Fabryka Abadie jest byłym papier papieros fabryka , założona w 1866 roku i zamknięta w 1975 roku, znajduje się w Thiel-sur-Huisne w francuskim departamencie z Orne . Znajduje się przy wjeździe do wioski Route de Ceton , wzdłuż rzeki Huisne .
Fabryka w Theil-sur-Huisne (Orne) została otwarta w 1866 roku przez Josepha-Bertranda Abadie, papiernika z Sarrancolin w Hautes-Pyrénées , który zlecił jej zaprojektowanie przez architekta Chartrain Henri Bourgeois. Kompleks architektoniczny jest typowy dla rozwoju przemysłu w XIX th century (cegła, łupek, dach piłokształtny lub przelał ) i opatrzone pieczęcią kolejnych prac na początku XX -go wieku (najnowsze budynki są betonowe). W fabryce znajdowały się m.in. warsztaty produkcyjne, biura, maszynownia, kotłownia, żłobek, mieszkanie brygadzisty, woźny, sklep i magazyn przemysłowy. W sąsiedniej wiosce Mâle stary młyn został przekształcony w 1881 r. W celu przygotowania makaronu niezbędnego do produkcji bibułki papierosowej . Ta celulozownia była połączona z Theil kolejką wąskotorową na czterokilometrowej trasie. Surowcem celulozowni były konopie. Energia elektryczna, która dostarczała fabrykę Theil, była produkowana w sąsiedniej wiosce Avezé od 1922 roku.
W XIX th wieku, pracownicy fabryki lub kopalni węgla pracowali 12-15 godzin dziennie, 6 dni z 7 w trudnych warunkach. Nawet ośmioletnie dzieci pracowały, aby uzupełnić pensje swoich rodziców. Kobiety i dzieci otrzymywały niższe wynagrodzenie niż mężczyźni. Podczas gdy pracownicy mieli niepewne warunki życia, szefowie mieli czas wolny i spędzali czas na wakacjach na wsi lub nad morze. Pracownicy ze swojej strony nie mieli wolnego czasu i mieli niewiele kontaktów z rodzinami. trudne warunki pracy. Pracownicy na ogół pracowali przez całe życie w tej samej fabryce.
Fabryka Abadie jest częścią historii Theil-sur-Huisne i jest przykładem miejsca architektonicznego typowego dla epoki przemysłowej, od rewolucji przemysłowej po kryzysy gospodarcze lat 70. Rodzina Abadie przybyła do Theil w 1864 r. Joseph- Bertrand Abadie, wynalazca bezklejowego papieru papierosowego, zbudowany w Le Theil, wiosce spełniającej jego oczekiwania (rzeka, ludność gotowa do pracy, bliskość Paryża i brak bezpośrednich konkurentów). Fabryka, która będzie działać do 1975 roku, zarządzana przez kolejni potomkowie Josepha-Bertranda Abadiego.
Firma produkowała towary na wszystkie rynki światowe. W niektórych krajach marka, która bardzo się rozwinęła, stworzyła spółki zależne. Dzieje się tak w przypadku państw, które zastąpiły dawne Austro-Węgry, w których utworzono autonomiczne społeczeństwa Abadie. Po śmierci Josepha-Bertranda Abadiego w 1876 roku, jego syn Egbert, który już pracował z ojcem, przejął zarządzanie fabryką do 1892 roku, kiedy to powierzył fabrykę swojemu bratu Michelowi, który był jej właścicielem. jego syn Pierre Abadie w 1922 roku. Zmodernizował fabrykę, instalując w sąsiedniej wiosce Avezé fabrykę wytwarzającą energię elektryczną, która zaopatrywała fabrykę w Le Theil. To wtedy Gilbert Abadie kierował zakładem do 1975 roku, kiedy to został zamknięty: od końca II wojny światowej nie był w stanie wytrzymać coraz silniejszej konkurencji ze strony firm amerykańskich.
W szczytowym okresie, w 1919 r., Było tam 190 pracowników. a fabryka produkowała od 700 000 do 900 000 kilogramów bibułki papierosowej rocznie.
Po otwarciu fabryki wieś została przekształcona. Joseph-Bertrand Abadie, wówczas jego potomkowie, stali się ważnymi lokalnymi postaciami publicznymi. Na przykład Egbert Abadie był burmistrzem swojej gminy w 1871 roku, wybrany do rady generalnej Orne (tak jak później Pierre Abadie), stworzył grupę szkolną Theil i otrzymał kilka honorowych odznaczeń. Pojawienie się elektryczności w 1922 r. I otwarcie w 1928 r. Żłobka dla dzieci robotników w fabryce rozwinęło życie wsi i poprawiło życie robotników. Fabryka ta przyniosła również pracę mieszkańcom Theillois i Theilloises oraz sprowadziła robotników z innych miejsc: miast robotniczych (miasto Fontaines, miasto Salvert, miasto Simon, miasto Clos i miasto Houchetière) były czasami budowane. W każdym z domów robotniczych znajdowała się kuchnia, łazienka, sypialnia na parterze, dwie sypialnie i toalety na piętrze, piwnica i magazyn w piwnicy. Domy te reprezentowały wówczas postęp społeczny.