Uprzejmy | Policjant |
---|---|
N BER dokumentów | 4 |
Muzyka | Mayo thompson |
Broszura | Sztuka i język |
Język oryginalny |
Angielski francuski |
kreacja |
1982 (odwołane) 2012 Documenta 7 , Cassel Whitney Museum of American Art , Nowy Jork |
Victorine toczteroaktowa opera policyjna brytyjskich artystów konceptualnych Art & Language . Został stworzony w języku angielskim latem 1983 roku i opublikowany w zbiorowej recenzji Art-Language , tom 5, nr 2 z marca 1984 . Pierwszy publiczny występ Victorine miał odbyć się w Cassel podczas Documenta 7, ale został odwołany. Francuski przekład opery został opublikowany po raz pierwszy w 1993 roku przez National Gallery of the Jeu de Paume z okazji wystawy Art & Language .
Akcja toczy się w Francji , w Paryżu , w końcu XIX -tego wieku . Chodzi o policyjne śledztwo, w którym sen i złudzenie zajmują ważne miejsce. Kilka kobiet zmarło w wyniku zamordowania. Gustave Courbet i Édouard Manet to dwaj główni podejrzani.
Paryż 1865, na komisariacie policji, w dużym prostokątnym pomieszczeniu, inspektor Denis opiera się o długi kontuar. Drugi policjant siedzi przed biurkiem. Oni rozmawiają. Za ladą widzimy stale marginalizowanych i bandytów, których policja znęca. Inspektor Denis opisuje martwe ciało młodej dziewczyny, która właśnie została zamordowana. Jego tożsamość jest nieznana. Inspektor Denis postanawia zbadać miejsce odwiedzane przez młodą dziewczynę: Café Vingt-et-Un. W tej kawiarni klienci to demi-mondaines , lewacy i próżniacy o wątpliwej moralności. Inspektor Denis pokazuje zdjęcie zwłok Victorine Meurend, która przerażona identyfikuje swoją przyjaciółkę Virginie. Victorine potępia pogardę Inspektora dla demi-mondainów, których jest częścią:
„Znają mnie ci, których tak bardzo gardzisz,Na komisariacie sierżant Nozière i inspektor Denis porównują to morderstwo do serii morderstw młodych kobiet. Spekulują, aby znaleźć motyw zbrodni i sprawcę. Nawiązują do kilku dzieł sztuki: Les Demoiselles des Bords de la Seine Gustave'a Courbeta i Olympia Maneta. Postanawiają przesłuchać swojego informatora Picasa Osebracsa.
Na komisariacie inspektor Denis, sierżant Nozière i drugi policjant obserwują różne obrazy. Nadal szukają motywu zbrodni. Drugi policjant robi zdjęcie i pokazuje je inspektorowi Denisowi, jakby pokazywał koneserowi rysunek. Aluzja do La Toilette de Vénus autorstwa François Bouchera . Rozmowa między Picasem Osebracsem, inspektorem Denisem i sierżantem Nozière. Picas Osebracs ujawnia inspektorowi Denisowi, że zamordowana dziewczyna nie była prostytutką, ale modelką, która pozowała dla malarzy. Niejaki Jean Fils wysyła notatkę do inspektora Denisa, ponieważ chce się z nim spotkać o jedenastej w kawiarni Vingt-et-Un. Inspektor Denis postanawia udać się tam incognito. Jean Fils przedstawia się w towarzystwie córki. Jean Fils insynuuje inspektorowi Denisowi, że winowajcą jest Courbet.
Na komisariacie o świcie inspektor Denis pyta swoich współpracowników, czy znaleźli jakieś wskazówki dotyczące Courbeta. W pliku odkrywa zapis tego: „Zgadnij, kto może!” „Aluzja do listu od Courbeta do swojego przyjaciela Louis Français w 1855 roku, w którym jest mowa w warsztacie malarza :” To jest historia mojego studia, co dzieje się tam moralnie i fizycznie. To dość tajemnicze, zgadnij kto może. Inspektor Denis postanawia udać się do warsztatu Courbeta.
