Viola d'amore należący do rodziny pochylonymi instrumentów strunowych .
Viola d'amore (włoska viola d'amore ) ma siedem melodyjnych strun i od pięciu do siedmiu wibrujących metalowych strun , zwanych strunami sympatycznymi, które przechodzą poniżej wygiętych strun w szyi i przyczepiają się do kołka instrumentu. Wibrują (ze współczucia, bez dotykania ich), gdy tylko zostaną uruchomione struny melodii. W skrzela często mają kształt płomienia. Często mówi się, że swoją nazwę zawdzięcza głowie kobiety z zawiązanymi oczami zdobiącej wolutę , symbol ślepej miłości.
Istnieje 14, a nawet 16 strunowych violas d'amore sympathetic, które przybierają nazwę angielskiego fioletu.
Pierwszym źródłem cytującym ten instrument jest list od niemieckiego muzyka z 1649 roku . Pierwsze opisy violas d'amore nie precyzują, że mają one współczujące struny. Można nawet pomyśleć, że ich nie było, a proces tworzenia aureoli dźwięku był inny: przetarte metalowe struny, skordatury, podwójne struny.
Altówka d'amore było bardzo modne w XVIII -tego wieku. Sugeruje się, że ze wszystkich instrumentów jest to ten, którego brzmienie jest bardzo zbliżone do ludzkiego głosu. Nie możemy zapomnieć Louisa Toussaint Milandre (działającego w latach 1756-1776), altowiolisty w orkiestrze kameralnej Ludwika XV, który w 1771 roku opublikował jedyną metodę na viola d'amore, jaka do nas dotarła.
Leopold Mozart pisał swoją metodą skrzypcową, że altówka ta jest idealna do tworzenia „atmosfery spokoju wieczoru”.
Altówka d'amore zniknął w XIX -tego wieku. Niektóre zostały przekształcone w altówki . Odrodzenie muzyki barokowej około 1900 roku wzbudziło nowe zainteresowanie instrumentem, którego tworzenie zaczęto stopniowo wznawiać. We Francji to Henri Casadesus pracował nad viola d'amore, której poświęcił metodę. Na Wschodzie to dzięki Jasserowi Haj Youssefowi viola d'amore znalazła swoje miejsce w repertuarze klasycznym i tradycyjnym.
Grafika: akord podstawowy i zakres viola d'amore.
Viola d'amore jest zwykle nastrojona zgodnie z tonacją granego utworu - por. „ Scordatura ”. Umowa jest znormalizowany pod koniec XVIII th century : A, D, A, D, F #, A, D
Altówka d'amore użyto muzyki tureckiej pod nazwą sînekemanı w XVIII th do XIX th wieku. Jest to jedyny zachodni instrument, który został zintegrowany z „klasycznymi” orkiestrami osmańskimi przed pojawieniem się skrzypiec , a następnie kemençe .