz-skarbnik i Hugh Simms , superintendent.
Pierwszym statkiem, który wpłynął do suchego doku, był Dunelm , frachtowiec, który zadokował16 kwietnia 1911. Pierwszym statkiem pasażerskim był Hamonte , który zadokował29 lipca 1911. W 1914 r. Wypuszczono W. Grant Norden , później znany jako Donnacona , statek o długości 625 stóp (191 m), który został zbudowany w całości w Western Graving Dock. Przez 20 lat W. Grant Norden był największym frachtowcem zbudowanym w Kanadzie na Wielkich Jeziorach. 1914 był także budowę i uruchomienie SS Sicamous i SS Naramata , dwa parowce że popłynął Okanagan Lake , Kolumbia Brytyjska .
W kolejnych latach firma zbudowała wiele statków, w tym okręty wojenne z I wojny światowej . W 1916 roku została przejęta przez Johna Burnhama z Chicago , który zmienił nazwę na Port Arthur Shipbuilding Company Limited . Podczas recesji w latach dwudziestych XX wieku spadła zarówno produkcja, jak i zatrudnienie. Dziesięć lat później firma została przejęta przez HB Smith i RM Wolvin , a biznes rozkwitł podczas II wojny światowej .
Firma Port Arthur Shipbuilding Company zbudowała i dostarczyła wiele statków i części na wojnę. Obejmowały dziewięć korwety , sześć trałowców z klasy Bangor , 20 trałowce z Algerine klasowych , kotłów i silników oraz wiele elementów samolotów. Wzrost aktywności doprowadził do budowy nowych budynków i wyposażenia. Liczba pracowników osiągnęła szczytLipiec 1944z 2150 pracownikami (średnia wyniosła 310).
Firma została przejęta przez Canada Steamship Lines Limited w 1946 roku. Kontynuowała budowę statków, w tym trzech statków wodnych , z których dwa zostały dostarczone chińskiemu rządowi, oraz sześciu barek samowyładowczych dla rządu francuskiego. Budowę na dużą skalę zaprzestano po 1959 r., Chociaż firma kontynuowała naprawy i remonty statków. Firma stała się spółką zależną Canadian Shipbuilding and Engineering Limited w 1987 r. I została zamknięta w 1993 r. Została ponownie otwarta jako stocznia remontowa o nazwie Lakehead Marine and Industrial Inc., która działała do 2014 r. Lakehead Marine and Industrial ogłosiła upadłość i sprzedała swoje aktywa na aukcji wlistopad 2014.
Suchy dok miał 228 m długości i 30 m szerokości. Ponad progiem suchego doku znajdowało się na ogół 4,9 m wody, w zależności od poziomu Jeziora Górnego. Suchy dok był zasilany przez dwie pompy prądu stałego o mocy 200 koni mechanicznych (150 kW), które mogły opróżnić zęzę w ciągu czterech godzin, wydając 3785 metrów sześciennych na godzinę.
Firma posiadała nowoczesne warsztaty do pracy w fabrykach, maszyny papiernicze i celulozowe, ogólne prace maszynowe, konstrukcje metalowe, elektryczność i ogrzewanie, kotły i zbiorniki, odlewy żeliwne, mosiężne i aluminiowe. W momencie budowy warsztat mechaniczny obejmował największą wytaczarnię pionową między Toronto , Ontario i Vancouver w Kolumbii Brytyjskiej. Zakład zajmował powierzchnię 35 akrów (141 600 m²) i znajdował się na północ od portu Lakehead. Było 76 budynków o zadaszonej powierzchni 28 000 m2.