Inspektor Denis i sierżant Nozière ukrywają się na ciemnej ulicy w Paryżu, aby obserwować wejście do pracowni Gustave'a Courbeta. Sierżant Nozière przywołuje rozgłos pracy Courbeta. Inspektor Denis uważa, że są to przestępstwa polityczne popełnione przez Republikanów. Wchodzi mężczyzna i wieśniak trzymający kosę. Mamroczą niezrozumiały język obcy. Inspektor Denis udaje się do warsztatu Courbeta. do którego wszedł bez pukania. Postanawia podać się za szefa straży pożarnej: inspektora R. Janvina Rambrenta . To aluzja do strażaków biegnących przy pożarze w Courbet. Rozpoczyna rozmowę malarza z inspektorem Denisem. Courbet oświadcza:
„Walce klasowej poświęciłem życie,Inspektor Denis pokazuje mu nakaz przeszukania. Chce przeszukać swój warsztat. Courbet demaskuje inspektora Denisa i odkrywa, że jest policjantem. Inspektor pyta go, jakie ma alibi na tę noc2 czerwca 1858. Courbet odpowiada, że polował we Frankfurcie . Następnie prosi go o alibi dla10 lutego 1849. Courbet oświadcza, że był wtedy w Amsterdamie . Wreszcie inspektor Denis prosi go o alibi dla10 marcadziesięć lat wcześniej. Courbet odpowiada, że był w Ornans, gdzie malował obraz w swojej pracowni.
„Prawdziwa alegoria, w której twierdzę, że pokazujęInspektor Denis wraca na komisariat. Raport policyjny cytuje nazwisko Maneta. W pracowni Maneta on i jego przyjaciel Monsieur Barbin kontemplują Olimpię . Inspektor Denis wszedł do warsztatu i potajemnie ich wysłuchał. Inspektor Denis prosi Maneta o alibi. Manet oświadcza, że malował. Victorine Meurend musi dołączyć do niego, aby pozować w jego pracowni. Courbet pokazuje inspektorowi Denisowi obraz w jego pracowni. Widzimy leżącą kobietę, Olympię . Zdezorientowany inspektor widzi na obrazie Olympii projekcję morderstwa, którego Manet zamierza popełnić. Dla niego Victorine grozi śmierć. Jean Fils pojawia się w pracowni Maneta. Opisuje Victorine jako ucieleśnienie nowoczesności:
„Dzisiejszy świat oczami kobiety. "Wreszcie inspektor Denis wyklucza Maneta jako podejrzanego.
Victorine Meurend rozmawia ze swoją przyjaciółką Marianne Bricafère w swoim mieszkaniu przy 17 rue Maître-Albert . Opowiadają o smutnym losie swojej przyjaciółki Virginie. Woźny wchodzi i mówi Victorine, że szuka jej policja, ponieważ grozi jej śmierć. Akt kończy się arią „Co mogę powiedzieć tym szalonym gliniarzom?” » W którym Victorine kończy, mówiąc, że przestępstwem jest przyjemność.
- Co mam powiedziećMuzykę Victorine napisał Mayo Thompson , lider amerykańskiej grupy eksperymentalnej rocka Red Krayola, która regularnie współpracuje z Art & Language od lat 70. XX wieku. Do dziś, w 2019 roku, jest niedokończona.
Początkowo Victorine miał być wystawiany w mieście Kassel w Niemczech z okazji documenta 7 w 1982 roku i pokazywany wraz z Art & Language Studio na Wesley Place 3; Malowane przez aktorów . Przedstawienie miało zostać sfilmowane przez niemiecką telewizję. ale projekt się nie powiódł. Pojedyncza wydajność ustawy IV Victorine zostało wydane w 2012 roku, podczas Biennale w Whitney Museum of American Art . Felix Bernstein gra Victorine, a Gabe Rubin swoją przyjaciółkę Marianne Bricafère. Nagranie tego przedstawienia jest pokazywane w Château de Montsoreau - Muzeum Sztuki Współczesnej w zawieszeniu stałej kolekcji muzeum.