Victor-Gabriel Lemaire

Victor-Gabriel Lemaire Funkcjonować
Generalny mieszkaniec francuskiego protektoratu Annam
Biografia
Narodziny 3 czerwca 1839
Paryż
Śmierć 17 marca 1907(67 lat)
Paryż
Narodowość Francuski
Inne informacje
Różnica Oficer Legii Honorowej
Archiwa prowadzone przez Archiwa dyplomatyczne (107PAAP)

Victor-Gabriel Lemaire (3 czerwca 1839 - 17 marca 1907) jest francuskim administratorem kolonialnym, specjalizującym się w świecie chińskim.

Biografia

Urodzony w 1839 r., Karierę konsularną rozpoczął w 1855 r. Jako tłumacz w Szanghaju , po czym w 1859 r. Został przeniesiony do Kantonu . Oddelegowany do naczelnego dowódcy sił ekspedycyjnych w Chinach w 1860 r. Został mianowany kawalerem Legionu Honor w 1861 r. Pozostał przy poselstwie francuskim w Pekinie do 1872 r.

W tym dniu został mianowany konsulem drugiej kategorii w Fou-Tchéou , a następnie w Kantonie w 1878 r., Zanim został podniesiony do pierwszej klasy w 1879 r., Przeniesiony do Hongkongu w 1881 r. I awansowany na konsula generalnego w Kalkucie w 1882 r. Wspomniany w Szanghaju w 1883, został nazwany6 wrześniarezydent generalny w Hue , gdzie przebywał do13 lutego 1886.

Po powrocie z Indochin został podniesiony do rangi Oficera Legii Honorowej, a rząd wysłał go, aby reprezentował Francję w Komisji Wyznaczenia Państw Sułtana Zanzibaru (kwiecień-Grudzień 1886), prosząc go, aby pozwolił Brytyjczykom i Niemcom robić, co im się podoba.

Od 1887 do 1893 r. Pełnił funkcję poselstwa francuskiego w Pekinie, gdzie starał się rozwinąć wpływy francuskie. Udało mu się zbudować katolicką katedrę w Pekinie (zespół biskupów Pe-Tang ), ale nie udało mu się tak naprawdę zwiększyć znaczenia gospodarczego Francji, podczas gdy w tym samym okresie Niemcy podpisali kilka ważnych kontraktów.

Długi pobyt w Chinach przyniósł mu dogłębną znajomość zarówno polityki, jak i języka tego kraju, chociaż nie słyszano o jego wysiłkach, by przekazać wartość poprawy stosunków Francji z tym krajem.

Uwagi i odniesienia

  1. „  Cote LH / 1575/17  ” , baza danych Léonore , francuskie Ministerstwo Kultury
  2. Henrique (1897), s.  62
  3. Henrique (1897), s.  59 .

Dokumentacja

Louis Henrique , nasi współcześni. Galeria Kolonialna i Dyplomatyczna , t. 2, Paryż: La Politique coloniale, 1897, s.  59 -62