Umm Dabaghiyah to stanowisko archeologiczne w prehistorycznej Mezopotamii , w dzisiejszym Iraku , położone 80 kilometrów na południowy zachód od Mosulu . Jest datowany na początki neolitu ceramicznego , poprzedzającego współczesną mu kulturę Hassuna („Proto Hassuna” lub „Umm Dabaghiyah-Sotto”). Został wydobyty w latach 1971-1974 przez brytyjski zespół kierowany przez Dianę Kirkbirde.
Witryna ma pięć poziomów okupacji, z których najstarszy jest bardzo słabo poznany. Następują cztery fazy z podobnym planem. Siedlisko składa się z małych domków dwu- lub trzypokojowych, na ścianach widać ślady farby. Ale miejsce jest zdominowane przez obecność rozległego, wydłużonego budynku składającego się z małych czworokątnych pomieszczeń. Znaleziono tam niewiele przedmiotów, z wyjątkiem dużej ilości glinianych kul (używanych do procy?), Narzędzi litowych i wypolerowanych kamiennych mebli, a także zakopanych słojów. Jest to niewątpliwie budynek służący do przechowywania w skali wsi.
Teren znajduje się na równinie stepowej, na granicy obszaru, na którym można uprawiać rolnictwo na sucho (bez nawadniania). Praktykuje się rolnictwo na małą skalę, oparte na jęczmieniu, pszenicy, ziarnach, soczewicy i grochu, uzupełnione o zboże i inne dzikie rośliny. Praktykuje się hodowlę owiec i kóz, ale o wiele liczniejsze są dzikie zwierzęta, zwłaszcza osioł, a także gazela. Bliskość Jebel Sindżar oferowała mieszkańcom tego miejsca znaczny teren łowiecki, a także drewno używane do pokrycia dachów budynków oraz krzemień. O wymianie z zewnętrzem świadczy obecność obsydianu.
W pobliżu znajdował się współczesny cmentarz na tym stanowisku, ale przyniósł on niewielki materiał archeologiczny.