Jon uranylowy jest kationem o wzorze UO 2 2+, w którym uran jest na +6 stopniu utlenienia . To oksykacja tworzy sole z kwasami. Jest to najpowszechniejsza forma uranu w jego chemii w roztworze wodnym. Stałe związki uranylowe często mają barwę zieloną, żółtą, pomarańczową lub czerwoną.
Podobnie jak wszystkie związki uranu, sole uranylu są toksyczne, a ich toksyczność zwiększa fakt, że są one łatwiej przyswajane przez organizm niż inne formy uranylu.
Znajdują się w utlenionych warstwach rud uranu. Są to na przykład tyuyamunite Ca (UO 2 ) 2 V 2 O 8 • 8 H 2 O, autunit Ca (UO 2 ) 2 (PO 4 ) 2 • 8-12 H 2 O, torbernit Cu (UO 2 ) 2 (PO 4 ) 2 • 8-12 H 2 Oi uranofan Ca (UO 2 ) 2 (SiO 3 OH) 2 • 5 H 2 O.
Geometria jonu uranylowego była przedmiotem szerokiej debaty. Krótkie wiązanie UO (170 do 190 µm ) dwóch atomów tlenu wokół atomu uranu zapobiega tworzeniu się innego wiązania UO tego samego typu.
Azotan uranylu jest związkiem utleniającym i jest bardzo toksyczny w przypadku spożycia, powoduje ciężką niewydolność nerek, której towarzyszy martwica kanalików nefronowych , i działa jako mitogen dla limfocytów .
Narządy docelowe to głównie nerki , wątroba , płuca i mózg . Jon uranylowy gromadzi się w tkankach, w tym w komórkach rozrodczych, powodując choroby wrodzone, a także uszkadza układ odpornościowy atakując leukocyty .
Związki uranylowe są również neurotoksynami .
Na wolnym powietrzu spalanie dowolnego związku uranu prowadzi do powstania związków uranylowych. Podczas badań zdrowotnych po wojnie w Zatoce Perskiej w 1991 r. Odnotowano zanieczyszczenie jonami uranylu w pobliżu uderzeń pocisków z penetratorami zubożonego uranu .